Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

perculsus

  • 1 perculsus

    perculsus, ūs, m. (percello), die Erschütterung, Tert de anim. 52.

    lateinisch-deutsches > perculsus

  • 2 perculsus

    perculsus, ūs, m. (percello), die Erschütterung, Tert de anim. 52.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perculsus

  • 3 perculsus

        perculsus    P. of percello.

    Latin-English dictionary > perculsus

  • 4 perculsus

    [st1]1 [-] perculsus, a, um: part. passé de percello. - [abcl][b]a - heurté violemment, ébranlé. - [abcl]b - ému vivement, frappé, troublé. - [abcl]c - abattu, renversé, terrassé, anéanti, perdu.[/b] [st1]2 [-] perculsŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. perculsu): coup, choc.
    * * *
    [st1]1 [-] perculsus, a, um: part. passé de percello. - [abcl][b]a - heurté violemment, ébranlé. - [abcl]b - ému vivement, frappé, troublé. - [abcl]c - abattu, renversé, terrassé, anéanti, perdu.[/b] [st1]2 [-] perculsŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. perculsu): coup, choc.
    * * *
        Perculsus est atrocissimis literis. Cic. Estonné.
    \
        Perculsus animus et abiectus. Cicero. Estonné, Espovanté, Abbatu.

    Dictionarium latinogallicum > perculsus

  • 5 perculsus

    1.
    perculsus, a, um, Part., from percello.
    2.
    perculsus, ūs, m. [percello], a shock, Tert. Anim. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > perculsus

  • 6 perculsus

    I a, um part. pf. к percello II perculsus, (ūs) m.
    толчок, сотрясение (p. intestinus Tert)

    Латинско-русский словарь > perculsus

  • 7 perculsus

    a shock.

    Latin-English dictionary of medieval > perculsus

  • 8 percello

    culī, culsum, ere [одного корня с procello ]
    1) повергнуть наземь, опрокинуть (plaustrum oneratum Cato, aliquem Ter, V, O)
    plaustrum perculi погов. Pl — мой воз свалился, т. е. плохо мне приходится
    2) сильно ударить, толкнуть (alicui femur L; aliquem cuspĭde O)
    4) разогнать, заставить разбежаться ( quos pavor perculerat in silvas L)
    5) потрясти до основания, расшатать, погубить (imperium, potentiam Nep; rem publicam T)
    6) смутить, лишить бодрости, привести в замешательство (aliquem C, L; perculsus timore C)
    7) побуждать, подстрекать ( aliquem ad turpitudĭnem Ap)

    Латинско-русский словарь > percello

  • 9 succumbo

    cubuī, cubitum, ere [ sub + cumbo = cubo]
    1) опускаться, падать ( victĭma ferro succumbens Ctl)
    2) смыкаться, смежаться ( oculi succubuerunt O)
    3) заболеть, слечь в постель
    aggravātā valetudĭne Augustus Nolae succubuit Su — когда состояние (его) здоровья ухудшилось, Август в Ноле слёг
    4) отдаваться, быть наложницей (alicui Vr, Ctl, O, M etc.)
    5) поддаваться (власти), подчиняться, уступать (tempori L; fortunae C)
    6)
    а) падать (становиться) жертвой, не устоять (s. inimīcis C)
    s. animo Cпасть духом
    hac perculsus plāgā non succubuit Nep — (Эвмен), получив этот удар, не был им сражён

    Латинско-русский словарь > succumbo

  • 10 lampas

    lampas, adis, Akk. ada, Akk. Plur. ades u. adas, f. (λαμπάς), jeder leuchtende Körper, eine Leuchte; dah. I) Leuchte = Fackel, Kerze, 1) eig., Verg. u. Ov.: bei Hochzeiten gebraucht, als Hochzeits-, Brautfackel, Ter.; dah. primā lampade, poet. = bei der ersten Hochzeit, Stat. silv. 4, 8, 59. – v. »Fackellauf« zu Athen usw., einem Wettrennen mit brennenden Wachsfackeln, wobei es darauf ankam, daß man seine Fackel im Brande erhielt, um sie am Ende der Bahn so einem anderen Läufer zu übergeben (vgl. Cornif. rhet. 4, 59 u. Jahn Pers. 6, 61); sprichw., nunc cursu lampada tibi trado, d.i. nun ist die Reihe an dir, ich trete dir meine bisherige Verrichtung ab, Varro r. r. 3, 16, 9: quasi cursores vitae lampada tradunt, enden ihre Lebensbahn, Lucr. 2, 79: ferner qui prior es, cur me in decursu lampada poscis? warum wartest du, Erbe, nicht bis zu meinem Tode und verlangst schon zu meinen Lebzeiten Auskunft über die Erbschaft, Pers. 6, 61. – 2) meton.: a) Leuchter, ferrea ardens, Colum.: aenea, Iuven.: lampades igniferae, Lucr., praecinctae auro, Ov. – b) Glanz, Schein, Schimmer, aeterna mundi, Lucr.: Phoebea, das Sonnenlicht, die Sonne, Verg.: lampade clarā perculsus, Stat. – dah. wieder meton., α) der Tag, nonā lampade, Lucr. 6, 1196. – β) das Mondlicht, dah. poet. die Nacht, decima lampas Phoebes, Val. Flacc. 7, 366. – u. der Monat, Nemes. cyn. 130. – II) übtr., eine feurige Lufterscheinung, ein fackelähnliches Meteor, eine Fackel, Sen. u.a. – / Akk. lampadem, Plaut. Cas. 840; vgl. Prisc. 7, 53 H. (an beiden Stellen die Vulg. lampadam).

    lateinisch-deutsches > lampas

  • 11 percello

    percello, culī, culsum, ere (per u. *cello), eig. erschüttern, dah. I) zu Boden werfen, -schmettern, niederwerfen, niederschmettern, A) eig. u. übtr.: a) eig.: plaustrum oneratum, Cato fr.: abietem, Varro: Stymphalia monstra certā sagittā, v. Herkules, Catull.: alqm, Ter., Verg. u. Ov.: alqm stipite, Ov.: claustrum malleo forti, Amm.: im Bilde, quod duo fulmina domum meam per hos dies perculerint, Liv. – Sprichw., plaustrum perculi, ich habe dem Fasse den Boden ausgestoßen, Plaut. Epid. 592 G. – b) übtr.: eos vis Martis perculit, Cic.: percellere hostes, (über den Haufen) werfen, schlagen, Liv.: perculsus, a, um, geschlagen (im Treffen), Liv. – von Krankheit, cum capram pestis perculerit, Colum. – B) bildl., erschüttern = a) der Kraft, Macht nach erschüttern = zerrütten, zugrunde richten, stürzen, imperium, Nep.: rem publicam, Tac.: alqm indicio, Tac.: perculit is dies Pompeium, Tac. – b) im Gemüte erschüttern = verzagt-, mutlos machen, bestürzt od. betreten (betroffen) machen, alqm, Liv. u.a.: timore perculsa civitas, Cic. – prägn., m. folg. ut u. Konj. = so erschüttern (betreten machen), daß usw., is pavor perculit decemviros, ut consules consulerent, Liv. 3, 38, 6 (u. so Liv. 3, 30, 5 u. 42, 67, 1). – u. ebenso prägn. m. in u. Akk. = scheuchen in usw., quos pavor perculerat in silvas, Liv. 7, 15, 7. – II) erschütterndschlagen, -stoßen, A) eig. u. übtr.: a) eig.: alci genu (mit dem K.) femur, Liv.: alqm genu, Liv. – b) übtr., an etw. schlagen, -anstoßen, es berühren, vox repens perculit urbem, Val. Flacc. 2, 91. – B) bildl., antreiben, reizen, alqm ad turpitudinem, Apul. apol. 12. – / Perf. perculsit, Amm. 17, 8, 4; 25, 8. 13.

    lateinisch-deutsches > percello

  • 12 sagitto

    sagitto, āvī, ātum, āre (sagitta), I) intr. Pfeile abschießen, mit Pfeilen schießen, Curt. u. Iustin.: sagittandi peritissimus, Hieron. – II) tr. mit Pfeilen schießen, -treffen, nur im Partic., sagittātus, a, um, mit Pfeilen geschossen, -getroffen, Ambros. de Cain et Abel 1, 5, 15. Cael. Aur. de morb. chron. 2, 12, 144. / Plaut. trin. 241 Sch.3 eius saviis perculsus est.

    lateinisch-deutsches > sagitto

  • 13 succumbo

    succumbo, cubuī, cubitum, ere, (sub u. *cumbo, wie accumbo, decumbo etc.), unter etw. fallen = sinken, niederfallen, zu Boden fallen, niedersinken, I) im allg.: 1) eig.: succumbens victima ferro, Catull. 64, 369: omnes succubuisse oculos, seien zugefallen, Ov. met. 1, 714: non succumbentibus cavis operis, Plin. 36, 106. – 2) übtr.: a) unterliegen, erliegen, sich gewonnen geben, nachgeben, alci, Nep. u. Liv.: oneri, Liv.: senectuti, Cic.: dolori, Curt.: huic uni culpae, Verg.: simili culpae, Ov.: labori, Caes.: tempori (den Zeitumständen), Liv.: precibus, Ov.: animo, den Mut sinken lassen, Cic. – absol., non esse viri debilitari, dolore frangi, succumbere, Cic.: hāc ille perculsus plagā non succubuit, Nep. – mit Infin., quam (mortem) nec ipsam perpeti succubuisset species, tanta si non agenda res esset, Arnob. 1, 62. – b) sich unterwerfen, regno, Claud.: succumbere possit sibi, Claud. – II) insbes.: a) sich legen, v. Kranken, Nolae (zu N.), Suet. Aug. 98, 5. – b) sich hingeben, ehelich beiliegen, sich beschlafen lassen, v. weibl. Geschlechte der Menschen u. Tiere, virgines ut succumberent, quibus vellent, Varro: succ. tali marito, Claud. or. fr.: cuivis, Catull.: succubuit famae victa puella metu, Ov.: gallina marito succumbit, Mart. – dah. succ. alci = jmds. (eines Weibes) Nebenbuhlerin sein, alumnae Tethyos, Hyg. fap. 177: Iunoni, Hyg. astr. 2, 1.

    lateinisch-deutsches > succumbo

  • 14 timor

    timor, ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung, Besorgnis, bisw. auch Furchtsamkeit, Schüchternheit (Ggstz. animus [Mut], fortitudo [Entschlossenheit], audacia, fiducia), I) eig.: a) im allg., verb. metus ac timor, feige Furcht, Cic. Verr. 4, 41: timor anxius, Verg.: caecus, Cic. u. Phaedr.: externus = vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: maestus, Verg.: pavidus, Ov.: solitus, Ov.: vanus, Liv.: virgineus, Ov. – timore aeger, Tac.: timore vacuus, Cic.: prae timore (vor F.), Plaut.: propter timorem, aus F., Caes.: timoris causā, Caes.: hoc timore, quo timore, aus F. davor, Caes. – m. ab (vor) u. Abl., a principibus suis, Liv. 45, 26, 7. – m. de (in betreff) u. Abl., timor de illo meus, Brut. in Cic. ep.: de nobis, Brut. et Cass. in Cic. ep. – m. pro (für) u. Abl., pro me, Verg. Aen. 6, 352. – m. obj. Genet. (= vor, wegen), zB. belli Parthici, Caes.: poenae, Caes.: mortis, Ov.: externi hostis, Hirt. b.G. (vgl. unten mit Verben). – timor omnis abesto quod superest (in bezug auf das, was noch weiter zu tun ist), Verg.: postquam timor sibi cuique futurae inopiae abiit, Liv.: omnem timorem abicere, Cic.: pedibus timor addidit alas, Verg.: afficere alqm maximo od. summo timore (v. einem Umstand), Brut. et Cass. in Cic. ep. u. Cic.: auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo timore, Caes.: convertere se aliquando ad timorem, Cic.: dare alqm in timorem dolis atque mendaciis, Plaut.: hominibus perturbatis inanem religionem timoremque deicere, die bestürzten M. von ihrer abergläubischen Furcht befreien, Cic.: dempto timore, Liv.: omni timore deposito, Brut. in Cic. ep. (vgl. deposito pariter cum veste timore, Ov.): timorem si quem habetis deponite, Cic.: hunc mihi timorem eripe, Cic.: neque tanti sum animi, ut etc.... neque tanti timoris, ut etc., ich bin weder so tollkühn, daß usw.... noch so feig, daß usw., Caes.: causa haec fuit timoris, Caecin. in Cic. ep.: scis Domitio comitiorum diem timori esse, Cael. in Cic. ep.: gaudet tamen esse timori tam magno populis, so große F. einflöße, Lucan.: u. so militibus ita timori fuit, ut etc., Vopisc.: tanto apud orientales populos timori mulierem fuisse, ut etc.,Treb. Poll.: tamen in magno timore sum, Cic.: cuius rei tanto in timore fui, ut etc., Lentul. in Cic. ep.: ea (aestas) quae sequitur magno est in timore, für den nächsten (Sommer) fürchtet man desto mehr, Cic.: quo minore essent timore, damit sie desto geringere F. hätten (= zu ihrer größeren Beruhigung), Caes.: timore poenae exterreri (exterritus), Caes.: quae (res) mihi quoque facit timorem, Planc. in Cic. ep. (vgl. unten mit ne): quo sola timorem ferre modo posses? Ov.: itaque non solum spem in eo habebant maximam, sed etiam timorem, quod et obesse plurimum et prodesse poterat, Nep.: tantus eo facto timor incessit, ut etc., Caes.: magnus omnium incessit timor animos, Caes.: quia belli magni timor impendet, Cic.: timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus, Cic.: inicere timorem Parthis, Cic., bonis omnibus, Cic.: inicere multitudini magnum timorem, Nep.: equitatum omnibus locis iniciendi timoris causā ostentare, Caes.: hoc primum in luco nova res oblata timorem leniit, Verg.: suorum timorem consolatione et ratione minuebat, Auct. b. Alex.: maestum timorem mittite (laßt fahren), Verg.: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, ut etc., Caes.: stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: animus timore obstupuit, Ter.: omitte timorem, fürchte dich nicht, Cic.: pelle (verscheuche) timorem, Verg.: percelli (perculsus) timore, Cic.: perfundi vano timore, Liv.: perterreri (perterritus) timore, Caes.: pone (lege ab) timorem, Ov.: sic omnino animos timor praeoccupaverat, ut etc., Caes.: timor praepedit dicta linguae, Plaut.: proponi alci ad timorem, Cic.: recreare se ex magno timore, Cic., se paulum ab illo timore, Auct. b. Alex.: quem timorem Caesaris adventus sustulit, Caes. (u. so repentinae incursionis timore sublato, Caes.): timore torpeo, Plaut.: quae (nefaria Catonis promulgatio) animos a minore cura ad summum timorem traduceret, Cic.: versari in timore ruinae (wegen des Einsturzes), Cic.: summam in sollicitudinem ac timorem Parthici belli provincia cum venisset, Caes.: cum timore aut vana spe vivere, Cael. in Cic. ep.: timoris suspicionem vitare, Caes.: cum maior a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv.: quorum gressus vinxerat (gelähmt hatte) timor, Amm. – m. folg. ne u. Konj., timor patribus incessit, ne civitatem vis aliqua externa adoriretur, Liv. 1, 17, 4: ubi timor est, ne autumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Colum. 11, 3, 63: maria aspera iuro non ullum pro me tantum cepisse timorem, ne etc., Verg. Aen. 6, 351 sqq.: quam ut (locus insignis memoriā cladis) timorem faciat, ne qua terra sit nefasta victoriae suae, Liv. 6, 28, 8. – m. folg. Infin., afflictumque fuit tantus adire timor, Ov. trist, 1, 8, 12: unde mare et terras ipsi mihi saepe videre fit timor, kommt mich F. an, Ov. met. 2, 65. – m. folg. Acc. u. Infin., in timore civitas fuit obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: sed vincit utilitas plerumque, cum subest ille timor eā neglectā ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de or. 2, 334: haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse, Liv. 7, 39, 4. – Plur. timores, Befürchtungen, multi et varii timores, Liv.: cui, quia privato sunt oppositi timores, dantur imperia, Cic.: molestiae, laetitiae, timores similiter omnium mentes pervagantur, Cic.: mentemque lymphatam Mareotico redegit in veros timores Caesar, Hor. (u. so oft bei Dichtern, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 650. – Personif., Timor (Sohn des Äther u. der Erde, Hyg. fab. praef. in. p. 2 M.). Hor. carm. 3, 1, 37: ater, Verg. Aen. 9, 719: Plur., consternati Timores, Ov. met. 12, 60. – b) die religiöse Scheu, divûm, Lucr. 5, 1221 (1223): deorum, religiöser Aberglaube (griech. δεισιδαιμονία), Hor. sat. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Theb. 3, 661. – II) meton.: a) (wie φόβος) was Furcht macht, der Schrecken, Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov.: aquilo raptae timor Orithyiae, Prop.: magnus uterque timor latronibus, Hor. (aber quin [animal] et medetur huic timori = aber es heilt auch die Furcht vor denselben [vor diesen Krankheiten], Plin. 8, 119). – b) der Gegenstand der zärtlichen Besorgnis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. silv. 3, 2, 80. – / Archaist. Nbf. timōs, ōris, m., Naev. tr. 43; vgl. Non. 487, 6.

    lateinisch-deutsches > timor

  • 15 grauis

        Grauis, et hoc graue. Pesant.
    \
        Grauis aetate. Liu. Fort aagé, Pesant, et qui ne peult quasi aller à cause de sa vieillesse.
    \
        Grauis Marte. Virg. Grosse et enceincte du faict de Mars.
    \
        Graues cibo, sopiti iacebant. Liu. Pleins et remplis de viande, Assommez de viande.
    \
        Grauis diuitiis. Plaut. Fort riche.
    \
        Fide grauiora. Ouid. Choses plus griefves et ennuyeuses qu'on ne scauroit croire.
    \
        Grauis morbo. Virgil. Pesant de maladie, Aggravé de maladie.
    \
        Natu grauior. Claud. Plus aagé.
    \
        Grauior natu animus. Terent. Qui a plus veu d'experiences.
    \
        Grauis vinculis. Plin. iunior. Chargé de liens, Lié, ou Enchainé.
    \
        Grauis vino et somno. Liu. Aggravé de, etc.
    \
        Grauis vulneribus Alexander. Liu. Chargé de coups.
    \
        Grauis vtero. Plin. Femme grosse.
    \
        Graue absynthium. Varro. Amer.
    \
        Grauis aduersarius. Cic. Fascheux et ennuyeux.
    \
        AEs graue. Liu. Masse d'argent, Argent en masse.
    \
        AEstas grauis. Virgil. Fascheuse et ennuyeuse à passer.
    \
        Ambitio misera grauisque. Horat. Qui tormente griefvement les ambitieux.
    \
        Amore perculsus graui. Horat. D'amour trop grand et vehement, et qui donne travail, Dur à porter.
    \
        Grauis annis miles. Horat. Fort aagé.
    \
        Grauis annona. Plaut. Chers vivres.
    \
        Grauis armatura, cui opponitur Leuis. Liu. Harnois d'hommes d'armes, Et la compagnie des hommes d'armes.
    \
        Aurae graues. Ouid. Air, ou vent pestilencieux, infect et corrompu.
    \
        Grauis author in medicina. Plin. Qui n'est point menteur, Disant vray.
    \
        Graue bellum. Sallust. Fort pesant à porter, Grief.
    \
        Grauis causa. Lucilius. Necessaire.
    \
        Graues greges. Varro. Grands troupeaux.
    \
        Grauis halitus. Colum. Une haleine qui sent fort mal, Puante.
    \
        Grauis homo. Virgil. Aagé.
    \
        Honestas omni pondere grauior est habenda, quam caetera omnia. Cic. On doibt plus peser et estimer honnesteté, etc.
    \
        Graue imperium, aut stabile. Terent. Ferme et de duree.
    \
        Lacerto graui vibrata fraxinus. Ouid. D'un bras fort.
    \
        Grauis manus. Virgil. Chargee et pleine de quelque chose.
    \
        Morbus. Ouid. Griefve maladie.
    \
        Grauis nuntius. Virg. Triste, Mauvaise nouvelle, Messagier apportant mauvaises nouvelles.
    \
        Graues oculi. Cic. Pesants, ou chargez et grevez de trop boire, ou d'autre chose.
    \
        Grauis odor. Plin. Puant, Qui sent mal.
    \
        Grauis et pestilens ora. Plin. iunior. Contree mal saine.
    \
        Grauis paupertas. Plaut. Griefve à porter.
    \
        Pondus graue. Horat. Pesant.
    \
        Pretium. Sallust. Hault pris, Cherté.
    \
        Graues remi. Virgil. Forts et pesants.
    \
        Grauis senectus. Cic. Ennuyeuse et fascheuse.
    \
        Sol grauis. Horat. Dangereux pour la trop grande ardeur.
    \
        Grauissimus sonus. Cic. Tout le plus bas qu'on peult prendre.
    \
        Stomachus grauis. Horatius. Coeur ireux, Gros coeur, qu'on ne peult appaiser.
    \
        Grauis supellex. Plin. iunior. Riche meuble et copieux.
    \
        Grauissimam suem facit glans querna. Plin. Fort pesant de gresse, Engresse fort.
    \
        Tempus graue. Horat. Saison dangereuse, Temps fascheux.
    \
        Grauis terra. Virgil. Fertile et bien grasse.
    \
        Grauis testis. Cic. Veritable, Digne de foy.
    \
        Vereor ne tibi sim grauis. Cic. Je crains de te fascher.
    \
        Venter grauis maturo pondere. Ouid. Ventre de femme grosse, preste à enfanter.
    \
        Grauis ventus. Plin. Fascheux et ennuyeux.
    \
        Grauis erit tuum vnum verbum ad eam rem, quam centum mea. Plaut. Tu feras plus d'une seule parolle, que je ne feroye de cent, La moindre parolle que tu diras, aura plus de poix et d'authorité, que cent des miennes.
    \
        Grauiore verbo appellare aliquem. Cic. Injurier aucun.
    \
        Grauis vmbra. Virgil. Nuisante, Mal saine, Dangereuse.
    \
        Grauiorne igitur vobis erit hostium voluntas, quam ciuium? Cic. Estimez vous plus la volunté, ou Aurez vous plus d'esgard à la, etc.
    \
        Qui graui vtero vxorem esse ignorabat. Papinianus. Il ne scavoit point que sa femme fust grosse d'enfant.
    \
        Graue et Facile, contraria. Difficile.
    \
        - nondum audisti Demea Quod est grauissimum. Terent. Ce qui est de plus grande importance.
    \
        Graue est homini pudenti petere aliquid magnum ab eo, de quo se bene meritum putet. Cic. Il griefve fort à un homme, etc.
    \
        Etenim in populum Romanum graue est, non posse vti sociis excellenti virtute praeditis. Cic. C'est une chose fort dommageable et de grande consequence au peuple, etc.

    Dictionarium latinogallicum > grauis

  • 16 lampas

    lampas, adis, Akk. ada, Akk. Plur. ades u. adas, f. (λαμπάς), jeder leuchtende Körper, eine Leuchte; dah. I) Leuchte = Fackel, Kerze, 1) eig., Verg. u. Ov.: bei Hochzeiten gebraucht, als Hochzeits-, Brautfackel, Ter.; dah. primā lampade, poet. = bei der ersten Hochzeit, Stat. silv. 4, 8, 59. – v. »Fackellauf« zu Athen usw., einem Wettrennen mit brennenden Wachsfackeln, wobei es darauf ankam, daß man seine Fackel im Brande erhielt, um sie am Ende der Bahn so einem anderen Läufer zu übergeben (vgl. Cornif. rhet. 4, 59 u. Jahn Pers. 6, 61); sprichw., nunc cursu lampada tibi trado, d.i. nun ist die Reihe an dir, ich trete dir meine bisherige Verrichtung ab, Varro r. r. 3, 16, 9: quasi cursores vitae lampada tradunt, enden ihre Lebensbahn, Lucr. 2, 79: ferner qui prior es, cur me in decursu lampada poscis? warum wartest du, Erbe, nicht bis zu meinem Tode und verlangst schon zu meinen Lebzeiten Auskunft über die Erbschaft, Pers. 6, 61. – 2) meton.: a) Leuchter, ferrea ardens, Colum.: aenea, Iuven.: lampades igniferae, Lucr., praecinctae auro, Ov. – b) Glanz, Schein, Schimmer, aeterna mundi, Lucr.: Phoebea, das Sonnenlicht, die Sonne, Verg.: lampade clarā perculsus, Stat. – dah. wieder meton., α) der Tag, nonā lampade, Lucr. 6, 1196. – β) das Mondlicht, dah. poet. die Nacht, decima lampas Phoebes, Val. Flacc. 7,
    ————
    366. – u. der Monat, Nemes. cyn. 130. – II) übtr., eine feurige Lufterscheinung, ein fackelähnliches Meteor, eine Fackel, Sen. u.a. – Akk. lampadem, Plaut. Cas. 840; vgl. Prisc. 7, 53 H. (an beiden Stellen die Vulg. lampadam).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lampas

  • 17 percello

    percello, culī, culsum, ere (per u. *cello), eig. erschüttern, dah. I) zu Boden werfen, -schmettern, niederwerfen, niederschmettern, A) eig. u. übtr.: a) eig.: plaustrum oneratum, Cato fr.: abietem, Varro: Stymphalia monstra certā sagittā, v. Herkules, Catull.: alqm, Ter., Verg. u. Ov.: alqm stipite, Ov.: claustrum malleo forti, Amm.: im Bilde, quod duo fulmina domum meam per hos dies perculerint, Liv. – Sprichw., plaustrum perculi, ich habe dem Fasse den Boden ausgestoßen, Plaut. Epid. 592 G. – b) übtr.: eos vis Martis perculit, Cic.: percellere hostes, (über den Haufen) werfen, schlagen, Liv.: perculsus, a, um, geschlagen (im Treffen), Liv. – von Krankheit, cum capram pestis perculerit, Colum. – B) bildl., erschüttern = a) der Kraft, Macht nach erschüttern = zerrütten, zugrunde richten, stürzen, imperium, Nep.: rem publicam, Tac.: alqm indicio, Tac.: perculit is dies Pompeium, Tac. – b) im Gemüte erschüttern = verzagt-, mutlos machen, bestürzt od. betreten (betroffen) machen, alqm, Liv. u.a.: timore perculsa civitas, Cic. – prägn., m. folg. ut u. Konj. = so erschüttern (betreten machen), daß usw., is pavor perculit decemviros, ut consules consulerent, Liv. 3, 38, 6 (u. so Liv. 3, 30, 5 u. 42, 67, 1). – u. ebenso prägn. m. in u. Akk. = scheuchen in usw., quos pavor perculerat in silvas, Liv. 7, 15, 7. – II) erschütternd
    ————
    schlagen, -stoßen, A) eig. u. übtr.: a) eig.: alci genu (mit dem K.) femur, Liv.: alqm genu, Liv. – b) übtr., an etw. schlagen, -anstoßen, es berühren, vox repens perculit urbem, Val. Flacc. 2, 91. – B) bildl., antreiben, reizen, alqm ad turpitudinem, Apul. apol. 12. – Perf. perculsit, Amm. 17, 8, 4; 25, 8. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > percello

  • 18 sagitto

    sagitto, āvī, ātum, āre (sagitta), I) intr. Pfeile abschießen, mit Pfeilen schießen, Curt. u. Iustin.: sagittandi peritissimus, Hieron. – II) tr. mit Pfeilen schießen, -treffen, nur im Partic., sagittātus, a, um, mit Pfeilen geschossen, -getroffen, Ambros. de Cain et Abel 1, 5, 15. Cael. Aur. de morb. chron. 2, 12, 144. Plaut. trin. 241 Sch.3 eius saviis perculsus est.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sagitto

  • 19 succumbo

    succumbo, cubuī, cubitum, ere, (sub u. *cumbo, wie accumbo, decumbo etc.), unter etw. fallen = sinken, niederfallen, zu Boden fallen, niedersinken, I) im allg.: 1) eig.: succumbens victima ferro, Catull. 64, 369: omnes succubuisse oculos, seien zugefallen, Ov. met. 1, 714: non succumbentibus cavis operis, Plin. 36, 106. – 2) übtr.: a) unterliegen, erliegen, sich gewonnen geben, nachgeben, alci, Nep. u. Liv.: oneri, Liv.: senectuti, Cic.: dolori, Curt.: huic uni culpae, Verg.: simili culpae, Ov.: labori, Caes.: tempori (den Zeitumständen), Liv.: precibus, Ov.: animo, den Mut sinken lassen, Cic. – absol., non esse viri debilitari, dolore frangi, succumbere, Cic.: hāc ille perculsus plagā non succubuit, Nep. – mit Infin., quam (mortem) nec ipsam perpeti succubuisset species, tanta si non agenda res esset, Arnob. 1, 62. – b) sich unterwerfen, regno, Claud.: succumbere possit sibi, Claud. – II) insbes.: a) sich legen, v. Kranken, Nolae (zu N.), Suet. Aug. 98, 5. – b) sich hingeben, ehelich beiliegen, sich beschlafen lassen, v. weibl. Geschlechte der Menschen u. Tiere, virgines ut succumberent, quibus vellent, Varro: succ. tali marito, Claud. or. fr.: cuivis, Catull.: succubuit famae victa puella metu, Ov.: gallina marito succumbit, Mart. – dah. succ. alci = jmds. (eines Weibes) Nebenbuhlerin sein, alumnae Tethyos, Hyg. fap. 177: Iunoni, Hyg.
    ————
    astr. 2, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > succumbo

  • 20 timor

    timor, ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung, Besorgnis, bisw. auch Furchtsamkeit, Schüchternheit (Ggstz. animus [Mut], fortitudo [Entschlossenheit], audacia, fiducia), I) eig.: a) im allg., verb. metus ac timor, feige Furcht, Cic. Verr. 4, 41: timor anxius, Verg.: caecus, Cic. u. Phaedr.: externus = vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: maestus, Verg.: pavidus, Ov.: solitus, Ov.: vanus, Liv.: virgineus, Ov. – timore aeger, Tac.: timore vacuus, Cic.: prae timore (vor F.), Plaut.: propter timorem, aus F., Caes.: timoris causā, Caes.: hoc timore, quo timore, aus F. davor, Caes. – m. ab (vor) u. Abl., a principibus suis, Liv. 45, 26, 7. – m. de (in betreff) u. Abl., timor de illo meus, Brut. in Cic. ep.: de nobis, Brut. et Cass. in Cic. ep. – m. pro (für) u. Abl., pro me, Verg. Aen. 6, 352. – m. obj. Genet. (= vor, wegen), zB. belli Parthici, Caes.: poenae, Caes.: mortis, Ov.: externi hostis, Hirt. b.G. (vgl. unten mit Verben). – timor omnis abesto quod superest (in bezug auf das, was noch weiter zu tun ist), Verg.: postquam timor sibi cuique futurae inopiae abiit, Liv.: omnem timorem abicere, Cic.: pedibus timor addidit alas, Verg.: afficere alqm maximo od. summo timore (v. einem Umstand), Brut. et Cass. in Cic. ep. u. Cic.: auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo
    ————
    timore, Caes.: convertere se aliquando ad timorem, Cic.: dare alqm in timorem dolis atque mendaciis, Plaut.: hominibus perturbatis inanem religionem timoremque deicere, die bestürzten M. von ihrer abergläubischen Furcht befreien, Cic.: dempto timore, Liv.: omni timore deposito, Brut. in Cic. ep. (vgl. deposito pariter cum veste timore, Ov.): timorem si quem habetis deponite, Cic.: hunc mihi timorem eripe, Cic.: neque tanti sum animi, ut etc.... neque tanti timoris, ut etc., ich bin weder so tollkühn, daß usw.... noch so feig, daß usw., Caes.: causa haec fuit timoris, Caecin. in Cic. ep.: scis Domitio comitiorum diem timori esse, Cael. in Cic. ep.: gaudet tamen esse timori tam magno populis, so große F. einflöße, Lucan.: u. so militibus ita timori fuit, ut etc., Vopisc.: tanto apud orientales populos timori mulierem fuisse, ut etc.,Treb. Poll.: tamen in magno timore sum, Cic.: cuius rei tanto in timore fui, ut etc., Lentul. in Cic. ep.: ea (aestas) quae sequitur magno est in timore, für den nächsten (Sommer) fürchtet man desto mehr, Cic.: quo minore essent timore, damit sie desto geringere F. hätten (= zu ihrer größeren Beruhigung), Caes.: timore poenae exterreri (exterritus), Caes.: quae (res) mihi quoque facit timorem, Planc. in Cic. ep. (vgl. unten mit ne): quo sola timorem ferre modo posses? Ov.: itaque non solum spem in eo habebant maximam, sed etiam timorem, quod et obesse pluri-
    ————
    mum et prodesse poterat, Nep.: tantus eo facto timor incessit, ut etc., Caes.: magnus omnium incessit timor animos, Caes.: quia belli magni timor impendet, Cic.: timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus, Cic.: inicere timorem Parthis, Cic., bonis omnibus, Cic.: inicere multitudini magnum timorem, Nep.: equitatum omnibus locis iniciendi timoris causā ostentare, Caes.: hoc primum in luco nova res oblata timorem leniit, Verg.: suorum timorem consolatione et ratione minuebat, Auct. b. Alex.: maestum timorem mittite (laßt fahren), Verg.: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, ut etc., Caes.: stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: animus timore obstupuit, Ter.: omitte timorem, fürchte dich nicht, Cic.: pelle (verscheuche) timorem, Verg.: percelli (perculsus) timore, Cic.: perfundi vano timore, Liv.: perterreri (perterritus) timore, Caes.: pone (lege ab) timorem, Ov.: sic omnino animos timor praeoccupaverat, ut etc., Caes.: timor praepedit dicta linguae, Plaut.: proponi alci ad timorem, Cic.: recreare se ex magno timore, Cic., se paulum ab illo timore, Auct. b. Alex.: quem timorem Caesaris adventus sustulit, Caes. (u. so repentinae incursionis timore sublato, Caes.): timore torpeo, Plaut.: quae (nefaria Catonis promulgatio) animos a minore cura ad summum timorem traduceret, Cic.: versari in timore ruinae (wegen des Einsturzes), Cic.: summam in sollicitudi-
    ————
    nem ac timorem Parthici belli provincia cum venisset, Caes.: cum timore aut vana spe vivere, Cael. in Cic. ep.: timoris suspicionem vitare, Caes.: cum maior a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv.: quorum gressus vinxerat (gelähmt hatte) timor, Amm. – m. folg. ne u. Konj., timor patribus incessit, ne civitatem vis aliqua externa adoriretur, Liv. 1, 17, 4: ubi timor est, ne autumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Colum. 11, 3, 63: maria aspera iuro non ullum pro me tantum cepisse timorem, ne etc., Verg. Aen. 6, 351 sqq.: quam ut (locus insignis memoriā cladis) timorem faciat, ne qua terra sit nefasta victoriae suae, Liv. 6, 28, 8. – m. folg. Infin., afflictumque fuit tantus adire timor, Ov. trist, 1, 8, 12: unde mare et terras ipsi mihi saepe videre fit timor, kommt mich F. an, Ov. met. 2, 65. – m. folg. Acc. u. Infin., in timore civitas fuit obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: sed vincit utilitas plerumque, cum subest ille timor eā neglectā ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de or. 2, 334: haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse, Liv. 7, 39, 4. – Plur. timores, Befürchtungen, multi et varii timores, Liv.: cui, quia privato sunt oppositi timores, dantur imperia, Cic.: molestiae, laetitiae, timores similiter omnium mentes pervagantur, Cic.: mentemque lymphatam Mareotico redegit in veros timores Caesar, Hor. (u. so oft bei Dichtern, s. Neue-Wagener For-
    ————
    menl.3 1, 650. – Personif., Timor (Sohn des Äther u. der Erde, Hyg. fab. praef. in. p. 2 M.). Hor. carm. 3, 1, 37: ater, Verg. Aen. 9, 719: Plur., consternati Timores, Ov. met. 12, 60. – b) die religiöse Scheu, divûm, Lucr. 5, 1221 (1223): deorum, religiöser Aberglaube (griech. δεισιδαιμονία), Hor. sat. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Theb. 3, 661. – II) meton.: a) (wie φόβος) was Furcht macht, der Schrecken, Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov.: aquilo raptae timor Orithyiae, Prop.: magnus uterque timor latronibus, Hor. (aber quin [animal] et medetur huic timori = aber es heilt auch die Furcht vor denselben [vor diesen Krankheiten], Plin. 8, 119). – b) der Gegenstand der zärtlichen Besorgnis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. silv. 3, 2, 80. – Archaist. Nbf. timōs, ōris, m., Naev. tr. 43; vgl. Non. 487, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > timor

См. также в других словарях:

  • esperit — Esperit, ou Esprit, Il vient de Spiritus. L esprit et entendement que l homme a de nature, Ingenium. Esprit abbatu, Perculsus animus et abiectus. Un esprit qui se contente de peu de chose, et n ose penser et souhaiter hautes choses, Animus… …   Thresor de la langue françoyse

  • ANNIBAL — I. ANNIBAL Carthaginensium Dux, Amilcaris fil. quem adhuc impuberem iureiurandô ante aras pater astrinxisle fertur, ut quam primum per aetatem liceret, arma contra Romanos sumeret. Sil. Ital. l. 1. v. 104. Olli permulcens genitor caput, oscula… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • BARBATIUS vel BARBIUS Philippicus — BARBATIUS, vel BARBIUS Philippicus de quo Ulpianus l. 3. ff. de officiis Praetor. Homo comis, et blandis moribus evehitur ad summos magistratus. Antonii III. viri operâ. Hunc in foro ius dicentemherus, a quo olim aufugerat, agnovit. Ergo tacite… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CARLOMANNUS — I. CARLOMANNUS fil. Caroli Calvi maior natu, qui cum contra Patrem conspirâsset, diaconus factus est. Mox iterum rebellis, in vincula coniectus: unde ope Adriani II. liber denuo turbaturus, excaecatus est, et in Monasterium Corbeiae detrusus.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CHARIVARIUM — Gall. Charivary, ludus turpis est ac nocivus, per quem nuptis potissime secundis detrabitur non modicum et efficitur cum horridis et blasphemis vociferationisubs, et obscaena loquacitate, sub turpi transfiguratione larvarum iniuriosarum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FALSARIUS — apud Alberic. in Chron. Ms. laudatum Car. du Fresne in Gloss. ad A. C. 1214. ubi de pugna Bovinensi, Ante oculos ipsius Regis occiditur Stephanus de Longo Campo, in capite perculsus longo gracili trialemello, quem Falsarium nominant: sica est,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FULGENTIUS — Ep. Ruspensis, in Africa, nat. A. C. 467. patre Senatore Carthag. qui Genserici tyrannidem fugiens, inde se receperat, mortuo, a Mariana matre educatus, Graece Latinequeve doctissimus brevi evasit. Solitudinis amator, a sociis in Ducem lectus est …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HENRICUS IV — I. HENRICUS IV. Lancastriae Dux fil. Ioh. e Gallia exul revocatus. ubi Richardo II. in vincula coniecto, et occiso, Angliae Rex evasit, A. C. 1399. neglectâ Annâ, uxore Richardi Com. Cantabrigiensis, filiâ Eduardi Eborac. proximioris coronae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • INNOCENTIUS III — Anagniâ oriundus, Caelestinum III. excepit, A. C. 1198. prius Lotharius dictus. Philippo Imp. a se excommuvicato Othonem Saxoniae Duc. opposuit, iurans, Aut ego Philippo diadema regium, aut is mihi insigne Apostolicum auferet. Ursperg. in Chron.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IOHANNES Fernelius — Gallus, Medicus Hern. II. celeberrimus, fecunditate Catharinae Mediceae conciliatâ inclitus. Vivus non nisi libros suos in Academiis explicari vidit. Ceterum Mathematicus, et Latine doctissmus. De cuius morte Eteostichon: Coniuge Fernelius raptâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IPHICLUS vel IPHICLES — IPHICLUS, vel IPHICLES fil. Amphitryonis, ex Alcmena codem cum Hercule partu cditus, quamvis diverso ex patre. Hic, cum Iuno novercali odio concitata herculi angues duos imisisset, tanto perculsus est timorc, ut de cunis decidens vagitu suo… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»