Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

syllogismus

  • 1 syllogismus

    syllogismus (synlogismus), ī, m. (συλλογισμός), der förmliche Vernunftschluß, der Syllogismus, Sen. u.a.: rhetoricus = enthymema, Quint.

    lateinisch-deutsches > syllogismus

  • 2 syllogismus

    syllogismus (synlogismus), ī, m. (συλλογισμός), der förmliche Vernunftschluß, der Syllogismus, Sen. u.a.: rhetoricus = enthymema, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > syllogismus

  • 3 syllogismus

    syllŏgismus or - os (syllogismus, Sid. Pan. 205), i, m., = sullogismos, a form of reasoning in which a conclusion is drawn from two premises, a syllogism (post-Aug.), Gell. 2, 8, 7; Sen. Ep. 108, 12; 113, 26; Plin. Ep. 2, 3, 3; Quint. 3, 6, 43; 3, 6, 77; 3, 6, 88; 3, 6, 103; 5, 10, 88; 5, 14, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > syllogismus

  • 4 SYLLOGISMUS

    syllogism - умозаключение, силлогизм; определенный Аристотелем (Top.1, 100 b, 25-27): "Умозаключение - есть речь (дискурс), в которой если нечто предположено, то через положенное из него с необходимостью вытекает нечто отличное от положенного". Представляет собой соединение трех суждений: большая посылка, малая посылка, заключение, в которых присутствуют три термина: действенная причина умозаключения - это рациональная душа производящая его, материальная причина - это три термина (далекая материя) и два высказывания (близкая материя), назначение конечной причины - привести к тому, чтобы поверили; формальная причина - это способность или сила выведения заключений из посылок.

    Латинские философские термины > SYLLOGISMUS

  • 5 syllogismus

    ī m. (греч.)
    силлогизм Sen, PJ, AG

    Латинско-русский словарь > syllogismus

  • 6 syllogismus

    Latin-English dictionary > syllogismus

  • 7 SYLLOGISMUS (SYLLOGISM)

    умозаключение, силлогизм, определенный Аристотелем: «Умозаключение - есть речь, в которой если нечто предположено, то через положенное из него с необходимостью вытекает нечто отличное от положенного» (Аристотель. Топика. 100b 25-30). Представляет собой соединение трех суждений: большая посылка, малая посылка, заключение.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > SYLLOGISMUS (SYLLOGISM)

  • 8 syllogismos

    syllŏgismus or - os (syllogismus, Sid. Pan. 205), i, m., = sullogismos, a form of reasoning in which a conclusion is drawn from two premises, a syllogism (post-Aug.), Gell. 2, 8, 7; Sen. Ep. 108, 12; 113, 26; Plin. Ep. 2, 3, 3; Quint. 3, 6, 43; 3, 6, 77; 3, 6, 88; 3, 6, 103; 5, 10, 88; 5, 14, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > syllogismos

  • 9 syllogisticus

    syllogisticus, a, um (συλλογιστικός), zum Syllogismus gehörig, syllogistisch, status, Quint. 5, 10, 6: enthymema, in Form eines Syllogismus, Iul. Vict. art. rhet. 11. p. 233 Orell.: compendium, ratio, Chalcid. Tim. 341.

    lateinisch-deutsches > syllogisticus

  • 10 cornutus

    [st1]1 [-] cornutus, a, um: qui a des cornes, cornu.    - elephanti, id est quadripedes cornutae, Varr. L. L. 7, § 39: les éléphants, c'est-à-dire, des quadripèdes cornus.    - cornuta luna, Amm. 14, 2, 2: la lune dans son croissant.    - cornuti, ōrum, m. (= tauri), Att. ap. Non: les taureaux.    - cornutus syllogismus (= ceratina), Hier. Ep. 69: argument cornu, argument captieux. [st1]2 [-] Cornutus, i, m.: Cornutus (surnom romain).
    * * *
    [st1]1 [-] cornutus, a, um: qui a des cornes, cornu.    - elephanti, id est quadripedes cornutae, Varr. L. L. 7, § 39: les éléphants, c'est-à-dire, des quadripèdes cornus.    - cornuta luna, Amm. 14, 2, 2: la lune dans son croissant.    - cornuti, ōrum, m. (= tauri), Att. ap. Non: les taureaux.    - cornutus syllogismus (= ceratina), Hier. Ep. 69: argument cornu, argument captieux. [st1]2 [-] Cornutus, i, m.: Cornutus (surnom romain).
    * * *
        Cornutus, penul. prod. Adiectiuum. Varro. Qui ha des cornes, Cornu.

    Dictionarium latinogallicum > cornutus

  • 11 syllogisticus

    syllogisticus, a, um (συλλογιστικός), zum Syllogismus gehörig, syllogistisch, status, Quint. 5, 10, 6: enthymema, in Form eines Syllogismus, Iul. Vict. art. rhet. 11. p. 233 Orell.: compendium, ratio, Chalcid. Tim. 341.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > syllogisticus

  • 12 cornutus

    I cornūtus, a, um [ cornu ]
    1) рогатый (aries Col, V)
    3)
    syllogismus c. Hierceratinus (см.)
    II Cornūtus, ī m. (L. Annaeus)
    Корнут, философ родом из Лептис (Африка), учитель поэта Персия, изгнан Нероном в 68 г. н. э

    Латинско-русский словарь > cornutus

  • 13 hypotheticus

    I hypothēticus, a, um (греч. ; лат. condicionālis)
    гипотетический, построенный на допущении ( syllogismus Eccl)
    II hypothēticus, ī m.
    математик, оперирующий условными допущениями Ap

    Латинско-русский словарь > hypotheticus

  • 14 plectilis

    e [ plecto 1. \]
    1) плетёный, свитый ( corona Pl)
    2) запутанный, трудный ( syllogismus Eccl)

    Латинско-русский словарь > plectilis

  • 15 syllogisticus

    Латинско-русский словарь > syllogisticus

  • 16 uncatus

    uncātus, a, um [ uncus ]
    2) перен. крючкотворный ( syllogismus Sid)

    Латинско-русский словарь > uncatus

  • 17 aggressio

    aggressio (adgressio), ōnis, f. (aggredior), I) der Anfall, Angriff, aggr. proelii, Heges. 3, 24: Plur., aggressiones ferinae, Apul. met. 8, 16: violentissimae, Augustin. ep. 108, 18: diurnae atque nocturnae, Possid. vit. Augustin. 10. – II) übtr.: 1) in der Rhetor., der Angriff = der erste Anlauf, den der gerichtl. Redner nimmt, primā aggressione animos occupare, Cic. or. 50. – 2) in der Dialekt., als Übersetzung von έπιχείρημα = die Schlußfolge, der Syllogismus, Quint. 5, 10, 4 sqq.

    lateinisch-deutsches > aggressio

  • 18 assumo

    as-sūmo (ad-sūmo), sūmpsī, sūmptum, ere, an sich-, zu sich nehmen, zum Gebrauche annehmen, I) eig., etw. zur Hand nehmen, caestus, Tac. ann. 14, 20: iacentium scuta, aufnehmen, Frontin. 2, 5, 27. – od. etw. an den Körper herannehmen, sich zulegen, novas umeris alas, Ov. met. 11, 789: seros pedes serasque alas, ibid. 15, 384: quae (subtemina) ducta colorem assumpsere novum, Sen. apoc. 4. v. 7. – u. in den Körper aufnehmen, zu sich nehmen, plura sibi assumunt quam de se corpora mittunt, Lucr. 2, 1124: nam cibus atque umor membris assumitur intus, gehen in den Körper über, Lucr. 4, 1083: crudam materiam, sicut assumpta est, in corpus omne diduci, Cels. praef. § 36. p. 4, 21 D.: si plus umoris excernitur quam assumitur, Cels. 3, 21. p. 107, 26 D.: ut solet a ventis alimenta assumere (favilla), neue Nahrung zu bekommen, Ov. met. 7, 79. – u. (v. Pers.) eine Nahrung, Arznei zu sich nehmen, aliquid (ein wenig), Cels.: nihil, Cels.: non amplius iusto, Cels.: aquam, Cels.: nihil nisi aquam, Cels.: aquam calidam, frigidam, Cels.: carnem pinguem, Cels.: cibum, cibum nullum, cibum bis die, Cels.: vinum, Cels.: nihil vini, Cels.: cum cibo vini paulo plus, Cels.: primum assumere oportet quae nauseam faciunt, Scrib.

    II) übtr.: 1) zur Teilnahme, Gemeinschaft, Hilfe usw. hinzunehmen, annehmen, zu Hilfe nehmen, heran-, hinzuziehen, α) eine Pers.: legiones in Italia, Cic.: Eumenem regem, Liv.: novos socios, Liv.: amicos, Hor.: comitem, Iustin.: uxorem, Plin. ep.: coniugem, Tac. – m. Ang. wozu? od. wohin? durch in u. Akk., alqm in societatem, Iustin. (u. so in societatem alcis assumi, Iustin.): alqm in societatem armorum, Liv.: alqm in societatem consilii, Liv. u. Iustin., od. facinoris, Iustin.: alqm in consilium rei familiaris, Plin. ep.: alqm in id bellum, Vell.: alqm in nomen, adoptieren, Plin. ep.: u. so alqm in nomen familiamque, Tac.: alqm in matrimonium, Iustin.: alqm in deos, unter die G. versetzen, Min. Fel. – m. Ang. als wen? durch Acc., alqm ducem, Iustin.: alqm collegam sibi in quinto consulatu, Suet.: alqm filium u. sibi filium, adoptieren, Plin. pan.: zugl. m. Ang. wozu? durch Dat., alqm socium coeptis, Iustin. 1, 6, 1. – im Passiv m. Ang. als wer? durch Nom., socius et administer omnium consiliorum assumitur Scaurus, Sall.: ut a C. Musonio gener (als Schw.) assumeretur, Plin. ep.: praeterea et nobiles aliquot adulescentes conscii assumpti, Liv. – β) Lebl. (Ggstz. repudiare, Cic. or. 209), aliquantum noctis, zu Hilfe nehmen, Cic.: uxoris consilium, Tac.: vim Caesaris in quibusdam locis, Quint.: assumpta verba, zu Hilfe genommene, anderswoher entlehnte, Cic. part. or. 23: tanta verborum etiam quae assumpta sunt (der bloß zum Schmuck dienenden) proprietas, Quint. 10, 1, 121: n. pl. subst., assumpta et adventicia, was nur angenommen u. von außen her gekommen ist (Ggstz. innata atque insita), Cic. top. 69. – m. Ang. woher? alqd foris, Cic.: locos od. auxilia extrinsecus, Cic. u. Quint. – m. Ang. wozu? durch ad od. in u. Akk., alqd ad ornatum, Quint.: alqd in exemplum, Quint.: iudicia deorum in consilium, Plin. pan.: reliqua non reprehendo, sed mihi ad id, quod sentio, assumo, wende es auf meine Behauptung an, Cic.

    2) (mit u. ohne sibi) irgendwoher etw. sich aneignen, etw. entlehnen, sich zu eigen machen, sich beilegen, sich erwerben, a) im allg. (Ggstz. alteri detrahere, Cic. de off. 3, 23): conservatoris sibi nomen, Tac. ann. 15, 71: sibi geniorum nomen, Lact. 2, 14, 12. – vires avitas, Ov.: Felicis nomen, Vell.: regis nomen, Curt.: parentis patriae vocabulum, Tac.: regni insignia, Tac.: diadema, Iustin.: mores Persarum, Iustin.: robur, zu Kraft gelangen, Tac.: u. so robora (Ggstz. concidere), v. einem Volke, Ov. – m. Ang. woher? durch de od. ex m. Abl., Cereris sacra de Graecia, Cic.: laudem sibi ex Asiae nomine, Cic.: ex victoria licentiam sibi, Auct. b. Afr.: nihil ex fastu regio, Curt. – b) insbes.: α) etw. für sich beanspruchen, in Anspruch nehmen, sich vorbehalten, sich widerrechtlich beilegen, sich zuschreiben, sich anmaßen (s. Halm Cic. Sull. 85. p. 155 ed mai.), ipse identidem belli auctor esse, in eo sibi praecipuam laudem assumere, Liv.: orator tractationem orationis sibi assumet, Cic.: ita de me meriti sunt illi... ut eorum reprehensionem vos vestrae prudentiae assumere, meae modestiae remittere debeatis, Cic.: neque ego mihi postea quicquam assumpsi neque hodie assumo, quod etc., Cic.: si id mihi assumo, videor id meo iure quodammodo vindicare, Cic.: quae Graeci scriptores inanis arrogantiae causā sibi assumpserunt, Cornif. rhet. – β) als philos. t. t. = αἱρειν, etw. annehmen, ergreifen, wählen (Ggstz. depellere), omnis voluptas assumenda est, omnis dolor depellendus, Cic. de fin. 1, 33: artes enim ipsas propter se assumendas putamus, ibid. 3, 18. – 3) ( vermehrend) hinzunehmen, a) im allg.: qui nihil opinione affingat assumat que ad aegritudinem, Cic.: ego apud improbos meam retinuissem invidiam, alienam assumpsissem, Cic.: si quis in aliqua arte excellens aliam quoque artem sibi assumpserit, Cic. – b) insbes.: α) als t. t. der Logik, als Untersatz im Syllogismus aufstellen, Cic. de inv. 1, 63; de div. 2, 106 u. 107 109. – β) als t. t. der Rhet., als außer der Sache liegenden Verteidigungsgrund vorbringen, Fab. Victorin. art. rhet. 1, 11. p. 191, 9 H.

    lateinisch-deutsches > assumo

  • 19 collectio

    collēctio, ōnis, f. (2. colligo), I) aktiv = das Zusammenlesen, Aufsammeln, A) eig.: membrorum, Cic. de imp. Pomp. 22: fructuum, ICt.: terrae, Paul. ex Fest.: collectione spiritus plenus, kaum zu atmen wagend, Petr. 98, 4. – B) übtr.: 1) im allg.: amicorum (Ggstz. detractio), Sen. ep. 74, 25 zw. (Haase allectio amici). – 2) insbes.: a) als rhet. t. t. = die kurze Wiederholung, Rekapitulation, Cic. Brut. 302 (Plur.) Quint. 4, 4, 2. – b) als philos. t. t. = die Schlußfolgerung, der Syllogismus, Vernunftschluß, Schluß, Sen., Quint. u.a.: argumentorum summa c., letzte Schlußfolgerung, Quint.: Plur., collectiones, enthymemata, definitiones, Arnob. 1, 58: argumentorum collectiones, Cassiod. expos. in psalt. 15. p. 6 (a) ed. Garet. – c) die Zusammenrechnung, Gell. 1, 1 lemm. – II) passiv, als mediz. t. t. = das Sich-Ansammeln, die Ansammlung verdorbener Säfte, Sen. u.a.: Plur., Plin. 27, 131.

    lateinisch-deutsches > collectio

  • 20 cornutus

    cornūtus, a, um (cornu), I) gehörnt, aries, Col. u. Vulg.: aves, Ov.: quadrupedes (= elephanti), Varro LL.: luna, Amm. – subst., a) cornūtī, ōrum, m. insbes. = Stiere, Acc. tr. 494 u. cornūtae, ārum, f., das Hornvieh, Varro r. r. 2, 7, 2 Keil. – b) cornūta, ae, f. der Hornfisch, Plin. 32, 145. Apic. 10, 454. – II) übtr.: syllogismus c. (= ceratina), der Hornschluß, ein sophistischer Trugschluß, Hieron. epist. 69, 2: u. so interrogatio c., Hieron. in Helvid. 16.

    lateinisch-deutsches > cornutus

См. также в других словарях:

  • Syllogismus — (gr.), so v.w. Schluß, s.d. B), S. cornūtus, Hörnerschluß, s.u. Dilemma. Daher Syllogistik, die systematisch vollständige Darstellung, der Bedingungen u. Gesetze der logisch zulässigen Formen des Schlusses, s.d. Syllogistisch, schlußmäßig, in… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Syllogismus — (griech.), in der Logik im allgemeinen der Schluß überhaupt, dann insbes. der (kategorische) Subsumtionsschluß. Vgl. Schluß …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Syllogismus — (grch.), mittelbarer Schluß (s.d.). Syllogístik, Schlußformlehre …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Syllogismus — Syllogismus, der aus 3 Gliedern bestehende Schluß, wo aus 2 vorausgeschickten Sätzen (Prämissen) ein Schlußsatz (Conclusion) hervorgeht; z. B.: 1) alle Menschen sind unsterblich, 2) ich bin ein Mensch, 3) folglich bin auch ich unsterblich …   Damen Conversations Lexikon

  • Syllogismus — Syllogismus, griech., heißt in der Logik der Schluß, insofern er als Zusammenfassung von einzelnen Sätzen zur Einheit im Bewußtsein gedacht wird. Epi S., Nachschluß, entsteht, indem man den Schlußsatz eines vorhergehenden Schlusses, des sogen.… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Syllogismus — Syllogismus,der:⇨Folgerung(1) …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Syllogismus — Die Syllogismen (von altgr.: συλ λογισμός, syllogismos = das Zusammenrechnen, logischer Schluss) sind ein Katalog von Typen logischer Argumente. Sie bilden den Kern der im vierten vorchristlichen Jahrhundert entstandenen antiken Logik… …   Deutsch Wikipedia

  • Syllogismus — vom Allgemeinen auf das Besondere; aus zwei Prämissen gezogener logischer Schluss; logischer Schluss * * * Syl|lo|gịs|mus 〈m.; , gịs|men〉 logischer Schluss vom Allgemeinen aufs Besondere [<grch. syllogismos „das Zusammenrechnen“ <syn… …   Universal-Lexikon

  • Syllogismus — Syl|lo|gis|mus der; , ...men <über lat. syllogismus aus gleichbed. gr. syllogismós, eigtl. »das Zusammenrechnen«, zu ↑syn... u. logízesthai »rechnen«> der aus drei Urteilen (2↑Major, ↑Minor, ↑Medius) bestehende Schluss vom Allgemeinen auf… …   Das große Fremdwörterbuch

  • syllogismus — noun Omission of the conclusion of a syllogistic argument …   Wiktionary

  • Syllogismus — Syl·lo·gịs·mus der; , Syl·lo·gis·men; eine Schlussfolgerung in der Logik, bei der man vom Allgemeinen auf das Besondere schließt || hierzu syl·lo·gịs·tisch Adj; Syl·lo·gịs·tik die; nur Sg …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»