-
1 obludný
-
2 obludný
-
3 obłudny
obłudny heuchlerisch, falsch -
4 obłudny
-
5 bigott
du \bigotter Heuchler! ty obłudny świętoszku! -
6 fałszywy
fałszywy (-wie) falsch; (podrobiony) gefälscht; (obłudny) falsch, heuchlerisch, unaufrichtig; krok, decyzja Fehl-, falsch -
7 fałszywy
4) muz Miss- -
8 faryzeusz
-
9 falsch
falsch [falʃ]I. adj1) ( nicht richtig) Vorstellung błędny; Eindruck niewłaściwy; Schlüssel, Zug nie ten ( fam) Verdacht fałszywyhier sind Sie \falsch źle Pan trafił5) an den Falschen/die Falsche geraten źle trafićII. adv2) mus fałszować\falsch singen śpiewać [ perf za-] fałszywie\falsch spielen grać [ perf za-] fałszywie -
10 heuchlerisch
-
11 scheinheilig
-
12 verlogen
См. также в других словарях:
obłudny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, obłudnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, którego cechuje obłuda; fałszywy, dwulicowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Człowiek obłudny. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
obłudny — obłudnyni, obłudnyniejszy «nacechowany obłudą, pełen obłudy; fałszywy, kłamliwy, nieszczery, dwulicowy» Obłudny uśmiech, wyraz twarzy. Obłudne współczucie … Słownik języka polskiego
deklamator — m IV, DB. a, Ms. deklamatororze; lm M. deklamatororzy, DB. ów «ten, kto deklamuje, wygłasza utwór literacki; recytator (literacki)» Szkolny, teatralny, zawodowy deklamator. Deklamatorzy z kółka dramatycznego. przen. «człowiek posługujący się… … Słownik języka polskiego
dwulicowiec — m II, DB. dwulicowiecwca; lm M. dwulicowiecwcy, DB. dwulicowiecwców «człowiek dwulicowy, obłudny, fałszywy» … Słownik języka polskiego
dwulicowy — dwulicowywi «mający dwa oblicza moralne; fałszywy, obłudny» Dwulicowy człowiek. Dwulicowe postępowanie … Słownik języka polskiego
fałsz — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «niezgodność z prawdą; nieszczerość, obłuda, kłamstwo» Fałsz historyczny. Wyczuć fałsz w czyichś słowach. Poznać się na fałszu. ◊ przestarz. Zadać komuś fałsz «udowodnić, ujawnić, że ktoś kłamie, jest nieszczery,… … Słownik języka polskiego
fałszywiec — m II, DB. fałszywiecwca, W. fałszywiecwcze (a. fałszywiecwcu); lm M. fałszywiecwcy, DB. fałszywiecwców «człowiek fałszywy, obłudny, nieszczery» … Słownik języka polskiego
fałszywy — fałszywywi 1. «podrobiony, imitowany, nieprawdziwy, sztuczny» Fałszywy paszport. Fałszywe dokumenty, monety, banknoty. Fałszywa biżuteria. Fałszywy warkocz. 2. «niezgodny z prawdą, błędny; niewłaściwy» Fałszywe zeznanie, oskarżenie. Fałszywy… … Słownik języka polskiego
faryzeusz — m II, DB. a; lm M. e a. owie, DB. y a. ów 1. hist. «członek stronnictwa religijno politycznego w starożytnej Judei, powstałego w II w. przed n.e., reprezentującego narodowy, konserwatywny kierunek w judaizmie i ścisły formalizm religijny» 2.… … Słownik języka polskiego
faryzeuszowski — faryzeuszowskiscy «właściwy faryzeuszowi; obłudny, fałszywy, świętoszkowaty» Faryzeuszowski postępek. Faryzeuszowskie spojrzenie. Faryzeuszowskie poglądy … Słownik języka polskiego
jezuicki — jezuickiccy przym. od jezuita Zakon jezuicki. Kolegium jezuickie. ∆ Jezuicki styl «styl wczesnobarokowy w architekturze kościelnej, zwłaszcza włoskiej i francuskiej, oparty na tradycjach renesansowych, propagowany przez jezuitów» przen. «obłudny … Słownik języka polskiego