suāsum

suāsum, i, v. suadeo fin.

suasum colos appellatur, qui fit ex stillicidio fumoso in vestimento albo. Plautus (Truc. 2, 2, 16):

quia tibi suaso infecisti, propudiosa, pallulam: quidam autem legunt in suaso (or insuaso). Nec desunt, qui dicant, omnem colorem, qui fiat inficiendo, suasum vocari, etc.,

Fest. p. 302 Müll.; cf. Paul. ex Fest. s. v. insuasum, p. 111; cf. Salmas. Exerc. Plin. p. 245, 2 c.

suāsus, a, um, Part. of suadeo.

suāsus, ūs, m. [suadeo], an advising, persuading (ante- and post-class.):

ob meum suasum,

Ter. Phorm. 5, 1, 3:

per vim, vel per suasum,

Dig. 9, 2, 9:

jussu et increpitu ea expellens, non suasu,

Tert. adv. Marc. 4, 8 (but not Plaut. Pers. 4, 4, 48; v. Ritschl ad loc.).

suādĕo, si, sum, 2 (scanned as a trisyl., sŭādent, Lucr. 4, 1157: suavis, Key, § 972), v. n. and a. [Sanscr. svad-, to taste, please; Gr. had-, handanô, to please; Lat. suavis, suadela, etc.; Germ. süsz; Engl. sweet], to advise, recommend, exhort, urge, persuade (freq. and class.; cf.: hortor, moneo).

In gen., constr. absol., with dat. of pers., and with acc. rei, an obj.-clause, ut or ne, or the simple subj.; rarely with acc. pers.

Absol.:

non jubeo, sed, si me consulis, suadeo,

Cic. Cat. 1, 5, 13:

instare, Suadere, orare,

Ter. And. 4, 1, 37; Plaut. Rud. 3, 6, 37:

recte suadere,

Ter. Heaut. 5, 2, 43:

pulchre,

id. Phorm. 3, 3, 9:

itane suades?

id. Eun. 1, 1, 31:

ita faciam, ut suades,

Cic. Att. 11, 16, 1:

male suadendo lacerant homines,

Plaut. Curc. 4, 2, 22:

bene suadere,

Cic. Lael. 13, 44.—

With dat. pers.:

an C. Trebonio persuasi? cui ne suadere quidem ausus essem,

Cic. Phil. 2, 11, 27:

alicui sapientius suadere,

id. Fam. 2, 7, 1.—

With acc. rei:

modo quod suasit, dissuadet,

Plaut. Cist. 2, 1, 10:

pacem,

Cic. Fam. 7, 3, 2:

digito silentia,

Ov. M. 9, 692:

longe diversa,

Vell. 2, 52, 2:

asperiora,

Suet. Caes. 14:

quietem et concordiam,

id. Oth. 8.—So with dat. pers.:

quod tibi suadeam, suadeam meo patri,

Plaut. Capt. 2, 1, 40:

multa multis saepe suasit perperam,

id. ib. 2, 2, 78:

tu quod ipse tibi suaseris, idem mihi persuasum putato,

Cic. Att. 13, 38, 2:

quid mi igitur suades?

Hor. S. 1, 1, 101.— Pass.:

minus placet, magis quod suadetur: quod dissuadetur placet,

Plaut. Trin. 3, 2, 44.—

With inf. or obj.-clause (mostly poet.):

vide ne facinus facias, cum mori suadeas,

Cic. Fin. 2, 29, 95:

nemo suaserit studiosis dicendi adulescentibus in gestu discendo elaborare,

id. de Or. 1, 59, 251:

Juturnam misero fateor succurrere fratri Suasi,

Verg. A. 12, 814; Aus. Idyll. 2, 53:

ne hoc quidem suaserim, uni se alicui proprie addicere,

Quint. 10, 2, 24: praesidibus onerandas [p. 1771] tributo provincias suadentibus, Suet. Tib. 32.—With dat. pers.:

nisi mihi ab adulescentiā suasissem, nihil esse in vitā magnopere expetendum nisi laudem,

persuaded, convinced, Cic. Arch. 6, 14:

suadebant amici nullam esse rationem, etc.,

id. Caecin. 5, 15; Quint. 2, 5, 23.—Cf. pass.:

nec potest aliquid suaderi perdere,

Arn. 2, n. 26:

Megadorus a sorore suasus ducere uxorem,

Plaut. Aul. Arg. 1, v. 6.—

With ut or ne:

interea, ut decumbamus, suadebo,

Plaut. As. 5, 2, 64; Cic. Att. 11, 16, 4:

suadebimus, ut laudem humanitatis potius concupiscat,

Quint. 5, 13, 6:

orat, ut suadeam Philolacheti, Ut istas remittat sibi,

Plaut. Most. 3, 2, 110; id. Ep. 3, 2, 19:

postea me, ut sibi essem legatus non solum suasit, verum etiam rogavit,

Cic. Prov. Cons. 17, 42; cf. in the foll. z:

qui suadet, ne praecipitetur editio,

Quint. Ep. ad Tryph. 1:

cum acerrime suasisset Lepido, ne se cum Antonio jungeret,

Vell. 2, 63, 2:

suadere Prisco, ne supra principem scanderet,

Tac. H. 4, 8 fin. —

With simple subj.:

proinde istud facias ipse, quod faciamus, nobis suades,

Plaut. As. 3, 3, 54:

suadeo cenemus,

Petr. 35 fin.:

se suadere, Pharnabazo id negotii daret,

Nep. Con. 4, 1.—

With acc. pers. (very rare):

ego neque te jubeo, neque veto neque suadeo,

Plaut. Bacch. 4, 9, 120:

uxorem ejus tacite suasi ac denique persuasi, secederet paululum,

App. M. 9, p. 228, 37; so,

aliquem,

Tert. Hab. Mul. 1; cf. also supra. e, the pass. Cic. Prov. Cons. 17, 42.—Hence, part. pass.:

paucorum asseverationibus suasi,

Arn. 1, 64.—

With de and abl.:

suasuri de pace,

Quint. 3, 8, 14.—

Transf., of things (mostly poet.), to urge, induce, impel:

autumno suadente,

Lucr. 1, 175:

fames,

Verg. A. 9, 340; 10, 724:

suadente pavore,

Sil. 7, 668; 12, 12:

ita suadentibus annis,

Plin. Ep. 3, 7, 6:

verba suadentia,

Stat. Th. 11, 435:

tantum religio potuit suadere malorum!

Lucr. 1, 101:

suadent cadentia sidera somnos,

Verg. A. 2, 9: cui nulla malum sententia suadet, Ut faceret facinus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 248 Vahl.):

me pietas matris potius commodum suadet sequi,

Ter. Hec. 3, 5, 31:

tua me virtus quemvis sufferre laborem Suadet,

Lucr. 1, 142; 1, 175:

saepe levi somnum suadebit inire susurro,

Verg. E. 1, 56. —

In partic., in publicists' lang.: suadere legem, rogationem, etc., to recommend, advocate, speak in favor of a proposed law or bill:

legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

Cic. Sen. 5, 14; so,

legem,

id. Brut. 23, 89; Liv. 45, 21 (opp. dissuadere):

rogationem,

Cic. Rep. 3, 18, 28; id. Off. 3, 30, 109; cf.:

in hac rogatione suadendā,

id. Mil. 18, 47:

suadere de pace, bello, etc.,

Quint. 3, 8, 14.— Absol.:

in suadendo et dissuadendo tria primum spectanda,

Quint. 3, 8, 15.—Hence, P. a. as subst.: suāsum, i, n., a persuasion, persuasive saying (late Lat.):

serpentis suasa loquentis accepi,

Tert. Gen. 103; cf. id. ad Uxor. 2, 1.— suādenter, adv., persuasively:

loqui in litibus,

Arn. 2, p. 71.