Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

remissio

  • 1 remissio

    rĕmissĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de renvoyer, de refléter. [st2]2 [-] action de relâcher, de détendre; relâche, répit, laisser-aller; remise, dégrèvement (de l'impôt), exemption (d'une charge). [st2]3 [-] adoucissement (d'une peine), affaiblissement. [st2]4 [-] cessation, abandon. [st2]5 [-] indulgence; rémission, pardon. [st2]6 [-] reprise (d'un jeu).    - remissio (animi): récréation, délassement de l'esprit, relâchement.    - danda est animis remissio, Sen. Tranq. 17: il faut autoriser l'esprit à se détendre.    - remissio laboris: repos.    - remissio usus: relâchement des relations.    - poenae remissio: remise de peine.    - remissio tributi in triennium, Tac. A. 4, 13: remise d'impôts pour trois ans.    - remissio peccatorum, Ambros.: pardon des péchés.
    * * *
    rĕmissĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de renvoyer, de refléter. [st2]2 [-] action de relâcher, de détendre; relâche, répit, laisser-aller; remise, dégrèvement (de l'impôt), exemption (d'une charge). [st2]3 [-] adoucissement (d'une peine), affaiblissement. [st2]4 [-] cessation, abandon. [st2]5 [-] indulgence; rémission, pardon. [st2]6 [-] reprise (d'un jeu).    - remissio (animi): récréation, délassement de l'esprit, relâchement.    - danda est animis remissio, Sen. Tranq. 17: il faut autoriser l'esprit à se détendre.    - remissio laboris: repos.    - remissio usus: relâchement des relations.    - poenae remissio: remise de peine.    - remissio tributi in triennium, Tac. A. 4, 13: remise d'impôts pour trois ans.    - remissio peccatorum, Ambros.: pardon des péchés.
    * * *
        Remissio, remissionis, Verbale. Plin. iun. Remission, Pardon.
    \
        Remissio animi ac dissolutio. Cic. Faulte ou defaillance de courage, Mollesse et lascheté de coeur.
    \
        Quies et remissio. Cic. Repos et relasche.
    \
        Danda est omnibus aliqua remissio. Quintil. Repos, Relasche.
    \
        Remissio morbi senescentis. Cicero. Quand la maladie ne tormente point tant qu'elle faisoit, et va en abbaissant et s'allege, Relasche, Allegeance.
    \
        Remissio animorum. Cic. Recreation.
    \
        Remissio et contractio superciliorum. Cicero. Baissement de sourcils.

    Dictionarium latinogallicum > remissio

  • 2 remissio

    rĕmissĭo, ōnis, f. [id.] (acc. to remitto, I. A. and B.), a sending back or away, releasing
    I.
    Lit. (rare).
    1.
    A sending back, returning; of persons:

    obsidum captivorumque,

    Liv. 27, 17, 1.—Of things, a throwing back, reflecting:

    splendoris,

    Vitr. 7, 3, 9.—
    2.
    A letting down, lowering:

    ex superciliorum aut remissione aut contractione,

    Cic. Off. 1, 41, 146.—
    II.
    Trop.
    A.
    A slackening, relaxing, abating, diminishing, remitting; remission, relaxation, abatement (syn. relaxatio):

    animus intentione suā depellit pressum omnem ponderum, remissione autem sic urgetur, ut se nequeat extollere,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54:

    contentiones vocis et remissiones,

    id. de Or. 1, 61, 261; cf. id. Brut. 91, 314; so,

    vocis,

    Quint. 1, 10, 25: sphugmos est intentio motūs et remissio in corde et in arteria, Gell. 18, 10, 10:

    remissio lenitatis quādam gravitate et contentione firmatur,

    laxity, Cic. de Or. 2, 53, 212:

    operis,

    Varr. R. R. 1, 17, 7; cf.

    laboris,

    id. ib. 2, 6, 4; Quint. 3, 8, 29:

    tales igitur amicitiae sunt remissione usus eluendae,

    Cic. Lael. 21, 76:

    senescentis morbi remissio,

    id. Fam. 7, 26, 1; so,

    febris,

    Suet. Tib. 73:

    doloris,

    Scrib. Comp. 99.—
    2.
    Slackness, laxness, want of spirit:

    in acerbissimā injuriā remissio animi ac dissolutio,

    Cic. Fam. 5, 2, 9.—
    3.
    Relaxation, recreation:

    ad omnem animi remissionem ludumque descendere,

    Cic. de Or 2, 6, 22; so,

    animorum,

    id. Fam. 9, 24, 3; id. Arch. 7, 16.— Absol.:

    quem non quies, non remissio, non aequalium studia, non ludi delectarent,

    Cic. Cael. 17, 39:

    danda est omnibus aliqua remissio,

    Quint. 1, 3, 8.— Absol. in plur., Quint. 1, 3, 8, § 11; Gell. 15, 2, 5; Plin. Ep. 4, 3, 1, id. Pan. 49, 4:

    tempora curarum remissionumque,

    Tac. Agr. 9; id. Or. 28.—
    4.
    Mildness, gentleness, lenity:

    (Adversarius) tum ad severitatem, tum ad remissionem animi est contorquen dus,

    Cic. de Or. 2, 17, 72 (cf. remissus, B. 1.): so,

    remissione poenae,

    by a relaxing, diminishing of punishment, by a milder punishment, id. Cat. 4, 6, 13.—
    B.
    (Acc. to remitto, I. B. 2. b.) A remitting of a penalty, etc., a remission, Col. 1, 7, 1; Suet. Caes. 20; Plin. Ep. 8, 2, 6; 10, 8, 5:

    remissio tributi in triennium,

    Tac. A. 4, 13:

    nuntiationis,

    remission, abrogation, Dig. 39, 1, 8, § 4.— Plur.:

    post magnas remissiones,

    reduction of rent, Plin. Ep. 9, 37, 2.—
    C.
    In eccl. Lat., remission, forgiveness of sin, etc.:

    delicti,

    Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et Anim. 1, 1; Vulg. Matt. 26, 28; id. Act. 2, 38.—
    * III.
    A repetition:

    nova ludorum remissio,

    Petr. 60, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > remissio

  • 3 remissio

    remissio, ōnis, f. (remitto), I) das Zurückschicken, -senden, a) einer Pers.: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1. – b) einer Sache, das Zurücksenden, Zurückwerfen, splendoris, Vitr. 7, 3, 9. – II) das Nachlassen, A) eig.: a) das Herablassen, Herunterlassen, superciliorum, Cic. de off. 1, 146. – b) das Nachlassen, Fallen, vocis contentiones et remissiones, Hebungen u. Senkungen, Cic. de or. 1, 261: nisi aër influens cum incremento fecerit auctus et remissiones continenter, beständig steigt und fällt, Vitr. 8. prooem. § 2. – B) übtr.: 1) das Nachlassen, die Unterbrechung, laboris, Varro: poenae, Cic.: morbi, Cic.: animi, die geistige Abspannung, Liv.: febris, Cels.: continui clamoris, Cornif. rhet.: usus, ein (allmähliches) N. im Umgange, Cic. – 2) das Erlassen, der Erlaß, venia est meritae poenae remissio, Sen.: tributi in triennium, Tac.: nuntiationis, Aufhebung des Verbotes, ICt. – absol., publicani remissionem petentes, Suet.: post magnas remissiones (E. vom Pachtgelde), Plin. ep.: u. so de remissionibus cogitare, Plin. ep. – bei den Eccl. = Erlaß-, Vergebung der Sünde, delicti (Ggstz. retentio [das Nichterlassen] delicti), Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et anim. 1. § 1. – 3) remissio animi, a) die geistige Erholung (Ggstz. contentio animi), Cic. de or. 2, 22; vgl. Sen. de tranqu. anim. 17, 5: rem. animorum, Cic. ep. 9, 24, 3: u. ohne animi, Cic. Cael. 39. Plin. pan. 81, 1: u. Plur. remissiones, Plin. pan. 49, 4. Tac. dial. 28: curarum, Tac. Agr. 9. – b) die Gelassenheit, Ruhe, in acerbissima iniuria remissio animi ac dissolutio, in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: naturalis animi remissio et laxitas, Sen. ep. 66, 14. – c) die Gelindigkeit, Nachsicht (Ggstz. severitas), Cic. de or. 2, 72.

    lateinisch-deutsches > remissio

  • 4 remissio

    remissio, ōnis, f. (remitto), I) das Zurückschicken, - senden, a) einer Pers.: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1. – b) einer Sache, das Zurücksenden, Zurückwerfen, splendoris, Vitr. 7, 3, 9. – II) das Nachlassen, A) eig.: a) das Herablassen, Herunterlassen, superciliorum, Cic. de off. 1, 146. – b) das Nachlassen, Fallen, vocis contentiones et remissiones, Hebungen u. Senkungen, Cic. de or. 1, 261: nisi aër influens cum incremento fecerit auctus et remissiones continenter, beständig steigt und fällt, Vitr. 8. prooem. § 2. – B) übtr.: 1) das Nachlassen, die Unterbrechung, laboris, Varro: poenae, Cic.: morbi, Cic.: animi, die geistige Abspannung, Liv.: febris, Cels.: continui clamoris, Cornif. rhet.: usus, ein (allmähliches) N. im Umgange, Cic. – 2) das Erlassen, der Erlaß, venia est meritae poenae remissio, Sen.: tributi in triennium, Tac.: nuntiationis, Aufhebung des Verbotes, ICt. – absol., publicani remissionem petentes, Suet.: post magnas remissiones (E. vom Pachtgelde), Plin. ep.: u. so de remissionibus cogitare, Plin. ep. – bei den Eccl. = Erlaß-, Vergebung der Sünde, delicti (Ggstz. retentio [das Nichterlassen] delicti), Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et anim. 1. § 1. – 3) remissio animi, a) die geistige Erholung (Ggstz. contentio animi), Cic. de or. 2, 22; vgl. Sen. de tranqu. anim. 17, 5: rem.
    ————
    animorum, Cic. ep. 9, 24, 3: u. ohne animi, Cic. Cael. 39. Plin. pan. 81, 1: u. Plur. remissiones, Plin. pan. 49, 4. Tac. dial. 28: curarum, Tac. Agr. 9. – b) die Gelassenheit, Ruhe, in acerbissima iniuria remissio animi ac dissolutio, in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: naturalis animi remissio et laxitas, Sen. ep. 66, 14. – c) die Gelindigkeit, Nachsicht (Ggstz. severitas), Cic. de or. 2, 72.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > remissio

  • 5 remissiō

        remissiō ōnis, f    [re-+MIT-], a sending back, sending away, releasing, returning: obsidum captivorumque, L.— An easing, letting down, lowering: superciliorum: vocis remissiones.—Fig., a relaxing, abating, diminishing, remitting, remission, relaxation, abatement: remissio lenitatis (in oratione), i. e. passages of a quiet tenor: morbi: poenae, i. e. a milder punishment: tributi, Ta.— Want of spirit, submissiveness: in acerbissimā iniuriā remissio animi.— Relaxation, recreation: quem non remissio, non ludi delectarent: tempora curarum remissionumque, Ta.: animi: animorum.— Mildness, gentleness: animi.
    * * *
    sending back/away, returning, releasing; abating; forgiveness; remiss

    Latin-English dictionary > remissiō

  • 6 remissio

    remissio remissio, onis f отдых

    Латинско-русский словарь > remissio

  • 7 remissio

    ōnis f. [ remitto ]
    1) обратная отправка, освобождение ( captivorum L)
    2) отбрасывание, отражение ( splendoris Vtr)
    5) прекращение, перерыв ( laboris Vr); ослабление, ремиссия (morbi C; febris CC)
    6) сложение, освобождение, отмена, аннулирование ( tributi T)
    7) отпущение, прощение (delicti Tert; peccatorum Ambr)
    8) (тж. r. animi C, Sen) отдых (danda est r. animis Sen; tempora curarum remissionumque divisa T)
    9) спокойствие, невозмутимость ( animi C)
    10) возобновление, повторение (nova ludorum r. Pt — v. l. missio)

    Латинско-русский словарь > remissio

  • 8 remissio

    1) передача, выдача (грамоты) (1. 1 § 3 D. 49, 4). 2) сложение, льгота, освобождение, напр. от налогов (1. 15 § 3-7 D. 19, 2); от покупной суммы (1. 5 § 5 D. 24, 1);

    rem. pignoris (rubr. C. 8, 26).

    3) отмена, прекращение последствий, проистекающих из operis novi nunciatio на основании преторского эдикта (1. 1 § 7. 1. 5 § 16. 19. 1. 8 § 4. 1. 20 § 4 D. 39, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > remissio

  • 9 remissio

    , remissionis f
      отдых

    Dictionary Latin-Russian new > remissio

  • 10 contentio

    contentio, ōnis, f. (contendo), I) das Bespannen, die Bespannung (der Katapulten u. Ballisten) mit Strängen, Plur. bei Vitr. 10, 11 (17), 9 u. 10, 12 (18), 1. – II) übtr., die Anspannung = die Anstrengung, u. zwar passiv = das Angespannt-, Angestrengtsein, A) im allg.: 1) die physische, sowohl des Körpers als des Geistes, a) übh., absol., ut enim membra nullā contentione moveantur, sic etc., Cic.: aliquamdiu summā contentione dimicare, Hirt. b. G.: superioris temporis contentionem omnem remittere, Caes. – m. subj,. Genet., c. totius corporis, Cic.: laterum, Cic.: vocis, Cic.: vocis et lateris contentiones, Plin. – c. animi (Ggstz. relaxatio animi), Cic.: labor corporis atque c. animi, Cic.: vehementissima c. animi, ingenii, virium, Cic. – m. obj. Genet., ab hac contentione disputationis animos nostros relaxemus, Cic.: senior iam et infirmior, quam ut contentionem dicendi sustineret, Liv. – tanta adhibebatur a nobis contentio, es wurde von meiner Seite alles aufgeboten, Cic. – b) insbes.: α) die allmähliche Hebung der Stimme bis zum stärksten Ton (Ggstz. remissio, die Senkung; griech. ἄρσις, Ggstz. θέσις, vgl. Ellendt u. Sorof Cic. de or. 1, 261), vocis c., Cic.: contentiones vocis et remissiones, Cic. – β) die Steigerung, Heftigkeit, das Feuer des Redetons, der heftige, eifrige Ton (Ggstz. remissio od. summissio), vocis, Cic.: so animi magna, vocis parva contentio, Cic. – als Art der Rede, der Ton des Eifers, die heftige, eifrige, leidenschaftliche, emphatische, pathetische Rede (griech. τρόπος παθητικός, Ggstz. sermo, der ruhige Gesprächston; vgl. bes. Cornif. rhet. 3, 23), quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, Cic. de off. 1, 132; vgl. 2, 48. – γ) das Streben nach einem Punkte, c. gravitatis et ponderum, das Streben der Schwerkraft nach dem Mittelpunkte, Cic. de nat. deor. 2, 116.

    2) die geistige Anspannung, Anstrengung, das Streben, die Bemühung, der Eifer um od. bei etwas, a) übh.: maximā ex omnibus contentione petere alqm honorem, Liv.: summā contentione impetrare alqd, Plin. ep. – antea trina loca cum contentione summa patricios explere solitos, Liv. – mit obj. Genet. (= um), c. rei publicae, Cic.: c. vel uxoriae condicionis vel commodi alicuius, Cic. – b) insbes., das leidenschaftliche Streben, der leidenschaftliche Eifer, die Leidenschaftlichkeit, heftige Erbitterung, der Geist des Widersachers, animi pravā contentione provectus, Curt.: brevis altercatio inde ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit, Liv.: positā contentione, quā paulo ante egisti, Liv.: contentione animorum depositā concordes revertebantur, Val. Max.

    B) insbes.: 1) das Sich-Messen, die Reibung mit einem Gegner, der Streit, Wettstreit, Kampf in Wort und Tat (als Bestreben, sein Recht, seine Meinung geltend zu machen), a) v. eig. Kampf, equi propter crebras contentiones proeliorum (Kampfgetümmel) exsultantes, Cic.: Antiochus Magnus magnā belli contentione superatus, Cic.: contentiones habere cum alqo, Caes.: omni depositā spe contentionis, Hoffnung auf einen Kampf (= H., in einer Schlacht zu siegen), Caes. – b) v. Wettstreit, Rangstreit, audax haec, non tamen improba, quia secreta contentio, Plin. ep.: c. fraterna (um den Thron), Iustin.: de diutina contentione Rangstreit um die Hegemonie) desistere, Nep.: de regno cum alqo contentionem habere, Nep.: inter duces illa c., Quint. – m. obj. Genet. (um), c. dicendi (im R.), Cic. u. Plin. ep.: c. honoris od. honorum, Cic.: ingens palmae c., Quint.: decertare cum alqo contentione dicendi, Cic.: in contentionem honoris incĭdere, Cic.: inter quem et Caesarem dignitatis fuerit c., Quint. – c) übh. vom Streit in Wort und Tat, sowohl im öffentlichen als Privatleben, Streitigkeit, Kampf, Reibung, Handel, c. magna, Cic. u. Plin. ep.: c. forensis, Debatte vor Gericht, Cic. u. Quint.: meae illae vehementes contentiones, geharnischte Reden, Kampfreden vor Gericht (die philippischen gegen Antonius), Cic.: inimicitiae, contentiones, aemulationes, Augustin. de civ. dei 14, 3, 3.: semper in litibus contentionibusque versari, Firm. math. 8, 21. p. 228, 9. – estne haec vera contentio? ein ehrlicher Kampf, Cic.: hāc sedatā contentione alia subinde C. Decii morte exorta est, Liv.: tamquam mihi cum M. Crasso contentio esset, quocum multae et magnae fuerunt, Cic.: iniectā contentione, Liv.: iteratā contentione, Liv.: contentionem pro salute alcis non defugere, Cic.: contentionem od. contentiones excitare (v. einem Umstand, Liv. u. Plin. ep.: contentionem de plebeiis consulibus totam deponere, Liv.: est inter eos non de terminis, sed de tota possessione contentio, Cic. – contentio (Streitsucht) adversus procuratores, Tac. Agr. 9, 5. – m. subj. Genet., verborum contentiones armis finiuntur, Ps. Quint. decl. 379. – mit obj. Genet., c. rei privatae (in einer Privatsache), Liv.: c. libertatis dignitatisque (um Fr. usw.), Liv. – mit in u. Abl., nulla in re pecuniaria c., Cic. Flacc. 7. – m. folg. indir. Fragesatz, inter quos magna fuit contentio, utrum moenibus se defenderent, an obviam irent hostibus, Nep.: contentio, consulesne an tribuni militum crearentur, Liv.: orta est inter advocatos levis contentio, togatumne an palliatum dicere causam oporteret, Suet.: tanta contentio erat, qui potissimum ex magno numero conscenderent, ut etc., Caes.

    2) das Sich-Messen-Lassen = a) die vergleichende Zusammenhaltung, Vergleichung, per contentionem, Cic. – hominum ipsorum od. fortunarum contentionem facere, Cic.: magis ex aliorum (mit a.) contentione quam ipsum per sese cognosci atque intellegi posse, Cic. – mit cum u. Abl., facti aut intentionis adversariorum cum ipso scripto contentio, Cic.: eorum cum factis suis c., Cic. – mit folg. indir. Fragesatz, si contentio quaedam et comparatio fiat, quibus plurimum tribuendum sit officii etc., Cic.: potest incĭdere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum (sit) honestius, Cic. – b) als rhetor. t. t., die Gegeneinanderstellung entgegengesetzter Gedanken, die Antithese (griech. ἀντίθεσις), Cornif. rhet. 4, 21. Quint. 9, 1, 31. – c) als gramm. t. t., die Steigerung, Komparation, Varro LL. 8, 75. – d) das geschlechtliche Zusammenpaaren, gregum, Censorin. 5, 3.

    lateinisch-deutsches > contentio

  • 11 intentio

    intentio, ōnis, f. (intendo), I) das Hingerichtetsein, übtr., a) die Spannung, Aufmerksamkeit, Achtsamkeit, absol., Cic. u.a.: velut fatigatus intentione stomachus iudicis, die durch angestrengte Aufmerksamkeit erschöpfte Geduld des R., Quint.: m. subj. Genet., audientis, Plin. ep.: vultus, Tac.: animi, mentis, Quint.: m. obj. Genet., lusus, Liv.: rerum, Quint. – b) das Ansinnen = die Anklage, Beschuldigung (Ggstz. depulsio), Cornif. rhet. u.a.: accusatoris, delatoris, ICt. – c) die Behauptung von seiten des Beklagten, der Einwand, spät. ICt. – II) das Gespanntsein, 1) eig., die Anspannung, Spannung, absol., Cels. 5, 26, 34 u.a.: nervorum, Colum. 6, 6, 1: aëris, spiritus, Sen. nat. qu. 2, 6, 2 sqq. – 2) übtr.: a) die Anspannung, Anstrengung (Ggstz. remissio), animi, Cic.: cogitationum (des Denkens), Cic.: dah. m. obj. Genet., der Eifer, quidquid velis obtinendi, Plin. ep.: rei familiaris obtinendae, Plin. ep. – b) die Absicht, das Vorhaben, adversariorum, Cic.: haec enim intentio tua, ut libertatem revoces, Plin. ep.: cogitationes et intentiones cordis, Vulg. Hebr. 4, 12. – c) als philos. t. t., der Vordersatz in der Logik, die Intention, Quint. 5, 14, 6. – d) als t. t. der Musik, der Grad der Spannung des Tons, die (hohe, mittlere, tiefe) Stimmung, Plur., Quint. 11, 3, 40. Censor. fr. 12, 3: übtr., ipsius corporis intentio quaedam, Cic. Tusc. 1, 19. – e) die Hebung, Steigerung, Zunahme (Ggstz. remissio), vocis, Sen.: soni, Quint.: summi doloris, Sen.

    lateinisch-deutsches > intentio

  • 12 venia

    venia, ae, f. (vgl. venus, veneror), die Gefälligkeit, wohlwollende-, gnädige Gesinnung, Gnade, Willfährigkeit, der Gefallen, die Nachsicht, nachsichtige Erlaubnis, I) im allg.: a) übh.: veniam dicendi ante alios exposcere, Tac. ann. 12, 5: petere veniam legatis mittendis, Liv. 33, 11, 3: veniam ordinis ob paupertatem petere, Entlassung aus dem Senate, Tac. ann. 1, 75: orantes veniam, Verg.: da veniam, Ter.: mi gnate, da veniam hanc mihi, Ter.: dedi veniam homini impudenter petenti, Cic.: datur haec venia antiquitati, ut etc., Liv.: dare veniam excusationis, Cic.: cum data esset venia eius diei, kaum war dieser Tag gewährt, Liv.: u. praefari veniam libertati u. bl. veniam, s. prae-for. – nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens, wohlwollende Gesinnung, Wohlwollen, Plin. 25, 12. – b) in bes. Verbdgg.: α) bonā veniā oder bona cum venia, mit gütiger Nachsicht, mit gütiger Erlaubnis, mit Erlaubnis, bonā veniā me audies, Cic.: vos oro atque obsecro, iudices, ut attente bonaque cum venia verba mea audiatis, Cic.: expromerent quid sentirent; cum bona venia se auditurum, Liv.: bonā veniā huius optimi viri dixerim, Cic.: bonā veniā vestrā liceat etc., Liv.: bonā veniā petere, ut etc., Ter., orare, ne etc., Liv. – β) venia sit dicte (als Parenthese), mit Erlaubnis zu sagen, Plin. ep. 5, 6, 46. – II) prägn., die Nachsicht gegen begangene Fehler, gegen begangenes Unrecht, die Verzeihung, Vergebung, Entschuldigung (vgl. Sen. de clem. 2, 7, 1: venia est poenae meritae remissio u. dann § 3 venia est debitae poenae remissio), oft verb. pax veniaque (Versöhnung u. Verzeihung, Versöhnung u. Erbarmen, Huld u. Gnade), Cic. u. Liv.: veniam precor petens, ut etc., Pacuv. fr.: veniam petere errori atque adulescentiae, Livr. veniam petere erroris, Liv., u. veniam preco: pro errore filii, Tac.: veniam peto feroque, Liv.: veniam impetrare errati, Cic., peccati, Liv.: veniam (a patre) impetrare errori meo, Liv.: dare veniam et impunitatem, Cic.: petere veniam ignoscendi, Cic.: pacem veniamque impetrare a diis, Liv., a victoribus, Liv.: rogare veniam dictis temerariā voce, Ov.: venia iis huius secessionis fuit, man verdachte ihnen diesen Austritt nicht, Liv.: scriptaque cum venia qualiacumque leget, Ov. (so comici, si cum venia leguntur, Quint.): etiam si minus utilis vobis sententia videretur, veniam tamen aliquam dolori meo tribueretis, Cic.: cuius (dementiae) veniā non dicturus modo prohibita, sed facturus erat, welchem (Wahnsinn) man nicht nur verbotene Reden, sondern auch verbotene Handlungen von ihm zugute halten würde, Iustin.

    lateinisch-deutsches > venia

  • 13 vox

    vox, vōcis, f. [st2]1 [-] voix, son (de la voix). [st2]2 [-] modulation de la voix, chant, ton, note. [st2]3 [-] bruit, retentissement; son (des instruments). [st2]4 [-] parole, mot, suite de paroles, langage, discours. [st2]5 [-] sentence, maxime. [st2]6 [-] langue, idiome. [st2]7 [-] accent tonique.    - vox fusca, Cic.: voix sourde.    - voce plenus orator, Cic.: orateur doué d'un bel organe.    - vocem intendere (attollere): élever la voix, élever le ton.    - voces militum, Liv.: cris des soldats.    - vox boum, Virg.: mugissement des boeufs.    - vox cornicis, Virg.: cri de la corneille.    - numeri, voces et modi, Cic.: les nombres, les modulations et les mesures.    - voces sirenum, Hor.: le chant des sirènes.    - vocem mittere: lâcher une parole ou prendre la parole, parler.    - quid sonet haec vox? Cic.: quel est le sens de ce mot?    - ex vocibus Gallorum, Caes.: d'après les propos des Gaulois.    - vox omnis, Mart.: la voix publique.    - haec vox est Demetrii, Sen.: voici une parole de Démétrius.    - civem ex voce cognoscere, Just. 11, 15: reconnaître un concitoyen à sa langue.    - vox latina, Ov.: la langue latine.    - polo deripere lunam vocibus, Hor. Epod. 17, 78: arracher la lune de la voûte du ciel par des incantations.
    * * *
    vox, vōcis, f. [st2]1 [-] voix, son (de la voix). [st2]2 [-] modulation de la voix, chant, ton, note. [st2]3 [-] bruit, retentissement; son (des instruments). [st2]4 [-] parole, mot, suite de paroles, langage, discours. [st2]5 [-] sentence, maxime. [st2]6 [-] langue, idiome. [st2]7 [-] accent tonique.    - vox fusca, Cic.: voix sourde.    - voce plenus orator, Cic.: orateur doué d'un bel organe.    - vocem intendere (attollere): élever la voix, élever le ton.    - voces militum, Liv.: cris des soldats.    - vox boum, Virg.: mugissement des boeufs.    - vox cornicis, Virg.: cri de la corneille.    - numeri, voces et modi, Cic.: les nombres, les modulations et les mesures.    - voces sirenum, Hor.: le chant des sirènes.    - vocem mittere: lâcher une parole ou prendre la parole, parler.    - quid sonet haec vox? Cic.: quel est le sens de ce mot?    - ex vocibus Gallorum, Caes.: d'après les propos des Gaulois.    - vox omnis, Mart.: la voix publique.    - haec vox est Demetrii, Sen.: voici une parole de Démétrius.    - civem ex voce cognoscere, Just. 11, 15: reconnaître un concitoyen à sa langue.    - vox latina, Ov.: la langue latine.    - polo deripere lunam vocibus, Hor. Epod. 17, 78: arracher la lune de la voûte du ciel par des incantations.
    * * *
        Vox, vocis. Cic. Voix.
    \
        Bona vocis. Quintil. Les perfections et bonnes qualitez.
    \
        Contentio vocis, et Remissio, contraria. Cic. Voix haultaine et eslevee.
    \
        Inoffensa copulatio vocum. Quintil. Des mots.
    \
        Intentio vocis. Quintil. Haulsement et elevation de voix, Efforcement.
    \
        Iter vocis. Ouid. Le gosier, ou sifflet.
    \
        Remissio vocis. Quintil. Abbaissement de voix.
    \
        Simulans vocum ales. Ouid. Oiseau contrefaisant la parolle de l'homme comme fait un perroquet.
    \
        Haec vox, Ciuis, etc. Cic. Ce mot, Ceste voix.
    \
        Animosa vox. Seneca. Parolle magnanime.
    \
        Infragilis vox. Ouid. Ferme, et qui ne se rompt et enroue point aiseement.
    \
        Liquidae voces auium. Lucret. Cleres et nettes.
    \
        Mollis. Cic. Effeminee.
    \
        Simplices voces. Quintil. Mots qui ne sont point composez de deux ou plusieurs mots.
    \
        Atque haec vna vox omnium est. Cic. Tout le monde est d'accord de cela, Tout le monde en dit autant.
    \
        Vna voce. Cic. Tout d'un accord.
    \
        Votiuae voces. Tibull. Veux.
    \
        Attollere et Submittere vocem, sunt opposita. Quintil. Eslever, et Baisser.
    \
        Audire et reddere voces notas. Virgil. Deviser familierement avec aucun.
    \
        Claudere vocem alicuius. Liu. Le faire taire.
    \
        Compositae voces. Quintil. Mots composez de deux ou plusieurs.
    \
        Condere vocem alicuius memori aure. Ouid. Mettre les parolles d'aucun en sa memoire, et non pas en oreille de veau.
    \
        Deuorat vocem dolor. Ouid. Quand on sent tant de douleur, qu'on ne peult parler.
    \
        Distinguere vocem lingua. Sil. Parler distinctement.
    \
        Vox elicit vocem. Ouid. La demande provoque la response.
    \
        Elisa vox, in illum sonum erumpit, Cui Graeci klôsmon nomen ab immaturo gallorum cantu dederunt. Quintil. Fait faire le Coquelicoq.
    \
        Elisa voce canere, vel loqui. Parler en faulset. Bud.
    \
        Eluctata furorem vox. Stat. Quand de grand courroux et fureur on ne peult au commencement parler, mais puis apres (la fureur un peu s'appaisant) on s'escreve à parler.
    \
        Eripere vocem ab ore loquentis. Virgil. Interrompre le propos, et prendre la parolle.
    \
        Excitare vocem. Cic. Eslever sa voix peu à peu.
    \
        Exprimere voces. Lucret. Exprimer.
    \
        Legitima voce fraudare literam. Ouid. Ne luy point bailler sa prolation entiere, Prononcer à demi et mignardement.
    \
        Voces inanes fundere. Cic. Parler comme l'oyseau en cage, Ne faire que caqueter et causer.
    \
        Habere voces. Cic. Faire bruit.
    \
        Habere contemptam supplicis vocem. Catul. Ne tenir compte de la requeste et supplication qu'on nous fait.
    \
        Haesit vox faucibus. Virgil. La parolle m'est faillie.
    \
        Iacere vocem. Tacit. Parler à la volee.
    \
        Inducere voces dolentum. Tacitus. Contrefaire les marriz et ennuyez.
    \
        Inflexa vox ad miserabilem sonum. Cic. Baissee.
    \
        Iungere vocem fidibus. Quintil. Chanter et accorder avec l'instrument de musique.
    \
        Locare vocem. Iuuenal. Comme font les crieurs qui gaignent argent.
    \
        Mittere vocem. Lucret. Parler.
    \
        Mittere vocem contra aliquem. Cic. Parler contre luy.
    \
        Vox de quaestura nulla missa est. Cic. On n'a nullement parlé de, etc.
    \
        Mittere vocem pro se, aut pro aliquo. Cic. Parler pour soy, ou pour autruy.
    \
        Mittere liberam vocem. Liu. Parler librement.
    \
        Superbas voces mittere. Lucret. Parler fierement et superbement.
    \
        Blandis vocibus morari aliquem. Virgil. L'arrester par doulces parolles.
    \
        Premere vocem. Virgil. Se taire.
    \
        Natura ita resonans theatrum, vt vsque Romam significationes, vocesque referantur. Cic. Les voix retentissent jusques à Rome. \ Voce referre. Virgil. Respondre.
    \
        Roboratur vox a tredecim annis. Plin. La voix de l'homme s'enforcit depuis l'aage de treze ans.
    \
        Rumpere vocem. Virgil. Parler, Se mettre à parler.
    \
        Vox erat in cursu. Ouid. Elle continuoit son propos, Sa langue estoit en train.
    \
        Tollere vocem. Horat. Eslever.
    \
        Volutant vocem per atria. Virgil. Ils jectent de grands cris en signe de joye: comme quand on crie Le roy boit.

    Dictionarium latinogallicum > vox

  • 14 contentio

    contentio, ōnis, f. (contendo), I) das Bespannen, die Bespannung (der Katapulten u. Ballisten) mit Strängen, Plur. bei Vitr. 10, 11 (17), 9 u. 10, 12 (18), 1. – II) übtr., die Anspannung = die Anstrengung, u. zwar passiv = das Angespannt-, Angestrengtsein, A) im allg.: 1) die physische, sowohl des Körpers als des Geistes, a) übh., absol., ut enim membra nullā contentione moveantur, sic etc., Cic.: aliquamdiu summā contentione dimicare, Hirt. b. G.: superioris temporis contentionem omnem remittere, Caes. – m. subj,. Genet., c. totius corporis, Cic.: laterum, Cic.: vocis, Cic.: vocis et lateris contentiones, Plin. – c. animi (Ggstz. relaxatio animi), Cic.: labor corporis atque c. animi, Cic.: vehementissima c. animi, ingenii, virium, Cic. – m. obj. Genet., ab hac contentione disputationis animos nostros relaxemus, Cic.: senior iam et infirmior, quam ut contentionem dicendi sustineret, Liv. – tanta adhibebatur a nobis contentio, es wurde von meiner Seite alles aufgeboten, Cic. – b) insbes.: α) die allmähliche Hebung der Stimme bis zum stärksten Ton (Ggstz. remissio, die Senkung; griech. ἄρσις, Ggstz. θέσις, vgl. Ellendt u. Sorof Cic. de or. 1, 261), vocis c., Cic.: contentiones vocis et remissiones, Cic. – β) die Steigerung, Heftigkeit, das Feuer des Redetons, der heftige, eifrige Ton (Ggstz. remissio od. summissio),
    ————
    vocis, Cic.: so animi magna, vocis parva contentio, Cic. – als Art der Rede, der Ton des Eifers, die heftige, eifrige, leidenschaftliche, emphatische, pathetische Rede (griech. τρόπος παθητικός, Ggstz. sermo, der ruhige Gesprächston; vgl. bes. Cornif. rhet. 3, 23), quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, Cic. de off. 1, 132; vgl. 2, 48. – γ) das Streben nach einem Punkte, c. gravitatis et ponderum, das Streben der Schwerkraft nach dem Mittelpunkte, Cic. de nat. deor. 2, 116.
    2) die geistige Anspannung, Anstrengung, das Streben, die Bemühung, der Eifer um od. bei etwas, a) übh.: maximā ex omnibus contentione petere alqm honorem, Liv.: summā contentione impetrare alqd, Plin. ep. – antea trina loca cum contentione summa patricios explere solitos, Liv. – mit obj. Genet. (= um), c. rei publicae, Cic.: c. vel uxoriae condicionis vel commodi alicuius, Cic. – b) insbes., das leidenschaftliche Streben, der leidenschaftliche Eifer, die Leidenschaftlichkeit, heftige Erbitterung, der Geist des Widersachers, animi pravā contentione provectus, Curt.: brevis altercatio inde ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit, Liv.: positā contentione, quā paulo ante egisti, Liv.: contentione animorum depositā concordes revertebantur, Val. Max.
    B) insbes.: 1) das Sich-Messen, die Reibung mit
    ————
    einem Gegner, der Streit, Wettstreit, Kampf in Wort und Tat (als Bestreben, sein Recht, seine Meinung geltend zu machen), a) v. eig. Kampf, equi propter crebras contentiones proeliorum (Kampfgetümmel) exsultantes, Cic.: Antiochus Magnus magnā belli contentione superatus, Cic.: contentiones habere cum alqo, Caes.: omni depositā spe contentionis, Hoffnung auf einen Kampf (= H., in einer Schlacht zu siegen), Caes. – b) v. Wettstreit, Rangstreit, audax haec, non tamen improba, quia secreta contentio, Plin. ep.: c. fraterna (um den Thron), Iustin.: de diutina contentione Rangstreit um die Hegemonie) desistere, Nep.: de regno cum alqo contentionem habere, Nep.: inter duces illa c., Quint. – m. obj. Genet. (um), c. dicendi (im R.), Cic. u. Plin. ep.: c. honoris od. honorum, Cic.: ingens palmae c., Quint.: decertare cum alqo contentione dicendi, Cic.: in contentionem honoris incĭdere, Cic.: inter quem et Caesarem dignitatis fuerit c., Quint. – c) übh. vom Streit in Wort und Tat, sowohl im öffentlichen als Privatleben, Streitigkeit, Kampf, Reibung, Handel, c. magna, Cic. u. Plin. ep.: c. forensis, Debatte vor Gericht, Cic. u. Quint.: meae illae vehementes contentiones, geharnischte Reden, Kampfreden vor Gericht (die philippischen gegen Antonius), Cic.: inimicitiae, contentiones, aemulationes, Augustin. de civ. dei 14, 3, 3.: semper in litibus contentionibusque versari, Firm. math. 8, 21.
    ————
    p. 228, 9. – estne haec vera contentio? ein ehrlicher Kampf, Cic.: hāc sedatā contentione alia subinde C. Decii morte exorta est, Liv.: tamquam mihi cum M. Crasso contentio esset, quocum multae et magnae fuerunt, Cic.: iniectā contentione, Liv.: iteratā contentione, Liv.: contentionem pro salute alcis non defugere, Cic.: contentionem od. contentiones excitare (v. einem Umstand, Liv. u. Plin. ep.: contentionem de plebeiis consulibus totam deponere, Liv.: est inter eos non de terminis, sed de tota possessione contentio, Cic. – contentio (Streitsucht) adversus procuratores, Tac. Agr. 9, 5. – m. subj. Genet., verborum contentiones armis finiuntur, Ps. Quint. decl. 379. – mit obj. Genet., c. rei privatae (in einer Privatsache), Liv.: c. libertatis dignitatisque (um Fr. usw.), Liv. – mit in u. Abl., nulla in re pecuniaria c., Cic. Flacc. 7. – m. folg. indir. Fragesatz, inter quos magna fuit contentio, utrum moenibus se defenderent, an obviam irent hostibus, Nep.: contentio, consulesne an tribuni militum crearentur, Liv.: orta est inter advocatos levis contentio, togatumne an palliatum dicere causam oporteret, Suet.: tanta contentio erat, qui potissimum ex magno numero conscenderent, ut etc., Caes.
    2) das Sich-Messen-Lassen = a) die vergleichende Zusammenhaltung, Vergleichung, per contentionem, Cic. – hominum ipsorum od. fortunarum contentionem facere, Cic.: magis ex aliorum (mit a.) conten-
    ————
    tione quam ipsum per sese cognosci atque intellegi posse, Cic. – mit cum u. Abl., facti aut intentionis adversariorum cum ipso scripto contentio, Cic.: eorum cum factis suis c., Cic. – mit folg. indir. Fragesatz, si contentio quaedam et comparatio fiat, quibus plurimum tribuendum sit officii etc., Cic.: potest incĭdere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum (sit) honestius, Cic. – b) als rhetor. t. t., die Gegeneinanderstellung entgegengesetzter Gedanken, die Antithese (griech. ἀντίθεσις), Cornif. rhet. 4, 21. Quint. 9, 1, 31. – c) als gramm. t. t., die Steigerung, Komparation, Varro LL. 8, 75. – d) das geschlechtliche Zusammenpaaren, gregum, Censorin. 5, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contentio

  • 15 intentio

    intentio, ōnis, f. (intendo), I) das Hingerichtetsein, übtr., a) die Spannung, Aufmerksamkeit, Achtsamkeit, absol., Cic. u.a.: velut fatigatus intentione stomachus iudicis, die durch angestrengte Aufmerksamkeit erschöpfte Geduld des R., Quint.: m. subj. Genet., audientis, Plin. ep.: vultus, Tac.: animi, mentis, Quint.: m. obj. Genet., lusus, Liv.: rerum, Quint. – b) das Ansinnen = die Anklage, Beschuldigung (Ggstz. depulsio), Cornif. rhet. u.a.: accusatoris, delatoris, ICt. – c) die Behauptung von seiten des Beklagten, der Einwand, spät. ICt. – II) das Gespanntsein, 1) eig., die Anspannung, Spannung, absol., Cels. 5, 26, 34 u.a.: nervorum, Colum. 6, 6, 1: aëris, spiritus, Sen. nat. qu. 2, 6, 2 sqq. – 2) übtr.: a) die Anspannung, Anstrengung (Ggstz. remissio), animi, Cic.: cogitationum (des Denkens), Cic.: dah. m. obj. Genet., der Eifer, quidquid velis obtinendi, Plin. ep.: rei familiaris obtinendae, Plin. ep. – b) die Absicht, das Vorhaben, adversariorum, Cic.: haec enim intentio tua, ut libertatem revoces, Plin. ep.: cogitationes et intentiones cordis, Vulg. Hebr. 4, 12. – c) als philos. t. t., der Vordersatz in der Logik, die Intention, Quint. 5, 14, 6. – d) als t. t. der Musik, der Grad der Spannung des Tons, die (hohe, mittlere, tiefe) Stimmung, Plur., Quint. 11, 3, 40. Censor. fr. 12, 3: übtr., ipsius corporis intentio quaedam, Cic.
    ————
    Tusc. 1, 19. – e) die Hebung, Steigerung, Zunahme (Ggstz. remissio), vocis, Sen.: soni, Quint.: summi doloris, Sen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intentio

  • 16 venia

    venia, ae, f. (vgl. venus, veneror), die Gefälligkeit, wohlwollende-, gnädige Gesinnung, Gnade, Willfährigkeit, der Gefallen, die Nachsicht, nachsichtige Erlaubnis, I) im allg.: a) übh.: veniam dicendi ante alios exposcere, Tac. ann. 12, 5: petere veniam legatis mittendis, Liv. 33, 11, 3: veniam ordinis ob paupertatem petere, Entlassung aus dem Senate, Tac. ann. 1, 75: orantes veniam, Verg.: da veniam, Ter.: mi gnate, da veniam hanc mihi, Ter.: dedi veniam homini impudenter petenti, Cic.: datur haec venia antiquitati, ut etc., Liv.: dare veniam excusationis, Cic.: cum data esset venia eius diei, kaum war dieser Tag gewährt, Liv.: u. praefari veniam libertati u. bl. veniam, s. praefor. – nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens, wohlwollende Gesinnung, Wohlwollen, Plin. 25, 12. – b) in bes. Verbdgg.: α) bonā veniā oder bona cum venia, mit gütiger Nachsicht, mit gütiger Erlaubnis, mit Erlaubnis, bonā veniā me audies, Cic.: vos oro atque obsecro, iudices, ut attente bonaque cum venia verba mea audiatis, Cic.: expromerent quid sentirent; cum bona venia se auditurum, Liv.: bonā veniā huius optimi viri dixerim, Cic.: bonā veniā vestrā liceat etc., Liv.: bonā veniā petere, ut etc., Ter., orare, ne etc., Liv. – β) venia sit dicte (als Parenthese), mit Erlaubnis zu sagen, Plin. ep. 5, 6, 46. – II) prägn., die
    ————
    Nachsicht gegen begangene Fehler, gegen begangenes Unrecht, die Verzeihung, Vergebung, Entschuldigung (vgl. Sen. de clem. 2, 7, 1: venia est poenae meritae remissio u. dann § 3 venia est debitae poenae remissio), oft verb. pax veniaque (Versöhnung u. Verzeihung, Versöhnung u. Erbarmen, Huld u. Gnade), Cic. u. Liv.: veniam precor petens, ut etc., Pacuv. fr.: veniam petere errori atque adulescentiae, Livr. veniam petere erroris, Liv., u. veniam preco: pro errore filii, Tac.: veniam peto feroque, Liv.: veniam impetrare errati, Cic., peccati, Liv.: veniam (a patre) impetrare errori meo, Liv.: dare veniam et impunitatem, Cic.: petere veniam ignoscendi, Cic.: pacem veniamque impetrare a diis, Liv., a victoribus, Liv.: rogare veniam dictis temerariā voce, Ov.: venia iis huius secessionis fuit, man verdachte ihnen diesen Austritt nicht, Liv.: scriptaque cum venia qualiacumque leget, Ov. (so comici, si cum venia leguntur, Quint.): etiam si minus utilis vobis sententia videretur, veniam tamen aliquam dolori meo tribueretis, Cic.: cuius (dementiae) veniā non dicturus modo prohibita, sed facturus erat, welchem (Wahnsinn) man nicht nur verbotene Reden, sondern auch verbotene Handlungen von ihm zugute halten würde, Iustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venia

  • 17 intentio

    intentĭo, ōnis, f. [intendo], a stretching out, straining, tension.
    I.
    Lit.:

    corporis,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    nervorum,

    Col. 6, 6:

    vocis,

    Plin. 28, 4, 14, § 53:

    aëris,

    Gell. 5, 16, 2:

    intentionem aëris ostendent tibi inflata,... quid enim est vox nisi intentio aëris?

    Sen. Q. N. 2, 6, 3:

    et remissio motus,

    Gell. 18, 10:

    vultus,

    Tac. A. 16, 34.—
    B.
    Increase, augmentation:

    doloris,

    Sen. Ep. 78, 7:

    ve particula tum intentionem significat, tum minutionem,

    Gell. 16, 5, 5.—
    II. A.
    Exertion, effort:

    animus intentione sua depellit pressum omnem ponderum, opp. remissio,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54:

    animi,

    id. ib. 2, 27, 65:

    cogitationum,

    id. ib. 4, 2; id. Inv. 2, 14, 46:

    tantum curae intentionisque,

    Plin. Ep. 2, 10, 5:

    ut libertatem revoces,

    id. Pan. 78 med.:

    ad intentiones capiendas habiliores,

    Gell. 15, 2, 5.—
    B.
    Attention, application to any thing:

    lusūs,

    to play, Liv. 4, 17:

    intentionem alicui accommodare,

    Sen. Ep. 113, 3:

    avocare ab intentione operis destinati,

    Quint. 10, 3, 23:

    rerum,

    id. 6, 3, 1:

    rei familiaris,

    Plin. Ep. 1, 3, 2.—
    C.
    A design, purpose, intention:

    haec intentio tua ut libertatem revoces,

    Plin. Pan. 78:

    defuncti,

    Dig. 34, 1, 10; Ambros. de Jos. Patriarch. 11, 52; Aug. c. Mendac. 18.—
    D.
    A charge, accusation:

    intentio adversariorum,

    Cic. Inv. 2, 43, 125:

    judiciale genus officiis constat duobus, intentionis ac depulsionis,

    Quint. 3, 9, 11; 7, 1, 9.— Hence,
    2.
    Esp., law t. t., that part of the formula or instruction given by the prætor to the court, setting forth the judgment or relief prayed for by a plaintiff in his complaint (cf. Sanders, Inst. of Just. introd. p. 65 sqq.):

    intentio est ea pars formulae qua actor desiderium suum concludit,

    Gai. Inst. 4, 41; 44 sq.;

    53 sq.: cum petitor intentionem suam perdiderit,

    Dig. 10, 4, 9, § 6: quod intentionis vestrae proprias afferre debeatis probationes, Vet. Consult. 6, 14 Huschke.—
    E.
    The first or major premise in a syllogism:

    ita erit prima intentio, secunda assumptio, tertia conexio,

    Quint. 5, 14, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > intentio

  • 18 dissolutio

    dissolūtio, ōnis f. [ dissolvo ]
    1) разложение, разрушение, распад (d. naturae C); слабость, вялость ( stomachi PM); расшатанность, поломка ( navigii T)
    2) отмена, уничтожение ( legum C)
    4) небрежность, нерадение, расслабленность (remissio animi ac d. C)
    5) ритор. опущение соединительных частиц C, Q

    Латинско-русский словарь > dissolutio

  • 19 laxitas

    laxitās, ātis f. [ laxus ]
    1) простор ( maris PM); обширность ( urbium Sen)
    2) спокойствие, хладнокровие (animi remissio et l. Sen)

    Латинско-русский словарь > laxitas

  • 20 venia

    ae f. [ venus II ]
    1) милость, благодеяние
    veniam petere a diis, ut victoriam prospĕrent L — просить у богов милости, чтобы они даровали победу
    2) (тж. v. ignoscendi C) снисхождение, прощение ( veniam petere errori и erroris L)
    alicui veniam dare (tribuere) C etc. — помиловать кого-л.
    v. aetatis CJ — возрастная льгота, т. е. признание за несовершеннолетним юридической дееспособности
    3) разрешение, позволение
    alicui veniam dare dicendi L — разрешить кому-л. говорить

    Латинско-русский словарь > venia

См. также в других словарях:

  • remissio — index abatement (extinguishment), abatement (reduction), remission Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • remissió — re|mis|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • Arcum intensio frangit, animum remissio. — См. Что больше понатягивать, то скорее лопнет …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • ремиссия — (remissio; лат. ослабление , ремиссия , от remitto отпускать, ослаблять) этап течения болезни, характеризующийся временным ослаблением или исчезновением ее проявлений …   Большой медицинский словарь

  • rémission — [ remisjɔ̃ ] n. f. • 1120; lat. ecclés. remissio, de remittere 1 ♦ Action de remettre, de pardonner (les péchés). La rémission des péchés, pouvoir conféré par le Christ aux apôtres et exercé par le prêtre dans le sacrement de la pénitence. ⇒… …   Encyclopédie Universelle

  • ИНДУЛЬГЕНЦИЯ — Грамота о предоставлении индульгенции. 1399 г. (ГИМ) Грамота о предоставлении индульгенции. 1399 г. (ГИМ) [лат. indulgentia снисхождение, милость, освобождение от долга; англ., франц. indulgence; итал. indulgenza; испан. indulgencia; нем. Ablass …   Православная энциклопедия

  • Remission — Re|mis|si|on 〈f. 20〉 1. 〈Buchw.〉 Rücksendung von Remittenden 2. 〈Med.〉 vorübergehendes Zurückgehen von Krankheitserscheinungen 3. 〈Phys.〉 diffuse Reflektion von Licht an nichtspiegelnden Oberflächen [<lat. remissio „Zurücksendung,… …   Universal-Lexikon

  • ремиссия — и; ж. [от лат. remissio уменьшение, ослабление]. 1. Мед. Временное ослабление проявления хронической болезни. 2. Торг. Скидка для выравнивания суммы платежа по счёту. * * * ремиссия (от лат. remissio  ослабление), временное ослабление (неполная… …   Энциклопедический словарь

  • РЕМИССИЯ — возврат ценностей, а также уступка, делаемая для округления платежей. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. ремиссия (лат. remissio уменьшение, ослабление) 1) ком. округление суммы платежа по счету в… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • remisiune — REMISIÚNE, remisiuni, s.f. 1. (livr.) Iertare. 2. Ameliorare sau dispariţie temporară a manifestărilor unei boli. [pr.: si u ] – Din fr. rémission, lat. remissio, onis. Trimis de nicksson, 09.06.2004. Sursa: DEX 98  REMISIÚNE s. v. remitenţă …   Dicționar Român

  • Ремиссия — I Ремиссия (лат. remissio уменьшение, ослабление) стадия течения болезни, характеризующаяся временным ослаблением или исчезновением ее проявлений, см. Болезнь. II Ремиссия (remissio; лат. «ослабление», «ремиссия», от remitto отпускать, ослаблять) …   Медицинская энциклопедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»