Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vicaria

  • 1 vicaria

    vicaria vicaria, ae f заместительница

    Латинско-русский словарь > vicaria

  • 2 vicaria

    vicāria, ae f. [ vicarius ]
    2) пост или звание викария Vop, CTh, Amm

    Латинско-русский словарь > vicaria

  • 3 vicaria

    vĭcārĭa, ae, v. vicarius, II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > vicaria

  • 4 vicarius

    vicārĭus, a, um qui remplace, remplaçant.    - vicaria, ae, f.: remplaçante.    - vicaria (praefectura): vice-préfecture.    - vicarius diligentiae meae, Cic.: celui qui hérite de mon zèle.    - vicarius damni, Dig.: celui qui supporte une perte pour un autre.    - vicārĭus, ii, m.: esclave en sous-ordre (dépendant d'un autre esclave).
    * * *
    vicārĭus, a, um qui remplace, remplaçant.    - vicaria, ae, f.: remplaçante.    - vicaria (praefectura): vice-préfecture.    - vicarius diligentiae meae, Cic.: celui qui hérite de mon zèle.    - vicarius damni, Dig.: celui qui supporte une perte pour un autre.    - vicārĭus, ii, m.: esclave en sous-ordre (dépendant d'un autre esclave).
    * * *
        Vicarius, Adiectiuum. Liu. Qui tient la place d'un autre, Vicaire, Lieutenant, Vicegerent.
    \
        Vicariam ei operam impendi. Quintil. J'ay faict pour luy ce qu'il debvoit faire.
    \
        Quibus in rebus ipsi interesse non possumus, in his operae nostrae vicaria fides amicorum supponitur. Cic. Nous choisissons noz amis, esquels nous avons fiance pour nous prester leur peine qui tient place de la nostre en noz affaires.
    \
        Corpus vicarium opponere. Quintil. Exposer son corps pour le corps d'autruy, Mettre corps pour corps.
    \
        Manus vicarias polliceri. Quintil. De labourer et besongner au lieu d'un autre.
    \
        Vicaria mors. Quintil. Qu'on souffre pour un autre.
    \
        Vicarius. Cic. Le serviteur qui sert au maistre varlet d'une maison, Soubzvarlet.
    \
        Vicarius alieni iuris. Cic. Tenant la place d'autruy, et lieutenant ayant pareil droict en son absence.
    \
        Dare vicarium. Cicero. Mettre aucun en sa place pour faire son office.
    \
        Succedere vicarium muneri alterius. Cic. Entrer en la place d'un autre, et faire ce qu'il faisoit.
    \
        Nolite mihi subtrahere vicarium meae diligentiae. Cicero. Ne m'ostez point mon lieutenant qui succede à mon entreprinse et diligence.
    \
        Tu sis illi vicarius meus. Quint. Fay luy le service que je feroye.

    Dictionarium latinogallicum > vicarius

  • 5 vicarius

    vicārius, a, um (vicis), die Stelle einer Person od. Sache vertretend, stellvertretend, I) adi.: anima, Sen. rhet.: manus, Ps. Quint. decl.: mors, statt eines anderen erduldet, Hyg., Sen. rhet. u. Ps. Quint. decl.: praefectura Romae, Amm.: in iis (rebus) operae nostrae vicaria fides amicorum supponitur, Cic. Rosc. Am. 111. – II) subst.: A) vicārius, iī, m., der Stelltvertreter, Vikar, a) übh., Cic. u.a.: diligentiae meae, v. Nachfolger im Konsulate, Cic.: v. diligentiae meae succedit, Colum. – b) der Stellvertreter eines Soldaten, dare vicarios, Cic. Phil. 12, 3: alci vicarium expedire (verschaffen), Liv. 29, 1, 8; vicarium accipere (annehmen), Liv. 29, 1, 9: hunc ego vicarium pro me rei publicae do dicoque, Liv. 5, 18, 5. – c) der Unterbediente, den sich ein anderer Sklave hält, der Untersklave (Ggstz. servus ordinarius), Plaut., Cic. u.a.: vicarius supra coquos, Corp. inscr. Lat. 6, 9261. – d) der Vertreter einer fremden Verbindlichkeit, damni, Papin. dig. 26, 7, 39. § 16. – e) der Statthalter in einer Diözese als Vikar, Stellvertreter des praefectus praet., Africae, Hispaniarum, spät. ICt. – f) der Stellvertreter, Adjutant eines milit. Führers, Cod. Iust. 12, 51, 9: vicarius tribuni, Vizetribun, Treb. Poll. trig. tyr. 10, 4. – B) vicāria, ae, f., a) die Stellvertreterin, übh., se pro coniuge vicariam dare, sich für den Gatten aufopfern, Sen. ad Helv. 17, 4 (19, 5). – b) die Untersklavin, Corp. inscr. Lat. 6, 9425 u. 25062. – c) die Würde eines Vikars des praef. praet. (s. no. A, e), Cod. Theod. 6, 26, 4. Vopisc. Aurel. 10, 2. Amm. 23, 1, 4.

    lateinisch-deutsches > vicarius

  • 6 vicarius

    vicārius, a, um (vicis), die Stelle einer Person od. Sache vertretend, stellvertretend, I) adi.: anima, Sen. rhet.: manus, Ps. Quint. decl.: mors, statt eines anderen erduldet, Hyg., Sen. rhet. u. Ps. Quint. decl.: praefectura Romae, Amm.: in iis (rebus) operae nostrae vicaria fides amicorum supponitur, Cic. Rosc. Am. 111. – II) subst.: A) vicārius, iī, m., der Stelltvertreter, Vikar, a) übh., Cic. u.a.: diligentiae meae, v. Nachfolger im Konsulate, Cic.: v. diligentiae meae succedit, Colum. – b) der Stellvertreter eines Soldaten, dare vicarios, Cic. Phil. 12, 3: alci vicarium expedire (verschaffen), Liv. 29, 1, 8; vicarium accipere (annehmen), Liv. 29, 1, 9: hunc ego vicarium pro me rei publicae do dicoque, Liv. 5, 18, 5. – c) der Unterbediente, den sich ein anderer Sklave hält, der Untersklave (Ggstz. servus ordinarius), Plaut., Cic. u.a.: vicarius supra coquos, Corp. inscr. Lat. 6, 9261. – d) der Vertreter einer fremden Verbindlichkeit, damni, Papin. dig. 26, 7, 39. § 16. – e) der Statthalter in einer Diözese als Vikar, Stellvertreter des praefectus praet., Africae, Hispaniarum, spät. ICt. – f) der Stellvertreter, Adjutant eines milit. Führers, Cod. Iust. 12, 51, 9: vicarius tribuni, Vizetribun, Treb. Poll. trig. tyr. 10, 4. – B) vicāria, ae, f., a) die Stellvertreterin, übh., se pro coniuge vicariam dare, sich für den Gatten aufopfern, Sen. ad Helv. 17, 4 (19, 5). – b)
    ————
    die Untersklavin, Corp. inscr. Lat. 6, 9425 u. 25062. – c) die Würde eines Vikars des praef. praet. (s. no. A, e), Cod. Theod. 6, 26, 4. Vopisc. Aurel. 10, 2. Amm. 23, 1, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vicarius

  • 7 vicarius

    1) заступник, представитель: a) напр. vic. alieni muneris (1. 13 cf. 1. 4 D. 50, 7);

    b) = succedaneus: vic. damni (1. 39 § 16 D. 26, 7);

    c) помощник невольника, прот. servus ordinarius (1. 25 D. 10, 3);

    vicariorum vicarii (1. 25 eod.);

    d) со времени Константина vicarius стало титулом наместника диоцеза, стоявшего по рангу в классе spectabiles (1. 1 pr. C. 1, 49);

    vic. Africae (inscr. 1. 16 C. 4, 44);

    Hispaniarum inscr. (1. 3 C. 8, 2);

    e) тк. адъютанты главнокомандующих назывались викариями (1. 9 C. 12, 51).

    2) заступающий кого-нб., vicaria custodiae gratia possessio (1. 5 § 1 D. 36, 3);

    iudex vic. прот. ordinarius (1. un. C. 5, 7).

    3) касающийся наместника диоцеза: agens vicariam praefecturam (inscr. 1. 11 C. 1, 18);

    vicaria (sc. dignitas), достоинство такого наместника (1. 1 C. 12, 19).

    4) взаимный, vic. damnis obstricti (1. 3 C. 11, 35);

    vic. fideiussiones (1. 33 § 3 C. 1, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > vicarius

  • 8 vicārius

        vicārius adv.    [vicis], that supplies a place, substituted, delegated, vicarious: vicaria fides amicorum supponitur.—As subst m., a substitute, deputy, proxy, vicegerent, vicar: succedam ego vicarius tuo muneri: alieni iuris: vicarium tibi expediam, cui tu arma tradas, L.: sive vicarius est seu conservus, i. e. an under-servant, H.
    * * *
    I
    substitute, deputy, one acting for another; successor; slave to do one's work
    II
    vicaria, vicarium ADJ
    substitute; substituted; vicarious; supplying the place of someone/something
    III
    vicarage; its income
    IV

    Latin-English dictionary > vicārius

  • 9 vicarius

    vĭcārĭus, a, um, adj. [vicis], that supplies the place of a person or thing, substituted, delegated, vicarious.
    I.
    Adj.:

    vicaria fides amicorum supponitur,

    Cic. Rosc. Am. 38, 111:

    manus,

    Quint. Decl. 6, 21:

    corpus,

    id. ib. 16, 7:

    mors,

    Hyg. Fab. 243; Quint. Decl. 9 fin.
    II.
    Substt.
    A.
    vĭcārĭus, ii, m., a substitute, deputy, proxy, a locum tenens, vicegerent, vicar:

    succedam ego vicarius tuo muneri,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81; 2, 3, 38, § 86; id. Mur. 37, 80; id. Sull. 9, 26; id. Fam. 16, 22, 2; Liv. 29, 1, 8; Hor. C. 3, 24, 16; Dig. 26, 7, 39, § 16:

    diligentiae meae,

    Col. 11, 1, 5.—Esp., an adjutant or lieutenant to a military commander, Cod. Just. 12, 51, 9:

    tribuni,

    a vice - tribune, Treb. Pol. Trig. Tyr. 10, 4.— An under-servant, underslave kept by another slave, Plaut. As. 2, 4, 28; Hor. S. 2, 7, 79; Mart. 2, 18, 7; Dig. 9, 4, 19; 15, 1, 17; Inscr. Marin. Fratr. Arv. 687; cf.

    of the vicarii of such vicarii,

    ib. 775.—
    B.
    vĭcārĭa, ae, f.
    1.
    A female under-slave of another slave, Inscr. Fabr. 304, n. 297; Inscr. Murat. 972, 11.—
    2.
    The post of deputy of the praefectus praetorio, Cod. Th. 6, 26, 4.—
    3.
    A substitute:

    se pro conjuge vicariam dare,

    Sen. ad Helv. 19, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > vicarius

  • 10 vicarius

    I vicārius, a, um [ vicis ]
    замещающий, заменяющий
    II vicārius, ī m.
    v. alieni juris C — представитель чьих-л. прав, т. е. доверенный
    2) помощник раба, раб раба (jam nolo v. esse M)
    3) заместитель praefecti praetorio, наместник, викарий (v. Hispaniarum CJ)

    Латинско-русский словарь > vicarius

  • 11 subpono

    sup-pōno ( subp-), pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 ( perf. supposivi, Plaut. Truc. 2, 5, 9:

    supposivit,

    id. ib. 4, 3, 30; part. sync. supposta, Verg. A. 6, 24; Sil. 3, 90), v. a., to put, place, or set under (freq. and class.; cf.: submitto, subicio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    anatum ova gallinis saepe supponimus,

    Cic. N. D. 2, 48, 124; Varr. R. R. 3, 9, 9; Col. 8, 5, 4:

    (orat) sub cratim uti jubeas sese supponi,

    Plaut. Poen. 5, 2, 65:

    caput et stomachum supponere fontibus,

    Hor. Ep. 1, 15, 8:

    cervicem polo,

    Ov. F. 5, 180:

    colla oneri,

    id. R. Am. 171:

    tauros jugo,

    to yoke, id. M. 7, 118:

    olivam prelo,

    Col. 12, 49, 9:

    tectis agrestibus ignem,

    Ov. F. 4, 803:

    Massica caelo vina sereno,

    Hor. S. 2, 4, 51:

    agresti fano pecus,

    to place under, to drive under cover of, Ov. F. 4, 756:

    aliquem tumulo (terrae, humo, etc.),

    i. e. to bury, id. Tr. 3, 3, 68; id. Ib. 153; id. Am. 3, 9, 48:

    terrae dentes,

    i. e. to sow, id. M. 3, 102:

    falcem maturis aristis,

    to apply, Verg. G. 1, 348: cultros, to apply (to the throat of cattle to be slaughtered), id. A. 6, 248; id. G. 3, 492:

    incedis per ignes Suppositos cineri doloso,

    hidden under, Hor. C. 2, 1, 8:

    his igitur rebus subjectis suppositisque,

    i. e. under the earth, Lucr. 6, 543:

    nil ita sublime est... Non sit ut inferius suppositumque deo,

    subjected, subject, Ov. Tr. 4, 8, 48.—
    B.
    In partic.
    1.
    To put in the place of another, to substitute for another person or thing (syn. substituo):

    meliorem, quam ego sum, suppono tibi,

    Plaut. Curc. 2, 2, 6:

    aliquem in alicujus locum,

    Cic. Verr. 2, 5, 28, § 72; 2, 5, 30, § 78:

    in quarum (mulierum) locum juvenes,

    Just. 7, 3, 6:

    se reum criminibus illis pro rege,

    Cic. Deiot. 15, 42:

    stannum et aurichalcum pro auro et argento,

    Suet. Vit. 5 fin.:

    operae nostrae vicaria fides amicorum supponitur,

    Cic. Rosc. Am. 38, 111.—
    2.
    To substitute falsely or fraudulently, to falsify, forge, counterfeit:

    (puella) herae meae supposita est parva,

    Plaut. Cist. 4, 2, 49; so,

    puerum, puellam,

    id. ib. 2, 3, 11; id. Truc. 1, 1, 71; 2, 4, 50; 4, 3, 30; Ter. Eun. prol. 39; 5, 3, 3; Liv. 3, 44, 9 al.:

    qui suppositā personā falsum testamentum obsignandum curaverit,

    Cic. Clu. 44, 125:

    testamenta falsa supponere,

    id. Leg. 1, 16, 43; so,

    testamenta,

    id. Par. 6, 1, 43: quos (equos) daedala Circe Suppositā de matre nothos furata creavit, substituted deceptively, spurious (because mortal), Verg. A. 7, 283:

    trepidat, ne suppositus venias, ac falso nomine poscas,

    Juv. 1, 98.—
    3.
    To place as a pledge, hypothecate, Dig. 27, 9 lemm.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to add, annex, subjoin (syn. subjungo):

    huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit,

    Cic. Inv. 1, 9, 12; 1, 6, 8:

    exemplum epistolae,

    id. Att. 8, 6, 3:

    rationem,

    id. Inv. 2, 23, 70; 2, 21, 63. —
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to make subject, to subject, submit:

    aethera ingenio suo,

    Ov. F. 1, 306:

    me tibi supposui,

    Pers. 5, 36.—
    * 2.
    To set beneath, to esteem less:

    Latio supposuisse Samon,

    Ov. F. 6, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > subpono

  • 12 suppono

    sup-pōno ( subp-), pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 ( perf. supposivi, Plaut. Truc. 2, 5, 9:

    supposivit,

    id. ib. 4, 3, 30; part. sync. supposta, Verg. A. 6, 24; Sil. 3, 90), v. a., to put, place, or set under (freq. and class.; cf.: submitto, subicio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    anatum ova gallinis saepe supponimus,

    Cic. N. D. 2, 48, 124; Varr. R. R. 3, 9, 9; Col. 8, 5, 4:

    (orat) sub cratim uti jubeas sese supponi,

    Plaut. Poen. 5, 2, 65:

    caput et stomachum supponere fontibus,

    Hor. Ep. 1, 15, 8:

    cervicem polo,

    Ov. F. 5, 180:

    colla oneri,

    id. R. Am. 171:

    tauros jugo,

    to yoke, id. M. 7, 118:

    olivam prelo,

    Col. 12, 49, 9:

    tectis agrestibus ignem,

    Ov. F. 4, 803:

    Massica caelo vina sereno,

    Hor. S. 2, 4, 51:

    agresti fano pecus,

    to place under, to drive under cover of, Ov. F. 4, 756:

    aliquem tumulo (terrae, humo, etc.),

    i. e. to bury, id. Tr. 3, 3, 68; id. Ib. 153; id. Am. 3, 9, 48:

    terrae dentes,

    i. e. to sow, id. M. 3, 102:

    falcem maturis aristis,

    to apply, Verg. G. 1, 348: cultros, to apply (to the throat of cattle to be slaughtered), id. A. 6, 248; id. G. 3, 492:

    incedis per ignes Suppositos cineri doloso,

    hidden under, Hor. C. 2, 1, 8:

    his igitur rebus subjectis suppositisque,

    i. e. under the earth, Lucr. 6, 543:

    nil ita sublime est... Non sit ut inferius suppositumque deo,

    subjected, subject, Ov. Tr. 4, 8, 48.—
    B.
    In partic.
    1.
    To put in the place of another, to substitute for another person or thing (syn. substituo):

    meliorem, quam ego sum, suppono tibi,

    Plaut. Curc. 2, 2, 6:

    aliquem in alicujus locum,

    Cic. Verr. 2, 5, 28, § 72; 2, 5, 30, § 78:

    in quarum (mulierum) locum juvenes,

    Just. 7, 3, 6:

    se reum criminibus illis pro rege,

    Cic. Deiot. 15, 42:

    stannum et aurichalcum pro auro et argento,

    Suet. Vit. 5 fin.:

    operae nostrae vicaria fides amicorum supponitur,

    Cic. Rosc. Am. 38, 111.—
    2.
    To substitute falsely or fraudulently, to falsify, forge, counterfeit:

    (puella) herae meae supposita est parva,

    Plaut. Cist. 4, 2, 49; so,

    puerum, puellam,

    id. ib. 2, 3, 11; id. Truc. 1, 1, 71; 2, 4, 50; 4, 3, 30; Ter. Eun. prol. 39; 5, 3, 3; Liv. 3, 44, 9 al.:

    qui suppositā personā falsum testamentum obsignandum curaverit,

    Cic. Clu. 44, 125:

    testamenta falsa supponere,

    id. Leg. 1, 16, 43; so,

    testamenta,

    id. Par. 6, 1, 43: quos (equos) daedala Circe Suppositā de matre nothos furata creavit, substituted deceptively, spurious (because mortal), Verg. A. 7, 283:

    trepidat, ne suppositus venias, ac falso nomine poscas,

    Juv. 1, 98.—
    3.
    To place as a pledge, hypothecate, Dig. 27, 9 lemm.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to add, annex, subjoin (syn. subjungo):

    huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit,

    Cic. Inv. 1, 9, 12; 1, 6, 8:

    exemplum epistolae,

    id. Att. 8, 6, 3:

    rationem,

    id. Inv. 2, 23, 70; 2, 21, 63. —
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to make subject, to subject, submit:

    aethera ingenio suo,

    Ov. F. 1, 306:

    me tibi supposui,

    Pers. 5, 36.—
    * 2.
    To set beneath, to esteem less:

    Latio supposuisse Samon,

    Ov. F. 6, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > suppono

См. также в других словарях:

  • vicaría — vicaría, pasar por la vicaría expr. casarse. ❙ «...lo que mamá suponía es que todos mis problemas, incluido el económico, los solucionaría una pasada por la vicaría.» Isabel Hidalgo, Todas hijas de su madre, 1988, RAECREA. ❙ ▄▀ «Asunción y Carlos …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • vicaría — (Del lat. vicarĭa). 1. f. Oficio o dignidad de vicario. 2. Oficina o tribunal en que despacha el vicario. 3. Territorio de la jurisdicción del vicario. vicaría perpetua. f. curato. pasar por la vicaría. fr. Tramitar el expediente eclesiástico de… …   Diccionario de la lengua española

  • Vicaria — (Italian: vicarage, in the secular meaning of residence of the vice regent ) is a neighbourhood of Naples, southern Italy. It is the area at the extreme east end of the historic center of the city and includes the church and street of San… …   Wikipedia

  • VICARIA — apud Recentiores, officium et dignitas Vicarii, sicut Comitiva Comitis, et Magisteria dignitas Magistri Officiorum; Salmas. ad Spartian. in Geta, c. 2. et Treb. Pollionem in Gallienis, c. 17. Item districtus Vicarii, unde hodieque Galliae aliquot …   Hofmann J. Lexicon universale

  • vicaria — /vika ria/ s.f. [der. di vicario ]. (eccles.) [ufficio, carica, dignità di vicario] ▶◀ vicariato …   Enciclopedia Italiana

  • vicaria — f. ☛ V. vicario …   Diccionario de la lengua española

  • vicaría — ► sustantivo femenino 1 RELIGIÓN Cargo de vicario. 2 RELIGIÓN Oficina o tribunal donde despacha el vicario. 3 RELIGIÓN Territorio que está bajo la jurisdicción de un vicario. FRASEOLOGÍA llevar a alguien a la vicaría coloquial Conseguir casarse… …   Enciclopedia Universal

  • vicaría — {{#}}{{LM V39850}}{{〓}} {{[}}vicaría{{]}} ‹vi·ca·rí·a› {{《}}▍ s.f.{{》}} {{<}}1{{>}} Cargo de vicario. {{<}}2{{>}} Oficina o despacho del vicario. {{<}}3{{>}} {{\}}LOCUCIONES:{{/}} ► {{{}}pasar por la vicaría{{}}} {{《}}▍ loc.verb.{{》}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • vicaria — 1vi·ca·rì·a s.f. 1. TS stor. nel Medioevo, ufficio di vicario e circoscrizione territoriale su cui si estendeva la sua giurisdizione | milizia operante in tale circoscrizione territoriale 2. TS eccl. → 1vicariato {{line}} {{/line}} VARIANTI:… …   Dizionario italiano

  • vicaría — ▌ pasar por la vicaría locución coloquial contraer nupcias, casarse, desposarse. * * * Sinónimos: ■ parroquia, sacristía …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • Vicaría de la Solidaridad — La Vicaría de la Solidaridad (1976 1992) fue un organismo de la Iglesia Católica Chilena, creada por el Papa Pablo VI a solicitud del cardenal Raúl Silva Henríquez en sustitución del Comité Pro Paz. Su función era prestar asistencia a las… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»