Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

indignissimus

  • 1 indignus

    [st1]1 [-] indignus, a, um: a - indigne, qui ne mérite pas.    - divitias quivis quamvis indignus habere potest Cic. Tusc. 5, 46, n'importe qui, quelque indigne qu'il en soit, peut avoir des richesses.    - avec abl. omni honore indignissimus, Cic. Vat. 39: absolument indigne de tout honneur.    - laude indignus: indigne de louange.    - avec gén. indignus avorum, Virg. En. 12, 649: indigne de ses ancêtres, dégénéré.    - avec qui indigni erant qui impetrarent, Cic. Amer. 119: ils étaient indignes d'obtenir.    - indignus eras qui faceres, Ter.: tu ne devais pas le faire.    - avec ut Liv. 22, 59, 17.    - avec le supin indignum relatu, Virg.: qui ne mérite pas d'être rapporté.    - avec inf. indignum referri, Ov.: qui ne mérite pas d'être rapporté. b - qu'on ne mérite pas, indigne.    - indignæ injuriæ, Liv. 29, 17, 2: injustices imméritées.    - indigna pati, Liv. 31, 30, 3: subir un traitement indigne. c - indigne, qui ne convient pas.    - vox populi Romani majestate indigna, Caes. BG. 7, 17, 3: parole indigne de la majesté du peuple romain.    - nobis indigna audimus, Cic. Off. 1, 137: nous entendons des choses indignes de nous.    - adjutorii genus indignum ad constrictionem, C.-Aur.: sorte d'adjuvant qui ne parvient pas à arrêter l'hémorrhagie.    - non indignum videtur memorare, Sall. J. 79, 1: il ne me paraît pas hors de propos de rappeler. d - honteux, révoltant.    - indignum facinus, Cic. Verr. 4, 147: acte révoltant, indignité.    - indignum est + prop. inf.: il est indigne que.    - indignius est + prop. inf.: il est plus honteux que.    - indignius est vinci, Cic.: il est plus honteux d'être vaincu.    - indignissimum est + prop. inf.: c'est la plus grande indignité que.    - indignum! Hor. Ep. I, 6, 22 ; Ov. M. 5, 37: chose indigne! ô honte! e - immodéré, excessif.    - indigna hiems, Virg. G. 2: hiver rigoureux. [st1]2 [-] indignus, a, um: qui s'indigne, indigné, courroucé.    - Itin.-Alex.
    * * *
    [st1]1 [-] indignus, a, um: a - indigne, qui ne mérite pas.    - divitias quivis quamvis indignus habere potest Cic. Tusc. 5, 46, n'importe qui, quelque indigne qu'il en soit, peut avoir des richesses.    - avec abl. omni honore indignissimus, Cic. Vat. 39: absolument indigne de tout honneur.    - laude indignus: indigne de louange.    - avec gén. indignus avorum, Virg. En. 12, 649: indigne de ses ancêtres, dégénéré.    - avec qui indigni erant qui impetrarent, Cic. Amer. 119: ils étaient indignes d'obtenir.    - indignus eras qui faceres, Ter.: tu ne devais pas le faire.    - avec ut Liv. 22, 59, 17.    - avec le supin indignum relatu, Virg.: qui ne mérite pas d'être rapporté.    - avec inf. indignum referri, Ov.: qui ne mérite pas d'être rapporté. b - qu'on ne mérite pas, indigne.    - indignæ injuriæ, Liv. 29, 17, 2: injustices imméritées.    - indigna pati, Liv. 31, 30, 3: subir un traitement indigne. c - indigne, qui ne convient pas.    - vox populi Romani majestate indigna, Caes. BG. 7, 17, 3: parole indigne de la majesté du peuple romain.    - nobis indigna audimus, Cic. Off. 1, 137: nous entendons des choses indignes de nous.    - adjutorii genus indignum ad constrictionem, C.-Aur.: sorte d'adjuvant qui ne parvient pas à arrêter l'hémorrhagie.    - non indignum videtur memorare, Sall. J. 79, 1: il ne me paraît pas hors de propos de rappeler. d - honteux, révoltant.    - indignum facinus, Cic. Verr. 4, 147: acte révoltant, indignité.    - indignum est + prop. inf.: il est indigne que.    - indignius est + prop. inf.: il est plus honteux que.    - indignius est vinci, Cic.: il est plus honteux d'être vaincu.    - indignissimum est + prop. inf.: c'est la plus grande indignité que.    - indignum! Hor. Ep. I, 6, 22 ; Ov. M. 5, 37: chose indigne! ô honte! e - immodéré, excessif.    - indigna hiems, Virg. G. 2: hiver rigoureux. [st1]2 [-] indignus, a, um: qui s'indigne, indigné, courroucé.    - Itin.-Alex.
    * * *
        Indignus, Adiect. Cic. Indigne, Qui ne l'a point merité ne deservi.
    \
        Amicitia indigni. Cic. Qui ne sont pas dignes d'estre aimez.
    \
        Indignus qui faceres. Terent. Il ne t'appartenoit pas de le faire, C'est deshonneur à toy de l'avoir faict, Il ne te convenoit pas.
    \
        Indigna homine dubitatio. Cic. De laquelle il n'est honneste à un homme de doubter.
    \
        Indigna genere nostro. Terent. Choses qui ne sont pas honnestes, ou qu'il n'appartient pas que gens de nostre race facent.
    \
        O indignum facinus! Terent. O cas deshonneste et meschant! O vilain cas!
    \
        Indignum illi facis. Plau. Il n'a pas merité que tu luy faces cela.
    \
        Indigna morte peremptus. Virgil. Cruelle, Deshonneste.
    \
        Lictoribus indignum in modum multatis. Liu. D'une sorte deshonneste, et qui n'appartient pas.

    Dictionarium latinogallicum > indignus

  • 2 indignus [1]

    1. in-dignus, a, um, unwürdig, I) = durch seine Eigenschaften einer Person od. Sache unwürdig, unwert, passiv = etw. (ein Übel od. ein Gut) nicht verdienend, aktiv = zu etw. nicht befähigt, zu etw. ungeeignet, unbefugt, unberechtigt, α) m. Abl.: ind. iniuriā hāc, Ter.: illo supplicio indignus fuit, Curt.: omni honore indignissimus, Cic.: tanto indignissime nato, Stat. – β) mit Genet.: magnorum haud unquam ind. avorum, Verg. Aen. 12, 649: nec dextrā (an Tapferkeit) indignus avorum, Sil. 8, 383: gratiae dei et misericordiae indign., Vict. Vit. 3, 51: indign. rei tantae, idem 3, 61. – γ) m. Dat., maiestati indigna divinae, Augustin. de civ. dei 6, 6. – δ) mit ad u. Akk., ut qui capere intellectu nequiverint ad ea etiam legenda videantur indigni, Boëth. theol. 1. praef. p. 150, 20. – ε) m. 2. Supin.: digna atque indigna relatu vociferans, Verg. Aen. 9, 995: enimvero id auditu dicere indignum esse, Liv. 34, 58, 4. – ζ) m. folg. indir. Fragesatz: quaero abs te: iine, qui postulabant, indigni erant, qui impetrarent? Cic.: modo, quos, ut socios haberes, dignos duxisti, haud indignos iudicas, quos in fidem receptos tuearis, Liv. – aktiv, at tu indignus, qui faceres (contumeliam), unbefugt, Ter. – η) m. folg. ut u. Konj., cum indigni ut a vobis redimeremur visi simus, Liv. 22, 59, 17. – θ) m. folg. Infin.: fabula nota quidem, sed non indigna referri, Ov.: indigni fraternum rumpere foedus, Hor. – ι) absol. (so daß der Gegenstand, dessen jmd. unwürdig ist od. wozu er nicht befugt ist, aus dem Zusammenhang ergänzt werden muß; vgl. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 4, 46 u. zu Hor. sat. 2, 2, 103), divitias quivis, quamvis indignus, habere potest, Cic.: quibus (comitiis) ut indigni praeterirentur, Liv.: calamitates hominum indignorum (derer, die sie nicht verdienen) sublevare, Cic.: cur eget indignus (unverdient) quisquam, te divite? Hor.: illud exemplum ab dignis et idoneis (Strafwürdigen u. Straffälligen) ad indignos et non idoneos (Unschuldige u. nicht Straffällige) transfertur, Sall. Cat. 51, 27. – v. Lebl.: αα) passiv: et indigno circumdat vincula collo, Ov. (mehr Beisp. s. Jacobs Blumenl. 1, 125). – ββ) aktiv: indignis percussit pectora palmis, unbefugten, Ov.: u. so pulsata indignis saepe queror manibus, Prop.

    II) übtr., v. dem, dessen jmd. od. eine Sache nicht würdig ist, od. was jmd. nicht verdient hat, unwürdig, unwert, unverdient, dah. auch ungeziemend, ungeeignet, unangemessen, α) m. Abl.: indignum est sapientis gravitate et constantiā defendere etc., Cic.: neque quidquam fecit Datames, quod suā fide esset indignum, Nep.: etiam fortunā indignum videbatur, si etc., Plin. pan. 77 extr. – β) m. Genet.: indigno gloriae suae decreto, Val. Max. 9, 2. ext. 8. – γ) m. Dat., quam indigna (sunt) nomini Christiano m. folg. Infin., Tert. de cult. fem. 2, 5. – δ) m. ad u. Akk., hoc adiutorii genus inconveniens fluori sanguinis et indignum ad constrictionem, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 13, 183. – ε) m. 2. Supin., non indignum relatu, Solin. 7, 12. – ζ) absol., unwürdig, unangemessen = schmachvoll, abscheulich, schändlich, empörend, hoc uno sol non quicquam vidit indignius, Cic.: filii eius egestas indignissima, Cic.: ind. facinus, Ter.: amor (unwürdige, treulose), Verg.: hiemes, unangemessene, zu harte, Verg.: indignum in modum multari, Liv.: indignis modis accipi, Ter.: quae futura in eum exempla indigna dicunt, Ter. – n. pl. subst., indigna (Unwürdiges, Unverschuldetes) perpeti, Nep. Phoc. 4, 3: digna atque indigna od. (asyndet.) digna indigna pati, Sen. ad Marc. 10, 6. Verg. Aen. 12, 811: digna atque indigna canere, Val. Flacc. 2, 115. – dah. indignum est mit folg. Infin. od. Acc. u. Infin., teils = es ist unangemessen, ungeeignet, unschicklich, non indignum videtur memorare, Sall.: indignum duxit (grandem piscem) ad venales deferre, Fronto; teils = es ist eine Ungerechtigkeit, es ist hart, nec fuit indignum superis, bis sanguine nostro Emathiam pinguescere, Verg.: sata exuri, dirui tecta, misera magis, quam indigna patienti esse, Liv.; teils = es ist unwürdig, -entehrend, -schimpflich, -schmachvoll, -empörend, -eine Schande, -eine Schmach, indignum est a pari vinci aut superiore, indignius ab inferiore, Cic.: u. id vero indignum (schmachvoll) visum, ab tumultuario auxilio castra Romana terreri, Liv.: tum vel hoc indignissimum est vos idoneos habitos, per quorum sententias iusque iurandum id assequantur, Cic.: so auch pro indignissimo habere m. folg. Acc. u. Infin., Liv. – u. der Ausruf facinus indignum od. indignum facinus m. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., es ist od. wäre schändlich, abscheulich, empörend, daß od. wenn usw., fac. ind.! sic circumiri, Ter.: fac. ind.! epistulam... neminem reddidisse, Cic.: quam ind. fac.! ancillam aere emptam (esse) suo, Ter. – u. als parenthet. Ausruf: indignum facinus! Ter., proh facinus indignum! Sen. rhet., u. bl. indignum! Hor. u.a. = es ist schändlich, abscheulich, empörend, welche Schande! welche Schmach! u. dgl.; vgl. Ruhnken Ter. Andr. 1, 1, 118. Bentley Hor. sat. 2, 5, 79.

    lateinisch-deutsches > indignus [1]

  • 3 unverschuldet

    unverschuldet, I) ohne Geldschulden: liber (ohne Schulden). – aere alieno liberatus (von Schulden befreit). – II) ohne Verschulden: qui, quae, quod a culpa abest. a quo (a qua) culpa abest (frei von Schuld, z.B. Geschick, fortuna, quae a culpa abest, od. fortuna, a qua culpa abest: was mich unv. treffen mag, quicquid accĭderit, a quo mea culpa absit). – immeritus (unverdient, z.B. querelae). – indignus, ganz, indignissimus (unwürdig u. dah. unverdient, z.B. filii egestas). Adv. nullā meā (tuā, eius) culpā (ohne meine, deine, seine Schuld). – immerito, ganz, immeritissimo (unverdienterweise).

    deutsch-lateinisches > unverschuldet

  • 4 indignus

    1. in-dignus, a, um, unwürdig, I) = durch seine Eigenschaften einer Person od. Sache unwürdig, unwert, passiv = etw. (ein Übel od. ein Gut) nicht verdienend, aktiv = zu etw. nicht befähigt, zu etw. ungeeignet, unbefugt, unberechtigt, α) m. Abl.: ind. iniuriā hāc, Ter.: illo supplicio indignus fuit, Curt.: omni honore indignissimus, Cic.: tanto indignissime nato, Stat. – β) mit Genet.: magnorum haud unquam ind. avorum, Verg. Aen. 12, 649: nec dextrā (an Tapferkeit) indignus avorum, Sil. 8, 383: gratiae dei et misericordiae indign., Vict. Vit. 3, 51: indign. rei tantae, idem 3, 61. – γ) m. Dat., maiestati indigna divinae, Augustin. de civ. dei 6, 6. – δ) mit ad u. Akk., ut qui capere intellectu nequiverint ad ea etiam legenda videantur indigni, Boëth. theol. 1. praef. p. 150, 20. – ε) m. 2. Supin.: digna atque indigna relatu vociferans, Verg. Aen. 9, 995: enimvero id auditu dicere indignum esse, Liv. 34, 58, 4. – ζ) m. folg. indir. Fragesatz: quaero abs te: iine, qui postulabant, indigni erant, qui impetrarent? Cic.: modo, quos, ut socios haberes, dignos duxisti, haud indignos iudicas, quos in fidem receptos tuearis, Liv. – aktiv, at tu indignus, qui faceres (contumeliam), unbefugt, Ter. – η) m. folg. ut u. Konj., cum indigni ut a vobis redimeremur visi simus, Liv. 22, 59, 17. – θ) m. folg. Infin.: fabula nota quidem, sed non indigna referri, Ov.: indigni fra-
    ————
    ternum rumpere foedus, Hor. – ι) absol. (so daß der Gegenstand, dessen jmd. unwürdig ist od. wozu er nicht befugt ist, aus dem Zusammenhang ergänzt werden muß; vgl. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 4, 46 u. zu Hor. sat. 2, 2, 103), divitias quivis, quamvis indignus, habere potest, Cic.: quibus (comitiis) ut indigni praeterirentur, Liv.: calamitates hominum indignorum (derer, die sie nicht verdienen) sublevare, Cic.: cur eget indignus (unverdient) quisquam, te divite? Hor.: illud exemplum ab dignis et idoneis (Strafwürdigen u. Straffälligen) ad indignos et non idoneos (Unschuldige u. nicht Straffällige) transfertur, Sall. Cat. 51, 27. – v. Lebl.: αα) passiv: et indigno circumdat vincula collo, Ov. (mehr Beisp. s. Jacobs Blumenl. 1, 125). – ββ) aktiv: indignis percussit pectora palmis, unbefugten, Ov.: u. so pulsata indignis saepe queror manibus, Prop.
    II) übtr., v. dem, dessen jmd. od. eine Sache nicht würdig ist, od. was jmd. nicht verdient hat, unwürdig, unwert, unverdient, dah. auch ungeziemend, ungeeignet, unangemessen, α) m. Abl.: indignum est sapientis gravitate et constantiā defendere etc., Cic.: neque quidquam fecit Datames, quod suā fide esset indignum, Nep.: etiam fortunā indignum videbatur, si etc., Plin. pan. 77 extr. – β) m. Genet.: indigno gloriae suae decreto, Val. Max. 9, 2. ext. 8. – γ) m. Dat., quam indigna (sunt) nomini Christiano m. folg.
    ————
    Infin., Tert. de cult. fem. 2, 5. – δ) m. ad u. Akk., hoc adiutorii genus inconveniens fluori sanguinis et indignum ad constrictionem, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 13, 183. – ε) m. 2. Supin., non indignum relatu, Solin. 7, 12. – ζ) absol., unwürdig, unangemessen = schmachvoll, abscheulich, schändlich, empörend, hoc uno sol non quicquam vidit indignius, Cic.: filii eius egestas indignissima, Cic.: ind. facinus, Ter.: amor (unwürdige, treulose), Verg.: hiemes, unangemessene, zu harte, Verg.: indignum in modum multari, Liv.: indignis modis accipi, Ter.: quae futura in eum exempla indigna dicunt, Ter. – n. pl. subst., indigna (Unwürdiges, Unverschuldetes) perpeti, Nep. Phoc. 4, 3: digna atque indigna od. (asyndet.) digna indigna pati, Sen. ad Marc. 10, 6. Verg. Aen. 12, 811: digna atque indigna canere, Val. Flacc. 2, 115. – dah. indignum est mit folg. Infin. od. Acc. u. Infin., teils = es ist unangemessen, ungeeignet, unschicklich, non indignum videtur memorare, Sall.: indignum duxit (grandem piscem) ad venales deferre, Fronto; teils = es ist eine Ungerechtigkeit, es ist hart, nec fuit indignum superis, bis sanguine nostro Emathiam pinguescere, Verg.: sata exuri, dirui tecta, misera magis, quam indigna patienti esse, Liv.; teils = es ist unwürdig, -entehrend, -schimpflich, -schmachvoll, -empörend, -eine Schande, -eine Schmach, indignum est a pari vinci aut superiore, indignius ab in-
    ————
    feriore, Cic.: u. id vero indignum (schmachvoll) visum, ab tumultuario auxilio castra Romana terreri, Liv.: tum vel hoc indignissimum est vos idoneos habitos, per quorum sententias iusque iurandum id assequantur, Cic.: so auch pro indignissimo habere m. folg. Acc. u. Infin., Liv. – u. der Ausruf facinus indignum od. indignum facinus m. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., es ist od. wäre schändlich, abscheulich, empörend, daß od. wenn usw., fac. ind.! sic circumiri, Ter.: fac. ind.! epistulam... neminem reddidisse, Cic.: quam ind. fac.! ancillam aere emptam (esse) suo, Ter. – u. als parenthet. Ausruf: indignum facinus! Ter., proh facinus indignum! Sen. rhet., u. bl. indignum! Hor. u.a. = es ist schändlich, abscheulich, empörend, welche Schande! welche Schmach! u. dgl.; vgl. Ruhnken Ter. Andr. 1, 1, 118. Bentley Hor. sat. 2, 5, 79.
    ————————
    2. in-dignus, a, um (indignor), unwillig, Itin. Alex. 5 (12).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > indignus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»