judgment

decree, judgment, edict, order

reckoning, account / reason, judgment, consideration.

system, manner, method, procedure, manner.

abs-que, prep. gov. abl. [from abs and the generalizing -que, like susque deque from sub and de; cf. Prisc. 999 P.] (ante- and post - class.), without.

Ante-class.

Denoting defect in conception, while the class. sine indicates defect in reality. In Plaut. and Ter. only in conditional clauses: absque me, te, eo, etc., esset = nisi or si ego, tu, is, etc.. non fuissem; without me, i. e. without my agency, if it had not been for me:

nam hercle absque me foret et meo praesidio, hic faceret te prostibilem,

if I had not stood by you, Plaut. Pers. 5, 2, 56; cf. id. Trin. 5, 2, 3: nam absque ted esset, numquam hodie ad solem occasum viverem, if you had not aided me, etc., id. Men. 5, 7, 33; cf. id. Bacch. 3, 3, 8; id. Trin. 4, 1, 13:

absque eo esset, recte ego mihi vidissem,

Ter. Phorm. 1, 4, 11. Somewhat different is, quam fortunatus ceteris sum rebus, absque una hac foret, if it were not for this one thing, id. Hec. 4, 2, 25.

After Plaut. and Ter., absque appears in the classic lang. only a few times in a kind of jurid. formula: absque sententiā, without judgment, contrary to it:

nullam a me epistulam ad te sino absque argumento ac sententiā pervenire,

Cic. Att. 1, 19, 1; cf.:

an etiamsi nullā ratione ductus est, impetu raptus sit et absque sententiā?

Quint. 7, 2, 44.

Post-class.

Likewise in jurid. lang., i. q. sine, without: decerni absque libelli documento, Cod. Th. 11, 30, 40; so,

absque praejudicio,

Gell. 2, 2, 7:

absque ullā observatione, Cod. Th. 13, 5, 38: absque omni praerogativā principum,

Amm. 23, 5.

I. q. praeter, except:

apud Aeschylum eundem esse versum absque paucis syllabis,

Gell. 13, 18 (19), 4; so,

absque paucis,

Symm. Ep. 2, 36: absque his, Cod. Th. 6, 4, 18;

11, 16, 17: purpureus absque caudā,

except the tail, Sol. 46.— Adv., = praeterquam, nisi:

absque labra,

except the lips, Amm. 23, 5; so,

absque illud nomen,

Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 18.

absque = et abs: loca, templa... eorum relinquatis absque his abeatis, Form. ap. Macr. S. 3, 9.

ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of ( in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).

In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical [p. 42] fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.

Absol.:

qui admonent amice, docendi sunt,

Cic. N. D. 1, 3:

amicissime admonere,

id. Att. 7, 26:

si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,

Tac. A. 15, 45 fin.:

admonitus in somnis,

Vulg. Matt. 2, 22.—

Aliquem alicujus rei:

admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae,

Sall. C. 21:

quoniam nos tanti viri res admonuit,

id. J. 95:

admonere aliquem foederis,

Liv. 35, 13; 5, 51:

judices legum et religionis,

Suet. Tib. 33:

admonitus hujus aeris alieni,

Cic. Top. 1, 5:

aetatis et condicionis admoneri,

Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted:

adversae res admonuerunt religionum,

Liv. 5, 51; 5, 46, 6:

veterum recentiumque admonens,

Tac. H. 3, 24.—

Aliquem de aliqua re:

de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 4:

ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,

id. Rep. 1, 9:

de moribus civitatis tempus admonuit,

Sall. C. 5:

admonuit eos de auxiliis Dei,

Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of:

de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,

Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—

With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.):

ridiculum est te istuc me admonere,

Ter. Heaut. 2, 3, 112:

illud te esse admonitum volo,

Cic. Cael. 3, 8:

jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,

id. Off. 2, 19, 68:

illud me praeclare admones,

id. Att. 9, 9:

sin quippiam essem admonitus,

id. Fam. 5, 8:

multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,

id. N. D. 2, 66:

eam rem nos locus admonuit,

Sall. J. 79.—

With acc. and inf.:

admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,

Cic. Planc. 34, 85 B. and K.:

et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,

Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—

With a rel. clause:

meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

Cic. Fam. 5, 2.—

With ut or ne:

admonebat me res, ut, etc.,

Cic. Off. 2, 19, 67:

Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,

id. Fam. 9, 6:

ea res admonet, ut, etc.,

Tac. A. 3, 25; so,

corresp. with moneo,

Sen. Ep. 24, 16.—

With the simple subj. (in the historians):

simulque admonerent liberis suis prospiceret,

Nep. Ph. 1:

nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,

Tac. A. 13, 5:

admonuit negotiis abstineret,

Suet. Tib. 50:

illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,

Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—

With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.):

ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,

Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63:

easdem decedere campis admonuit,

Verg. G. 4, 186; so,

Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,

id. A. 9, 109:

sol acrior ire lavatum admonuit,

Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150:

nihil agere quod non prosit, fabella admonet,

Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67:

regrediendum (sc. esse sibi),

Tac. Agr. 25.—

With ad and the gerund.:

ad thesaurum reperiendum,

Cic. Div. 2, 65, 134.—

With abl. of means or cause:

de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,

Cic. Har. Resp. 21, 44:

proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,

Caes. B. C. 2, 14:

divinā admonitus plagā,

Vulg. 2 Macc. 9, 11.—

Esp.

To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.:

cum memor anteactos semper dolor admonet annos,

Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet):

admonuit dominae deseruitque Venus,

id. 1, 5, 40:

nomen, quod possit equorum Admonuisse,

Ov. M. 15, 543.—

Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun:

cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,

Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin. —

In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor):

telo admonuit bijugos,

Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.:

liberos verberibus,

Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.

as-sisto ( ads-, Fleck., Lachm., B. and K., Rib., Halm; ass-, Merk.), astĭti, no sup., 3, v. n. (cf. absisto), to place one's self somewhere, to stand, post one's self.

In gen.:

Mane tu atque adsiste ilico,

Plaut. Most. 4, 2, 2:

Adsistite omnes contra me,

id. Ps. 1, 2, 23:

ut adsisterent coram Domino,

Vulg. Job, 1, 6; ib. 2 Par. 9, 7:

adsiste altrinsecus,

Plaut. Ps. 1, 3, 123:

hic propter hunc adsiste,

Ter. Ad. 2, 1, 15:

Qui nunc hic adsistunt,

Vulg. Zach. 3, 7:

Accede, nate, adsiste,

Cic. Tusc. 2, 9, 21:

ut ipsi ad fores adsisterent, imperat,

id. Verr. 2, 1, 26:

ut contra omnes hostium copias in ponte unus (Cocles) adsisteret,

id. Leg. 2, 4, 10:

Quem Turnus super adsistens,

Verg. A. 10, 490:

Donec Laërtius heros Astitit,

Ov. M. 13, 125. —

Esp.

As indicating a completed action, to stand somewhere, to stand at or by:

ita jacere talum, ut rectus adsistat,

may stand erect, Cic. Fin. 3, 16, 54:

Nec refert quibus adsistas regionibus ejus,

Lucr. 1, 964:

lecto assistere,

Ov. F. 5, 457:

precanti,

id. ib. 1, 631: adsisto divinis, * Hor. S. 1, 6, 114:

neque enim scribenti, ediscenti et cogitanti praeceptor adsistit,

Quint. 1, 2, 12.—With acc.:

equos,

Stat. Th. 3, 299.— Trop.:

consulum tribunalibus Italia et publicae provinciae adsisterent, i. e. comparerent jura accepturi,

Tac. A. 13, 4.—

Alicui.

To stand by one (as counsel) before a tribunal, to defend, assist, aid (post-Aug. for the class. adesse, q. v.):

adsistebam Vareno,

Plin. Ep. 7, 6, 3; 7, 10, 85; Dig. 6, 1, 54; App. Dogm. Plat. 1, p. 3.—

To stand before one on trial, in judgment (eccl. Lat.):

Caesari oportet te adsistere,

Vulg. Act. 27, 23.

aedīlis, is, m. (abl. aedili, Tac. A. 12, 64; Serv. ad Verg. A. 7, 4; Dig. 18, 6, 13;

but aedile is more usual,

Charis. p. 96 P.; Varr. 1, 22; Cic. Sest. 44, 95; Liv. 3, 31; Plin. 7, 48, 49, § 158; Inscr. Orell. 3787, 8; cf. Schneid. Gr. II. p. 221; Koffm. s. v.) [aedes], an œdile, a magistrate in Rome who had the superintendence of public buildings and works, such as temples, theatres, baths, aqueducts, sewers, highways, etc.; also of private buildings, of markets, provisions, taverns, of weights and measures (to see that they were legal), of the expense of funerals, and other similar functions of police. The class. passages applying here are: Plaut. Rud. 2, 3, 42; Varr. L. L. 5, § 81 Müll.; Cic. Leg. 3, 3; id. Verr. 2, 5, 14; id. Phil. 9, 7; Liv. 10, 23; Tac. A. 2, 85; Juv. 3, 162; 10, 101; Fest. s. h. v. p. 12; cf. Manut. ad Cic. Fam. 8, 3 and 6.—Further, the aediles, esp. the curule ædiles (two in number), were expected to exhibit public spectacles; and they often lavished the most exorbitant expenses upon them, in order to prepare their way toward higher offices, Cic. Off. 2, 16; Liv. 24, 33; 27, 6. They inspected the plays before exhibition in the theatres, and rewarded or punished the actors according to their deserts, Plaut. Trin. 4, 2, 148; id. Cist. ep. 3;

for this purpose they were required by oath to decide impartially,

Plaut. Am. prol. 72.—It was the special duty of the aediles plebeii (of whom also there were two) to preserve the decrees of the Senate and people in the temple of Ceres, and in a later age in the public treasury, Liv. 3, 55. The office of the aediles curules (so called from the sella curulis, the seat on which they sat for judgment (v. curulis), while the aediles plebeii sat only on benches, subsellia) was created A.U.C. 387, for the purpose of holding public exhibitions, Liv. 6, 42, first from the patricians, but as early as the following year from the plebeians also, Liv. 7, 1.—

Julius Cæsar created also the office of the two aediles Cereales, who had the superintendence of the public granaries and other provisions,

Suet. Caes. 41.—The free towns also had ædiles, who were often their only magistrates, Cic. Fam. 13, 11; Juv. 3, 179; 10, 102; Pers. 1, 130; v. further in Smith's Dict. Antiq. and Niebuhr's Rom. Hist. 1, 689 and 690.

uses the word once adject.: aediles ludi, œdilic sports, Poen. 5, 2, 52.

āio, verb. defect. The forms in use are: pres. indic. āio, ăis, ait—aiunt; subj. aias, aiat—aiant; imperf. indic. throughout, aiebam, aiebas, etc.; imper. ai, rare; part. pres. aiens, rare; once in App. M. 6, p. 178 Elm.; and once as P. a. in Cic. Top. 11, 49, v. below. Cic. wrote the pres. aiio, acc. to Quint. 1, 4, 11.—From ais with the interrog. part. ne, ain is used in colloquial language. For imperf. also aibas, Plaut. Trin. 2, 4, 28; Ter. Ad. 4, 2, 22:

aibat,

Plaut. Trin. 4, 2, 33; 5, 2, 16:

aibant,

id. ib. 1, 2, 175; 4, 2, 102; Ter. And. 3, 3, 3; ai is dissyl., but in the imper. also monosyl., Plaut. Truc. 5, 49; cf. Bentl. ad Ter. Ad. 4, 6, 5. Acc. to Prisc. 818 P., the pres. ait seems to take the place of a perf., but acc. to Val. Prob. 1482 P., there was a real perf. ai, aisti, ait;

as aisti,

Aug. Ep. 54 and 174:

aierunt,

Tert. Fuga in Persec. 6; the pres. inf. aiere is found in Aug. Trin. 9, 10 [cf. êmi = I say; Sanscr. perf. 3d sing. āha = he spake; ad ag ium, ad ag io; negare for ne ig are; Umbr. ai tu = dicito; Engl. aye = yea, yes, and Germ. ja], to say yes, to assent (opp. nego, to say no; with the ending - tumo, aiutumo; contract. autumo; opp. negumo; v. autumo).

In gen.: vel ai vel nega, Naev. ap. Prisc. 473 P.:

veltu mihi aias vel neges,

Plaut. Rud. 2, 4, 14:

negat quis? nego. Ait? aio,

Ter. Eun. 2, 2, 21:

Diogenes ait, Antipater negat,

Cic. Off. 3, 23:

quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget,

id. Fin. 2, 22; so id. Rab. Post. 12, 34.—

Esp.

To say, affirm, or assert something (while dicere signifies to speak in order to inform, and affirmare, to speak in affirmation, Doed. Syn. 4, 6 sq.—Therefore different from inquam, I say, I reply, since aio is commonly used in indirect, and inquam in direct discourse; cf. Doed. as cited above; Herz. ad Sall. C. 48, 3; and Ramsh. Gr. 800).

In indirect discourse: insanam autem illam (sc. esse) aiunt, quia, etc., Pac. ap. Cic. Her. 2, 23, 36; Plaut. Capt. 1, 1, 3: Ch. Hodie uxorem ducis? Pa. Aiunt, they say so, id. ib. 2, 1, 21:

ait hac laetitiā Deiotarum elatum vino se obruisse,

Cic. Deiot. 9:

debere eum aiebat, etc.,

id. Verr. 2, 1, 18:

Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

Sall. C. 48, 8:

Vos sapere et solos aio bene vivere,

Hor. Ep. 1, 15, 45; id. S. 1, 2, 121; id. Ep. 1, 1, 88; 1, 7, 22.—

In direct discourse: Ennio delector, ait quispiam, quod non discedit a communi more verborum;

Pacuvio, inquit alius,

Cic. Or. 11, 36:

Vos o, quibus integer aevi Sanguis, ait, solidaeque, etc.,

Verg. A. 2, 639; 6, 630; 7, 121;

12, 156: O fortunati mercatores! gravis annis Miles ait,

Hor. S. 1, 1, 4; id. Ep. 1, 15, 40; 1, 16, 47; id. S. 2, 7, 72; 1, 3, 22.—

With acc.:

Causa optumast, Nisi quid pater ait aliud,

Ter. And. 5, 4, 47:

Admirans ait haec,

Cat. 5, 3, 4; 63, 84:

Haec ait,

Verg. A. 1, 297; v. B.—

Simply to speak, and esp. in the form of transition, sic ait, thus he speaks or says (cf. the Hom. hôs phato):

Sic ait, et dicto citius tumida aequora placat,

Verg. A. 1, 142; 5, 365; 9, 749.—

Also of what follows: Sic ait in molli fixa toro cubitum: “Tandem,” etc.,

Prop. 1, 3, 34.—

Ut ait quispiam (regularly in this order in Cic.), in quoting an unusual expression, as one says:

ut ait Statius noster in Synephebis,

Cic. Sen. 7:

ut ait Homerus,

id. ib. 10:

ut ait Theophrastus,

id. Tusc. 1, 19, 45:

ut ait Thucydides,

Nep. Them. 2:

ut ait Cicero,

Quint. 7, 1, 51; 8, 6, 73; 9, 4, 40;

9, 56, 60: ut Cicero ait,

id. 10, 7, 14; 12, 3, 11:

ut Demosthenes ait,

id. 11, 1, 22:

ut rumor ait,

Prop. 5, 4, 47: uti mos vester ait, Hor S. 2, 7, 79.—So without def. subject:

ut ait in Synephebis,

Cic. Tusc. 1, 14, 31.—

Aiunt, ut aiunt, quemadmodum or quod aiunt, in quoting a proverbial or technical phrase, as they say, as is said, as the saying is (Gr. to legomenon, hôs phasi; Fr. on dit;

Germ. man sagt), either placed after it or interposed: eum rem fidemque perdere aiunt,

Plaut. Curc. 4, 2, 18: ut quimus, aiunt;

quando, ut volumus, non licet,

Ter. And. 4, 5, 10:

docebo sus, ut aiunt, oratorem eum,

Cic. de Or. 2, 57:

Iste claudus, quemadmodum aiunt, pilam,

id. Pis. 28 B. and K. —Also in telling an anecdote:

conspexit, ut aiunt, Adrasum quendam vacuā tonsoris in umbrā,

Hor. Ep. 1, 7, 49; 1, 17, 18.—

In judic. lang.: ait lex, ait praetor, etc., the law, the prœtor says, i. e. prescribes, commands:

ut ait lex Julia,

Dig. 24, 3, 64:

Praetor ait, in eadem causā eum exhibere, etc.,

ib. 2, 9, 1:

Aiunt aediles, qui mancipia vendunt, etc.,

ib. 21, 1, 1:

Ait oratio, fas esse eum, etc.,

ib. 24, 1, 32 al. —

Ain? = aisne? also often strengthened: ain tu? ain tute? ain tandem? ain vero? in conversational lang., a form of interrogation which includes the idea of surprise or wonder, sometimes also of reproof or sorrow, do you really mean so? indeed? really? is it possible? often only an emphatic what? Plaut. Ep. 3, 4, 73: Merc. Servus esne an liber? Sos. Utcumque animo conlibitumst meo. Merc. Ain vero? Sos. Aio enim vero, id. ib. 3, 4, 188; id. Am. 1, 1, 128: Phil. Pater, inquam, aderit jam hic meus. Call. Ain tu, pater? id. Most. 2, 1, 36; id. Ep. 5, 2, 33; id. Aul. 2, 2, 9; id. Curc. 2, 3, 44; Ter. Hec. 3, 4, 1; id. Eun. 3, 5, 19 al:

Ain tu? Scipio hic Metellus proavum suum nescit censorem non fuisse?

Cic. Att. 6, 1; 4, 5 al.:

ain tute,

Plaut. Truc. 1, 2, 90:

ain tandem ita esse, ut dicis?

id. Aul. 2, 4, 19; so id. As. 5, 2, 47; id. Trin. 4, 2, 145; Ter. And. 5, 3, 4:

ain tandem? insanire tibi videris, quod, etc.,

Cic. Fam. 9, 21 Manut.; id. Att. 6, 2.—Also with a plur. verb (cf. age with plur. verb, s. v. ago, IV. a.):

ain tandem? inquit, num castra vallata non habetis?

Liv. 10, 25.—

Quid ais? (as in conversation).—

With the idea of surprise, astonishment, Ti legeis (cf. Quid dixisti? Ter. And. 3, 4, 14; id. Eun. 5, 6, 16, Ti eipas); what do you say? what? Merc. Quis herus est igitur tibi? Sos. Amphitruo, quicum nuptast Alcumena. Merc. Quid ais? Quid nomen tibist? Plaut. Am. 1, 1, 208; so Ter. And. 4, 1, 42; id. Heaut. 5, 1, 27.—

When one asks [p. 79] another for his meaning, opinion, or judgment, what do you mean? what do you say or think? Th. Ita me di ament, honestust. Pa. Quid tu ais, Gnatho? Num quid habes, quod contemnas? Quid tu autem, Thraso? Ter. Eun. 3, 2, 21: Hunc ais? Do you mean this man? (= dicis, q. v., II.) Pers. 4, 27.—

When one wishes to try or prove another, what is your opinion? what do you say? Sed quid ais? quid Amphitruoni [dono] a Telebois datumst? Plaut. Am. 1, 1, 262.—Hence, * āiens, entis, P. a., affirming, affirmative (usu. affirmativus):

negantia contraria aientibus,

Cic. Top. 11, 49.

amplĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [amplus], to make wider, to extend, enlarge, increase, amplify (rare, esp. before the Aug. per.; mostly in prose).

In gen.:

amplianda scalpello plaga est,

Cels. 7, 5: rem (familiarem), * Hor. S. 1, 4, 32:

de ampliando numero,

Plin. Pan. 54, 4; so Suet. Ner. 22:

orbem,

Luc. 3, 276:

servitia,

Tac. H. 2, 78:

ampliato vetere Apollinis templo,

Suet. Aug. 18 al. —

Trop.:

nomen,

to render glorious, to ennoble, Mart. 8, 66:

Hannibalis bellicis laudibus ampliatur virtus Scipionis,

Quint. 8, 4, 20:

pulcritudinem,

Vulg. Judith, 10, 4. —

Esp., judic. t. t., to delay judgment or decision, to adjourn, in order to make further investigation (since the judges in such cases employed the expression AMPLIVS or NON LIQVET, v. amplius, c. and Rupert. ad Tac. Or. 38, 1, p. 455).

Absol.:

potestas ampliandi,

Cic. Caecin. 10:

lex ampliandi facit potestatem,

id. Verr. 2, 1, 9, § 26.—

With acc. of pers., to defer his business: istum hominem nefarium ampliaveritis, Auct. ad Her. 4, 36:

virginem,

Liv. 4, 44:

bis ampliatus reus tertio absolutus est,

id. 43, 2.—

With acc. of thing. causam, Val. Max. 8, 1, 16:

poenam,

Sen. Contr. 1, 3; cf. ampliatio and comperendinatio.

ănĭmus, i, m. [a Graeco-Italic form of anemos = wind (as ego, lego, of ego, lego); cf. Sanscr. an = to breathe, anas = breath, anilas = wind; Goth. uz-ana = exspiro; Erse, anal = breath; Germ. Unst = a storm (so, sometimes); but Curt. does not extend the connection to AФ, aêmi = to blow; a modification of animus—by making which the Romans took a step in advance of the Greeks, who used hê psuchê for both these ideas—is anima, which has the physical meaning of anemos, so that Cic. was theoretically right, but historically wrong, when he said, ipse animus ab anima dictus est, Tusc. 1, 9, 19; after the same analogy we have from psuchô = to breathe, blow, psuchê = breath, life, soul; from pneô = to breathe, pneuma = air, breath, life, in class. Greek, and = spirit, a spiritual being, in Hellenistic Greek; from spiro = to breathe, blow, spiritus = breath, breeze, energy, high spirit, and poet. and post-Aug. = soul, mind; the Engl. ghost = Germ. Geist may be comp. with Germ. giessen and cheô, to pour, and for this interchange of the ideas of gases and liquids, cf. Sol. 22: insula adspiratur freto Gallico, is flowed upon, washed, by the Gallic Strait; the Sanscr. atman = breath, soul, with which comp. aytmê = breath; Germ. Odem = breath, and Athem = breath, soul, with which group Curt. connects auô, aêmi; the Heb. = breath, life, soul; and = breath, wind, life, spirit, soul or mind].

In a general sense, the rational soul in man (in opp. to the body, corpus, and to the physical life, anima), hê psuchê:

humanus animus decerptus ex mente divina,

Cic. Tusc. 5, 13, 38:

Corpus animum praegravat, Atque affixit humo divinae particulam aurae,

Hor. S. 2, 2, 77:

credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, ut essent qui terras tuerentur etc.,

Cic. Sen. 21, 77:

eas res tueor animi non corporis viribus,

id. ib. 11, 38; so id. Off. 1, 23, 79:

quae (res) vel infirmis corporibus animo tamen administratur,

id. Sen. 6, 15; id. Off. 1, 29, 102:

omnes animi cruciatus et corporis,

id. Cat. 4, 5, 10:

levantes Corpus et animum,

Hor. Ep. 2, 1, 141:

formam et figuram animi magis quam corporis complecti,

Tac. Agr. 46; id. H. 1, 22:

animi validus et corpore ingens,

id. A. 15, 53:

Aristides primus animum pinxit et sensus hominis expressit, quae vocantur Graece ethe, item perturbationes,

first painted the soul, put a soul into his figures, Plin. 35, 10, 36, § 98 (cf.:

animosa signa,

life-like statues, Prop. 4, 8, 9): si nihil esset in eo (animo), nisi id, ut per eum viveremus, i. e. were it mere anima, Cic. Tusc. 1, 24, 56:

Singularis est quaedam natura atque vis animi, sejuncta ab his usitatis notisque naturis, i. e. the four material elements,

id. ib. 1, 27, 66: Neque nos corpora sumus. Cum igitur nosce te dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, id. ib. 1, 22, 52:

In quo igitur loco est (animus)? Credo equidem in capite,

id. ib. 1, 29, 70:

corpora nostra, terreno principiorum genere confecta, ardore animi concalescunt,

derive their heat from the fiery nature of the soul, id. ib. 1, 18, 42:

Non valet tantum animus, ut se ipsum ipse videat: at, ut oculus, sic animus, se non videns alia cernit,

id. ib. 1, 27, 67: foramina illa ( the senses), quae patent ad animum a corpore, callidissimo artificio natura fabricata est, id. ib. 1, 20, 47: dum peregre est animus sine corpore velox, independently of the body, i. e. the mind roaming in thought, Hor. Ep. 1, 12, 13:

discessus animi a corpore,

Cic. Tusc. 1, 9, 18; 1, 30, 72:

cum nihil erit praeter animum,

when there shall be nothing but the soul, when the soul shall be disembodied, id. ib. 1, 20, 47; so,

animus vacans corpore,

id. ib. 1, 22, 50; and:

animus sine corpore,

id. ib. 1, 22, 51:

sine mente animoque nequit residere per artus pars ulla animai,

Lucr. 3, 398 (for the pleonasm here, v. infra, II. A. 1.):

Reliquorum sententiae spem adferunt posse animos, cum e corporibus excesserint in caelum pervenire,

Cic. Tusc. 1, 11, 24:

permanere animos arbitramur consensu nationum omnium,

id. ib. 1, 16, 36:

Pherecydes primus dixit animos esse hominum sempiternos,

id. ib. 1, 16, 38:

Quod ni ita se haberet, ut animi immortales essent, haud etc.,

id. Sen. 23, 82: immortalitas animorum, id. ib. 21, 78; id. Tusc. 1, 11, 24; 1, 14, 30:

aeternitas animorum,

id. ib. 1, 17, 39; 1, 22, 50 (for the plur. animorum, in this phrase, cf. Cic. Sen. 23, 84); for the atheistic notions about the soul, v. Lucr. bk. iii.—

In a more restricted sense, the mind as thinking, feeling, willing, the intellect, the sensibility, and the will, acc. to the almost universally received division of the mental powers since the time of Kant (Diog. Laert. 8, 30, says that Pythagoras divided hê psuchê into ho nous, hai phrenes, and ho thumos; and that man had ho nous and ho thumos in common with other animals, but he alone had hai phrenes. Here ho nous and ho thumos must denote the understanding and the sensibility, and hai phrenes, the reason. Plutarch de Placit. 4, 21, says that the Stoics called the supreme faculty of the mind (to hêgemonikon tês psuchês) ho logismos, reason. Cic. sometimes speaks of a twofold division; as, Est animus in partes tributus duas, quarum altera rationis est particeps, altera expers (i. e. to logistikon and to alogon of Plato; cf. Tert. Anim. 16), i. e. the reason or intellect and the sensibility, Tusc. 2, 21, 47; so id. Off. 1, 28, 101; 1, 36, 132; id. Tusc 4, 5, 10; and again of a threefold; as, Plato triplicem finxit animum, cujus principatum, id est rationem in capite sicut in arce posuit, et duas partes ( the two other parts) ei parere voluit, iram et cupiditatem, quas locis disclusit; iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, i. e. the reason or intellect, and the sensibility here resolved into desire and aversion, id. ib. 1, 10, 20; so id. Ac. 2, 39, 124. The will, hê boulêsis, voluntas, arbitrium, seems to have been sometimes merged in the sensibility, ho thumos, animus, animi, sensus, and sometimes identified with the intellect or reason, ho nous, ho logismos, mens, ratio).

1.. The general power of perception and thought, the reason, intellect, mind (syn.: mens, ratio, ingenium), ho nous:

cogito cum meo animo,

Plaut. Most. 3, 2, 13; so Ter. Ad. 3, 4, 55:

cum animis vestris cogitare,

Cic. Agr. 2, 24:

recordari cum animo,

id. Clu. 25, 70;

and without cum: animo meditari,

Nep. Ages. 4, 1; cf. id. Ham. 4, 2:

cogitare volvereque animo,

Suet. Vesp. 5:

animo cogitare,

Vulg. Eccli. 37, 9:

statuere apud animum,

Liv. 34, 2:

proposui in animo meo,

Vulg. Eccli. 1, 12:

nisi me animus fallit, hi sunt, etc.,

Plaut. Men. 5, 9, 23:

in dubio est animus,

Ter. And. 1, 5, 31; id. ib. prol. 1; cf. id. ib. 1, 1, 29:

animum ad se ipsum advocamus,

Cic. Tusc. 1, 31, 75:

lumen animi, ingenii consiliique tui,

id. Rep. 6, 12 al. —

For the sake of rhet. fulness, animus often has a synonym joined with it: Mens et animus et consilium et sententia civitatis posita est in legibus,

Cic. Clu. 146:

magnam cui mentem animumque Delius inspirat vates,

Verg. A. 6, 11:

complecti animo et cogitatione,

Cic. Off. 1, 32, 117; id. de Or. 1, 2, 6:

animis et cogitatione comprehendere,

id. Fl. 27, 66:

cum omnia ratione animoque lustraris,

id. Off. 1, 17, 56:

animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio naturae,

id. Ac. 2, 41, 127.—Hence the expressions: agitatio animi, attentio, contentio; animi adversio; applicatio animi; judicium, opinio animorum, etc. (v. these vv.); and animum advertere, adjungere, adplicare, adpellere, inducere, etc. (v. these vv.).—

Of particular faculties of mind, the memory:

etiam nunc mihi Scripta illa dicta sunt in animo Chrysidis,

Ter. And. 1, 5, 46:

An imprimi, quasi ceram, animum putamus etc. (an idea of Aristotle's),

Cic. Tusc. 1, 25, 61:

ex animo effluere,

id. de Or. 2, 74, 300: omnia fert aetas, animum quoque;

... Nunc oblita mihi tot carmina,

Verg. E. 9, 51.—

Consciousness (physically considered) or the vital power, on which consciousness depends ( = conscientia, q. v. II. A., or anima, q. v. II. E.):

vae miserae mihi. Animo malest: aquam velim,

I'm fainting, my wits are going, Plaut. Am. 5, 1, 6; id. Curc. 2, 3, 33:

reliquit animus Sextium gravibus acceptis vulneribus,

Caes. B. G. 6, 38:

Una eademque via sanguis animusque sequuntur,

Verg. A. 10, 487:

animusque reliquit euntem,

Ov. M. 10, 459:

nisi si timor abstulit omnem Sensum animumque,

id. ib. 14, 177:

linqui deinde animo et submitti genu coepit,

Curt. 4, 6, 20: repente animo linqui solebat, Suet. Caes. 45:

ad recreandos defectos animo puleio,

Plin. 20, 14, 54, § 152.—

The conscience, in mal. part. (v. conscientia, II. B. 2. b.):

cum conscius ipse animus se remordet,

Lucr. 4, 1135:

quos conscius animus exagitabat,

Sall. C. 14, 3:

suae malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

Cic. Sex. Rosc. 67.—

In Plaut. very freq., and once also in Cic., meton. for judicium, sententia, opinion, judgment; mostly meo quidem animo or meo animo, according to my mind, in my opinion, Plaut. Men. 1, 3, 17:

e meo quidem animo aliquanto facias rectius, si, etc.,

id. Aul. 3, 6, 3:

meo quidem animo, hic tibi hodie evenit bonus,

id. Bacch. 1, 1, 69; so id. Aul. 3, 5, 4; id. Curc. 4, 2, 28; id. Bacch. 3, 2, 10; id. Ep. 1, 2, 8; id. Poen. 1, 2, 23; id. Rud. 4, 4, 94; Cic. Sest. 22:

edepol lenones meo animo novisti,

Plaut. Curc. 4, 2, 19:

nisi, ut meus est animus, fieri non posse arbitror,

id. Cist. 1, 1, 5 (cf.:

EX MEI ANIMI SENTENTIA,

Inscr. Orell. 3665:

ex animi tui sententia,

Cic. Off. 3, 29, 108).—

The imagination, the fancy (for which Cic. often uses cogitatio, as Ac. 2, 15, 48):

cerno animo sepultam patriam, miseros atque insepultos acervos civium,

Cic. Cat. 4, 6, 11:

fingere animo jubebat aliquem etc.,

id. Sen. 12, 41: Fingite animis;

litterae enim sunt cogitationes nostrae, et quae volunt, sic intuentur, ut ea cernimus, quae videmus,

id. Mil. 29, 79:

Nihil animo videre poterant,

id. Tusc. 1, 16, 38.—

The power of feeling, the sensibility, the heart, the feelings, affections, inclinations, disposition, passions (either honorable or base; syn.: sensus, adfectus, pectus, cor), ho thumos.

a.. In gen., heart, soul, spirit, feeling, inclination, affection, passion: Medea, animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (cf. Plaut. Truc. 2, 7, 36:

animo hercle homo suo est miser): tu si animum vicisti potius quam animus te, est quod gaudeas, etc.,

Plaut. Trin. 2, 2, 27 -29:

harum scelera et lacrumae confictae dolis Redducunt animum aegrotum ad misericordiam,

Ter. And. 3, 3, 27:

Quo gemitu conversi animi (sunt),

Verg. A. 2, 73:

Hoc fletu concussi animi,

id. ib. 9, 498;

4, 310: animum offendere,

Cic. Lig. 4; id. Deiot. 33; so Vulg. Gen. 26, 35.—Mens and animus are often conjoined and contrasted, mind and heart (cf. the Homeric kata phrena kai kata thumon, in mind and heart): mentem atque animum delectat suum, entertains his mind and delights his heart, Enn. ap. Gell. 19, 10:

Satin tu sanus mentis aut animi tui?

Plaut. Trin. 2, 4, 53:

mala mens, malus animus,

bad mind, bad heart, Ter. And. 1, 1, 137:

animum et mentem meam ipsa cogitatione hominum excellentium conformabam,

Cic. Arch. 6, 14:

Nec vero corpori soli subveniendum est, sed menti atque animo multo magis,

id. Sen. 11, 36:

ut omnium mentes animosque perturbaret,

Caes. B. G. 1, 39; 1, 21:

Istuc mens animusque fert,

Hor. Ep. 1, 14, 8:

Stare Socrates dicitur tamquam quodam recessu mentis atque animi facto a corpore,

Gell. 2, 1; 15, 2, 7.—

And very rarely with this order inverted: Jam vero animum ipsum mentemque hominis, etc.,

Cic. N. D. 2, 59, 147:

mente animoque nobiscum agunt,

Tac. G. 29:

quem nobis animum, quas mentes imprecentur,

id. H. 1, 84;

and sometimes pleon. without such distinction: in primis regina quietum Accipit in Teucros animum mentemque benignam,

a quiet mind and kindly heart, Verg. A. 1, 304; so,

pravitas animi atque ingenii,

Vell. 2, 112, 7 (for mens et animus, etc., in the sense of thought, used as a pleonasm, v. supra, II. A. 1.):

Verum animus ubi semel se cupiditate devinxit mala, etc.,

Ter. Heaut. 1, 2, 34:

animus perturbatus et incitatus nec cohibere se potest, nec quo loco vult insistere,

Cic. Tusc. 4, 18, 41:

animum comprimit,

id. ib. 2, 22, 53:

animus alius ad alia vitia propensior,

id. ib. 4, 37, 81; id. ad Q. Fr. 1, 1:

sed quid ego hic animo lamentor,

Enn. Ann. 6, 40:

tremere animo,

Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4:

ingentes animo concipit iras,

Ov. M. 1, 166:

exsultare animo,

id. ib. 6, 514.—So often ex animo, from the heart, from the bottom of one's heart, deeply, truly, sincerely:

Paulum interesse censes ex animo omnia facias an de industria?

from your heart or with some design, Ter. And. 4, 4, 55; id. Ad. 1, 1, 47:

nisi quod tibi bene ex animo volo,

id. Heaut. 5, 2, 6: verbum [p. 124] ex animo dicere, id. Eun. 1, 2, 95:

sive ex animo id fit sive simulate,

Cic. N. D. 2, 67, 168:

majore studio magisve ex animo petere non possum,

id. Fam. 11, 22:

ex animo vereque diligi,

id. ib. 9, 6, 2:

ex animo dolere,

Hor. A. P. 432:

quae (gentes) dederunt terram meam sibi cum gaudio et toto corde et ex animo,

Vulg. Ezech. 36, 5; ib. Eph. 6, 6; ib. 1 Pet. 5, 3.—And with gen.

With verbs:

Quid illam miseram animi excrucias?

Plaut. Mil. 4, 2, 76; 4, 6, 65:

Antipho me excruciat animi,

Ter. Phorm. 1, 4, 10:

discrucior animi,

id. Ad. 4, 4, 1:

in spe pendebit animi,

id. Heaut. 4, 4, 5: juvenemque animi miserata repressit, pitying him in her heart, thumôi phileousa te kêdomenê te (Hom. Il. 1, 196), Verg. A. 10, 686.—

With adjj.:

aeger animi,

Liv. 1, 58; 2, 36; 6, 10; Curt. 4, 3, 11; Tac. H. 3, 58:

infelix animi,

Verg. A. 4, 529:

felix animi,

Juv. 14, 159:

victus animi,

Verg. G. 4, 491:

ferox animi,

Tac. A. 1, 32:

promptus animi,

id. H. 2, 23:

praestans animi,

Verg. A. 12, 19:

ingens animi,

Tac. A. 1, 69 (for this gen. v. Ramsh. Gr. p. 323; Key, § 935; Wagner ad Plaut. Aul. v. 105; Draeger, Hist. Synt. I. p. 443).—

Meton., disposition, character (so, often ingenium): nimis paene animo es Molli, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 49:

animo audaci proripit sese,

Pac. Trag. Rel. p. 109 Rib.:

petulans protervo, iracundo animo,

Plaut. Bacch. 4, 3, 1; id. Truc. 4, 3, 1:

ubi te vidi animo esse omisso (omisso = neglegenti, Don.),

Ter. Heaut. 5, 2, 9; Cic. Fam. 2. 17 fin.:

promptus animus vester,

Vulg. 2 Cor. 9, 2: animis estis simplicibus et mansuetis nimium creditis unicuique, Auct. ad Her. 4, 37:

eorum animi molles et aetate fluxi dolis haud difficulter capiebantur,

Sall. C. 14, 5:

Hecabe, Non oblita animorum, annorum oblita suorum,

Ov. M. 13, 550:

Nihil est tam angusti animi tamque parvi, quam amare divitias,

Cic. Off. 1, 20, 68:

sordidus atque animi parvi,

Hor. S. 1, 2, 10; Vell. 2, 25, 3:

Drusus animi fluxioris erat,

Suet. Tib. 52.—

In particular, some one specific emotion, inclination, or passion (honorable or base; in this signif., in the poets and prose writers, very freq. in the plur.). —

Courage, spirit:

ibi nostris animus additus est,

Plaut. Am. 1, 1, 94; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 31; id. And. 2, 1, 33:

deficiens animo maesto cum corde jacebat,

Lucr. 6, 1232:

virtute atque animo resistere,

Cic. Fam. 5, 2, 8:

fac animo magno fortique sis,

id. ib. 6, 14 fin.:

Cassio animus accessit, et Parthis timor injectus est,

id. Att. 5, 20, 3:

nostris animus augetur,

Caes. B. G. 7, 70:

mihi in dies magis animus accenditur,

Sall. C. 20, 6; Cic. Att. 5, 18; Liv. 8, 19; 44, 29:

Nunc demum redit animus,

Tac. Agr. 3:

bellica Pallas adest, Datque animos,

Ov. M. 5, 47:

pares annis animisque,

id. ib. 7, 558:

cecidere illis animique manusque,

id. ib. 7, 347 (cf.:

tela viris animusque cadunt,

id. F. 3, 225) et saep.—Hence, bono animo esse or uti, to be of good courage, Varr. R. R. 2, 5, 5: Am. Bono animo es. So. Scin quam bono animo sim? Plaut. Am. 22, 39:

In re mala animo si bono utare, adjuvat,

id. Capt. 2, 1, 9:

bono animo fac sis,

Ter. Ad. 3, 5, 1:

quin tu animo bono es,

id. ib. 4, 2, 4:

quare bono animo es,

Cic. Att. 5, 18; so Vulg. 2 Macc. 11, 26; ib. Act. 18, 25;

so also, satis animi,

sufficient courage, Ov. M. 3, 559.—Also for hope:

magnus mihi animus est, hodiernum diem initium libertatis fore,

Tac. Agr, 30.— Trop., of the violent, stormy motion of the winds of AEolus:

Aeolus mollitque animos et temperat iras,

Verg. A. 1, 57.—Of a top:

dant animos plagae,

give it new force, quicker motion, Verg. A. 7, 383.—

Of spirit in discourse: in Asinio Pollione et consilii et animi satis,

Quint. 10, 1, 113. —

Haughtiness, arrogance, pride: quae civitas est in Asia, quae unius tribuni militum animos ac spiritus capere possit? can bear the arrogance and pride, etc., Cic. Imp. Pomp. 22, 66:

jam insolentiam noratis hominis: noratis animos ejus ac spiritus tribunicios,

id. Clu. 39, 109; so id. Caecin. 11 al.; Ov. Tr. 5, 8, 3 (cf.:

quia paululum vobis accessit pecuniae, Sublati animi sunt,

Ter. Hec. 3, 5, 56).—

Violent passion, vehemence, wrath:

animum vincere, iracundiam cohibere, etc.,

Cic. Marcell. 3:

animum rege, qui nisi paret Imperat,

Hor. Ep. 1, 2, 62:

qui dominatur animo suo,

Vulg. Prov. 16, 32.—So often in plur.; cf hoi thumoi: ego meos animos violentos meamque iram ex pectore jam promam, Plaut. Truc. 2, 7, 43:

vince animos iramque tuam,

Ov. H. 3, 85; id. M. 8, 583; Prop. 1, 5, 12:

Parce tuis animis, vita, nocere tibi,

id. 2, 5, 18:

Sic longius aevum Destruit ingentes animos,

Luc. 8, 28:

coeunt sine more, sine arte, Tantum animis iraque,

Stat. Th. 11, 525 al. —

Moderation, patience, calmness, contentedness, in the phrase aequus animus, an even mind:

si est animus aequos tibi,

Plaut. Aul. 2, 2, 10; id. Rud. 2, 3, 71; Cic. Rosc. Am. 50, 145; and often in the abl., aequo animo, with even mind, patiently, etc.:

aequo animo ferre,

Ter. And. 2, 3, 23; Cic. Tusc. 1, 39, 93; id. Sen. 23, 84; Nep. Dion. 6, 4; Liv. 5, 39:

aequo animo esse,

Vulg. 3 Reg. 21, 7; ib. Judith, 7, 23: Aequo animo est? of merry heart (Gr. euthumei), ib. Jac. 5, 13:

animis aequis remittere,

Cic. Clu. 2, 6:

aequiore animo successorem opperiri,

Suet. Tib. 25:

haud aequioribus animis audire,

Liv. 23, 22: sapientissimus quisque aequissimo animo moritur; stultissimus iniquissimo. Cic. Sen. 23, 83; so id. Tusc. 1, 45, 109; Sall. C. 3, 2; Suet. Aug. 56:

iniquo animo,

Att. Trag. Rel. p. 150 Rib.; Cic. Tusc. 2, 2, 5; Quint. 11, 1, 66.—

Agreeable feeling, pleasure, delight:

cubat amans animo obsequens,

Plaut. Am. 1, 1, 134:

indulgent animis, et nulla quid utile cura est,

Ov. M. 7, 566; so, esp. freq.: animi causa (in Plaut. once animi gratia), for the sake of amusement, diversion (cf.:

haec (animalia) alunt animi voluptatisque causa,

Caes. B. G. 5, 12):

Post animi causa mihi navem faciam,

Plaut. Rud. 4, 2, 27; so id. Trin. 2, 2, 53; id. Ep. 1, 1, 43:

liberare fidicinam animi gratia,

id. ib. 2, 2, 90:

qui illud animi causa fecerit, hunc praedae causa quid facturum putabis?

Cic. Phil. 7, 6:

habet animi causa rus amoenum et suburbanum,

id. Rosc. Am. 46 Matth.; cf. id. ib. § 134, and Madv. ad Cic. Fin. 2, 17, 56; Cic. Fam. 7, 2:

Romanos in illis munitionibus animine causa cotidie exerceri putatis?

Caes. B. G. 7, 77; Plin. praef. 17 Sill.—

Disposition toward any one:

hoc animo in nos esse debebis, ut etc.,

Cic. Fam. 2, 1 fin.:

meus animus erit in te semper, quem tu esse vis,

id. ib. 5, 18 fin.:

qui, quo animo inter nos simus, ignorant,

id. ib. 3, 6; so id. ib. 4, 15;

5, 2: In quo in primis quo quisque animo, studio, benevolentia fecerit, ponderandum est,

id. Off. 1, 15, 49:

quod (Allobroges) nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

to be well disposed, Caes. B. G. 1, 6 fin. —In the pregn. signif. of kind, friendly feeling, affection, kindness, liberality:

animum fidemque praetorianorum erga se expertus est,

Suet. Oth. 8:

Nec non aurumque animusque Latino est,

Verg. A. 12, 23.—Hence, meton., of a person who is loved, my heart, my soul:

salve, anime mi,

Plaut. Curc. 1, 2, 3:

da, meus ocellus, mea rosa, mi anime, da, mea voluptas,

id. As. 3, 3, 74; so id. ib. 5, 2, 90; id. Curc. 1, 3, 9; id. Bacch. 1, 1, 48; id. Most. 1, 4, 23; id. Men. 1, 3, 1; id. Mil. 4, 8, 20; id. Rud. 4, 8, 1; Ter. Eun. 1, 2, 15 et saep. —

The power of willing, the will, inclination, desire, purpose, design, intention (syn.: voluntas, arbitrium, mens, consilium, propositum), hê boulêsis:

qui rem publicam animo certo adjuverit,

Att. Trag Rel. p. 182 Rib.:

pro inperio tuo meum animum tibi servitutem servire aequom censui,

Plaut. Trin. 2, 2, 23:

Ex animique voluntate id procedere primum,

goes forth at first from the inclination of the soul, Lucr. 2, 270; so,

pro animi mei voluntate,

Cic. Fam. 5, 20, 8 (v. Manut. ad h.l.):

teneo, quid animi vostri super hac re siet,

Plaut. Am. prol. 58; 1, 1, 187:

Nam si semel tuom animum ille intellexerit, Prius proditurum te etc.,

Ter. Heaut. 3, 1, 69:

Prius quam tuom ut sese habeat animum ad nuptias perspexerit,

id. And. 2, 3, 4:

Sin aliter animus voster est, ego etc.,

id. Ad. 3, 4, 46:

Quid mi istaec narras? an quia non audisti, de hac re animus meus ut sit?

id. Hec. 5, 2, 19:

qui ab auro gazaque regia manus, oculos, animum cohibere possit,

Cic. Imp. Pomp. 66:

istum exheredare in animo habebat,

id. Rosc. Am. 18, 52: nobis crat in animo Ciceronem ad Caesarem mittere, we had it in mind to send, etc., id. Fam. 14, 11; Serv. ad Cic. ib. 4, 12:

hostes in foro constiterunt, hoc animo, ut, etc.,

Caes. B. G. 7, 28:

insurrexerunt uno animo in Paulum,

with one mind, Vulg. Act. 18, 12; 19, 29: persequi Jugurtham animus ardebat, Sall. J. 39, 5 Gerlach (others, animo, as Dietsch); so id. de Rep. Ord. 1, 8: in nova fert an mus mutatas dicere formas, my mind inclines to tell of, etc., Ov. M. 1, 1.—Hence, est animus alicui, with inf., to have a mind for something, to aim at, etc.:

omnibus unum Opprimere est animus,

Ov. M. 5, 150:

Sacra Jovi Stygio perficere est animus,

Verg. A. 4, 639:

Fuerat animus conjuratis corpus occisi in Tiberim trahere,

Suet. Caes. 82 fin.; id. Oth. 6; cf. id. Calig. 56.—So, aliquid alicui in animo est, with inf., Tac. G. 3.—So, inducere in animum or animum, to resolve upon doing something; v. induco.—

Trop., of the principle of life and activity in irrational objects, as in Engl. the word mind is used.

Of brutes:

in bestiis, quarum animi sunt rationis expertes,

whose minds, Cic. Tusc. 1, 33, 80:

Sunt bestiae, in quibus etiam animorum aliqua ex parte motus quosdam videmus,

id. Fin. 5, 14, 38:

ut non inscite illud dictum videatur in sue, animum illi pecudi datum pro sale, ne putisceret,

id. ib. 5, 13, 38, ubi v. Madv.:

(apes Ingentes animos angusto in pectore versant,

Verg. G. 4, 83:

Illiusque animos, qui multos perdidit unus, Sumite serpentis,

Ov. M. 3, 544:

cum pecudes pro regionis caelique statu et habitum corporis et ingenium animi et pili colorem gerant,

Col. 6, 1, 1:

Umbria (boves progenerat) vastos nec minus probabiles animis quam corporibus,

id. 6, 1, 2 si equum ipsum nudum et solum corpus ejus et animum contemplamur, App. de Deo Socr. 23 (so sometimes mens:

iniquae mentis asellus,

Hor. S. 1, 9, 20).—

Of plants:

haec quoque Exuerint silvestrem animum, i. e. naturam, ingenium,

their wild nature, Verg. G. 2, 51.—

Transf. Of God or the gods, as we say, the Divine Mind, the Mind of God:

certe et deum ipsum et divinum animum corpore liberatum cogitatione complecti possumus,

Cic. Tusc. 1, 22, 51 (so mens, of God, id. ib. 1, 22, 66; id. Ac. 2, 41, 126):

Tantaene animis caelestibus irae?

Verg. A. 1, 11.

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

arbī̆trātus, a, um, Part. of arbitror.

arbī̆trātus, ūs, m. [arbitror].

The judgment (as will, not as opinion; accordingly = voluntas, not = sententia), freewill, inclination, pleasure, wish, choice, decision (class.; cf. Gell. 13, 20, 19:

hic allegatus et hic arbitratus pro allegatione proque arbitratione dicuntur. Quā ratione servatā arbitratu et allegatu meo dicimus, which latter expression is most freq. used): viri boni arbitratu resolvetur,

Cato, R. R. 149, 2; so id. ib. 145, 3:

arbitratu domini,

id. ib. 144, 1:

nunc quidem meo arbitratu loquar libere, quae volam et quae lubebit,

Plaut. Truc. 2, 1, 2:

Vapulabis meo arbitratu et novorum aedilium,

id. Trin. 4, 2, 148; so id. Capt. 3, 1, 35; id. Ep. 5, 2, 22; id. Men. 5, 5, 46; id. Mil. 4, 6, 6; id. Ps. 1, 5, 13:

tuus arbitratus sit: comburas, si velis,

id. As. 4, 1, 21; so id. Rud. 5, 2, 68: Er. Agedum, excutedum pallium. St. Tuo arbitratu, id. Aul. 4, 4, 20; id. Am. 3, 2, 50; id. Most. 3, 2, 106; id. Capt. 4, 2, 87; id. Ps. 2, 2, 66; id. Truc. 5, 19:

quas (sententias) exposui arbitratu meo,

Cic. Lael. 1, 3:

ut id meo arbitratu facerem,

id. Fin. 1, 21, 72, and id. ib. 4, 1, 2; id. Fam. 7, 1, 5:

tuo vero id quidem arbitratu,

id. Fin. 1, 8, 28; so id. Brut. 11, 42; Tac. Or. 42 fin.:

suo arbitratu,

Plaut. Men. 1, 1, 15:

ejus arbitratu fieri,

id. Rud. 4, 3, 96:

arbitratu suo,

Suet. Tib. 68: Tr. Quoius arbitratu nos vis facere? Gr. Viduli arbitratu, Plaut. Rud. 4, 3, 63 sq.; 4, 3, 66:

senatūs arbitratu,

Suet. Tib. 34; so id. Aug. 35.—

Direction, guidance:

considerare oportet, cujus arbitratu sit educatus,

Cic. Inv. 1, 25; so Inscr. Grut. 185, 2.

arbĭtror ( act. arbitro, v. infra; arch. inf. arbitrarier, Plaut. Aul. 4, 1, 21), ātus, 1, v. dep. [arbiter].

In gen., to be a hearer or beholder of something (v. arbiter, I.), to observe, perceive, hear, etc. (in this sense only ante- and post-class.):

dicta alicujus,

Plaut. Capt. 2, 1, 24; id. Aul. 4, 1, 21; App. M. 10, p. 246, 16; 3, p. 138, 23; 7 init.:

domus attiguae fortunas arbitraturus,

id. ib. 4, p. 148, 8.—Hence of the mind, to examine, consider, weigh:

diligentius carmina Empedoclis,

Gell. 4, 11, 10.—

Esp.

T. t. of judic. lang. (cf. arbiter, II.), to make a decision, give judgment or sentence:

si in eo, quod utroque praesente arbitratus est, arbitrio paritum non esset,

Dig. 4, 8, 44; 6, 1, 35.—Hence, fidem alicui arbitrari, to adjudge, i. e. to give, credit to one, to put faith in, Plaut. Bacch. 3, 6, 41.—Of witnesses, as t. t., to testify, to declare or announce, give evidence:

qui testimonium diceret, ut arbitrari se diceret, etiam quod ipse vidisset,

Cic. Ac. 2, 47, 146: qui primum [p. 152] illud verbum consideratissimum nostrae consuetudinis arbitror, quo nos etiam tunc utimur, cum ea dicimus jurati, quae comperta habemus, quae ipsi vidimus, ex toto testimonio suo sustulit, atque omnia se scire dixit, id. Font. 9:

mortuum inde arbitrari,

Liv. 3, 13, 3; 4, 40.—

1.. In gen., to be of the opinion, to believe, consider as, = nomizô (most freq. in prose; a favorite word with Cic.): Bene facta male locata male facta arbitror, Enn. ap. Cic. Off. 2, 18, 62:

gratum arbitratur esse id a vobis sibi,

Plaut. Am. prol. 48:

nefas esse arbitrari Gracchos laudare,

Cic. Agr. 2, 10:

Falsum arbitror radices arborum vetustate minui,

Plin. 16, 31, 56, § 130:

Justum autem arbitror suscitarc vos,

Vulg. 2 Pet. 1, 13:

scelestissimum te arbitror,

Plaut. Am. 2, 1, 2:

arbitraris me inimicum tuum,

Vulg. Job, 13, 24; ib. Philipp. 3, 8:

si hoc minus ad officium tuum pertinere arbitrabere, suscipiam partes, quas alienas esse arbitrabar,

Cic. Verr. 2, 4, 37:

ut in ceteris artibus... similiter arbitror in hac ratione dicendi etc.,

id. de Or. 2, 16, 70; id. Quinct. 34; id. Verr. 2, 169; id. Clu. 17; id. Cat. 1, 17; id. Arch. 30; id. Deiot. 24; id. Mil. 21:

tamen, ut arbitror, auctoritate advocatorum adducti in veritate manserunt,

id. Clu. 63; so id. Sex. Rosc. 82; id. Imp. Pomp. 58; id. Clu. 176:

ut ego arbitror,

id. Sest. 16; id. Pis. 68:

sicut arbitror,

id. Clu. 50:

ego quod ad me attinet (itemque arbitror ceteros) idcirco taceo, quod, etc.,

id. ad Q. Fr. 2, 1:

arbitratus id bellum celeriter confici posse,

Caes. B. G. 3, 28:

Jugurtham esse arbitrati cum magno gaudio obvii procedunt,

thinking it to be Jugurtha, Sall. J. 69, 1:

non satis tuta eadem loca sibi arbitratus,

Nep. Alcib. 9, 1; so id. Timoth. 3, 3 al.—

To think, suppose, as opp. to knowing:

Arbitror: Certum non scimus,

Ter. Eun. 1, 2, 30:

si hunc noris satis, Non ita arbitrere,

id. And. 5, 4, 12: De. Sanumne credis te esse? Mi. Equidem arbitror, id. Ad. 4, 7, 30:

Quid consilii ceperis, quem nostrūm ignorare arbitraris?

Cic. Cat. 1, 1; id. Imp. Pomp. 31:

arbitrantur se posse fugere,

Vulg. Esth. 16, 4; ib. Matt. 10, 34.

Act. form arbĭtro, āre:

te si arbitrarem dignum,

Plaut. Ps. 4, 2, 57:

Probiores credo arbitrabunt,

id. Stich. 1, 2, 87. —

Arbitror in pass. signif.:

continuo arbitretur (i. e. eligatur, quaeratur) uxor filio tuo,

Plaut. Ep. 2, 2, 82:

cum ipse praedonum socius arbitraretur,

Cic. Verr. 2, 5, 41; id. Mur. 16 fin.; id. Att. 1, 11; cf.

Zumpt ad Cic. Verr. l. l.: quaestio in utramque partem a prudentibus viris arbitrata, i. e. judicata,

Gell. 1, 13:

sumptus funeris arbitrantur pro facultatibus defuncti,

are estimated, Dig. 11, 7, 12; so ib. 4, 8, 27; 2, 15, 8: ex scriptis eorum, qui veri arbitrantur, hupolambanontai, Cael. ap. Prisc. p. 792 P.

ārĕa (in inscriptions freq. ARIA, Inscr. Orell. 4130, etc.), ae, f [some comp. eraze = on the ground; Germ. Erde; Engl. earth, hearth; others, as Varro and Festus, connected it with areo, as if pr. dry land, as terra may be connected with torreo; so Bopp and Curt.], a piece of level ground, a vacant place, esp. in the town (syn.:

planities, aequor): in urbe loca pura areae,

Varr. L. L. 5, § 38 Müll: area proprie dicitur locus vacuus, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.: locus sine aedificio in urbe area;

rure autem ager appellatur,

Dig. 50, 16, 211.

Lit., ground for a house, a building-spot:

si Ponendae domo quaerenda est area primum,

Hor. Ep. 1, 10, 13. arearum electio, Vitr. 1, 7, 1:

pontifices si sustulerint religionem, aream praeclaram habebimus,

Cic. Att. 4, 1 fin.; Liv. 4, 16; 1, 55; Suet. Vesp. 8; Dig. 7, 4, 10 al.—

Transf.

A vacant space around or in a house, a court (syn. spatium):

resedimus in areā domŭs,

Plin. Ep. 6, 20, 4; so id. ib. 7, 27, 10; Vulg. 3 Reg. 22, 10; Dig. 43, 22, 1; 8, 2, 1 al.—

An open space for games, an open play-ground (syn.:

campus, curriculum),

Hor. C. 1, 9, 18.— Hence, in gen., a field for effort, etc. (syn.:

campus, locus, q. v.),

Ov. Am. 3, 1, 26, and trop.:

area scelerum,

i. e. where vices have full scope, Cic. Att. 9, 18.—Also, a raceground, Ov. F. 4, 10 (cf. id. ib. 2, 360); and trop., the course of life:

vitae tribus areis peractis (i. e. pueritiā, juventute, senectute),

Mart. 10, 24.—

A threshing floor (among the ancients, an open space in the vicinity of the house).

Lit.:

neque in segetibus neque in areis neque in horreis,

Cic. Verr. 2, 3, 8; Hor. C. 1, 1, 10; id. S. 1, 1, 45; Tib. 1, 5, 22; Vulg. Gen. 50, 10; ib. Isa. 21, 10. Its construction may be learned from Cato, R. R. 91 and 129; Varr. R. R. 1, 51; Verg. G. 1, 178 sqq. Voss; Col. 5, 1, 4; 5, 2, 20; and Pall. 1, 36 al.—

Trop., of the body of Christians, as subject to separation, judgment (eccl. Lat.), Vulg. Matt. 3, 12; Aug. Ver. Rel. 5.—

The halo around the sun or moon: tales splendores Graeci areas (i. e. halônas) vocavere, Sen. Q. N. 1, 2.—

A bed or border in a garden, Varr. L. L. 6, § 64 Müll.; Col. 11, 3; Plin. 19, 4, 20, § 60; Pall. 1, 34.—

A fowling-floor, Plaut. As. 1, 3, 64: aedes nobis area est;

auceps sum ego,

id. ib. 1, 3, 67.—

A burying-ground, church-yard, Tert. ad Scap. 3. —

A bald spot upon the head, baldness, Cels. 6, 4; Mart. 5, 50.

as-sisto ( ads-, Fleck., Lachm., B. and K., Rib., Halm; ass-, Merk.), astĭti, no sup., 3, v. n. (cf. absisto), to place one's self somewhere, to stand, post one's self.

In gen.:

Mane tu atque adsiste ilico,

Plaut. Most. 4, 2, 2:

Adsistite omnes contra me,

id. Ps. 1, 2, 23:

ut adsisterent coram Domino,

Vulg. Job, 1, 6; ib. 2 Par. 9, 7:

adsiste altrinsecus,

Plaut. Ps. 1, 3, 123:

hic propter hunc adsiste,

Ter. Ad. 2, 1, 15:

Qui nunc hic adsistunt,

Vulg. Zach. 3, 7:

Accede, nate, adsiste,

Cic. Tusc. 2, 9, 21:

ut ipsi ad fores adsisterent, imperat,

id. Verr. 2, 1, 26:

ut contra omnes hostium copias in ponte unus (Cocles) adsisteret,

id. Leg. 2, 4, 10:

Quem Turnus super adsistens,

Verg. A. 10, 490:

Donec Laërtius heros Astitit,

Ov. M. 13, 125. —

Esp.

As indicating a completed action, to stand somewhere, to stand at or by:

ita jacere talum, ut rectus adsistat,

may stand erect, Cic. Fin. 3, 16, 54:

Nec refert quibus adsistas regionibus ejus,

Lucr. 1, 964:

lecto assistere,

Ov. F. 5, 457:

precanti,

id. ib. 1, 631: adsisto divinis, * Hor. S. 1, 6, 114:

neque enim scribenti, ediscenti et cogitanti praeceptor adsistit,

Quint. 1, 2, 12.—With acc.:

equos,

Stat. Th. 3, 299.— Trop.:

consulum tribunalibus Italia et publicae provinciae adsisterent, i. e. comparerent jura accepturi,

Tac. A. 13, 4.—

Alicui.

To stand by one (as counsel) before a tribunal, to defend, assist, aid (post-Aug. for the class. adesse, q. v.):

adsistebam Vareno,

Plin. Ep. 7, 6, 3; 7, 10, 85; Dig. 6, 1, 54; App. Dogm. Plat. 1, p. 3.—

To stand before one on trial, in judgment (eccl. Lat.):

Caesari oportet te adsistere,

Vulg. Act. 27, 23.

auctōrĭtas (not autōr- nor authōr-), ātis, f. [auctor], acc. to the different signiff. of that word,

In gen., a producing, production, invention, cause (very rare;

syn.: auctoramentum, sententia, judicium, consilium, vis, pondus, favor, gratia): quod si exquiratur usque ab stirpe auctoritas (sc. rumoris),

originator, inventor, Plaut. Trin. 1, 2, 180:

ejus facti qui sint principes et inventores, qui denique auctoritatis ejus et inventionis comprobatores,

Cic. Inv. 1, 28, 43:

utrum poëtae Stoicos depravārint, an Stoici poëtis dederint auctoritatem, non facile dixerim,

id. N. D. 3, 38, 91.—

Esp.,

A view, opinion, judgment:

errat vehementer, si quis in orationibus nostris auctoritates nostras consignatas se habere arbitratur,

Cic. Clu. 50, 139:

reliquum est, ut de Q. Catuli auctoritate et sententiā dicendum esse videatur,

id. Imp. Pomp. 20; 22:

Mihi quidem ex animo eximi non potest, esse deos, id tamen ipsum, quod mihi persuasum est auctoritate majorum, cur ita sit, nihil tu me doces,

id. N. D. 3, 3, 7:

plus apud me antiquorum auctoritas valet,

id. Lael. 4, 13.—

Counsel, advice, persuasion, encouragement to something (esp. if made with energy and sustained by the authority and influence of the counsellor; cf.

auctor, I. C.): auctoritatem defugere,

Plaut. Poen. 1, 1, 19:

Jubeo, cogo atque impero. Numquam defugiam auctoritatem,

Ter. Eun. 2, 3, 99 Ruhnk.: attende jam, Torquate, quam ego defugiam auctoritatem consulatūs mei, how little pleased (ironically) I am that the occurrences of my consulship are ascribed to my exertions, my influence, Cic. Sull. 11, 33:

cujus (Reguli) cum valuisset auctoritas, captivi retenti sunt,

id. Off. 3, 27, 100:

jure, legibus, auctoritate omnium, qui consulebantur, testamentum fecerat,

id. Verr. 2, 1, 42:

ejus (Sexti) mihi vivit auctoritas,

id. Att. 10, 1, 1:

his rebus adducti et auctoritate Orgetorigis permoti etc.,

Caes. B. G. 1, 3: ut per auctoritatem earum civitatium suae preces nuper repudiatae faciliorem aditum ad senatum haberent, i. e. agentibus, intervenientibus, Liv. 38, 3 al.—Also consolatory exhortation, consolation, comfort:

his autem litteris animum tuum...amicissimi hominis auctoritate confirmandum etiam atque etiam puto,

Cic. Fam. 6, 6, 2.—

Will, pleasure, decision, bidding, command, precept, decree:

si ad verba rem deflectere velimus, consilium autem eorum, qui scripserunt, et rationem et auctoritatem relinquamus?

Cic. Caecin. 18, 51:

verba servire hominum consiliis et auctoritatibus,

id. ib. 18, 52:

legio auctoritatem Caesaris persecuta est,

id. Phil. 3, 3:

nisi legiones ad Caesaris auctoritatem se contulissent,

under his command, guidance, id. Fam. 10, 28 fin. —Hence,

Esp., in political lang., t. t.

Senatūs auctoritas,

The will of the senate:

agrum Picenum contra senatūs auctoritatem dividere,

Cic. Sen. 4, 11.—More freq.,

A decree of the senate, = Senatūs consultum:

Senatūs vetus auctoritas de Bacchanalibus,

Cic. Leg. 2, 15, 37:

sine senatūs auctoritate foedus facere,

id. Off. 3, 30, 109:

Senatūs auctoritas gravissima intercessit,

id. Fam. 1, 2 fin.:

responditque ita ex auctoritate senatūs consul,

Liv. 7, 31:

imperio non populi jussu, non ex auctoritate patrum dato,

id. 26, 2:

Neminem exulum nisi ex Senatūs auctoritate restituit,

Suet. Claud. 12:

citra senatūs populique auctoritatem,

id. Caes. 28 al. —Hence the superscription to the decrees of the Senate:

SENATVS. CONSVLTI. AVCTORITAS., abbrev., S. C. A.,

Cic. Fam. 8, 8.—Sometimes between senatūs auctoritas and senatūs consultum this distinction is to be made, that the former designates a decision of the senate, invalidated by the protestation of the tribune of the people or by the people themselves;

the latter, one that is passed without opposition,

Cic. Fam. 8, 8; Liv. 4, 57.—

Auctoritas populi, the popular will or decision:

isti principes et sibi et ceteris populi universi auctoritati parendum esse fateantur,

Cic. Imp. Pomp. 22; so,

publica,

Vell. 2, 62, 3; Dig. 1, 2, 2, § 4.—

Auctoritas collegii (pontificum), Liv. 34, 44; cf. Cic. Leg. 2, 19 and 21.—

Liberty, ability, power, authority to do according to one's pleasure:

qui habet imperium a populo Romano auctoritatem legum dandarum ab senatu,

Cic. Verr. 2, 2, 49:

Verres tantum sibi auctoritatis in re publicā suscepit, ut, etc.,

id. ib. 2, 5, 58: Invita in hoc loco versatur oratio;

videtur enim auctoritatem adferre peccandi,

id. N. D. 3, 35, 85:

Senatūs faciem secum attulerat auctoritatemque populi Romani,

id. Phil. 8, 8.—

Might, power, authority, reputation, dignity, influence, weight (very freq.):

ut vostra auctoritas Meae auctoritati fautrix adjutrixque sit, Ter. Hec. prol. alt. 40: aequitate causae et auctoritate suā aliquem commovere,

Cic. Verr. 2, 1, 48:

id maximā auctoritate philosophi adfirmant,

id. Off. 3, 29, 105:

Digna est memoriā Q. Catuli cum auctoritas tum verecundia,

Vell. 2, 32:

optimatium auctoritatem deminuere,

Suet. Caes. 11; so,

auctoritatem habere,

Cic. Phil. 11, 10 fin.; id. Sen. 17, 60:

adripere,

id. ib. 18, 62; id. N. D. 3, 35, 85:

facere,

to procure, obtain, id. Imp. Pomp. 15: Grandis auctoritatis es et bene regis regnum Israël, * Vulg. 3 Reg. 21, 7:

imminuere,

Cic. de Or. 2, 37 fin.:

levare,

id. Ac. 2, 22, 69:

fructus capere auctoritatis,

id. Sen. 18, 62:

Quae sunt voluptates corporis cum auctoritatis praemiis comparandae?

id. ib. 18, 64 et saep. — Transf. to things, importance, significance, weight, power, worth, value, estimation:

bos in pecuariā maximā debet esse auctoritate,

Varr. R. R. 2, 5:

sunt certa legum verba... quo plus auctoritatis habeant, paulo antiquiora,

more weight, force, Cic. Leg. 2, 7, 18:

totius hujusce rei quae sit vis, quae auctoritas, quod pondus, ignorant,

id. Fl. 4:

utilitatis species falsa ab honestatis auctoritate superata est,

id. Off. 3, 30, 109: cum antea per aetatem nondum hujus auctoritatem loci attingere auderem, of this honorable place, i. e. the rostra, id. Imp. Pomp 1:

bibliothecas omnium philosophorum mihi videtur XII. tabularum libellus auctoritatis pondere superare,

id. de Or. 1, 44, 195; id. Fam. 1, 7; Dolab. ap. Cic. ib. 9, 9 fin.:

auctoritas praecipua lupo (pisci),

Plin. 9, 17, 28, § 61: Post eum (Maecenatum) interiit auctoritas sapori (pullorum [p. 200] asinorum), id. 8, 43, 68, § 170 Jan:

unguentorum,

id. 13, 1, 2, § 4:

auctoritas dignitasque formae,

Suet. Claud. 30.—Also of feigned, assumed authority:

nec cognovi quemquam, qui majore auctoritate nihil diceret,

that said nothing with a greater air of authority, Cic. Div. 2, 67, 139.—

An example, pattern, model:

omnium superiorum auctoritatem repudiare,

Cic. Verr. 2, 3, 19:

memoriā digna juventuti rei publicae capessendae auctoritas disciplinaque,

id. Sest. 6, 14:

valuit auctoritas,

id. Tusc. 2, 22, 53; so id. Verr. 2, 3, 93; 2, 5, 32:

tu is es qui in disputando non tuum judicium sequare, sed auctoritati aliorum pareas,

id. Leg. 1, 13, 36; id. Rosc. Am. 6, 16 al.—

A warrant, security for establishing a fact, assertion, etc., credibility:

cum ea (justitia) sine prudentiā satis habeat auctoritatis,

Cic. Off. 2, 9, 34:

desinant putare, auctoritatem esse in eo testimonio, cujus auctor inventus est nemo,

id. Fl. 22, 53:

Quid vero habet auctoritatis furor iste, quem divinum vocatis?

id. Div. 2, 54, 110:

tollitur omnis auctoritas somniorum,

id. ib. 2, 59, 123:

cum ad vanitatem accessit auctoritas,

id. Lael. 25, 94.—

Meton., the things which serve for the verification or establishment of a fact.

A record, document:

videt legationes, cum publicis auctoritatibus convenisse,

Cic. Verr. 1, 3, 7:

nihil putas valere in judiciis civitatum auctoritates ac litteras,

id. ib. 2, 3, 62, § 146.—

The name of a person who is security for something, authority:

cum auctoritates principum conjurationis colligeret,

Cic. Sull. 13, 37:

sed tu auctoritates contemnis, ratione pugnas,

id. N. D. 3, 4, 9.—Hence for the names of persons present at the drawing up of a decree of the senate:

quod in auctoritatibus praescriptis exstat,

Cic. de Or. 3, 2, 5: Senatūs consultum, quod tibi misi, factum est auctoritatesque perscriptae, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—

Right of possession (cf. auctor, II. F. 1.):

lex usum et auctoritatem fundi jubet esse biennium,

Cic. Caecin. 19, 54:

usūs auctoritas fundi biennium est,

id. Top. 4, 23; so id. Caecin. 26, 74; id. Har. Resp. 7; Lex Atin. ap. Gell. 17, 6; cf. Hugo, Rechtsgesch. p. 217 sq.—So in the laws of the XII. Tables: ADVERSVS. HOSTEM. AETERNA. AVCTORITAS., against a stranger the right of possession is perpetual (i. e. a stranger cannot, by prescription, obtain the right of possession to the property of a Roman), ap. Cic. Off. 1, 12, 37.—

In jurid. lang., a guaranty, security, Paul. Sent. 2, 17.

auctōrĭtas (not autōr- nor authōr-), ātis, f. [auctor], acc. to the different signiff. of that word,

In gen., a producing, production, invention, cause (very rare;

syn.: auctoramentum, sententia, judicium, consilium, vis, pondus, favor, gratia): quod si exquiratur usque ab stirpe auctoritas (sc. rumoris),

originator, inventor, Plaut. Trin. 1, 2, 180:

ejus facti qui sint principes et inventores, qui denique auctoritatis ejus et inventionis comprobatores,

Cic. Inv. 1, 28, 43:

utrum poëtae Stoicos depravārint, an Stoici poëtis dederint auctoritatem, non facile dixerim,

id. N. D. 3, 38, 91.—

Esp.,

A view, opinion, judgment:

errat vehementer, si quis in orationibus nostris auctoritates nostras consignatas se habere arbitratur,

Cic. Clu. 50, 139:

reliquum est, ut de Q. Catuli auctoritate et sententiā dicendum esse videatur,

id. Imp. Pomp. 20; 22:

Mihi quidem ex animo eximi non potest, esse deos, id tamen ipsum, quod mihi persuasum est auctoritate majorum, cur ita sit, nihil tu me doces,

id. N. D. 3, 3, 7:

plus apud me antiquorum auctoritas valet,

id. Lael. 4, 13.—

Counsel, advice, persuasion, encouragement to something (esp. if made with energy and sustained by the authority and influence of the counsellor; cf.

auctor, I. C.): auctoritatem defugere,

Plaut. Poen. 1, 1, 19:

Jubeo, cogo atque impero. Numquam defugiam auctoritatem,

Ter. Eun. 2, 3, 99 Ruhnk.: attende jam, Torquate, quam ego defugiam auctoritatem consulatūs mei, how little pleased (ironically) I am that the occurrences of my consulship are ascribed to my exertions, my influence, Cic. Sull. 11, 33:

cujus (Reguli) cum valuisset auctoritas, captivi retenti sunt,

id. Off. 3, 27, 100:

jure, legibus, auctoritate omnium, qui consulebantur, testamentum fecerat,

id. Verr. 2, 1, 42:

ejus (Sexti) mihi vivit auctoritas,

id. Att. 10, 1, 1:

his rebus adducti et auctoritate Orgetorigis permoti etc.,

Caes. B. G. 1, 3: ut per auctoritatem earum civitatium suae preces nuper repudiatae faciliorem aditum ad senatum haberent, i. e. agentibus, intervenientibus, Liv. 38, 3 al.—Also consolatory exhortation, consolation, comfort:

his autem litteris animum tuum...amicissimi hominis auctoritate confirmandum etiam atque etiam puto,

Cic. Fam. 6, 6, 2.—

Will, pleasure, decision, bidding, command, precept, decree:

si ad verba rem deflectere velimus, consilium autem eorum, qui scripserunt, et rationem et auctoritatem relinquamus?

Cic. Caecin. 18, 51:

verba servire hominum consiliis et auctoritatibus,

id. ib. 18, 52:

legio auctoritatem Caesaris persecuta est,

id. Phil. 3, 3:

nisi legiones ad Caesaris auctoritatem se contulissent,

under his command, guidance, id. Fam. 10, 28 fin. —Hence,

Esp., in political lang., t. t.

Senatūs auctoritas,

The will of the senate:

agrum Picenum contra senatūs auctoritatem dividere,

Cic. Sen. 4, 11.—More freq.,

A decree of the senate, = Senatūs consultum:

Senatūs vetus auctoritas de Bacchanalibus,

Cic. Leg. 2, 15, 37:

sine senatūs auctoritate foedus facere,

id. Off. 3, 30, 109:

Senatūs auctoritas gravissima intercessit,

id. Fam. 1, 2 fin.:

responditque ita ex auctoritate senatūs consul,

Liv. 7, 31:

imperio non populi jussu, non ex auctoritate patrum dato,

id. 26, 2:

Neminem exulum nisi ex Senatūs auctoritate restituit,

Suet. Claud. 12:

citra senatūs populique auctoritatem,

id. Caes. 28 al. —Hence the superscription to the decrees of the Senate:

SENATVS. CONSVLTI. AVCTORITAS., abbrev., S. C. A.,

Cic. Fam. 8, 8.—Sometimes between senatūs auctoritas and senatūs consultum this distinction is to be made, that the former designates a decision of the senate, invalidated by the protestation of the tribune of the people or by the people themselves;

the latter, one that is passed without opposition,

Cic. Fam. 8, 8; Liv. 4, 57.—

Auctoritas populi, the popular will or decision:

isti principes et sibi et ceteris populi universi auctoritati parendum esse fateantur,

Cic. Imp. Pomp. 22; so,

publica,

Vell. 2, 62, 3; Dig. 1, 2, 2, § 4.—

Auctoritas collegii (pontificum), Liv. 34, 44; cf. Cic. Leg. 2, 19 and 21.—

Liberty, ability, power, authority to do according to one's pleasure:

qui habet imperium a populo Romano auctoritatem legum dandarum ab senatu,

Cic. Verr. 2, 2, 49:

Verres tantum sibi auctoritatis in re publicā suscepit, ut, etc.,

id. ib. 2, 5, 58: Invita in hoc loco versatur oratio;

videtur enim auctoritatem adferre peccandi,

id. N. D. 3, 35, 85:

Senatūs faciem secum attulerat auctoritatemque populi Romani,

id. Phil. 8, 8.—

Might, power, authority, reputation, dignity, influence, weight (very freq.):

ut vostra auctoritas Meae auctoritati fautrix adjutrixque sit, Ter. Hec. prol. alt. 40: aequitate causae et auctoritate suā aliquem commovere,

Cic. Verr. 2, 1, 48:

id maximā auctoritate philosophi adfirmant,

id. Off. 3, 29, 105:

Digna est memoriā Q. Catuli cum auctoritas tum verecundia,

Vell. 2, 32:

optimatium auctoritatem deminuere,

Suet. Caes. 11; so,

auctoritatem habere,

Cic. Phil. 11, 10 fin.; id. Sen. 17, 60:

adripere,

id. ib. 18, 62; id. N. D. 3, 35, 85:

facere,

to procure, obtain, id. Imp. Pomp. 15: Grandis auctoritatis es et bene regis regnum Israël, * Vulg. 3 Reg. 21, 7:

imminuere,

Cic. de Or. 2, 37 fin.:

levare,

id. Ac. 2, 22, 69:

fructus capere auctoritatis,

id. Sen. 18, 62:

Quae sunt voluptates corporis cum auctoritatis praemiis comparandae?

id. ib. 18, 64 et saep. — Transf. to things, importance, significance, weight, power, worth, value, estimation:

bos in pecuariā maximā debet esse auctoritate,

Varr. R. R. 2, 5:

sunt certa legum verba... quo plus auctoritatis habeant, paulo antiquiora,

more weight, force, Cic. Leg. 2, 7, 18:

totius hujusce rei quae sit vis, quae auctoritas, quod pondus, ignorant,

id. Fl. 4:

utilitatis species falsa ab honestatis auctoritate superata est,

id. Off. 3, 30, 109: cum antea per aetatem nondum hujus auctoritatem loci attingere auderem, of this honorable place, i. e. the rostra, id. Imp. Pomp 1:

bibliothecas omnium philosophorum mihi videtur XII. tabularum libellus auctoritatis pondere superare,

id. de Or. 1, 44, 195; id. Fam. 1, 7; Dolab. ap. Cic. ib. 9, 9 fin.:

auctoritas praecipua lupo (pisci),

Plin. 9, 17, 28, § 61: Post eum (Maecenatum) interiit auctoritas sapori (pullorum [p. 200] asinorum), id. 8, 43, 68, § 170 Jan:

unguentorum,

id. 13, 1, 2, § 4:

auctoritas dignitasque formae,

Suet. Claud. 30.—Also of feigned, assumed authority:

nec cognovi quemquam, qui majore auctoritate nihil diceret,

that said nothing with a greater air of authority, Cic. Div. 2, 67, 139.—

An example, pattern, model:

omnium superiorum auctoritatem repudiare,

Cic. Verr. 2, 3, 19:

memoriā digna juventuti rei publicae capessendae auctoritas disciplinaque,

id. Sest. 6, 14:

valuit auctoritas,

id. Tusc. 2, 22, 53; so id. Verr. 2, 3, 93; 2, 5, 32:

tu is es qui in disputando non tuum judicium sequare, sed auctoritati aliorum pareas,

id. Leg. 1, 13, 36; id. Rosc. Am. 6, 16 al.—

A warrant, security for establishing a fact, assertion, etc., credibility:

cum ea (justitia) sine prudentiā satis habeat auctoritatis,

Cic. Off. 2, 9, 34:

desinant putare, auctoritatem esse in eo testimonio, cujus auctor inventus est nemo,

id. Fl. 22, 53:

Quid vero habet auctoritatis furor iste, quem divinum vocatis?

id. Div. 2, 54, 110:

tollitur omnis auctoritas somniorum,

id. ib. 2, 59, 123:

cum ad vanitatem accessit auctoritas,

id. Lael. 25, 94.—

Meton., the things which serve for the verification or establishment of a fact.

A record, document:

videt legationes, cum publicis auctoritatibus convenisse,

Cic. Verr. 1, 3, 7:

nihil putas valere in judiciis civitatum auctoritates ac litteras,

id. ib. 2, 3, 62, § 146.—

The name of a person who is security for something, authority:

cum auctoritates principum conjurationis colligeret,

Cic. Sull. 13, 37:

sed tu auctoritates contemnis, ratione pugnas,

id. N. D. 3, 4, 9.—Hence for the names of persons present at the drawing up of a decree of the senate:

quod in auctoritatibus praescriptis exstat,

Cic. de Or. 3, 2, 5: Senatūs consultum, quod tibi misi, factum est auctoritatesque perscriptae, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—

Right of possession (cf. auctor, II. F. 1.):

lex usum et auctoritatem fundi jubet esse biennium,

Cic. Caecin. 19, 54:

usūs auctoritas fundi biennium est,

id. Top. 4, 23; so id. Caecin. 26, 74; id. Har. Resp. 7; Lex Atin. ap. Gell. 17, 6; cf. Hugo, Rechtsgesch. p. 217 sq.—So in the laws of the XII. Tables: ADVERSVS. HOSTEM. AETERNA. AVCTORITAS., against a stranger the right of possession is perpetual (i. e. a stranger cannot, by prescription, obtain the right of possession to the property of a Roman), ap. Cic. Off. 1, 12, 37.—

In jurid. lang., a guaranty, security, Paul. Sent. 2, 17.

auctōrĭtas (not autōr- nor authōr-), ātis, f. [auctor], acc. to the different signiff. of that word,

In gen., a producing, production, invention, cause (very rare;

syn.: auctoramentum, sententia, judicium, consilium, vis, pondus, favor, gratia): quod si exquiratur usque ab stirpe auctoritas (sc. rumoris),

originator, inventor, Plaut. Trin. 1, 2, 180:

ejus facti qui sint principes et inventores, qui denique auctoritatis ejus et inventionis comprobatores,

Cic. Inv. 1, 28, 43:

utrum poëtae Stoicos depravārint, an Stoici poëtis dederint auctoritatem, non facile dixerim,

id. N. D. 3, 38, 91.—

Esp.,

A view, opinion, judgment:

errat vehementer, si quis in orationibus nostris auctoritates nostras consignatas se habere arbitratur,

Cic. Clu. 50, 139:

reliquum est, ut de Q. Catuli auctoritate et sententiā dicendum esse videatur,

id. Imp. Pomp. 20; 22:

Mihi quidem ex animo eximi non potest, esse deos, id tamen ipsum, quod mihi persuasum est auctoritate majorum, cur ita sit, nihil tu me doces,

id. N. D. 3, 3, 7:

plus apud me antiquorum auctoritas valet,

id. Lael. 4, 13.—

Counsel, advice, persuasion, encouragement to something (esp. if made with energy and sustained by the authority and influence of the counsellor; cf.

auctor, I. C.): auctoritatem defugere,

Plaut. Poen. 1, 1, 19:

Jubeo, cogo atque impero. Numquam defugiam auctoritatem,

Ter. Eun. 2, 3, 99 Ruhnk.: attende jam, Torquate, quam ego defugiam auctoritatem consulatūs mei, how little pleased (ironically) I am that the occurrences of my consulship are ascribed to my exertions, my influence, Cic. Sull. 11, 33:

cujus (Reguli) cum valuisset auctoritas, captivi retenti sunt,

id. Off. 3, 27, 100:

jure, legibus, auctoritate omnium, qui consulebantur, testamentum fecerat,

id. Verr. 2, 1, 42:

ejus (Sexti) mihi vivit auctoritas,

id. Att. 10, 1, 1:

his rebus adducti et auctoritate Orgetorigis permoti etc.,

Caes. B. G. 1, 3: ut per auctoritatem earum civitatium suae preces nuper repudiatae faciliorem aditum ad senatum haberent, i. e. agentibus, intervenientibus, Liv. 38, 3 al.—Also consolatory exhortation, consolation, comfort:

his autem litteris animum tuum...amicissimi hominis auctoritate confirmandum etiam atque etiam puto,

Cic. Fam. 6, 6, 2.—

Will, pleasure, decision, bidding, command, precept, decree:

si ad verba rem deflectere velimus, consilium autem eorum, qui scripserunt, et rationem et auctoritatem relinquamus?

Cic. Caecin. 18, 51:

verba servire hominum consiliis et auctoritatibus,

id. ib. 18, 52:

legio auctoritatem Caesaris persecuta est,

id. Phil. 3, 3:

nisi legiones ad Caesaris auctoritatem se contulissent,

under his command, guidance, id. Fam. 10, 28 fin. —Hence,

Esp., in political lang., t. t.

Senatūs auctoritas,

The will of the senate:

agrum Picenum contra senatūs auctoritatem dividere,

Cic. Sen. 4, 11.—More freq.,

A decree of the senate, = Senatūs consultum:

Senatūs vetus auctoritas de Bacchanalibus,

Cic. Leg. 2, 15, 37:

sine senatūs auctoritate foedus facere,

id. Off. 3, 30, 109:

Senatūs auctoritas gravissima intercessit,

id. Fam. 1, 2 fin.:

responditque ita ex auctoritate senatūs consul,

Liv. 7, 31:

imperio non populi jussu, non ex auctoritate patrum dato,

id. 26, 2:

Neminem exulum nisi ex Senatūs auctoritate restituit,

Suet. Claud. 12:

citra senatūs populique auctoritatem,

id. Caes. 28 al. —Hence the superscription to the decrees of the Senate:

SENATVS. CONSVLTI. AVCTORITAS., abbrev., S. C. A.,

Cic. Fam. 8, 8.—Sometimes between senatūs auctoritas and senatūs consultum this distinction is to be made, that the former designates a decision of the senate, invalidated by the protestation of the tribune of the people or by the people themselves;

the latter, one that is passed without opposition,

Cic. Fam. 8, 8; Liv. 4, 57.—

Auctoritas populi, the popular will or decision:

isti principes et sibi et ceteris populi universi auctoritati parendum esse fateantur,

Cic. Imp. Pomp. 22; so,

publica,

Vell. 2, 62, 3; Dig. 1, 2, 2, § 4.—

Auctoritas collegii (pontificum), Liv. 34, 44; cf. Cic. Leg. 2, 19 and 21.—

Liberty, ability, power, authority to do according to one's pleasure:

qui habet imperium a populo Romano auctoritatem legum dandarum ab senatu,

Cic. Verr. 2, 2, 49:

Verres tantum sibi auctoritatis in re publicā suscepit, ut, etc.,

id. ib. 2, 5, 58: Invita in hoc loco versatur oratio;

videtur enim auctoritatem adferre peccandi,

id. N. D. 3, 35, 85:

Senatūs faciem secum attulerat auctoritatemque populi Romani,

id. Phil. 8, 8.—

Might, power, authority, reputation, dignity, influence, weight (very freq.):

ut vostra auctoritas Meae auctoritati fautrix adjutrixque sit, Ter. Hec. prol. alt. 40: aequitate causae et auctoritate suā aliquem commovere,

Cic. Verr. 2, 1, 48:

id maximā auctoritate philosophi adfirmant,

id. Off. 3, 29, 105:

Digna est memoriā Q. Catuli cum auctoritas tum verecundia,

Vell. 2, 32:

optimatium auctoritatem deminuere,

Suet. Caes. 11; so,

auctoritatem habere,

Cic. Phil. 11, 10 fin.; id. Sen. 17, 60:

adripere,

id. ib. 18, 62; id. N. D. 3, 35, 85:

facere,

to procure, obtain, id. Imp. Pomp. 15: Grandis auctoritatis es et bene regis regnum Israël, * Vulg. 3 Reg. 21, 7:

imminuere,

Cic. de Or. 2, 37 fin.:

levare,

id. Ac. 2, 22, 69:

fructus capere auctoritatis,

id. Sen. 18, 62:

Quae sunt voluptates corporis cum auctoritatis praemiis comparandae?

id. ib. 18, 64 et saep. — Transf. to things, importance, significance, weight, power, worth, value, estimation:

bos in pecuariā maximā debet esse auctoritate,

Varr. R. R. 2, 5:

sunt certa legum verba... quo plus auctoritatis habeant, paulo antiquiora,

more weight, force, Cic. Leg. 2, 7, 18:

totius hujusce rei quae sit vis, quae auctoritas, quod pondus, ignorant,

id. Fl. 4:

utilitatis species falsa ab honestatis auctoritate superata est,

id. Off. 3, 30, 109: cum antea per aetatem nondum hujus auctoritatem loci attingere auderem, of this honorable place, i. e. the rostra, id. Imp. Pomp 1:

bibliothecas omnium philosophorum mihi videtur XII. tabularum libellus auctoritatis pondere superare,

id. de Or. 1, 44, 195; id. Fam. 1, 7; Dolab. ap. Cic. ib. 9, 9 fin.:

auctoritas praecipua lupo (pisci),

Plin. 9, 17, 28, § 61: Post eum (Maecenatum) interiit auctoritas sapori (pullorum [p. 200] asinorum), id. 8, 43, 68, § 170 Jan:

unguentorum,

id. 13, 1, 2, § 4:

auctoritas dignitasque formae,

Suet. Claud. 30.—Also of feigned, assumed authority:

nec cognovi quemquam, qui majore auctoritate nihil diceret,

that said nothing with a greater air of authority, Cic. Div. 2, 67, 139.—

An example, pattern, model:

omnium superiorum auctoritatem repudiare,

Cic. Verr. 2, 3, 19:

memoriā digna juventuti rei publicae capessendae auctoritas disciplinaque,

id. Sest. 6, 14:

valuit auctoritas,

id. Tusc. 2, 22, 53; so id. Verr. 2, 3, 93; 2, 5, 32:

tu is es qui in disputando non tuum judicium sequare, sed auctoritati aliorum pareas,

id. Leg. 1, 13, 36; id. Rosc. Am. 6, 16 al.—

A warrant, security for establishing a fact, assertion, etc., credibility:

cum ea (justitia) sine prudentiā satis habeat auctoritatis,

Cic. Off. 2, 9, 34:

desinant putare, auctoritatem esse in eo testimonio, cujus auctor inventus est nemo,

id. Fl. 22, 53:

Quid vero habet auctoritatis furor iste, quem divinum vocatis?

id. Div. 2, 54, 110:

tollitur omnis auctoritas somniorum,

id. ib. 2, 59, 123:

cum ad vanitatem accessit auctoritas,

id. Lael. 25, 94.—

Meton., the things which serve for the verification or establishment of a fact.

A record, document:

videt legationes, cum publicis auctoritatibus convenisse,

Cic. Verr. 1, 3, 7:

nihil putas valere in judiciis civitatum auctoritates ac litteras,

id. ib. 2, 3, 62, § 146.—

The name of a person who is security for something, authority:

cum auctoritates principum conjurationis colligeret,

Cic. Sull. 13, 37:

sed tu auctoritates contemnis, ratione pugnas,

id. N. D. 3, 4, 9.—Hence for the names of persons present at the drawing up of a decree of the senate:

quod in auctoritatibus praescriptis exstat,

Cic. de Or. 3, 2, 5: Senatūs consultum, quod tibi misi, factum est auctoritatesque perscriptae, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—

Right of possession (cf. auctor, II. F. 1.):

lex usum et auctoritatem fundi jubet esse biennium,

Cic. Caecin. 19, 54:

usūs auctoritas fundi biennium est,

id. Top. 4, 23; so id. Caecin. 26, 74; id. Har. Resp. 7; Lex Atin. ap. Gell. 17, 6; cf. Hugo, Rechtsgesch. p. 217 sq.—So in the laws of the XII. Tables: ADVERSVS. HOSTEM. AETERNA. AVCTORITAS., against a stranger the right of possession is perpetual (i. e. a stranger cannot, by prescription, obtain the right of possession to the property of a Roman), ap. Cic. Off. 1, 12, 37.—

In jurid. lang., a guaranty, security, Paul. Sent. 2, 17.