Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

absurdly

  • 1 absurdē

        absurdē adv.    [absurdus], inharmoniously: canere.—Absurdly, irrationally: fictum: dici potest.
    * * *
    as to be out of tune, discordantly; preposterously, absurdly, inappropriately

    Latin-English dictionary > absurdē

  • 2 subabsurdē

        subabsurdē adv.    [subabsurdus], somewhat absurdly: quae subabsurde salseque dicuntur, i. e. with a dash of (affected) stupidity.
    * * *

    Latin-English dictionary > subabsurdē

  • 3 clāvus

        clāvus ī, m    [CLAV-], a nail: clavi ferrei, Cs.: clavos figentes, L.: clavo ab dictatore fixo, L.: ex hoc die clavum anni movebis, i. e. reckon the beginning of the year: tamquam clavo clavum eiciendum: beneficium trabali clavo figere, with a spike, i. e. to clinch: Necessitas Clavos trabalīs Gestans, H. — A rudder, helm: clavum ad litora torquere, V. — Fig.: clavum tanti imperi. — A purple stripe (on the tunic, broad for senators, narrow for the equites): lati clavi, L.: latus clavus (absurdly assumed by the praefect of a village), H.—Poet., a striped tunic: mutare, H.
    * * *
    I
    callus, wart, tumor, excrescence; foul brood in bees; fungus disease in olives
    II
    nail, spike, rivet; purple stripe on tunic; tiller/helm, helm of ship of state

    Latin-English dictionary > clāvus

  • 4 ineptē

        ineptē adv.    [ineptus], improperly, impertinently, absurdly: disserere: dicere: nil molitur inepte, H.: fautor (i. e. favens), H.

    Latin-English dictionary > ineptē

  • 5 īnsulsē

        īnsulsē adv.    [insulsus], tastelessly, insipidly, foolishly, absurdly: omnia fieri: non insulse interpretari, not without wit.

    Latin-English dictionary > īnsulsē

  • 6 perrīdiculē

        perrīdiculē adv.    [perridiculus], very laughably, most absurdly: homines augurabantur.
    * * *

    Latin-English dictionary > perrīdiculē

  • 7 rīdiculē

        rīdiculē adv.    [ridiculus], laughably, jokingly, jestingly, humorously: rogas, T.: ridicule ac facete: dictum, Ph.— Absurdly, ridiculously: insanus.

    Latin-English dictionary > rīdiculē

  • 8 rogō

        rogō āvī    (rogāssint, for rogāverint, C.), ātus, āre, to ask, question, interrogate: My. quid vis? Da. At etiam rogas? can you ask? T.: de istac rogas Virgine, T.: de te ipso: Dictura es quod rogo? T.: omnia rogabat: quem igitur rogem? T.: cum eos nemo rogaret: quae te de te ipso rogaro: Hanc (colubram) alia cum rogaret causam facinoris, Ph.: ad ea, quae rogati erunt, respondere: Quodsi me populus R. roget, cur Non, etc., H.: quae sit, rogo, T.: rogavi pervenissentne Agrigentum?: Quid verum atque decens, curo et rogo, H.—In public life, to ask an opinion, call upon to vote: de re p. sententiam rogo: qui ordo in sententiis rogandis servari solet, in calling the roll (of senators): quos priores sententiam rogabat: omnes ante me rogati: primus sententiam rogatus, S.—Of a bill or resolution, to question concerning, bring forward for approval, propose, move, introduce: consules populum iure rogaverunt: ego hanc legem, uti rogas, iubendam censeo, L.: nunc rogari, ut populus consules creet, L.—To propose for election, offer as a candidate, nominate: populus regem, interrege rogante, creavit, on the nomination of: ut consules roget praetor: praetores, cum ita rogentur, ut collegae consulibus sint, etc.: comitia rogando conlegae, L.: ad magistratūs rogandos proficiscitur, S.: ut duo viros aedilīs ex patribus dictator populum rogaret, L. —Of soldiers, with sacramento, to require answer under oath, bind by oath: (milites) consulis sacramento, Cs.: sacramento rogatos arma capere cogebat, swore them into the service and forced them, etc., L.—To ask, beg, request, solicit, implore: neque enim ego sic rogabam, ut, etc., did not solicit in such a way.—Prov.: malo emere quam rogare, i. e. it is absurdly cheap.—With acc: hoc te vehementer: res turpīs: Otium divos rogat, H.: ab Metello missionem, S.: ambiuntur, rogantur, are asked for their votes: etiamsi precario essent rogandi: non suā sponte sed rogatus a Gallis, Cs.: cum consulatus petebatur, non rogabatur, etc., was not begged for: legatos ad Caesarem mittunt rogatum auxilium, Cs.: etiam atque etiam te rogo atque oro, ut eum iuves: ut temptes dissimulare rogat, O.: Caesar consolatus rogat, finem orandi faciat, Cs.: rogat frater, ne abeas longius, T.: ne quid invitus meā causā facias: euntem (eum) morari, Ct.—To invite, ask a visit from: Tertia aderit, modo ne Publius rogatus sit: Pomponiam.
    * * *
    rogare, rogavi, rogatus V
    ask, ask for; invite; introduce

    Latin-English dictionary > rogō

  • 9 apsurde

    as to be out of tune, discordantly; preposterously, absurdly, inappropriately

    Latin-English dictionary > apsurde

  • 10 absurdus

    ab-surdus, a, um, adj. [ab, mis-, and Sanscr. svan = sonare; cf. susurrus, and surinx, = a pipe; cf. also absonus], out of tune, hence giving a disagreeable sound, harsh, rough.
    I.
    Lit.:

    vox absona et absurda,

    Cic. de Or. 3, 11, 41; so of the croaking of frogs: absurdoque sono fontes et stagna cietis, Poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15.—
    II.
    Fig., of persons and things, irrational, incongruous, absurd, silly, senseless, stupid:

    ratio inepta atque absurda,

    Ter. Ad. 3, 3, 22:

    hoc pravum, ineptum, absurdum atque alienum a vitā meā videtur,

    id. ib. 5, 8, 21:

    carmen cum ceteris rebus absurdum tum vero in illo,

    Cic. Mur. 26:

    illud quam incredibile, quam absurdum!

    id. Sull. 20:

    absurda res est caveri,

    id. Balb. 37: bene dicere haud absurdum est, is not inglorious, per litotem for, is praiseworthy, glorious, Sall. C. 3 Kritz.—Homo absurdus, a man who is fit or good for nothing:

    sin plane abhorrebit et erit absurdus,

    Cic. de Or. 2, 20, 85:

    absurdus ingenio,

    Tac. H. 3, 62; cf.:

    sermo comis, nec absurdum ingenium,

    id. A. 13, 45.— Comp., Cic. Phil. 8, 41; id. N. D. 1, 16; id. Fin. 2, 13.— Sup., Cic. Att. 7, 13.— Adv.: absurdē.
    1.
    Lit., discordantly:

    canere,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12.—
    2.
    Fig., irrationally, absurdly, Plaut. Ep. 3, 1, 6; Cic. Rep. 2, 15; id. Div. 2, 58, 219 al.— Comp., Cic. Phil. 8, 1, 4.— Sup., Aug. Trin. 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > absurdus

  • 11 Fatua

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatua

  • 12 Fatuella

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuella

  • 13 Fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuus

  • 14 fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > fatuus

  • 15 inconcinnus

    in-concinnus, a, um, adj., inelegant, awkward, absurd (rare but class.): qui in aliquo genere inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur, * Cic. de Or. 2, 4, 17:

    personamque feret non inconcinnus utramque,

    Hor. Ep. 1, 17, 29:

    asperitas agrestis et inconcinna gravisque,

    id. ib. 1, 18, 6.— Adv. in two forms (in both post-class.), awkwardly, absurdly.
    1.
    inconcinnē:

    causificare,

    App. M. 10, p. 242, 39.—
    2.
    incon-cinnĭter:

    vertere in aliquam rem,

    Gell. 10, 17, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inconcinnus

  • 16 ineptio

    ĭneptĭo, īre, v. n. [id.], to talk or act absurdly, to trifle, play the fool ( poet.):

    ineptis,

    Ter. Ad. 5, 8, 11; id. Phorm. 2, 3, 73:

    desinas ineptire,

    Cat. 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ineptio

  • 17 ineptus

    ĭneptus, a, um, adj. [2. in-aptus], unsuitable, impertinent, improper, tasteless, senseless, silly, pedantic, absurd, inept, without tact (class.):

    quem enim nos ineptum vocamus, is mihi videtur ab hoc nomen habere ductum, quod non sit aptus. Idque in sermonis nostri consuetudine perlate patet. Nam qui aut tempus quid postulet, non videt, aut plura loquitur, aut se ostentat, aut eorum quibuscum est, vel dignitatis, vel commodi rationem non habet, aut denique in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus esse dicitur,

    Cic. de Or. 2, 4, 17:

    nihil insolens aut ineptum,

    id. Or. 9, 29:

    negotium,

    id. Tusc. 1, 35, 86:

    causa,

    Ter. And. 1, 5, 22:

    lusibus advertere numen ineptis,

    Ov. Tr. 2, 223:

    sententiae inepto inanique impetu,

    Gell. 12, 2, 1:

    ineptus et jactantior hic paulo est (i. q. nimis officiosus, negotiosus ardelio),

    Hor. S. 1, 3, 49:

    chartae,

    waste-paper, id. Ep. 2, 1, 270:

    lictor,

    foolish, impertinent, Pers. 5, 175.— Comp.:

    quod est multo ineptius,

    Quint. 9, 2, 70.— Sup.:

    ineptissimae figurae,

    Quint. 9, 3, 100: ineptissimum est, with a subject - clause, id. 1, 7, 2; 11, 3, 126.—

    As an abusive epithet: quid est, inepta, quid rides?

    Ter. Eun. 5, 7, 6; so,

    inepte,

    Ov. R. Am. 472; id. Am. 1, 14, 36; id. A. A. 1, 306.— Adv.: ĭneptē, improperly, impertinently, foolishly, absurdly, ineptly (class.):

    interdum inepte stultus es,

    Plaut. Most. 2, 2, 64:

    disserere,

    Cic. Tusc. 1, 6, 11:

    dicere,

    id. Brut. 82, 284:

    nil molitur inepte,

    Hor. A. P. 140:

    inepte et frigide uti verbis,

    Gell. 13, 24, 7:

    fautor ( = favens),

    Hor. S. 1, 10, 2:

    cornicari,

    Pers. 5, 12. — Comp.:

    delirare,

    Lact. Inst. 3, 17.— Sup.:

    ineptissime fieri,

    Quint. 11, 3, 131.

    Lewis & Short latin dictionary > ineptus

  • 18 Insani montes

    Insāni montes, the insane mountains ( = ta mainomena orê), i. e. absurdly high, Weissenb. (acc. to others, the raging or stormy mountains), a range in the western part of Sardinia, Liv. 30, 39, 2; cf.:

    Sardiniam Gracchus arripuit. Nihil illi gentium feritas, Insanorumque, nam sic vocantur, immanitas montium profuere,

    Flor. 2, 6, 35; Claud. B. Gild. 513.

    Lewis & Short latin dictionary > Insani montes

  • 19 insulsae

    insulsus, a, um, adj. [2. in-salsus], unsalted, insipid.
    I.
    Lit.:

    amurcā insulsā perfundunt sulcos,

    Col. 2, 9:

    gula,

    that longs for tasteless things, Cic. Att. 13, 31, 4. — Comp.:

    cibus insulsior,

    Hier. Ep. 22, 40.—
    II.
    Trop.
    A.
    Bungling, awkward:

    Tyndaris illa bipennem insulsam et fatuam dextra laevaque tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    B.
    Tasteless, insipid, silly, absurd:

    non insulsum huic ingeniumst,

    Plaut. Mil. 4, 2, 79:

    est etiam in verbo positum non insulsum genus (ridiculi),

    Cic. de Or. 2, 64:

    multa (in sermone) nec illitterata, nec insulsa esse videntur,

    id. Fam. 9, 16:

    adulescens,

    id. Cael. 29:

    acuti, nec insulsi hominis sententia,

    id. Tusc. 1, 8.— Sup.:

    insulsissimus homo,

    Cat. 17, 12.—As subst.: insulsae, ārum, f. (sc mulieres), silly creatures, Cic. Att. 9, 10, 2. — Adv.: insulsē, tastelessly, insipidly, foolishly, absurdly:

    aliquid facere,

    Cic. Att. 15, 4:

    insulse, arroganter dicere,

    id. ib. 5, 10:

    non insulse interpretari,

    not amiss, not badly, id. de Or. 2, 54.— Comp.:

    nihil potest dici insulsius,

    Gell. 16, 12.— Sup.:

    haec etiam addit insulsissime,

    Gell. 12, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > insulsae

  • 20 insulsus

    insulsus, a, um, adj. [2. in-salsus], unsalted, insipid.
    I.
    Lit.:

    amurcā insulsā perfundunt sulcos,

    Col. 2, 9:

    gula,

    that longs for tasteless things, Cic. Att. 13, 31, 4. — Comp.:

    cibus insulsior,

    Hier. Ep. 22, 40.—
    II.
    Trop.
    A.
    Bungling, awkward:

    Tyndaris illa bipennem insulsam et fatuam dextra laevaque tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    B.
    Tasteless, insipid, silly, absurd:

    non insulsum huic ingeniumst,

    Plaut. Mil. 4, 2, 79:

    est etiam in verbo positum non insulsum genus (ridiculi),

    Cic. de Or. 2, 64:

    multa (in sermone) nec illitterata, nec insulsa esse videntur,

    id. Fam. 9, 16:

    adulescens,

    id. Cael. 29:

    acuti, nec insulsi hominis sententia,

    id. Tusc. 1, 8.— Sup.:

    insulsissimus homo,

    Cat. 17, 12.—As subst.: insulsae, ārum, f. (sc mulieres), silly creatures, Cic. Att. 9, 10, 2. — Adv.: insulsē, tastelessly, insipidly, foolishly, absurdly:

    aliquid facere,

    Cic. Att. 15, 4:

    insulse, arroganter dicere,

    id. ib. 5, 10:

    non insulse interpretari,

    not amiss, not badly, id. de Or. 2, 54.— Comp.:

    nihil potest dici insulsius,

    Gell. 16, 12.— Sup.:

    haec etiam addit insulsissime,

    Gell. 12, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > insulsus

См. также в других словарях:

  • Absurdly — Ab*surd ly, adv. In an absurd manner. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • absurdly — ab|surd|ly [ əb sɜrdli, əb zɜrdli ] adverb in a way that seems stupid, unreasonable, or impossible to believe: absurdly high prices She was absurdly young to be in such a demanding job. a. used for saying that some quality or feeling is much… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • absurdly — adverb a) In an absurd fashion. He orated absurdly. b) To an extreme degree. Absurdly, he concluded his oration with a song …   Wiktionary

  • absurdly — adverb absurdly cheap/difficult/easy etc so cheap, difficult etc that it seems surprising, unusual, or even funny: Prices on the island seem absurdly low to Western tourists …   Longman dictionary of contemporary English

  • absurdly — UK [əbˈsɜː(r)dlɪ] / US [əbˈsɜrdlɪ] / US [əbˈzɜrdlɪ] adverb in a way that seems stupid, unreasonable, or impossible to believe absurdly high prices She was absurdly young to be in such a demanding job …   English dictionary

  • absurdly — absurd ► ADJECTIVE ▪ completely unreasonable, illogical, or inappropriate. DERIVATIVES absurdity noun absurdly adverb. ORIGIN Latin absurdus out of tune , hence irrational …   English terms dictionary

  • absurdly — adverb in an absurd manner or to an absurd degree an absurdly rich young woman • Derived from adjective: ↑absurd …   Useful english dictionary

  • absurdly foolish — index fatuous Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • absurdly — adverb see absurd I …   New Collegiate Dictionary

  • absurdly — See absurdity. * * * …   Universalium

  • absurdly — É™b sÉœrdlɪ /É™b sɜːd adv. ridiculously, preposterously, irrationally, nonsensically …   English contemporary dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»