Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

perculsus

  • 1 perculsus

        perculsus    P. of percello.

    Latin-English dictionary > perculsus

  • 2 perculsus

    1.
    perculsus, a, um, Part., from percello.
    2.
    perculsus, ūs, m. [percello], a shock, Tert. Anim. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > perculsus

  • 3 perculsus

    a shock.

    Latin-English dictionary of medieval > perculsus

  • 4 percellō

        percellō culī, culsus, ere    [1 CEL-], to beat down, throw down, overturn, upset: perculeris iam tu me, T.: eos Martis vis perculit.— To strike, smite, hit: femur, L.: deam, O.—Fig., to cast down, overthrow, ruin, destroy: adulescentiam.— To strike with consternation, deject, daunt, dispirit, discourage, dishearten: metu perculsi, S.: haec te vox non perculit?: Mentes perculsae stupent, H.: quos pavor perculerat in silvas, drove in dismay, L.
    * * *
    percellere, perculi, perculsus V
    strike down; strike; overpower; dismay, demoralize, upset

    Latin-English dictionary > percellō

  • 5 somnium

        somnium ī, n    [somnus], a dream: rex somnio perculsus, Enn. ap. C.: interpretes somniorum: quae somnio visa fuerant, L.—Person.: Somnia, Dreams (as divinities): Somnia, veros narrantia casūs, O.—Poet.: Somnus, tibi somnia tristia portans, i. e. the sleep of death, V.— A dream, whim, fancy, stuff, nonsense: de argento, somnium, T.: delirantium somnia: somnia Pythagorea, H.
    * * *
    dream, vision; fantasy, day-dream

    Latin-English dictionary > somnium

  • 6 succumbō (sub-c-)

        succumbō (sub-c-) cubuī, ere    [CVB-], to fall down, lie down, sink: vidit Cyllenius omnīs Succubuisse oculos, had sunk in sleep, O.—Fig., to yield, be overcome, submit, surrender, succumb: debilitari dolore, succumbere: hac ille perculsus plagā non succubuit, N.: philosopho succubuit orator: qui Cannensi ruinae non succubuissent, L.: fortunae: mihi, N.: labori, Cs.: malis, O.: culpae, V.: tempori, to yield, L.: precibus, O.— To cohabit with: alcui, Ct., O.

    Latin-English dictionary > succumbō (sub-c-)

  • 7 percello

    per-cello, cŭli, culsum, 3 (perculsi for perculi, Amm. 17, 8, 4; 25, 8, 13), v. a. [cf.: procella, celer], to beat down, throw down; to overturn, upset (class.; syn.: percutio, deicio).
    I.
    Lit.: ventus Cercius plaustrum oneratum percellit, Cato ap. Gell. 2, 22, 29; cf.: vento perculsam ratem, Afran. ap. Fest. p. 273 Müll. (Com. Rel. p. 154 fin. Rib.): magnas quercus, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 194 Vahl.): abietem, Varr. ap. Non. 152, 11: alii adnutat... alii percellit pedem, Naev. ap. Isid. Orig. 1, 25 (Com. Rel. p. 17 Rib.):

    perii! perculit me prope,

    Plaut. Pers. 5, 2, 28; Ter. Eun. 2, 3, 87:

    radicibus arborum,

    Plin. 18, 34, 77, § 334:

    Mars communis saepe spoliantem jam et exsultantem evertit et perculit ab abjecto,

    Cic. Mil. 21, 56:

    eos Martis vis perculit,

    id. Marc. 6, 17.—Prov.: Perii, plaustrum perculi! I've upset my cart, i. e. I've done for myself, Plaut. Ep. 4, 2, 22.—
    B.
    Transf., to strike, smite, hit:

    fetiali Postumius genu femur perculit,

    Liv. 9, 10 fin.; cf. id. 9, 11, 11:

    aliquem cuspide,

    Ov. Am. 2, 9, 7; 1, 7, 32.— Poet.:

    vox repens perculit urbem,

    struck, reached, Val. Fl. 2, 91.—
    II.
    Trop.
    A.
    To cast down, overthrow, ruin, destroy:

    adulescentiam perculisse atque afflixisse,

    Cic. Cael. 32, 80; id. Cat. 2, 1, 2; id. Leg. 3, 8, 24:

    rem publicam,

    Tac. A. 2, 39:

    aliquem,

    Suet. Tib. 55.—
    B.
    To strike with consternation, to deject, daunt, dispirit, discourage, dishearten:

    haec te vox non perculit? non perturbavit?

    Cic. Verr. 2, 3, 57, § 132:

    timore perculsi membra,

    Lucr. 5, 1223:

    civitates atrocibus edictis,

    Tac. H. 1, 53; Flor. 1, 10, 2:

    animos (timor),

    Val. Fl. 4, 651.—
    C.
    To urge on, excite, impel:

    volucres perculsae corda tuā vi,

    Lucr. 1, 13:

    aliquem ad turpitudinem,

    App. Mag. p. 281.— Perf.:

    perculit, in a neutr. signif., for perculsus est,

    Flor. 3, 10, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > percello

  • 8 plaga

    1.
    plāga, ae, f. [cf. plango], = plêgê, a blow, stroke, wound, stripe (class.; syn.: ictus, verbera, vulnus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., Cic. Verr. 2, 5, 51, § 134:

    (pueris) dant animos plagae,

    Verg. A. 7, 382; Ov. M. 12, 487; 13, 119; Gell. 5, 15, 7:

    plagae et vulnera,

    Tac. G. 7.—Of the shock of atoms striking together, Cic. Fat. 20, 48; cf. id. ib. 10, 22.—
    B.
    In partic., a blow which wounds or injures; a stroke, cut, thrust; a wound (class.).
    1.
    Absol.:

    plagis costae callent,

    Plaut. Ps. 1, 2, 4:

    quem irrigatum plagis pistori dabo,

    refreshed by a flogging, id. Ep. 1, 2, 18:

    plagas pati,

    Ter. Eun. 2, 2, 13:

    plagas perferre,

    to bear, receive blows, Cic. Tusc. 2, 17, 41:

    plagam accipere,

    id. Sest. 19, 44:

    plagam mortiferam infligere,

    to inflict a mortal wound, id. Vatin. 8, 20:

    plaga mediocris pestifera,

    id. Off. 1, 24, 84:

    verbera et plagas repraesentare,

    stripes and blows, Suet. Vit. 10:

    plagis confectus,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 140:

    flagelli plaga livorem facit,

    Vulg. Ecclus. 28, 21:

    plagam curare,

    Cels. 5, 26, 24:

    suere,

    id. 5, 26, 23.—
    2.
    With gen.:

    scorpionum et canum plagas sanare,

    Plin. H. N. 23 prooem. 3, § 6.—
    C.
    Transf., a welt, scar, stripe:

    etiam de tergo ducentas plagas praegnatis dabo,

    swollen welts, Plaut. As. 2, 2, 10.—
    II.
    Trop.
    A.
    A blow, stroke; an injury, misfortune (class.):

    illa plaga est injecta petitioni tuae maxima,

    that great blow was given, that great obstacle was presented, Cic. Mur. 23, 48:

    sic nec oratio plagam gravem facit, nisi, etc.,

    makes a deep impression, id. Or. 68, 228:

    levior est plaga ab amico, quam a debitore,

    loss, injury, id. Fam. 9, 16, 7:

    hac ille perculsus plaga non succubuit,

    blow, disaster, Nep. Eum. 5.—
    B.
    A plague, pestilence, infection (late Lat.):

    leprae,

    Vulg. Lev. 13, 2; id. 2 Reg. 24, 25.—
    C.
    An affliction, annoyance (late Lat.), Vulg. Deut. 7, 19:

    caecitatis,

    id. Tob. 2, 13.—
    D.
    Slaughter, destruction (late Lat.):

    percussit eos plagā magnā,

    Vulg. 1 Reg. 23, 5; id. 2 Reg. 17, 9.
    2.
    plăga, ae, f. [root plak- of Gr. plakous; cf. planca, plancus, plānus].
    A.
    A region, quarter, tract (mostly poet.; v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 4, 12, where de plagis omnibus is the reading of the best MSS., but pagis of the edd.; but cf. Mütz. ad Curt. p. 516 sq.; and Krebs, Antibarb. p. 869;

    syn.: regio, tractus, terra): aetheria,

    the ethereal regions, the air, Verg. A. 1, 394: caeli scrutantur plagas, Poët. ap. Cic. Div. 2, 13, 30:

    et si quem extenta plagarum Quattuor in medio dirimit plaga solis iniqui,

    zones, Verg. A. 7, 226:

    ardens,

    the torrid zone, Sen. Herc. Oet. 67; also called fervida, id ib. 1219: septentrionalis, Plin. 16, 32, 59, § 136:

    ea plaga caeli,

    Just. 42, 3, 2:

    ad orientis plagam,

    Curt. 4, 37, 16:

    ad orientalem plagam,

    on the east, in the eastern quarter, Vulg. Deut. 4, 41:

    contra orientalem plagam urbis, id. Josue, 4, 19: ad septentrionalem plagam collis,

    side, id. Judic. 7, 1 et saep.—
    B.
    In partic., a region, district, canton (only in Liv.), Liv. 9, 41, 15.
    3.
    plăga, ae, f. [root plek-; Gr. plekô, weave, entwine; cf. plecto, plico, du-plex], a hunting-net, snare, gin (class.; syn.: retia, casses).
    A.
    Lit.:

    canes compellunt in plagas lupum,

    Plaut. Poen. 3, 3, 35:

    tendere plagas,

    Cic. Off. 3, 17, 68:

    extricata densis Cerva plagis,

    Hor. C. 3, 5, 32; Ov. M. 7, 768:

    nodosae,

    id. F. 6, 110:

    inque plagam nullo cervus agente cadit (al. plagas),

    id. A. A. 3, 428:

    aut trudit... Apros in obstantes plagas,

    Hor. Epod. 2, 32.—Of the spider's web:

    illa difficile cernuntur, atque ut in plagis liniae offensae praecipitant in sinum,

    Plin. 11, 24, 28, § 82.— Sing. (very rare):

    sic tu... tabulam tamquam plagam ponas,

    Cic. Off. 3, 17, 68.—
    B.
    Trop., a snare, trap, toil (class.;

    syn. pedica): se impedire in plagas,

    Plaut. Mil. 4, 9, 11:

    se in plagas conicere,

    id. Trin. 2, 1, 11:

    quas plagas ipsi contra se Stoici texuerunt,

    Cic. Ac. 2, 48, 147:

    in illas tibi majores plagas incidendum est,

    id. Verr. 2, 5, 58, § 151:

    Antonium conjeci in Caesaris Octaviani plagas,

    id. Fam. 12, 25, 4:

    speculabor, ne quis nostro consilio venator assit cum auritis plagis, i. e. arrectis attentisque auribus,

    Plaut. Mil. 3, 1, 14.— Sing. (rare) hanc ergo plagam effugi, Cic. Att. 7, 1, 5.—
    II.
    A bedcurtain, a curtain (ante-class.; v. plagula), Varr. ap. Non. 162, 28:

    eburneis lectis et plagis sigillatis,

    id. ib. 378, 9:

    chlamydes, plagae, vela aurea,

    id. ib. 537, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > plaga

  • 9 sagitta

    săgitta, ae, f. [root sagh-; v. sagio].
    I.
    An arrow, shaft, bolt (freq. in prose and poetry; cf.:

    telum, jaculum): cum arcum mihi et pharetram et sagittas sumpsero,

    Plaut. Trin. 3, 2, 99:

    confige sagittis fures thesaurarios,

    id. Aul. 2, 8, 25; Cic. Ac. 2, 28, 89; id. N. D. 2, 50, 126 al.:

    missiles,

    Hor. C. 3, 6, 16:

    celeres,

    id. ib. 3, 20, 9 et saep.:

    sagittā Cupido cor meum transfixit,

    Plaut. Pers. 1, 1, 25; Lucr. 4, 1278; Tib. 2, 1, 81; Hor. C. 2, 8, 15; 1, 27, 12:

    sagittam conicere,

    Verg. A. 4, 69:

    nervo aptare sagittas,

    id. ib. 10, 131; Ov. M. 8, 380:

    savii sagittis per cussus est,

    Plaut. Trin. 2, 1, 16 (but the better reading is: ejus saviis perculsus).—
    II.
    Meton., of things of a like form.
    A.
    The extreme thin part of a vine-branch or shoot, Col. 3, 10, 22; 3, 17, 2; Plin. 17, 21, 35, § 156. —
    B.
    The herb arrow-head, Plin. 21, 17, 68, § 111.—
    C.
    In late Lat., an instrument for letting blood, a lancet, Veg. 1, 22, 4; 1, 25, [p. 1617] 5; 1, 43, 3, etc.—
    D.
    Sagitta, a constellation, the Arrow, Hyg. Astr. 2, 15; 3, 14; Cic. Arat. 382; Col. 11, 2, 21; Plin. 17, 18, 30, § 131; 18, 31, 74, § 309.

    Lewis & Short latin dictionary > sagitta

  • 10 somnium

    somnĭum, ii, n. [id.].
    I.
    Lit., a dream, Cic. Div. 1, 20, 39; 2, 58, 119; Plin. 10, 75, 98, § 211; Macr. Somn. Scip. 1, 3; Lact. Opif. Dei, 18: rex Priamus somnio perculsus, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 59 Vahl.):

    dum huic conicio somnium,

    interpret, Plaut. Curc. 2, 2, 3; cf. id. Rud. 3, 1, 19:

    interpretes somniorum,

    Cic. Div. 1, 58, 132:

    jucundissima somnia,

    id. Fin. 5, 20, 55:

    per somnia loquentes,

    talking in their sleep, Lucr. 5, 1158; cf.:

    quae somnio visa fuerant,

    Liv. 8, 6, 11 Weissenb.—
    B.
    Personified: Somnia, dreams, as divinities, Cic. N. D. 3, 17, 44; Ov. M. 11, 588; 11, 614 sq—
    II.
    Transf.
    A.
    For any thing idle, silly, or without foundation (cf. somnio, II.), a dream, an idle whim or fancy, stuff, nonsense:

    tu, quantus quantus, nihil nisi sapientia es: Ille somnium,

    Ter. Ad. 3, 3, 41:

    de argento, somnium,

    id. ib. 2, 1, 50; id. Phorm. 5, 6, 34.— Plur.:

    fabulae!... logi!... somnia!

    Ter. Phorm. 3, 2, 9:

    et vigilans stertis nec somnia cernere cessas,

    visions, Lucr. 3, 1048; cf. id. 1, 105:

    spes inanes et velut somnia quaedam vigilantium,

    Quint. 6, 2, 30: exposui fere non philosophorum judicia, sed delirantium somnia, Cic. N. D. 1, 16, 42:

    Chrysippus Stoicorum somniorum vaferrimus interpres,

    id. ib. 1, 15, 39:

    leviter curare videtur, Quo promissa cadant et somnia Pythagorea,

    Hor. Ep. 2, 1, 52.—
    B.
    Poet.:

    Somnus, tibi somnia tristia portans,

    i. e. fatal sleep, Verg. A. 5, 840.

    Lewis & Short latin dictionary > somnium

  • 11 subcumbo

    suc-cumbo ( subc-), cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lay or put one ' s self under any thing; to fall down, lie, or sink down.
    I.
    Lit. (rare; not in Cic.; cf. subsido).
    A.
    In gen.:

    ancipiti succumbens victima ferro,

    Cat. 64, 370: vidit Cyllenius omnes Succubuisse oculos, had sunk in sleep, i. e. had closed, Ov. M. 1, 714:

    (Augustus) Nolae succubuit,

    took to his bed, Suet. Aug. 98 fin.:

    non succumbentibus causis operis,

    Plin. 36, 15, 24, § 106; Arn. 6, 16 Hildebr.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of a woman, to lie down to a man, to cohabit with him (cf. substerno):

    alicui,

    Varr. R. R. 2, 10, 9; Cat. 111, 3; Ov. F. 2, 810; Petr. 126; Inscr. Grut. 502, 1; Mart. 13, 64, 1; 14, 201.—
    2.
    With dat., of a woman, to be a rival to:

    alumnae Tethyos,

    Hyg. Fab. 177; id. Astr. 2, 1.—
    II.
    Trop., to yield, be overcome; to submit, surrender, succumb (the predom. and class. signif.; cf.: cedo, me summitto).
    (α).
    With dat. (so most freq.):

    philosopho succubuit orator,

    Cic. de Or. 3, 32, 129:

    qui Cannensi ruinae non succubuissent,

    Liv. 23, 25:

    arrogantiae divitum,

    Cic. Rep. 1, 32, 48:

    cur succumbis cedisque fortunae?

    id. Tusc. 3, 17, 36; id. Sull. 25, 71; cf.:

    nulli neque homini neque perturbationi animi nec fortunae,

    id. Off. 1, 20, 66:

    magno animo et erecto est, nec umquam succumbet inimicis, ne fortunae quidem,

    id. Deiot. 13, 36:

    mihi,

    Nep. Eum. 11, 5:

    labori, Caes. B. G, 7, 86: oneri,

    Liv. 6, 32:

    doloribus,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    senectuti,

    id. Sen. 11, 37:

    crimini,

    id. Planc. 33, 82:

    magis,

    Ov. Tr. 4, 10, 103; Sil. 14, 609:

    culpae,

    Verg. A. 4, 19; Ov. M. 7, 749:

    tempori,

    to yield, Liv. 3, 59, 5:

    pugnae,

    id. 22, 54:

    precibus,

    Ov. H. 3, 91:

    voluntati alicujus,

    App. M. 9, p. 228, 9.—
    (β).
    Absol.:

    non esse viri debilitari dolore, frangi, succumbere,

    Cic. Fin. 2, 29, 95:

    huic (socero) subvenire volt succumbenti jam et oppresso,

    id. Agr. 2, 26, 69:

    succubuit famae victa puella metu,

    Ov. F. 2, 810:

    hac ille perculsus plagā non succubuit,

    Nep. Eum. 5, 1:

    succumbe, virtus,

    Sen. Herc. Fur. 1315:

    labefacta mens succubuit,

    id. Troad. 950; App. M. 5, p. 161, 33. —
    * (γ).
    With inf.:

    nec ipsam perpeti succubuisset,

    Arn. 1, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > subcumbo

  • 12 succumbo

    suc-cumbo ( subc-), cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lay or put one ' s self under any thing; to fall down, lie, or sink down.
    I.
    Lit. (rare; not in Cic.; cf. subsido).
    A.
    In gen.:

    ancipiti succumbens victima ferro,

    Cat. 64, 370: vidit Cyllenius omnes Succubuisse oculos, had sunk in sleep, i. e. had closed, Ov. M. 1, 714:

    (Augustus) Nolae succubuit,

    took to his bed, Suet. Aug. 98 fin.:

    non succumbentibus causis operis,

    Plin. 36, 15, 24, § 106; Arn. 6, 16 Hildebr.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of a woman, to lie down to a man, to cohabit with him (cf. substerno):

    alicui,

    Varr. R. R. 2, 10, 9; Cat. 111, 3; Ov. F. 2, 810; Petr. 126; Inscr. Grut. 502, 1; Mart. 13, 64, 1; 14, 201.—
    2.
    With dat., of a woman, to be a rival to:

    alumnae Tethyos,

    Hyg. Fab. 177; id. Astr. 2, 1.—
    II.
    Trop., to yield, be overcome; to submit, surrender, succumb (the predom. and class. signif.; cf.: cedo, me summitto).
    (α).
    With dat. (so most freq.):

    philosopho succubuit orator,

    Cic. de Or. 3, 32, 129:

    qui Cannensi ruinae non succubuissent,

    Liv. 23, 25:

    arrogantiae divitum,

    Cic. Rep. 1, 32, 48:

    cur succumbis cedisque fortunae?

    id. Tusc. 3, 17, 36; id. Sull. 25, 71; cf.:

    nulli neque homini neque perturbationi animi nec fortunae,

    id. Off. 1, 20, 66:

    magno animo et erecto est, nec umquam succumbet inimicis, ne fortunae quidem,

    id. Deiot. 13, 36:

    mihi,

    Nep. Eum. 11, 5:

    labori, Caes. B. G, 7, 86: oneri,

    Liv. 6, 32:

    doloribus,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    senectuti,

    id. Sen. 11, 37:

    crimini,

    id. Planc. 33, 82:

    magis,

    Ov. Tr. 4, 10, 103; Sil. 14, 609:

    culpae,

    Verg. A. 4, 19; Ov. M. 7, 749:

    tempori,

    to yield, Liv. 3, 59, 5:

    pugnae,

    id. 22, 54:

    precibus,

    Ov. H. 3, 91:

    voluntati alicujus,

    App. M. 9, p. 228, 9.—
    (β).
    Absol.:

    non esse viri debilitari dolore, frangi, succumbere,

    Cic. Fin. 2, 29, 95:

    huic (socero) subvenire volt succumbenti jam et oppresso,

    id. Agr. 2, 26, 69:

    succubuit famae victa puella metu,

    Ov. F. 2, 810:

    hac ille perculsus plagā non succubuit,

    Nep. Eum. 5, 1:

    succumbe, virtus,

    Sen. Herc. Fur. 1315:

    labefacta mens succubuit,

    id. Troad. 950; App. M. 5, p. 161, 33. —
    * (γ).
    With inf.:

    nec ipsam perpeti succubuisset,

    Arn. 1, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > succumbo

См. также в других словарях:

  • esperit — Esperit, ou Esprit, Il vient de Spiritus. L esprit et entendement que l homme a de nature, Ingenium. Esprit abbatu, Perculsus animus et abiectus. Un esprit qui se contente de peu de chose, et n ose penser et souhaiter hautes choses, Animus… …   Thresor de la langue françoyse

  • ANNIBAL — I. ANNIBAL Carthaginensium Dux, Amilcaris fil. quem adhuc impuberem iureiurandô ante aras pater astrinxisle fertur, ut quam primum per aetatem liceret, arma contra Romanos sumeret. Sil. Ital. l. 1. v. 104. Olli permulcens genitor caput, oscula… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • BARBATIUS vel BARBIUS Philippicus — BARBATIUS, vel BARBIUS Philippicus de quo Ulpianus l. 3. ff. de officiis Praetor. Homo comis, et blandis moribus evehitur ad summos magistratus. Antonii III. viri operâ. Hunc in foro ius dicentemherus, a quo olim aufugerat, agnovit. Ergo tacite… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CARLOMANNUS — I. CARLOMANNUS fil. Caroli Calvi maior natu, qui cum contra Patrem conspirâsset, diaconus factus est. Mox iterum rebellis, in vincula coniectus: unde ope Adriani II. liber denuo turbaturus, excaecatus est, et in Monasterium Corbeiae detrusus.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CHARIVARIUM — Gall. Charivary, ludus turpis est ac nocivus, per quem nuptis potissime secundis detrabitur non modicum et efficitur cum horridis et blasphemis vociferationisubs, et obscaena loquacitate, sub turpi transfiguratione larvarum iniuriosarum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FALSARIUS — apud Alberic. in Chron. Ms. laudatum Car. du Fresne in Gloss. ad A. C. 1214. ubi de pugna Bovinensi, Ante oculos ipsius Regis occiditur Stephanus de Longo Campo, in capite perculsus longo gracili trialemello, quem Falsarium nominant: sica est,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FULGENTIUS — Ep. Ruspensis, in Africa, nat. A. C. 467. patre Senatore Carthag. qui Genserici tyrannidem fugiens, inde se receperat, mortuo, a Mariana matre educatus, Graece Latinequeve doctissimus brevi evasit. Solitudinis amator, a sociis in Ducem lectus est …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HENRICUS IV — I. HENRICUS IV. Lancastriae Dux fil. Ioh. e Gallia exul revocatus. ubi Richardo II. in vincula coniecto, et occiso, Angliae Rex evasit, A. C. 1399. neglectâ Annâ, uxore Richardi Com. Cantabrigiensis, filiâ Eduardi Eborac. proximioris coronae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • INNOCENTIUS III — Anagniâ oriundus, Caelestinum III. excepit, A. C. 1198. prius Lotharius dictus. Philippo Imp. a se excommuvicato Othonem Saxoniae Duc. opposuit, iurans, Aut ego Philippo diadema regium, aut is mihi insigne Apostolicum auferet. Ursperg. in Chron.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IOHANNES Fernelius — Gallus, Medicus Hern. II. celeberrimus, fecunditate Catharinae Mediceae conciliatâ inclitus. Vivus non nisi libros suos in Academiis explicari vidit. Ceterum Mathematicus, et Latine doctissmus. De cuius morte Eteostichon: Coniuge Fernelius raptâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IPHICLUS vel IPHICLES — IPHICLUS, vel IPHICLES fil. Amphitryonis, ex Alcmena codem cum Hercule partu cditus, quamvis diverso ex patre. Hic, cum Iuno novercali odio concitata herculi angues duos imisisset, tanto perculsus est timorc, ut de cunis decidens vagitu suo… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»