Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

wearied

  • 1 fessus

        fessus adj.    [2 FA-], wearied, tired, fatigued, exhausted, worn out, weak, feeble, infirm: opere castrorum, S.: fessum inediā recreare: militiā cohortes, H.: caede, V.: annis, O.: vomere tauri, H.: Rubos fessi pervenimus, H.: fessi rerum, V.: ab undis, V.— Exhausted, worn out, enfeebled, feeble: volnere corpus, L.: Corporis artūs, sick, H.: vox loquendo, O.: naves, V.: res, misfortunes, V.
    * * *
    fessa, fessum ADJ
    tired, wearied, fatigued, exhausted; worn out, weak, feeble, infirm, sick

    Latin-English dictionary > fessus

  • 2 in-gravēscō

        in-gravēscō —, —, ere, inch.    [ingravo], to grow burdensome, be wearied: corpora exercitationum defatigatione ingravescunt.—To increase, be aggravated, grow worse: morbus ingravescens: ingravescens aetas: in dies, becomes oppressive: annona ingravescere consuevit, to grow dearer, Cs.— To grow in importance: hoc studium cottidie ingravescit, becomes more engrossing.

    Latin-English dictionary > in-gravēscō

  • 3 langueō

        langueō —, —, ēre    [LAG-], to be faint, be weary, be languid: nostris languentibus, Cs.: e viā, to be fatigued: per adsiduos motūs, to be wearied, O.: Inachiā minus ac me, H.: flos languet, droops, Pr.: tristi languebant corpora morbo, were faint, V.—Fig., to be languid, be dull, sink, be heavy, be listless: languet iuventus: nec eam solitudinem languere patior, pass in idleness: paululum, to be without energy, S.: recursus Languentis pelagi, i. e. ebbing, V.
    * * *
    languere, -, - V
    be tired; be listless/sluggish/unwell/ill; wilt, lack vigor

    Latin-English dictionary > langueō

  • 4 acediosus

    acediosa, acediosum ADJ
    wearied; listless

    Latin-English dictionary > acediosus

  • 5 delassabilis

    delassabilis, delassabile ADJ
    capable of fatigue; that can be worn/wearied out (L+S)

    Latin-English dictionary > delassabilis

  • 6 defetiscor

    dē-fĕtiscor (in MSS. sometimes defatiscor), fessus, 3, v. dep. n., to become tired or wearied; to grow weary, faint; to be exhausted. (For syn. v. defatigo. As a verb. fin. ante-class. and rare, but class. and freq. in the part. perf.):

    neque defetiscar experirier,

    Ter. Ph. 4, 1, 23; so with inf.:

    ego sum defessus reperire, vos defessi quaerere,

    Plaut. Ep. 5, 2, 54 sq. (for which, sum defessus quaeritando, id. Am. 4, 1, 6); id. Ep. 2, 2, 13; id. Merc. 4, 5, 3; Lucr. 5, 1145:

    non si quid malae pugnae acciderit, defetiscendum, Front. B. Parth.: ego vapulando, ille verberando usque ambo defessi sumus,

    Ter. Ad. 2, 2, 5; so, defessus with abl. gerund., id. ib. 4, 6, 1; id. Eun. 5, 7, 7; Afran. ap. Non. 392, 20; Ov. M. 9, 198; cf.:

    aggerunda aqua defessi,

    Plaut. Poen. 1, 2, 14.—With abl. nominis:

    diuturnitate pugnae defessi,

    Caes. B. G. 3, 4, 3; cf.

    the foll.: defessus totius diei labore,

    id. ib. 7, 88, 7; cf. id. B. C. 1, 65 fin.:

    vulneribus,

    id. B. G. 1, 25, 5:

    cultu agrorum,

    Cic. Agr. 2, 32 fin.:

    forensibus negotiis atque urbano opere,

    id. de Or. 2, 6, 23; 2, 57 fin.:

    convicio (aures),

    id. Arch. 6, 12 et saep.:

    semperque ipsi recentes defessis succederent,

    Caes. B. G. 7, 25; so opp. recens or integer, id. ib. 7, 41, 2; id. B. C. 1, 45, 7; 3, 94, 2; Cic. de Or. 3, 36 fin.:

    defessi Aeneadae,

    Verg. A. 1, 157; cf. ib. 2, 285; 565: defessus omnibus medullis, Catul. 55, 30; Prop. 3 (4), 1, 54.—
    II.
    Transf., of things:

    arbores defatiscentes,

    Plin. 17, 2, 2, § 10:

    ita defessa ac refrigerata accusatio,

    weakened, Cic. Verr. 1, 10 fin.; cf.

    oratio,

    id. ib. 1, 10, 31:

    orant defessis subeant rebus, i. e. afflictis,

    Sil. 1, 566.

    Lewis & Short latin dictionary > defetiscor

  • 7 delassabilis

    dēlassābĭlis, e, adj. [delasso], that can be wearied out:

    pectus,

    Manil. 4, 242.

    Lewis & Short latin dictionary > delassabilis

  • 8 extaediatus

    ex-taedĭātus, a, um, adj. [extaedio], worn out, utterly wearied, [Hilar.] Anon. in Job, 3, p. 232.

    Lewis & Short latin dictionary > extaediatus

  • 9 fatigabilis

    fătīgābĭlis, e, adj. [fatigo], that may be wearied (post-class.), Tert. Anim. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > fatigabilis

  • 10 fatigatio

    fătīgātĭo, ōnis, f. [id.], weariness, fatigue (stronger than lassitudo; v. the foll.; perh. not ante-Aug.; but defatigatio in Cic. and Caes.).
    I.
    Prop.:

    exercitationis finis esse debet lassitudo, quae citra fatigationem est,

    Cels. 1, 2:

    equorum atque hominum,

    Liv. 22, 15, 7:

    deficiens dolore et fatigatione,

    Quint. 11, 3, 173:

    sudor et fatigatio,

    id. 11, 3, 147;

    so with sudor,

    id. 1, 2, 31; 1, 12, 11:

    requiescit labor ille, cujus sibi ipsa fatigatio obstabat,

    id. 11, 2, 43; cf. id. 10, 3, 27; Tac. H. 2, 60.—
    II.
    Trop., jeer, banter (post-class.):

    qui cum in auditorio vel levi fatigatione taxaverunt,

    Eutr. 9, 19; Sulp. Sever. Dial. 1, 4 med. —In plur., Sid. Ep. 1, 8.—
    III.
    Concr.:

    fatigationi consulitur,

    the wearied, fatigued, Amm. 24, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fatigatio

  • 11 fessulus

    fessŭlus, a, um, adj. dim. [fessus], somewhat wearied:

    anima,

    App. Anech. 19 (p. 352 ed. Hildebr. min.).

    Lewis & Short latin dictionary > fessulus

  • 12 fessus

    fessus, a, um, P. a. [cf. Sanscr. hā-, gahāmi, relinquo; Gr. chiros, chêra, chôris; Lat. ad-fatim, fatigo], wearied, tired, fatigued; worn out, weak, feeble, infirm (class.; esp. freq. in poets; syn.: fatigatus, defessus, lassus, languidus).
    I.
    Prop., of living beings:

    Romani quamquam itinere atque opere castrorum et proelio fessi lassique erant, tamen, etc.,

    Sall. J. 53, 5:

    de via fessus,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    fessum inedia fluctibusque recreare,

    id. Planc. 10, 26:

    Veientes bello fessi,

    id. Div. 1, 44, 100:

    militiā fessae cohortes,

    Hor. C. 3, 4, 38:

    plorando fessus sum,

    Cic. Att. 15, 9, 1:

    satiate videndi,

    Lucr. 2, 1038:

    curāque viāque,

    Ov. M. 11, 274:

    somno,

    Tib. 1, 3, 88:

    malis,

    Ov. M. 9, 293:

    aetate,

    Verg. A. 2, 596; cf.

    annis,

    Ov. M. 9, 440:

    valetudinibus,

    Tac. H. 3, 2:

    fessi vomere tauri,

    Hor. C. 3, 13, 11:

    elephanti fessi aegritudine,

    Plin. 8, 1, 1, § 3:

    exercito corpore fessus,

    Sall. J. 71, 1; 70, 2:

    cum tibi librum Sollicito damus aut fesso,

    Hor. Ep. 2, 1, 221:

    inde Rubos fessi pervenimus,

    id. S. 1, 5, 94; so,

    viator,

    id. ib. 1, 5, 17:

    pastor,

    id. C. 3, 29, 22:

    Graii (sc. bello),

    id. ib. 2, 4, 11:

    boves,

    id. Epod. 2, 63.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    fessi rerum,

    exhausted with events, misfortunes, Verg. A. 1, 178:

    fessus bellique viaeque,

    Stat. Th. 3, 395:

    trepidi rerum fessique salutis,

    despairing of safety, Sil. 2, 234.—With acc.:

    agmina fessa gradum,

    Sil. 4, 40.—
    II.
    Transf., of inanim. and abstr. things (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    alter fessum vulnere, fessum cursu trahens corpus,

    Liv. 1, 25, 11; cf. Hor. C. 2, 7, 18; Lucr. 4, 848:

    (Phoebus) qui salutari levat arte fessos Corporis artus,

    i. e. sick, diseased, Hor. Carm. Sec. 63:

    vox fessa loquendo,

    Ov. Tr. 3, 3, 85:

    fessa aetas,

    i. e. the weakness of age, Tac. A. 14, 33:

    fessa aetate Galbae,

    id. H. 1, 12:

    domus aetatis spatio ne fessa vetusto Obruat,

    worn out, decayed, Lucr. 3, 774; cf. id. 5, 308:

    cardines fessi et turbati,

    Plin. 36, 15, 24, § 120:

    (amnes) In mare deducunt fessas erroribus undas,

    Ov. M. 1, 582:

    naves,

    Verg. A. 1, 168; 5, 29:

    puppes,

    Ov. M. 6, 519; Tib. 2, 5, 46:

    carinae,

    Ov. M. 11, 393; id. A. A. 3, 748:

    vela,

    Prop. 3 (4), 21, 19: fessa dies, spent, i. e. drawing to a close, Stat. S. 2, 2, 48:

    fessae res,

    critical, precarious, Plin. 2, 7, 5, § 18;

    also,

    misfortunes, calamities, Verg. A. 3, 145:

    rebus succurite fessis,

    id. ib. 11, 335:

    deligendum esse qui fessis rebus succurreret,

    Tac. A. 15, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > fessus

  • 13 gravanter

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravanter

  • 14 gravo

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravo

  • 15 gravor

    grăvo, āvi, ātum, 1, v. a. [gravis].
    I.
    To charge with a load, to load, burden, weigh down, oppress (mostly poet. and in postAug. prose).
    A.
    Lit.:

    praefectum castrorum sarcinis gravant,

    Tac. A. 1, 20; cf.:

    ferus Actora magno Ense gravat Capaneus,

    Stat. Th. 10, 257:

    non est ingenii cymba gravanda tui,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 22:

    aegraque furtivum membra gravabat onus,

    Ov. H. 11, 38:

    gravantur arbores fetu,

    Lucr. 1, 253; cf.:

    sunt poma gravantia ramos,

    Ov. M. 13, 812:

    ne, si demissior ibis, Unda gravet pennas,

    id. ib. 8, 205:

    quia pondus illis abest, nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10:

    stomacho inutilis, nervis inimicus, caput gravans,

    Plin. 21, 19, 75, § 128:

    minui quod gravet (corpus) quolibet modo utilius,

    id. 11, 53, 119, § 284:

    ne obsidio ipsa multitudine gravaretur,

    Just. 14, 2, 3; 38, 10, 8; so in pass.:

    alia die febre commotus est: tertia cum se gravari videret,

    weighed down, oppressed, Capitol. Anton. 12; and esp. in perf. part.:

    gravatus somno,

    Plin. 10, 51, 70, § 136; 26, 1, 4, § 6; 33, 1, 6, § 27:

    vino,

    Curt. 6, 11, 28:

    telis,

    id. 8, 14, 38:

    ebrietate,

    id. 5, 7, 11:

    cibo,

    Liv. 1, 7, 5:

    vino somnoque,

    id. 25, 24, 6.—
    B.
    Esp., to make pregnant:

    uterum,

    Stat. Th. 2, 614:

    gravatam esse virginem,

    Lact. 4, 12, 2; id. Epit. 44, 1; cf.: semper gravata lentiscus, Cic. poët. Div. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 95, 15. —
    C.
    Trop.
    1.
    To burden, oppress, incommode:

    nil moror officium, quod me gravat,

    Hor. Ep. 2, 1, 264:

    septem milia hominum, quos et ipse gravari militia senserat,

    Liv. 21, 23, 6:

    sed magis hoc, quo (mala nostra) sunt cognitiora, gravant,

    Ov. Tr. 4, 6, 28. —
    2.
    To make more grievous, aggravate, increase:

    tu fortunam parce gravare meam,

    id. ib. 5, 11, 30:

    quo gravaret invidiam matris,

    Tac. A. 14, 12:

    injusto faenore gravatum aes alienum,

    Liv. 42, 5, 9.—
    D.
    To lower in tone; hence, gram. t. t., to give the grave accent to a vowel (opp. acuo):

    a littera gravatur,

    Prisc. 539, 573 P.—
    II.
    Transf., as v. dep.: grăvor, ātus (lit., to be burdened with any thing, to feel burdened; hence), to feel incommoded, vexed, wearied, or annoyed at any thing; to take amiss, to bear with reluctance, to regard as a burden, to do unwillingly (class.); in Cic. only absol. or with an object-clause, afterwards also constr. with acc.
    (α).
    Absol.:

    non gravabor,

    Plaut. Trin. 5, 2, 49: quid gravare? id. Stich. 3, 2, 22:

    quamquam gravatus fuisti, non nocuit tamen,

    id. ib. 5, 4, 40:

    ne gravare,

    Ter. Ad. 5, 8, 19:

    primo gravari coepit, quod invidiam atque offensionem timere dicebat,

    Cic. Clu. 25, 69:

    ego vero non gravarer si, etc.,

    id. Lael. 5, 17:

    nec gravatus senex dicitur locutus esse, etc.,

    Liv. 9, 3, 9:

    ille non gravatus, Primum, inquit, etc.,

    Varr. R. R. 1, 3:

    spem ac metum juxta gravatus Vitellius ictum venis intulit,

    Tac. A. 6, 3:

    benignus erga me ut siet: ne gravetur,

    Plaut. Mil. 4, 6, 15.—
    (β).
    With an object-clause:

    rogo, ut ne graveris exaedificare id opus, quod instituisti,

    Cic. de Or. 1, 35, 164; 1, 23, 107; id. Fam. 7, 14, 1:

    ne graventur, sua quoque ad eum postulata deferre,

    Caes. B. C. 1, 9:

    quod illi quoque gravati prius essent ad populandam Macedoniam exire,

    Liv. 31, 46, 4:

    tibi non gravabor reddere dilatae pugnae rationem,

    id. 34, 38, 3; Curt. 9, 1, 8; 6, 8, 12; Suet. Aug. 34 al.—
    (γ).
    With acc.:

    Pegasus terrenum equitem gravatus Bellerophontem,

    disdaining to bear, throwing off, Hor. C. 4, 11, 27:

    at illum acerbum et sanguinarium necesse est graventur stipatores sui,

    be weary of supporting, Sen. Clem. 1, 12 fin.:

    matrem,

    Suet. Ner. 34:

    ampla et operosa praetoria,

    id. Aug. 72:

    aspectum civium,

    Tac. A. 3, 59 fin.:

    spem ac metum juxta gravatus,

    id. ib. 5, 8; Quint. 1, 1, 11.— Hence, adv. in two forms:
    A.
    grăvātē (acc. to II.), with difficulty or reluctance, unwillingly, grudgingly:

    non gravate respondere,

    Cic. de Or. 1, 48, 208;

    opp. gratuito,

    id. Off. 2, 19, 66;

    opp. benigne,

    id. Balb. 16, 36:

    Canius contendit a Pythio ut venderet: gravate ille primo,

    id. Off. 3, 14, 59:

    qui cum haud gravate venissent,

    Liv. 3, 4, 6 Weissenb. (al. gravati):

    concedere,

    id. 42, 43, 2.— Comp.:

    manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere,

    Front. ad M. Caes. 4, 12 fin.
    B.
    grăvanter, with reluctance, unwillingly:

    reguli Gallorum haud gravanter venerunt,

    Liv. 21, 24, 5 Weissenb. (al. gravate); Cassiod. Varr. 4, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > gravor

  • 16 indefatigabilis

    indēfătīgābĭlis, e, adj. [2. in-defatigo], that cannot be wearied, indefatigable (post-Aug.): vigilia, Sen. de Ira, 2, 12, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > indefatigabilis

  • 17 langueo

    languĕo, ēre, 2, v. n. [root lag-; Gr. lagaros, lagnos, lewd; Lat. laxare, lactes; cf. Sanscr. lang-a, prostitute; Gr. lagôs, hare, lagones, the flanks, womb], to be faint, weary, languid (cf.: languesco, marceo, torpeo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cum de via languerem,

    was fatigued with my journey, Cic. Phil. 1, 5, 12:

    per assiduos motus languere,

    to be wearied, Ov. H. 18, 161.— Poet.:

    flos languet,

    droops, Prop. 4 (5), 2, 46; Val. Fl. 7, 24 al.:

    languet aequor,

    the sea is calm, Mart. 10, 30, 12:

    lunae languet jubar,

    is enfeebled, obscured, Stat. Th. 12, 305.—
    B.
    In partic., to be weak, faint, languid from disease ( poet. and in post-Aug. prose):

    languent mea membra,

    Tib. 3, 5, 28:

    tristi languebunt corpora morbo,

    Verg. G. 4, 252:

    sub natalem suum plerumque languebat,

    Suet. Aug. 81: si te languere audierimus, Aug. ap. Suet. Tib. 21 fin.:

    ego langui et aegrotavi per dies,

    Vulg. Dan. 8, 27; Luc. 7, 10; cf. languesco.—
    II.
    Trop., to be languid, dull, heavy, inactive, listless:

    languet juventus, nec perinde atque debebat in laudis et gloriae cupiditate versatur,

    Cic. Pis. 33, 82:

    nec eam solitudinem languere patior,

    to pass in idleness, to be wasted, id. Off. 3, 1, 3:

    otio,

    id. N. D. 1, 4, 7; cf.:

    in otio hebescere et languere,

    id. Ac. 2, 2, 6:

    si paululum modo vos languere viderint,

    to be without energy, Sall. C. 52, 18:

    languet amor,

    Ov. A. A. 2, 436:

    mihi gratia languet,

    Sil. 17, 361.—Hence, languens, entis, P. a., faint, weak, feeble, inert, powerless, inactive, languid:

    incitare languentes,

    Cic. Leg. 2, 15, 38; cf.: commovere languentem id. de Or. 2, 44, 186:

    nostris languentibus atque animo remissis,

    Caes. B. C. 2, 14: languenti stomacho esse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13:

    irritamentum Veneris languentis,

    Juv. 11, 167:

    vox languens,

    Cic. Off. 1, 37, 133:

    cor,

    Cat. 64, 97:

    hyacinthus,

    drooping, Verg. A. 11, 69; so,

    ramus,

    Suet. Aug. 92.

    Lewis & Short latin dictionary > langueo

  • 18 lassulus

    lassŭlus, a, um, adj. dim. [id.], somewhat wearied:

    lassulae nimio e labore,

    Cat. 63, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > lassulus

  • 19 perdefessus

    per-dēfessus, a, um, adj., worn out, utterly wearied:

    vexationibus,

    Petr. Chrys. Serm. 112.

    Lewis & Short latin dictionary > perdefessus

  • 20 pertaedesco

    pertaedesco, dŭi, 3, v. inch. n. [pertaedet], to become disgusted or wearied with any thing (ante- and post-class.):

    ne pertaedescat,

    Cato, R. R. 156:

    cum jam omnes pertaeduissent,

    Gell. 1, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > pertaedesco

См. также в других словарях:

  • wearied — un·wearied; wearied; …   English syllables

  • Wearied — Weary Wea ry, v. t. [imp. & p. p. {Wearied}; p. pr. & vb. n. {Wearying}.] [1913 Webster] 1. To reduce or exhaust the physical strength or endurance of; to tire; to fatigue; as, to weary one s self with labor or traveling. [1913 Webster] So shall… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • wearied — (Roget s Thesaurus II) adjective Extremely tired: bleary, dead, drained, exhausted, fatigued, rundown, spent, tired out, weariful, weary, worn down, worn out. Informal: beat, bushed, tuckered (out). Slang: done in, fagged (out), pooped (out).… …   English dictionary for students

  • wearied — wea·ry || wɪrɪ / wɪər v. make tired or fatigued; become tired or fatigued; bore; become bored adj. exhausted, fatigued, tired; tiresome, exhausting, tedious …   English contemporary dictionary

  • wearied — a. Tired, fatigued, jaded, fagged, exhausted, weary …   New dictionary of synonyms

  • wearied — adjective exhausted (Freq. 1) my father s words had left me jaded and depressed William Styron • Syn: ↑jaded • Similar to: ↑tired …   Useful english dictionary

  • day-wearied — dayˈ weaˈried adjective (Shakespeare) Wearied with the work of the day • • • Main Entry: ↑day …   Useful english dictionary

  • woe-wearied — woeˈ weaˈried or woeˈ worn adjective Wearied, worn with woe • • • Main Entry: ↑woe …   Useful english dictionary

  • world-wearied — worldˈ weary or worldˈ wearied adjective Tired of the world, bored with life • • • Main Entry: ↑world …   Useful english dictionary

  • war-wearied — warˈ weaˈried or warˈ weaˈry adjective Tired of or exhausted by war • • • Main Entry: ↑war …   Useful english dictionary

  • bored him — wearied him with dullness, disgusted him, was loathed by him …   English contemporary dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»