Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

latro

  • 1 latro

    latro latro, avi, atum, are лаять

    Латинско-русский словарь > latro

  • 2 latro

    latro latro, onis n наёмник

    Латинско-русский словарь > latro

  • 3 latro

    latro latro, onis m разбойник

    Латинско-русский словарь > latro

  • 4 lātrō

        lātrō āvī, ātus, āre,    to bark: si canes latrent: ne latret canis, H.: latrasse Dymantida, i. e. has been changed to a dog, O.: canino rictu, Iu.: Scit cui latretur cur solus obambulet ipse, O. —To bark at, bay: Senem, H.—To rant, roar, bluster: latrant quidam oratores, non loquuntur: Rumperis et latras, H.: multis latrantibus undis, V.: Latrantem stomachum lenire, raging, H.—To bark at: Obprobriis dignum, H.
    * * *
    I
    latrare, latravi, latratus V
    bark, bark at
    II
    robber, brigand, bandit; plunderer

    Latin-English dictionary > lātrō

  • 5 latrō

        latrō ōnis, m    [2 LV-].—Orig., a mercenary soldier ; hence, a freebooter, highwayman, robber, footpad, bandit, brigand, L.: multitudo latronum, Cs.: viator a latrone occiditur: Cantabit vacuus coram latrone viator, Iu.: leges latronum esse dicuntur, etc.: latronis telum, the hunter's dart, V. —Of a wolf, Ph.— A chessman, pawn: latronum proelia, O.
    * * *
    I
    latrare, latravi, latratus V
    bark, bark at
    II
    robber, brigand, bandit; plunderer

    Latin-English dictionary > latrō

  • 6 latro

    latro, onis, m., robber, J. 10:1; 2 C. 11:26.

    English-Latin new dictionary > latro

  • 7 latro

    [st1]1 [-] lătro, ōnis, m.: - [abcl][b]a - soldat mercenaire. - [abcl]b - brigand, voleur, bandit, pirate; scélérat, meurtrier. - [abcl]c - pièce, pion (au jeu d'échecs).[/b]    - servatorum meorum latro, Curt.: meurtrier de ceux qui m'ont sauvé.    - latro, Phaedr.: (loup) ravisseur. [st1]2 [-] lātro, āre, āvi, ātum: - tr. et intr. - [abcl][b]a - aboyer, japper. - [abcl]b - aboyer, crier, brailler. - [abcl]c - demander à grands cris. - [abcl]d - en parl. de ch. - retentir, gronder, mugir, être agité.[/b]    - aliquem (aliquid) latrare: aboyer après qqn (qqch).    - opprobriis dignum latrare, Hor. S. 2, 1, 85: s'en prendre à un homme digne d'être flétri.    - animus in pectore latrat, Enn.: l'orage gronde dans son coeur. [st1]3 [-] Lătro, ōnis, m.: Latro (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] lătro, ōnis, m.: - [abcl][b]a - soldat mercenaire. - [abcl]b - brigand, voleur, bandit, pirate; scélérat, meurtrier. - [abcl]c - pièce, pion (au jeu d'échecs).[/b]    - servatorum meorum latro, Curt.: meurtrier de ceux qui m'ont sauvé.    - latro, Phaedr.: (loup) ravisseur. [st1]2 [-] lātro, āre, āvi, ātum: - tr. et intr. - [abcl][b]a - aboyer, japper. - [abcl]b - aboyer, crier, brailler. - [abcl]c - demander à grands cris. - [abcl]d - en parl. de ch. - retentir, gronder, mugir, être agité.[/b]    - aliquem (aliquid) latrare: aboyer après qqn (qqch).    - opprobriis dignum latrare, Hor. S. 2, 1, 85: s'en prendre à un homme digne d'être flétri.    - animus in pectore latrat, Enn.: l'orage gronde dans son coeur. [st1]3 [-] Lătro, ōnis, m.: Latro (surnom).
    * * *
    I.
        Latro, latras, latrare. Cic. Abbayer, Japper, Glattir, Glappir.
    \
        Latrare, ad homines translatum. Cic. Crier contre aucun.
    II.
        Latro, latronis, com. gene. Cic. Un brigant et destrousseur de gents, Larron.
    \
        Latrones, apud antiquos dicebantur etiam conducti milites. Varro. La garde du corps d'un capitaine, ou autre personne.

    Dictionarium latinogallicum > latro

  • 8 latro

    1. lātro, āvī, ātum, āre, bellen, I) intr.: 1) eig. (u. zwar vom feindseligen Gebell des großen Hundes, wie ὑλακτειν, dagegen gannire v. harmlosen Gekläff des kleinen Hundes, wie κνυζασθαι; baubari v. heulenden Bäffen des Hundes), canum est latrare sive baubari, Suet. fr.: cum iam (canes Molossi) latrant, Lucr.: quod si luce quoque canes latrent, Cic.: multum latrante Lyciscā (die Hündin L.), Verg.: latr. pro re domini, Phaedr.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, Curt. 7, 4 (16), 13. – Partic. subst., lātrāns, der Beller, Kläffer = Hund, Ov. met. 8, 412. Petron. 72, 9: Plur., Ov. met. 8, 344. – 2) übtr.: a) bellen = zanken, heftig eifern, schreien, v. Menschen, bes. v. schlechten Rednern u. Rabulisten, Cic. Brut. 58: latr. ad clepsydram, Cic. de or. 3, 138: rumperis et latras, schreist dich fast zu Tode, Hor. sat. 1, 3, 136. – b) rauschen, lärmen, toben, undae latrantes, Verg.: animus cum pectore latrat, Enn.: curae latrantes, Petron.: stomachus latrans, der knurrende (vor Hunger) Hor. – II) tr.: 1) eig.: a) anbellen, v. Hunden, me, Plaut.: senem adulterum, Hor.: cervinam pellem, Hor.: in Capitolium euntem od. ingredientem numquam, Aur. Vict. u. Gell.: im Passiv, latrari a canibus, Plin. 25, 126 u. 28, 100: non latrari a cane leporis fimum aut pilos tenentem, Plin. 30, 147. – b) prägn., unter Bellen ausspeien, latrat canicula
    ————
    (Hundsgestirn) flammas, Manil. 5, 207. – 2) übtr.: a) v. Menschen usw., α) anbellen = schmähen, si quis opprobriis dignum latraverit, Hor. – β) bellend-, belfernd hören lassen, canina verba in foro, Ov.: magnas latrantia pectora curas, Stat. – b) v. der Natur, laut und ungestüm fordern, nihil aliud sibi naturam latrare, nisi ut usw., Lucr. 2, 17. – Das a der ersten Silbe erst bei spät. Dichtern kurz.
    ————————
    2. latro, ōnis, m. (λάτρις), I) der gedungene Diener, Trabant, Söldner, Enn. ann. 59 u. 538; vgl. Varro LL. 7, 52. – von Mietsoldaten, Plaut. mil. 949; Poen. 663. – II) übtr.: a) der Freibeuter, der auf eigene Hand Krieg führt, der Buschklepper, Wegelagerer, Straßenräuber, Bandit, Strolch, Lotterbube, expeditus latro, Cic.: maximus latronum dux, Val. Max.: insidiosus et plenus latronum locus, Cic.: quin etiam leges latronum esse dicuntur, quibus pareant, quas observent, Cic.: latronibus circumventum defendo, Sen.: inter vias latrones sum passus, bin ich von R. überfallen worden, Corp. inscr. Lat. 8, 2728: mit Genet., servatorum meorum latro (Mörder), Curt. 8, 2 (6), 9. – v. Wolf, improbus latro, Phaedr. 1, 1, 4: v. Teufel, Commodian. apol. 183 u. 685. – latro fem., nach Exc. ex Charis. 545, 4. Prisc. 5, 10. Serv. Verg. Aen. 12, 519. – b) von denen, die, da sie das Recht, Krieg zu führen, nicht haben (z.B. ein Bürger gegen den Staat), dennoch Krieg führen od. sich sonst gegen den Staat u. die Gesetze auflehnen, Freibeuter, Brigant (Ggstz. iustus hostis), latrones magis od. verius quam iusti hostes, Liv. 35, 7, 7 u. 40, 27, 10: so v. Eroberer, latro gentiumque vastator (v. Alexander), Sen. de ben. 1, 13, 3: m. Genet., tu omnium gentium, quas adisti, latro es, Curt. 7, 8 (34), 19. – c) der (im Hinterhalte dem Wilde auflauernde) Jäger,
    ————
    Verg. Aen. 12, 7. – d) der Stein im Brett- od. Kriegsspiele, Ov. art. am. 3, 357: vitreus, Mart. 7, 72, 8: insidiosi, Mart. 14, 20, 1. Vgl. latrunculus no. II, b.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > latro

  • 9 latro [2]

    2. latro, ōnis, m. (λάτρις), I) der gedungene Diener, Trabant, Söldner, Enn. ann. 59 u. 538; vgl. Varro LL. 7, 52. – von Mietsoldaten, Plaut. mil. 949; Poen. 663. – II) übtr.: a) der Freibeuter, der auf eigene Hand Krieg führt, der Buschklepper, Wegelagerer, Straßenräuber, Bandit, Strolch, Lotterbube, expeditus latro, Cic.: maximus latronum dux, Val. Max.: insidiosus et plenus latronum locus, Cic.: quin etiam leges latronum esse dicuntur, quibus pareant, quas observent, Cic.: latronibus circumventum defendo, Sen.: inter vias latrones sum passus, bin ich von R. überfallen worden, Corp. inscr. Lat. 8, 2728: mit Genet., servatorum meorum latro (Mörder), Curt. 8, 2 (6), 9. – v. Wolf, improbus latro, Phaedr. 1, 1, 4: v. Teufel, Commodian. apol. 183 u. 685. – latro fem., nach Exc. ex Charis. 545, 4. Prisc. 5, 10. Serv. Verg. Aen. 12, 519. – b) von denen, die, da sie das Recht, Krieg zu führen, nicht haben (z.B. ein Bürger gegen den Staat), dennoch Krieg führen od. sich sonst gegen den Staat u. die Gesetze auflehnen, Freibeuter, Brigant (Ggstz. iustus hostis), latrones magis od. verius quam iusti hostes, Liv. 35, 7, 7 u. 40, 27, 10: so v. Eroberer, latro gentiumque vastator (v. Alexander), Sen. de ben. 1, 13, 3: m. Genet., tu omnium gentium, quas adisti, latro es, Curt. 7, 8 (34), 19. – c) der (im Hinterhalte dem Wilde auflauernde) Jäger, Verg. Aen. 12, 7. – d) der Stein im Brett- od. Kriegsspiele, Ov. art. am. 3, 357: vitreus, Mart. 7, 72, 8: insidiosi, Mart. 14, 20, 1. Vgl. latrunculus no. II, b.

    lateinisch-deutsches > latro [2]

  • 10 Latro

    1.
    lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. loidoreô and latrazein = barbarizein, Hesych.], to bark (cf. baubor).
    I.
    Lit.:

    si canes latrent,

    Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066:

    ne latret canis,

    Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    canis timidus vehementius latrat quam mordet,

    Curt. 7, 4, 13:

    canino rictu,

    Juv. 10, 272.— Impers. pass.:

    scit cui latretur cum solus obambulet ipse,

    Ov. Tr. 2, 459.—
    (β).
    Act. for allatrare, to bark at, bay:

    senem adulterum Latrent Suburanae canes,

    Hor. Epod. 5, 57:

    cervinam pellem,

    id. Ep. 1, 2, 66:

    nubila,

    Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.:

    latrari a canibus,

    Plin. 25, 10, 78, § 126.—
    (γ).
    Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog ( poet.):

    inmeriti fatum latrantis,

    Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—
    B.
    Transf.
    1.
    To resound, roar, of water ( poet.):

    latrantes undae,

    Sil. 5, 396:

    (amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,

    id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—
    2.
    In speaking, to rant, roar, bluster:

    latrant jam quidam oratores, non loquuntur,

    Cic. Brut. 15, 58:

    rumperis et latras,

    Hor. S. 1, 3, 136.—
    (β).
    Act., to bark at:

    si quis Obprobriis dignum latraverit,

    Hor. S. 2, 1, 85.—
    II.
    Trop., to bark at, rage, etc.
    A.
    In gen.:

    multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,

    Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.):

    admoto latrant praecordia tactu,

    rage, Stat. S. 2, 1, 13:

    curae latrantes,

    Petr. 119.—
    (β).
    Act.:

    magnas latrantia pectora curas,

    Stat. Th. 2, 338.—
    B.
    In partic.
    1.
    To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf.

    Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet,

    Hor. S. 2, 2, 17:

    nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc.,

    Lucr. 2, 17.—
    2.
    Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth:

    hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine,

    Plaut. Cas. prol. 34.
    2.
    lā̆tro, ōnis, m. [Gr. latris, root la-, laW-, in laô, leia; cf. lucrum], a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).—Of mercenary soldiers:

    latrones, quos conduxi,

    Plaut. Mil. 4, 1, 3:

    nam hic latro in Sparta fuit,

    id. Poen. 3, 3, 50:

    latronem suam qui auro vitam venditat,

    id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.—
    II.
    Transf.
    A.
    A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. apo tês latreias. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:

    hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt,

    Dig. 50, 16, 118:

    vos latrones et mendicos homines magni penditis?

    Plaut. Stich. 1, 2, 75:

    collecti ex praedonibus latronibusque Syriae,

    Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17:

    erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur,

    Cic. Mil. 21, 55; cf.:

    cantabit vacuus coram latrone viator,

    Juv. 10, 22; 13, 145:

    ne quis fur esset, neu latro,

    Hor. S. 1, 3, 106:

    quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc.,

    Cic. Off. 2, 11, 40:

    quaestio latronum,

    Paul. Sent. 5, 16, 13:

    qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit,

    id. ib. 5, 23, 8.—Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.— Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.—Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.—
    B.
    For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn ( poet.):

    latronum proelia,

    Ov. A. A. 3, 357:

    ludere bella latronum,

    Mart. 14, 20, 1; cf.

    vitreo latrone,

    id. 7, 72, 8.
    3.
    Lā̆tro, ōnis, m., a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.—Hence,
    II.
    Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian:

    color,

    Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Latro

  • 11 latro

    1.
    lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. loidoreô and latrazein = barbarizein, Hesych.], to bark (cf. baubor).
    I.
    Lit.:

    si canes latrent,

    Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066:

    ne latret canis,

    Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    canis timidus vehementius latrat quam mordet,

    Curt. 7, 4, 13:

    canino rictu,

    Juv. 10, 272.— Impers. pass.:

    scit cui latretur cum solus obambulet ipse,

    Ov. Tr. 2, 459.—
    (β).
    Act. for allatrare, to bark at, bay:

    senem adulterum Latrent Suburanae canes,

    Hor. Epod. 5, 57:

    cervinam pellem,

    id. Ep. 1, 2, 66:

    nubila,

    Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.:

    latrari a canibus,

    Plin. 25, 10, 78, § 126.—
    (γ).
    Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog ( poet.):

    inmeriti fatum latrantis,

    Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—
    B.
    Transf.
    1.
    To resound, roar, of water ( poet.):

    latrantes undae,

    Sil. 5, 396:

    (amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,

    id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—
    2.
    In speaking, to rant, roar, bluster:

    latrant jam quidam oratores, non loquuntur,

    Cic. Brut. 15, 58:

    rumperis et latras,

    Hor. S. 1, 3, 136.—
    (β).
    Act., to bark at:

    si quis Obprobriis dignum latraverit,

    Hor. S. 2, 1, 85.—
    II.
    Trop., to bark at, rage, etc.
    A.
    In gen.:

    multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,

    Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.):

    admoto latrant praecordia tactu,

    rage, Stat. S. 2, 1, 13:

    curae latrantes,

    Petr. 119.—
    (β).
    Act.:

    magnas latrantia pectora curas,

    Stat. Th. 2, 338.—
    B.
    In partic.
    1.
    To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf.

    Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet,

    Hor. S. 2, 2, 17:

    nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc.,

    Lucr. 2, 17.—
    2.
    Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth:

    hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine,

    Plaut. Cas. prol. 34.
    2.
    lā̆tro, ōnis, m. [Gr. latris, root la-, laW-, in laô, leia; cf. lucrum], a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).—Of mercenary soldiers:

    latrones, quos conduxi,

    Plaut. Mil. 4, 1, 3:

    nam hic latro in Sparta fuit,

    id. Poen. 3, 3, 50:

    latronem suam qui auro vitam venditat,

    id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.—
    II.
    Transf.
    A.
    A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. apo tês latreias. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:

    hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt,

    Dig. 50, 16, 118:

    vos latrones et mendicos homines magni penditis?

    Plaut. Stich. 1, 2, 75:

    collecti ex praedonibus latronibusque Syriae,

    Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17:

    erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur,

    Cic. Mil. 21, 55; cf.:

    cantabit vacuus coram latrone viator,

    Juv. 10, 22; 13, 145:

    ne quis fur esset, neu latro,

    Hor. S. 1, 3, 106:

    quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc.,

    Cic. Off. 2, 11, 40:

    quaestio latronum,

    Paul. Sent. 5, 16, 13:

    qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit,

    id. ib. 5, 23, 8.—Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.— Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.—Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.—
    B.
    For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn ( poet.):

    latronum proelia,

    Ov. A. A. 3, 357:

    ludere bella latronum,

    Mart. 14, 20, 1; cf.

    vitreo latrone,

    id. 7, 72, 8.
    3.
    Lā̆tro, ōnis, m., a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.—Hence,
    II.
    Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian:

    color,

    Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13.

    Lewis & Short latin dictionary > latro

  • 12 latro

    I lātro, āvī, ātum, āre
    canis timĭdus, vehementius latrat, quam mordet погов. QC — робкая собака сильнее лает, чем кусает
    l. aliquem Pl, H etc. — лаять на кого-л. (pass. latrari a canibus PM)
    2) орать, горланить, рычать (latrant, non loquuntur C); громогласно требовать (l. aliquid sibi Lcr)
    II latro, ōnis m. (греч.)
    1) наёмник, преим. наёмный солдат Enn, Pl, Vr
    2) разбойник, бандит, душегуб ( plenus latronum locus C); пират (l. gentiumque vastator Sen)
    3) поэт. охотник V
    4) игральный камень, пешка O, M
    III Latro, ōnis m.

    Латинско-русский словарь > latro

  • 13 Latro [3]

    3. Latro, ōnis, m., röm. Beiname, wie M. Porcius Latro, ein Redner u. Rhetor aus Spanien zur Zeit des Augustus, Quint. 10, 5, 18 u.a. Sen. contr. 1. praef. § 13 u. 1, 7, 16. – Dav. Latrōniānus, a, um, latronianisch, color, des M. Porcius Latro, Sen. contr. 1, 7, 17.

    lateinisch-deutsches > Latro [3]

  • 14 Latro

    3. Latro, ōnis, m., röm. Beiname, wie M. Porcius Latro, ein Redner u. Rhetor aus Spanien zur Zeit des Augustus, Quint. 10, 5, 18 u.a. Sen. contr. 1. praef. § 13 u. 1, 7, 16. – Dav. Latrōniānus, a, um, latronianisch, color, des M. Porcius Latro, Sen. contr. 1, 7, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Latro

  • 15 latro [1]

    1. lātro, āvī, ātum, āre, bellen, I) intr.: 1) eig. (u. zwar vom feindseligen Gebell des großen Hundes, wie ὑλακτειν, dagegen gannire v. harmlosen Gekläff des kleinen Hundes, wie κνυζασθαι; baubari v. heulenden Bäffen des Hundes), canum est latrare sive baubari, Suet. fr.: cum iam (canes Molossi) latrant, Lucr.: quod si luce quoque canes latrent, Cic.: multum latrante Lyciscā (die Hündin L.), Verg.: latr. pro re domini, Phaedr.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, Curt. 7, 4 (16), 13. – Partic. subst., lātrāns, der Beller, Kläffer = Hund, Ov. met. 8, 412. Petron. 72, 9: Plur., Ov. met. 8, 344. – 2) übtr.: a) bellen = zanken, heftig eifern, schreien, v. Menschen, bes. v. schlechten Rednern u. Rabulisten, Cic. Brut. 58: latr. ad clepsydram, Cic. de or. 3, 138: rumperis et latras, schreist dich fast zu Tode, Hor. sat. 1, 3, 136. – b) rauschen, lärmen, toben, undae latrantes, Verg.: animus cum pectore latrat, Enn.: curae latrantes, Petron.: stomachus latrans, der knurrende (vor Hunger) Hor. – II) tr.: 1) eig.: a) anbellen, v. Hunden, me, Plaut.: senem adulterum, Hor.: cervinam pellem, Hor.: in Capitolium euntem od. ingredientem numquam, Aur. Vict. u. Gell.: im Passiv, latrari a canibus, Plin. 25, 126 u. 28, 100: non latrari a cane leporis fimum aut pilos tenentem, Plin. 30, 147. – b) prägn., unter Bellen ausspeien, latrat canicula (Hundsgestirn) flammas, Manil. 5, 207. – 2) übtr.: a) v. Menschen usw., α) anbellen = schmähen, si quis opprobriis dignum latraverit, Hor. – β) bellend-, belfernd hören lassen, canina verba in foro, Ov.: magnas latrantia pectora curas, Stat. – b) v. der Natur, laut und ungestüm fordern, nihil aliud sibi naturam latrare, nisi ut usw., Lucr. 2, 17. – / Das a der ersten Silbe erst bei spät. Dichtern kurz.

    lateinisch-deutsches > latro [1]

  • 16 latro

    разбойник (1. 118 D. 50, 16);

    latronura vis, incursus (1. 18 pr. D. 13, 6. 1. 30 D. 35, 2. 1. 1 C. 4, 34. 1. 9 D. 4, 6. 1. 5 § 4 D. 23, 3. 1. 13 pr. D. 28, 1. 1. 24 D. 49, 15. 1. 21 D. 24, 3);

    latr. furca figendi (1. 28 § 15 D. 48, 19).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > latro

  • 17 latro

    I.
    (-are) to bark, bay / rant / runble, roar
    II.
    (-onis) hired servant / mercenary soldier / robber, bandit, brigand
    III.
    (-onis) hunter

    Latin-English dictionary of medieval > latro

  • 18 latro

    I.
    , latravi, latratum, latrare 1
      лаять
    II.
    , onis m греч.
      разбойник, разоритель

    Dictionary Latin-Russian new > latro

  • 19 Latro! fremo!

    Woof woof! Grrrr!

    Latin Quotes (Latin to English) > Latro! fremo!

  • 20 ad-lātrō (all-)

        ad-lātrō (all-) —, āre,    to bark at. — Fig., to rail at, revile: magnitudinem Africani, L.

    Latin-English dictionary > ad-lātrō (all-)

См. также в других словарях:

  • Latro — Latro, M. Porcius, römischer Rhetor, Ovids Lehrer u. Senecas Freund; er st. 4 v. Chr.; übrig sind von ihm Declamationen, welche meist in den Ausgaben des Sallustius stehen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Latro (2) — 2Latro, (5. Sept.), Bischof von Laon (Laudunum), wird von Saussayus und Flodoardus »heilig«, von Hincmarus »selig«, von Castellanus »ehrwürdig« genannt, von den Bollandisten aber am 5. Sept. (II. 487) ohne Titel unter die Prätermissen gesetzt mit …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Latro, S. (1) — 1S. Latro, d.i. der heil. Räuber (Schächer), steht am 25. März im Mart. Rom. ohne eigenen Namen, aber mit dem Beisatze, daß an diesem Tage in Jerusalem sein Andenken gefeiert werde, so wie daß er Christum am Kreuze bekannt und von ihm die Worte… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • LATRO M. Porcius — vide ibi …   Hofmann J. Lexicon universale

  • latro — là·tro s.m. var. LE → ladro …   Dizionario italiano

  • latro — (G): Pay, hire; a hireling; (L): a robber …   Dictionary of word roots and combining forms

  • latro — /laetrow/ In the civil and old English law, a robber; a thief …   Black's law dictionary

  • latro — /laetrow/ In the civil and old English law, a robber; a thief …   Black's law dictionary

  • latro — A thief; a robber; a brigand; a freebooter; a bandit …   Ballentine's law dictionary

  • Birgus latro — Saltar a navegación, búsqueda ? Cangrejo de los cocoteros …   Wikipedia Español

  • Birgus latro — Crabe de cocotier Crabe de cocotier …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»