-
1 justicier
justicier, -ière [ʒystisje, jεʀ]masculine noun, feminine noun* * *- ière ʒystisje, ɛʀ nom masculin, féminin righter of wrongs* * *ʒystisje, jɛʀ nm/f (-ière)* * *A adj un bandit justicier an outlaw who rights wrongs.B nm,f ( redresseur de torts) righter of wrongs; se faire le justicier de qn to right the wrongs done to sb.( féminin justicière) [ʒystisje, ɛr] adjectif1. [qui rend la justice] justiciary (modificateur)2. [qui fait justice lui-même]le jury a condamné le mari justicier the jury condemned the husband who took the law into his own hands————————, justicière [ʒystisje, ɛr] nom masculin, nom féminin[redresseur de torts] righter of wrongs————————nom masculin -
2 justicier
justicier [zĵuustiesjee],justicière [zĵuustiesjer]〈m., v.〉1 bestrijder van onrecht ⇒ handhaver van het recht, wreker -
3 justicier
justicier, -ière adjectif employé aussi comme substantif inflexionesJusticiero, ra -
4 justicier
justiciersoudce mmstitel mvykonavatel spravedlnosti m -
5 justicier
ʒystisjemVertreter der Gerechtigkeit m, Richter mjusticierjusticier , -ière [ʒystisje, -jεʀ]Substantif masculin, féminin1 (redresseur de torts) Verfechter(in) masculin, féminin der Gerechtigkeit; Beispiel: se poser en justicier sich zum Richter aufwerfen -
6 justicier
I m1) заступник; поборник справедливости2) ист. феодальный судья, имеющий право творить судII vt уст.justicier un criminel — наказывать преступника -
7 justicier
1. сущ.1) общ. поборник справедливости, заступник2) ист. феодальный судья, имеющий право творить суд2. гл. -
8 justicier
-
9 justicier
justiciero -
10 justicier
قاض اقطاعىمحب للعدلمقوم الاخطاءمنصف -
11 justicier
an. justiché / justissi, -ra, -e (Chambéry / Albanais). -
12 justicier
v.tr. (de justice) ост. наказвам, като изпълнявам присъда. -
13 justicier,
ère adj. et n. (de justice) 1. който има право да раздава правосъдие; 2. m., f. съдия; съдник; 3. m., f. защитник на онеправданите. -
14 justicier
m побо́рник справедли́вости littér.; засту́пник -
15 justicier, (le)
COS ghjustizieruEN law-maker -
16 justicier
-ère nmf1. adolatni himoya qiluvchi, adolat uchun kurashuvchi2. hist. feodal sud (o‘z hududida adolatni o‘rnatish huquqiga ega bo‘lgan feodal). -
17 justicier
bammonee -
18 justicier
1. juĝrajtulo2. punanto -
19 justicier un criminel наказывать преступника
vobs. justicierDictionnaire russe-français universel > justicier un criminel наказывать преступника
-
20 justicier un criminel
гл.Французско-русский универсальный словарь > justicier un criminel
См. также в других словарях:
justicier — justicier, ière [ ʒystisje, jɛr ] n. • v. 1131; de justice 1 ♦ Personne qui rend justice, qui fait régner la justice ou l applique. Saint Louis, roi et justicier. « En sa personne [de Pierre Ier] se confondent le juge et le justicier » (Balzac).… … Encyclopédie Universelle
justicier — 1. (ju sti si é), je justiciais, nous justiciions, vous justiciiez ; que je justicie, que nous justiciions, que vous justiciiez), v. a. Punir quel qu un d une peine corporelle, en exécution de sentence ou d arrêt. On fit justicier ces voleurs.… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
Justicier — Sur les autres projets Wikimedia : « Justicier », sur le Wiktionnaire (dictionnaire universel) Un justicier est une personne qui rend la justice. Historique Historiquement, un justicier était instruit des pouvoirs de la justice. Il … Wikipédia en Français
justicier — I. Justicier. v. a. Condamner quelqu un par Justice à une peine corporelle. Il à esté justicié. on en a justicié quatre qui ont esté pendus, rouez &c. Il est vieux. II. Justicier, [justici]ere. s. Qui aime à faire justice. Ce Prince estoit grand… … Dictionnaire de l'Académie française
JUSTICIER — s. m. (Il n est que de trois syllabes.) Celui qui aime à rendre, à faire justice. Ce prince était grand justicier. Il signifie aussi, tant adjectivement que substantivement, Celui qui a droit de justice en quelque lieu. Il en était seigneur… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
justicier — Bon justicier … Thresor de la langue françoyse
JUSTICIER — v. a. (Il est de quatre syllabes. ) Punir quelqu un d une peine corporelle, en exécution de sentence ou d arrêt. Il a été justicié. On en a justicié quatre. JUSTICIÉ, ÉE. participe … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
JUSTICIER — v. tr. Punir quelqu’un d’une peine en exécution d’une sentence ou d’un arrêt. Il a été justicié. Il a vieilli … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)
justicier — jus|ti|ci|er Mot Agut Adjectiu variable … Diccionari Català-Català
justicier — an. justiché / justissi, ra, e (Chambéry / Albanais) … Dictionnaire Français-Savoyard
justicier — See justiciar … Black's law dictionary