Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

subtile

  • 81 subtlety

    noun, no pl.
    see academic.ru/71759/subtle">subtle: Zartheit, die; Feinheit, die; Subtilität, die (geh.)
    * * *
    noun die Feinheit
    * * *
    sub·tle·ty
    [ˈsʌtl̩ti, AM -t̬l̩t̬i]
    n ( approv)
    1. (discernment) Scharfsinnigkeit f, Raffiniertheit f
    2. (delicate but significant) Feinheit f, Subtilität f
    the subtleties of language die Feinheiten der Sprache
    * * *
    ['sʌtltɪ]
    n
    1) (= delicacy) Feinheit f; (of irony, distinction also) Subtilität f (geh); (of perfume, flavour also, hint, allusion) Zartheit f; (of charm) Unaufdringlichkeit f
    2) (= sophistication of remark, argument, point) Scharfsinn(igkeit f) m, Spitzfindigkeit f; (of problem) Subtilität f; (of design, construction, proof) Raffiniertheit f
    3) (= discriminative powers of observer, critic) Aufmerksamkeit f, Subtilität f (geh)
    * * *
    subtlety [-tı] s
    1. Feinheit f, subtile Art, (das) Subtile
    2. Spitzfindigkeit f
    3. Scharfsinn(igkeit) m(f)
    4. a) Geschicklichkeit f
    b) Gerissenheit f, Raffinesse f
    5. Tücke f
    6. schlauer Einfall, Finesse f
    * * *
    noun, no pl.
    see subtle: Zartheit, die; Feinheit, die; Subtilität, die (geh.)
    * * *
    n.
    Feinheit -en f.
    Raffinesse f.

    English-german dictionary > subtlety

  • 82 subtle

    Англо-русский синонимический словарь > subtle

  • 83 subtilia

    subtīlis, e, adj. [sub-tela; and therefore, prop., woven fine; hence], fine, not thick or coarse, thin, slender, minute (syn. tenuis).
    I.
    Lit. (mostly poet. and in postAug. prose;

    not in Cic.): quae vulgo volitant subtili praedita filo,

    Lucr. 4, 88:

    ventus subtili corpore tenuis,

    id. 4, 901; cf. id. 3, 195; Cat. 54, 3:

    acies gladii,

    Sen. Ep. 76, 14:

    farina,

    Plin. 18, 7, 14, § 74:

    mitra,

    Cat. 64, 63:

    ignis,

    Lucr. 6, 225:

    subtilia et minuta primordia rerum,

    id. 4, 122; 4, 114.— Subst.: subtīlĭa, ĭum, n. plur., fine goods or stuffs, Vulg. Isa. 19, 9:

    indui te subtilibus,

    id. Ezech. 16, 10.— Comp.:

    harundo,

    Plin. 16, 36, 66, § 168:

    semen raporum,

    id. 18, 13, 34, § 129.— Sup.:

    sucus subtilissimus,

    Plin. 11, 5, 4, § 11.—
    B.
    Transf., of the senses, fine, nice, acute, delicate, exqui site (rare):

    palatum,

    Hor. S. 2, 8, 38:

    subtilior gula,

    Col. 8, 16, 4.—
    II.
    Trop., fine, nice, precise, exact, accurate, keen, subtle (class.; syn.: elegans, concinnus).
    A.
    In gen.:

    sollers subtilisque descriptio,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    definitio,

    id. de Or. 1, 23, 109:

    observatio,

    Plin. 18, 13, 35, § 132:

    sententia,

    id. 18, 17, 46, § 165:

    argumentatio,

    id. 2, 108, 112, § 247:

    quaestio,

    id. 11, 16, 16, § 46:

    Graecia,

    Manil. 4, 718.— Comp.:

    reliquae (epistulae) subtiliores erunt,

    more particular, Cic. Att. 5, 14, 3.— Sup.:

    quae (curatio manus) inter subtilissimas haberi potest,

    Cels. 7, 7, 13:

    inventum,

    Plin. 31, 3, 23, § 40:

    Democritus, subtilissimus antiquorum,

    Sen. Q. N. 7, 3, 2.—
    2.
    Transf., of taste or judgment, fine, keen, delicate, exquisite (syn.:

    sagax, acutus): judicium,

    Cic. Fam. 15, 6, 1; Hor. Ep. 2, 1, 242; cf.:

    subtilis veterum judex,

    id. S. 2, 7, 101:

    sapiens subtilisque lector,

    Plin. Ep. 4, 14, 7:

    vir subtilis, dispositus, acer, disertus,

    id. ib. 2, 11, 17; 4, 17, 4.—
    B.
    In partic., in rhet., of speech or of the speaker, plain, simple, unadorned (syn. simplex):

    genus dicendi,

    Cic. Or. 21, 69; cf.:

    acutissimum et subtilissimum dicendi genus,

    id. de Or. 2, 23, 98:

    oratio,

    id. Or. 5, 20; cf. id. ib. 23, 78:

    Stoicorum non ignoras, quam sit subtile vel spinosum potius dicendi genus,

    id. Fin. 3, 1, 3: subtile quod ischnon vocant, Quint. 12, 10, 58:

    disputator,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    quis illo (Catone) in docendo edisserendoque subtilior?

    id. Brut. 17, 65:

    oratione limatus atque subtilis,

    id. de Or. 1, 39, 180; cf. id. de Or. 3, 8, 31: Lysias subtilis scriptor atque [p. 1785] elegans, id. Brut. 9, 35; Quint. 10, 1, 78:

    praeceptor,

    id. 1, 4, 25; 12, 10, 51.—Hence, adv.: subtīlĭter, finely, minutely.
    1.
    Lit.:

    subtiliter insinuatus ad parvas partes aër,

    Lucr. 6, 1031:

    conexae res,

    closely, intimately, id. 3, 739:

    dividere aliquid,

    Plin. 5, 12, 13, § 67:

    fodere,

    lightly, superficially, Pall. Febr. 21 fin.
    2.
    Trop., finely, acutely, minutely, accurately, subtly.
    a.
    In gen.:

    subtiliter judicare,

    finely, acutely, Cic. Verr. 2, 4, 57, § 127:

    de re publicā quid ego tibi subtiliter? tota periit,

    minutely, particularly, id. Att. 2, 21, 1; cf.:

    haec ad te scribam alias subtilius,

    id. ib. 1, 13, 4:

    subtiliter exsequi numerum,

    Liv. 3, 5:

    de aliquā re subtiliter disserere,

    Cic. Fl. 17, 41:

    aliquid persequi,

    id. de Or. 1, 21, 98; cf.:

    id persequar subtilius,

    id. Rep. 2, 23, 42:

    subtilius haec disserunt,

    id. Lael. 5, 18:

    subtilius ista quaerunt,

    id. ib. 2, 7 et saep. —
    b.
    In partic., in rhet., plainly, simply, without ornament:

    humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate dicere,

    Cic. Or. 29, 100:

    versute et subtiliter dicere,

    id. ib. 7, 22:

    privatas causas agere subtilius: capitis aut famae ornatius,

    id. Fam. 9, 21, 1:

    magnifice an subtiliter dicere,

    Quint. 8, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > subtilia

  • 84 subtilis

    subtīlis, e, adj. [sub-tela; and therefore, prop., woven fine; hence], fine, not thick or coarse, thin, slender, minute (syn. tenuis).
    I.
    Lit. (mostly poet. and in postAug. prose;

    not in Cic.): quae vulgo volitant subtili praedita filo,

    Lucr. 4, 88:

    ventus subtili corpore tenuis,

    id. 4, 901; cf. id. 3, 195; Cat. 54, 3:

    acies gladii,

    Sen. Ep. 76, 14:

    farina,

    Plin. 18, 7, 14, § 74:

    mitra,

    Cat. 64, 63:

    ignis,

    Lucr. 6, 225:

    subtilia et minuta primordia rerum,

    id. 4, 122; 4, 114.— Subst.: subtīlĭa, ĭum, n. plur., fine goods or stuffs, Vulg. Isa. 19, 9:

    indui te subtilibus,

    id. Ezech. 16, 10.— Comp.:

    harundo,

    Plin. 16, 36, 66, § 168:

    semen raporum,

    id. 18, 13, 34, § 129.— Sup.:

    sucus subtilissimus,

    Plin. 11, 5, 4, § 11.—
    B.
    Transf., of the senses, fine, nice, acute, delicate, exqui site (rare):

    palatum,

    Hor. S. 2, 8, 38:

    subtilior gula,

    Col. 8, 16, 4.—
    II.
    Trop., fine, nice, precise, exact, accurate, keen, subtle (class.; syn.: elegans, concinnus).
    A.
    In gen.:

    sollers subtilisque descriptio,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    definitio,

    id. de Or. 1, 23, 109:

    observatio,

    Plin. 18, 13, 35, § 132:

    sententia,

    id. 18, 17, 46, § 165:

    argumentatio,

    id. 2, 108, 112, § 247:

    quaestio,

    id. 11, 16, 16, § 46:

    Graecia,

    Manil. 4, 718.— Comp.:

    reliquae (epistulae) subtiliores erunt,

    more particular, Cic. Att. 5, 14, 3.— Sup.:

    quae (curatio manus) inter subtilissimas haberi potest,

    Cels. 7, 7, 13:

    inventum,

    Plin. 31, 3, 23, § 40:

    Democritus, subtilissimus antiquorum,

    Sen. Q. N. 7, 3, 2.—
    2.
    Transf., of taste or judgment, fine, keen, delicate, exquisite (syn.:

    sagax, acutus): judicium,

    Cic. Fam. 15, 6, 1; Hor. Ep. 2, 1, 242; cf.:

    subtilis veterum judex,

    id. S. 2, 7, 101:

    sapiens subtilisque lector,

    Plin. Ep. 4, 14, 7:

    vir subtilis, dispositus, acer, disertus,

    id. ib. 2, 11, 17; 4, 17, 4.—
    B.
    In partic., in rhet., of speech or of the speaker, plain, simple, unadorned (syn. simplex):

    genus dicendi,

    Cic. Or. 21, 69; cf.:

    acutissimum et subtilissimum dicendi genus,

    id. de Or. 2, 23, 98:

    oratio,

    id. Or. 5, 20; cf. id. ib. 23, 78:

    Stoicorum non ignoras, quam sit subtile vel spinosum potius dicendi genus,

    id. Fin. 3, 1, 3: subtile quod ischnon vocant, Quint. 12, 10, 58:

    disputator,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    quis illo (Catone) in docendo edisserendoque subtilior?

    id. Brut. 17, 65:

    oratione limatus atque subtilis,

    id. de Or. 1, 39, 180; cf. id. de Or. 3, 8, 31: Lysias subtilis scriptor atque [p. 1785] elegans, id. Brut. 9, 35; Quint. 10, 1, 78:

    praeceptor,

    id. 1, 4, 25; 12, 10, 51.—Hence, adv.: subtīlĭter, finely, minutely.
    1.
    Lit.:

    subtiliter insinuatus ad parvas partes aër,

    Lucr. 6, 1031:

    conexae res,

    closely, intimately, id. 3, 739:

    dividere aliquid,

    Plin. 5, 12, 13, § 67:

    fodere,

    lightly, superficially, Pall. Febr. 21 fin.
    2.
    Trop., finely, acutely, minutely, accurately, subtly.
    a.
    In gen.:

    subtiliter judicare,

    finely, acutely, Cic. Verr. 2, 4, 57, § 127:

    de re publicā quid ego tibi subtiliter? tota periit,

    minutely, particularly, id. Att. 2, 21, 1; cf.:

    haec ad te scribam alias subtilius,

    id. ib. 1, 13, 4:

    subtiliter exsequi numerum,

    Liv. 3, 5:

    de aliquā re subtiliter disserere,

    Cic. Fl. 17, 41:

    aliquid persequi,

    id. de Or. 1, 21, 98; cf.:

    id persequar subtilius,

    id. Rep. 2, 23, 42:

    subtilius haec disserunt,

    id. Lael. 5, 18:

    subtilius ista quaerunt,

    id. ib. 2, 7 et saep. —
    b.
    In partic., in rhet., plainly, simply, without ornament:

    humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate dicere,

    Cic. Or. 29, 100:

    versute et subtiliter dicere,

    id. ib. 7, 22:

    privatas causas agere subtilius: capitis aut famae ornatius,

    id. Fam. 9, 21, 1:

    magnifice an subtiliter dicere,

    Quint. 8, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > subtilis

  • 85 subtle

    subtle ['sʌtəl]
    subtil;
    subtle distinction distinction f ténue ou subtile;
    subtle irony fine ironie f, ironie f subtile;
    a subtle sense of humour un sens de l'humour subtil;
    there's a very subtle difference between them il y a une très légère différence entre eux;
    subtle shades of green and blue des nuances subtiles de vert et de bleu;
    a subtle form of propaganda/blackmail une forme insidieuse de propagande/de chantage;
    you're not very subtle, are you? la subtilité n'est vraiment pas ton fort!

    Un panorama unique de l'anglais et du français > subtle

  • 86 мудреноеный

    разг.
    нет ничего мудреноеного — rien d'étonnant
    2) ( замысловатый) compliqué; étrange, bizarre ( странный); subtil, alambiqué (о человеке, характере)
    ••
    утро вечера мудреноенее посл. — прибл. la nuit porte conseil

    БФРС > мудреноеный

  • 87 judicium

    jūdicium, ī n. [ judex ]
    1) судебное следствие, судопроизводство, суд
    j. inter sicarios Cдело об убийстве
    qui j. dat Cpraetor
    exercēre (committĕre) j. Cпроизводить суд
    2) суд, судебное установление (in j. venire T; aliquem in j. deducĕre или adducĕre C)
    3) судебное дело, процесс, тяжба (habere j. C)
    4) судебное решение, приговор
    j. facĕre de aliquā re C — дать судебное заключение о чём-л.
    5) суждение, мнение, взгляд
    j. habere rei alicujus C — судить (высказывать своё мнение) о чём-л.
    j. anĭmi mutare Slпеременить взгляд
    6) вкус (j. subtile H, intellĕgens C)
    8) рассудок, соображение, обдуманность, способность соображать, рассудительность, размышление (judicio aliquid facere C); проницательность (magni judicii esse C; non inertiā, sed judicio fugisse Nep)
    9) судебная власть, судейская должность (j. dare alicui C)

    Латинско-русский словарь > judicium

  • 88 palatum

    palātum, ī n.
    1) нёбо Vr, C, V
    2) вкусовые ощущения, вкус (p. subtile H, torpens O)
    placere palato Pt (о кушаньях) — приходиться по вкусу, быть вкусным
    3) вкусовые наслаждения, обжорство J
    obserare p. Ctlмолчать
    5) свод (caeli Enn ap. C)

    Латинско-русский словарь > palatum

  • 89 far

    fār (gespr. farr, aus fareris synkopiert), farris, n., I) eig. wohl Getreide übh., dann vorzugsw. = ador, griech. ζειά, unser Dinkel, Spelt (Triticum Spelta, L.), die älteste Nahrung der Römer, sowohl geröstet, als zu Mehl gemahlen, vollst. far adoreum, Varro r. r. 1, 9, 4. Plin. 18, 81; gew. bl. far, Cato r. r. 2, 4. Varbo r. r. 1, 2, 6. Col. 2, 6, 1 sqq. Plin. 18, 83: farris seges, Liv. 2, 5, 3: farris acervus, Verg. georg. 1, 185: grana farris, Scrib. Larg. 135: far concīdere, Pompon. com. 50. – Plur., flava farra, Verg. georg. 1, 73: dura farra, Ov. fast. 6, 180: farra paucissima, Iuven. 14, 154: passura farra bis ignem (weil geröStet u. gebacken), Ov. fast. 1, 693. – II) übtr.: a) Schrot, Mehl, triticeum, Col. 6, 10, 2: hordeacuum, Col. 8, 11, 14: farinam bonam et far subtile sciat facere, Cato r. r. 143, 3: caro magnorum piscium sole siccata et in pollinem usque contusa pro farre est, Mela 2, 7, 1 (2. § 97): percontor quanti olus et far, Hor. sat. 1, 6, 112. – bes. als Opferschrot, Opfermehl, far pium ( neben saliens mica u. plena acerra), Hor. carm. 3, 23, 20. Tibull. 3, 4, 10. Verg. Aen. 5, 745. Arnob. 7, 26: farre litare, Pers. 2, 75: Plur., torrida cum mica farra, Ov. fast. 2, 24: vinaque dat tepidis salsaque farra focis, Ov. fast. 3, 284. – b) Brot, una farris libra, Hor. sat. 1, 5, 69: selibra farris, Suet. gr. 11: membra gruis sparsi sale multo, non sine farre (geriebenes Brot), Hor. sat. 2, 8, 88: sordes farris mordere canini, Speltbrot für die Hunde (Hundekost) essen, Iuven. 5, 11.

    lateinisch-deutsches > far

  • 90 iudicium

    iūdicium, iī, n. (iūdex, iūdico), I) als publiz. t. t.: 1) = die gerichtliche (richterliche) Untersuchung, die Gerichtsverhandlung, der Gerichtshandel, Prozeß, das Gericht, iud. iniuriarum (wegen usw.), Cic.: tot iudicia de fide mala, tutelae, mandati, pro socio, Cic.: iud. inter sicarios (wegen Meuchelmords), Cic.: iud. privatum (über Mein u. Dein), Cic.: iud. publicum, ein öffentlicher Prozeß (wegen Verbrechen gegen einzelne od. den Staat, Ggstz. causa, Privatprozeß; dah. verb. iudicia causaeque), Cic.: iudicium centumvirale, das Zentumviralgericht, Cic. u.a. – iudicium dare od. reddere, eine gerichtliche Untersuchung (eine Klage) gestatten (v. Prätor), Cic.: iudicium reddere in alqm, Caes.: dah. qui iudicium dat = praetor, Cic.: i. exercere, eine gerichtliche U. anstellen u. sie leiten, G. (in Kriminalsachen) halten, v. Prätor, Cic.: dah. qui iudicium exercet = praetor, Cic.: i. constituere, s. cōn-stituono. II, 4, b, β (Bd. 1. S. 1558): i. committere, anstellen, Cic.: ad i. cogere, Caes.: i. accipere, sich in eine ger. U. einlassen, Cic.: alqm in i. deducere od. adducere od. vocare od. iudicio arcessere, verklagen, Cic.: in iudicium vocari de alqa re, Cic.: iudicium nullum habuit, er ist niemals vor Gericht verklagt worden, Nep.: ii, qui illud iudicium habebant, die jenen Prozeß hatten, Cic.: iudicium, quod prope omnium fortunarum suarum C. Mustius habuit, der Prozeß, in dem es fast das ganze Vermögen des C. Mustius galt, Cic.: iudicium centumvirale differre, Plin. ep.: iudicium proferre (hinausschieben, aufschieben), Cic. (u. so prolatio [Hinausschieben] iudicii, Cic.): effugere iudicium, dem Strafgericht entrinnen, Petron. – 2) meton.: a) der Prozeß, i. habere, Cic.: i. vincere, den Pr. gewinnen, Cic. – b) die gerichtliche Rede, illa mala iudicia, Quint. 10, 1, 70. – c) die Gerichtsbarkeit, das richterliche Amt, Sall. u. Vell. – d) das Gericht = der Gerichtsort, die Gerichtssitzung, in i. venire, Nep. u. Cic.: claudere iudicium, Quint. – e) die Richter, i. publicum, Vell.: i. sortiri, Cic.: i. implorare, Sall.

    II) die Erkenntnis, Entscheidung, der Ausspruch, das Urteil, der Urteilsspruch, A) eig., des Richters u. der Obrigkeit übh., Cic. u. Liv.: populi, Liv.: senatus, Gutachten, Caes.: Paridis iudicium inter deas, Auson.: in iudicium venire, zur E. kommen, Cic. u. Tac.: iudicium facere de alqa re, ein richterliches Gutachten abfassen, Cic.: priores decem viri quaedam, quae sui iudicii videri possent, ad populum reiecerant, vor ihren Richterstuhl zu gehören schien, Liv.: iudicia penes vos erunt de capite nostro fortunisque, Liv. 3, 53, 10: de quo non praeiudicium, sed plane iudicium iam factum putatur, Cic. div. in Caecil. 12: iudicia domi conflabant, pronuntiabant in foro, Liv. 3, 36, 8.

    B) übtr.: 1) das Urteil, die Meinung, der Ausspruch, die Entscheidung, a) übh.: iud. vulgi, Cic. u. Hor.: iud. erroris, irriges Urteil, Phaedr.: erga se iudicia senatus, die für ihn so günstigen Urteile des S., Liv.: vester in me et amor et iudicium, eure L. zu mir und euer U. über mich, Cic.: intellegentium iudicio, nach dem U. der Kenner, Cic.: iudicio acri perpendĕre, Lucr.: optimum i. facere de alqo, Caes.: sui iudicii rem non esse, könnten in dieser Sache kein Urteil fällen, die Sache gehöre nicht vor ihren Richterstuhl (ihr Forum), Caes.: u. so nihil possumus iudicare, nisi quod est nostri iudicii, Cic.: vestrûm iudicium fecit, er hat das U. euch anheimgestellt, Ter.: i. difficile est, cuius laus prima sit, Iustin.: neque eius rei iudicium differre sustineo, Quint.: pulchritudinis habere verissimum iudicium, das kompetenteste U. über die Sch. haben, Cic. – i. supremum, die E. durchs Testament, der letzte Wille, Val. Max. u. Suet.: u. so i. patris, Iustin. (vgl. Ruhnken Suet. Aug. 66). – b) insbes., das nicht ausdrücklich durch Worte, sondern durch die Tat bekundete Urteil über jmd. (s. die Auslgg. zu Cic. de imp. Pomp. 43; Rosc. Am. 108), ex Chrysogoni iudicio, Verfahren, Cic.: ut i. nostrum metus videatur, Cic.: de alqo praeclara iudicia facere, Cic. – c) übtr., die auf ein Urteil gegründete individuelle Meinung, Ansicht von einer Person od. Sache, neque iudicium tuum fallemus, Auct. b. Alex.: iudicium animi mutare, Sall.: iudiciis fruar isdem, Hor. – prägn., α) die ausgesprochene günstige Ansicht über jmd., das ehrenvolle Zeugnis, patroni, Cic. ep. 13, 46: iudicia principis, Plin. ep. 4, 15. – β) die gehegte gute Meinung von jmd., das gute Vorurteil, sollicitus de imperatoris erga se iudicio, Spart. Hadr. 2, 8: nihil mihi gravius potest evenire quam ut vestrum iudicium Albinus potius haberet quam Severus, Sever. bei Capit. Albin. 12, 6. – 2) meton.: a) die Urteilskraft, das Urteil, bes. in bezug auf Beurteilung des Schönen in Kunst u. Literatur = der Geschmack, i. intellegens, Cic.: i. subtile, Hor.: magni iudicii esse, Cic.: peracre iudicium habere, Cic.: alci iudicium numquam defuit, Cic.: cum iudicio legere, Quint.: nec ullā re magis eiusdem aetatis oratores praecurrit, quam iudicio, Tac. dial. – b) die Einsicht, Überlegung, dah. bald = die Überzeugung, bald = der Bedacht, Vorbedacht (s. Benecke Cic. Lig. 7), iudicio alqd facere, Cic.: Ambiorix copias suas iudicione non conduxerit, an etc., dubium est, Caes.: non inertiā, sed iudicio fugisse, Nep.: in insaniam non casu incĭdere, sed iudicio pervenire, Sen. rhet.: successorem (als N.) asciri necessitate magis, quam iudicio (aus freier Wahl), Suet. – / Abl. ioudicio geschr., Corp. inscr. Lat. 1, 197, 2 u. ö.

    lateinisch-deutsches > iudicium

  • 91 palatum

    palātum, ī, n. (u. palātus, ī, m., als ältere Form, Cic. de fin. 2, 24), I) der Gaumen, als Werkzeug des Geschmackes, p. subtile. Hor.: p. torpens (unempfindliche), Ov.: voluptatem palato percipere, Cic.: boum dare membra palato, Ov. – als Werkzeug des Redens, nec sine lingua nec sine palato loqui, Cic. Tusc. 1, 37: obserare palatum, den G. verschließen = schweigen, Catull.: ferire balba verba palato, Hor.: stupuerunt ignavo verba palato, Ov. – Plur., palata docta et erudita, Colum. 8, 18, 4. – II) poet. übtr., pal. caeli, das Gewölbe des Himmels, in einem Wortspiel, sed dum palato (mit der Mundwölbung), quid sit optimum, iudicat, caeli palatum (die Himmelswölbung), ut ait Ennius, non suspexit, Cic. de nat. deor. 2, 49.

    lateinisch-deutsches > palatum

  • 92 subtilis

    subtīlis, e ( aus *sub-texlis untergewebt, feingewebt, zu tēla), I) fein, dünn, zart, 1) eig. (Ggstz. crassus, spissus, verb. crassus spissusque), filum, Lucr. u. Auson.: bestis (= vestis), Edict. Diocl.: mitra, Catull.: corpus, Lucr. u. Sen.: ignis, Lucr.: farina, Plin.: vestis subtilior, Solin.: capillus flavus et solito subtilior, Vulg.: semen subtilius, Plin.: sucus subtilissimus, Plin.: poet., Graecia, zart, schlank, Manil. – 2) übtr.: a) im allg., fein, genau, akkurat, gründlich, descriptio, akkurat, genau, Cic.: venustas, fein, geschmackvoll, Cic.: sententia, ein feiner, vortrefflicher Gedanke, Plin.: epistulae subtiliores, genauer, ausführlicher, Cic.: inventum subtilissimum, Plin.: curationes subtilissimae, Cels. – b) insbes., v. Ausdruckgefallend durch genaue Bestimmtheit und schmucklose Einfachheit, schlicht, einfach schön, einfach, oratio, Cic.: dicendi genus, Cic.: subtile, quod ἰσχνόν vocant, Quint. – v. Rednern u. Schriftstellern, subtilis oratione, Cic. (vgl. subtilis deductā oratione Menelaus, Auson.): Lysias subtilis atque elegans, Quint.: Lysias egregie subtilis scriptor atque elegans, Cic.: praeceptor, Quint. – II) von den Sinneswerkzeugen = feinfühlend, -schmeckend, 1) eig.: palatum, Hor.: subtilior gula, Colum. – 2) übtr., vom ästhetischen Geschmack u. Urteil = feinfühlend, fein unterscheidend, fein, iudicium, Cic. u. Hor.: veterum iudex, Hor.: sapiens subtilisque lector, Plin. ep.: sagax et admodum subtilis ingenio, ein gar feiner Kopf, Eutr.: Democritus subtilissimus omnium, der feinste Forscher, Sen. – / Vulg. Schreibung soubtilis, Edict. Diocl. 7, 48.

    lateinisch-deutsches > subtilis

  • 93 durchdringend

    durchdringend, penetrabilis (z.B. frigus). – acer. acutus (scharf, z.B. oculi: bildl., scharf, sein, vom Verstande). – gravis (schwer auffallend für das Gehör; dann = stark für den Geruchsinn, z.B. odor: bild., nachdrücklich). – eine d. Stimme, vox peracuta: eine d. Rede, oratio gravissima: ein d. Blick od. Verstand, acumen ingenii; subtile Ingenium et in imam penetrans veritatem.

    deutsch-lateinisches > durchdringend

  • 94 Einsicht

    Einsicht, I) eig.; z.B. Ei. von etwas nehmen, s. (etwas) einsehen no. I. – II) übtr.: intellegentia, nachaug. intellectus (Verstand, dadurch erlangter Überblick u. deutliche Kenntnis, in etw., alcis rei). – prudentia. sapientia (Klugheit, Weisheit, höhere Ei.). – consilium (die Überlegung, Besonnenheit und die Eingebungen derselben). – iudicium (Urteilskraft; dann das auf Kenntnis begründete Urteil). – scientia (das Wissen, oft verb. scien tia et copia, Eins. u. Kenntnisse). – cognitio (Erkenntnis, deutliche Kenntnis u. Einsicht, die man sich in einer Sache erworben hat, in etw., alcis rei). – sanitas (Gesundheit des Geistes = Vernünftigkeit, vernünftige Einsicht, Vernunft). – tiefere Ei., altior intellectus od. prudentia; iudicium subtile. – Mangel an Ei., imprudentia. – ein Mann von vieler Ei, vir prudentissimus; vir multi od. magni consilii; vir consilii plenus: ein Mann von tiefer Ei., homo subtilis iudicii: seiner Ei. entgeht nichts, nihil est, quod non perspiciat: nach meiner Ei., s. Dafürhalten (das): nach bester Ei. (urteilen etc.), ex animi sententia: mit Ei., intellegenter; sapienter; prudenter. – Ei. haben, besitzen, intellegentiā valere od. praestare (große); est alci sanitas (richtige): Verstand u. Ei. besitzen, rationis et intellegentiae participem esse: gründliche Einsicht besitzen, prudenter intellegere (z.B. von einem Redner): tiefe Ei. besitzen, altā mente praeditum esse: mehr Ei. besitzen als jmd., plus quam alqs habere prudentiae; plus intellegere et sapere quam alqs: keine Ei. haben, ohne Ei. sein, esse nullius consilii: zur Ei. zurückkehren, ad sanitatem redire od. reverti: zur Ei. bringen, ad sanitatem perducere od. (wieder) reducere. – Ei in etw. haben, intellegentiam alcis rei habere: [709] eine deutliche Ei. von etw. haben, plane videre alqd.

    deutsch-lateinisches > Einsicht

  • 95 fein

    fein, I) eig.: a) übh.: subtilis (sein gewebt, gemacht, nicht grob, Ggstz. crassus, z.B. filum, corium, farina, sucus: u. acies gladii). – tenuis (dünn, nicht dick, Ggstz. crassus, z.B. lana, acus, vestis: u. pluvia). – exilis (schwach, nicht stark, mehr als Tadel, bes. von der Stimme). – sehr s., auch pertenuis (z.B. sonus). – b) geläutert: purus (z.B. aurum, argentum). – II) übtr.: 1) übh.: a) von sehr guter Beschaffenheit: primae notae (von der ersten Sorte, z.B. vinum). – bonus (gut, von guter Sorte, z.B. oleum). – b) von gutem äußern Ansehen, artig, hübsch: bellus. – c) von sehr gutem Benehmen etc., artig, wohlanständig: politus (geistig verfeinert, gebildet). – elegans (gewählt, geschmackvoll). – urbanus (sein u. gewandt im Benehmen, wie ein Städter). – liberalis (eines Freien würdig). – lepidus (artig, gefällig und einnehmend in Rede, Scherz u. dgl.). – ein Mann von s. Bildung, homo politus: ein Mann ohne alle s. Bildung, homo politioris humanitatis expers.Adv.polite; eleganter. – 2) scharf in bezug auf die äußern Sinne und auf den Verstand: a) im guten Sinne: subtilis (sein unterscheidend, scharfsinnig, z.B. Denker, Beurteiler, [881] Gedanke etc.). – elegans (mit Wahl und Geschmack verfahrend). – ein s. Ohr, aures elegantes, eruditae, teretes: s. Dialektik, disserendi subtilitas od. elegantia: ein s. (sein unterscheidendes) Urteil, subtile iudicium: ein sehr s. Urteil besitzen, iudicio eruditissimum esse. – ein s. Unterschied, discrimen tenue.Adv.subtiliter; eleganter. – b) im üblen Sinne, listig, schlau: callidus. – versutus (verschlagen). – Adv.callide; versute.

    deutsch-lateinisches > fein

  • 96 Geschmack

    [1088] Geschmack, I) objektiv, A) eig., als Eigenschaft der Dinge: sapor. – einen angenehmen G. haben, iucundo sapore esse; iucunde sapere: einen fremden G. annehmen, alieno sapore infici. – B) uneig., z.B. ein guter G., elegantia (z.B. in einem Gedichte): der schlechte G., insulsitas (z.B. villae). – II) subjektiv, A) eig., das Vermögen zu schmecken: gustatus. – B) uneig., 1) Vorgeschmack, Pröbchen: gustus (s. Sen. ep. 114, 18: gustum tibi dare volui, d. i. ich wollte dir nur einen G. [ein Pröbchen] von der Schreibart des Sallust geben). – 2) das Gefühl des Schönen u. das damit verbundene Wohlgefallen oder das damit verbundene Vermögen, das Schöne u. Häßliche zu beurteilen: a) übh.: sensus, für etw., alcis rei (das Wahrnehmen durch die Sinne). – stomachus (eig. der Magen; dann wie das deutsche Magen = Geschmack in bezug auf Dinge des Begehrens, z.B. non rationem [Gründe], sed stomachum tibi narro). – voluntas alcis rei (die Neigung zu etc., der Sinn für etc., z.B. recti generis, für das Klassische in der Kunst). – ingenium (die angeborene Geistesrichtung, z.B. malum et inconstans). elegantia (die Feinheit, der Sinn für das Feine u. Schöne, sofern es sich nach außen zeigt). – venustas (die Anmut, der Liebreiz, der sich bei jmd. zeigt). – iudicium (das Urteil in Sachen des Geschmacks, wenn er auf den Augen od. auf dem Gehör beruht, mit dem Zus. oculorum, aurium). – intellegentia (die tiefe Einsicht bei Sachen des Geschmacks, der Kunstverstand). – auch aures u. verb. aures et iudicium alcis (das auf dem Gehör beruhende Urteil, z.B. alcis od. temporis auribus accommodatus: u. auribus et iudicio alcis obtemperare [sich richten]). – ein guter, richtiger, seiner G., elegantia (im allg.); elegans od. subtile od. exquisitum od. politum iudicium (seines Urteil); iudicium intellegens (Kennerurteil): gebildeter, geläuterter, reiner G., exculta quaedam elegantia; urbanitas (in Rede u. Benehmen); tritae aures. teretes aures intellegensque iudicium (im Urteil durchs Gehör): gesunder G., sanitas: ein unsicherer G., iudicium minus firmum. – ein Mann von seinem G., homo politus od. elegans; homo intellegens (ein Kunstverständiger): ein Mann von feinstem G., homo iudicii elegantissimi. – ein Mann ohne G., homo exiguum sapiens: homo sine iudicio; homo parum elegans. – Mangel an G., s. Geschmacklosigkeit. – den G. bilden, elegantiam excolere; iudicium acuere, exacuere (das Urteil schärfen). – G. an etw. finden, gewinnen, einer Sache G. abgewinnen, in alqa re sensum habere (Sinn haben für etw.); alqā re delectari (von etw. sich angezogen fühlen): keinen G. an etwas finden oder gewinnen können, einer Sache keinen G. abgewinnen können, abhorrere ab alqa re; suo sensu non gustare alqd. – G. an etwas bekommen, alcis rei sensu quodam imbui. – wenig G. haben, exiguum sapere einen guten G. haben, recte sapere. – mit G., scite (fein, elegant, z.B. convivium exornare); commode (dem Maße des Gegenstandes angemessen, z.B. saltare); scienter (mit Einsicht, kunstverständig, [1089] z.B. tibiis cantare); manu eleganti (mit geschmackvoller Hand, z.B. effingere scaenam). – nach meinem G., quantum ego sapio; quantum equidem iudicare possum; meo iudicio (z.B. hoc rectius est), – b) die auf Empfindung des Schönen begründete Art zu denken u. zu handeln: ratio (z.B. ratio falsa, Ggstz. veritas). – ingenium (eigentümliche intellektuelle Beschaffenheit). – ritus. mos (herkömmliche Art, Sitte). – im griechischen G., more Graeco: im neuen G., novo ritu.

    deutsch-lateinisches > Geschmack

  • 97 reif

    reif, maturus (im allg.). – tempestivus (zeitig, v. Früchten). – coctus (gekocht, von der Sonnenwärme zur gehörigen Reise gebracht); verb. maturus et coctus (z.B. poma). – vor der gewöhnlichen Zeit r., praematurus: früher r. als andere Gegenstände der gleichen Gattung, praecox: r. zum Kriegsdienst, zur Übernahme der Regierung, maturus militiae, imperio. – nicht r., noch nicht r., s. unreif. – das reifere (gereiftere) Alter, aetas firmata; aetas, quae iam confirmata est (Ggstz. aetas infirma); im Zshg. auch bl. aetas (z.B. per aetatem iudicium facere posse): ein r. (gereiftes) Urteil, iudicium firmum (ein festes); iudicium acre (ein geschärftes, scharfes); acre iudicium et certum (ein scharfes undsicheres); iudicium subtīle (ein seines); iudicium intellegens (ein Kennerurteil): mit r. Überlegung, bono consilio. – r. werden, maturari; maturescere; ad maturitatem venire, pervenire; maturitatem assequi od. adipisci od. capere; ad frugem pervenire (vom Verstand): recht, gehörig, ganz, völlig reif werden, permaturescer; bene maturescere; percoqui: [1946] nicht r. werden lassen, ad maturitatem non sinere perduci: reif machen, ad maturitatem perducere; maturare: r. sein, maturum esse; maturitatem suam habere: noch nicht r. sein, nondum maturitatem cepisse.

    deutsch-lateinisches > reif

  • 98 verwöhnen

    verwöhnen, jmd., indulgentiā corrumpere (durch Nachsicht verderben). – effeminare (weibisch machen, verweichlichen). – sich verwöhnen, remollescere. effeminari. verb. remollescere atque effeminari, durch etw., alqā re (weichlich, weibisch werden): vom Glücke verwöhnt werden, felicitate corrumpi. verwöhnt, delicatus (wählerisch, ekel). – delicati fastidii (von wählerischem Geschmack, auch in bezug auf Geisteswerke). – v. Ohren, aures delicatae; aures religiosae (die nur Harmonisches dulden): ein v. Gaumen, palatum subtile. Verwöhnung, deliciae (Verweichlichung; dah. auch wählerischer Geschmack, z.B. legentium). – fastidium delicatum (wählerischer Geschmack).

    deutsch-lateinisches > verwöhnen

  • 99 вкрадчивый

    1) General subject: as sleek as a cat, bland, cattish, catty, greasy, ingratiating, ingratiatory, insinuating, insinuative, oily, silken, silky, sleek (о манерах), sleeky, smarmy, smooth, smooth spoken, smooth tongued, smooth-spoken, smooth-tongued, smoothfaced, soft spoken, soft-spoken, suave, subtile, wheedling, subtle
    2) Colloquial: soapy
    3) Bookish: insinuatory, unctuous

    Универсальный русско-английский словарь > вкрадчивый

  • 100 едва различимый

    1) General subject: subtile, subtle

    Универсальный русско-английский словарь > едва различимый

См. также в других словарях:

  • Subtile — Sub tile, a. [L. subtilis. See {Subtile}.] 1. Thin; not dense or gross; rare; as, subtile air; subtile vapor; a subtile medium. [1913 Webster] 2. Delicately constituted or constructed; nice; fine; delicate; tenuous; finely woven. A sotil… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • SUBTILE — apud Ecclesiae Rom. Scriptores vestis Subdiaconorum est, quae et Strictatunica et Turicella, vide ibi, appellatur. Durandus Ration l. 3. c. 30. Tunica, quae alibi Subtile, in lege vero ποδήρης. Canonicis Regularibus illam tribuit Io. Buschius,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • subtile — index imponderable, subtle (refined) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • subtile — late 14c., clever, dexterous, from O.Fr. subtil (14c.), from L. subtilis fine, thin, delicate (see SUBTLE (Cf. subtle)). A Latinized refashioning of the French source of subtle …   Etymology dictionary

  • subtile — [sut′ l, sub′til] adj. [ME < MFr subtil, altered (infl. by L) < OFr soutil: see SUBTLE] now rare var. of SUBTLE subtilely adv. subtileness n. subtilty n. pl. subtilities subtility [səb til′ə tē] …   English World dictionary

  • subtile — ● subtil, subtile adjectif (latin subtilis) Qui a une grande finesse d esprit et de l ingéniosité : Un négociateur subtil. Intelligence subtile. Qui manifeste une habileté poussée parfois jusqu à l excès : Recourir à de subtiles arguties. Qui est …   Encyclopédie Universelle

  • subtile — adjective (subtiler; subtilest) Etymology: Middle English subtile, sotil subtle Date: 14th century 1. subtle, elusive < a subtile aroma > 2. a. cunning, crafty b. sagacious, discerning …   New Collegiate Dictionary

  • subtile — subtilely, adv. subtileness, n. /sut l, sub til/, adj., subtiler, subtilest. subtle. [1325 75; ME < L subtilis fine (orig. of fabric), equiv. to sub SUB + tilis, akin to tela cloth on a loom, loom ( < *teksla, deriv. of texere to weave; see… …   Universalium

  • subtile — sub·tile (sutґəl) [L. subtilis] keen and acute …   Medical dictionary

  • subtile — Synonyms and related words: Byzantine, Machiavellian, Machiavellic, acute, adulterated, air built, airy, arch, artful, astute, attenuate, attenuated, cagey, calculating, canny, chimerical, clever, cloud built, crafty, cunning, cut, cute, dainty,… …   Moby Thesaurus

  • subtile — Dure …   Le nouveau dictionnaire complet du jargon de l'argot

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»