-
1 direct
[daɪ'rɛkt] 1. adj 2. vtletter, remarks, attention kierować (skierować perf); company, project kierować (pokierować perf) +instr; play, film reżyserować (wyreżyserować perf)3. advto direct sb to do sth — polecać (polecić perf) komuś zrobić coś
can you direct me to …? — czy może mi Pan/Pani wskazać drogę do +gen ?
* * *[di'rekt] 1. adjective1) (straight; following the quickest and shortest way: Is this the most direct route?) bezpośredni2) ((of manner etc) straightforward and honest: a direct answer.) bezpośredni3) (occurring as an immediate result: His dismissal was a direct result of his rudeness to the manager.) bezpośredni4) (exact; complete: Her opinions are the direct opposite of his.) dokładny5) (in an unbroken line of descent from father to son etc: He is a direct descendant of Napoleon.) w prostej linii2. verb1) (to point, aim or turn in a particular direction: He directed my attention towards the notice.) skierować2) (to show the way to: She directed him to the station.) skierować3) (to order or instruct: We will do as you direct.) polecać4) (to control or organize: A policeman was directing the traffic; to direct a film.) kierować, prowadzić•- directional
- directive
- directly
- directness
- director
- directory -
2 lead
I 1. [liːd] pt, pp led, n (SPORT)prowadzenie nt; ( fig) przywództwo nt; (piece of information, clue) trop m; (in play, film) główna rola f; ( for dog) smycz f; ( ELEC) przewód m2. vt(walk in front, guide) prowadzić (poprowadzić perf); organization, activity kierować (pokierować perf) +instr; ( BRIT)3. vito lead the orchestra — grać (zagrać perf) partię pierwszych skrzypiec (w orkiestrze)
to take the lead — obejmować (objąć perf) prowadzenie
to lead the way — prowadzić, wskazywać drogę
to lead sb astray — ( mislead) zwieść ( perf) kogoś; ( corrupt) sprowadzić ( perf) kogoś na manowce or złą drogę
to lead sb to believe that — dawać (dać perf) komuś powody sądzić, że …
to lead sb to do sth — sprawić ( perf), że ktoś coś zrobi
Phrasal Verbs:- lead off- lead on- lead toII 1. [lɛd] n 2. cpd* * *I 1. [li:d] past tense, past participle - led; verb1) (to guide or direct or cause to go in a certain direction: Follow my car and I'll lead you to the motorway; She took the child by the hand and led him across the road; He was leading the horse into the stable; The sound of hammering led us to the garage; You led us to believe that we would be paid!) prowadzić, wieść2) (to go or carry to a particular place or along a particular course: A small path leads through the woods.) prowadzić, wieść3) ((with to) to cause or bring about a certain situation or state of affairs: The heavy rain led to serious floods.) (do)prowadzić (do)4) (to be first (in): An official car led the procession; He is still leading in the competition.) prowadzić5) (to live (a certain kind of life): She leads a pleasant existence on a Greek island.) prowadzić, wieść2. noun1) (the front place or position: He has taken over the lead in the race.) prowadzenie, kierownictwo2) (the state of being first: We have a lead over the rest of the world in this kind of research.) przewaga3) (the act of leading: We all followed his lead.) przykład4) (the amount by which one is ahead of others: He has a lead of twenty metres (over the man in second place).) przewaga5) (a leather strap or chain for leading a dog etc: All dogs must be kept on a lead.) smycz, postronek6) (a piece of information which will help to solve a mystery etc: The police have several leads concerning the identity of the thief.) poszlaka7) (a leading part in a play etc: Who plays the lead in that film?) główna rola•- leader- leadership
- lead on
- lead up the garden path
- lead up to
- lead the way II [led] noun1) (( also adjective) (of) an element, a soft, heavy, bluish-grey metal: lead pipes; Are these pipes made of lead or copper?) ołów2) (the part of a pencil that leaves a mark: The lead of my pencil has broken.) grafit•- leaden -
3 manoeuvre
[mə'nuːvə(r)] 1. (US maneuver) vtto manoeuvre sth into — ulokować ( perf) coś w +loc
to manoeuvre sth out of — wydostać ( perf) or wydobyć ( perf) coś z +gen
2. n ( fig)to manoeuvre sb into doing sth — pokierować ( perf) kimś tak, żeby coś zrobił
manewr m* * *[mə'nu:və] 1. noun1) (a planned movement (of troops, ships, aircraft, vehicles etc): Can you perform all the manoeuvres required by the driving test?) manewr2) (a skilful or cunning plan or action: His appointment was the result of many cunning manoeuvres.) intryga, podchody2. verb(to (cause to) perform manoeuvres: She had difficulty manoeuvring her car into the narrow space.) manewrować -
4 preside
[prɪ'zaɪd]vito preside over — ( meeting) przewodniczyć +dat; ( event) kierować (pokierować perf) +instr
* * *(to be the chairman of a meeting etc: The prime minister presided at/over the meeting.) przewodniczyć- president
- presidential -
5 superintend
[suːpərɪn'tɛnd]vtnadzorować, kierować (pokierować perf) +instr* * *[su:pərin'tend](to supervise: An adult should be present to superintend the children's activities.) nadzorować- superintendent
См. также в других словарях:
pokierować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk Ia, pokierowaćruję, pokierowaćruje, pokierowaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} spowodować, że coś przybiera zamierzony kierunek, bieg, tok; skierować kogoś, coś w określoną stronę :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pokierować — dk IV, pokierowaćruję, pokierowaćrujesz, pokierowaćruj, pokierowaćował, pokierowaćowany 1. «nadać kierunek czemuś, skierować kogoś, coś w którąś stronę; nadać czemuś określony tok» Pokierować rzekę w nowe koryto. Pokierować swoimi sprawami.… … Słownik języka polskiego
człowiek — m III, DB. a, W. u a. (podniośle) człowiekecze, N. człowiekkiem; lm p. ludzie 1. «Homo sapiens, istota żywa z rodziny człowiekowatych, z rzędu naczelnych wyróżniająca się wśród innych najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jedyna… … Słownik języka polskiego
ustawić — dk VIa, ustawićwię, ustawićwisz, ustaw, ustawićwił, ustawićwiony ustawiać ndk I, ustawićam, ustawićasz, ustawićają, ustawićaj, ustawićał, ustawićany 1. «stawiając umieścić na czymś jakiś przedmiot w określonej pozycji; rzadziej: postawić kogoś w… … Słownik języka polskiego
wykierować — dk IV, wykierowaćruję, wykierowaćrujesz, wykierowaćruj, wykierowaćował, wykierowaćowany rzad. wykierowywać ndk VIIIa, wykierowaćowuję, wykierowaćowujesz, wykierowaćowuj, wykierowaćywał, wykierowaćywany 1. «zwrócić, ustawić coś w jakimś kierunku,… … Słownik języka polskiego
człowiek — 1. Człowiek bez charakteru «człowiek o słabej woli»: Po każdym niespełnieniu wracałem do domu, przekonany, że jestem człowiekiem bez charakteru. S. Mrożek, Opowiadania II. 2. Człowiek bez jutra «człowiek niemający perspektyw, szans osiągnięcia… … Słownik frazeologiczny
serce — 1. Brać, wziąć (sobie) coś do serca «przejmować się, przejąć się czymś, silnie odczuwać, odczuć coś»: Jak będziesz tak wszystko brał sobie do serca, to wykorkujesz raz, dwa, ani się obejrzysz (...). J. Krzysztoń, Obłęd. 2. Całym sercem, z całego… … Słownik frazeologiczny
sięgnąć — 1. Sięgać do kieszeni, do portfela «płacić za coś, dawać pieniądze na coś»: Borykający się z kłopotami finansowymi klub na lewo i prawo szukał pomocy. W końcu pojawiał się „sponsor”. Sięgał do portfela, ale nie za darmo. Zazwyczaj dostawał karty… … Słownik frazeologiczny
sięgać — 1. Sięgać do kieszeni, do portfela «płacić za coś, dawać pieniądze na coś»: Borykający się z kłopotami finansowymi klub na lewo i prawo szukał pomocy. W końcu pojawiał się „sponsor”. Sięgał do portfela, ale nie za darmo. Zazwyczaj dostawał karty… … Słownik frazeologiczny
źle — 1. I tak źle, i tak niedobrze «o sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia»: Zauważyłem, że ci, którzy nie mają dzieci, dłużej czują się młodzi. Nie mają poczucia przemijania. Za to później, kiedy dopada ich pustka, są bezradni wobec samotności i … Słownik frazeologiczny
dłoń — ż V, DCMs. dłoni; lm M. dłonie, D. dłoni, N. dłoniami a. mi 1. «wewnętrzna strona ręki od napięstka do nasady palców» Stwardniała skóra dłoni. Bąble na dłoni. Dłonie puchły od oklasków. Trzymać, ukryć coś w dłoni. ◊ Czytać, wróżyć itp. z dłoni… … Słownik języka polskiego