Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

simpleton

  • 1 bārō

        bārō ōnis, m    a simpleton, blockhead.
    * * *
    I
    baron; magnate; tenant-in-chief (of crown/earl); burgess; official; husband
    II
    block-head, lout, dunce, simpleton; slave (Latham)

    Latin-English dictionary > bārō

  • 2 īn-sciēns

        īn-sciēns entis, adj.,    unknowing, without knowledge, unaware: Insciens feci, T.: inscientibus ipsis, Cs.: utrum inscientem... fecisse, an scientem?: abi sis, insciens, simpleton, T.

    Latin-English dictionary > īn-sciēns

  • 3 barcala

    fool, simpleton

    Latin-English dictionary > barcala

  • 4 blennus

    I
    blenna, blennum ADJ
    driveling, slavering, dribbling; silly, childish, idiotic
    II
    blockhead, dolt, simpleton, imbecile; driveling idiot

    Latin-English dictionary > blennus

  • 5 Arcadia

    1.
    Arcădĭa, ae, f., = Arkadia, a mountainous province in the centre of the Peloponnesus, the Greek Switzerland, Plin. 4, 6, 10, § 20; Verg. E. 4, 58; Ov. M. 2, 405; 9, 192 al.—Hence, derivv.
    A.
    Arcădĭcus, a, um, adj., = Arkadikos, Arcadian:

    asinus,

    Plaut. As. 2, 2, 67; Varr. R. R. 2, 1, 14; cf. Plin. 8, 43, 68, § 167; Pers. 3, 9.—Arcadicus juvenis for a simpleton (since the Arcadians, as mostly mountaineers, were considered as a simple, uncultivated people), Juv. 7, 160.—
    B.
    Arcădĭus, a, um, adj., = Arkadios, Arcadian: Arcadius sus, the Arcadian boar, * Lucr. 5, 25:

    dea,

    i. e. Carmenta, who came from Arcadia to Italy, Ov. F. 1, 462:

    virgo,

    i. e. the nymph Arethusa, id. Am. 3, 6, 30:

    deus,

    i. e. Pan, Prop. 1, 18, 20:

    rupes,

    id. 1, 1, 14:

    agri,

    id. 3, 24, 23:

    sidus,

    i. e. the Great Bear, Sen. Oedip. 476: virga, the wand of Mercury (who was born upon the Arcadian mountain Cyllene, and worshipped there), Stat. Th. 2, 70:

    galerus,

    the helmet of Mercury, id. ib. 7, 39.
    2.
    Arcădĭa, ae, f., a town in Crete, Sen. Q. N. 3, 11, 4; Plin. 31, 4, 30, § 53.

    Lewis & Short latin dictionary > Arcadia

  • 6 Arcadicus

    1.
    Arcădĭa, ae, f., = Arkadia, a mountainous province in the centre of the Peloponnesus, the Greek Switzerland, Plin. 4, 6, 10, § 20; Verg. E. 4, 58; Ov. M. 2, 405; 9, 192 al.—Hence, derivv.
    A.
    Arcădĭcus, a, um, adj., = Arkadikos, Arcadian:

    asinus,

    Plaut. As. 2, 2, 67; Varr. R. R. 2, 1, 14; cf. Plin. 8, 43, 68, § 167; Pers. 3, 9.—Arcadicus juvenis for a simpleton (since the Arcadians, as mostly mountaineers, were considered as a simple, uncultivated people), Juv. 7, 160.—
    B.
    Arcădĭus, a, um, adj., = Arkadios, Arcadian: Arcadius sus, the Arcadian boar, * Lucr. 5, 25:

    dea,

    i. e. Carmenta, who came from Arcadia to Italy, Ov. F. 1, 462:

    virgo,

    i. e. the nymph Arethusa, id. Am. 3, 6, 30:

    deus,

    i. e. Pan, Prop. 1, 18, 20:

    rupes,

    id. 1, 1, 14:

    agri,

    id. 3, 24, 23:

    sidus,

    i. e. the Great Bear, Sen. Oedip. 476: virga, the wand of Mercury (who was born upon the Arcadian mountain Cyllene, and worshipped there), Stat. Th. 2, 70:

    galerus,

    the helmet of Mercury, id. ib. 7, 39.
    2.
    Arcădĭa, ae, f., a town in Crete, Sen. Q. N. 3, 11, 4; Plin. 31, 4, 30, § 53.

    Lewis & Short latin dictionary > Arcadicus

  • 7 Arcadius

    1.
    Arcădĭa, ae, f., = Arkadia, a mountainous province in the centre of the Peloponnesus, the Greek Switzerland, Plin. 4, 6, 10, § 20; Verg. E. 4, 58; Ov. M. 2, 405; 9, 192 al.—Hence, derivv.
    A.
    Arcădĭcus, a, um, adj., = Arkadikos, Arcadian:

    asinus,

    Plaut. As. 2, 2, 67; Varr. R. R. 2, 1, 14; cf. Plin. 8, 43, 68, § 167; Pers. 3, 9.—Arcadicus juvenis for a simpleton (since the Arcadians, as mostly mountaineers, were considered as a simple, uncultivated people), Juv. 7, 160.—
    B.
    Arcădĭus, a, um, adj., = Arkadios, Arcadian: Arcadius sus, the Arcadian boar, * Lucr. 5, 25:

    dea,

    i. e. Carmenta, who came from Arcadia to Italy, Ov. F. 1, 462:

    virgo,

    i. e. the nymph Arethusa, id. Am. 3, 6, 30:

    deus,

    i. e. Pan, Prop. 1, 18, 20:

    rupes,

    id. 1, 1, 14:

    agri,

    id. 3, 24, 23:

    sidus,

    i. e. the Great Bear, Sen. Oedip. 476: virga, the wand of Mercury (who was born upon the Arcadian mountain Cyllene, and worshipped there), Stat. Th. 2, 70:

    galerus,

    the helmet of Mercury, id. ib. 7, 39.
    2.
    Arcădĭa, ae, f., a town in Crete, Sen. Q. N. 3, 11, 4; Plin. 31, 4, 30, § 53.

    Lewis & Short latin dictionary > Arcadius

  • 8 asinus

    ăsĭnus, i, m. [acc. to Benfey, I. p. 123, and Hehn foll. by Curtius, an oriental word, perh. the Heb., asina; cf. Goth. asilus; Lith. asilas; Erse, assul; Celt. asen or assen; Engl. ass; and Gr. onos, which latter two forms the Lat. seems to have in combination], an ass.
    I.
    Lit., Cato, R. R. 10, 1; 11, 1; Varr. R. R. 2, 1, 14; 2, 6, 1 al.; Col. 6, 37, 8; 6, 7, 1 al.; Plin. 8, 43, 68, § 167 sqq. et saep.; Vulg. Gen. 12, 6; ib. Isa. 1, 3; ib. Luc. 13, 15; 14, 5 et persaepe.—Prov.:

    qui asinum non potest, stratum caedit,

    i. e. he, that cannot find the offender, avenges himself on the unoffending, Petr. 45, 8:

    in tegulis, of an odd appearance,

    id. 45, 63: ad lyram, of an awkward man, acc. to Varr. ap. Gell. 3, 16:

    sepulturā asini sepelietur, of a contemptible and unworthy man,

    Vulg. Jer. 22, 19.—
    II.
    Trop., an ass, a dolt, simpleton, blockhead:

    neque ego homines magis asinos umquam vidi,

    Plaut. Ps. 1, 2, 4; Ter. Heaut. 5, 1, 4. —Hence, as a term of insult:

    Quid tu autem huic, asine, auscultas?

    Ter. Ad. 5, 8, 12; id. Eun. 3, 5, 50:

    Quid nunc te, asine, litteras doceam? Non opus est verbis, sed fustibus,

    Cic. Pis. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > asinus

  • 9 baro

    bāro, ōnis m. [kindr with bardus, q. v.; cf. also Varro, varo], a simpleton, blockhead, dunce (four times in Cicero, elsewhere rare):

    haec cum loqueris, nos barones stupemus, tu videlicet tecum ipse rides,

    Cic. Fin. 2, 23, 76; so id. Div. 2, 70, 144; id. Fam. 9, 26, 3; id. Att. 5, 11, 6; Pers. 5, 138; Petr. 53, 11; 63, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > baro

  • 10 blennus

    blennus, i, m., = blennos, a blockhead, dolt, simpleton:

    stulti, stolidi, fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2; cf. Paul. ex Fest. p. 35 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > blennus

  • 11 Fatua

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatua

  • 12 Fatuella

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuella

  • 13 Fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuus

  • 14 fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > fatuus

  • 15 maccus

    maccus, i, m. [cf. Sanscr. mūkas, dumb; Gr. môkos, mockery; also Mômos], a buffoon, punchinello, macaroni, in the Atellane plays:

    in Atellana Oscae personae inducuntur, ut maccus,

    Diom. p. 488 P.; cf. Inscr. Orell. 2621.—
    II.
    Transf., a simpleton, blockhead:

    macci et buccones,

    App. Mag. p. 325, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > maccus

  • 16 matula

    mătŭla, ae, f., a vessel, pot for liquids (ante- and post-class.).
    I.
    In gen.:

    continentur mundo muliebri specula, matulae, unguenta, vasa unguentaria,

    Dig. 34, 2, 25, § 10. As a term of abuse, a simpleton, noodle (cf. Engl. colloq., a vessel):

    numquam ego te tam esse matulam credidi. Quid metuis?

    Plaut. Pers. 4, 3, 64.—Prov.: Est modus matulae, we should observe moderation, the title of a satire of Varro.—
    II.
    In partic., a chamber-pot, urinal: matula vas urinae, Paul. ex Fest. p. 125 Müll.; Plaut. Most. 2, 1, 39; Hier. Ep. 117, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > matula

  • 17 morus

    1.
    mōrus, a, um, adj., = môros, foolish, silly (Plautin.).
    I.
    Adj.:

    amor mores hominum moros et morosos facit,

    Plaut. Trin. 3, 2, 43:

    ut hoc utimur more moro molestoque,

    id. Men. 4, 2, 1.—
    II. A.
    mōrus, i, m., a fool, simpleton:

    morus es,

    Plaut. Mil. 3, 1, 78.—
    B.
    mōra, ae, f., a foolish woman, Plaut. Mil. 2, 4, 17.— Hence, adv.: mōrē, foolishly (Plautin.):

    more hoc fit atque stulte,

    Plaut. Stich. 5, 1, 1.
    2.
    mōrus, i, f., = môra or morea, a mulberry-tree:

    arbor ibi, niveis uberrima pomis, Ardua morus erat,

    Ov. M. 4, 89; cf. Plin. 16, 18, 30, § 74.

    Lewis & Short latin dictionary > morus

  • 18 ovis

    ŏvis, is (acc. ovim, Plaut. Merc. 3, 1, 26; al. ovem; abl. ovi, acc. to Varr. L. L. 8, § 66 Müll.), f. (m., Varr. ap. Non. 216, 23:

    ovis mas,

    Varr. L. L. 5, 98; cf.:

    ovis semimas,

    Ov. F. 1, 588; cf. Fest. p. 195 Müll.) [kindr. with Sanscr. avi, ovis; Lith. awi-s; Slav. ovjza; Gr. oïs; cf. also Goth. avistr, ovile], a sheep (class.).
    I.
    Lit.:

    oves scabrae, glabrae,

    Plaut. Trin. 2, 4, 140:

    cum fervit maxime, tam placidum quasi ovem reddo,

    Ter. Ad. 4, 1, 18; Cic. N. D. 2, 63, 158:

    multae dictione ovium et boum,

    id. Rep. 2, 9, 16:

    ovis bona,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 11:

    aurata,

    Ov. H. 6, 2:

    infirmae,

    Hor. Epod. 2, 10:

    lanigera,

    Verg. A. 3, 660:

    Milesiae,

    Col. 7, 2, 3:

    nigra,

    Verg. G. 4, 546:

    pinguis,

    id. E. 6, 5:

    placida,

    Ov. M. 13, 927:

    custos ovium,

    Verg. G. 1, 17:

    magistri ovium,

    id. E. 2, 33:

    tondere oves,

    Hor. Ep. 2, 10.—

    Prov.: ovem lupo committere,

    to appoint the wolf shepherd, Ter. Eun. 5, 1, 16; cf.:

    O praeclarum custodem ovium, ut ajunt, lupum,

    Cic. Phil. 3, 11, 27.—
    II.
    Transf.
    A.
    Poet., wool:

    et niveam Tyrio murice tingit ovem,

    Tib. 2, 4, 28.—
    B.
    Sheep, for simpleton, ninny, fool, Plaut. Bacch. 5, 2, 3, q. v. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > ovis

  • 19 stupor

    stŭpor, ōris, m. [stupeo], numbness; dulness, insensibility, stupidity, stupor, stupefaction; astonishment, wonder, amazement (class.;

    syn. torpor): stupor in corpore,

    Cic. Tusc. 3, 6, 12:

    sensūs stupor,

    id. Phil. 2, 45, 115:

    stupor obstitit lacrimis,

    Ov. P. 1, 2, 29; cf.: stupor omnium animos tenet. Liv. 9, 2:

    oculos stupor urget inertes,

    Verg. G. 3, 523:

    stupor cordis,

    Cic. Phil. 3, 6, 16:

    stupor debilitasque linguae,

    id. Pis. 1, 1:

    tantus te stupor oppressit, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 26, 65; cf.:

    cum stupor silentiumque ceteros patrum defixisset,

    Liv. 6, 40:

    stupor omnes et admiratio incessit, unde tam subitum bellum,

    Just. 22, 6 fin.; 12, 7; Arn. 1, 28; Claud. II. Cons. Stil. 344. —
    II.
    Esp., dulness, stupidity, stolidity:

    quae mandata! quā adrogantiā! Quo stupore!

    Cic. Phil. 8, 8, 24:

    stuporem hominis, vel dicam pecudis, attendite... Sit in verbis tuis hic stupor: quanto in rebus sententiisque major,

    id. ib. 2, 12, 30:

    Quis stupor hic, Menelae, fuit?

    Ov. A. A. 2, 361. — Poet., for stupidus, a fool, simpleton:

    talis iste meus stupor nil videt, nihil audit,

    Cat. 17, 21; cf.:

    tum demum ingemuit corvi deceptus stupor,

    Phaedr. 1, 13, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > stupor

См. также в других словарях:

  • Simpleton — Sim ple*ton, n. [Cf. F. simplet, It. semplicione.] A person of weak intellect; a silly person. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • simpleton — 1640s, jocular formation from SIMPLE (Cf. simple) and ton, suffix extracted from surnames …   Etymology dictionary

  • simpleton — *fool, moron, imbecile, idiot, natural …   New Dictionary of Synonyms

  • simpleton — [n] fool birdbrain*, blockhead*, bonehead*, boob*, buffoon, clod*, clown, dimwit*, dolt*, dope*, dunce, dunderhead*, fathead*, idiot, ignoramus, imbecile, jerk*, lamebrain*, lunkhead*, moron, nitwit, numskull*, oaf, stooge*; concepts 412,423 …   New thesaurus

  • simpleton — ► NOUN ▪ a foolish or gullible person …   English terms dictionary

  • simpleton — [sim′pəltən] n. [< SIMPLE, after proper names ending in ton] a person who is stupid or easily deceived; fool …   English World dictionary

  • Simpleton — A simpleton is one who is simple.Simpleton can also refer to: *Simpleton (reggae artist), a 1990s Jamaican reggae artist * The Mayor of Simpleton , a song by British New Wave band XTC …   Wikipedia

  • simpleton — [[t]sɪ̱mp(ə)ltən[/t]] simpletons N COUNT (disapproval) If you call someone a simpleton, you think they are easily deceived or not very intelligent. But Ian s such a simpleton , she laughed... He was a lightweight, a political simpleton …   English dictionary

  • simpleton — noun A simple person lacking common sense. The stranger had crossed a sacred line. He had mentioned the mens mothers. Nothing could get him out of a beating now, even the fact that he was obviously a simpleton. Albeit a simpleton with a good… …   Wiktionary

  • simpleton — UK [ˈsɪmp(ə)lt(ə)n] / US [ˈsɪmp(ə)ltən] noun [countable] Word forms simpleton : singular simpleton plural simpletons old fashioned someone who is not very intelligent and knows little about the world …   English dictionary

  • simpleton —   Wa awa a, wa awa a iki; Wa awa a iki na aupō (ignorant stupid one; name of a legendary simpleton). See lunkhead …   English-Hawaiian dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»