Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ostentātiō

  • 1 ostentatio

    ostentātĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    In gen., a showing, exhibition, display (very rare). in armorum magis quam togarum ostentatione, Plin. Pan. 56 fin.:

    cognomen Imperiosi... ab ostentatione saevitiae ascitum,

    from an open display, Liv. 7, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    An idle show, vain display, pomp, parade, ostentation (the predom. signif. of the word):

    vitanda etiam ingenii ostentationis suspicio,

    Cic. de Or. 2, 82, 333:

    magnifica et gloriosa,

    id. Fl. 22, 52:

    insolens,

    id. Par. 6, 1, 42:

    et gloria,

    id. Rab. Post. 14, 38:

    inanis et simulatio,

    id. Off. 2, 12, 43:

    et venditatio,

    id. Lael. 23, 86:

    sui,

    Caes. B. C. 1, 4.—In plur.: multorum annorum ostentationes meas nunc in discrimen esse adductas, that my many years' boastful promises (of an able administration) are now brought to the test, Cic. Att. 5, 13, 1.—
    B.
    A false, deceitful show, pretence, simulation, deception:

    consul veritate, non ostentatione popularis,

    Cic. Agr. 1, 7, 23; cf.:

    ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur,

    id. Fin. 2, 24, 77:

    doloris,

    feigned pain, Sen. Ep. 99, 15:

    (captivi) producti ostentationis causā,

    Caes. B. C. 3, 71 fin.:

    qui latius ostentationis causā vagarentur,

    id. B. G. 7, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > ostentatio

  • 2 ostentātiō

        ostentātiō ōnis, f    [ostento], a showing, exhibition, display: ostentationis causā vagari, to attract notice, Cs.: saevitiae, open display, L.—An idle show, vain display, pomp, parade, ostentation: ingeni ostentationis suspicio: sui, Cs.: multorum annorum ostentationes mea, my many years' boastful promises.—A false show, pretence, simulation, deception: consul veritate, non ostentatione popularis: (captivi) producti ostentationis causā, Cs.
    * * *
    exhibition, display; showing off

    Latin-English dictionary > ostentātiō

  • 3 venditatio

    vendĭtātĭo, ōnis, f. [vendito, an offering for sale; hence, trop.], a specious display, a boasting, vaunting, blazoning:

    quin etiam mihi quidem laudabiliora videntur omnia, quae sine venditatione et sine populo teste fiunt,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    venditatio atque ostentatio,

    id. Lael. 23, 86:

    ostentatio artis et portentosa scientiae venditatio,

    Plin. 29, 1, 8, § 25.

    Lewis & Short latin dictionary > venditatio

  • 4 Galla

    1.
    Galli, ōrum, m., the Gallic nation, the Gauls, both beyond the Rhine and in Upper Italy; afterwards also in Phrygia as Gallograeci or Galatae.—Of the Gallograeci, Liv. 38, 12 sq.—In sing.: Gallus, a Gaul:

    delegit Gallum ex his, quos auxilii causa secum habebat,

    Caes. B. G. 3, 18, 1; cf.:

    Gallus inter Gallos sine ulla suspicione versatus,

    id. ib. 5, 45, 4.—In fem.: Galla, ae, a female Gaul:

    inter quae (sacrificia extraordinaria) Gallus et Galla, Graecus et Graeca in foro boario sub terra vivi demissi sunt,

    Liv. 22, 57, 6.—Hence the pun with galla, gall-nut, Macr. S. 2, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gallĭa, ae, f., the country of the Gauls, Gaul, both beyond the Rhine and in Upper Italy; the more precise name of the former is Gallia ulterior or Transalpina, and of the latter Gallia citerior or Cisalpina, v. h. vv.—Hence, in plur.:

    Galliae duae (provinciae) quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

    Cic. Prov. Cons. 2, 3.—
    B.
    Gallĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Gauls, Gallic:

    muli viliores Gallicis cantheriis,

    Plaut. Aul. 3, 5, 21:

    ager,

    Caes. B. G. 1, 31, 11; Cic. Sull. 19, 53:

    humus,

    Ov. F. 4, 362:

    Oceanus,

    Plin. 4, 19, 33, § 109; cf.

    sinus,

    id. 32, 2, 11, § 21:

    arma,

    Caes. B. G. 1, 22, 2:

    naves,

    id. ib. 3, 11, 5;

    3, 14, 7: bella,

    id. ib. 4, 20, 1:

    lingua,

    id. ib. 1, 47, 4:

    mores,

    id. ib. 4, 3, 3; cf.

    consuetudo,

    id. ib. 4, 5, 2;

    5, 14, 1: ostentatio,

    id. ib. 7, 53, 3 al.:

    canis,

    a greyhound, Ov. M. 1, 533:

    ventus,

    the north-northeast wind, Vitr. 1, 5. — Subst.: gallĭca, ae, f., a Gallic shoe:

    (redii) cum calceis et toga, nullis nec gallicis, nec lacerna,

    Cic. Phil. 2, 30, 76; cf. Gell. 13, 21, 6.— Adv.: Gallĭce, in Gallic: a Gallo et a Mauro Gallice et Maurice dicimus, [p. 801] Varr. ap. Gell. 2, 25, 8; Gell. 11, 7, 4.—
    * C.
    Gallĭus, a, um, adj., Gallic:

    Galliae pro Gallicae, Sall. H. lib. IV.: duae Galliae mulieres conventum vitantes, etc.,

    Non. 492, 30 sq. —
    D.
    Gallus, a, um, adj., Gallic:

    Galla credulitas,

    Mart. 5, 1, 10:

    mulieres,

    Sall. H. Fragm. 4, 15 Dietsch.—
    E.
    Gallĭcānus, a, um, adj., of or belonging to the Roman province Gallia ( in Upper Italy), Gallican:

    legiones,

    Cic. Cat. 2, 3, 5:

    ratio atque res,

    id. Quint. 4, 15:

    ager,

    id. Cat. 2, 12, 26 (al. Gallicus, like ib. §

    6): lana,

    Varr. L. L. 9, § 39 Müll.—Also in gen. for Gallic:

    catulus,

    Cat. 42, 6:

    jumenta,

    App. M. 10, p. 247.— Subst.: Gallĭcāni, ōrum, the Gallicans, Varr. R. R. 1, 32, 2.—In sing.: m., the inhabitants of the province Gallia, prius enim Gallus, dein Gallicanus, extremo Semiplacentinus haberi coeptus est, Cic. Pis. init.
    * F.
    Gallŭlus, a, um, adj., Gallic: Roma, poet. of the city Arelas, in southern Gaul, Aus. de Clar. Urb. 8, 2.
    2.
    Galli, ōrum, v. 3. Gallus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > Galla

  • 5 Galli

    1.
    Galli, ōrum, m., the Gallic nation, the Gauls, both beyond the Rhine and in Upper Italy; afterwards also in Phrygia as Gallograeci or Galatae.—Of the Gallograeci, Liv. 38, 12 sq.—In sing.: Gallus, a Gaul:

    delegit Gallum ex his, quos auxilii causa secum habebat,

    Caes. B. G. 3, 18, 1; cf.:

    Gallus inter Gallos sine ulla suspicione versatus,

    id. ib. 5, 45, 4.—In fem.: Galla, ae, a female Gaul:

    inter quae (sacrificia extraordinaria) Gallus et Galla, Graecus et Graeca in foro boario sub terra vivi demissi sunt,

    Liv. 22, 57, 6.—Hence the pun with galla, gall-nut, Macr. S. 2, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gallĭa, ae, f., the country of the Gauls, Gaul, both beyond the Rhine and in Upper Italy; the more precise name of the former is Gallia ulterior or Transalpina, and of the latter Gallia citerior or Cisalpina, v. h. vv.—Hence, in plur.:

    Galliae duae (provinciae) quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

    Cic. Prov. Cons. 2, 3.—
    B.
    Gallĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Gauls, Gallic:

    muli viliores Gallicis cantheriis,

    Plaut. Aul. 3, 5, 21:

    ager,

    Caes. B. G. 1, 31, 11; Cic. Sull. 19, 53:

    humus,

    Ov. F. 4, 362:

    Oceanus,

    Plin. 4, 19, 33, § 109; cf.

    sinus,

    id. 32, 2, 11, § 21:

    arma,

    Caes. B. G. 1, 22, 2:

    naves,

    id. ib. 3, 11, 5;

    3, 14, 7: bella,

    id. ib. 4, 20, 1:

    lingua,

    id. ib. 1, 47, 4:

    mores,

    id. ib. 4, 3, 3; cf.

    consuetudo,

    id. ib. 4, 5, 2;

    5, 14, 1: ostentatio,

    id. ib. 7, 53, 3 al.:

    canis,

    a greyhound, Ov. M. 1, 533:

    ventus,

    the north-northeast wind, Vitr. 1, 5. — Subst.: gallĭca, ae, f., a Gallic shoe:

    (redii) cum calceis et toga, nullis nec gallicis, nec lacerna,

    Cic. Phil. 2, 30, 76; cf. Gell. 13, 21, 6.— Adv.: Gallĭce, in Gallic: a Gallo et a Mauro Gallice et Maurice dicimus, [p. 801] Varr. ap. Gell. 2, 25, 8; Gell. 11, 7, 4.—
    * C.
    Gallĭus, a, um, adj., Gallic:

    Galliae pro Gallicae, Sall. H. lib. IV.: duae Galliae mulieres conventum vitantes, etc.,

    Non. 492, 30 sq. —
    D.
    Gallus, a, um, adj., Gallic:

    Galla credulitas,

    Mart. 5, 1, 10:

    mulieres,

    Sall. H. Fragm. 4, 15 Dietsch.—
    E.
    Gallĭcānus, a, um, adj., of or belonging to the Roman province Gallia ( in Upper Italy), Gallican:

    legiones,

    Cic. Cat. 2, 3, 5:

    ratio atque res,

    id. Quint. 4, 15:

    ager,

    id. Cat. 2, 12, 26 (al. Gallicus, like ib. §

    6): lana,

    Varr. L. L. 9, § 39 Müll.—Also in gen. for Gallic:

    catulus,

    Cat. 42, 6:

    jumenta,

    App. M. 10, p. 247.— Subst.: Gallĭcāni, ōrum, the Gallicans, Varr. R. R. 1, 32, 2.—In sing.: m., the inhabitants of the province Gallia, prius enim Gallus, dein Gallicanus, extremo Semiplacentinus haberi coeptus est, Cic. Pis. init.
    * F.
    Gallŭlus, a, um, adj., Gallic: Roma, poet. of the city Arelas, in southern Gaul, Aus. de Clar. Urb. 8, 2.
    2.
    Galli, ōrum, v. 3. Gallus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > Galli

  • 6 Gallicani

    1.
    Galli, ōrum, m., the Gallic nation, the Gauls, both beyond the Rhine and in Upper Italy; afterwards also in Phrygia as Gallograeci or Galatae.—Of the Gallograeci, Liv. 38, 12 sq.—In sing.: Gallus, a Gaul:

    delegit Gallum ex his, quos auxilii causa secum habebat,

    Caes. B. G. 3, 18, 1; cf.:

    Gallus inter Gallos sine ulla suspicione versatus,

    id. ib. 5, 45, 4.—In fem.: Galla, ae, a female Gaul:

    inter quae (sacrificia extraordinaria) Gallus et Galla, Graecus et Graeca in foro boario sub terra vivi demissi sunt,

    Liv. 22, 57, 6.—Hence the pun with galla, gall-nut, Macr. S. 2, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gallĭa, ae, f., the country of the Gauls, Gaul, both beyond the Rhine and in Upper Italy; the more precise name of the former is Gallia ulterior or Transalpina, and of the latter Gallia citerior or Cisalpina, v. h. vv.—Hence, in plur.:

    Galliae duae (provinciae) quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

    Cic. Prov. Cons. 2, 3.—
    B.
    Gallĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Gauls, Gallic:

    muli viliores Gallicis cantheriis,

    Plaut. Aul. 3, 5, 21:

    ager,

    Caes. B. G. 1, 31, 11; Cic. Sull. 19, 53:

    humus,

    Ov. F. 4, 362:

    Oceanus,

    Plin. 4, 19, 33, § 109; cf.

    sinus,

    id. 32, 2, 11, § 21:

    arma,

    Caes. B. G. 1, 22, 2:

    naves,

    id. ib. 3, 11, 5;

    3, 14, 7: bella,

    id. ib. 4, 20, 1:

    lingua,

    id. ib. 1, 47, 4:

    mores,

    id. ib. 4, 3, 3; cf.

    consuetudo,

    id. ib. 4, 5, 2;

    5, 14, 1: ostentatio,

    id. ib. 7, 53, 3 al.:

    canis,

    a greyhound, Ov. M. 1, 533:

    ventus,

    the north-northeast wind, Vitr. 1, 5. — Subst.: gallĭca, ae, f., a Gallic shoe:

    (redii) cum calceis et toga, nullis nec gallicis, nec lacerna,

    Cic. Phil. 2, 30, 76; cf. Gell. 13, 21, 6.— Adv.: Gallĭce, in Gallic: a Gallo et a Mauro Gallice et Maurice dicimus, [p. 801] Varr. ap. Gell. 2, 25, 8; Gell. 11, 7, 4.—
    * C.
    Gallĭus, a, um, adj., Gallic:

    Galliae pro Gallicae, Sall. H. lib. IV.: duae Galliae mulieres conventum vitantes, etc.,

    Non. 492, 30 sq. —
    D.
    Gallus, a, um, adj., Gallic:

    Galla credulitas,

    Mart. 5, 1, 10:

    mulieres,

    Sall. H. Fragm. 4, 15 Dietsch.—
    E.
    Gallĭcānus, a, um, adj., of or belonging to the Roman province Gallia ( in Upper Italy), Gallican:

    legiones,

    Cic. Cat. 2, 3, 5:

    ratio atque res,

    id. Quint. 4, 15:

    ager,

    id. Cat. 2, 12, 26 (al. Gallicus, like ib. §

    6): lana,

    Varr. L. L. 9, § 39 Müll.—Also in gen. for Gallic:

    catulus,

    Cat. 42, 6:

    jumenta,

    App. M. 10, p. 247.— Subst.: Gallĭcāni, ōrum, the Gallicans, Varr. R. R. 1, 32, 2.—In sing.: m., the inhabitants of the province Gallia, prius enim Gallus, dein Gallicanus, extremo Semiplacentinus haberi coeptus est, Cic. Pis. init.
    * F.
    Gallŭlus, a, um, adj., Gallic: Roma, poet. of the city Arelas, in southern Gaul, Aus. de Clar. Urb. 8, 2.
    2.
    Galli, ōrum, v. 3. Gallus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > Gallicani

  • 7 Gallus

    1.
    Galli, ōrum, m., the Gallic nation, the Gauls, both beyond the Rhine and in Upper Italy; afterwards also in Phrygia as Gallograeci or Galatae.—Of the Gallograeci, Liv. 38, 12 sq.—In sing.: Gallus, a Gaul:

    delegit Gallum ex his, quos auxilii causa secum habebat,

    Caes. B. G. 3, 18, 1; cf.:

    Gallus inter Gallos sine ulla suspicione versatus,

    id. ib. 5, 45, 4.—In fem.: Galla, ae, a female Gaul:

    inter quae (sacrificia extraordinaria) Gallus et Galla, Graecus et Graeca in foro boario sub terra vivi demissi sunt,

    Liv. 22, 57, 6.—Hence the pun with galla, gall-nut, Macr. S. 2, 2.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Gallĭa, ae, f., the country of the Gauls, Gaul, both beyond the Rhine and in Upper Italy; the more precise name of the former is Gallia ulterior or Transalpina, and of the latter Gallia citerior or Cisalpina, v. h. vv.—Hence, in plur.:

    Galliae duae (provinciae) quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

    Cic. Prov. Cons. 2, 3.—
    B.
    Gallĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Gauls, Gallic:

    muli viliores Gallicis cantheriis,

    Plaut. Aul. 3, 5, 21:

    ager,

    Caes. B. G. 1, 31, 11; Cic. Sull. 19, 53:

    humus,

    Ov. F. 4, 362:

    Oceanus,

    Plin. 4, 19, 33, § 109; cf.

    sinus,

    id. 32, 2, 11, § 21:

    arma,

    Caes. B. G. 1, 22, 2:

    naves,

    id. ib. 3, 11, 5;

    3, 14, 7: bella,

    id. ib. 4, 20, 1:

    lingua,

    id. ib. 1, 47, 4:

    mores,

    id. ib. 4, 3, 3; cf.

    consuetudo,

    id. ib. 4, 5, 2;

    5, 14, 1: ostentatio,

    id. ib. 7, 53, 3 al.:

    canis,

    a greyhound, Ov. M. 1, 533:

    ventus,

    the north-northeast wind, Vitr. 1, 5. — Subst.: gallĭca, ae, f., a Gallic shoe:

    (redii) cum calceis et toga, nullis nec gallicis, nec lacerna,

    Cic. Phil. 2, 30, 76; cf. Gell. 13, 21, 6.— Adv.: Gallĭce, in Gallic: a Gallo et a Mauro Gallice et Maurice dicimus, [p. 801] Varr. ap. Gell. 2, 25, 8; Gell. 11, 7, 4.—
    * C.
    Gallĭus, a, um, adj., Gallic:

    Galliae pro Gallicae, Sall. H. lib. IV.: duae Galliae mulieres conventum vitantes, etc.,

    Non. 492, 30 sq. —
    D.
    Gallus, a, um, adj., Gallic:

    Galla credulitas,

    Mart. 5, 1, 10:

    mulieres,

    Sall. H. Fragm. 4, 15 Dietsch.—
    E.
    Gallĭcānus, a, um, adj., of or belonging to the Roman province Gallia ( in Upper Italy), Gallican:

    legiones,

    Cic. Cat. 2, 3, 5:

    ratio atque res,

    id. Quint. 4, 15:

    ager,

    id. Cat. 2, 12, 26 (al. Gallicus, like ib. §

    6): lana,

    Varr. L. L. 9, § 39 Müll.—Also in gen. for Gallic:

    catulus,

    Cat. 42, 6:

    jumenta,

    App. M. 10, p. 247.— Subst.: Gallĭcāni, ōrum, the Gallicans, Varr. R. R. 1, 32, 2.—In sing.: m., the inhabitants of the province Gallia, prius enim Gallus, dein Gallicanus, extremo Semiplacentinus haberi coeptus est, Cic. Pis. init.
    * F.
    Gallŭlus, a, um, adj., Gallic: Roma, poet. of the city Arelas, in southern Gaul, Aus. de Clar. Urb. 8, 2.
    2.
    Galli, ōrum, v. 3. Gallus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > Gallus

  • 8 gloria

    glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. kluô, kleos; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like kleos, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).
    I.
    Lit.
    (α).
    In gen.:

    te inmortali adficere gloria,

    Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.):

    virtutem tamquam umbra sequitur,

    Cic. Tusc. 1, 45, 109:

    non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores,

    Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute;

    ea virtuti resonat tamquam imago,

    id. Tusc. 3, 2, 3 sq.:

    trahimur omnes studio laddis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc.,

    id. Arch. 11, 26:

    immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo),

    id. Pis. 26, 63:

    bello quaeritur gloria,

    id. Off. 1, 12, 38:

    maximam gloriam capere,

    id. Lael. 7, 25:

    esse in gloria sempiterna,

    id. Att. 14, 11, 1:

    sit in aeterna gloria Marius, qui, etc.,

    id. Cat. 4, 10, 21:

    esse in maxima gloria,

    id. Off. 3, 21, 85:

    excellens in re militari gloria,

    id. Rep. 2, 17:

    quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat,

    id. ib. 2, 20:

    honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc.... ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet,

    id. Planc. 24, 60:

    unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā,

    id. Sest. 22, 49:

    an Pollio et Messala... parum ad posteros gloriae tradiderunt?

    Quint. 12, 11, 28:

    gloriam qui spreverit veram habebit,

    Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria [p. 818] interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11:

    militavi non sine gloria,

    Hor. C. 3, 26, 2:

    tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est,

    Juv. 7, 81.— Poet.:

    candidus, armenti gloria, taurus,

    i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.—In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7:

    veteres Gallorum gloriae,

    glorious deeds, Tac. A. 3, 45:

    ita sunt gloriae meretricum,

    Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.—
    (β).
    With gen.:

    simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus,

    Cic. Off. 1, 19, 62; cf.:

    pro gloria belli atque fortitudinis,

    Caes. B. G. 1, 2 fin.:

    gloria rei militaris,

    id. ib. 5, 29, 4:

    legum et publicae disciplinae,

    Cic. Tusc. 1, 46, 110:

    rerum gestarum gloria florere,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    eximia virtutis,

    id. Rep. 2, 10:

    et gravitatis et ingenii,

    id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116:

    imperii,

    id. ib. 1, 12, 38:

    dicendi,

    id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17:

    carminum,

    Tac. A. 12, 28:

    et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria,

    Juv. 5, 111:

    velocis gloria plantae,

    id. 13, 98.—
    II.
    Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).
    (α).
    In gen.:

    pueri gloriā ducti,

    Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer:

    moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari,

    id. Fam. 7, 13, 1; cf.:

    studio et gloriā,

    id. Tusc. 2, 27, 65:

    ostentatio et gloria,

    id. Rab. Post. 14, 38; and:

    jactantiā gloriāque,

    Tac. A. 1, 8:

    quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,

    Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179:

    caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem,

    Hor. C. 1, 18, 15:

    patriam obruit olim gloria paucorum,

    Juv. 10, 142:

    vana gloria,

    Liv. 22, 39, 18.—In plur.:

    perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est,

    vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.—
    (β).
    With gen.:

    generandi mellis,

    Verg. G. 4, 205:

    lautae mensae,

    Luc. 4, 376.

    Lewis & Short latin dictionary > gloria

  • 9 gloriosus

    glōrĭōsus, a, um, adj. [gloria].
    I.
    (Acc. to gloria, I.) Full of glory, glorious, famous, renowned (syn.:

    illustris, praeclarus, magnificus): de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    quae si in privatis gloriosa sunt,

    id. Deiot. 14, 40:

    magnificum illud Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de philosophia libris non egeant,

    id. Div. 2, 2, 5:

    in illa fuga, nobis gloriosa,

    id. ib. 1, 28, 59:

    mors,

    id. ib. 1, 24, 51:

    consilia,

    id. Att. 8, 12, 5:

    illa,

    Vell. 2, 49, 4:

    princeps,

    Suet. Calig. 8:

    gloriosissimae victoriae,

    id. Tib. 52; cf.:

    dies gloriosissimus,

    Tac. H. 5, 17:

    quod ipsi Agamemnoni fuit honestum, habere, etc.... mihi vero gloriosum, te juvenem consulem florere laudibus,

    Cic. Fam. 9, 14, 2; cf.:

    bene de re publica mereri, gloriosum est,

    id. Phil. 1, 14, 33:

    quod quaesitur gloriosum an indecorum sit,

    Sall. H. 4, 61, 1 Dietsch:

    in saecula,

    Vulg. Dan. 3, 56.—
    II.
    Vainglorious, boasting, bragging, haughty, conceited, ostentatious (syn.: jactans, arrogans, superbus, insolens, vanus, ostentator).
    A.
    In gen.:

    vos nequam et gloriosae,

    Plaut. Truc. 1, 2, 55:

    (vir) mendax et gloriosus,

    id. Curc. 4, 1, 10; 5, 2, 34; id. Ps. 3, 2, 5:

    ubi illa magnifica et gloriosa ostentatio civitatis?

    Cic. Fl. 22, 52:

    praepotens et gloriosa philosophia,

    id. de Or. 1, 43, 193:

    epistolae jactantes et gloriosae,

    Plin. Ep. 3, 9, 13:

    pavo, gloriosum animal,

    Plin. 10, 20, 22, § 44:

    esse gloriosi animi,

    eager for glory, Suet. Claud. 1:

    miles,

    Ter. Eun. prol. 31; 38; cf.

    B. infra: vir,

    a braggart, Vulg. Prov. 25, 14.—
    B.
    Esp.: Miles gloriosus, the title of a comedy of Plautus. To this refers:

    deforme est, de se ipsum praedicare, falsa praesertim, et cum irrisione audientium imitari Militem gloriosum,

    Cic. Off. 1, 38, 137; and:

    milites,

    id. Lael. 26, 98.—Hence, adv.: glōrĭōse.
    1.
    (Acc. to I.) Gloriously: res magnas manu gerere, Naev. ap. Gell. 6, 8, 5:

    triumphare,

    Cic. Fam. 2, 12, 3; Vulg. Exod. 15, 1.— Comp.:

    quia relicua gloriosius retinebat,

    Sall. H. 1, 55 Dietsch. — Sup.:

    quod per ipsos confici potuit, gloriosissime et magnificentissime confecerunt,

    Cic. Att. 14, 4, 2.—
    2.
    (Acc. to II.) Boastfully, vauntingly, pompously:

    exorsus es non gloriose magis a veritate quam, etc.,

    Cic. de Or. 2, 8, 31:

    mentiri,

    id. Mil. 27, 72; cf.

    proloqui,

    Plaut. Stich. 2, 1, 4: amiciri, id. Pers. 2, 5, 6:

    amicitiam ostentare,

    Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch.

    Lewis & Short latin dictionary > gloriosus

  • 10 insolens

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolens

  • 11 insolenter

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolenter

  • 12 prodigiosus

    prōdĭgĭōsus, a, um, adj. [prodigium], unnatural, strange, wonderful, marvellous, prodigious ( poet. and in post-Aug. prose):

    atria Circes,

    Ov. M. 13, 968:

    cura Veneris,

    id. ib. 9, 727:

    mendacia,

    id. Am. 3, 6, 17:

    corpora,

    Quint. 1, 1, 2; cf. id. 2, 5, 11:

    astra,

    Stat. Th. 3, 523:

    ostentatio (virium),

    Plin. 7, 20, 19, § 83:

    fides,

    Juv. 13, 62:

    prodigiosum dictu!

    Tac. H. 3, 56: ora prodigiosa Tartarei canis, mart. 5, 36, 2.— Comp.: quo nihil prodigiosius passa est respublica, Trebell. XXX. Tyr. 31; Salv. Gub. Dei, 7, p. 281. — Adv.: prōdĭgĭōsē, in an unnatural, strange, or wonderful manner:

    lien cum jecinore locum aliquando permutat, sed prodigiose,

    Plin. 11, 37, 80, § 204; 30, 11, 29, § 95.

    Lewis & Short latin dictionary > prodigiosus

  • 13 simulatio

    sĭmŭlātĭo, ōnis, f. [simulo, II.], a falsely assumed appearance, a false show, feigning, shamming, pretence, feint, insincerity, deceit, hypocrisy, simulation, etc. (class. and very freq.; cf. imitatio).
    (α).
    With gen.:

    simulatio insaniae,

    Cic. Off. 3, 26, 97:

    stultitiae,

    id. Brut. 14, 53:

    imitatio simulatioque virtutis,

    id. Ac. 2, 46, 140; id. Att. 7, 1, 6:

    omnium rerum,

    id. Lael. 25, 92:

    timoris,

    Caes. B. G. 5, 50 fin.; id. B. C. 2, 40:

    itineris,

    id. B. G. 6, 8:

    deditionis,

    id. B. C. 3, 28:

    vulnerum,

    id. ib. 2, 35:

    rei frumentariae,

    id. B. G. 1, 40; cf.: legis agrariae (with nomen), [p. 1705] Cic. Agr. 2, 6, 15: rei publicae, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 5:

    Parthici belli,

    Caes. B. C. 1, 9.—Esp., abl. adverb., under prelext of, under pretence of, etc.:

    amicitiae,

    Cic. Lael. 8, 26:

    muliones equitum specie ac simulatione collibus circumvehi jubet,

    Caes. B. G. 7, 45; cf.:

    gladiatores emtos esse Fausti simulatione ad caedem ac tumultum,

    as was pretended for Faustus, Cic. Sull. 19, 54:

    pro sociis contra hostīs exercitum mittere, an hostium simulatione contra socios,

    id. Imp. Pomp. 22, 66:

    provocare arma Romana simulatione numinum ausus est,

    under pretence of a divine command, Tac. H. 2, 61. —Similarly:

    per simulationem, cum simulatione: per simulationem amicitiae me nefarie prodiderunt,

    Cic. Red. Quir. 9, 21:

    cum simulatione timoris agere,

    Caes. B. G. 5, 50.—
    (β).
    Absol.:

    ex omni vitā simulatio dissimulatioque tollenda est,

    Cic. Off. 3, 15, 61:

    simulatio et inanis ostentatio,

    id. ib. 2, 12, 43:

    in specie fictae simulationis, pietas inesse non potest,

    id. N. D. 1, 2, 3:

    nihil ut opus sit simulatione et fallaciis,

    id. de Or. 2, 46, 191; so (with perfidia) Caes. B. G. 4, 13:

    non mea'st simulatio,

    Ter. Heaut. 4, 5, 34; cf.:

    optima est simulatio contra simulantem,

    Quint. 6, 3, 92:

    nihil simulatio proficit,

    Sen. Ep. 79, 18.— Plur.:

    illa simulationum nescia,

    Tac. A. 4, 54:

    simulationum falsa,

    id. ib. 6, 45; 6, 54; Plin. Pan. 72 fin.
    II.
    Rhet. t. t.: eirôneia est simulatio, Mart. Cap. 5, § 523.

    Lewis & Short latin dictionary > simulatio

  • 14 sophisticus

    sŏphistĭcus, a, um, adj., = sophistikos, sophistic, sophistical; res admodum insidiosa et sophistica, neque ad veritates magis quam ad captiones reperta, Tiro Tullius ap. Gell. 7, 3, 35:

    captio,

    Gell. 18, 2, 6:

    ostentatio,

    Arn. 1, 36:

    ut concidant sophistica,

    Prud. Apoth. 2, 41.— Adv.: sŏphi-stĭcē, sophistically:

    interpretari legem et cavillari,

    Cod. Just. 8, 10, 12, § 3; Vulg. Ecclus. 37, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > sophisticus

См. также в других словарях:

  • ostentatio — index pretense (ostentation) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • ostentation — [ ɔstɑ̃tasjɔ̃ ] n. f. • mil. XVIe; obstentacion 1403; « action de montrer » 1366; lat. ostentatio ♦ Mise en valeur excessive et indiscrète d un avantage. ⇒ étalage, parade. Avec ostentation. ⇒ 2. affectation, gloriole, orgueil, vanité; fam. épate …   Encyclopédie Universelle

  • ostentaţie — OSTENTÁŢIE, ostentaţii, s.f. Punere în valoare în mod provocator a unei insuşiri; prezentare demonstrativă, etalare pretenţioasă a ceva. ♢ loc. adv. Cu ostentaţie = în mod demonstrativ, ostentativ. [var.: ostentaţiune s.f.] – Din fr. ostentation …   Dicționar Român

  • Ostentation — Os|ten|ta|ti|on, die; , en [lat. ostentatio = Zurschaustellung, Prahlerei, zu: ostentare = darbieten, prahlend zeigen, Intensivbildung zu: ostendere, ↑ ostensibel] (bildungsspr.): das Zurschaustellen, Großtun, Renommieren. * * * Os|ten|ta|ti|on,… …   Universal-Lexikon

  • Ostentation — Os ten*ta tion, n. [L. ostentatio: cf. F. ostentation.] 1. The act of ostentating or of making an ambitious display; unnecessary show; pretentious parade; usually in a detractive sense. Much ostentation vain of fleshly arm. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ostentation — noun Etymology: Middle English ostentacion, from Middle French, from Latin ostentation , ostentatio, from ostentare to display, frequentative of ostendere Date: 15th century 1. excessive display ; pretentiousness 2. archaic an act of displaying …   New Collegiate Dictionary

  • List of Aedes species — The large mosquito genus Aedes includes the following species. Where known, this list will indicate whether the species bites man and any pathogens the species carries: List Aedes aboriginis northwest coast mosquito Bites man Aedes abserratus… …   Wikipedia

  • Renaissance du 12e siècle — Renaissance du XIIe siècle La renaissance du XIIe siècle est une période majeure de renouveau du monde culturel au Moyen Âge, mise en évidence par les travaux des historiens Charles H. Haskins, Jacques Le Goff ou encore Jacques Verger.… …   Wikipédia en Français

  • Renaissance du 12è siècle — Renaissance du XIIe siècle La renaissance du XIIe siècle est une période majeure de renouveau du monde culturel au Moyen Âge, mise en évidence par les travaux des historiens Charles H. Haskins, Jacques Le Goff ou encore Jacques Verger.… …   Wikipédia en Français

  • Renaissance du XIIe siecle — Renaissance du XIIe siècle La renaissance du XIIe siècle est une période majeure de renouveau du monde culturel au Moyen Âge, mise en évidence par les travaux des historiens Charles H. Haskins, Jacques Le Goff ou encore Jacques Verger.… …   Wikipédia en Français

  • Renaissance du XIIe siècle — La renaissance du XIIe siècle est une période majeure de renouveau du monde culturel au Moyen Âge, mise en évidence par les travaux des historiens Charles H. Haskins, Jacques Le Goff ou encore Jacques Verger. Stimulée par un contexte de… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»