Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

inquisitor

  • 1 inquisitor

    inquīsītŏr, ōris, m. [inquiro] [st2]1 [-] celui qui recherche avec soin, qui poursuit. [st2]2 [-] enquêteur, juge instructeur. [st2]3 [-] au fig. espion.
    * * *
    inquīsītŏr, ōris, m. [inquiro] [st2]1 [-] celui qui recherche avec soin, qui poursuit. [st2]2 [-] enquêteur, juge instructeur. [st2]3 [-] au fig. espion.
    * * *
        Inquisitor, pen. prod. Verbale. Plin. Qui cerche, Cercheur.
    \
        Inquisitor. Cic. Enquesteur, Informateur, Celuy qui fait une information ou enqueste, Qui se informe et s'enqueste de quelque chose.

    Dictionarium latinogallicum > inquisitor

  • 2 inquisitor

    inquīsītor, ōris, m. [id.], a searcher.
    I.
    Lit., one who searches for a suspected person, an inquisitor, tracker, detective, spy:

    scrutatur vestigia (canis) atque persequitur, comitantem ad feram inquisitorem loro trahens,

    the hunter, Plin. 8, 40, 61, § 147:

    se ab inquisitoribus pecunia redimere,

    Suet. Caes. 1:

    inquisitores algae,

    they who search the very sea-weed, Juv. 4, 49.—
    II.
    Transf., an examiner, investigator.
    A.
    In gen.:

    rerum inquisitorem decet esse sapientem, Cic. Fragm. Ac. ap. Aug. cont. Ac. 2, 11: rerum naturae,

    Sen. Q. N. 6, 13, 2.—
    B.
    In partic., one who searches for proofs to support an accusation, Cic. Verr. 1, 2, 6:

    Norbanus legatus et inquisitor reum postulavit,

    Plin. Ep. 3, 9, 29; Sen. Ben. 5, 25, 2; Tac. A. 15, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > inquisitor

  • 3 inquisitor

    inquīsītor, ōris, m. (inquiro), I) der Aufsucher, a) verdächtiger Personen, der Häscher, Spion, Suet. Caes. 1, 2: inquisitores algae, die selbst das Meergras durchsuchen, Iuven. 4, 49. – b) der Aufspürer des Wildes, Plin. 8, 147. – II) der Untersucher, Erforscher, Forscher, A) als philos. t. t.: inq. rerum, Cic. bei Augustin. c. Acad. 2, 11, 26: veritatis, Augustin. c. Acad. 1. § 24: rerum naturae, Sen. nat. qu. 6, 13, 2: absol., Conon diligens et ipse inquisitor, Sen. nat. qu. 7, 3, 3. – B) insbes., als gerichtl. t. t. der Beschaffer der nötigen Belastungszeugen und Beweismittel zur Klage, vom Kläger od. Anwalt des Klägers, der Inquirent, Cic. I. Verr. 6. Sen. de ben. 5, 25, 2. Plin. ep. 3, 9, 29. Tac. ann. 15, 66.

    lateinisch-deutsches > inquisitor

  • 4 inquisitor

    inquīsītor, ōris, m. (inquiro), I) der Aufsucher, a) verdächtiger Personen, der Häscher, Spion, Suet. Caes. 1, 2: inquisitores algae, die selbst das Meergras durchsuchen, Iuven. 4, 49. – b) der Aufspürer des Wildes, Plin. 8, 147. – II) der Untersucher, Erforscher, Forscher, A) als philos. t. t.: inq. rerum, Cic. bei Augustin. c. Acad. 2, 11, 26: veritatis, Augustin. c. Acad. 1. § 24: rerum naturae, Sen. nat. qu. 6, 13, 2: absol., Conon diligens et ipse inquisitor, Sen. nat. qu. 7, 3, 3. – B) insbes., als gerichtl. t. t. der Beschaffer der nötigen Belastungszeugen und Beweismittel zur Klage, vom Kläger od. Anwalt des Klägers, der Inquirent, Cic. I. Verr. 6. Sen. de ben. 5, 25, 2. Plin. ep. 3, 9, 29. Tac. ann. 15, 66.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inquisitor

  • 5 inquisitor

    inquīsītor, ōris m. [ inquiro ]
    1) выслеживатель, сыщик Su, J; разведчик PM
    2) изыскатель, исследователь (i. rerum naturae C, Sen)
    3) юр. подыскивающий материал для обвинения, следователь C, Sen, PJ, T

    Латинско-русский словарь > inquisitor

  • 6 inquīsītor

        inquīsītor ōris, m    [inquiro], a searcher, an inspector, examiner: algae, Iu.—In law, an investigator, collector of evidence: Achaicus.
    * * *
    investigator, researcger; who inquires/collects evidence; inspector (goods)

    Latin-English dictionary > inquīsītor

  • 7 inquisitor

    1) исследователь (1. 9 § 1 C. Th. 16, 5). 2) сборщик (1. 6 C. Th. 13, 11).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > inquisitor

  • 8 inquisitor

    [med] juror, member of an inquest, trustee.

    Latin-English dictionary of medieval > inquisitor

  • 9 Tityra inquisitor

    3. ENG black-crowned [inquisitor] tityra
    4. DEU Kappentityra f
    5. FRA tityra m à tête noire

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE — AVES > Tityra inquisitor

  • 10 Calosoma inquisitor

    2. RUS красотел m бронзовый [малый]
    3. ENG
    4. DEU kleiner Kletterlaufkäfer m, brauner Puppenräuber m
    5. FRA calosome nt des bois, calosome nt inquisiteur

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Calosoma inquisitor

  • 11 Rhagium inquisitor

    2. RUS рагий-сыщик m, рагий m ребристый
    3. ENG
    5. FRA rhagie f chercheuse [guetteuse]

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Rhagium inquisitor

  • 12 Tityra inquisitor

    ENG black-crowned tityra

    Animal Names Latin to English > Tityra inquisitor

  • 13 coniveo

    cō-nīveo (in den besten Handschriften u. neuern Ausgaben statt con-niveo), nīvī od. nīxī, ēre, (vgl. nictare, nictus), sich zusammenneigen = sich schließen, I) im allg.: claustra mobilia coniventia vicissim et resurgentia, Gell. 17, 11, 4: quae (cava intus ventris ac stomachi vacua et hiantia) ubi aut cibo complentur aut inanitate diutinā contrahuntur et conivent, Gell. 16, 3. § 3: coniventibus ad regulam lineis, Apul. de deo Socr. prol. p. 105 H. (p. 2, 17 G.). – II) insbes., v. den Augen, sich schließen, u. prägn. v. den Menschen, die Augen (im Schlafe, vor dem Lichte, aus Furcht) schließen, -zudrücken, -zumachen, -zutun (s. Ruhnken Suet. Caes. 67), A) eig.: a) v. den Augen, oculis somno coniventibus, Cic.: cum gravis ingenti conivere pupula somno, Calv. fr. – coniventes (erblindeten) illi oculi abavi tui (Appii Claudii), Cic. de har. resp. 18, 38. – b) v. Menschen, absol., Plaut., Cic. u.a. (u. so coniventem somno consopiri sempiterno, Cic.): c. paululum, Apul.: contra comminationem aliquam, Plin.: ad minima tonitrua et fulgura, Suet. – m. Abl., altero oculo, Cic.: somno, Turpil. fr. u. Cic.: zugl. m. Acc. resp., nam non conivi oculos ego deinde sopore, Ninn. Crass. fr. b. Prisc. 9, 42: ciliis alterna (abwechselnd) conivens, Apul. met. 10, 17. – u. von Kurzsichtigen, die Augen etwas zudrücken, blinzeln (um schärfer zu sehen), Plin. 11, 144. – poet. v. Sonne u. Mond, wenn sie sich verfinstern, quasi conivent, Lucr. 5, 775. – B) übtr.: 1) im allg.: animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, Gell.: certa sunt pleraque et, nisi coniveamus (wenn wir nur nicht schlummern, unsere Augen dafür verschließen), in oculos incurrunt, Quint.: iura interquiescere paululum et conivere (schlafen ein), Gell. – 2) insbes., bei Versehen od. Vergehen ein Auge zudrücken = Nachsicht haben od. üben, durch die Finger sehen, nachsehen, consulibus si non adiuvantibus, at coniventibus certe, Cic.: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret interdum, Cic.: vae, nisi conives..., an prohibes, Pers. – m. in (bei) u. Abl., sed haec ipsa concedo; quibusdam etiam in rebus coniveo, Cic.: cur interdum in hominum sceleribus maximis conivetis? Cic.: qui in tot tantisque sceleribus conivebant, Cic.: desertorum ac seditiosorum et inquisitor et punitor acerrimus, conivebat in ceteris (delictis), Suet. – / Infin. Präs. nach der 3. Konjug., conivĕre, Calv. fr. 11 M. ( bei Prisc. 9, 43). – Perf. conivi, Ninn. Crass. fr. bei Prisc. 9, 23. Apul. met. 4, 25 u. 11, 3 E.: conixi, Turpil. com. 173.

    lateinisch-deutsches > coniveo

  • 14 coniveo

    cō-nīveo (in den besten Handschriften u. neuern Ausgaben statt con-niveo), nīvī od. nīxī, ēre, (vgl. nictare, nictus), sich zusammenneigen = sich schließen, I) im allg.: claustra mobilia coniventia vicissim et resurgentia, Gell. 17, 11, 4: quae (cava intus ventris ac stomachi vacua et hiantia) ubi aut cibo complentur aut inanitate diutinā contrahuntur et conivent, Gell. 16, 3. § 3: coniventibus ad regulam lineis, Apul. de deo Socr. prol. p. 105 H. (p. 2, 17 G.). – II) insbes., v. den Augen, sich schließen, u. prägn. v. den Menschen, die Augen (im Schlafe, vor dem Lichte, aus Furcht) schließen, -zudrücken, -zumachen, - zutun (s. Ruhnken Suet. Caes. 67), A) eig.: a) v. den Augen, oculis somno coniventibus, Cic.: cum gravis ingenti conivere pupula somno, Calv. fr. – coniventes (erblindeten) illi oculi abavi tui (Appii Claudii), Cic. de har. resp. 18, 38. – b) v. Menschen, absol., Plaut., Cic. u.a. (u. so coniventem somno consopiri sempiterno, Cic.): c. paululum, Apul.: contra comminationem aliquam, Plin.: ad minima tonitrua et fulgura, Suet. – m. Abl., altero oculo, Cic.: somno, Turpil. fr. u. Cic.: zugl. m. Acc. resp., nam non conivi oculos ego deinde sopore, Ninn. Crass. fr. b. Prisc. 9, 42: ciliis alterna (abwechselnd) conivens, Apul. met. 10, 17. – u. von Kurzsichtigen, die Augen etwas zudrücken, blinzeln (um schärfer zu sehen), Plin. 11,
    ————
    144. – poet. v. Sonne u. Mond, wenn sie sich verfinstern, quasi conivent, Lucr. 5, 775. – B) übtr.: 1) im allg.: animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, Gell.: certa sunt pleraque et, nisi coniveamus (wenn wir nur nicht schlummern, unsere Augen dafür verschließen), in oculos incurrunt, Quint.: iura interquiescere paululum et conivere (schlafen ein), Gell. – 2) insbes., bei Versehen od. Vergehen ein Auge zudrücken = Nachsicht haben od. üben, durch die Finger sehen, nachsehen, consulibus si non adiuvantibus, at coniventibus certe, Cic.: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret interdum, Cic.: vae, nisi conives..., an prohibes, Pers. – m. in (bei) u. Abl., sed haec ipsa concedo; quibusdam etiam in rebus coniveo, Cic.: cur interdum in hominum sceleribus maximis conivetis? Cic.: qui in tot tantisque sceleribus conivebant, Cic.: desertorum ac seditiosorum et inquisitor et punitor acerrimus, conivebat in ceteris (delictis), Suet. – Infin. Präs. nach der 3. Konjug., conivĕre, Calv. fr. 11 M. ( bei Prisc. 9, 43). – Perf. conivi, Ninn. Crass. fr. bei Prisc. 9, 23. Apul. met. 4, 25 u. 11, 3 E.: conixi, Turpil. com. 173.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coniveo

  • 15 quaesītor

        quaesītor ōris, m    [QVAES-], an investigator, examining magistrate, examiner, inquisitor, prosecuting officer: illa tormenta regit quaesitor: Minos, V.: quaesitori gratulationem decrevit: consules et quaesitor erant ex illius voluntate, i. e. the praetor (who conducted the trial).

    Latin-English dictionary > quaesītor

  • 16 cognoscens

    I
    (gen.), cognoscentis ADJ
    acquainted with; aware of
    II
    judge; inquisitor; one taking part/conducting a judicial investigation

    Latin-English dictionary > cognoscens

  • 17 quaesitor

    quaesītor, ōris, m. [id.], a seeker, searcher (post-class.).
    I.
    In gen., as for gold, connected with scrutator, Pacat. Pan. Th. 28.—
    II.
    In partic., an investigator.
    A.
    In judicial (esp. in criminal) matters, an examiner, inquisitor:

    quid mihi opus est sapiente judice? quid aequo quaesitore?

    Cic. Font. 6, 11; id. Sull. 28, 78; id. Verr. 1, 10, 29:

    quaesitorem edere,

    id. Planc. 17, 43:

    quaesitor Minos,

    Verg. A. 6, 432:

    tres,

    Sall. J. 40, 4.—

    Of Cicero, as the investigator of the Catilinarian conspiracy,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    judex desiit esse, quaesitor est,

    Sen. Brev. Vit. 17, 3.—

    Esp. of the prætor who presided in criminal trials,

    Cic. Verr. 1, 10. —
    B.
    In a scientific point of view, an inquirer, examiner, considerer, as a transl. of the Gr. skeptikos, a sceptic (post-class.), Gell. 11, 5, 2: quaesitor ille solus animaeque corporisque, Prud. Hymn. ante Somn. 89.

    Lewis & Short latin dictionary > quaesitor

  • 18 quaestio

    quaestĭo, ōnis, f. [quaero], a seeking.
    I.
    In gen. (Plautin.):

    cave, fuas mi in quaestione,

    lest you suffer yourself to be to seek, lest I have to look after you, Plaut. Pers. 1, 1, 52:

    tibi ne in quaestione essemus,

    id. Capt. 2, 2, 3; id. Ps. 2, 2, 68.—
    II.
    In partic., an inquiry, investigation, a questioning, question, subject of inquiry:

    quaestio est appetitio cognitionis, quaestionisque finis inventio,

    Cic. Ac. 2, 8, 26; 2, 36, 115:

    quae veri simillima (sententia sit), magna quaestio est,

    id. Tusc. 1, 11, 23; id. Fin. 2, 11, 34:

    rem in disceptationem quaestionemque vocare,

    to investigate, id. de Or. 3, 32, 129:

    res in quaestione versatur,

    is under investigation, id. Clu. 58, 159:

    de moribus ultima fiet quaestio,

    Juv. 3, 141:

    res in quaestionem venit,

    comes under investigation, Quint. 5, 14, 16:

    modo aliquam quaestionem poëticam ei proponeret,

    Nep. Att. 20, 2; cf. Cic. Att. 7, 19 fin.; Sen. Ben. 5, 8, 6; id. Ep. 48, 1; Suet. Tib. 56:

    quaestionem instituere,

    to institute an investigation, Quint. 7, 1, 6:

    quaestionem solvere,

    Sen. Ep. 48, 11; Quint. 5, 10, 26.—
    2.
    A public judicial investigation, examination by torture, a criminal inquiry, inquisition; the crime is usu. constr. with de:

    cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset,

    instituted a trial for assassination, Cic. Fin. 2, 16, 54:

    verberibus ac tormentis quaestionem habuit pecuniae publicae,

    id. Phil. 11, 2, 5:

    quaestionem mortis paternae de servis paternis habere,

    id. Rosc. Am. 28, 78:

    quaestionem fugitare,

    id. ib. 28, 78:

    servos in quaestionem polliceri,

    id. ib. 28, 77:

    quaestionem ferre in aliquem,

    to appoint, institute, make a motion for, id. de Or. 1, 53, 227:

    habere ex aliquo,

    Liv. 33, 28:

    facere alicui,

    against any one, Dig. 34, 3, 20:

    quaestionem de furto constituere,

    Cic. Clu. 64, 181:

    quaestionem instituere de morte alicujus,

    id. ib. 64, 181:

    quaestionem de morte viri habere,

    id. ib. 65, 182;

    63, 176: quaestionem habere de servis in caput filii,

    id. ib. 63, 176:

    ad quaestionem abripi,

    to examination by torture, id. ib. 33, 89:

    alicui servum in quaestionem ferre,

    id. ib. 64, 181:

    postulare servum in quaestionem,

    id. ib. 64, 181:

    quaestiones severius exercere,

    Liv. 9, 34:

    quaestioni praeesse,

    to conduct a trial as judge, Cic. Rosc. Am. 4, 11: quaestiones perpetuae, the inquisitions concerning certain crimes (repetundarum, majestatis, de falso, de sicariis, de injuriis, etc.), conducted annually, after 605 A. U. C., by a standing commission, and presided over by the prætor, Cic. Brut. 27, 106:

    judex quaestionis,

    the director of the criminal court under the presidency of the prætor, id. Clu. 54, 148; 33, 89; id. Brut. 76, 264:

    quaestiones extraordinariae,

    trials out of the common course, held under a special commission, Liv. 39, 14; so,

    quaestio nova,

    Cic. Mil. 5, 13:

    A QVAESTIONIBVS,

    an attendant in examinations, a torturer, inquisitor, Inscr. Grut. 545, 6; 560, 1. —
    B.
    Transf.
    1.
    The court, the judges:

    dimittere eo tempore quaestionem,

    Cic. Verr. 2, 2, 30, § 74:

    totam quaestionem a severitate ad clementiam transtulit,

    Val. Max. 8, 1, 6.—
    2.
    The subject of investigation, the matter, case, question:

    perdifficilis et perobscura quaestio est de naturā deorum,

    Cic. N. D. 1, 1, 1:

    dividere totam de dis immortalibus quaestionem in partis quattuor,

    id. ib. 2, 1, 3:

    quaestio proposita,

    Quint. 9, 2, 39.—
    b.
    In partic., in rhet.
    (α).
    The rhetorical subject of debate: quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam: infinitum, quod thesin illi appellant, nos propositum possumus nominare, Cic. Top. 21, 79. —
    (β).
    The main point in a disputed matter, the issue in a cause: quaestio est quae ex conflictione causarum gignitur controversia, hoc modo: Non jure fecisti: jure feci. Causarum autem haec est conflictio, in quā constitutio constat;

    ex eā igitur nascitur controversia, quam quaestionem dicimus, hoc modo: jurene fecerit,

    Cic. Inv. 1, 13, 18; cf. id. ib. 1, 6, 8.—
    (γ).
    A question, a disputed point, quaestio est, it is doubtful, may be disputed:

    sapientia efficit sapientis sola per se: beatos efficiat necne sola per se quaestio est,

    Cic. Top. 15, 60; id. Tusc. 4, 13, 29; id. Inv. 2, 20, 60:

    quaestio est, an, etc.,

    Quint. 7, 3, 22; cf.:

    nulla quaestio est,

    Aug. Retract. 1, 19, 6; cf.

    also: in quaestione est,

    Plin. 11, 17, 18, § 57; 10, 22, 27, § 52:

    quaestionis est immensae,

    id. 7, 28, 29, § 101; 28, 2, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > quaestio

См. также в других словарях:

  • Inquisitor — est un jeu de figurines créé par Gavin Thorpe et publié par Games Workshop (GW) en 2001. Inquisitor se déroule dans l univers futuriste de Warhammer 40,000, autre jeu produit par GW. GW ne produit plus régulièrement de figurines pour Inquisitor… …   Wikipédia en Français

  • inquisitor — c.1400, from O.Fr. inquisiteur (c.1400) or directly from L. inquisitor searcher, examiner, in law, an investigator, collector of evidence, agent noun from L. inquirere (see INQUIRE (Cf. inquire)). As the title of an officer of the Inquisition,… …   Etymology dictionary

  • inquisitor — [in kwiz′ə tər] n. [OFr inquisiteur < L inquisitor < inquisitus, pp.: see INQUIRE] 1. an official whose work is examining, or making an inquisition 2. any harsh or prying questioner 3. [I ] an official of the Inquisition …   English World dictionary

  • Inquisitor — In*quis i*tor, n. [L.: cf. F. inquisiteur. See {Inquire}.] 1. An inquisitive person; one fond of asking questions. [R.] Inquisitors are tatlers. Feltham. [1913 Webster] 2. (Law) One whose official duty it is to examine and inquire, as coroners,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Inquisītor — Inquisītor, 1) so v.w. Inquirent; 2) Richter bei der kirchlichen Inquisition, s.d. 2). Daher Inquisitorisch, untersuchend; Inquisitorisches Verfahren, die Wirksamkeit des Gerichts nach den Grundsätzen des Inquisitionsprocesses od.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Inquisītor — (lat.), soviel wie Inquirent; Richter bei der Inquisition (s. d.); Inquisitoriat, das peinliche Verhör im ehemaligen Inquisitionsprozeß (s. Strafprozeß); inquisitorisch, nach Art eines Inquisitors, peinlich ausfragend …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Inquisitor — Inquisītor (lat.), Untersuchungs , insbes. Glaubens oder Ketzerrichter (s. Inquisition); inquisitōrisch, peinlich ausfragend, nach Art eines I …   Kleines Konversations-Lexikon

  • inquisitor — index detective, dictator Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • inquisitor — ► NOUN ▪ a person making an inquiry or conducting an inquisition, especially when regarded as harsh or very searching. DERIVATIVES inquisitorial adjective …   English terms dictionary

  • Inquisitor — Der Papst und der Inquisitor. Historisierendes Gemälde von Jean Paul Laurens, 1882 Ein Inquisitor (lat. Aufspürer, Verfolger) war Leiter und Vorsitzender eines kirchlichen Verfahrens im Rahmen der Inquisition zum vorrangigen Ziel der Verfolgung… …   Deutsch Wikipedia

  • Inquisitor — An inquisitor was an official in an Inquisition, an organisation or program intended to eliminate heresy and other things frowned on by the Roman Catholic Church. Literally, an inquisitor is one who searches out or inquires (Latin inquirere …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»