-
1 in-dīgnus
in-dīgnus adj. with comp. and sup, unworthy, undeserving, unfit: senator voluerat fieri, quamvis indignus: indignissimi candidati, L.: poëta, incompetent, H.: te omni honore indignissimum iudicat: magnorum avorum, V.: indigni erant qui impetrarent?: indignus quem mors tam saeva maneret, Iu.: ut a vobis redimeremur, L.: indigni fraternum rumpere foedus (i. e. quos non decet), H.—Not deserving, undeserving: calamitates hominum indignorum, undeservedly suffering: Cur eget indignus quisquam? H.: indignus iniuriā hac, T.: indigna laedi Crura, O.—Of things, unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh: iniuria, T.: lictoribus indignum in modum mulcatis, L.: indignis modis acceptus, T.: indignissima mors: aliquid pro indignissimo habere, L.: hoc uno sol quicquam non vidit indignius: amor, not returned, V.: nulla vox populi R. maiestate indigna, Cs.: nihil facere fide suā indignum, N.: studiis labor, Iu.: digna atque indigna relatu Vociferans, V.: id auditu dicere indignum, L.: indignum est a pari vinci, indignius ab inferiore: Nec fuit indignum superis, bis, etc., i. e. deemed too severe, V.: indignum! shame! O.— Plur n. as subst: indigna pati, outrage, L. -
2 indignus
I.Of persons.A.In gen., unworthy.(α).Absol.:(β).divitias quivis quamvis indignus, habere potest,
Cic. Tusc. 5, 16, 46:indignissimi candidati,
Liv. 4, 57, 11 al. —With abl.: te omni honore indignissimum judicat. Cic. Vatin. 16, 39; so id. Pis. 23, 54; Nep. Dat. 5, 5; Quint. 10, 1, 90; Curt. 4, 1, 10; Stat. Th. 11, 304 al.—(γ).With gen.:(δ).magnorum haud umquam indignus avorum,
Verg. A. 12, 649.—With qui:(ε).iine indigni erant qui impetrarent?
Cic. Rosc. Am. 41; so Plin. Ep. 7, 27, 15; Curt. 6, 4, 8:indignus quem mors tam saeva maneret,
Juv. 4, 95 al. —With ut:(ζ).cum indigni, ut a vobis redimeremur, visi simus,
Liv. 22, 59, 17.—With inf.:B.indigni ( = quos non decet) fraternum rumpere foedus,
Hor. Ep. 1, 3, 35; Sil. 2, 111.—Esp., not deserving any thing, undeserving:II.Indignis si male dicitur, male dictum id esse duco,
Plaut. Curc. 4, 2, 27:ad calamitates hominum indignorum (sc. istis calamitatibus) sublevandas,
undeservedly suffering, Cic. Tusc. 4, 20, 46:Pompeius morte,
Quint. 3, 8, 57:cur eget indignus quisquam te divite,
Hor. S. 2, 2, 103:indignus injuriā hac,
Ter. Ad. 2, 1, 12.—Of inanim. and abstr. things.A.Unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh:B.ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me,
Plaut. As. 3, 3, 108:nulla vox est audita populi R. majestate indigna,
Caes. B. G. 7, 17:nihil, quod ipsis esset indignum, committebant,
id. ib. 5, 35:lictoribus indignum in modum mulcatis,
Liv. 29, 9, 6:indignis modis acceptus,
Ter. Ad. 2, 1, 12:facinus,
id. And. 1, 1, 118:exempla,
id. Eun. 5, 5, 4:mors,
Verg. A. 6, 163:aliquid pro indignissimo habere,
Liv. 1, 40, 2:hoc uno sol quicquam non vidit indignius,
Cic. Off. 2, 8, 28:studiis indignum ferre laborem,
Juv. 7, 17:hiemes,
severe, Verg. G. 2, 373:fortuna,
id. A. 11, 108. — With the sup. in u:digna atque indigna relatu Vociferans,
Verg. A. 9, 595; Liv. 34, 58, 4.—With inf.:fabula non indigna referri,
Ov. A. A. 1, 681; id. M. 1, 508:indignum est a pari vinci, aut superiore: indignius ab inferiore,
Cic. Quint. 31, 95:non indignum videtur, egregium facinus memorare,
improper, Sall. J. 79, 1:nonne hoc indignissimum est?
Cic. Rosc. Am. 3, 8; id. Div. in Caecil. 12, 38.— Absol.:indignum, as an exclamation,
shame, Ov. M. 5, 37; Amm. 1, 6, 1; Hor. Ep. 1, 6, 22 al.—Undeserved:A.indigna pati,
Liv. 31, 30, 3:indignamque necem pretium patietur amoris?
Ov. M. 10, 627.— Advv.: indignē and indignĭter.Indigne.1.Unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully:2.indigne dotem quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 21:meretricem deperit,
id. Bacch. 3, 3, 66:aliquem injuria afficere,
Ter. Phorm. 5, 1, 3:cervices in carcere frangebantur indignissime civium R.,
Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147:interierunt,
Caes. B. G. 7, 38, 8.—Indignantly:B.Macedones, eum sibi anteponi, indigne ferebant,
took it ill, Nep. Eum. 1, 3:pati,
Cic. Verr. 2, 5, 12, § 31.—Indigniter: vixit bis decem annis nata, Epigr. in Anthol. Lat. T. 2, p. 176 Burm. -
3 immerēns (in-m-)
immerēns (in-m-) entis, adj., undeserving, innocent: dominus, H.: offerre iniuriam tibi inmerenti, T. -
4 immeritus (in-m-)
immeritus (in-m-) adj., undeserving, guiltless, innocent, without fault: Delicta maiorum immeritus lues, H.: gens, V.: paries, H.: inmeriti ultor parentis, O.: immeriti mori, who deserve not to die, H.—Undeserved, unmerited: laudes, L.: immeritā ope, O. -
5 immerens
(gen.), immerentis ADJundeserving (of ill treatment), blameless -
6 immeritus
immerita, immeritum ADJundeserving; undeserved, unmerited -
7 inaestimabilis
inaestimabilis, inaestimabile ADJpriceless, beyond all price; inestimable; not to be reckoned in money; undeserving of valuation (phil.); not to be judged, unaccountable; valueless -
8 indignus
indigna, indignum ADJunworthy, undeserving, shameful; undeserved; unbecoming -
9 inmeritus
inmerita, inmeritum ADJundeserving; undeserved, unmerited -
10 immerens
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
11 immerenter
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
12 immeritus
immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).I.Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:II.delicta majorum immeritus lues, Romane,
Hor. C. 3, 6, 1;so of persons,
id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.gens,
Verg. A. 3, 2:urbes,
Ov. M. 12, 550:agni,
Hor. S. 2, 3, 211:locus,
id. Ep. 1, 14, 12:paries,
id. S. 2, 3, 7:vestis,
id. C. 1, 17, 28:arbor,
Prop. 4 (5), 3, 19:ungues,
id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:virtus recludens immeritis mori Caelum,
Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?
for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):laudibus haud immeritis onerare aliquem,
Liv. 4, 13 fin.:credulus immerita Phasida juvit ope,
Ov. F. 2, 42:opes,
Mart. 7, 32, 6:querelae,
Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,
Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,
Luc. 8, 824:ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,
with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,non immerito,
id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:neque immerito,
Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;12, 10, 75: nec immerito,
id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin. -
13 inmerens
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
14 inmerenter
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
15 inmerito
immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).I.Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:II.delicta majorum immeritus lues, Romane,
Hor. C. 3, 6, 1;so of persons,
id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.gens,
Verg. A. 3, 2:urbes,
Ov. M. 12, 550:agni,
Hor. S. 2, 3, 211:locus,
id. Ep. 1, 14, 12:paries,
id. S. 2, 3, 7:vestis,
id. C. 1, 17, 28:arbor,
Prop. 4 (5), 3, 19:ungues,
id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:virtus recludens immeritis mori Caelum,
Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?
for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):laudibus haud immeritis onerare aliquem,
Liv. 4, 13 fin.:credulus immerita Phasida juvit ope,
Ov. F. 2, 42:opes,
Mart. 7, 32, 6:querelae,
Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,
Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,
Luc. 8, 824:ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,
with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,non immerito,
id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:neque immerito,
Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;12, 10, 75: nec immerito,
id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin. -
16 inmeritum
immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).I.Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:II.delicta majorum immeritus lues, Romane,
Hor. C. 3, 6, 1;so of persons,
id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.gens,
Verg. A. 3, 2:urbes,
Ov. M. 12, 550:agni,
Hor. S. 2, 3, 211:locus,
id. Ep. 1, 14, 12:paries,
id. S. 2, 3, 7:vestis,
id. C. 1, 17, 28:arbor,
Prop. 4 (5), 3, 19:ungues,
id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:virtus recludens immeritis mori Caelum,
Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?
for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):laudibus haud immeritis onerare aliquem,
Liv. 4, 13 fin.:credulus immerita Phasida juvit ope,
Ov. F. 2, 42:opes,
Mart. 7, 32, 6:querelae,
Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,
Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,
Luc. 8, 824:ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,
with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,non immerito,
id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:neque immerito,
Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;12, 10, 75: nec immerito,
id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin. -
17 inmeritus
immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).I.Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:II.delicta majorum immeritus lues, Romane,
Hor. C. 3, 6, 1;so of persons,
id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.gens,
Verg. A. 3, 2:urbes,
Ov. M. 12, 550:agni,
Hor. S. 2, 3, 211:locus,
id. Ep. 1, 14, 12:paries,
id. S. 2, 3, 7:vestis,
id. C. 1, 17, 28:arbor,
Prop. 4 (5), 3, 19:ungues,
id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:virtus recludens immeritis mori Caelum,
Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?
for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):laudibus haud immeritis onerare aliquem,
Liv. 4, 13 fin.:credulus immerita Phasida juvit ope,
Ov. F. 2, 42:opes,
Mart. 7, 32, 6:querelae,
Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,
Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,
Luc. 8, 824:ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,
with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,non immerito,
id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:neque immerito,
Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;12, 10, 75: nec immerito,
id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin. -
18 insepultus
in-sĕpultus, a, um, adj. [2. in-sepultus], unburied (class.):II.acervi civium,
Cic. Cat. 4, 6, 11:membra,
Hor. Epod. 5, 99:insepultos projecit,
Liv. 29, 9, 10. —Transf., without burial:mors,
Sen. Tranq. 14: sepultura, a burial without the customary funeral rites, and therefore undeserving the name of a burial (imitation of the Gr. taphos ataphos), Cic. Phil. 1, 2, 5 (but sepulta is the true reading, id. ib. 14, 12, 33 B. and K.).
См. также в других словарях:
undeserving — index disproportionate, unworthy Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
undeserving — (adj.) 1540s, from UN (Cf. un ) (1) not + prp. of DESERVE (Cf. deserve) … Etymology dictionary
undeserving — ► ADJECTIVE ▪ not deserving or worthy of something positive … English terms dictionary
undeserving — [spelling only] … English World dictionary
undeserving — adj. undeserving of * * * [ˌʌndɪ zɜːvɪŋ] undeserving of … Combinatory dictionary
undeserving — adjective /ˌʌndɪˈzɝvɪŋ/ Considered unworthy of reward. the undeserving poor Ant: deserving … Wiktionary
undeserving of censure — index irreprehensible Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
undeserving — adj.; undeservingly, adv.; undeservingness, n. * * * … Universalium
undeserving — adj. not meriting, not deservingv. provide insufficient service, provide low quality service … English contemporary dictionary
undeserving — adjective not deserving or worthy of something positive, especially help or praise. Derivatives undeservingly adverb … English new terms dictionary
undeserving — un·deserving … English syllables