Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

praesagium

  • 1 praesagium

    praesagĭum, ĭi, n. [st2]1 [-] pressentiment, prévision, pronostic. [st2]2 [-] présage, oracle, augure, prophétie.
    * * *
    praesagĭum, ĭi, n. [st2]1 [-] pressentiment, prévision, pronostic. [st2]2 [-] présage, oracle, augure, prophétie.
    * * *
        Praesagium, praesagii, Idem. Colum. Presage.

    Dictionarium latinogallicum > praesagium

  • 2 praesagium

    praesagium praesagium, i n предсказание

    Латинско-русский словарь > praesagium

  • 3 praesagium

    praesāgium, iī, n. (praesagio), I) die Vorempfindung, Ahnung, mit subj. Genet., vatum, Ov. – mit obj. Genet., malorum, Tac.: non sine praesagio quodam fati imminentis, Flor.: absol., cum praesagiis tangi se diceret, Sen. rhet. – II) übtr., die Vorhersagung, Vorherverkündigung, Weissagung, Prophezeiung, u. das vorhersagende Vorzeichen, Anzeichen, m. subj. Genet., Tiberii de Servio Galba, Tac.: equorum praesagia ac monitus. Tac. – m. obj. Genet., praesagia atque indicia futuri periculi, Vell.: praesagia mortis, Suet.: ibi defunctus fatale praesagium (Pr. von seinem Schicksal) implevit, Tac.

    lateinisch-deutsches > praesagium

  • 4 praesagium

    praesāgium, iī, n. (praesagio), I) die Vorempfindung, Ahnung, mit subj. Genet., vatum, Ov. – mit obj. Genet., malorum, Tac.: non sine praesagio quodam fati imminentis, Flor.: absol., cum praesagiis tangi se diceret, Sen. rhet. – II) übtr., die Vorhersagung, Vorherverkündigung, Weissagung, Prophezeiung, u. das vorhersagende Vorzeichen, Anzeichen, m. subj. Genet., Tiberii de Servio Galba, Tac.: equorum praesagia ac monitus. Tac. – m. obj. Genet., praesagia atque indicia futuri periculi, Vell.: praesagia mortis, Suet.: ibi defunctus fatale praesagium (Pr. von seinem Schicksal) implevit, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praesagium

  • 5 praesagium

    praesāgĭum, ii, n. [id.], a presentiment, foreboding, prognostic, presage ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    praesagitio): vatum praesagia,

    Ov. M. 15, 879:

    mentis,

    id. ib. 6, 510:

    puella praesagio malorum jam vitae exempta,

    Tac. A. 14, 64:

    tempestatis futurae,

    Col. 11, 1:

    praesagium atque indicia futuri periculi,

    indications, Vell. 2, 57, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praesagium

  • 6 praesagium

    Латинско-русский словарь > praesagium

  • 7 praesāgium

        praesāgium ī, n    [1 SAC-], a presentiment, foreboding, presage: vatum praesagia, O.: mentis, O.
    * * *
    sense of foreboding; prognostication

    Latin-English dictionary > praesāgium

  • 8 praesagium

    предвещание, гадание: extorum praes. (см. exta) (1. 9 C. Th. 16, 10).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > praesagium

  • 9 Anzeichen

    Anzeichen, indicium (Anzeige). – signum (Merkmal, Kennzeichen; beide einer vorhandenen od. erst zu erwartenden Sache). – significatio (Kundgebung, Andeutung). – praesagium (vorempfundene Andeutung, z. B. tempestatis futurae; im Plur. verb., praesagia et indicia futuri periculi). – ostentum. prodigium. portentum (merkwürdige Erscheinung u. zwar ost. übh. eine ungewöhnliche Erscheinung, die man auf die Zukunft deutet, prod. u. port. Wunderzeichen, die auf die [165] ferne Zukunft hindeuten, u. zwar prod. jede außerordentliche, das Bevorstehende [meist Unglück] andeutende Naturerscheinung, port. etwas, bes. Unglück Weissagendes, Grausenhaftes). – omen (alles, was zufällig gehört od. gesehen wird und woraus man Gutes od. Böses prophezeit). – augurium (A. für zukünftige Dinge aus dem Vogelflug). – ein gutes, glückliches A., ostentum laetum (laetissimum); omen bonum, dextrum, secundum, faustum: ein trauriges A., omen triste, foedum, funestum: verdächtige Anzeichen, suspiciones. – ein A. von etw. sein, alcis rei indicium od. signum esse (s. oben); alcis rei praenuntium esse (der Vorbote sein, z. B. venturi im bris, v. Donner): ich nehme das A. an, accipio omen; placet omen: die Anzeichen der Götter verachten, quae a dis significantur contemnere.

    deutsch-lateinisches > Anzeichen

  • 10 Vorempfindung

    Vorempfindung, praesensio (die Vorherempfindung). – praesagium (die Witterung einer Sache; daher die Ahnung, z.B. tempestatis futurae). – eine V. von etwas haben, praesentire od. praesagire alqd.

    deutsch-lateinisches > Vorempfindung

  • 11 Vorherahnen

    Vorherahnen, das, praesagitio (als Akt). – praesagium (als Wirkung eines seinen Gefühls). – praesensio (Vorherempfindung).

    deutsch-lateinisches > Vorherahnen

  • 12 exta

    внутренности: extorum praesagium (1. 2 C. 1, 11).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > exta

  • 13 praesāgiō

        praesāgiō īvī, —, īre    [praesagium], to feel in advance, perceive beforehand, have a presentiment, forebode: nescio quid mi animus praesagit mali, T.: quasi praesagiret: hoc ipsum animo, L.
    * * *
    praesagire, praesagivi, - V
    have presentiment (of); portend

    Latin-English dictionary > praesāgiō

  • 14 Предзнаменование

    - omen; prodigium; praesagium; auspicium; monstrum;

    • дурное предзнаменование - pravitas ominis;

    • усмотреть в чём-л. предзнаменование - in omen vertere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Предзнаменование

  • 15 Предчувствие

    - praesensio; praesagium; anticipation; prolepsis eos f (acc Gr);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Предчувствие

  • 16 divinatio

    dīvīnātĭo, ōnis, f. [divino].
    I.
    The faculty of foreseeing, predicting, divination, mantikê (cf.:

    augurium, auspicium, vaticinium, praesagium, praedictio),

    Cic. Div. 1, 1; 2, 5, 13; 2, 63, 130; id. N. D. 1, 22, 55; id. Leg. 2, 13, 32; id. Rosc. Am. 34, 96; Nep. Att. 9, 1; 16 fin.:

    animi,

    Cic. Fam. 3, 13:

    mendax,

    Vulg. Ezech. 13, 7.—
    II.
    Jurid. t. t., an examination, as to which of several accusers presenting themselves was the most proper to conduct the accusation. So the title of Cicero's oration against Caecilius: Divinatio in Caecilium; cf. Ascon. Argum.; Quint. 3, 10, 3; 7, 4, 33; Gell. 2, 4; Cic. Q. Fr. 3, 2, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3; Suet. Caes. 55.

    Lewis & Short latin dictionary > divinatio

  • 17 imperator

    impĕrātor ( inp-), ōris (archaic form induperator, Enn. Ann. v. 86; 332; 350; 552 Vahl.; Lucr. 4, 967; 5, 1227; cf. 1. init.; but in Enn. also imperator, Trag. v. 34 Vahl.), m. [id.].
    I.
    Orig., milit. t. t., a commander-in-chief, general, = stratêgos (cf.: dux, ductor).
    A.
    In gen.: si forte quaereretur, quae esset ars imperatoris, constituendum putarem principio, quis esset imperator: qui cum esset constitutus administrator quidam belli gerendi, tum adjungeremus de exercitu, de castris, etc.... de reliquis rebus, quae essent propriae belli administrandi: quarum qui essent animo et scientia compotes, eos esse imperatores dicerem, utererque exemplis Africanorum et Maximorum;

    Epaminondam atque Hannibalem atque ejus generis homines nominarem,

    Cic. de Or. 1, 48, 210:

    aliae sunt legati partes, aliae imperatoris: alter omnia agere ad praescriptum, alter libere ad summam rerum consulere debet,

    Caes. B. C. 3, 51, 4:

    sapiens et callidus imperator,

    Cic. Inv. 1, 34, 58:

    bonus ac fortis,

    id. de Or. 2, 44, 187; cf.:

    egregie fortis et bonus,

    id. ib. 2, 66, 268:

    eosdem labores non aeque esse graves imperatori et militi,

    id. Tusc. 2, 26, 62:

    ego sic existimo in summo imperatore quatuor has res inesse oportere, scientiam rei militaris, virtutem, auctoritatem, felicitatem, etc.,

    id. de Imp. Pomp. 10, 28:

    unum ad id bellum imperatorem deposci,

    id. ib. 2, 5:

    nomen invicti imperatoris,

    id. Verr. 2, 4, 38, § 82:

    Themistocles... imperator bello Persico,

    id. Lael. 12, 42:

    cum pro se quisque in conspectu imperatoris... operam navare cuperet,

    Caes. B. G. 2, 25 fin.: insece, Musa, manu Romanorum induperator Quod quisque in bello gessit cum rege Philippo, Enn. ap. Gell. 18, 9, 3 (Ann. v. 332 Vahl.):

    induperatores pugnare ac proelia obire,

    Lucr. 4, 967.—As a title, placed after the name:

    M. Cicero S. D. C. Antonio M. F. Imp.,

    Cic. Fam. 5, 5 inscr.:

    Cn. Pompeio Cn. F. Magno Imperatori,

    id. ib. 5, 7 inscr.:

    Vatinio Imp. S.,

    id. ib. 5, 11 et saep. —
    B.
    In partic., pregn., in the times of the republic, a title of honor conferred on a general after any important victory:

    his rebus gestis Curio se in castra ad Bagradam recepit, atque universi exercitus conclamatione Imperator appellatur,

    Caes. B. C. 2, 26, 1; cf.:

    Pompeius eo proelio Imperator est appellatus,

    id. ib. 3, 71, 3; Cic. Phil. 14, 4, 11; 14, 5, 12; Caes. B. C. 3, 31, 1; Liv. 27, 19, 4; Inscr. Orell. 542; 3417 sq. (cf. also Plin. Pan. 12, 1).—
    II.
    Transf. beyond the milit. sphere.
    A.
    In gen., a commander, leader, chief, director, ruler, master:

    (Romani) immutato more annua imperia, binos imperatores sibi fecere,

    i. e. consuls, Sall. C. 6, 7:

    (vis venti) Induperatorem classis super aequora verrit,

    admiral, Lucr. 5, 1227:

    imperator histricus,

    director, manager, Plaut. Poen. prol. 4:

    di te servassint semper... salus interioris hominis amorisque inperator,

    id. As. 3, 3, 66:

    familiae,

    id. Capt. 2, 2, 57: nolo eundem populum imperatorem et portitorem esse terrarum, Cic. Fragm. ap. Non. 24, 22 (Rep. 4, 7 Mos.):

    dux et imperator vitae mortalium animus est,

    Sall. J. 1, 3:

    vitae nostrae necisque,

    Plin. 29, 1, 5, § 11.—
    B.
    In partic.
    1.
    An epithet of Jupiter, Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    signum Jovis Imperatoris,

    Liv. 6, 29, 8.—
    2.
    The conqueror at a game of chess, Vop. Proc. 13, 2.—
    3.
    The title of the Roman emperors, placed either before or after the name (cf. I.);

    before it,

    Suet. Caes. 76; Claud. 12; 26:

    IMP. CAESARI DIVI IVLI F.,

    Inscr. Orell. 596; so ib. 597; 600; 602; 604 sq.;

    after it,

    Suet. Oth. 2; Plin. 5, 2, 1, § 20; Plin. Ep. 3, 5, 9; 4, 17, 8; 4, 22, 4.—Hence afterwards absol.:

    Imperator,

    a Roman emperor, Tac. A. 3, 74:

    velut praesagium insequentis casus, quo medius inter utriusque filios exstitit Imperator,

    Suet. Galb. 6; id. Claud. 13; 29; id. Galb. 3, 6, 20; id. Vit. 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > imperator

  • 18 inperator

    impĕrātor ( inp-), ōris (archaic form induperator, Enn. Ann. v. 86; 332; 350; 552 Vahl.; Lucr. 4, 967; 5, 1227; cf. 1. init.; but in Enn. also imperator, Trag. v. 34 Vahl.), m. [id.].
    I.
    Orig., milit. t. t., a commander-in-chief, general, = stratêgos (cf.: dux, ductor).
    A.
    In gen.: si forte quaereretur, quae esset ars imperatoris, constituendum putarem principio, quis esset imperator: qui cum esset constitutus administrator quidam belli gerendi, tum adjungeremus de exercitu, de castris, etc.... de reliquis rebus, quae essent propriae belli administrandi: quarum qui essent animo et scientia compotes, eos esse imperatores dicerem, utererque exemplis Africanorum et Maximorum;

    Epaminondam atque Hannibalem atque ejus generis homines nominarem,

    Cic. de Or. 1, 48, 210:

    aliae sunt legati partes, aliae imperatoris: alter omnia agere ad praescriptum, alter libere ad summam rerum consulere debet,

    Caes. B. C. 3, 51, 4:

    sapiens et callidus imperator,

    Cic. Inv. 1, 34, 58:

    bonus ac fortis,

    id. de Or. 2, 44, 187; cf.:

    egregie fortis et bonus,

    id. ib. 2, 66, 268:

    eosdem labores non aeque esse graves imperatori et militi,

    id. Tusc. 2, 26, 62:

    ego sic existimo in summo imperatore quatuor has res inesse oportere, scientiam rei militaris, virtutem, auctoritatem, felicitatem, etc.,

    id. de Imp. Pomp. 10, 28:

    unum ad id bellum imperatorem deposci,

    id. ib. 2, 5:

    nomen invicti imperatoris,

    id. Verr. 2, 4, 38, § 82:

    Themistocles... imperator bello Persico,

    id. Lael. 12, 42:

    cum pro se quisque in conspectu imperatoris... operam navare cuperet,

    Caes. B. G. 2, 25 fin.: insece, Musa, manu Romanorum induperator Quod quisque in bello gessit cum rege Philippo, Enn. ap. Gell. 18, 9, 3 (Ann. v. 332 Vahl.):

    induperatores pugnare ac proelia obire,

    Lucr. 4, 967.—As a title, placed after the name:

    M. Cicero S. D. C. Antonio M. F. Imp.,

    Cic. Fam. 5, 5 inscr.:

    Cn. Pompeio Cn. F. Magno Imperatori,

    id. ib. 5, 7 inscr.:

    Vatinio Imp. S.,

    id. ib. 5, 11 et saep. —
    B.
    In partic., pregn., in the times of the republic, a title of honor conferred on a general after any important victory:

    his rebus gestis Curio se in castra ad Bagradam recepit, atque universi exercitus conclamatione Imperator appellatur,

    Caes. B. C. 2, 26, 1; cf.:

    Pompeius eo proelio Imperator est appellatus,

    id. ib. 3, 71, 3; Cic. Phil. 14, 4, 11; 14, 5, 12; Caes. B. C. 3, 31, 1; Liv. 27, 19, 4; Inscr. Orell. 542; 3417 sq. (cf. also Plin. Pan. 12, 1).—
    II.
    Transf. beyond the milit. sphere.
    A.
    In gen., a commander, leader, chief, director, ruler, master:

    (Romani) immutato more annua imperia, binos imperatores sibi fecere,

    i. e. consuls, Sall. C. 6, 7:

    (vis venti) Induperatorem classis super aequora verrit,

    admiral, Lucr. 5, 1227:

    imperator histricus,

    director, manager, Plaut. Poen. prol. 4:

    di te servassint semper... salus interioris hominis amorisque inperator,

    id. As. 3, 3, 66:

    familiae,

    id. Capt. 2, 2, 57: nolo eundem populum imperatorem et portitorem esse terrarum, Cic. Fragm. ap. Non. 24, 22 (Rep. 4, 7 Mos.):

    dux et imperator vitae mortalium animus est,

    Sall. J. 1, 3:

    vitae nostrae necisque,

    Plin. 29, 1, 5, § 11.—
    B.
    In partic.
    1.
    An epithet of Jupiter, Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    signum Jovis Imperatoris,

    Liv. 6, 29, 8.—
    2.
    The conqueror at a game of chess, Vop. Proc. 13, 2.—
    3.
    The title of the Roman emperors, placed either before or after the name (cf. I.);

    before it,

    Suet. Caes. 76; Claud. 12; 26:

    IMP. CAESARI DIVI IVLI F.,

    Inscr. Orell. 596; so ib. 597; 600; 602; 604 sq.;

    after it,

    Suet. Oth. 2; Plin. 5, 2, 1, § 20; Plin. Ep. 3, 5, 9; 4, 17, 8; 4, 22, 4.—Hence afterwards absol.:

    Imperator,

    a Roman emperor, Tac. A. 3, 74:

    velut praesagium insequentis casus, quo medius inter utriusque filios exstitit Imperator,

    Suet. Galb. 6; id. Claud. 13; 29; id. Galb. 3, 6, 20; id. Vit. 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > inperator

  • 19 insequor

    in-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. n. and a., to follow, to follow after or upon a person or thing (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    proximus huic, longo sed proximus intervallo Insequitur Salius,

    Verg. A. 5, 321:

    fugientem lumine pinum,

    with her eyes follows the flying ship, Ov. M. 11, 468.—
    B.
    In partic., to pursue, follow up, press upon: [p. 964] gens eadem quae te bello Insequitur, Verg. A. 8, 146:

    hostem,

    Curt. 4, 9, 13; 7, 9, 13; Suet. Claud. 1:

    ad hostem insequendum,

    Liv. 26, 6, 7:

    reliquias Troiae cineres atque ossa peremptae,

    Verg. A. 5, 786:

    aliquem gladio stricto,

    Cic. Phil. 2, 9, 21; so Caes. B. G. 1, 15; 1, 23 fin. al.—
    C.
    Of time, to follow, succeed (in verb. fin. rare; cf. P. a. infra):

    hunc proximo saeculo Themistocles insecutus est,

    Cic. Brut. 10, 41; Quint. 3, 1, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    improborum facta suspicie insequitur,

    Cic. Fin. 1, 16, 50. —
    B.
    In partic.
    1.
    To strive after, endeavor:

    nec vero te rhetoricis quibusdam libris insequor, ut erudiam,

    Cic. de Or. 2, 3, 10.—
    2.
    To proceed:

    pergam atque insequar longius,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.— Poet. with inf.:

    rursus et alterius lentum convellere vimen Insequor,

    Verg. A. 3, 32.—
    3.
    To overtake:

    at mors insecuta est Gracchum,

    Cic. Div. 2, 29, 62. —
    4.
    To pursue in a hostile manner with words, to censure, reproach, etc.:

    homines benevolos contumeliā,

    Cic. Att. 14, 14, 5:

    irridendo,

    id. Sest. 11, 25:

    clamore ac minis,

    id. Clu. 8, 24:

    turpitudinem vitae,

    Cic. Sull. 29, 81:

    dissimiles,

    Plin. Pan. 53, 2.—
    5.
    Of order or succession, to follow, come next:

    postremam litteram detrahebant, nisi vocalis insequebatur,

    Cic. Or. 48, 161:

    praesagium insequentis casus,

    Suet. Galb. 6.—Hence, insĕquens, entis, P. a., of time, following:

    annus,

    Hirt. B. G. 8, 48, 10; Liv. 2, 18, 1:

    diei insequentis pars,

    id. 26, 14, 5:

    nocte insequenti,

    Hirt. B. G. 8, 23, 1:

    anno,

    Plin. 18, 28, 67, § 259:

    tempore,

    Vell. 1, 6:

    insequentium aetatum principes,

    Suet. Aug. 31.—
    2.
    Of logical order:

    ex prioribus geometria probat insequentia,

    Quint. 1, 10, 37; cf. id. 8, 4, 17 al. —
    * Adv.: insĕquenter, i. q. protinus, deinceps, thereupon, immediately, Non. 376, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > insequor

  • 20 praedico

    1.
    prae-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a.
    I. A.
    Lit., of a public crier:

    ut praeco praedicat,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 17:

    auctionem praedicem, ipse ut venditem,

    id. Stich. 1, 3, 41; cf.:

    si palam praeco praedicasset,

    Cic. Verr. 2, 3, 16, § 40; Cic. Quint. 15, 50; id. Off. 3, 13, 55; id. Fam. 5, 12, 8.—
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., to make publicly known, to announce, proclaim, to say, relate, state, declare (syn.:

    moneo, ante denuntio,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; 1, 15, 43;

    class.): audes mihi praedicare id, Domi te esse?

    Plaut. Am. 2, 1, 11:

    vera praedico,

    id. ib. 3, 2, 20:

    aliam nunc mihi orationem despoliato praedicas, atque olim,

    you tell a different story, speak another language, id. As. 1, 3, 52:

    utrum taceamne an praedicem?

    Ter. Eun. 4, 4, 53:

    si quidem haec vera praedicat,

    id. And. 3, 1, 7.—With obj.-clause:

    qui ingenti magnitudine corporum Germanos esse praedicabant,

    Caes. B. G. 1, 39; Sall. C. 48, 9; Caes. B. C. 3, 106, 4:

    barbari paucitatemque nostrorum militum suis praedicaverunt,

    reported, id. B. G. 4, 34:

    injuriam in eripiendis legionibus praedicat,

    displays, id. B. C. 1, 32, 6:

    ut praedicas,

    as you assert, Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quod mihi praedicabas vitium, id tibi est,

    that you attribute to me, Plaut. Am. 1, 1, 249:

    avus tuus tibi aediliciam praedicaret repulsam,

    would tell you of the repulse that P. Nasica suffered respecting the edileship, Cic. Planc. 21, 51.—
    2.
    In partic., to praise, laud, commend, vaunt, extol (syn.: laudo, celebro); constr. with aliquid ( de aliquo), de aliquā re, and absol., Plaut. Merc. 2, 2, 18:

    quid ego ejus tibi nunc faciem praedicem aut laudem?

    Ter. Eun. 3, 5, 17:

    beata vita glorianda et praedicanda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; Plin. 19, 4, 19, § 57:

    aliquid miris laudibus,

    id. 25, 5, 18, § 40; 13, 24, 47, § 130; Plin. Ep. 1, 14, 10; Plaut. Trin. 2, 2, 54.—With obj.-clause:

    Galli se omnes ab Dite patre prognatos praedicant,

    Caes. B. G. 6, 17:

    quae de illo viro Sulla, quam graviter saepe praedicaverunt!

    Cic. Phil. 11, 13, 33:

    qui possit idem de se praedicare, numquam se plus agere, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 27; cf. id. Pis. 1, 2.—With de aliquā re:

    qui de meis in vos meritis praedicaturus non sum,

    Caes. B. C. 2, 32.— Absol.:

    qui benefacta sua verbis adornant, non ideo praedicare, quia fecerint, sed, ut praedicarent, fecisse creduntur,

    Plin. Ep. 1, 8, 15:

    verecundia in praedicando,

    Tac. Agr. 8 fin.
    3.
    To preach the gospel (eccl. Lat.):

    evangelium,

    Vulg. Matt. 4, 23:

    baptismum,

    id. Marc. 1, 4; absol., id. Matt. 4, 17 et saep.—
    II.
    For praedicere, to foretell, predict (eccl. Lat.):

    persecutiones eos passuros praedicabat,

    Tert. Fug. in Persec. 6; so,

    persecutiones praedicatae,

    id. ib. 12.
    2.
    prae-dīco, xi, ctum, 3, v. a., to say or mention before or beforehand, to premise.
    I.
    In gen. (mostly post-Aug.; cf.

    praefor),

    Ter. And. 4, 4, 54:

    hoc primum in hac re praedico tibi,

    id. ib. 1, 1, 19:

    Davus dudum praedixit mihi,

    id. ib. 5, 1, 21; 1, 2, 34; Quint. 4, 2, 57:

    tria, quae praediximus,

    have mentioned before, id. 3, 6, 89; 2, 4, 24:

    praedicta ratio,

    id. 8, 6, 52: ratio ejus in medicinā similis praedictis. Plin. 33, 13, 37, § 136; Plin. Ep. 4, 14, 8.—
    II.
    In partic.
    A.
    To foretell, predict; to forebode (class.):

    defectiones solis et lunae multo ante praedicere,

    Cic. Sen. 14, 49; so,

    eclipsim,

    Plin. 2, 12, 9, § 53:

    futura,

    Cic. Div. 1, 1, 2; Petr. [p. 1417] 137 fin.:

    nihil adversi accidit non praedicente me,

    that I had not predicted, id. Fam. 6, 6:

    aliquid,

    Sen. Q. N. 2, 32, 5:

    malum hoc nobis De caelo tactas memini praedicere quercus,

    Verg. E. 1, 17:

    hos luctus,

    id. A. 3, 713.—
    B.
    To give notice or warning of, to appoint, fix (mostly post-Aug.), Naev. ap. Non. 197, 16:

    ubi praetor reo atque accusatoribus diem praedixisset,

    Tac. A. 2, 79:

    praedictā die,

    id. ib. 11, 27:

    insula Batavorum in quam convenirent praedicta,

    id. ib. 2, 6; cf. Plin. 10, 23, 31, § 61:

    praedicta hora,

    Suet. Claud. 8.—
    C.
    To say what one should do, to advise, warn, admonish, inform, charge, command (class.; syn.: praecipio, moneo); usually constr. with ut or ne:

    Pompeius suis praedixerat, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 92; Nep. Them. 7, 3; Liv. 2, 10, 4; 22, 60; 39, 19, 2:

    ei visam esse Junonem praedicere, ne id faceret,

    Cic. Div. 1, 24, 48; Liv. 10, 41:

    praedixit, ne destinatum iter peterent,

    Vell. 2, 82, 2; Tac. A. 13, 36; cf. in the abl. absol.:

    praedicto, ne in re publicā haberetur,

    id. ib. 16, 33.—With acc.:

    unum illud tibi... Praedicam,

    Verg. A. 3, 436; cf. with an obj.-clause:

    Mummius jussit praedici conducentibus, si eas (statuas) perdidissent, novas eos reddituros,

    Vell. 1, 13, 4; absol. of a physician, Curt. 3, 6, 3.—
    D.
    To proclaim, announce at an auction, etc. (cf. 1. praedico, I. A.):

    si in auctione praedictum est, ne, etc.,

    Gai. Inst. 4, 126.—Hence, praedictus, a, um, P. a., previously named, before mentioned, preceding:

    vicina praedictae sed amplior virtus est,

    Quint. 8, 3, 83:

    nomen,

    id. 9, 3, 66:

    posterior ex praedictis locus,

    id. 2, 4, 24; 10, 1, 74:

    simul pedes, eques, classis aput praedictum amnem convenere,

    Tac. A. 1, 60; Plin. 10, 23, 31, § 76.— praedictum, i, n.
    A.
    (Acc. to II. A.) A foretelling, prediction (class.;

    syn. praesagium): Chaldaeorum praedicta,

    Cic. Div. 2, 42, 89:

    astrologorum,

    id. ib. 2, 42, 88:

    vatum,

    id. Leg. 2, 12, 30; Verg. A. 4, 464:

    haruspicis,

    Suet. Oth. 6; Plin. 2, 7, 5, § 24:

    deorum,

    Val. Fl. 4, 460.—
    B.
    (Acc. to II. C.) An order, command (Livian):

    praedictum erat dictatoris ne quid absente eo rei gereret,

    Liv. 23, 19, 5.—
    C.
    An agreement, concert:

    velut ex praedicto,

    Liv. 33, 6, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > praedico

См. также в других словарях:

  • Praesagĭum — (lat.), 1) Vorgefühl, Ahnung; 2) Vorzeichen, Vorbedeutung; 3) (Med.), Prognose, s.d …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Praesagĭŭm — (lat.), Vorhersagung, Prognose …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Praesagium — Praesagium, lat., Vorgefühl; Vorzeichen …   Herders Conversations-Lexikon

  • praesagium — index misgiving Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • PRAESAGIUM — vide hîc in vocibus, Omen, Saga, Vorum, etc …   Hofmann J. Lexicon universale

  • présage — [ prezaʒ ] n. m. • presaige 1390; lat. præsagium 1 ♦ Signe d après lequel on croit prévoir l avenir. ⇒ 1. augure, auspices. Croire aux présages. Bon, mauvais présage. « Il jeta par trois fois, dans l air, des pièces de monnaie. Toutes les fois,… …   Encyclopédie Universelle

  • presagio — (Del lat. praesagium.) ► sustantivo masculino 1 Señal que, interpretada por una persona, anuncia un suceso futuro, favorable o adverso: ■ sus frecuentes citas son presagio de una relación. SINÓNIMO indicio 2 Adivinación, conocimiento o intuición… …   Enciclopedia Universal

  • presage — {{11}}presage (n.) late 14c., something that portends, from L. praesagium a foreboding, from praesagire to perceive beforehand, forebode, from praesagus foreboding, from prae before + sagus prophetic, related to sagire perceive (see SAGACIOUS (Cf …   Etymology dictionary

  • Presage — Pre sage, n. [F. pr[ e]sage, L. praesagium, from praesagire. See {Presage}, v. t. ] [1913 Webster] 1. Something which foreshows or portends a future event; a prognostic; an omen; an augury. Joy and shout presage of victory. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • presage — I. noun Etymology: Middle English, from Latin praesagium, from praesagus having a foreboding, from prae + sagus prophetic more at seek Date: 14th century 1. something that foreshadows or portends a future event ; omen 2. an intuition or feeling… …   New Collegiate Dictionary

  • presage — presageful, adj. presagefully, adv. presager, n. n. /pres ij/; v. /pres ij, pri sayj /, n., v., presaged, presaging. n. 1. a presentiment or foreboding. 2. something that portends or foreshadows a future event; an omen, prognostic, or warning… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»