Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

unmannerly

  • 1 importūnus (inp-)

        importūnus (inp-) adj. with sup.    [1 PER-], unfit, unsuitable, inconvenient: tempus: vi regere patriam inportunum est, S.: machinationibus locus, S.—Troublesome, grievous, distressing: pauperies, H.: Caphareus, stormy, O.—Unmannerly, rude, harsh, churlish, cruel, savage: tyrannus: mulier: senex, T.: importunissimus hostis: dives et importunus, H.: eripiet curule Cui volet importunus ebur, H.: volucres, V.: Inportunus transvolat, etc., the ungovernable youth, H.—Cruel, worthless, unbridled: libidines: clades civitatis.

    Latin-English dictionary > importūnus (inp-)

  • 2 in-hūmānus

        in-hūmānus adj.    with comp. and sup, rude, savage, barbarous, brutal, inhuman: quis tam inhumanus, qui, etc.: vox: scelus, L.: testamentum, unjust.—Unpolished, unsocial, uncivil, without culture, unmannerly, ill-bred, coarse, brutal: quis contumacior, quis inhumanior: nec inhumani senes: neglegentia: Camena, H.: homo inhumanissimus, T.: aures, uncultivated: locus, uncivilized.

    Latin-English dictionary > in-hūmānus

  • 3 in-lepidus (ill-)

        in-lepidus (ill-) adj.,    unmannerly, rude, disagreeable: parens, Caecil. ap. C.: deliciae, Ct.

    Latin-English dictionary > in-lepidus (ill-)

  • 4 in-urbānus

        in-urbānus adj.,    rustic, ungraceful, unmannerly: habitus orationis.—Of style, inelegant: inurbanum lepido seponere dicto, H.

    Latin-English dictionary > in-urbānus

  • 5 inlepidus

    inlepida, inlepidum ADJ
    inelegant, rude, unmannerly

    Latin-English dictionary > inlepidus

  • 6 illepidus

    illĕpĭdus ( inl-), a, um, adj. [in-lepidus], impolite, unmannerly, rude, unpleasant, disagreeable (rare but class.):

    inamabilis, inlepidus vivo, Malevolente ingenio natus,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 3:

    parens avarus, illepidus, in liberos difficilis,

    Cic. N. D. 3, 29, 72:

    homines,

    Gell. 18, 4, 10:

    deliciae illepidae atque inelegantes,

    Cat. 6, 2:

    votum (with invenustum),

    id. 36, 17:

    verba durae et illepidae novitatis,

    Gell. 11, 7, 1.— Adv.: illĕpĭdē ( inl-), impolitely, rudely, inelegantly:

    qui istoc pacto tam lepidam inlepide appelles,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 50; Hor. Ep. 2, 1, 77; Plin. 8, 51, 77, § 207; Gell. 18, 13, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > illepidus

  • 7 importunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > importunus

  • 8 incivilia

    in-cīvīlis, e, adj., unmannerly, impolite, uncivil; hence, also, unreasonable, unjust (post-class.):

    homo ferus et incivilis ingenii,

    Eutr. 9, 27:

    saevi atque inciviles animi,

    Aur. Vict. Caes. 22:

    verba, tam improba ac tam incivilia,

    Gell. 10, 6, 3:

    poenae,

    Dig. 48, 19, 9:

    factum,

    ib. 50, 13, 3; cf. ib. 23, 2, 67. — Neutr. plur. as subst.: in-cīvīlĭa, ĭum, n., impolite acts, rudeness:

    multis incivilibus gestis,

    Eutr. 10, 13. — Adv.: incīvīlĭter, without civility, uncourteously:

    aliquem tractare,

    App. M. 7, p. 175:

    extorta (bona),

    Dig. 4, 2, 23:

    instituti novi rivi,

    ib. 50, 13, 2.— Comp.:

    praefecturam egit aliquanto incivilius et violentius,

    Suet. Tit. 6; Flor. 1, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > incivilia

  • 9 incivilis

    in-cīvīlis, e, adj., unmannerly, impolite, uncivil; hence, also, unreasonable, unjust (post-class.):

    homo ferus et incivilis ingenii,

    Eutr. 9, 27:

    saevi atque inciviles animi,

    Aur. Vict. Caes. 22:

    verba, tam improba ac tam incivilia,

    Gell. 10, 6, 3:

    poenae,

    Dig. 48, 19, 9:

    factum,

    ib. 50, 13, 3; cf. ib. 23, 2, 67. — Neutr. plur. as subst.: in-cīvīlĭa, ĭum, n., impolite acts, rudeness:

    multis incivilibus gestis,

    Eutr. 10, 13. — Adv.: incīvīlĭter, without civility, uncourteously:

    aliquem tractare,

    App. M. 7, p. 175:

    extorta (bona),

    Dig. 4, 2, 23:

    instituti novi rivi,

    ib. 50, 13, 2.— Comp.:

    praefecturam egit aliquanto incivilius et violentius,

    Suet. Tit. 6; Flor. 1, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > incivilis

  • 10 infacetus

    in-făcētus ( infĭc-), a, um, adj., coarse, blunt, rude, unmannerly, not witty, stupid (class.).
    I.
    Of persons:

    inficetus (homo),

    Plaut. Truc. 2, 4, 4:

    Canius nec infacetus, et satis litteratus,

    Cic. Off. 3, 14, 58:

    saeclum (with insipiens),

    Cat. 43, 8.—
    II.
    Of things:

    non inficetum mendacium,

    Cic. Cael. 29, 69:

    dictum,

    Suet. Gramm. 23; Mart. 5, 78, 30.— Adv.: infăcētē ( infĭc-), coarsely, rudely, unwittily, stupidly (not in Cic. or Cæs.):

    quem haud infacete Pompeius Xerxem togatum vocare assueverat,

    Vell. 2, 33 fin.; Suet. Vesp. 20.— Sup.:

    pictus inficetissime Gallus,

    Plin. 35, 4, 8, § 25.

    Lewis & Short latin dictionary > infacetus

  • 11 inficetus

    in-făcētus ( infĭc-), a, um, adj., coarse, blunt, rude, unmannerly, not witty, stupid (class.).
    I.
    Of persons:

    inficetus (homo),

    Plaut. Truc. 2, 4, 4:

    Canius nec infacetus, et satis litteratus,

    Cic. Off. 3, 14, 58:

    saeclum (with insipiens),

    Cat. 43, 8.—
    II.
    Of things:

    non inficetum mendacium,

    Cic. Cael. 29, 69:

    dictum,

    Suet. Gramm. 23; Mart. 5, 78, 30.— Adv.: infăcētē ( infĭc-), coarsely, rudely, unwittily, stupidly (not in Cic. or Cæs.):

    quem haud infacete Pompeius Xerxem togatum vocare assueverat,

    Vell. 2, 33 fin.; Suet. Vesp. 20.— Sup.:

    pictus inficetissime Gallus,

    Plin. 35, 4, 8, § 25.

    Lewis & Short latin dictionary > inficetus

  • 12 inhumanus

    ĭn-hūmānus, a, um, adj., not suitable to the human condition, that does not befit a human being.
    I.
    Inhuman.
    A.
    Rude, savage, barbarous:

    quis tam fuit durus et ferreus, quis tam inhumanus, qui non illorum miseria commoveretur,

    Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    vox,

    id. Fin. 3, 19, 64:

    scelus,

    Liv. 1, 48, 7:

    crudelitas,

    id. 21, 4, 9:

    via,

    covered with corpses, Tac. H. 2, 70:

    securitas,

    that enjoyed itself during the slaughter, id. ib. 3, 83:

    testamentum,

    cruel, unjust, Cic. Verr. 2, 1, 42, § 107.—
    B.
    Unpolished, uncivil, unmannerly, ill-bred, churlish, discourteous:

    quis contumacior, quis inhumanior, quis superbior,

    Cic. Verr. 2, 2, 78, § 192:

    moderati nec difficiles, nec inhumani senes,

    id. de Sen. 3, 7:

    at hoc idem si in convivio faciat, inhumanus videatur,

    ill-bred, id. Off. 1, 40, 144:

    agrestis et inhumana neglegentia,

    id. ib. 36, 130:

    homo inhumanissimus,

    Ter. Phorm. 3, 2, 24:

    aures,

    uncultivated, Cic. Or. 51, 172.—
    II.
    Superhuman, godlike:

    mensae,

    App. M. 5, p. 334:

    sententia,

    id. de Deo Soc. 5, p. 44, 24.— Hence, adv. in two forms.
    1.
    ĭnhūmānē, inhumanly, savagely, cruelly:

    nimis graviter cruciat adulescentulum, nimisque inhumane,

    Ter. Heaut. 5, 5, 2:

    facere contraque naturae legem,

    Cic. Off. 3, 6, 30:

    muta (oratio),

    Nazar. Pan. ad Const. 16.— Comp.:

    inhumanius dicere,

    Cic. Lael. 13, 46.—
    2.
    ĭn-hūmānĭter, uncivilly, discourteously:

    me miratum esse istum tam inhumaniter fecisse, ut, etc.,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 21; id. Verr. 2, 1, 52, § 137, acc. to Prisc. p. 1010 P. (where the MSS. have inhumane).

    Lewis & Short latin dictionary > inhumanus

  • 13 inlepide

    illĕpĭdus ( inl-), a, um, adj. [in-lepidus], impolite, unmannerly, rude, unpleasant, disagreeable (rare but class.):

    inamabilis, inlepidus vivo, Malevolente ingenio natus,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 3:

    parens avarus, illepidus, in liberos difficilis,

    Cic. N. D. 3, 29, 72:

    homines,

    Gell. 18, 4, 10:

    deliciae illepidae atque inelegantes,

    Cat. 6, 2:

    votum (with invenustum),

    id. 36, 17:

    verba durae et illepidae novitatis,

    Gell. 11, 7, 1.— Adv.: illĕpĭdē ( inl-), impolitely, rudely, inelegantly:

    qui istoc pacto tam lepidam inlepide appelles,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 50; Hor. Ep. 2, 1, 77; Plin. 8, 51, 77, § 207; Gell. 18, 13, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > inlepide

  • 14 inlepidus

    illĕpĭdus ( inl-), a, um, adj. [in-lepidus], impolite, unmannerly, rude, unpleasant, disagreeable (rare but class.):

    inamabilis, inlepidus vivo, Malevolente ingenio natus,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 3:

    parens avarus, illepidus, in liberos difficilis,

    Cic. N. D. 3, 29, 72:

    homines,

    Gell. 18, 4, 10:

    deliciae illepidae atque inelegantes,

    Cat. 6, 2:

    votum (with invenustum),

    id. 36, 17:

    verba durae et illepidae novitatis,

    Gell. 11, 7, 1.— Adv.: illĕpĭdē ( inl-), impolitely, rudely, inelegantly:

    qui istoc pacto tam lepidam inlepide appelles,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 50; Hor. Ep. 2, 1, 77; Plin. 8, 51, 77, § 207; Gell. 18, 13, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > inlepidus

  • 15 inportunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inportunus

  • 16 inscitulus

    inscītŭlus, a, um, adj. dim. [inscitus], ignorant, awkward, unmannerly: ancillula, Afran. ap. Non. 12, 21 (Com. Fragm. v. 386 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > inscitulus

  • 17 inurbaniter

    ĭn-urbānus, a, um, adj., rustic, boorish, rude, unpolishcd, unmannerly (class.):

    habitus orationis non inurbanus,

    Cic. Brut. 63, 227:

    non essem tam inurbanus ac paene inhumanus,

    id. de Or. 2, 90, 365:

    gestus,

    Quint. 6, 3, 26:

    inurbanum lepido seponere dicto,

    Hor. A. P. 273.— Adv.: inurbānē, rudely, inelegantly, without wit or humor:

    non inurbane,

    Cic. N. D. 3, 19, 50; Plin. Ep. 2, 14, 5; and, inurbānĭter (late Lat.), Aug. c. Faust. Manich. 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inurbaniter

  • 18 inurbanus

    ĭn-urbānus, a, um, adj., rustic, boorish, rude, unpolishcd, unmannerly (class.):

    habitus orationis non inurbanus,

    Cic. Brut. 63, 227:

    non essem tam inurbanus ac paene inhumanus,

    id. de Or. 2, 90, 365:

    gestus,

    Quint. 6, 3, 26:

    inurbanum lepido seponere dicto,

    Hor. A. P. 273.— Adv.: inurbānē, rudely, inelegantly, without wit or humor:

    non inurbane,

    Cic. N. D. 3, 19, 50; Plin. Ep. 2, 14, 5; and, inurbānĭter (late Lat.), Aug. c. Faust. Manich. 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inurbanus

См. также в других словарях:

  • unmannerly — [unman′ər lē] adj. [ME unmanerli] having or showing poor manners; rude; discourteous adv. in an unmannerly way; rudely unmannerliness n …   English World dictionary

  • Unmannerly — Un*man ner*ly, a. Not mannerly; ill bred; rude. adv. Uncivilly; rudely. {Un*man ner*li*ness}, n. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • unmannerly — index brazen, disdainful, disorderly, impertinent (insolent), inelegant, insolent, obtrusive, offensi …   Law dictionary

  • unmannerly — ► ADJECTIVE ▪ not well mannered …   English terms dictionary

  • unmannerly — I. adverb Date: 14th century in an unmannerly fashion II. adjective Date: 14th century not mannerly ; discourteous • unmannerliness noun …   New Collegiate Dictionary

  • unmannerly — adjective formal not polite; rude: a rough, unmannerly security guard …   Longman dictionary of contemporary English

  • unmannerly conduct — index disrespect Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • unmannerly — unmannerliness, n. /un man euhr lee/, adj. 1. not mannerly; impolite; discourteous; coarse. adv. 2. with ill manners. [1300 50; ME; see UN 1, MANNERLY] Syn. 1. ill bred, uncouth, loutish. * * * …   Universalium

  • unmannerly — adverb In a way that is not mannerly …   Wiktionary

  • unmannerly — I (New American Roget s College Thesaurus) adj. rude, uncivil, ill mannered; caddish, discourteous. See discourtesy. II (Roget s IV) modif. Syn. uncouth, discourteous, ill mannered; see rude 1 . III (Roget s 3 Superthesaurus) a. rude,… …   English dictionary for students

  • unmannerly — un|man|ner|ly [ ʌn mænərli ] adjective FORMAL not polite …   Usage of the words and phrases in modern English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»