Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

obsidiō

  • 1 obsidiō

        obsidiō ōnis, f    [ob], a siege, investment, blockade: urbis, Cs.: obsidione urbīs capere: Bibulum in obsidione habere, Cs.: spes maior in obsidione quam in oppugnatione, L.: obsidione Isiondensīs exemit, released from, L.: cingi urbem obsidione, besieged, V.: totam soluturi obsidionem, would end the siege, L.: solutā obsidione, raised, L.: ad Capuae liberandam obsidione ire, to raise, L.—Fig., an imminent danger, extreme peril: obsidione rem p. liberare.
    * * *
    siege; blockade

    Latin-English dictionary > obsidiō

  • 2 obsidio

    obsĭdĭo, ōnis, f. [obsideo].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a siege, investment, blockade of a place (class.): obsidionem potias dicendum esse, quam obsidium, adjuvat nos testimonio suo Ennius in Telamone, Paul. ex Fest. p. 198 Müll.; v. Müll. ad loc.; and cf.: cui tu obsidionem paras, Enn. ib. (Trag. v. 365 Vahl.); and:

    obsidionem obducere,

    id. ib. (Trag. v. 11 ib.):

    partim vi, partim obsidione urbes capere,

    Cic. Mur. 9, 20:

    aliquem in obsidione habere,

    Caes. B. C. 3, 31:

    cum spes major Romanis in obsidione quam in oppugnatione esset,

    Liv. 5, 2: obsidione eximere, to free or relcase from, id. 38, 15:

    obsidione cingere,

    to besiege, blockade, Just. 22, 4, 1; Verg. A. 3, 52:

    obsidionem tolerare,

    to stand, Tac. H. 1, 33:

    obsidionem exsequi,

    to carry on, id. A. 15, 4:

    obsidionem omittere,

    to raise, id. ib. 15, 5: obsidionem solvere, to put an end to a siege, by either surrender or relief:

    tolerando paucos dies totam soluturos obsidionem,

    Liv. 26, 7, 8; cf. Amm. 20, 7, 3:

    solutā obsidione,

    raised, Liv. 36, 31, 7; Curt. 4, 4, 1:

    eam obsidionem sine certamine adveniens Cn. Scipio solvit,

    Liv. 24, 41, 11; 25, 22, 15; 38, 5, 6; Just. 4, 4, 5; Tac. A. 4, 24; id. H. 4, 34: liberare obsidionem, to raise the siege:

    non ad Romam obsidendam, sed ad Capuae liberandam obsidionem Hannibalem ire,

    Liv. 26, 8, 5; cf. obsidium fin.:

    longae dira obsidionis egestas,

    Juv. 15, 96. —
    B.
    Transf., captivity (post-class.), Just. 2, 12, 6; 15, 1, 3; 39, 1, 1.—
    II.
    Trop., pressing, imminent danger:

    obsidione rem publicam liberare,

    Cic. Rab. Perd. 10, 29:

    feneratores ex obsidione eximere,

    to free from the danger of losing their money, id. Fam. 5, 6, 3; Plin. Pan. 81, 2; cf. obsidium.

    Lewis & Short latin dictionary > obsidio

  • 3 obsidium

    1.
    obsĭdĭum, ĭi, n. [obsideo], a siege, investment, blockade (mostly ante-class. and post-Aug. for obsidio; not in Cic. or Cæs.; but cf. obsidio).
    I.
    Lit.:

    obsidium dictum ab obsidendo, quominus hostis egredi posset inde,

    Varr. L. L. 5, § 90 Müll.: obsidium, tam quam praesidium, subsidium, recte dicitur, Paul. ex Fest. p. 193 Müll.: saevo obsidio premere aliquem, Enn. ap. Non. 216, 29 (Ann. v. 28 Vahl.):

    obsidium facere Ilio,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 24:

    obsidio circumdare,

    Tac. A. 13, 41:

    obsidium urgere,

    id. H. 4, 28; Flor. 4, 4, 4; Gell. 15, 31, 1; Amm. 20, 7, 3:

    ad liberandum Mogontiaci obsidium,

    Tac. H. 4, 37.—
    II.
    Trop.
    A.
    A waylaying, an ambush:

    obsidia hominum aut insidiosorum animalium,

    Col. 8, 2, 7.—
    B.
    Attention, foresight:

    curatoris,

    Col. 9, 9, 1; cf. obsidio.—
    C.
    Danger:

    tuo tergo obsidium adesse,

    Plaut. Mil. 2, 2, 64.
    2.
    obsĭdĭum, ĭi, n. [obses], the condition of a hostage, hostageship (Tacitean):

    Meherdates obsidio nobis datus,

    Tac. A. 11, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > obsidium

  • 4 obsidium

        obsidium ī, n    [ob+SED-], a siege, blockade: obsidio circumdare, Ta.
    * * *
    siege, blockade

    Latin-English dictionary > obsidium

  • 5 obsidium

        obsidium ī, n    [obses], the condition of a hostage, hostageship: obsidio nobis datus, Ta.
    * * *
    siege, blockade

    Latin-English dictionary > obsidium

  • 6 decennia

    dĕcennis, e, adj. [id.], of ten years (post-Aug.):

    bellum, of the Greeks before Troy,

    Quint. 8, 4, 22;

    also proelium,

    Petr. 89, 2, 8:

    obsidio (Veiorum),

    Flor. 1, 12, 8:

    equae,

    ten years old, Plin. 8, 44, 69; cf.:

    decenni major asinus,

    Pall. Mart. 14, 1.—
    II.
    Subst.: decennia, ium, n., = decennalia, a festival under the emperors, held every ten years, Treb. Gall. 5 fin.; cf.: decennalis, no. II.

    Lewis & Short latin dictionary > decennia

  • 7 decennis

    dĕcennis, e, adj. [id.], of ten years (post-Aug.):

    bellum, of the Greeks before Troy,

    Quint. 8, 4, 22;

    also proelium,

    Petr. 89, 2, 8:

    obsidio (Veiorum),

    Flor. 1, 12, 8:

    equae,

    ten years old, Plin. 8, 44, 69; cf.:

    decenni major asinus,

    Pall. Mart. 14, 1.—
    II.
    Subst.: decennia, ium, n., = decennalia, a festival under the emperors, held every ten years, Treb. Gall. 5 fin.; cf.: decennalis, no. II.

    Lewis & Short latin dictionary > decennis

  • 8 diuturnus

    dĭūturnus, a, um (diŭ-, Ov. F. 6, 352), adj. [diu], of long duration, lasting, long (class.; cf.:

    diutinus, longinquus): quid putet in rebus humanis diuturnum, qui cognoverit, quid sit aeternum?

    Cic. Rep. 1, 17; cf.

    gloria (opp. aeterna),

    id. ib. 6, 21;

    opp. extremum,

    id. de Sen. 19, 69:

    usus,

    id. Lael. 22 fin.:

    injuria,

    id. Fam. 6, 10, 5:

    bellum,

    id. de Imp. Pomp. 12 fin.:

    pax,

    id. Rep. 5, 2; id. Prov. Cons. 3:

    quies,

    Sall. C. 31:

    labor,

    Caes. B. C. 2, 45 fin.:

    obsidio,

    Ov. F. 6, 352:

    mala,

    id. Tr. 4, 6, 50 et saep.:

    status rei publicae,

    Cic. Rep. 2, 37; cf.

    res publica,

    id. ib. 1, 26;

    2, 3: rex,

    id. ib. 2, 12:

    non potes esse diuturnus,

    i. e. your power, id. Phil. 2, 44, 113:

    dux,

    experienced, veteran, Amm. 16, 2, 2.— Comp.:

    equae,

    longerlived, Varr. R. R. 2, 7, 11; cf.

    filia,

    Ov. F. 6, 219; id. M. 3, 472:

    molestiae,

    of longer duration, Cic. Fam. 6, 13, 3:

    impunitas,

    Caes. B. G. 1, 14, 5:

    multa,

    Plin. 7, 55, 56, § 188.— Sup.: poenae diuturnissimae, Aug. Civ. Dei, 21, 23 init.—Adv.: diūturne, Cic. Fam. 6, 10, 5 Orell. (dub. al. diuturnam).— Comp.:

    diuturnius,

    longer, Sid. Ep. 2, 14; 9, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > diuturnus

  • 9 dum

    dum, conj. [for dium, acc. from dius; cf. diu, Corss. Ausspr. 2, 856], denotes the temporal relation of two actions to cach other,
    I.
    As contemporaneous, or,
    II.
    As in immediate succession, so that with the commencement of one action the other ceases.
    I.
    As contemporaneous.
    A.
    Without respect to the limits of the two actions, while, whilst, during the time in which.
    1.
    In gen., construed with the indicative, except in oratio obliqua, where the subjunctive was sometimes used. In Aug. poets and late prose the subjunctive often stands in oratio directa, v. the following).
    (α).
    Indic. praes.:

    dum cum hac usuraria Uxore mihi nunc morigero, haec curata sint Fac sis,

    Plaut. Am. 3, 3, 25; so id. Aul. 4, 2, 14; id. Bacch. 4, 7, 19; Ter. Heaut. 2, 2, 11; Cic. Clu. 32 fin.; Verg. E. 3, 75; Hor. Ep. 2, 1, 190 et saep.— In the praes. histor.:

    dum haec loquimur, interea loci ad macellum ubi advenimus, etc.,

    Ter. Eun. 2, 2, 24; id. Phorm. 5, 9, 18; Cic. de Or. 2, 4, 15; id. Div. in Caec. 17, 56:

    dum haec geruntur, Caesari nuntiatum est, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 1; cf.

    these forms of transition,

    id. ib. 3, 17, 1; 4, 32, 1; 4, 34, 3; 5, 22, 1; 6, 7, 1; 7, 57, 1; id. B. C. 1, 56, 1; 2, 1, 1 et saep. dum ea conquiruntur et conferuntur, nocte intermissa circiter hominum milia VI ad Rhenum contenderunt, Caes. B. G. 1, 27, 4; cf. id. B. C. 1, 37, 1; id. ib. 1, 36, 1; Liv. 21, 7, 1; Verg. G. 4, 559.—In the imperf.:

    dum haec in Appulia gerebantur, Samnites... urbem non tenuerunt,

    Liv. 10, 36 fin.; 21, 53; 41, 14; Nep. Hann. 2, 4; Tac. Agr. 41; cf.:

    dum is in aliis rebus erat occupatus,

    Cic. Rosc. Am. 32, 91 —In the fut.; nunc animum advortite Dum argumentum hujus eloquar comoediae, Plaut. Am. prol. 96.—In the perf.:

    dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, Crassorum inventus est dissimillimus,

    Cic. Brut. 81, 292; so id. Mur. 27, 55; id. Fin. 2, 13; id. Phil. 14, 12, 33; id. Att. 1, 16, 2; Nep. Reg. 2, 2 al.—In the pluperf.:

    dum in unam partem oculos animosque hostium certamen averterat, pluribus locis scalis capitur murus,

    Liv. 32, 24.—In the fut. perf.:

    bellum ingens geret Italia... Tertia dum Latio regnantem viderit aestas,

    Verg. A. 1, 265.—Prov.:

    dum loqueris,

    i. e. this instant, Petr. 99.—In the oratio obliqua: dic, hospes, Spartae, nos te hic vidisse jacentes, Dum sanctis patriae legibus obsequimur, Poëta ap. Cic. Tusc. 1, 42, 101; Liv. 2, 57; 26, 16; Tac. A. 15, 59; id. H. 1, 33; Ov. M. 4, 776 et saep.—
    (β).
    Subj. In oratio obliqua:

    dixisti, dum Planci in me meritum verbis extollerem, me arcem facere e cloaca,

    Cic. Planc. 40; so id. de Or. 1, 41 fin.; id. Mur. 24; id. Att. 5, 17, 3; Sall. C. 7, 6; Tac. H. 4, 17 fin. al.—In oratio recta:

    o quotiens ausae, caneret dum valle sub alta, Rumpere mugitu carmina docta boves,

    Tib. 2, 3, 19:

    dum intentus in eum se rex totus averteret, etc.,

    Liv. 1, 40, 7:

    dum ea in Samnio gererentur,

    id. 10, 18, 1; Ov. Pont. 3, 3, 2; Verg. G. 4, 457; Mart. 1, 22, 1; Hirt. B. Hisp. 23; Aur. Vict. Vir. Ill. 35; id. Caes. 39; Hyg. Fab. 12 al.—
    b.
    When the principal action is an immediate and sudden sequence of that described in [p. 618] the clause with dum, subito or repente is often used in the principal clause:

    dum tempus teritur, repente milites, etc.,

    Liv. 29, 9, 5: dum advenientes filia interrogat, repente in osculis, etc. Suet. Aug. 99:

    dum Appium orno, subito sum factus accusatoris ejus socer,

    Cic. Att. 6, 6, 1; Hirt. B. Afr. 61.—
    c.
    When the actions are simply presented as contemporaneous, interea, jam or interea jam is often used in the principal clause:

    dum haec mecum reputo, accersitur lavatum interea virgo,

    Ter. Eun. 3, 5, 44; Cic. Quint. 6, 28:

    dum ea Romani parant, jam Saguntum oppugnabatur,

    Liv. 21, 7, 1; cf.

    also: dum... interim,

    Plaut. Trin. 1, 1, 8; id. Men. 1, 3, 31; Liv. 21, 47, 7 al.—
    2.
    Esp., of duration in the present, now, yet.
    a.
    In combination with etiam primum, and esp. freq. with the negations non, nec, ne, haud, nihil, nullus, nemo, v. h vv.—
    b.
    Colloq., as an enclitic with imperatives and interjections (by some separately written ades dum, abi dum, etc, but v. Ritschl, Opusc Phil p. 567 sq.), orig, acc of time, a moment, a second, a little Sosia adesdum, paucis te volo, Ter. And 1, 1, 2 abidum, id. Heaut. 2, 3, 8 circumspicedum, Plaut Trin. 1, 2, 109:

    dicdum,

    Ter. Hec 5, 3, 5 facitodum, id. Heaut 3, 2, 39 iteradum, Poëta ap. Cic. Att. 14, 14 jubedum, Plaut. Rud. 3, 5, 7:

    manedum,

    id. Bacch. 4, 6, 24; Ter. Hec. 5, 4, 4:

    memoradum,

    Plaut. Poen. 5, 2, 103:

    tacedum,

    id. Men. 2, 2, 73:

    tangedum,

    id. Rud. 3, 5, 5 al.:

    agedum (most freq.),

    id. Am. 2, 2, 151; 5, 1, 29; id. As. 4, 1, 1; 5, 1, 1 et saep. (for which, agidum, id. Trin. 2, 2, 89 Ritschl ad loc.); Ter. Eun. 4, 4, 27; id. Heaut. 2, 3, 69; id. Hec. 3, 1, 35; id. Phorm. 5, 3, 1; Cic. Sull. 26; Liv. 7, 9; 9, 16 al.; Cat. 63, 78; Stat. Th. 7, 126 al.:

    agitedum,

    Liv. 3, 62 Drak.; 5, 52; 7, 34 fin.:

    cedodum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15:

    ehodum,

    id. And. 1, 2, 13; 2, 1, 24; 3, 5, 10; id. Eun. 2, 3, 68; also in Plaut. in enumerations: primumdum (= Gr. prôton men), Plaut. Mil. 2, 3, 26; id. Most. 2, 1, 53; id. Trin. 1, 2, 61 al.—
    B.
    With respect to the temporal limit of both actions, i. q. tamdiu quam or usque eo, as long as, while.
    1.
    Lit. (with indic. when the duration of the action in the principal clause is alone implied, except in the oratio obliqua).—In praes.: bene factum a vobis, dum vivitis, non abscedet, Cato ap. Gell. 16, 1 fin.; so Cic. Lael. 4, 14; id. de Sen. 23, 86; id. Fin. 3, 2, 9; Caes. B. G. 7, 50 fin. al.—In fut.: quid illos opinamini animi habuisse atque habituros, dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 13, 17; Plaut. Ps. 1, 3, 103; Cic. Rosc. Am. 32 fin.; id. Leg. 1, 1, 2; Verg. A. 1, 607 sq. et saep.—
    (β).
    Subj., often, when the clause with dum expresses a desired end, or refers to an indefinite future:

    non tibi venit in mentem, Si, dum vivas, tibi bene facias, etc.,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 76:

    pars, dum vires suppeterent, eruptionem censebant,

    Caes. B. G. 7, 77, 2:

    ut sua sponte, dum sine periculo liceret, excederet Gadibus,

    id. B. C. 2, 20, 3:

    hoc unum esse tempus de pace agendi, dum sibi uterque confideret ut pares ambo viderentur,

    id. ib. 3, 10, 7:

    de quo (sc. animo) dum disputarem, tuam mihi dari vellem, Cotta, eloquentiam,

    Cic. N. D. 2, 59, 147 Bait. (v. Roby, Gram. 2, 284 sq.). —
    b.
    With tamdiu, tantum, tantummodo, tantisper, usque; or opp. postea, postquam, deinde, ubi, nunc, etc.—With tamdiu, Cic. Verr. 2, 4, 3; id. Cat. 3, 7; id. de Sen. 12, 41; id. Tusc. 5, 33 fin.; id. Att. 9, 6, 5 al.—With tantum, Liv. 27, 42.—With tantummodo, Sall. J. 53, 3.—With tantisper, Plaut. Truc. prol. 11; Ter. Ad. 1, 1, 44; id. Heaut. 1, 1, 54.—With usque, Cic. Verr. 2, 1, 5: dum... postea, id. Mur. 12, 26—dum... postea quam, Caes. B. G. 7, 82, 1; Cic. Rosc. Am. 43 fin. —dum... postquam, Sall. J. 53, 3; Liv. 21, 13; cf. Ter. And. 1, 1, 27—dum... deinde, Cic. Att. 9, 6, 5; Liv. 27, 42, 13—dum... sed ubi, Plaut. Capt. 2, 1, 37; Caes. B. C. 1, 51, 5—dum... nunc, Ter. And. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 4, 11.—For tamdiu... dum, less freq. dum... dum, as long as... so long:

    sic virgo dum intacta manet, dum cara suis,

    Cat. 62, 45 and 56; cf. Quint. 9, 3, 16:

    dum habeat, dum amet,

    Plaut. Truc. 2, 1, 23 (al. tum).—
    c.
    In Plautus repeatedly with an emphatic quidem, Plaut. As. 2, 4, 57; 5, 2, 20; id. Bacch. 2, 2, 48; id. Merc. 2, 3, 53; id. Ps. 1, 5, 92.—
    2.
    Transf.
    a.
    In conditional relations as a restrictive particle, like quatenus and duntaxat, so long as, if so be that, provided that, if only (so regularly connected with the subjunctive;

    freq. in prose and poetry): dum pereas, nihil interduo aiant vivere,

    Plaut. Capt. 3, 5, 36: Ly. Concede, inspiciam quid sit scriptum. Cu. Maxime, Tuo arbitratu, dum auferam abs te id quod peto, id. Curc. 3, 58; cf.:

    dum res maneant, verba fingant arbitratu suo,

    Cic. Fin. 5, 29 fin.: oderint, dum metuant, Att. ap. Cic. Off. 1, 28, 97:

    licet lascivire, dum nihil metuas,

    Cic. Rep. 1, 40 et saep.; in the imperf.:

    qui sese in cruciatum dari cuperet, dum de patris morte quaereretur,

    id. Rosc. Am. 41, 119; Sall. C. 40, 4; id. J. 68, 3; Quint. 10, 1, 33: An. Non pudet vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter. Phorm. 3, 2, 41;

    so without a verb,

    Cic. Fam. 7, 9; id. Ac. 2, 32, 104; Quint. 4, 1, 70; 9, 4, 58; 10, 3, 5; cf.:

    dum eatenus,

    id. 1, 11, 1.—
    (β).
    With an emphatic modo, and often in one word, dummodo:

    aeque istuc facio dummodo Eam des, quae sit quaestuosa, etc.,

    Plaut. Mil. 3, 1, 189; id. Aul. 2, 2, 62; id. Mil. 2, 2, 98; Cic. Rep. 3, 3; id. Off. 3, 21; id. Cat. 1, 5; 9; Prop. 3, 17, 17 (4, 16, 17 M.); Ov. F. 5, 242 al.; cf.:

    sin autem jejunitatem... dummodo sit polita, dum urbana, dum elegans, in Attico genere ponit, etc.,

    Cic. Brut. 82, 285:

    dummodo sit dives, barbarus ille placet,

    Ov. A. A. 2, 276.—Separated by other words:

    mea nil refert, dum patiar modo,

    Ter. Eun. 2, 3, 28:

    certumst pati, dum illum modo habeam mecum,

    id. Heaut. 3, 1, 57; Val. Fl. 5, 265.—
    (γ).
    With tamen, and, in Plautus (cf. above, 1. c.), with quidem.—With tamen, Cic. de Or. 2, 77, 314; Cels. 3, 4; Quint. 1, 1, 11; 2, 12, 7; 8 prooem. § 32; Dig. 39, 22, 4.—With quidem, Plaut. Trin. 1, 2, 20; id. Aul. 2, 2, 34; cf. the foll. number.—
    (δ).
    In negative conditional clauses, with ne, so long as not, provided that not, if only not:

    VTEI. SENATVS. NOSTER. DECERNERET. DVM. NE. MINVS. SENATORIBVS. C. ADESENT., S. C. de Bac. (thrice): id faciat saepe, dum ne lassus fiat,

    Cato, R. R. 5, 4; Plaut. Trin. 4, 2, 137; cf. id. Bacch. 4, 8, 26; id. Curc. 1, 1, 36; Ter. Hec. 4, 4, 12; Cic. Att. 6, 1, 4; 8, 11, B fin.; Liv. 3, 21 Drak.; 28, 40; Ov. H. 3, 81.—So too, dummodo ne, Cic. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 10, 25, 2; id. Q. Fr. 1, 1, 7; id. Att. 12, 45 al.:

    dum quidem ne,

    Plaut. Merc. 2, 3, 89.—
    b.
    With a causal accessory notion, until, long enough for, etc (very rare, only with subjunctive) obsidio deinde per paucos dies magis quam oppugnatio fuit, dum vulnus ducis curaretur, Liv 21, 8; cf. id. 24, 40; Suet Aug. 78 fin. nam se quoque moveri finget, dum aditum sibi ad aures faciat, Quint. 4, 1, 46.
    II.
    In immediate suceession, until, until that (with the subjunctive or the indicative, as the idea of aim or simply of time predominates; cf.

    e.g.: quid dicam, quantus amor bestiarum sit in educandis custodiendisque iis, quae procreaverunt, usque ad eum finem, dum possint se ipsa defendere?

    Cic. N. D. 2, 51 fin.:

    ea mansit in condicione atque pacto usque ad eum finem, dum judices rejecti sunt,

    id. Verr. 1, 6, 16; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 32; id. Eun. 1, 2, 126; Liv. 4, 21 fin.; 27, 42. Cicero generally, Caesar always employs the subjunctive).
    (α).
    Subj.:

    is dum veniat, sedens ibi opperibere,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 14; cf.:

    paulisper mane, dum edormiscat unum somnum,

    id. Am. 2, 2, 64; cf. also Cic. Att. 7, 1, 4;

    so with exspectare,

    id. Lael. 13; Caes. B. G. 1, 11 fin.; 4, 13, 2; Liv. 3, 11 fin.: Tac. Or. 19 fin.; Hor. Ep. 1, 2, 42; Luc. 5, 303 et saep.;

    with morari,

    Hirt. B. G. 8, 28; Liv. 4, 21 fin.; 22, 38 al.; cf. infra, b:

    sic deinceps omne opus contexitur, dum justa muri altitudo expleatur,

    Caes. B. G. 7, 23, 4; id. B. C. 1, 58, 4; cf.:

    multa quoque et bello passus, dum conderet urbem Inferretque deos Latio,

    Verg. A. 1, 5:

    ut spatium intercedere posset, dum milites convenirent, legatis respondit, etc.,

    Caes. B. G. 1, 7 fin.: Caesar ex eo tempore, dum ad flumen Varum veniatur, se frumentum daturum pollicetur, from that time until, etc., id. B. C. 1, 87, 1:

    differant in tempus aliud, dum defervescat ira,

    Cic. Tusc. 4, 36, 78 (cf. ib.:

    dum se ipsi colligant): quippe qui moram temporis quaererent, dum Hannibal in Africam traiceret,

    Liv. 30, 16 fin. et saep.—
    (β).
    Indic.:

    tu hic nos, dum eximus, interea opperibere,

    Ter. Heaut. 4, 7, 5;

    so with opperiri,

    Cic. Att. 10, 3;

    with manere aliquem,

    Ter. Phorm. 3, 2, 28;

    with exspectare,

    id. Eun. 1, 2, 126;

    with morari,

    Liv. 27, 42; cf.:

    causas innecte morandi, Dum pelago desaevit hiems,

    Verg. A. 4, 52:

    retine, dum ego huc servos evoco,

    Ter. Phorm. 5, 7, 89; cf.:

    Tityre, dum redeo, pasce capellas,

    Verg. E. 9, 23: struppis, quibus lectica deligata erat, usque adeo verberari jussit, dum animam efflavit, Gracch. ap. Gell. 10, 3, 5; cf. in the perf., Prop. 1, 3, 45; in the fut., id. 1, 14, 14. See Hand, Turs. II. pp. 303-330.

    Lewis & Short latin dictionary > dum

  • 10 gravanter

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravanter

  • 11 gravo

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravo

  • 12 gravor

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravor

  • 13 Lacedaemo

    Lăcĕdaemō̆n (nom. Lăcĕdaemo, Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50), ŏnis, f., = Lakedaimôn, the city of Lacedæmon or Sparta, near the modern Mistra:

    dura,

    Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50:

    patiens,

    Hor. C. 1, 7, 10; gen. Lacedaemonis moenia, Liv. 34, 34:

    obsidio,

    id. 34, 33; acc. Lacedaemonem, Plin. 16, 8, 13, § 34; acc. Graec. Laceuaemona, Verg. A. 7, 363; abl. Lacedaemone, Cic. Tusc. 5, 27, 77; locat. Lacedaemoni, Nep. praef. 4.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcĕdaemŏnes, um, m., the Lacedæmonians:

    gemini illi reges Lacedaemones Heraclidae,

    Mamert. Pan. ad Maxim. 9, 4.—
    B.
    Lăcĕdaemŏnĭus, a, um, adj., Lacedæmonian, Spartan: mulier, i. e. Helen, Enn. ap. Div. 1, 50, 114 (Trag. v. 93 Vahl.):

    Tarentum,

    i. e. founded by Spartans, Ov. M. 15, 50; Hor. C. 3, 5, 56:

    Galesus,

    that flows near Tarentum, Mart. 2, 43, 3:

    marmor,

    Plin. 36, 7, 11, § 55:

    orbis,

    i. e. floor of Laconian marble, Juv. 11, 175.— Subst.: Lăcĕdaemŏnĭi, ōrum, m., the Lacedæmonians, Spartans, Cic. Div. 1, 43, 95 sq.; id. Tusc. 1, 42, 101; id. Rep. 3, 9, 15 et saep. — Sing.:

    Lacedaimonius quidam,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100; Nep. Lys. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacedaemo

  • 14 Lacedaemon

    Lăcĕdaemō̆n (nom. Lăcĕdaemo, Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50), ŏnis, f., = Lakedaimôn, the city of Lacedæmon or Sparta, near the modern Mistra:

    dura,

    Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50:

    patiens,

    Hor. C. 1, 7, 10; gen. Lacedaemonis moenia, Liv. 34, 34:

    obsidio,

    id. 34, 33; acc. Lacedaemonem, Plin. 16, 8, 13, § 34; acc. Graec. Laceuaemona, Verg. A. 7, 363; abl. Lacedaemone, Cic. Tusc. 5, 27, 77; locat. Lacedaemoni, Nep. praef. 4.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcĕdaemŏnes, um, m., the Lacedæmonians:

    gemini illi reges Lacedaemones Heraclidae,

    Mamert. Pan. ad Maxim. 9, 4.—
    B.
    Lăcĕdaemŏnĭus, a, um, adj., Lacedæmonian, Spartan: mulier, i. e. Helen, Enn. ap. Div. 1, 50, 114 (Trag. v. 93 Vahl.):

    Tarentum,

    i. e. founded by Spartans, Ov. M. 15, 50; Hor. C. 3, 5, 56:

    Galesus,

    that flows near Tarentum, Mart. 2, 43, 3:

    marmor,

    Plin. 36, 7, 11, § 55:

    orbis,

    i. e. floor of Laconian marble, Juv. 11, 175.— Subst.: Lăcĕdaemŏnĭi, ōrum, m., the Lacedæmonians, Spartans, Cic. Div. 1, 43, 95 sq.; id. Tusc. 1, 42, 101; id. Rep. 3, 9, 15 et saep. — Sing.:

    Lacedaimonius quidam,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100; Nep. Lys. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacedaemon

  • 15 Lacedaemones

    Lăcĕdaemō̆n (nom. Lăcĕdaemo, Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50), ŏnis, f., = Lakedaimôn, the city of Lacedæmon or Sparta, near the modern Mistra:

    dura,

    Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50:

    patiens,

    Hor. C. 1, 7, 10; gen. Lacedaemonis moenia, Liv. 34, 34:

    obsidio,

    id. 34, 33; acc. Lacedaemonem, Plin. 16, 8, 13, § 34; acc. Graec. Laceuaemona, Verg. A. 7, 363; abl. Lacedaemone, Cic. Tusc. 5, 27, 77; locat. Lacedaemoni, Nep. praef. 4.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcĕdaemŏnes, um, m., the Lacedæmonians:

    gemini illi reges Lacedaemones Heraclidae,

    Mamert. Pan. ad Maxim. 9, 4.—
    B.
    Lăcĕdaemŏnĭus, a, um, adj., Lacedæmonian, Spartan: mulier, i. e. Helen, Enn. ap. Div. 1, 50, 114 (Trag. v. 93 Vahl.):

    Tarentum,

    i. e. founded by Spartans, Ov. M. 15, 50; Hor. C. 3, 5, 56:

    Galesus,

    that flows near Tarentum, Mart. 2, 43, 3:

    marmor,

    Plin. 36, 7, 11, § 55:

    orbis,

    i. e. floor of Laconian marble, Juv. 11, 175.— Subst.: Lăcĕdaemŏnĭi, ōrum, m., the Lacedæmonians, Spartans, Cic. Div. 1, 43, 95 sq.; id. Tusc. 1, 42, 101; id. Rep. 3, 9, 15 et saep. — Sing.:

    Lacedaimonius quidam,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100; Nep. Lys. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacedaemones

  • 16 Lacedaemonii

    Lăcĕdaemō̆n (nom. Lăcĕdaemo, Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50), ŏnis, f., = Lakedaimôn, the city of Lacedæmon or Sparta, near the modern Mistra:

    dura,

    Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50:

    patiens,

    Hor. C. 1, 7, 10; gen. Lacedaemonis moenia, Liv. 34, 34:

    obsidio,

    id. 34, 33; acc. Lacedaemonem, Plin. 16, 8, 13, § 34; acc. Graec. Laceuaemona, Verg. A. 7, 363; abl. Lacedaemone, Cic. Tusc. 5, 27, 77; locat. Lacedaemoni, Nep. praef. 4.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcĕdaemŏnes, um, m., the Lacedæmonians:

    gemini illi reges Lacedaemones Heraclidae,

    Mamert. Pan. ad Maxim. 9, 4.—
    B.
    Lăcĕdaemŏnĭus, a, um, adj., Lacedæmonian, Spartan: mulier, i. e. Helen, Enn. ap. Div. 1, 50, 114 (Trag. v. 93 Vahl.):

    Tarentum,

    i. e. founded by Spartans, Ov. M. 15, 50; Hor. C. 3, 5, 56:

    Galesus,

    that flows near Tarentum, Mart. 2, 43, 3:

    marmor,

    Plin. 36, 7, 11, § 55:

    orbis,

    i. e. floor of Laconian marble, Juv. 11, 175.— Subst.: Lăcĕdaemŏnĭi, ōrum, m., the Lacedæmonians, Spartans, Cic. Div. 1, 43, 95 sq.; id. Tusc. 1, 42, 101; id. Rep. 3, 9, 15 et saep. — Sing.:

    Lacedaimonius quidam,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100; Nep. Lys. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacedaemonii

  • 17 Lacedaemonius

    Lăcĕdaemō̆n (nom. Lăcĕdaemo, Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50), ŏnis, f., = Lakedaimôn, the city of Lacedæmon or Sparta, near the modern Mistra:

    dura,

    Cic. Leg. 2, 15, 39; id. Rep. 1, 33, 50:

    patiens,

    Hor. C. 1, 7, 10; gen. Lacedaemonis moenia, Liv. 34, 34:

    obsidio,

    id. 34, 33; acc. Lacedaemonem, Plin. 16, 8, 13, § 34; acc. Graec. Laceuaemona, Verg. A. 7, 363; abl. Lacedaemone, Cic. Tusc. 5, 27, 77; locat. Lacedaemoni, Nep. praef. 4.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcĕdaemŏnes, um, m., the Lacedæmonians:

    gemini illi reges Lacedaemones Heraclidae,

    Mamert. Pan. ad Maxim. 9, 4.—
    B.
    Lăcĕdaemŏnĭus, a, um, adj., Lacedæmonian, Spartan: mulier, i. e. Helen, Enn. ap. Div. 1, 50, 114 (Trag. v. 93 Vahl.):

    Tarentum,

    i. e. founded by Spartans, Ov. M. 15, 50; Hor. C. 3, 5, 56:

    Galesus,

    that flows near Tarentum, Mart. 2, 43, 3:

    marmor,

    Plin. 36, 7, 11, § 55:

    orbis,

    i. e. floor of Laconian marble, Juv. 11, 175.— Subst.: Lăcĕdaemŏnĭi, ōrum, m., the Lacedæmonians, Spartans, Cic. Div. 1, 43, 95 sq.; id. Tusc. 1, 42, 101; id. Rep. 3, 9, 15 et saep. — Sing.:

    Lacedaimonius quidam,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100; Nep. Lys. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacedaemonius

  • 18 Lipara

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Lipara

  • 19 lipara

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > lipara

  • 20 Liparae

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Liparae

См. также в других словарях:

  • obsidio — index blockade (barrier) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • obsidional — obsidional, ale, aux [ ɔpsidjɔnal, o ] adj. • XVe; lat. obsidionalis, de obsidio « siège » ♦ Didact. Relatif, propre aux sièges, aux villes assiégées. Monnaie obsidionale, frappée dans une ville assiégée. Fièvre obsidionale : sorte de psychose… …   Encyclopédie Universelle

  • Кобержицкий, Станислав — Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян, с 1656 года воевода… …   Википедия

  • Кобежицкий, Станислав — Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян, с 1656 года воевода… …   Википедия

  • Кобержицкий — Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян, с 1656 года воевода… …   Википедия

  • Кобержицкий С. — Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян, с 1656 года воевода… …   Википедия

  • Кобержицкий Станислав — Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян, с 1656 года воевода… …   Википедия

  • Кобежицкий — Кобежицкий, Станислав Станислав Кобежицкий (Станислав Кобержицкий; польск. Stanisław Kobierzycki; род. около 1600 умер в 1665) польский государственный деятель и историк. Биография Был послом в Бельгии, с 1647 года гданьский (данцигский) каштелян …   Википедия

  • Siege of Groenlo (1627) — Infobox Military Conflict conflict=Siege of Groenlo partof=the Eighty Years War caption= date=20 July 19 August1627 place=Groenlo, Gelderland result=Dutch Victory,Dutch Capture of Grol combatant1= combatant2= commander1=Frederick Henry, Prince of …   Wikipedia

  • Prix Bob-Morane — Le prix Bob Morane est un prix littéraire créé en 1999 par Marc Bailly. Il est décerné par un jury composé de professionnels francophones de la littérature (écrivains, journalistes, critiques, directeurs de collections). Il tire son nom de l… …   Wikipédia en Français

  • Prix Bob Morane — Cet article fait partie de la série Science fiction La SF à l’écran autre A B C …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»