Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

titubare

  • 1 titubare

    hesitate
    * * *
    titubare v. intr. to hesitate, to falter, to waver; to be undecided: titubare nel fare qlco., to hesitate over doing sthg.
    * * *
    [titu'bare]
    verbo intransitivo (aus. avere) to waver, to hesitate, to be* in two minds
    * * *
    titubare
    /titu'bare/ [1]
    (aus. avere) to waver, to hesitate, to be* in two minds.

    Dizionario Italiano-Inglese > titubare

  • 2 titubare vi

    Dizionario Italiano-Inglese > titubare vi

  • 3 titubare

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > titubare

  • 4 titubō

        titubō āvī, ātus, āre,    to stagger, totter, reel: annisque meroque, O.: domum est reversus titubanti pede, Ph.: vestigia titubata, tottering, V.— —In speech, to stammer, stutter, hesitate: mente ac linguā titubante: (versus) debilitatur, in quācumque est parte titubatum, i. e. uttered falteringly.—Fig., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed: cave ne titubes mandataque frangas, H.: omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus, N.: si quid forte titubatum est, ut fit in bello.
    * * *
    titubare, titubavi, titubatus V
    stagger, totter; falter

    Latin-English dictionary > titubō

  • 5 consto

    con-sto, stĭti, stātum (constātūrus, Sen. Clem. 1, 19, 3; Plin. 18, 5, 6, § 30; Luc. 2, 17; Mart. 10, 41, 5; Lact. Opif. Dei, 7, 11), 1, v. n.
    I.
    To stand together, stand with some person or thing.
    A.
    Lit. (very rare):

    constant, conserunt sermones inter se drapetae,

    Plaut. Curc. 2, 3, 11.—
    B.
    Trop., to stand with, to agree with, be in accord or agreement, to correspond, fit.
    1.
    With cum and abl. (cf. consisto, II. B. 3.):

    considerabit, constetne oratio aut cum re aut ipsa secum,

    Cic. Inv. 2, 14, 45:

    sententiā non constare cum superioribus et inferioribus sententiis, etc.,

    Auct. Her. 2, 10, 14.—
    2.
    Absol.:

    veri similis narratio erit, si spatia temporum, personarum dignitates, consiliorum rationes, locorum opportunitates constabunt,

    Auct. Her. 1, 9, 16.—
    3.
    With dat.:

    si humanitati tuae constare voles,

    Cic. Att. 1, 11, 1.—And esp. with sibi, to agree, accord with itself, to remain like one's self, be consistent:

    in Oppianico sibi constare et superioribus consentire judiciis debuerunt,

    Cic. Clu. 22, 60; so,

    with consentire,

    id. Univ. 3 init.; id. Fin. 2, 11, 35:

    ut constare in vitae perpetuitate possimus nobismetipsis nec in ullo officio claudicare,

    id. Off. 1, 33, 119; so,

    sibi (opp. titubare),

    Quint. 5, 7, 11:

    sibi et rei judicatae,

    Cic. Clu. 38, 106:

    sibi,

    Hor. Ep. 1, 14, 16; id. A. P. 127; cf.:

    constat idem omnibus sermo,

    Liv. 9, 2, 3.—
    4.
    In the phrase ratio constat, mercantile t. t., the account agrees or is correct, is or proves right:

    auri ratio constat: aurum in aerario est,

    Cic. Fl. 28, 69:

    quibus ratio impensarum constaret,

    was correct, accurately kept, Suet. Ner. 30.—
    (β).
    In postAug. prose, esp. in the younger Pliny, transf. from the sphere of business:

    mirum est, quam singulis diebus in urbe ratio aut constet aut constare videatur,

    Plin. Ep. 1, 9, 1; cf. id. ib. 1, 5, 16; 3, 18, 10; 2, 4, 4; 7, 6, 4; id. Pan. 38, 4; Just. praef. § 5: eam condicionem esse imperandi, ut non aliter ratio [p. 439] constet, quam si uni reddatur, Tac. A. 1, 6 fin.
    II.
    With the access. idea of firmness, to stand firm, to remain immovable, unchanging, steadfast, to abide, last, endure, persevere, etc. (very freq. in all perr. and styles).
    A.
    In gen.:

    prius quam totis viribus fulta constaret hostium acies,

    Liv. 3, 60, 9; cf.:

    nec pugna deinde illis constare,

    id. 1, 30, 10:

    ut non color, non vultus ei constaret,

    id. 39, 34, 7; cf.:

    valetudo ei neque corporis neque animi constitit,

    Suet. Calig. 50; and:

    dum sanitas constabit,

    Phaedr. 4, 24, 30:

    non mentibus solum consipere, sed ne auribus quidem atque oculis satis constare poterant,

    Liv. 5, 42, 3; cf.:

    in ebrietate lingua non constat,

    Sen. Ep. 83, 27:

    mente vix constare,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39; cf. Liv. 8, 19, 6; 44, 20, 7:

    quā in sententia si constare voluissent,

    Cic. Fam. 1, 9, 14; cf. Caes. B. G. 5, 36 fin.:

    numerus legionum constat,

    id. ib. 7, 35:

    ceteris exercitibus constare fidem,

    Tac. H. 2, 96:

    utrimque fides constitit,

    kept their word, Liv. 37, 32, 13; 2, 13, 9.— Poet.: cum sint huc forsitan illa, Haec translata illuc;

    summā tamen omnia constant,

    i. e. the principal sum remains always the same, Ov. M. 15, 258:

    postquam cuncta videt caelo constare sereno,

    every thing continues in unbroken serenity, Verg. A. 3, 518:

    constitit in nullā qui fuit ante color,

    Ov. A. A. 1, 120.—
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t., to stop, halt: multitudinem procul hostium constare videtur, Sisenn. ap. Non. p. 273, 4.—
    2.
    Of facts, reports, etc., to be established, settled, certain, manifest, evident, well known:

    quae cum constent, perspicuum debet esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40:

    eorum quae constant exempla ponemus, horum quae dubia sunt, exempla adferemus, id. mv 1, 38, 68: quod nihil nobis constat,

    Caes. B. G. 7, 5:

    cum et factum constet et nomen, qualia sint vocatur in dubium,

    Cic. Part. Or. 12, 42; cf.:

    cum factum constat, sed a quo sit factum in controversiam venit,

    Quint. 7, 2, 8; and impers., with acc. and inf.:

    mihi multa agitanti constabat, paucorum civium egregiam virtutem cuncta patravisse,

    Sall. C. 53, 4; cf.:

    quod omnibus constabat, hiemari in Gallia oportere,

    Caes. B. G. 4, 29 fin., and Cic. Clu. 13, 38.—
    b.
    Constat (constabat, constabit, etc., it is settled, established, undisputed, certain, well known, etc.), Cic. Mil. 6, 14; id. Quint. 29, 89; Caes. B. G. 3, 6; 3, 9 al.; Ov. M. 7, 533; Quint. 4, 2, 90 et saep.—So freq.: constat inter omnes, with acc. and inf., all agree, all are convinced:

    sed tum nimis inter omnis constabat neminem esse resalutatum,

    Cic. Phil. 2, 41, 106:

    quae propositio in se quiddam continet perspicuum et quod constare inter omnis necesse est, hanc velle approbare et firmare nihil attinet,

    in which all must agree, id. Inv. 1, 36, 62 dub. (B. and K. stare); Caes. B. G. 7, 44; Nep. Alcib. 1, 1; Quint. 6, 1, 8 et saep.; cf.

    also: constare inter homines sapientissimos (for which, just after: omnium consensu sic esse judicatum),

    Cic. de Or. 3, 1, 3:

    inter suos,

    Caes. B. G. 7, 47:

    inter augures, Liv 10, 6, 7 et saep.: cum de Magio constet,

    Cic. Att. 13, 10, 3; cf.:

    de facto constat,

    Quint. 7, 2, 7; so with de, id. 7, 2, 11; 4, 2, 5:

    etsi non satis mihi constiterat, cum aliquāne animi mei molestiā an potius, etc.,

    Cic. Fam. 13, 1, 1:

    nec satis certum constare apud animum poterat, utrum, etc.,

    Liv. 30, 28, 1:

    quid cuique sit opus constare decet,

    Quint. 3, 9, 8; so id. 3, 8, 25:

    quid porro quaerendum est? Factumne sit? At constat. A quo? At patet,

    Cic. Mil. 6, 15; so absol., id. Verr. 2, 3, 21, § 54.—
    3.
    Of a resolve.
    (α).
    Impers.: mihi (ei) constat, = certum est, it is my ( his) fixed determination, I am determined, I am fully resolved (rare): mihi quidem constat, nec meam contumeliam, nec meorum ferre, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 19, 42:

    neque satis Bruto neque tribunis militum constabat, quid agerent,

    were undecided, Caes. B. G. 3, 14:

    ut nihil ei constet quod agat,

    Cic. Tusc. 4, 15, 35.—
    (β).
    With the resolve as subject:

    animo constat sententia,

    Verg. A. 5, 748:

    cum constitit consilium,

    when my mind was fully made up, Cic. Att. 8, 11, 1.—
    4.
    In gen., as opp. to that which has no existence, to exist, be, abide (esp. in Lucr.):

    (corpora) quoniam fragili naturā praedita constant,

    Lucr. 1, 582; 1, 246; 1, 510 et saep.:

    antiquissimi fere sunt, quorum quidem scripta constent,

    Cic. de Or. 2, 22, 93; id. Verr. 2, 2, 76, § 187: qui sine manibus et pedibus constare deum posse decreverunt, id. N. D. 1, 33, 92:

    si ipsa mens constare potest vacans corpore,

    id. ib. 1, 10, 25.—
    5.
    With ex, in, de, or the abl. (in Cic. only with ex; cf. Madv. ad Cic. Fin. 4, 8, 19), to consist in or of, to be composed of, to rest upon something, etc.
    (α).
    With ex (very freq. in prose and poetry):

    fulminis ignem e parvis constare figuris,

    Lucr. 2, 385:

    homo ex animo constat et corpore,

    Cic. N. D. 1, 35, 98;

    id. Fin. l. l.: simplex (jus) e dulci constat olivo,

    Hor. S. 2, 4, 64:

    ea virtus, quae constat ex hominibus tuendis,

    Cic. Off. 1, 44, 157 et saep.—
    (β).
    With in and abl. (very rare):

    victoriam in earum cohortium virtute constare,

    Caes. B. C. 3, 89 fin.; Nep. Att. 14 fin.
    * (γ).
    With de:

    partus duplici de semine,

    Lucr. 4, 1229.—
    (δ).
    With abl. (freq. in Lucr. and Quint.):

    aeterno quia constant semine quaeque,

    Lucr. 1, 221; 1, 484; 1, 518 et saep.:

    agri campis, vineis, etc.,

    Plin. Ep. 3, 19, 5:

    constat tota oratio longioribus membris, brevioribus periodis,

    Quint. 9, 4, 134; 5, 10, 63 et saep.:

    causa constat aut unius rei controversiā aut plurium,

    id. 3, 10, 1. omnis disciplina memoriā, id. 11, 2, 1. omne jus aut scripto aut moribus, id. 12, 3, 6 et saep.—
    6.
    Mercantile t. t., like our phrase, to stand at, i. e. to cost; constr. with abl.. gen., etc., of price (cf. Zumpt, Gr. § 444).
    a.
    Lit.
    (α).
    With abl.:

    ut unae quadrigae Romae constiterint quadringentis milibus,

    Varr. R. R. 2, 1, 14; Suet. Vit. 19:

    filius auro,

    Plaut. Truc. 2, 6, 57:

    navis gratis,

    Cic. Verr. 2, 5, 19, § 48 (al. stare):

    HS. sex milibus tibi constant,

    id. ib. 2, 4, 12, §

    28: tanto nobis deliciae,

    Plin. 12, 18, 41, § 84:

    magno tibi,

    Plin. Ep. 2, 6, 4:

    parvo,

    Pall. Febr. 9, 12; cf.

    gratis,

    Sen. Ep. 104, 34; Aug. Serm. 385, 6.—
    (β).
    With gen.:

    (ambulatiuncula) prope dimidio minoris constabit isto loco,

    Cic. Att. 13, 29, 2; Suet. Ner. 27 fin.:

    quanti funus,

    id. Vesp. 19; Juv. 7, 45.—
    (γ).
    With adv.: quod mihi constat carius, Lucil. ap. Non. p. 272, 25; so,

    vilissime,

    Col. 9, 1. 6.—
    (δ).
    With sup.:

    cujus area super HS. millies constitit,

    Suet. Caes. 26.—
    b.
    Trop.:

    edocet, quanto detrimento et quot virorum fortium morte necesse sit constare victoriam,

    Caes. B. G. 7, 19:

    odia constantia magno,

    Ov. H. 7, 47:

    imperia pretio quolibet constant bene,

    Sen. Phoen. 664.—Hence, constans, antis, P. a. (acc. to II. 1.), standing firm, firm, unchangeable, constant, immovable, uniform, fixed, stable, invariable (freq. and class.).
    A.
    Lit.:

    mellis constantior est natura (sc. quam aquae),

    Lucr. 3, 192:

    constans uva contra tenorem unum algoris aestusve,

    Plin. 14, 2, 4, § 27:

    cujus in indomito constantior inguine nervus, Quam nova arbor, etc.,

    Hor. Epod. 12, 19:

    cursus certi et constantes,

    Cic. N. D. 3, 9, 24; cf.:

    constans reversio stellarum (with conveniens),

    id. ib. 2, 21, 54:

    constantissimus motus lunae,

    id. Div. 2, 6, 17:

    nihil (mundo) motu constantius,

    id. N. D. 3, 9, 23; 2, 21, 54:

    constanti vultu graduque,

    Liv. 5, 46, 3: aetas, the mature age (of an adult), Cic. Sen. 10, 33; cf.:

    constans aetas, quae media dicitur,

    id. ib. 20, 76:

    aetate nondum constanti,

    Suet. Galb. 4:

    pax,

    firm, secure, Liv. 6, 25, 6:

    fides,

    Hor. C. 3, 7, 4:

    an ire comminus et certare pro Italiā constantius foret,

    safer, Tac. H. 3, 1. —
    b.
    Agreeing or accordant with itself, consistent, harmonious:

    quemadmodum in oratione constanti, sic in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    nihil intellego dici potuisse constantius,

    id. Tusc. 5, 9, 25; cf.:

    incredibilia an inter se constantia,

    Quint. 5, 4, 2:

    rumores,

    Cic. Fam. 12, 9, 1:

    constans parum memoria hujus anni,

    Liv. 10, 37, 13:

    constans fama erat,

    Suet. Caes. 6; so,

    opinio,

    id. Tib. 39; id. Vesp. 4 al.—
    B.
    Trop., intellectually or morally certain, sure, steadfast, constant, faithful, steady, unchanging:

    firmi et stabiles et constantes amici,

    Cic. Lael. 17, 62; cf. Nep. Lys. 2, 2:

    quem hominem? Levem? imo gravissimum. Mobilem? imo constantissimum,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. opp. varium, id. Fragm. ap. Quint. 6, 3, 48 Spald.:

    pater amens at is quidem fuit omnium constantissimus,

    a very constant, steadfast man, Cic. Rosc. Am. 14, 41; cf.:

    prudens et constans (testis),

    Quint. 5, 7, 26; and under adv.:

    (Helvidius Priscus) recti pervicax, constans adversus metus,

    Tac. H. 4, 5 fin.:

    constans Fortuna tantum in levitate suā,

    Ov. Tr. 5, 8, 18; cf.: neque fidei constans, neque strenuus in perfidiā, Tac. H. 3, 57:

    constantior In vitiis, etc.,

    Hor. S. 2, 7, 18.— Adv.: constanter.
    1.
    (Acc. to A.) Firmly, immovably, steadily, constantly:

    manere in suo statu,

    Cic. Univ. 13: constanter ac perpetuo placet consilium, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 9:

    vitiis gaudere constanter,

    Hor. S. 2, 7, 6.— Comp.:

    ut maneamus in perspicuis firmius et constantius,

    Cic. Ac. 2, 14, 45.— Sup.:

    impetus caeli constantissime conficiens vicissitudinis anniversarias,

    Cic. N. D. 2, 38, 97.—
    b.
    Harmoniously, evenly, uniformly, consistently:

    constanter et aequaliter ingrediens oratio,

    Cic. Or. 58, 198:

    sibi constanter convenienterque dicere,

    id. Tusc. 5, 9, 26; cf. id. ib. 5, 9, 24; in comp., id. ib. 5, 9, 25; in sup., id. ib. 5, 8, 23; id. Ac. 2, 3, 9; so,

    hi constanter omnes nuntiaverunt,

    with one voice, unanimously, Caes. B. G. 2, 2:

    aequabilius atque constantius sese res humanae haberent,

    Sall. C. 2, 3:

    aequabilius atque constantius regere provincias,

    Tac. A. 15, 21 fin.
    2.
    (Acc. to B.) Steadily, calmly, tranquilly, sedately:

    constanter ac non trepide pugnare,

    Caes. B. G. 3, 25; cf.

    agere, Auct. B. Afr. 84: proelium inire,

    Suet. Vesp. 4; id. Tib. 19:

    constanter et sedate ferre dolorem,

    Cic. Tusc. 2, 20, 46:

    constanter et libere se gerere,

    id. Att. 4, 16, 9:

    constanter prudenterque fit,

    id. Tusc. 4, 6, 12:

    constanter delata beneficia (with judicio, considerate, and opp. repentino quodam impetu),

    id. Off. 1, 15, 49.— Comp.:

    cetera exsequi,

    Suet. Aug. 10:

    acrius quam constantius proelium inire,

    Curt. 4, 6, 14.— Sup.:

    amicitias retinere,

    Suet. Aug. 66; id. Tib. 45 al.

    Lewis & Short latin dictionary > consto

  • 6 natantes

    năto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [no], to swim, to float.
    I.
    Lit.:

    qui neque in Oceano natare volueris studiosissimus homo natandi,

    Cic. Fam. 7, 10, 2:

    natant pisces aequore,

    Ov. P. 2, 7, 28: canis, per flumen, carnem dum ferret, natans, Phaedr. 1, 4, 2:

    natat uncta carina,

    floats, Verg. A. 4, 398:

    crura natantia,

    palmated feet, Ov. M. 14, 551; cf.:

    apta natando crura,

    id. ib. 15, 376.—Of storm-tossed or shipwrecked persons, to float about, be tossed about:

    naufragus natans,

    Cic. Inv. 2, 51, 163; cf.

    trop.: et natat exuviis Graecia pressa tuis,

    Prop. 4 (5), 1, 115:

    cum saepe in portu fracta carina natet,

    id. 2, 25, 24 (3, 20, 24):

    Ithacum lugere natantem,

    Juv. 10, 257.—
    (β).
    Poet., with acc.:

    nocte natat caecā serus freta,

    swims across, Verg. G. 3, 260:

    aquas,

    to swim in, Mart. 14, 196, 2:

    Tiberinum,

    to swim across, Juv. 8, 265.—Hence, also, pass.:

    quot piscibus unda natatur,

    Ov. Tr. 5, 2, 25. —
    B.
    Transf.
    1.
    To swim or spread about ( poet.):

    quā Tiberinus campo liberiore natat,

    Ov. F. 4, 291:

    natantibus radicibus,

    Col. Arb. 6; Prop. 2, 12, 52 (3, 7, 52):

    ingens medio natat umbra profundo,

    Stat. Th. 2, 42:

    niveo natat ignis in ore,

    id. Achill. 1, 161.—
    2.
    To swim or overflow with any thing, to be overflowed (mostly poet.).
    (α).
    With abl.:

    natabant pavimenta vino,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    plenis Rura natant fossis,

    are inundated, Verg. G. 1, 372:

    sanieque aspersa natarent Limina,

    id. A. 3, 625:

    fletibus ora natant,

    Stat. Th. 2, 337:

    carmina in ipse ore natant,

    id. S. 2, 1, 18.—
    (β).
    Absol.:

    exspectant imbres, quorum modo cuncta natabant Impulsu,

    Luc. 4, 330:

    plana natant,

    Sil. 4, 751.—
    3.
    Of the eyes, to swim (of drunken or dying persons), to be feeble, failing ( poet.):

    vinis oculique animique natabant,

    Ov. F. 6, 673:

    moriens oculis natantibus Circumspexit Athin,

    id. M. 5, 72; Sil. 2, 122; cf.:

    ante oculos natant tenebrae,

    Ov. M. 12, 136:

    oculi natantes et quādam voluptate suffusi,

    Quint. 4, 3, 76.—
    4.
    To move to and fro, not stand still:

    nec vagus in laxā pes tibi pelle (i. e. calceo) natet,

    Ov. A. A. 1, 516; Calp. Ecl. 6, 43; Nemes. Cyn. 170.—
    5.
    Of birds, to fly:

    ardea sublimis pennae confisa natanti,

    Luc. 5, 554.—
    II.
    Trop., to fluctuate, waver, be uncertain ( = titubare, huc atque illuc ferri):

    in quo quidem magis tu mihi natare visus es quam ipse Neptunus,

    Cic. N. D. 3, 24, 62:

    mutatio voluntatis indicat animum natare,

    Sen. Ep. 35, 4:

    pars multa (hominum) natat, modo recta capessens, Interdum pravis obnoxia,

    Hor. S. 2, 7, 6; Sil. 7, 726; Manil. 4, 256: vitreoque natant praetoria ponto, float or waver reflected in the water, Stat. S. 2, 2, 49.—Hence, nătans, antis, P. a., swimming; hence, nătantes, ūm, poet. for fishes:

    genus omne natantum,

    Verg. G. 3, 541; Cael. Aur. Tard. 3, 2, § 31.

    Lewis & Short latin dictionary > natantes

  • 7 nato

    năto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [no], to swim, to float.
    I.
    Lit.:

    qui neque in Oceano natare volueris studiosissimus homo natandi,

    Cic. Fam. 7, 10, 2:

    natant pisces aequore,

    Ov. P. 2, 7, 28: canis, per flumen, carnem dum ferret, natans, Phaedr. 1, 4, 2:

    natat uncta carina,

    floats, Verg. A. 4, 398:

    crura natantia,

    palmated feet, Ov. M. 14, 551; cf.:

    apta natando crura,

    id. ib. 15, 376.—Of storm-tossed or shipwrecked persons, to float about, be tossed about:

    naufragus natans,

    Cic. Inv. 2, 51, 163; cf.

    trop.: et natat exuviis Graecia pressa tuis,

    Prop. 4 (5), 1, 115:

    cum saepe in portu fracta carina natet,

    id. 2, 25, 24 (3, 20, 24):

    Ithacum lugere natantem,

    Juv. 10, 257.—
    (β).
    Poet., with acc.:

    nocte natat caecā serus freta,

    swims across, Verg. G. 3, 260:

    aquas,

    to swim in, Mart. 14, 196, 2:

    Tiberinum,

    to swim across, Juv. 8, 265.—Hence, also, pass.:

    quot piscibus unda natatur,

    Ov. Tr. 5, 2, 25. —
    B.
    Transf.
    1.
    To swim or spread about ( poet.):

    quā Tiberinus campo liberiore natat,

    Ov. F. 4, 291:

    natantibus radicibus,

    Col. Arb. 6; Prop. 2, 12, 52 (3, 7, 52):

    ingens medio natat umbra profundo,

    Stat. Th. 2, 42:

    niveo natat ignis in ore,

    id. Achill. 1, 161.—
    2.
    To swim or overflow with any thing, to be overflowed (mostly poet.).
    (α).
    With abl.:

    natabant pavimenta vino,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    plenis Rura natant fossis,

    are inundated, Verg. G. 1, 372:

    sanieque aspersa natarent Limina,

    id. A. 3, 625:

    fletibus ora natant,

    Stat. Th. 2, 337:

    carmina in ipse ore natant,

    id. S. 2, 1, 18.—
    (β).
    Absol.:

    exspectant imbres, quorum modo cuncta natabant Impulsu,

    Luc. 4, 330:

    plana natant,

    Sil. 4, 751.—
    3.
    Of the eyes, to swim (of drunken or dying persons), to be feeble, failing ( poet.):

    vinis oculique animique natabant,

    Ov. F. 6, 673:

    moriens oculis natantibus Circumspexit Athin,

    id. M. 5, 72; Sil. 2, 122; cf.:

    ante oculos natant tenebrae,

    Ov. M. 12, 136:

    oculi natantes et quādam voluptate suffusi,

    Quint. 4, 3, 76.—
    4.
    To move to and fro, not stand still:

    nec vagus in laxā pes tibi pelle (i. e. calceo) natet,

    Ov. A. A. 1, 516; Calp. Ecl. 6, 43; Nemes. Cyn. 170.—
    5.
    Of birds, to fly:

    ardea sublimis pennae confisa natanti,

    Luc. 5, 554.—
    II.
    Trop., to fluctuate, waver, be uncertain ( = titubare, huc atque illuc ferri):

    in quo quidem magis tu mihi natare visus es quam ipse Neptunus,

    Cic. N. D. 3, 24, 62:

    mutatio voluntatis indicat animum natare,

    Sen. Ep. 35, 4:

    pars multa (hominum) natat, modo recta capessens, Interdum pravis obnoxia,

    Hor. S. 2, 7, 6; Sil. 7, 726; Manil. 4, 256: vitreoque natant praetoria ponto, float or waver reflected in the water, Stat. S. 2, 2, 49.—Hence, nătans, antis, P. a., swimming; hence, nătantes, ūm, poet. for fishes:

    genus omne natantum,

    Verg. G. 3, 541; Cael. Aur. Tard. 3, 2, § 31.

    Lewis & Short latin dictionary > nato

  • 8 titubo

    tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.
    I.
    Lit. (rare; cf.: vacillo, labo);

    of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,

    Ov. M. 11, 90:

    mero somnoque gravis titubare videtur,

    id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.:

    titubans pes,

    Phaedr. 4, 14, 12:

    vestigia titubata,

    tottering, Verg. A. 5, 332:

    titubat lingua,

    stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.—
    II.
    Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.):

    Licinius titubans,

    Cic. Cael. 28, 66:

    cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,

    Ov. A. A. 1, 598:

    erubuisse, expalluisse, titubasse,

    Auct. Her. 2, 5, 8:

    testes, si verbo titubarint,

    Cic. Fl. 10, 22:

    at vide, ne titubes,

    Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93:

    lacrumans titubanti animo, corde et pectore,

    id. ib. 1, 1, 43:

    hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,

    Nep. Eum. 9, 2:

    quid agat, ne quid titubet,

    Plaut. Ps. 2, 4, 75:

    verum illa ne quid titubet,

    Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11:

    nihil,

    Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.:

    ne quid titubetur,

    Plaut. Mil. 3, 3, 70:

    si quid forte titubatum est, ut fit in bello,

    Cic. Fam. 12, 10, 2:

    versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,

    id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
    A.
    Lit.:

    lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,

    Amm. 24, 4, 28. —
    B.
    Trop., hesitatingly, falteringly:

    titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,

    Auct. Her. 4, 41, 53:

    titubanter et strictim,

    Cic. Cael. 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > titubo

См. также в других словарях:

  • titubare — v. intr. [dal lat. titubare, voce di formazione espressiva] (io tìtubo, ecc.; aus. avere ). [essere incerto] ▶◀ (non com.) ciurlare nel manico, esitare, essere in forse, (fam.) fare a tiremmolla, (fam.) menare il can per l aia, (non com.)… …   Enciclopedia Italiana

  • titubare — ti·tu·bà·re v.intr. (io tìtubo; avere) 1. BU vacillare, oscillare 2. CO fig., essere, mostrarsi incerto, dubbioso; esitare nel prendere una decisione Sinonimi: dubitare, 1esitare. {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. tĭtŭbāre, di… …   Dizionario italiano

  • titubare — {{hw}}{{titubare}}{{/hw}}v. intr.  (io titubo ; aus. avere ) 1 (raro) Vacillare, non essere fermo. 2 (fig.) Mostrarsi incerto, indeciso: titubare prima di agire; SIN. Esitare, nicchiare, tentennare …   Enciclopedia di italiano

  • titubare — v. intr. dubitare, esitare, nicchiare, tentennare, tergiversare, pencolare, vacillare, fluttuare □ essere indeciso, essere in forse, temere CONTR. decidersi, osare, determinarsi, risolversi, essere risoluto, tagliare corto …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • tituber — [ titybe ] v. intr. <conjug. : 1> • 1446, rare av. fin XVIIIe; lat. titubare ♦ Vaciller sur ses jambes, aller de droite et de gauche en marchant. ⇒ chanceler. Un ivrogne, un malade qui titube. « il tituberait jusqu à son lit et s y… …   Encyclopédie Universelle

  • titubar — (del lat. «titubāre») intr. Titubear. * * * titubar. (Del lat. titubāre). intr. titubear …   Enciclopedia Universal

  • titubazione — ti·tu·ba·zió·ne s.f. 1. BU il titubare 2. OB TS astron. → librazione {{line}} {{/line}} DATA: 1598. ETIMO: dal lat. titubatiōne(m), v. anche titubare …   Dizionario italiano

  • titubanza — /titu bantsa/ s.f. [dal lat. titubantia, der. di titubare titubare ]. [atteggiamento di chi esita a prendere una decisione: ho una certa t. ad accettare quell incarico ] ▶◀ esitazione, incertezza, indecisione, insicurezza, irresolutezza,… …   Enciclopedia Italiana

  • Titubate — Tit u*bate, v. i. [L. titubatus, p. p. of titubare to stagger, totter.] 1. To stumble. [Obs.] [1913 Webster] 2. To rock or roll, as a curved body on a plane. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • titubation — titubant /tich oo beuhnt/, adj. /tich oo bay sheuhn/, n. Pathol. a disturbance of body equilibrium in standing or walking, resulting in an uncertain gait and trembling, esp. resulting from diseases of the cerebellum. [1635 45; < L titubation (s.… …   Universalium

  • titubear — (Del lat. titubare.) ► verbo intransitivo 1 Estar una persona indecisa: ■ titubeó antes de dar una respuesta a mi propuesta. TAMBIÉN titubar SINÓNIMO dudar vacilar 2 Hablar una persona de forma insegura, sin saber qué palabras elegir o cómo… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»