Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in+part

  • 101 implico

    implĭco ( inpl-), āvi, ātum, or (twice in Cic., and freq. since the Aug. per.) ŭi, ĭtum (v. Neue, Formenl. 2, 550 sq.), 1, v. a. [in-plico, to fold into; hence], to infold, involve, entangle, entwine, inwrap, envelop, encircle, embrace, clasp, grasp (freq. and class.; cf.: irretio, impedio).
    I.
    Lit.:

    involvulus in pampini folio se,

    Plaut. Cist. 4, 2, 64:

    ut tenax hedera huc et illuc Arborem implicat errans,

    Cat. 61, 35; cf. id. ib. 107 sq.:

    et nunc huc inde huc incertos implicat orbes,

    Verg. A. 12, 743:

    dextrae se parvus Iulus Implicuit,

    id. ib. 2, 724; cf.:

    implicuit materno bracchia collo,

    Ov. M. 1, 762:

    implicuitque suos circum mea colla lacertos,

    id. Am. 2, 18, 9:

    implicuitque comam laevā,

    grasped, Verg. A. 2, 552:

    sertis comas,

    Tib. 3, 6, 64:

    crinem auro,

    Verg. A. 4, 148:

    frondenti tempora ramo,

    id. ib. 7, 136; cf. Ov. F. 5, 220: in parte inferiore hic implicabatur caput, Afran. ap. Non. 123, 16 (implicare positum pro ornare, Non.):

    aquila implicuit pedes atque unguibus haesit,

    Verg. A. 11, 752:

    effusumque equitem super ipse (equus) secutus Implicat,

    id. ib. 10, 894:

    congressi in proelia totas Implicuere inter se acies,

    id. ib. 11, 632:

    implicare ac perturbare aciem,

    Sall. J. 59, 3:

    (lues) ossibus implicat ignem,

    Verg. A. 7, 355.—In part. perf.:

    quini erant ordines conjuncti inter se atque implicati,

    Caes. B. G. 7, 73, 4:

    Canidia brevibus implicata viperis Crines,

    Hor. Epod. 5, 15:

    folium implicatum,

    Plin. 21, 17, 65, § 105:

    intestinum implicatum,

    id. 11, 4, 3, § 9:

    impliciti laqueis,

    Ov. A. A. 2, 580:

    Cerberos implicitis angue minante comis,

    id. H. 9, 94:

    implicitamque sinu absstulit,

    id. A. A. 1, 561:

    impliciti Peleus rapit oscula nati,

    held in his arms, Val. Fl. 1, 264.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to entangle, implicate, involve, envelop, engage:

    di immortales vim suam... tum terrae cavernis includunt, tum hominum naturis implicant,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    contrahendis negotiis implicari,

    id. Off. 2, 11, 40:

    alienis (rebus) nimis implicari molestum esse,

    id. Lael. 13, 45:

    implicari aliquo certo genere cursuque vivendi,

    id. Off. 1, 32, 117:

    implicari negotio,

    id. Leg. 1, 3:

    ipse te impedies, ipse tua defensione implicabere,

    id. Verr. 2, 2, 18, § 44; cf.: multis implicari erroribus, id. Tusc. 4, 27, 58:

    bello,

    Verg. A. 11, 109:

    eum primo incertis implicantes responsis,

    Liv. 27, 43, 3:

    nisi forte implacabiles irae vestrae implicaverint animos vestros,

    perplexed, confounded, id. 40, 46, 6:

    paucitas in partitione servatur, si genera ipsa rerum ponuntur, neque permixte cum partibus implicantur,

    are mingled, mixed up, Cic. Inv. 1, 22, 32: ut omnibus copiis conductis te implicet, ne ad me iter tibi expeditum sit, Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, D, 1:

    tanti errores implicant temporum, ut nec qui consules nec quid quoque anno actum sit digerere possis,

    Liv. 2, 21, 4.—In part. perf.:

    dum rei publicae quaedam procuratio multis officiis implicatum et constrictum tenebat,

    Cic. Ac. 1, 3, 11:

    Deus nullis occupationibus est implicatus,

    id. N. D. 1, 19, 51; cf.:

    implicatus molestis negotiis et operosis,

    id. ib. 1, 20, 52:

    animos dederit suis angoribus et molestiis implicatos,

    id. Tusc. 5, 1, 3:

    Agrippina morbo corporis implicata,

    Tac. A. 4, 53:

    inconstantia tua cum levitate, tum etiam perjurio implicata,

    Cic. Vatin. 1, 3; cf. id. Phil. 2, 32, 81:

    intervalla, quibus implicata atque permixta oratio est,

    id. Or. 56, 187:

    (voluptas) penitus in omni sensu implicata insidet,

    id. Leg. 1, 17, 47:

    quae quatuor inter se colligata atque implicata,

    id. Off. 1, 5, 15:

    natura non tam propensus ad misericordiam quam implicatus ad severitatem videbatur,

    id. Rosc. Am. 30, 85;

    and in the form implicitus, esp. with morbo (in morbum): quies necessaria morbo implicitum exercitum tenuit,

    Liv. 3, 2, 1; 7, 23, 2; 23, 40, 1:

    ubi se quisque videbat Implicitum morbo,

    Lucr. 6, 1232:

    graviore morbo implicitus,

    Caes. B. C. 3, 18, 1; cf.:

    implicitus in morbum,

    Nep. Ages. 8, 6; Liv. 23, 34, 11:

    implicitus suspicionibus,

    Plin. Ep. 3, 9, 19; cf.:

    implicitus terrore,

    Luc. 3, 432:

    litibus implicitus,

    Hor. A. P. 424:

    implicitam sinu abstulit,

    Ov. A. A. 1, 562:

    (vinum) jam sanos implicitos facit,

    Cael. Aur. Acut. 3, 8, 87.—
    B.
    In partic., to attach closely, connect intimately, to unite, join; in pass., to be intimately connected, associated, or related:

    (homo) profectus a caritate domesticorum ac suorum serpat longius et se implicet primum civium, deinde mortalium omnium societate,

    Cic. Fin. 2, 14, 45:

    omnes qui nostris familiaritatibus implicantur,

    id. Balb. 27, 60:

    (L. Gellius) ita diu vixit, ut multarum aetatum oratoribus implicaretur,

    id. Brut. 47, 174:

    quibus applicari expediet, non implicari,

    Sen. Ep. 105, 5.— In part. perf.:

    aliquos habere implicatos consuetudine et benevolentia,

    Cic. Fam. 6, 12, 2:

    implicatus amicitiis,

    id. Att. 1, 19, 8:

    familiaritate,

    id. Pis. 29, 70:

    implicati ultro et citro vel usu diuturno vel etiam officiis,

    id. Lael. 22, 85. —Hence,
    1.
    implĭcātus ( inpl-), a, um, P. a., entangled, perplexed, confused, intricate:

    nec in Torquati sermone quicquam implicatum aut tortuosum fuit,

    Cic. Fin. 3, 1, 3:

    reliquae (partes orationis) sunt magnae, implicatae, variae, graves, etc.,

    id. de Or. 3, 14, 52: vox rauca et implicata, Sen. Apocol. med.Comp.:

    implicatior ad loquendum,

    Amm. 26, 6, 18. — Sup.:

    obscurissima et implicatissima quaestio,

    Gell. 6, 2, 15:

    ista tortuosissima et implicatissima nodositas,

    Aug. Conf. 2, 10 init.
    2.
    im-plĭcĭtē ( inpl-), adv., intricately (rare):

    non implicite et abscondite, sed patentius et expeditius,

    Cic. Inv. 2, 23, 69.

    Lewis & Short latin dictionary > implico

  • 102 in

    1.
    in (old forms endŏ and indŭ, freq. in ante-class. poets; cf. Enn. ap. Gell. 12, 4; id. ap. Macr. S. 6, 2; Lucil. ap. Lact. 5, 9, 20; Lucr. 2, 1096; 5, 102; 6, 890 et saep.), prep. with abl. and acc. [kindr. with Sanscr. an; Greek en, en-tha, en-then, eis, i. e. en-s, ana; Goth. ana; Germ. in], denotes either rest or motion within or into a place or thing; opp. to ex; in, within, on, upon, among, at; into, to, towards.
    I.
    With abl.
    A.
    In space.
    1.
    Lit., in (with abl. of the place or thing in which):

    aliorum fructus in terra est, aliorum et extra,

    Plin. 19, 4, 22, § 61:

    alii in corde, alii in cerebro dixerunt animi esse sedem et locum,

    Cic. Tusc. 1, 9, 19:

    eo in rostris sedente suasit Serviliam legem Crassus,

    id. Brut. 43, 161:

    qui sunt cives in eadem re publica,

    id. Rep. 1, 32 fin.:

    facillimam in ea re publica esse concordiam, in qua idem conducat omnibus,

    id. ib.:

    T. Labienus ex loco superiore, quae res in nostris castris gererentur, conspicatus,

    Caes. B. G. 2, 26, 4:

    quod si in scaena, id est in contione verum valet, etc.,

    Cic. Lael. 26, 97:

    in foro palam Syracusis,

    id. Verr. 2, 2, 33, § 81:

    plures in eo loco sine vulnere quam in proelio aut fuga intereunt,

    Caes. B. C. 2, 35:

    tulit de caede, quae in Appia via facta esset,

    Cic. Mil. 6, 15:

    in via fornicata,

    Liv. 22, 36:

    vigebat in illa domo mos patrius et disciplina,

    Cic. de Sen. 11, 37:

    in domo furtum factum ab eo qui domi fuit,

    Quint. 5, 10, 16:

    nupta in domo,

    Liv. 6, 34, 9:

    copias in castris continent,

    in, within, Caes. B. C. 1, 66:

    cum in angusto quodam pulpito stans diceret,

    Quint. 11, 3, 130:

    se ac suos in vehiculo conspici,

    Liv. 5, 40, 10:

    malo in illa tua sedecula sedere, quam in istorum sella curuli,

    Cic. Att. 4, 10:

    sedere in solio,

    id. Fin. 2, 21, 66:

    Albae constiterant, in urbe opportuna,

    id. Phil. 4, 2, 6. —

    Sometimes, also, with names of places: omnes se ultro sectari in Epheso memorat mulieres,

    Plaut. Mil. 3, 1, 182:

    heri aliquot adolescentuli coiimus in Piraeo,

    Ter. Eun. 3, 4, 1:

    navis et in Cajeta est parata nobis et Brundisii,

    Cic. Att. 8, 3, 6:

    complures (naves) in Hispali faciendas curavit,

    Caes. B. C. 2, 18:

    caesos in Marathone ac Salamine,

    Quint. 12, 10, 24:

    in Berenice urbe Troglodytarum,

    Plin. 2, 73, 75, § 183.—
    2.
    In indicating a multitude or number, of, in, or among which a person or thing is, in, among (= gen. part.):

    in his poeta hic nomen profitetur suum,

    Ter. Eun. prol. 3:

    Thales, qui sapientissimus in septem fuit,

    Cic. Leg. 2, 11, 26:

    peto ut eum complectare, diligas, in tuis habeas,

    id. Fam. 13, 78, 2; cf.:

    in perditis et desperatis,

    id. ib. 13, 56, 1:

    omnia quae secundum naturam fiunt, sunt habenda in bonis,

    id. de Sen. 19, 71:

    dolor in maximis malis ducitur,

    id. Leg. 1, 11, 31:

    justissimus unus in Teucris,

    Verg. A. 2, 426:

    cecidere in pugna ad duo milia... in his quatuor Romani centuriones,

    Liv. 27, 12, 16:

    in diis et feminae sunt,

    Lact. 1, 16, 17.—
    3.
    Of analogous relations of place or position:

    sedere in equo,

    on horseback, id. Verr. 2, 5, 10:

    quid legati in equis,

    id. Pis. 25, 60:

    sedere in leone,

    Plin. 35, 10, 36, § 109:

    in eo flumine pons erat,

    on, over, Caes. B. G. 2, 5:

    in herboso Apidano,

    on the banks of, Prop. 1, 3, 6:

    in digitis,

    on tiptoe, Val. Fl. 4, 267:

    castra in limite locat,

    on the rampart, Tac. A. 1, 50:

    ipse coronam habebat unam in capite, alteram in collo,

    on, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27:

    oleae in arbore,

    Cels. 2, 24:

    Caesaris in barbaris erat nomen obscurius,

    among, Caes. B. C. 1, 61:

    in ceteris nationibus, Cels. praef. 1: qui in Brutiis praeerat,

    Liv. 25, 16, 7:

    in juvenibus,

    Quint. 11, 1, 32:

    nutus in mutis pro sermone est,

    id. 11, 3, 66.—Of dress, like cum, q. v.:

    in veste candida,

    Liv. 45, 20, 5; 34, 7, 3:

    in calceis,

    id. 24, 38, 2:

    in insignibus,

    id. 5, 41, 2:

    in tunicis albis,

    Plin. Ep. 7, 27, 13:

    in Persico et vulgari habitu,

    Curt. 3, 3, 4:

    in lugubri veste,

    id. 10, 5, 17:

    in Tyriis,

    Ov. A. A. 2, 297:

    in Cois,

    id. ib. v. 298; cf.:

    homines in catenis Romam mittere,

    Liv. 29, 21, 12; 32, 1, 8: quis multa te in rosa urget, etc., Hor C. 1, 5, 1; so, in viola aut in rosa, Cic. Tusc. [p. 912] 5, 26, 73.—So of arms:

    duas legiones in armis,

    Caes. B. G. 7, 11, 6; cf. Verg. A. 3, 395:

    in armis hostis,

    under arms, Ov. M. 12,65:

    quae in ore atque in oculis provinciae gesta sunt (= coram),

    Cic. Verr. 2, 2, 33, § 81; so,

    in oculis provinciae,

    id. Q. Fr. 1, 1, 2:

    in oculis omnium,

    id. ib. 1, 3, 7:

    divitiae, decus, gloria in oculis sita sunt,

    Sall. C. 20, 14; Curt. 4, 13, 1; Liv. 22, 12, 6:

    Julianus in ore ejus (Vitellii) jugulatur,

    Tac. H. 3, 77; Sen. Ben. 7, 19, 7.—Of a passage in any writing (but when the author is named, by meton., for his works, apud is used, Krebs, Antibarb. p. 561):

    in populorum institutis aut legibus,

    Cic. Leg. 1, 15, 42:

    in illis libris qui sunt de natura deorum,

    id. Fat. 1, 1:

    in Timaeo dicit,

    id. N. D. 1, 12, 30:

    epistula, in qua omnia perscripta erant,

    Nep. Pelop. 3, 2:

    perscribit in litteris, hostes ab se discessisse,

    Caes. B. G. 5, 49; but in is also used with an author's name when, not a place in his book, but a feature of his style, etc., is referred to:

    in Thucydide orbem modo orationis desidero,

    Cic. Or. 71, 234:

    in Herodoto omnia leniter fluunt,

    Quint. 9, 4, 18.—Of books:

    libri oratorii diu in manibus fuerunt,

    Cic. Att. 4, 13, 2; id. Lael. 25, 96; but more freq. trop.: in manibus habere, tenere, etc., to be engaged, occupied with, to have under control or within reach:

    philosophi quamcunque rem habent in manibus,

    id. Tusc. 5, 7, 18:

    quam spem nunc habeat in manibus, exponam,

    id. Verr. 1, 6, 16:

    rem habere in manibus,

    id. Att. 6, 3, 1; cf.:

    neque mihi in manu fuit Jugurtha qualis foret,

    in my power, Sall. J. 14, 4:

    postquam nihil esse in manu sua respondebatur,

    Liv. 32, 24, 2:

    quod ipsorum in manu sit,... bellum an pacem malint,

    Tac. A. 2, 46; but, cum tantum belli in manibus esset, was in hand, busied (cf.:

    inter manus),

    Liv. 4, 57, 1; so,

    quorum epistulas in manu teneo,

    Cic. Phil. 12, 4, 9; cf. id. Att. 2, 2, 2:

    in manu poculum tenens,

    id. Tusc. 1, 29, 71:

    coronati et lauream in manu tenentes,

    Liv. 40, 37, 3; Suet. Claud. 15 fin. —Of that which is thought of as existing in the mind, memory, character, etc.:

    in animo esse,

    Cic. Fam. 14, 11:

    in animo habere,

    id. Rosc. Am. 18, 52:

    lex est ratio insita in natura,

    id. Leg. 1, 6, 18:

    in memoria sedere,

    id. de Or. 2, 28, 122; cf.:

    tacito mutos volvunt in pectore questus,

    Luc. 1, 247:

    quanta auctoritas fuit in C. Metello!

    Cic. de Sen. 17, 61. —So freq. of a person's qualities of mind or character:

    erat in eo summa eloquentia, summa fides,

    Cic. Mur. 28, 58; cf.:

    in omni animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis,

    id. Fin. 4, 41, 37:

    si quid artis in medicis est,

    Curt. 3, 5, 13; cf.:

    nibil esse in morte timendum,

    Lucr. 3, 866.— Esp., in eo loco, in that state or condition:

    in eo enim loco res sunt nostrae, ut, etc.,

    Liv. 7, 35, 7: si vos in eo loco essetis, quid aliud fecissetis? Cat. ap. Quint. 9, 2, 21; so,

    quo in loco, etc.: cum ex equitum et calonum fuga, quo in loco res essent, cognovissent,

    Caes. B. G. 2, 26:

    videtis, quo in loco res haec siet, Ter Phorm. 2, 4, 6: quod ipse, si in eodem loco esset, facturus fuerit,

    Liv. 37, 14, 5.—Hence, without loco, in eo esse ut, etc., to be in such a condition, etc.:

    non in eo esse Carthaginiensium res, ut Galliam armis obtineant,

    Liv. 30, 19, 3:

    cum res non in eo esset, ut Cyprum tentaret,

    id. 33, 41, 9; 8, 27, 3; 2, 17, 5; Nep. Mil. 7, 3; id. Paus. 5, 1 (cf. I. C. 1. infra).—
    B.
    In time, indicating its duration, in, during, in the course of:

    feci ego istaec itidem in adulescentia,

    in my youth, when I was young, Plaut. Bacch. 3, 3, 6:

    in tempore hoc,

    Ter. And. 4, 5, 24:

    in hoc tempore,

    Tac. A. 13, 47:

    in tali tempore,

    Sall. C. 48, 5; Liv. 22, 35; 24, 28 al.:

    in diebus paucis,

    Ter. And. 1, 1, 77:

    in brevi spatio,

    id. Heaut. 5, 2, 2; Suet. Vesp. 4:

    in qua aetate,

    Cic. Brut. 43 fin.:

    in ea aetate,

    Liv. 1, 57:

    in omni aetate,

    Cic. de Sen. 3, 9:

    in aetate, qua jam Alexander orbem terrarum subegisset,

    Suet. Caes. 7:

    qua (sc. Iphigenia) nihil erat in eo quidem anno natum pulchrius,

    in the course of, during the year, Cic. Off. 3, 25, 95 (al. eo quidem anno):

    nihil in vita se simile fecisse,

    id. Verr. 2, 3, 91: nihil in vita vidit calamitatis A. Cluentius. id. Clu. 6, 18:

    in tota vita inconstans,

    id. Tusc. 4, 13, 29.—
    b.
    In tempore, at the right or proper time, in time (Cic. uses only tempore; v. tempus): eccum ipsum video in tempore huc se recipere, Ter. Phorm. 2, 4, 24:

    ni pedites equitesque in tempore subvenissent,

    Liv. 33, 5:

    spreta in tempore gloria interdum cumulatior redit,

    id. 2, 47:

    rebellaturi,

    Tac. A. 12, 50:

    atque adeo in ipso tempore eccum ipsum obviam,

    Ter. And. 3, 2, 52: in tempore, opportune. Nos sine praepositione dicimus tempore et tempori, Don. ad Ter. And. 4, 4, 19.—
    c.
    In praesentia and in praesenti, at present, now, at this moment, under these circumstances:

    sic enim mihi in praesentia occurrit,

    Cic. Tusc. 1, 8, 14:

    vestrae quidem cenae non solum in praesentia, sed etiam postero die jucundae sunt,

    id. ib. 5, 35, 100:

    id quod unum maxime in praesentia desiderabatur,

    Liv. 21, 37:

    haec ad te in praesenti scripsi, ut, etc.,

    for the present, Cic. Fam. 2, 10, 4.—
    d.
    With gerunds and fut. pass. participles, to indicate duration of time, in:

    fit, ut distrahatur in deliberando animus,

    Cic. Off. 1, 3, 9; id. Fam. 2, 6, 2:

    vitiosum esse in dividendo partem in genere numerare,

    id. Fin. 2, 9, 26:

    quod in litteris dandis praeter consuetudinem proxima nocte vigilarat,

    id. Cat. 3, 3, 6:

    ne in quaerendis suis pugnandi tempus dimitteret,

    Caes. B. G. 2, 21:

    in agris vastandis incendiisque faciendis hostibus,

    in laying waste, id. ib. 5, 19:

    in excidenda Numantia,

    Cic. Off. 1, 22, 76:

    cum in immolanda Iphigenia tristis Calchas esset,

    id. Or. 21, 74.—
    C.
    In other relations, where a person or thing is thought of as in a certain condition, situation, or relation, in:

    qui magno in aere alieno majores etiam possessiones habent,

    Cic. Cat. 2, 8, 18:

    se in insperatis repentinisque pecuniis jactare,

    id. Cat. 2, 9, 20:

    Larinum in summo timore omnium cum armatis advolavit,

    id. Clu. 8, 25.—

    So freq., of qualities or states of mind: summa in sollicitudine ac timore Parthici belli,

    Caes. B. C. 3, 31:

    torpescentne dextrae in amentia illa?

    Liv. 23, 9, 7:

    hunc diem perpetuum in laetitia degere,

    Ter. Ad. 4, 1, 5; Cic. Cat. 4, 1, 2:

    in metu,

    Tac. A. 14, 43:

    in voluptate,

    Cic. Fin. 1, 19, 62:

    alicui in amore esse,

    beloved, id. Verr. 2, 4, 1, § 3:

    alicui in amoribus esse,

    id. Att. 6, 1, 12:

    res in invidia erat,

    Sall. J. 25, 5; Liv. 29, 37, 17: sum in expectatione omnium rerum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 10:

    num... Diogenem Stoicum coegit in suis studiis obmutescere senectus?

    in his studies, Cic. de Sen. 7, 21:

    mirificam cepi voluptatem ex tua diligentia: quod in summis tuis occupationibus mihi tamen rei publicae statum per te notum esse voluisti,

    even in, notwithstanding your great occupations, id. Fam. 3, 11, 4.—

    So freq., of business, employment, occupations, etc.: in aliqua re versari,

    Cic. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    similia iis, quae in consilio dixerat,

    Curt. 5, 5, 23:

    in certamine armorum atque in omni palaestra quid satis recte cavetur,

    Quint. 9, 4, 8:

    agi in judiciis,

    id. 11, 1, 78:

    tum vos mihi essetis in consilio,

    Cic. Rep. 3, 18, 28:

    in actione... dicere,

    Quint. 8, 2, 2.—Of an office, magistracy:

    in quo tum magistratu forte Brutus erat,

    Liv. 1, 59, 7; 4, 17, 1:

    in eo magistratu pari diligentia se praebuit,

    Nep. Han. 7, 5 (cf. B. 1. supra):

    in ea ipsa causa fuit eloquentissimus,

    Cic. Brut, 43, 160:

    qui non defendit nec obsistit, si potest, injuriae, tam est in vitio, quam, etc.,

    is in the wrong, acts wrongly, id. Off. 1, 7, 23:

    etsi hoc quidem est in vitio, dissolutionem naturae tam valde perhorrescere,

    is wrong, id. Fin. 5, 11, 31:

    non sunt in eo genere tantae commoditates corporis,

    id. ib. 4, 12, 29; cf.:

    an omnino nulla sit in eo genere distinctio,

    id. Or. 61, 205:

    Drusus erat de praevaricatione absolutus in summa quatuor sententiis,

    on the whole, Cic. Q. Fr. 2, 16; cf.:

    et in omni summa, ut mones, valde me ad otium pacemque converto,

    id. ib. 3, 5, 5;

    but, in summa, sic maxime judex credit, etc.,

    in a word, in fine, Quint. 9, 2, 72; Auct. B. Alex. 71; Just. 37, 1, 8:

    horum (juvenum) inductio in parte simulacrum decurrentis exercitus erat: ex parte elegantioris exercitii quam militaris artis,

    in part, Liv. 44, 9, 5; cf.:

    quod mihi in parte verum videtur,

    Quint. 2, 8, 6:

    patronorum in parte expeditior, in parte difficilior interrogatio est,

    id. 5, 7, 22:

    hoc facere in eo homine consueverunt,

    in the case of, Caes. B. G. 7, 21:

    in furibus aerarii,

    Sall. C. 52, 12:

    Achilles talis in hoste fuit,

    Verg. A. 2, 540:

    in hoc homine saepe a me quaeris, etc.,

    in the case of, Cic. Verr. 2, 3, 3, § 6: in nominibus impiis, Sall. C. 51, 15:

    suspectus et in morte matris fuit,

    Suet. Vit. 14:

    qui praesentes metuunt, in absentia hostes erunt, = absentes,

    Curt. 6, 3, 8 (cf. I. B. c. supra).—Of the meaning of words, etc.:

    non solum in eodem sensu, sed etiam in diverso, eadem verba contra,

    Quint. 9, 3, 36:

    aliter voces aut eaedem in diversa significatione ponuntur,

    id. 9, 3, 69:

    Sallustius in significatione ista non superesse sed superare dicit,

    Gell. 1, 22, 15:

    stips non dicitur in significatione trunci,

    Charis. 1, 18, 39:

    semper in significatione ea hortus,

    Plin. 19, 4, 19, § 50. —
    2.
    In with abl. of adjj. is used with the verbs esse and habere to express quality:

    cum exitus haud in facili essent, i. e. haud faciles,

    Liv. 3, 8, 9:

    adeo moderatio tuendae libertatis in difficili est,

    id. 3, 8, 11; 3, 65, 11; but mostly with adjj. of the first and second declension:

    in obscuro esse, Liv. praef. § 3: in dubio esse,

    id. 2, 3, 1; 3, 19, 8; Ov. H. 19, 174:

    dum in dubiost animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; 2, 2, 10:

    in integro esse,

    Cic. Fam. 15, 16, 3; id. Att. 11, 15, 4:

    in incerto esse,

    Liv. 5, 28, 5:

    in obvio esse,

    id. 37, 23, 1:

    in tuto esse,

    id. 38, 4, 10; cf.:

    videre te in tuto,

    Cat. 30, 6:

    in aequo esse,

    Liv. 39, 37, 14; Tac. A. 2, 44:

    in expedito esse,

    Curt. 4, 2, 22:

    in proximo esse,

    Quint. 1, 3, 4:

    in aperto esse,

    Sall. C. 5, 3:

    in promisco esse,

    Liv. 7, 17, 7:

    in augusto esse,

    Cels. 5, 27, 2:

    in incerto haberi,

    Sall. J. 46, 8; Tac. A. 15, 17:

    in levi habitum,

    id. H. 2, 21; cf.:

    in incerto relinquere,

    Liv. 5, 28, 5; Tac. H. 2, 83.
    II.
    With acc.
    A.
    In space, with verbs of motion, into or to a place or thing (rarely with names of towns and small islands;

    v. Zumpt, Gram. § 398): influxit non tenuis quidam e Graecia rivulus in hanc urbem,

    Cic. Rep. 2, 19:

    in Ephesum advenit,

    Plaut. Mil. 2, 1, 35:

    in Epirum venire,

    Cic. Att. 13, 25, 3:

    ibo in Piraeeum, visamque, ecquae advenerit in portum ex Epheso navis mercatoria,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 2: venio ad Piraeea, in quo magis reprehendendus sum, quod... Piraeea scripserim, non Piraeeum, quam in quod addiderim;

    non enim hoc ut oppido praeposui, sed ut loco,

    Cic. Att. 7, 3, 10:

    se contulisse Tarquinios, in urbem Etruriae florentissimam,

    id. Rep. 2, 19:

    remigrare in domum veterem e nova,

    id. Ac. 1, 4, 13:

    cum in sua rura venerunt,

    id. Tusc. 5, 35, 102:

    a te ipso missi in ultimas gentes,

    id. Fam. 15, 9:

    in Ubios legatos mittere,

    Caes. B. G. 4, 11:

    dein Thalam pervenit, in oppidum magnum et opulentum,

    Sall. J. 75, 1:

    Regillum antiquam in patriam se contulerat,

    Liv. 3, 58, 1:

    abire in exercitum,

    Plaut. Am. prol. 102.— With nuntio:

    cum id Zmyrnam in contionem nuntiatum est,

    Tac. A. 4, 56:

    nuntiatur in castra,

    Lact. Most. Pers. 46; cf.:

    allatis in castra nuntiis,

    Tac. H. 4, 32: in manus sumere, tradere, etc., into one's hands:

    iste unumquodque vas in manus sumere,

    Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63:

    Falerios se in manus Romanis tradidisse,

    Liv. 5, 27, 3.—Rarely with the verbs ponere, collocare, etc. (pregn., i. e. to bring into... and place there):

    in crimen populo ponere,

    Plaut. Trin. 3, 3, 10:

    ut liberos, uxores suaque omnia in silvas deponerent,

    Caes. B. G. 4, 19:

    duplam pecuniam in thesauros reponi,

    Liv. 29, 19, 7:

    prius me collocavi in arborem,

    Plaut. Aul. 4, 8, 6:

    sororem et propinquas suas nuptum in alias civitates collocasse,

    Caes. B. G. 1, 18.— Motion in any direction, up to, to, into, down to:

    in caelum ascendere,

    Cic. Lael. 23 fin.:

    filium ipse paene in umeros suos extulisset,

    id. de Or. 1, 53, 228:

    tamquam in aram confugitis ad deum,

    up to the altar, id. Tusc. 3, 10, 25:

    Saturno tenebrosa in Tartara misso,

    Ov. M. 1, 113:

    in flumen deicere,

    Cic. Rosc. Am. 25, 70; Nep. Chab. 4, 3.—
    2.
    Denoting mere direction towards a place or thing, and hence sometimes joined with versus, towards:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis,

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    si in latus aut dextrum aut sinistrum, ut ipsi in usu est, cubat,

    Cels. 2, 3:

    Belgae spectant in septentriones et orientem solem,

    Caes. B. G. 1, 1:

    in orientem Germaniae, in occidentem Hispaniae obtenditur, Gallis in meridiem etiam inspicitur,

    Tac. Agr. 10:

    in laevum prona nixus sedet Inachus urna,

    Stat. Th. 2, 218.—With versus:

    castra ex Biturigibus movet in Arvernos versus,

    towards, Caes. B. G. 7, 8 fin.:

    in Galliam versus movere,

    Sall. C. 56, 4: in [p. 913] ltaliam versus, Front. Strat. 1, 4, 11:

    si in urbem versus venturi erant,

    Plin. Ep. 10, 82. —
    3.
    So of that which is thought of as entering into the mind, memory, etc. (cf. I. A. 2. fin.):

    in memoriam reducere,

    Cic. Inv 1, 52, 98:

    in animum inducere,

    Liv. 27, 9:

    in mentem venire,

    Cic. Fam. 7, 3:

    frequens imitatio transit in mores,

    Quint. 1, 11, 3. —

    Or into a writing or speech: in illam Metellinam orationem addidi quaedam,

    Cic. Att. 1, 13, 5.—
    B.
    In time, into, till, for:

    dormiet in lucem,

    into the daylight, till broad day, Hor. Ep. 1, 18, 34:

    statim e somno, quem plerumque in diem extrahunt, lavantur,

    Tac. G. 22: sermonem in multam noctem produximus, deep into the night, Cic. Rep. Fragm. ap. Arus. Mess. p. 239 Lindem.:

    in multam noctem luxit,

    Suet. Tib. 74:

    si febris in noctem augetur,

    Cels. 7, 27:

    dixit in noctem atque etiam nocte illatis lucernis,

    Plin. Ep. 4, 9, 14:

    indutias in triginta annos impetraverunt,

    for thirty years, Liv. 9, 37, 12; 7, 20, 8:

    nisi id verbum in omne tempus perdidissem,

    forever, Cic. Fam. 5, 15, 1:

    ad cenam hominem in hortos invitavit in posterum diem,

    for the following day, id. Off. 3, 14, 58:

    audistis auctionem constitutam in mensem Januarium,

    id. Agr. 1, 2, 4:

    subito reliquit annum suum seque in annum proximum transtulit,

    id. Mil. 9, 24:

    solis defectiones itemque lunae praedicuntur in multos annos,

    for many years, id. Div. 2, 6, 17:

    postero die Romani ab sole orto in multum diei stetere in acie,

    Liv. 27, 2:

    qui ab matutino tempore duraverunt in occasum,

    Plin. 2, 31, 31, § 99:

    seritur (semen lini) a Kalendis Octobribus in ortum aquilae,

    Col. 2, 10, 17.—With usque:

    neque illi didicerunt haec usque in senectutem,

    Quint. 12, 11, 20:

    in illum usque diem servati,

    id. 8, 3, 68:

    in serum usque patente cubiculo,

    Suet. Oth. 11:

    regnum trahat usque in tempora fati,

    Sil. 11, 392: in posterum (posteritatem) or in futurum, in future, for the future: in praesens, for the present: in perpetuum or in aeternum, forever:

    sancit in posterum, ne quis, etc.,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    res dilata est in posterum,

    id. Fam. 10, 12, 3:

    video quanta tempestas invidiae nobis, si minus in praesens, at in posteritatem impendeat,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    id aegre et in praesentia hi passi et in futurum etiam metum ceperunt,

    Liv. 34, 27, 10; cf.:

    ingenti omnium et in praesens laetitia et in futurum spe,

    id. 30, 17, 1:

    effugis in futurum,

    Tac. H. 1, 71:

    quod eum tibi quaestoris in loco constitueras, idcirco tibi amicum in perpetuum fore putasti?

    Cic. Verr. 2, 1, 30; cf.:

    oppidum omni periculo in perpetuum liberavit,

    id. Fam. 13, 4, 2:

    quae (leges) non in tempus aliquod, sed perpetuae utilitatis causa in aeternum latae sunt,

    Liv. 34, 6, 4: in tempus, for a while, for a short time, for the occasion (postAug.):

    sensit miles in tempus conficta,

    Tac. A. 1, 37:

    ne urbs sine imperio esset, in tempus deligebatur, qui jus redderet,

    id. ib. 6, 11:

    scaena in tempus structa,

    id. ib. 14, 20. —So in diem, for the day, to meet the day's want:

    nihil ex raptis in diem commeatibus superabat,

    Liv. 22, 40, 8:

    rapto in diem frumento,

    id. 4, 10, 1;

    but, cum illa fundum emisset in diem,

    i. e. a fixed day of payment, Nep. Att. 9, 5: in singulos dies, or simply in dies, with comparatives and verbs denoting increase, from day to day, daily:

    vitium in dies crescit,

    Vell. 2, 5, 2:

    in dies singulos breviores litteras ad te mitto,

    Cic. Att. 5, 7:

    qui senescat in dies,

    Liv. 22, 39, 15: in diem, daily:

    nos in diem vivimus,

    Cic. Tusc. 5, 11, 33:

    in diem et horam,

    Hor. S. 2, 6, 47;

    and in horas,

    hourly, id. C. 2, 13, 14; id. S. 2, 7, 10.—
    C.
    In other relations, in which an aiming at, an inclining or striving towards a thing, is conceivable, on, about, respecting; towards, against; for, as; in, to; into:

    id, quod apud Platonem est in philosophos dictum,

    about the philosophers, Cic. Off. 1, 9, 28:

    Callimachi epigramma in Ambraciotam Cleombrotum est,

    id. Tusc. 1, 34, 84; cf.:

    cum cenaret Simonides apud Scopam cecinissetque id car men, quod in eum scripsisset, etc.,

    id. de Or. 2, 86, 352:

    quo amore tandem inflammati esse debemus in ejus modi patriam,

    towards, id. ib. 1, 44, 196:

    in liberos nostros indulgentia,

    id. ib. 2, 40, 168:

    de suis meritis in rem publicam aggressus est dicere,

    id. Or. 38, 133: ita ad impietatem in deos, in homines adjunxit injuriam, against, id. N. D. 3, 34 fin.:

    in dominum quaeri,

    to be examined as a witness against, id. Mil. 22, 60:

    in eos impetum facere,

    id. Att. 2, 22, 1:

    invehi in Thebanos,

    Nep. Epam. 6, 1; id. Tim. 5, 3:

    quaecumque est hominis definitio, una in omnes valet,

    id. Leg. 1, 10, 29:

    num etiam in deos immortales inauspicatam legem valuisse?

    Liv. 7, 6, 11:

    vereor coram in os te laudare amplius,

    to your face, Ter. Ad. 2, 4, 5:

    si in me exerciturus (pugnos), quaeso, in parietem ut primum domes,

    Plaut. Am. 1, 1, 168:

    in puppim rediere rates,

    Luc. 3, 545 Burm. (cf.:

    sic equi dicuntur in frena redire, pulsi in terga recedere, Sulp. ad loc.): Cumis eam vidi: venerat enim in funus: cui funeri ego quoque operam dedi,

    to the funeral, to take charge of the funeral, Cic. Att. 15, 1, B:

    se quisque eum optabat, quem fortuna in id certamen legeret,

    Liv. 21, 42, 2:

    quodsi in nullius mercedem negotia eant, pauciora fore,

    Tac. A. 11, 6:

    haec civitas mulieri redimiculum praebeat, haec in collum, haec in crines,

    Cic. Verr. 2, 3, 33:

    Rhegium quondam in praesidium missa legio,

    Liv. 28, 28; so,

    datae in praesidium cohortes,

    Tac. H. 4, 35: hoc idem significat Graecus ille in eam sententiam versus, to this effect or purport, Cic. Div. 2, 10, 25; cf. id. Fam. 9, 15, 4:

    haec et in eam sententiam cum multa dixisset,

    id. Att. 2, 22:

    qui omnia sic exaequaverunt, ut in utramque partem ita paria redderent, uti nulla selectione uterentur,

    id. Fin. 3, 4, 12:

    in utramque partem disputat,

    on both sides, for and against, id. Off. 3, 23, 89: te rogo, me tibi in omnes partes defendendum putes, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10 fin.:

    facillime et in optimam partem cognoscuntur adulescentes, qui se ad claros et sapientes viros contulerunt,

    id. Off. 2, 13, 46:

    cives Romani servilem in modum cruciati et necati,

    in the manner of slaves, Cic. Verr. 1, 5, 13; cf.:

    miserandum in modum milites populi Romani capti, necati sunt,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    senior quidam Veiens vaticinantis in modum cecinit,

    Liv. 5, 15, 4;

    also: domus et villae in urbium modum aedificatae,

    Sall. C. 12, 3:

    perinde ac si in hanc formulam omnia judicia legitima sint,

    Cic. Rosc. Com. 5, 15:

    judicium quin acciperet in ea ipsa verba quae Naevius edebat, non recusasse,

    id. Quint. 20, 63; cf.:

    senatusconsultum in haec verba factum,

    Liv. 30, 43, 9:

    pax data Philippo in has leges est,

    id. 33, 30:

    Gallia omnis divisa est in partes tres,

    Caes. B. G. 1, 1; cf.:

    quae quidem in confirmationem et reprehensionem dividuntur,

    Cic. Part. Or. 9, 33: describebat censores binos in singulas civitates, i. e. for or over each state, id. Verr. 2, 2, 53; cf. id. ib. 2, 4, 26:

    itaque Titurium Tolosae quaternos denarios in singulas vini amphoras portorii nomine exegisse,

    id. Font. 5, 9:

    extulit eum plebs sextantibus collatis in capita,

    a head, for each person, Liv. 2, 33 fin.:

    Macedonibus treceni nummi in capita statutum est pretium,

    id. 32, 17, 2; cf.:

    Thracia in Rhoemetalcen filium... inque liberos Cotyis dividitur (i. e. inter),

    Tac. A. 2, 67.—
    2.
    Of the object or end in view, regarded also as the motive of action or effect:

    non te in me illiberalem, sed me in se neglegentem putabit,

    Cic. Fam. 13, 1, 16:

    neglegentior in patrem,

    Just. 32, 3, 1:

    in quem omnes intenderat curas,

    Curt. 3, 1, 21:

    quos ardere in proelia vidi,

    Verg. A. 2, 347:

    in bellum ardentes,

    Manil. 4, 220:

    nutante in fugam exercitu,

    Flor. 3, 10, 4:

    in hanc tam opimam mercedem agite ( = ut eam vobis paretis, Weissenb. ad loc.),

    Liv. 21, 43, 7:

    certa praemia, in quorum spem pugnarent,

    id. 21, 45, 4:

    in id sors dejecta,

    id. 21, 42, 2:

    in id fide accepta,

    id. 28, 17, 9:

    in spem pacis solutis animis,

    id. 6, 11, 5 et saep.:

    ingrata misero vita ducenda est in hoc, ut, etc.,

    Hor. Epod. 17, 63:

    nec in hoc adhibetur, ut, etc.,

    Sen. Ep. 16, 3:

    alius non in hoc, ut offenderet, facit, id. de Ira, 2, 26, 3: in quod tum missi?

    Just. 38, 3, 4.—So, like ad, with words expressing affections or inclination of the mind:

    in obsequium plus aequo pronus,

    Hor. Ep. 1, 18, 10:

    paratus in res novas,

    Tac. H. 4, 32:

    in utrumque paratus,

    Verg. A. 2, 61.—
    3.
    Of the result of an act or effort:

    denique in familiae luctum atque in privignorum funus nupsit,

    Cic. Clu. 66, 188:

    paratusque miles, ut ordo agminis in aciem adsisteret,

    Tac. A. 2, 16: excisum Euboicae latus ingens rupis in antrum, Verg. A. 6, 42:

    portus ab Euroo fluctu curvatus in arcum,

    id. ib. 3, 533:

    populum in obsequia principum formavit,

    Just. 3, 2, 9:

    omnium partium decus in mercedem conruptum erat,

    Sall. H. 1, 13 Dietsch:

    commutari ex veris in falsa,

    Cic. Fat. 9, 17; 9, 18:

    in sollicitudinem versa fiducia est,

    Curt. 3, 8, 20.—
    4.
    Esp. in the phrase: in gratiam or in honorem, alicujus, in kindness, to show favor, out of good feeling, to show honor, etc., to any one (first in Liv.; cf. Weissenb. ad Liv. 28, 21, 4;

    Krebs, Antibarb. p. 562): in gratiam levium sociorum injuriam facere,

    Liv. 39, 26, 12:

    pugnaturi in gratiam ducis,

    id. 28, 21, 4:

    quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal,

    id. 28, 39, 13; cf. id. 35, 2, 6; 26, 6, 16:

    oratio habita in sexus honorem,

    Quint. 1, 1, 6:

    convivium in honorem victoriae,

    id. 11, 2, 12:

    in honorem Quadratillae,

    Plin. Ep. 7, 24, 7:

    in honorem tuum,

    Sen. Ep. 20, 7; 79, 2; 92, 1; Vell. 2, 41 al.—
    5.
    In the phrase, in rem esse, to be useful, to avail (cf.: e re esse;

    opp.: contra rem esse): ut aequom est, quod in rem esse utrique arbitremur,

    Plaut. Aul. 2, 1, 10:

    si in rem est Bacchidis,

    Ter. Hec. 1, 2, 27; 2, 2, 7:

    hortatur, imperat, quae in rem sunt,

    Liv. 26, 44, 7:

    cetera, quae cognosse in rem erat,

    id. 22, 3, 2; 44, 19, 3:

    in rem fore credens universos adpellare,

    Sall. C. 20, 1; cf.:

    in duas res magnas id usui fore,

    Liv. 37, 15, 7:

    in hos usus,

    Verg. A. 4, 647.—
    6.
    To form adverbial expressions:

    non nominatim, qui Capuae, sed in universum qui usquam coissent, etc.,

    in general, Liv. 9, 26, 8; cf.:

    terra etsi aliquanto specie differt, in universum tamen aut silvis horrida aut paludibus foeda,

    Tac. G. 5:

    in universum aestimanti, etc.,

    id. ib. 6:

    aestate in totum, si fieri potest, abstinendum est (Venere),

    wholly, entirely, Cels. 1, 3 fin.; cf. Col. 2, 1, 2:

    in plenum dici potest, etc.,

    fully, Plin. 16, 40, 79, § 217:

    Marii virtutem in majus celebrare,

    beyond due bounds, Sall. J. 73, 5:

    aliter se corpus habere atque consuevit, neque in pejus tantum, sed etiam in melius,

    for the worse, for the better, Cels. 2, 2:

    in deterius,

    Tac. A. 14, 43:

    in mollius,

    id. ib. 14, 39:

    quid enim est iracundia in supervacuum tumultuante frigidius? Sen. de Ira, 2, 11: civitas saepta muris neque in barbarum corrupta (v. barbarus),

    Tac. A. 6, 42; cf.:

    aucto in barbarum cognomento,

    id. H. 5, 2:

    priusquam id sors cerneret, in incertum, ne quid gratia momenti faceret, in utramque provinciam decerni,

    while the matter was uncertain, Liv. 43, 12, 2:

    nec puer Iliaca quisquam de gente Latinos In tantum spe tollet avos,

    so much, Verg. A. 6, 876:

    in tantum suam felicitatem virtutemque enituisse,

    Liv. 22, 27, 4; cf.:

    quaedam (aquae) fervent in tantum, ut non possint esse usui,

    Sen. Q. N. 3, 24:

    viri in tantum boni, in quantum humana simplicitas intellegi potest,

    Vell. 2, 43, 4:

    quippe pedum digitos, in quantum quaeque secuta est, Traxit,

    Ov. M. 11, 71:

    meliore in omnia ingenio animoque quam fortuna usus,

    in all respects, Vell. 2, 13:

    ut simul in omnia paremur,

    Quint. 11, 3, 25:

    in antecessum dare,

    beforehand, Sen. Ep. 118.—
    7.
    Sometimes with esse, habere, etc., in is followed by the acc. (constr. pregn.), to indicate a direction, aim, purpose, etc. (but v. Madvig. Gram. § 230, obs. 2, note, who regards these accusatives as originating in errors of pronunciation); so, esse in potestatem alicujus, to come into and remain in one ' s power: esse in mentem alicui, to come into and be in one ' s mind: esse in conspectum, to appear to and be in sight: esse in usum, to come into use, be used, etc.:

    quod, qui illam partem urbis tenerent, in eorum potestatem portum futurum intellegebant,

    Cic. Verr. 2, 5, 38:

    ut portus in potestatem Locrensium esset,

    Liv. 24, 1, 13; 2, 14, 4:

    eam optimam rem publicam esse duco, quae sit in potestatem optimorum,

    Cic. Leg. 3, 17:

    neque enim sunt motus in nostram potestatem,

    Quint. 6, 2, 29:

    numero mihi in mentem fuit,

    Plaut. Am. 1, 1, 25; cf.:

    ecquid in mentem est tibi?

    id. Bacch. 1, 2, 53:

    nec prius surrexisse ac militibus in conspectum fuisse, quam, etc.,

    Suet. Aug. 16:

    quod satis in usum fuit, sublato, ceterum omne incensum est,

    Liv. 22, 20, 6: ab hospitibus clientibusque suis, ab exteris nationibus, quae in amicitiam populi Romani dicionemque essent, injurias propulsare, Cic. Div. ap. Caecil. 20, 66: adesse in senatum [p. 914] jussit a. d. XIII. Kal. Octobr., id. Phil. 5, 7, 19.—Less freq. with habere: facito in memoriam habeas tuam majorem filiam mihi te despondisse, call or bring to mind, Plaut. Poen. 5, 4, 108:

    M. Minucium magistrum equitum, ne quid rei bellicae gereret, prope in custodiam habitum,

    put in prison, kept in prison, Liv. 22, 25, 6:

    reliquos in custodiam habitos,

    Tac. H. 1, 87.—So rarely with other verbs:

    pollicetur se provinciam Galliam retenturum in senatus populique Romani potestatem,

    Cic. Phil. 3, 4, 8. —
    III.
    In composition, n regularly becomes assimilated to a foll. l, m, or r, and is changed before the labials into m: illabor, immitto, irrumpo, imbibo, impello.—As to its meaning, according as it is connected with a verb of rest or motion, it conveys the idea of existence in a place or thing, or of motion, direction, or inclination into or to a place or thing: inesse; inhibere, inferre, impellere, etc. See Hand, Turs. III. pp. 243- 356.
    2.
    in (before b and p, im; before l, m, and r, the n assimilates itself to these consonants), an inseparable particle [kindred with Sanscr. a-, an-; Gr. a-, an; Goth. and Germ. un-], which negatives the meaning of the noun or participle with which it is connected; Engl. un-, in-, not: impar, unequal: intolerabilis, unbearable, intolerable: immitis, not mild, rude, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > in

  • 103 inbuo

    imbŭo ( inb-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [in- and root biv-; cf. bibo, and Gr. pinô], to wet, moisten, dip, tinge, touch, etc. (class.; cf.: inficio, infusco).
    I.
    Lit.:

    liquoribus lanam,

    Col. 9, 14, 15: tapetes, quos concha purpura imbuens venenavit, Cn. Matius ap. Gell. 20, 9, 3:

    cados amurca,

    Plin. 15, 8, 8, § 33:

    guttura lacte,

    Ov. Ib. 131:

    imbuti sanguine gladii legionum vel madefacti potius,

    wet, or rather dripping with blood, Cic. Phil. 14, 3, 6:

    sanguis novus imbuit arma,

    Verg. A. 7, 554:

    sanguine manus,

    Vell. 2, 20, 1:

    vestis imbuta sanguine,

    Ov. M. 9, 153:

    munus tabo imbutum,

    Hor. Epod. 5, 65:

    tela imbuta veneno,

    Ov. Tr. 4, 1, 77:

    oscula, quae Venus Quinta parte sui nectaris imbuit,

    Hor. C. 1, 13, 16:

    odore imbuta Testa,

    id. Ep. 1, 2, 69.—With Gr. acc.:

    alium quae sunt inbuta colorem,

    Lucr. 2, 734 Munro.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to fill, tinge, stain, taint, infect, imbue, imbrue with any thing (esp. freq. in part. perf.): morte manus, Att. ap. Non. 521, 8; cf.:

    gladium scelere,

    Cic. Phil. 5, 7, 20:

    talibus promissis aures militum,

    Curt. 4, 10, 17:

    militum sanguine manus,

    id. 3, 8, 5.—
    (β).
    In part. perf.:

    aliqua humanitate imbuti,

    Varr. R. R. 1, 17, 4; cf.:

    religione imbuti,

    Cic. Div. 1, 42, 93:

    imbutus admiratione,

    Liv. 21, 39, 7:

    legiones favore Othonis,

    Tac. H. 2, 85:

    miles longo Caesarum sacramento,

    id. ib. 1, 5:

    imbuti et infecti Romanis delenimentis,

    Liv. 40, 11, 3:

    imbutus alicujus consiliis,

    id. 42, 26, 8:

    hac ille crudelitate imbutus,

    Cic. Phil. 3, 3, 4:

    superstitione,

    id. Fin. 1, 18, 60:

    sociale bellum macula sceleris imbutum,

    id. Font. 14, 31:

    colonorum caede imbutis armis,

    Liv. 4, 31, 7:

    imbutae caede manus,

    Ov. A. A. 2, 714:

    imbutae praeda manus,

    Tac. A. 1, 36.—
    B.
    In partic.
    1.
    To inspire or impress early, to accustom, inure, initiate, instruct, imbue:

    his ego de artibus gratiam facio, ne colas, ne inbuas eis tuom ingenium,

    Plaut. Trin. 2, 2, 17:

    quibus ille studiis ab ineunte aetate se imbuerat,

    Cic. Deiot. 10, 28; cf.:

    animum tenerum opinionibus,

    id. Att. 14, 13, B, 4:

    variis erroribus,

    id. Tusc. 3, 1, 2:

    adulescentuli castrensibus stipendiis imbuebantur,

    Plin. Ep. 8, 14, 5:

    liberaliter educatos servilibus vitiis imbuisse,

    Liv. 26, 2, 11:

    nemo est tam immanis, cujus mentem non imbuerit deorum opinio,

    Cic. Tusc. 1, 13, 30; cf.:

    ea pietate omnium pectora imbuerat, ut, etc.,

    Liv. 1, 21, 1:

    inter novitatem successoris, quae noscendis prius quam agendis rebus inbuenda sit,

    id. 41, 15, 8:

    imbuendis sociis ad officia legum,

    Tac. A. 12, 32:

    nec quicquam prius imbuuntur quam contemnere deos,

    id. H. 5, 5:

    qui honestis sermonibus aures imperatoris imbuant,

    id. ib. 4, 7; id. Or. 29; 31:

    optume cum domito juvencus imbuitur,

    is trained to labor, Plin. 8, 45, 70, § 180.—
    2.
    To do any thing for the first time, explore, essay, set the example ( poet.):

    illa rudem cursu prima imbuit Amphitriten,

    was the first to navigate, Cat. 64, 11:

    terras vomere,

    to plough first, Ov. Tr. 3, 11, 52; Val. Fl. 1, 69:

    phialam nectare,

    to fill first, Mart. 8, 51, 17: bellum sanguine, to initiate, i. e. to begin, Verg. A. 7, 542; cf. ib. 554:

    juvenem primo Hymenaeo (conjux),

    Sil. 3, 65:

    imbuis exemplum primae tu, Romule, palmae,

    begin, set the example, Prop. 4 (5), 10, 5:

    opus,

    Ov. A. A. 1, 654.—
    3.
    Esp. in part. perf., somewhat instructed, imbued, initiated, trained:

    nos ita a majoribus instituti atque imbuti sumus, ut. etc.,

    Cic. Phil. 10, 10, 20; cf.:

    et doctrina liberaliter institutus et aliquo jam imbutus usu,

    id. de Or. 2, 39, 162:

    parentum praeceptis imbuti,

    id. Off. 1, 32, 118: imbutus rudimentis militiae, Vell. 2, 129, 2; cf.:

    imbutum jam a juventa certaminibus plebeiis,

    Liv. 5, 2, 13:

    cognitiones verborum, quibus imbuti sumus,

    Cic. Fin. 2, 5, 16:

    dialecticis imbutus,

    id. Tusc. 1, 7, 14; cf.:

    litteris saltem leviter imbutus,

    Quint. 1, 2, 16:

    quasi non perfectum litteris sed imbutum,

    Suet. Gramm. 4:

    (verna) Litterulis Graecis imbutus,

    Hor. Ep. 2, 2, 7:

    ad quam (legem) non docti, sed facti, non instituti, sed imbuti sumus,

    Cic. Mil. 4, 10;

    so opp. instructus: elementis studiorum etsi non instructus, at certe imbutus,

    Tac. Or. 19.— Poet.:

    aurea pavonum ridenti imbuta lepore saecla,

    endued, Lucr. 2, 502 Munro (dub.; v. Lachm. Lucr. 2, p. 102).

    Lewis & Short latin dictionary > inbuo

  • 104 incurvo

    in-curvo, āvi, ātum, āre, v. a., to bend, bow, crook, curve (in Cic. only once in part. pass.; elsewhere poet. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    flexos arcus,

    Verg. A. 5, 500.— Pass.:

    robur et olea incurvantur,

    Plin. 16, 42, 81, § 222:

    lentos remos,

    Cat. 64, 183.—Of persons:

    incurvari,

    to be bowed down, bent, Sen. ad Polyb. 7, 2; Capitol. Ant. Pii, 13, 1. —In part. pass.:

    bacillum inflexum et incurvatum,

    crooked, Cic. Fin. 2, 11, 33.—
    B.
    Pregn., in mal. part., = paedicare, Mart. 11, 43, 5.—
    II.
    Trop., to bend, cast down, disturb: non est magnus animus, quem incurvat injuria, Sen. de Ira, 3, 5 fin.:

    aliquem querelā,

    to move to commiseration, Pers. 1, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > incurvo

  • 105 inplico

    implĭco ( inpl-), āvi, ātum, or (twice in Cic., and freq. since the Aug. per.) ŭi, ĭtum (v. Neue, Formenl. 2, 550 sq.), 1, v. a. [in-plico, to fold into; hence], to infold, involve, entangle, entwine, inwrap, envelop, encircle, embrace, clasp, grasp (freq. and class.; cf.: irretio, impedio).
    I.
    Lit.:

    involvulus in pampini folio se,

    Plaut. Cist. 4, 2, 64:

    ut tenax hedera huc et illuc Arborem implicat errans,

    Cat. 61, 35; cf. id. ib. 107 sq.:

    et nunc huc inde huc incertos implicat orbes,

    Verg. A. 12, 743:

    dextrae se parvus Iulus Implicuit,

    id. ib. 2, 724; cf.:

    implicuit materno bracchia collo,

    Ov. M. 1, 762:

    implicuitque suos circum mea colla lacertos,

    id. Am. 2, 18, 9:

    implicuitque comam laevā,

    grasped, Verg. A. 2, 552:

    sertis comas,

    Tib. 3, 6, 64:

    crinem auro,

    Verg. A. 4, 148:

    frondenti tempora ramo,

    id. ib. 7, 136; cf. Ov. F. 5, 220: in parte inferiore hic implicabatur caput, Afran. ap. Non. 123, 16 (implicare positum pro ornare, Non.):

    aquila implicuit pedes atque unguibus haesit,

    Verg. A. 11, 752:

    effusumque equitem super ipse (equus) secutus Implicat,

    id. ib. 10, 894:

    congressi in proelia totas Implicuere inter se acies,

    id. ib. 11, 632:

    implicare ac perturbare aciem,

    Sall. J. 59, 3:

    (lues) ossibus implicat ignem,

    Verg. A. 7, 355.—In part. perf.:

    quini erant ordines conjuncti inter se atque implicati,

    Caes. B. G. 7, 73, 4:

    Canidia brevibus implicata viperis Crines,

    Hor. Epod. 5, 15:

    folium implicatum,

    Plin. 21, 17, 65, § 105:

    intestinum implicatum,

    id. 11, 4, 3, § 9:

    impliciti laqueis,

    Ov. A. A. 2, 580:

    Cerberos implicitis angue minante comis,

    id. H. 9, 94:

    implicitamque sinu absstulit,

    id. A. A. 1, 561:

    impliciti Peleus rapit oscula nati,

    held in his arms, Val. Fl. 1, 264.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to entangle, implicate, involve, envelop, engage:

    di immortales vim suam... tum terrae cavernis includunt, tum hominum naturis implicant,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    contrahendis negotiis implicari,

    id. Off. 2, 11, 40:

    alienis (rebus) nimis implicari molestum esse,

    id. Lael. 13, 45:

    implicari aliquo certo genere cursuque vivendi,

    id. Off. 1, 32, 117:

    implicari negotio,

    id. Leg. 1, 3:

    ipse te impedies, ipse tua defensione implicabere,

    id. Verr. 2, 2, 18, § 44; cf.: multis implicari erroribus, id. Tusc. 4, 27, 58:

    bello,

    Verg. A. 11, 109:

    eum primo incertis implicantes responsis,

    Liv. 27, 43, 3:

    nisi forte implacabiles irae vestrae implicaverint animos vestros,

    perplexed, confounded, id. 40, 46, 6:

    paucitas in partitione servatur, si genera ipsa rerum ponuntur, neque permixte cum partibus implicantur,

    are mingled, mixed up, Cic. Inv. 1, 22, 32: ut omnibus copiis conductis te implicet, ne ad me iter tibi expeditum sit, Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, D, 1:

    tanti errores implicant temporum, ut nec qui consules nec quid quoque anno actum sit digerere possis,

    Liv. 2, 21, 4.—In part. perf.:

    dum rei publicae quaedam procuratio multis officiis implicatum et constrictum tenebat,

    Cic. Ac. 1, 3, 11:

    Deus nullis occupationibus est implicatus,

    id. N. D. 1, 19, 51; cf.:

    implicatus molestis negotiis et operosis,

    id. ib. 1, 20, 52:

    animos dederit suis angoribus et molestiis implicatos,

    id. Tusc. 5, 1, 3:

    Agrippina morbo corporis implicata,

    Tac. A. 4, 53:

    inconstantia tua cum levitate, tum etiam perjurio implicata,

    Cic. Vatin. 1, 3; cf. id. Phil. 2, 32, 81:

    intervalla, quibus implicata atque permixta oratio est,

    id. Or. 56, 187:

    (voluptas) penitus in omni sensu implicata insidet,

    id. Leg. 1, 17, 47:

    quae quatuor inter se colligata atque implicata,

    id. Off. 1, 5, 15:

    natura non tam propensus ad misericordiam quam implicatus ad severitatem videbatur,

    id. Rosc. Am. 30, 85;

    and in the form implicitus, esp. with morbo (in morbum): quies necessaria morbo implicitum exercitum tenuit,

    Liv. 3, 2, 1; 7, 23, 2; 23, 40, 1:

    ubi se quisque videbat Implicitum morbo,

    Lucr. 6, 1232:

    graviore morbo implicitus,

    Caes. B. C. 3, 18, 1; cf.:

    implicitus in morbum,

    Nep. Ages. 8, 6; Liv. 23, 34, 11:

    implicitus suspicionibus,

    Plin. Ep. 3, 9, 19; cf.:

    implicitus terrore,

    Luc. 3, 432:

    litibus implicitus,

    Hor. A. P. 424:

    implicitam sinu abstulit,

    Ov. A. A. 1, 562:

    (vinum) jam sanos implicitos facit,

    Cael. Aur. Acut. 3, 8, 87.—
    B.
    In partic., to attach closely, connect intimately, to unite, join; in pass., to be intimately connected, associated, or related:

    (homo) profectus a caritate domesticorum ac suorum serpat longius et se implicet primum civium, deinde mortalium omnium societate,

    Cic. Fin. 2, 14, 45:

    omnes qui nostris familiaritatibus implicantur,

    id. Balb. 27, 60:

    (L. Gellius) ita diu vixit, ut multarum aetatum oratoribus implicaretur,

    id. Brut. 47, 174:

    quibus applicari expediet, non implicari,

    Sen. Ep. 105, 5.— In part. perf.:

    aliquos habere implicatos consuetudine et benevolentia,

    Cic. Fam. 6, 12, 2:

    implicatus amicitiis,

    id. Att. 1, 19, 8:

    familiaritate,

    id. Pis. 29, 70:

    implicati ultro et citro vel usu diuturno vel etiam officiis,

    id. Lael. 22, 85. —Hence,
    1.
    implĭcātus ( inpl-), a, um, P. a., entangled, perplexed, confused, intricate:

    nec in Torquati sermone quicquam implicatum aut tortuosum fuit,

    Cic. Fin. 3, 1, 3:

    reliquae (partes orationis) sunt magnae, implicatae, variae, graves, etc.,

    id. de Or. 3, 14, 52: vox rauca et implicata, Sen. Apocol. med.Comp.:

    implicatior ad loquendum,

    Amm. 26, 6, 18. — Sup.:

    obscurissima et implicatissima quaestio,

    Gell. 6, 2, 15:

    ista tortuosissima et implicatissima nodositas,

    Aug. Conf. 2, 10 init.
    2.
    im-plĭcĭtē ( inpl-), adv., intricately (rare):

    non implicite et abscondite, sed patentius et expeditius,

    Cic. Inv. 2, 23, 69.

    Lewis & Short latin dictionary > inplico

  • 106 interior

    intĕrĭor, ĭus, gen. ōris [ comp. from inter, whence also sup. intimus], inner, interior; nearer (class.).
    I.
    A.. In gen.:

    in interiore aedium parte,

    Cic. Sest. 10: spatium, [p. 981] Ov. M. 7, 670:

    secessit in partem interiorem,

    Liv. 40, 8: in interiore parte ut maneam solus cum sola, i.e. within, in the women ' s apartment, Ter. Eun. 3, 5, 31:

    interior domus,

    the inner part of the house, Verg. A. 1, 637; cf.

    epistola,

    the body of the letter, Cic. Q. Fr. 3, 1, 5:

    erit aliquid interius (mente),

    Cic. N. D. 1, 11:

    motu cietur interiore et suo (opp. quod pulsu agitatur externo),

    id. Tusc. 1, 23, 54:

    nationes,

    i. e. living farther in the interior, farther inland, id. de Imp. Pomp. 22:

    homo,

    i. e. the life and soul, Plaut. As. 3, 3, 66.—Hence, substt.
    1.
    intĕrĭōres, um, m., they who live farther inland:

    Angrivarii multos redemptos ab interioribus reddidere,

    Tac. A. 2, 24.—
    2.
    intĕrĭōra, the inner parts or places:

    aedium,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    regni,

    Liv. 42, 39, 1:

    navis,

    Vulg. Jon. 1, 5:

    deserti,

    id. Exod. 3, 1.—
    (β).
    Esp. of the body, intestines, bowels:

    interiorum morbi,

    Cels. 1 praef. § 68; Veg. 1, 39, 2.—
    (γ).
    Trop., the feelings, character:

    interiora ejus plena sunt dolo,

    Vulg. Sir. 19, 23.—
    B.
    Esp., in the race-course, nearer the goal, on the left; for they drove from right to left:

    nunc stringam metas interiore rotā,

    Ov. Am. 3, 2, 12:

    meta,

    id. A. A. 2, 426:

    gyrus,

    Hor. S. 2, 6, 26; cf. Verg. A. 11, 695:

    et medius... ibat, et interior, si comes unus erat,

    Ov. F. 5, 68. —
    II.
    In partic.
    A.
    Nearer:

    toto corpore interior periculo vulneris factus,

    i. e. as he was too near him to be in danger of a wound from him, Liv. 7, 10:

    ictibus,

    within the line of fire, id. 24, 34:

    timor,

    Cic. de Or. 2, 51:

    torus,

    the side nearest the wall, Ov. Am. 3, 14, 32: nota Falerni, from the inmost part of the cellar, i. e. the oldest, Hor. C. 2, 3, 8:

    sponda regiae lecticae,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    More hidden, secret, or unknown:

    sed haec quoque in promptu fuerint: nunc interiora videamus,

    Cic. Div. 2, 60:

    interiores et reconditae litterae,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    consilia,

    Nep. Hann. 2: haec interiora, the personal worth, opp. illa externa, public deeds, Cic. Ac. 2, 2, 4.—
    C.
    Deeper, more intimate, nearer:

    vicini,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    societas,

    id. Off. 3, 17:

    amicitia interior,

    Liv. 42, 17:

    potentia,

    greater, Tac. H. 1, 2:

    cura,

    Sil. 16, 339; cf.

    litterae,

    more profound, Cic. Fam. 3, 10, 9; 7, 33, 2. — Neutr. plur., with gen.:

    in interiora regni se recepit,

    Liv. 42, 39. — Hence, intĕrĭ-us, adv., in the inner part, on the inside, within, = intra (freq. only since the Aug. per.): ne fluat oratio, ne vagetur, ne insistat interius, ne excurrat longius, i. e. be too short or brief, Cic. de Or. 3, 49, 190; cf. Sen. Tranq. 9:

    in eo sinu duo maria: Ionium in prima parte, interius Hadriaticum,

    Plin. 3, 26, 29, § 150; cf. Mela, 1, 6, 2; 1, 19, 1;

    2, 1, 12: rapiat sitiens Venerem interiusque recondat,

    Verg. G. 3, 137; so Ov. M. 6, 306.—
    B.
    Esp. farther inland, farther from the sea:

    penetrare,

    Vell. 2, 120, 2:

    habitare,

    Mel. 2, 1, 12:

    esse,

    id. 1, 19, 1; Plin. 3, 26, 29, § 150.—
    C.
    Trop. of mental operations, more inwardly or deeply:

    ne insistat interius (oratio),

    Cic. de Or. 3, 49, 190:

    attendere,

    Juv. 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > interior

  • 107 interiora

    intĕrĭor, ĭus, gen. ōris [ comp. from inter, whence also sup. intimus], inner, interior; nearer (class.).
    I.
    A.. In gen.:

    in interiore aedium parte,

    Cic. Sest. 10: spatium, [p. 981] Ov. M. 7, 670:

    secessit in partem interiorem,

    Liv. 40, 8: in interiore parte ut maneam solus cum sola, i.e. within, in the women ' s apartment, Ter. Eun. 3, 5, 31:

    interior domus,

    the inner part of the house, Verg. A. 1, 637; cf.

    epistola,

    the body of the letter, Cic. Q. Fr. 3, 1, 5:

    erit aliquid interius (mente),

    Cic. N. D. 1, 11:

    motu cietur interiore et suo (opp. quod pulsu agitatur externo),

    id. Tusc. 1, 23, 54:

    nationes,

    i. e. living farther in the interior, farther inland, id. de Imp. Pomp. 22:

    homo,

    i. e. the life and soul, Plaut. As. 3, 3, 66.—Hence, substt.
    1.
    intĕrĭōres, um, m., they who live farther inland:

    Angrivarii multos redemptos ab interioribus reddidere,

    Tac. A. 2, 24.—
    2.
    intĕrĭōra, the inner parts or places:

    aedium,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    regni,

    Liv. 42, 39, 1:

    navis,

    Vulg. Jon. 1, 5:

    deserti,

    id. Exod. 3, 1.—
    (β).
    Esp. of the body, intestines, bowels:

    interiorum morbi,

    Cels. 1 praef. § 68; Veg. 1, 39, 2.—
    (γ).
    Trop., the feelings, character:

    interiora ejus plena sunt dolo,

    Vulg. Sir. 19, 23.—
    B.
    Esp., in the race-course, nearer the goal, on the left; for they drove from right to left:

    nunc stringam metas interiore rotā,

    Ov. Am. 3, 2, 12:

    meta,

    id. A. A. 2, 426:

    gyrus,

    Hor. S. 2, 6, 26; cf. Verg. A. 11, 695:

    et medius... ibat, et interior, si comes unus erat,

    Ov. F. 5, 68. —
    II.
    In partic.
    A.
    Nearer:

    toto corpore interior periculo vulneris factus,

    i. e. as he was too near him to be in danger of a wound from him, Liv. 7, 10:

    ictibus,

    within the line of fire, id. 24, 34:

    timor,

    Cic. de Or. 2, 51:

    torus,

    the side nearest the wall, Ov. Am. 3, 14, 32: nota Falerni, from the inmost part of the cellar, i. e. the oldest, Hor. C. 2, 3, 8:

    sponda regiae lecticae,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    More hidden, secret, or unknown:

    sed haec quoque in promptu fuerint: nunc interiora videamus,

    Cic. Div. 2, 60:

    interiores et reconditae litterae,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    consilia,

    Nep. Hann. 2: haec interiora, the personal worth, opp. illa externa, public deeds, Cic. Ac. 2, 2, 4.—
    C.
    Deeper, more intimate, nearer:

    vicini,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    societas,

    id. Off. 3, 17:

    amicitia interior,

    Liv. 42, 17:

    potentia,

    greater, Tac. H. 1, 2:

    cura,

    Sil. 16, 339; cf.

    litterae,

    more profound, Cic. Fam. 3, 10, 9; 7, 33, 2. — Neutr. plur., with gen.:

    in interiora regni se recepit,

    Liv. 42, 39. — Hence, intĕrĭ-us, adv., in the inner part, on the inside, within, = intra (freq. only since the Aug. per.): ne fluat oratio, ne vagetur, ne insistat interius, ne excurrat longius, i. e. be too short or brief, Cic. de Or. 3, 49, 190; cf. Sen. Tranq. 9:

    in eo sinu duo maria: Ionium in prima parte, interius Hadriaticum,

    Plin. 3, 26, 29, § 150; cf. Mela, 1, 6, 2; 1, 19, 1;

    2, 1, 12: rapiat sitiens Venerem interiusque recondat,

    Verg. G. 3, 137; so Ov. M. 6, 306.—
    B.
    Esp. farther inland, farther from the sea:

    penetrare,

    Vell. 2, 120, 2:

    habitare,

    Mel. 2, 1, 12:

    esse,

    id. 1, 19, 1; Plin. 3, 26, 29, § 150.—
    C.
    Trop. of mental operations, more inwardly or deeply:

    ne insistat interius (oratio),

    Cic. de Or. 3, 49, 190:

    attendere,

    Juv. 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > interiora

  • 108 interiores

    intĕrĭor, ĭus, gen. ōris [ comp. from inter, whence also sup. intimus], inner, interior; nearer (class.).
    I.
    A.. In gen.:

    in interiore aedium parte,

    Cic. Sest. 10: spatium, [p. 981] Ov. M. 7, 670:

    secessit in partem interiorem,

    Liv. 40, 8: in interiore parte ut maneam solus cum sola, i.e. within, in the women ' s apartment, Ter. Eun. 3, 5, 31:

    interior domus,

    the inner part of the house, Verg. A. 1, 637; cf.

    epistola,

    the body of the letter, Cic. Q. Fr. 3, 1, 5:

    erit aliquid interius (mente),

    Cic. N. D. 1, 11:

    motu cietur interiore et suo (opp. quod pulsu agitatur externo),

    id. Tusc. 1, 23, 54:

    nationes,

    i. e. living farther in the interior, farther inland, id. de Imp. Pomp. 22:

    homo,

    i. e. the life and soul, Plaut. As. 3, 3, 66.—Hence, substt.
    1.
    intĕrĭōres, um, m., they who live farther inland:

    Angrivarii multos redemptos ab interioribus reddidere,

    Tac. A. 2, 24.—
    2.
    intĕrĭōra, the inner parts or places:

    aedium,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    regni,

    Liv. 42, 39, 1:

    navis,

    Vulg. Jon. 1, 5:

    deserti,

    id. Exod. 3, 1.—
    (β).
    Esp. of the body, intestines, bowels:

    interiorum morbi,

    Cels. 1 praef. § 68; Veg. 1, 39, 2.—
    (γ).
    Trop., the feelings, character:

    interiora ejus plena sunt dolo,

    Vulg. Sir. 19, 23.—
    B.
    Esp., in the race-course, nearer the goal, on the left; for they drove from right to left:

    nunc stringam metas interiore rotā,

    Ov. Am. 3, 2, 12:

    meta,

    id. A. A. 2, 426:

    gyrus,

    Hor. S. 2, 6, 26; cf. Verg. A. 11, 695:

    et medius... ibat, et interior, si comes unus erat,

    Ov. F. 5, 68. —
    II.
    In partic.
    A.
    Nearer:

    toto corpore interior periculo vulneris factus,

    i. e. as he was too near him to be in danger of a wound from him, Liv. 7, 10:

    ictibus,

    within the line of fire, id. 24, 34:

    timor,

    Cic. de Or. 2, 51:

    torus,

    the side nearest the wall, Ov. Am. 3, 14, 32: nota Falerni, from the inmost part of the cellar, i. e. the oldest, Hor. C. 2, 3, 8:

    sponda regiae lecticae,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    More hidden, secret, or unknown:

    sed haec quoque in promptu fuerint: nunc interiora videamus,

    Cic. Div. 2, 60:

    interiores et reconditae litterae,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    consilia,

    Nep. Hann. 2: haec interiora, the personal worth, opp. illa externa, public deeds, Cic. Ac. 2, 2, 4.—
    C.
    Deeper, more intimate, nearer:

    vicini,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    societas,

    id. Off. 3, 17:

    amicitia interior,

    Liv. 42, 17:

    potentia,

    greater, Tac. H. 1, 2:

    cura,

    Sil. 16, 339; cf.

    litterae,

    more profound, Cic. Fam. 3, 10, 9; 7, 33, 2. — Neutr. plur., with gen.:

    in interiora regni se recepit,

    Liv. 42, 39. — Hence, intĕrĭ-us, adv., in the inner part, on the inside, within, = intra (freq. only since the Aug. per.): ne fluat oratio, ne vagetur, ne insistat interius, ne excurrat longius, i. e. be too short or brief, Cic. de Or. 3, 49, 190; cf. Sen. Tranq. 9:

    in eo sinu duo maria: Ionium in prima parte, interius Hadriaticum,

    Plin. 3, 26, 29, § 150; cf. Mela, 1, 6, 2; 1, 19, 1;

    2, 1, 12: rapiat sitiens Venerem interiusque recondat,

    Verg. G. 3, 137; so Ov. M. 6, 306.—
    B.
    Esp. farther inland, farther from the sea:

    penetrare,

    Vell. 2, 120, 2:

    habitare,

    Mel. 2, 1, 12:

    esse,

    id. 1, 19, 1; Plin. 3, 26, 29, § 150.—
    C.
    Trop. of mental operations, more inwardly or deeply:

    ne insistat interius (oratio),

    Cic. de Or. 3, 49, 190:

    attendere,

    Juv. 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > interiores

  • 109 laruatus

    larvo, no perf., ātum ( part. ante-class. larŭātus), 1, v. a. [larva], to bewitch, enchant (ante- and post-class., and used almost exclusively in the part. perf.): artus larvari, Firm. Math. 3, 14.—P. a. as subst.: larvans, ntis, m., an enchanter, a dealer in magic:

    hunc denique qui larvam putat ipse est larvans,

    App. Mag. p. 315, 20 Hildeb. (al. larvatus).— Part. perf.: larŭātus, a, um, bewitched, enchanted:

    quid illi esse morbi dixeras?... Num larvatust aut cerritus?

    Plaut. Men. 5, 4, 1: pro laruato te circumferam, id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 6, 229.

    Lewis & Short latin dictionary > laruatus

  • 110 larvans

    larvo, no perf., ātum ( part. ante-class. larŭātus), 1, v. a. [larva], to bewitch, enchant (ante- and post-class., and used almost exclusively in the part. perf.): artus larvari, Firm. Math. 3, 14.—P. a. as subst.: larvans, ntis, m., an enchanter, a dealer in magic:

    hunc denique qui larvam putat ipse est larvans,

    App. Mag. p. 315, 20 Hildeb. (al. larvatus).— Part. perf.: larŭātus, a, um, bewitched, enchanted:

    quid illi esse morbi dixeras?... Num larvatust aut cerritus?

    Plaut. Men. 5, 4, 1: pro laruato te circumferam, id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 6, 229.

    Lewis & Short latin dictionary > larvans

  • 111 larvo

    larvo, no perf., ātum ( part. ante-class. larŭātus), 1, v. a. [larva], to bewitch, enchant (ante- and post-class., and used almost exclusively in the part. perf.): artus larvari, Firm. Math. 3, 14.—P. a. as subst.: larvans, ntis, m., an enchanter, a dealer in magic:

    hunc denique qui larvam putat ipse est larvans,

    App. Mag. p. 315, 20 Hildeb. (al. larvatus).— Part. perf.: larŭātus, a, um, bewitched, enchanted:

    quid illi esse morbi dixeras?... Num larvatust aut cerritus?

    Plaut. Men. 5, 4, 1: pro laruato te circumferam, id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 6, 229.

    Lewis & Short latin dictionary > larvo

  • 112 liqueo

    lĭquĕo, līqui or licui, 2, v. n. [Sanscr. rik-, riktas, empty; Zend, ric-, to pour out; Gr. lip- in leipô; cf. linquo], to be fluid or liquid.
    I.
    Lit. (only in the part. pres.):

    lac est omnium rerum liquentium maxime alibile,

    Varr. R. R. 2, 11, 1:

    vina liquentia fundere,

    Verg. A. 5, 238:

    caelum ac terras camposque liquentes,

    id. ib. 6, 724:

    fluvium liquentem,

    id. G. 4, 442.—
    II.
    Transf., to be clear: polus liquet, Prud. steph. 1, 88. —
    III.
    Trop., to be clear, manifest, apparent, evident (class., but used for the most part only in the third pers. sing.):

    quicquid incerti mihi in animo prius aut ambiguum fuit, Nunc liquet, nunc defaecatum est,

    Plaut. Ps. 2, 4, 69:

    ut liqueant omnia,

    id. Most. 2, 1, 69:

    hoc non liquet nec satis cogitatum est, utrum, etc.,

    id. Trin. 2, 1, 3:

    Protagoras sese negat omnino de deis habere, quod liqueat,

    Cic. N. D. 1, 12, 29; cf.:

    cui (Protagorae) neutrum licuerit, nec esse deos nec non esse,

    id. ib. 1, 42, 117:

    te liquet esse meum,

    Ov. Tr. 1, 1, 62:

    si liquerit eum vivere,

    Dig. 29, 3, 2.—In part. pres.:

    fidei purae liquentisque (opp. turbidae, ambiguae),

    Gell. 18, 5, 11.—
    B.
    In partic.: non liquet, it doth not appear, a legal formula by which the judge declared that he was unable to decide respecting the guilt or innocence of the accused.—Hence also, in gen., it is not evident, it is doubtful:

    non liquere dixerunt (judices),

    Cic. Clu. 28, 76:

    cum id de quo Panaetio non liquet, reliquis ejusdem disciplinae solis luce videatur clarius,

    id. Div. 1, 3, 6:

    juravi, mihi non liquere,

    Gell. 14, 2, 25:

    non liquet mihi,

    Quint. 9, 3, 97.—So, on the contrary, liquet:

    cum causam non audisset, dixit sibi liquere,

    Cic. Caecin. 10, 29:

    quid maxime liquere judici velit,

    Quint. 3, 6, 12:

    de quo liquet,

    id. 3, 6, 35:

    si liquebit mundum providentia regi,

    id. 5, 10, 14:

    mirabatur, id. cuiquam pro percepto liquere, stellas istas non esse plures, etc.,

    Gell. 14, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > liqueo

  • 113 maneo

    mănĕo, nsi, nsum (contr. perf. mansti for mansisti, Lucil. ap. Gell. 18, 8), 2, v. n. and a. [root man, to think; whence the notion of hesitating leads to that of waiting; cf. Gr. menô, menos, mimnêskô, mantis; and Lat. memini, moneo, mens, etc.].
    I.
    Neutr., to stay, remain anywhere (class.).
    A.
    In gen.:

    ut ut erat, mansum tamen oportuit,

    Ter. Heaut. 1, 2, 26:

    facilem esse rem, seu maneant, seu proficiscantur,

    Caes. B. G. 5, 30:

    domi,

    id. ib. 4, 1:

    in loco,

    id. B. C. 2, 41:

    in patria,

    Cic. Off. 3, 26, 99:

    si consulem manere ad urbem senatui placuisset,

    Liv. 30, 27:

    ad exercitum,

    Caes. B. G. 5, 51:

    uno loco manens,

    Nep. Eum. 5, 4:

    unum manere diem,

    Prop. 2, 9, 20:

    decem dies,

    Vulg. Gen. 24, 55:

    diebus quindecim,

    id. Gal. 1, 18.— Impers. pass.:

    omnia excogitantur, quare nec sine periculo maneatur,

    Caes. B. G. 5, 31:

    in Italia fortasse manebitur,

    Cic. Att. 8, 3, 7; Vell. 2, 16, 4:

    manendum eo loco,

    Caes. B. C. 3, 74:

    hic maneri diutius non potest,

    Cic. Att. 11, 15, 3.—
    B.
    In partic.
    1.
    To stay, tarry, stop, continue, abide, pass the night ( = pernoctare):

    apud aliquem,

    Cic. Att. 4, 18, 3:

    eo die mansit Venafri,

    id. ib. 7, 13, 7:

    in tabernaculo,

    id. ib. 5, 16, 3:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    extra domum patris,

    Liv. 3, 45, 7:

    ad decimum lapidem,

    id. 3, 69, 8:

    cum is Casilini eo die mansurum eum dixisset = Casilini,

    id. 22, 13, 8; cf.:

    triduom hoc,

    Ter. Phorm. 3, 2, 4:

    apud alium mansit,

    Sen. Ben. 3, 17, 3:

    mane apud me,

    Vulg. Gen. 29, 19:

    manebis clam,

    id. 1 Reg. 19, 2. —In mal. part.: cum masculo mansione muliebri, Mos. et Rom. Leg. Coll. 5, 1, 1. —
    2.
    Pregn., to remain, last, endure, continue [p. 1108] in any place or manner:

    si in eo manerent, quod convenisset,

    would adhere to, abide by that, Caes. B. G. 1, 36, 5:

    in vita,

    to remain alive, Cic. Fam. 4, 13, 2:

    in veritate,

    to adhere to the truth, id. Clu. 63, 176:

    in condicione,

    to fulfil a condition, id. Att. 7, 15, 3:

    in sententia,

    to adhere to, id. ib. 9, 2, 1:

    in voluntate,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    in pristina mente,

    id. Sest. 27, 58:

    in officio,

    Hirt. B. G. 8, 47:

    tu modo promissis maneas,

    abide by, keep, Verg. A. 2, 160:

    in pactione,

    to abide by, Nep. Ages. 2, 4:

    an credi posse ullum populum in ea condicione mansurum?

    Liv. 8, 21, 6:

    mansit in condicione atque pacto,

    Cic. Verr. 1, 6, 16:

    plerique negant Caesarem in condicione mansurum,

    id. Att. 7, 15, 3.—Of inanim. and abstr. subjects:

    nihil semper suo statu manet,

    Cic. N. D. 1, 12, 29:

    munitiones,

    Caes. B. G. 6, 31:

    monumenta,

    Nep. Them. 10:

    regna,

    Verg. A. 2, 22: adfinitas. Ter. Hec. 4, 4, 101:

    memoria,

    Cic. Off. 2, 12, 43:

    rerum omnium mutabilium immutabiles manent origines,

    Aug. Conf. 1, 2.—With dat.:

    manent ingenia senibus,

    Cic. Sen. 7, 22:

    his bellum,

    to continue, not be at an end, Liv. 1, 53:

    cujus quidem tibi fatum manet,

    awaits, Cic. Phil. 2, 5, 11.— Absol.:

    maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile,

    be it regarded as a settled principle, Cic. Off. 3, 12, 49; id. Mil. 4, 11:

    quamobrem illud maneat, et fixum sit, quod neque moveri, etc.,

    id. Rab. Post. 9, 25.— Part. act. fut.: mansurus, that which will abide or endure; lasting, permanent:

    urbs,

    Verg. A. 3, 86.—So part. pres. manens:

    civitas,

    Vulg. Heb. 13, 14.—
    II.
    Act., to wait for, await, expect a person or thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: opperior, praestolor, expecto).
    A.
    In gen.:

    nunc te, nox, quae me mansisti, mitto ut concedas die,

    Plaut. Am. 1, 3, 48:

    sese,

    id. Aul. 4, 6, 14:

    non manebat aetas virginis meam neclegentiam,

    Ter. Phorm. 3, 1, 16:

    hostium adventum mansit,

    Liv. 42, 66; Ter. Phorm. 4, 1, 4.—
    B.
    In partic., to await one (as his fate, portion, etc.), to be about to befall one:

    mors sua quemque manet,

    Prop. 2, 21, 58 (3, 26, 12):

    quis me manet exitus?

    Ov. M. 9, 725:

    qui si manet exitus urbem,

    id. ib. 8, 60:

    funera quos maneant,

    id. ib. 11, 540:

    quae (acerba) manent victos,

    Liv. 26, 13 fin.; Suet. Caes. 14; id. Dom. 18:

    maneat nostros ea cura nepotes,

    Verg. A. 3, 505:

    vincula et tribulationes me manent,

    Vulg. Act. 20, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > maneo

  • 114 officium

    offĭcĭum, ii, n. [for opificium, opus and facio], qs. that which one does for another, a service, whether of free will or of (external or moral) necessity (class.; cf.: studium, beneficium, meritum, munus).
    I.
    A voluntary service, a kindness, favor, courtesy, rendered to one whose claim to it is recognized;

    while beneficium is a service rendered where there is no claim: officium esse filii, uxoris, earum personarum, quas necessitudo suscitat et ferre opem jubet,

    Sen. Ben. 3, 18, 1.
    A.
    In gen.:

    altera sententia est, quae definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

    Cic. Lael. 16, 58:

    odiosum sane genus hominum officia exprobrantium,

    id. ib. 20, 71:

    nihil est vicissitudine studiorum officiorumque jucundius,

    id. ib. 14, 49: filicem cum officio vicini decidere, so as to do him a service, Col. 2, 14, 6:

    summo officio praeditus homo,

    exceedingly obliging, Cic. Verr. 2, 1, 51, § 135. —
    B.
    In partic.
    1.
    A ceremonial observance, ceremony, attendance (on a festive or solemn occasion;

    mostly post-Aug.): officio togae virilis interfui,

    Plin. Ep. 1, 9, 2:

    sine solenni officio,

    Suet. Claud. 2:

    per sollenne nuptiarum celeberrimo officio deductum ad se,

    id. Ner. 28; cf. id. Claud. 26:

    ad officium venire,

    id. Calig. 25:

    relicto statim novorum consulum officio,

    id. Caes. 50:

    in officio salutationis,

    id. Aug. 27:

    vitans praeter navigantium officia,

    id. Tib. 12:

    officia prosequentium,

    id. Caes. 71:

    quod supremis in matrem officiis defuisset,

    at the payment of the last offices, at the funeral, Tac. A. 5, 2:

    officium cras Primo sole mihi peragendum in valle Quirini,

    a ceremonial visit, Juv. 2, 133 sq.; 3, 239.—
    2.
    In mal. part., compliance, favor, Prop. 3, 15, 24; Ov. Am. 1, 10, 46; 3, 7, 24; cf.

    virile,

    Theod. Prisc. 2, 11:

    puerile,

    Plaut. Cist. 4, 1, 5; Petr. 140.—
    II.
    In gen., an obligatory service, an obligation, duty, function, part, office (so most freq. in prose and poetry of all periods):

    nulla vitae pars neque publicis neque privatis neque forensibus neque domesticis in rebus, neque si tecum agas quid, neque, si cum altero contrahas, vacare oflicio potest: in eoque et colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, etc.,

    Cic. Off. 1, 2, 4 sq.: perfectum officium rectum opinor vocemus, quod Graeci katorthôma: hoc autem commune kathêkon vocant, id. ib. 1, 3, 8;

    an id doles, quia illi suum officium non colunt, quom tu tuum facis?

    Plaut. Stich. 1, 1, 34; id. ib. 1, 1, 39; id. Pers. 4, 4, 66:

    meminisse officium suum,

    to remember one's duty, id. Trin. 3, 2, 71.—Also, subject., a sense of duty:

    si quis aegre ferat nihil in se esse virtutis, nihil officii, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 28, 61:

    quicquid in eum judicii officiique contuleris,

    id. Fam. 10, 1 fin.:

    intellegere, utrum apud eos pudor atque officium an timor valeret,

    Caes. B. G. 1, 40, 14:

    suum facere,

    to do one's duty, Ter. Ad. 1, 1, 44:

    omnibus officiis amicitiae servatis,

    observe all the obligations of friendship, Cic. Fam. 5, 17, 3:

    exsequi,

    id. Att. 3, 15, 4:

    fungi officio,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    satisfacere officio,

    to perform, id. Div. in Caecil. 14, 47:

    officium suum deserere,

    to disregard one's duty, not perform it, id. Off. 1, 9, 28:

    discedere ab officio,

    id. ib. 1, 10, 32:

    deesse officio suo,

    id. Fam. 7, 3, 1:

    officii duxit,

    considered it his duty, Suet. Tib. 11.—Of animals:

    canes funguntur officiis luporum,

    act the part of, Auct. Her. 4, 34, 46.—Of things:

    neque pes neque mens satis suum officium facit,

    Ter. Eun. 4, 5, 3: officium corporis, the function or property of a body, Lucr. 1, 336 and 362.—
    B.
    In partic.
    1.
    Lit., an official duty, a service, employment, business (class.):

    toti officio maritimo M. Bibulus praepositus cuncta administrabat,

    naval service, Caes. B. C. 3, 5 fin.; 3, 8:

    celeriter equitatus ad cotidianum itineris officium revertitur,

    id. ib. 1, 80:

    confecto legationis officio,

    id. ib. 3, 103:

    destringor officio,

    Plin. Ep. 7, 15, 1:

    officium (scribae),

    Nep. Eum. 1, 5.—
    2.
    Transf., an office, appointment (post-Aug.).
    a.
    Laboriosissimum et maximum, office, Plin. Pan. 91:

    nova officia excogitavit,

    Suet. Aug. 37; cf.:

    novum officium instituit a voluptatibus,

    id. Tib. 42:

    obligationes, quae non propriis viribus consistunt, neque officio judicis, neque praetoris imperio neque legis potestate confirmantur,

    Dig. 44, 7, 27:

    qui ex officio pro aliis interveniunt,

    by virtue of their office, ib. 21, 1, 31, § 14:

    ministerii,

    Vulg. Exod. 28, 35:

    sacerdotum,

    id. Num. 7, 8.—
    b.
    Transf., in concr.
    (α).
    The officials or attendants on a magistrate = officialium corpus (post-class.):

    sub praetextu adventus officiorum vel militum,

    Dig. 1, 18, 6; 21, 2, 74:

    deponere aliquid apud officium,

    ib. 2, 4. 17: officia palatina, officers at the imperial court, Treb. Poll. Gall. 17, 8.—
    (β).
    An office or court of a magistrate:

    ipse me Regulus convenit in praetoris officio,

    Plin. Ep. 1, 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > officium

  • 115 partio

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partio

  • 116 partior

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partior

  • 117 partite

    1.
    partĭo, ōnis, f. [pario], a bearing, bringing forth young (ante-and post-class.):

    horresco misera, mentio quoties fit partionis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 92; Afran. ap. Non. 217, 31:

    mulieris,

    Gell. 3, 16, 9; 12, 1, 20.— Of hens, a laying of eggs:

    hae (gallinae) ad partiones sunt aptiores,

    Varr. R. R. 3, 9, 4.
    2.
    partĭo, ĭi or īvi, ītum, 4, v. a., and partĭor, partītus ( inf. dep. partirier, Aus. Epigr. 139, 8), 4, v. dep. [pars], to share, part; to divide, distribute (Cic., Cæs., and Quint. use the verb. finit. almost exclusively in the dep. form; v. infra; but the part. perf. was employed by them also in a pass. sense; syn.: communico, participo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form partĭo, īre: tu partem laudis caperes, tu gaudia mecum Partisses, Lucil. ap. Non. 475, 23:

    aeternabilem divitiam partissent,

    Att. ib. 475, 24:

    praedam,

    Plaut. As. 2, 2, 5:

    bona sua inter aliquos,

    id. Mil. 3, 1, 113: bona testamento, Afran. ap. Non. 475, 21:

    (sol) aetheris oras Partit,

    Lucr. 5, 684:

    consules designati provincias inter se partiverant,

    Sall. J. 43, 1; Cic. Leg 3, 3, 7:

    regnum Vangio ac Sido inter se partivere,

    Tac. A. 12, 30.— Pass.:

    pes enim, qui adhibetur ad numeros, partitur in tria, ut necesse sit partem pedis aequalem esse, etc.,

    Cic. Or. 56, 188.—
    (β).
    Form partĭor, ītus, īri:

    genus universum in species certas partietur ac dividet,

    Cic. Or. 33, 117; id. Rosc. Com. 17, 53:

    id ipsum in ea, quae decuit membra partitus est,

    id. Univ. 7:

    pupillis bona erepta cum eo partitus est,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    suum cum Scipione honorem partitur,

    Caes. B. C. 3, 82:

    id opus inter se Petreius atque Afranius partiuntur,

    id. ib. 1, 73 fin.; cf. id. ib. 1, 38, and Cic. Phil. 14, 6, 15:

    (praedam) socios partitur in omnes,

    Verg. A. 1, 194:

    partiri limite campum,

    id. G. 1, 126:

    tecum lucellum,

    Hor. S. 2, 5, 82:

    lintres,

    id. Ep. 1, 18, 61: qui numquam partitur amicum, solus habet. Juv. 3, 121.—
    (γ).
    In a dub. form:

    dulcemque in ambos caritatem partiens,

    Phaedr. 3, 8, 13; so,

    pensa inter virgines partientem,

    Just. 1, 3, 2.—The forms partiturus, Caes. B. C. 1, 4, 3, and partiendum, Cic. Fin. 1, 7, 22, are to be attributed, on account of the other examples of this word in Cic. and Cæs. (v. supra), to partior.—
    (δ).
    Part. perf.: partītus, a, um, in pass. signif., shared, parted, divided, distributed:

    (animi natura) partita per artus,

    Lucr. 3, 710:

    divisio in sex partita,

    Varr. R. R. 1, 37, 4:

    membra partita ac distributa,

    Cic. de Or. 3, 30, 119:

    Caesar partitis copiis cum C. Fabio legato,

    Caes. B. G. 6, 6; cf.:

    partito exercitu,

    id. ib. 6, 33;

    7, 24, 5: regionibus partitum imperium,

    Liv. 27, 7; Ov. A. A. 3, 593:

    carcere partitos equos,

    parted, separated by the barriers, id. F. 4, 680.—Hence, partītō, adverb. abl., distributively: dividere, Reg. tit. 24, 25.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To cause to share or participate in any thing = participare: eandem me in suspitionem sceleris partivit pater, Enn. ap. Non. 475, 25 (Trag. v. 368 Vahl.).—
    * B.
    Inter se, to agree among themselves:

    vos inter vos partite,

    Plaut. Am. 4, 4 (5), 1.—Hence, * adv.: partītē, with proper divisions, methodically:

    dicere,

    Cic. Or. 28, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > partite

  • 118 persona

    persōna, ae, f [acc. to Gabius Bassus ap. Gell. 5, 7, 1 sq., from per-sŏno, to sound through, with the second syllable lengthened].
    I.
    A mask, esp. that used by players, which covered the whole head, and was varied according to the different characters to be represented (syn. larva), Gell. 5, 7, 1:

    personam tragicam forte vulpis viderat,

    Phaedr. 1, 7, 1:

    personam capiti detrahere,

    Mart. 3, 43, 4:

    persona adicitur capiti,

    Plin. 12, 14, 32, § 59. The masks were usually made of clay:

    cretea persona,

    Lucr. 4, 297, cf. Mart. 14, 176, 1. And sometimes of the bark of wood:

    oraque corticibus sumunt horrenda cavatis,

    Verg. G. 2, 387: ut tragicus cantor ligno tegit ora cavato, Prud. adv Symm. 2, 646. The opening for the mouth was very large:

    personae pallentis hiatum formidat infans,

    Juv. 3, 175:

    personis uti primus coepit Roscius Gallus praecipuus histrio, quod oculis obversis erat, nec satis decorus in personis nisi parasitus pronunciabat,

    Diom. p. 486 P. Heads with such masks were used as ornaments for water-spouts, fountains, etc.:

    Butades figulus primus personas tegularum extremis imbricibus imposuit, quae inter initia prostypa vocavit,

    Plin. 35, 12, 43, § 152:

    personae, e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.: mulier nempe ipsa videtur, non personā loqui, a mask, a masked person, Juv 3, 96.—
    II.
    Transf., a personage, character, part, represented by an actor:

    parasiti persona,

    Ter. Eun. prol. 26 sq.:

    sub personā militis,

    Gell. 13, 22, 11:

    (tragici) nihil ex personā poëtae dixerunt,

    Vell. 1, 3, 2.—Hence,
    B.
    Also, transf. beyond the scenic lang., in gen., the part or character which any one sustains in the world (class.):

    (ego), qui non heroum veteres casus fictosque luctus velim imitari atque adumbrare dicendo, neque actor sim alienae personae, sed auctor meae,

    Cic. de Or. 2, 47, 194:

    quam magnum est personam in re publicā tueri principis,

    id. Phil. 8, 10, 29:

    personam sustinere,

    id. Pis. 11, 24:

    personam, quam mihi tempus et res publica imposuit,

    imposed upon me, id. Sull. 3, 8; cf.:

    agenda est persona quam mihi miles imposuit,

    Vop. Prob. 10, 7; Macr. S. 2, 7, 17:

    partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi, sed a re publicā mihi impositam sustinui,

    Cic. Mur. 3, 6:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 46:

    personam suscipere,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    gravissimam personam sustinere,

    id. Pis. 29, 71:

    personam tenere,

    id. de Or. 3, 14, 54:

    personam gerere,

    id. Off. 1, 32, 115:

    abjectā quaestoriā personā comitisque assumptā,

    id. Planc. 41, 100:

    fateantur in Maeandrii personā esse expressam speciem civitatis,

    id. Fl. 22, 53:

    id Cicero suā ipsā personā frequentissime praecipit,

    in his own name, Quint. 10, 5, 2:

    cetera quae sunt a me in secundo libro de Oratore per Antonii personam disputata,

    Cic. Fam 7, 32, 2 B. and K. (dub.;

    al. ex personā): ex tuā personā enumerare possis, ut, etc.,

    id. Inv. 1, 52, 99:

    nihil ex personā poëtae disserunt,

    Vell. 1, 3, 2; 1, 3, 3; so Col. 12, 3, 5; Gell. 10, 22, 1; Lact. Epit. 48, 7:

    sub personā Paridis,

    Suet. Dom. 10: so Gell. 10, 22, 24; 13, 22, 11:

    alienam personam ferre,

    Liv. 3, 36: non hominibus tantum, [p. 1356] sed et rebus persona demenda est et reddenda facies sua, Sen. Ep. 24, 13:

    hanc personam induisti: agenda est,

    Sen. Ben. 2, 17, 2.—Hence,
    2.
    A human being who performs any function, plays any part, a person, personage:

    ut mea persona semper aliquid videretur habere populare,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    7: ecquae pacifica persona desideretur,

    id. ib. 8, 12, 4:

    hujus Staleni persona, populo jam nota atque perspecta,

    id. Clu. 29, 78; id. Fam. 6, 6, 10:

    induxi senem disputantem, quia nulla videbatur aptior persona,

    id. Lael. 1, 4:

    Laelii persona,

    id. ib. 1, 4:

    certis personis et aetatibus,

    to people of a certain standing and of a certain age, Suet. Caes. 43:

    minoribus quoque et personis et rebus,

    to persons and things of less importance, id. Tib. 32; id. Aug. 27:

    nulla distantia personarum,

    Vulg. Deut. 1, 17:

    personarum acceptio,

    id. 2 Par. 19, 7; cf. id. Gal. 2, 6 al.:

    ipse suā lege damnatus, cum, substituta filii personā, amplius quingentorum jugerum possideret,

    Plin. 18, 3, 4, § 17:

    denique haec fuit altera persona Thebis, sed tamen secunda, ita ut proxima esset Epaminondae,

    the second chief personage, Nep. Pelop. 4, 3.—
    (β).
    So of persons, opp. to things and actions:

    ut rerum, ut personarum dignitates ferunt,

    Cic. de Or. 3, 14, 53.—
    (γ).
    Law t. t., a being having legal rights and obligations (including the state, etc.; not including slaves; cf. Sandars ad Just. Inst. introd. § 37;

    1, 3 prooem.): omne jus quo utimur, vel ad personas pertinet vel ad res vel ad actiones,

    Dig. 1, 5, 1; Just. Inst. 1, 3 prooem.—
    (δ).
    A human being in gen., a person (post-Aug. and rare):

    continuantes unum quodque (praenomen) per trinas personas,

    Suet. Ner. 1:

    cum dira et foedior omni Crimine persona est,

    Juv. 4, 15.—
    3.
    In the grammarians, a person:

    quom item personarum natura triplex esset, qui loqueretur, ad quem, de quo,

    Varr. L. L. 8, § 20 Müll.; so id. ib. 9, 24, § 32 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > persona

  • 119 plerus

    plērus, a, um, adj. [root ple-, v. plenus], very many, a very great part, most (anteclass. prim. form, for the class. plerusque, plerique): ager, campestris plerus, for the most part, Cato ap. Prisc. p. 668 P.:

    pater Achaeos in Caphareis saxis pleros perdidit, Pac. ib.: plera pars,

    id. ib. and ap. Fest. p. 230 Müll.:

    minores magistratus partiti iuris ploeres in ploera sunto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6.— Neutr. adverb.: plerum (like plerumque, v. plerusque), for the most part, mostly, commonly: fieri solet plerum, ut, etc., Asell. ap. Prisc. p. 668 P.

    Lewis & Short latin dictionary > plerus

  • 120 saliens

    1.
    sălĭo ( sall-), no perf., ītum, 4 (collat. form sălo or sallo, no perf., salsum, 3: salunt, Varr. ap. Diom. p. 372 P.: salerent, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 909: salere, Lucil. ib.: salsurus, Mummius ap. Prisc. p. 910 P.; part. salsus, v. infra P. a.), v. a. [id.].
    I.
    To salt down, to salt: pernas, Cato ap. Varr. R. R. 1, 2 fin.:

    oleas caducas,

    Cato, R. R. 23, 1: pisces, Sisenn. ap. Prisc. p. 909 P.; Cels. 2, 18: saliturus istaec mittam salem, Naev. ap. Prisc. p. 910 P.: saliti pumiliones, Corn. Sev. ib.; so in part. perf.: caro salita, Fabian. ap. Diom. p. 372:

    thynnus,

    Col. 6, 32, 2 et saep.; Vulg. Ezech. 16, 4.—
    II.
    To sprinkle before sacrifice (eccl. Lat.):

    omnis victima sale salietur,

    Vulg. Marc. 9, 48; cf.:

    igne salietur,

    id. ib. — Hence, salsus, a, um, P. a., salted, salt.
    A.
    Lit., Plaut. Cas. 2, 3, 6:

    hoc salsum'st,

    is too salt, Ter. Ad. 3, 3, 71:

    caseus,

    Col. 12, 59, 1:

    fruges (as a sacrifice),

    Verg. A. 2, 133; cf.

    farra,

    Ov. F. 3, 284 (v. mola):

    (gravidae) salsioribus cibis usae,

    Plin. 7, 6, 5, § 42:

    salsissimus sal qui siccissimus,

    id. 31, 7, 41, § 85.—A poet. epithet of the sea, of blood, of tears, etc., salt, briny: mare, Enn. ap. Macr. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); id. ap. Non. 183, 19 (Trag. v. 145 ib.); cf.

    aequor,

    Lucr. 3, 493; 5, 128; 6, 634:

    vada,

    Cat. 64, 6; Verg. A. 5, 158:

    e salso momine ponti,

    Lucr. 6, 474:

    fluctus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 2:

    undae,

    Lucr. 6, 891; 6, 894:

    gurges,

    id. 5, 482;

    hence, comically, of shipwrecked persons,

    Plaut. Rud. 2, 1, 12; 2, 6, 33: sanguis, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 168 Vahl.); Att. ap. Non. 192, 2: heu! qui salsis fluctibus mandet me? id. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. v. 562 Rib.):

    lacrimae,

    Lucr. 1,125; 1, 920; cf.: guttae lacrimarum, Att. ap. Non. 503, 29:

    sputa,

    Lucr. 6, 1189:

    sudor,

    Verg. A. 2, 173:

    rubigo,

    id. G. 2, 220.—In plur. subst.: salsa, ōrum, n., salted things, salted food, Plaut. Poen. 1, 2, 32.— Sup. salsissimus;

    hence, mare salsissimum,

    the Dead Sea, Vulg. Num. 34, 3 et saep.—
    B.
    Trop. (acc. to sal, II.), sharp, acute, witty, facetious (syn.:

    facetus, dicax, lepidus, urbanus): accedunt non Attici, sed salsiores quam illi Atticorum, Romani veteres atque urbani sales,

    Cic. Fam. 9, 15, 2:

    genus est perelegans et cum gravitate salsum, etc.,

    id. de Or. 2, 67, 270 sq.; cf. id. ib. 2, 63, 255; 2, 56, 228; id. Or. 26, 90: salsum in consuetudine pro ridiculo tantum accepimus. Quint. 6, 3, 18 sq.; 6, 3, 39:

    salso multoque fluenti (sermone) regerit convicia,

    Hor. S. 1, 7, 28; 1, 9, 65.—In neutr. plur. subst.:

    inveni ridicula et salsa multa Graecorum,

    Cic. de Or. 2, 54, 217: De Êrakleideihô Varronis, negotia salsa, are humorous, merry stories, id. Att. 16, 12 fin. —Of persons:

    esse quamvis facetum atque salsum, non nimis est per se ipsum invidendum,

    Cic. de Or. 2, 56, 228; id. Phil. 2, 17, 42; Cat. 14, 16.— Adv.: salsē, wittily, acutely, facetiously (acc. to B.):

    dicere aliquid,

    Cic. de Or. 2, 68, 275; Quint. 6, 3, 13; 6, 3, 30; 6, 3, 89; 6, 3, 101. — Sup. salsissime, Cic. de Or. 2, 54, 221.
    2.
    sălĭo, ŭi (cf. Diom. p. 371 P.; Prisc. p. 906 P.; Serv. Verg. A. 3, 416:

    salii,

    Stat. S. 1, 2, 210; id. Th. 9, 132; Aug. Doctr. Chr. 2, 20, § 31:

    salivi,

    Serv. Verg. G. 2, 384), saltum, 4 ( gen. plur. part. pres. salientum, Lucr. 4, 1200), v. n. and a. [kindr. with Sanscr. sar-, sal-, to go, and Gr. hallomai; cf. salax].
    I.
    Neutr., to leap, spring, bound, jump (cf. tripudio), hop.
    A.
    Lit. (class.):

    ambulant aliquae (aves), ut cornices: saliunt aliae, ut passeres, merulae, etc.,

    Plin. 10, 38, 54, § 111:

    saliendo sese exercebant,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 25; id. Mil. 2, 3, 8:

    calamo salientes ducere pisces,

    Ov. M. 3, 587:

    vexare uterum pueris salientibus,

    Juv. 6, 599 et saep.:

    saxo salire,

    Plaut. Trin. 2, 1, 31; cf.:

    de muro (with praecipitari),

    Liv. 25, 24: praecipites in puteum, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 725 P.:

    in aquas,

    Ov. Ib. 554:

    super vallum,

    Liv. 25, 39:

    super scuta,

    on the shields, Flor. 3, 10, 13:

    ultra Limites clientium Salis avarus,

    Hor. C. 2, 18, 26:

    saliet, tundet pede terram,

    id. A. P. 430:

    salias terrae gravis,

    id. Ep. 1, 14, 26:

    per praecipitia et praerupta,

    Liv. 27, 18:

    per flammas saluisse pecus, saluisse colonos,

    Ov. F. 4, 805:

    unctos saluere per utres,

    Verg. G. 2, 384:

    medio cum saluere foro,

    Prop. 4 (5), 5, 52:

    saliunt in gurgite ranae,

    Ov. M. 6, 381. —
    2.
    Transf., of things: ut habeat lacum, ubi aqua saliat, leaps or flows down, Varr. R. R. 1, 13, 3:

    ut in culleum de dolio vinum salire possit,

    Cato, R. R. 154:

    personae e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.; so,

    rivus,

    Verg. E. 5, 47:

    aqua,

    Plin. Ep. 2, 17, 25; Suet. Aug. 82:

    aquae salientes,

    Front. Aquaed. 9 al.:

    aqua saliens,

    spring-water, Vulg. Johan. 4, 14; v. also infra, P. a.:

    multa in tectis crepitans salit horrida grando,

    Verg. G. 1, 449; so,

    grando,

    Ov. M. 14, 543:

    farre pio placant et saliente sale,

    Tib. 3, 4, 10; cf.:

    farre pio et saliente micā,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    farra micaeque salientis honorem,

    Ov. F. 4,409:

    cor salit,

    leaps, beats, palpitates, Plaut. Cas. 2, 6, 62; cf. id. Cist. 2, 3, 9; Pers. 3, 111; Sen. Herc. Oet. 708; Verg. G. 3, 460:

    pectora trepido motu,

    Ov. M. 8, 606:

    viscera,

    id. ib. 6, 390:

    temptatae pollice venae,

    id. ib. 10, 289; cf. id. H. 20, 139:

    supercilium,

    Plaut. Ps. 1, 1, 105:

    e terrāque exorta repente arbusta salirent,

    Lucr. 1, 187.—
    * B.
    Trop.:

    aliena negotia centum Per caput et circa saliunt latus,

    Hor. S. 2, 6, 34.—
    II.
    Act., of the copulation of animals, to leap, cover, Varr. R. R. 2, 2, 14; 2, 4, 8; 2, 7, 8 sq.; 3, 6, 3; 3, 10, 3; Ov. A. A. 2, 485; Lucr. 4, 1196.—Hence, sălĭens, entis, P. a.; only in plur. subst.: sălĭentes, ĭum, f. (sc. aquae), springs, fountains, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2; Vitr. 8, 3, 6; Plin. 36, 15, 24, § 121; Front. Aquaed. 9; 87 fin.; 103; 104; Dig. 19, 1, 15 al.

    Lewis & Short latin dictionary > saliens

См. также в других словарях:

  • part — 1. (par ; l Académie dit que le t se prononce ; c est une erreur ; ceux qui usent de ce mot, les légistes et les médecins, ne prononcent pas le t) s. m. 1°   Terme de jurisprudence. L enfant dont une femme vient d accoucher.    Exposition de part …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Part — (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded as divided; …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part and parcel — Part Part (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part of speech — Part Part (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part owner — Part Part (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part singing — Part Part (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part song — Part Part (p[aum]rt), n. [F. part, L. pars, gen. partis; cf. parere to bring forth, produce. Cf. {Parent}, {Depart}, {Parcel}, {Partner}, {Party}, {Portion}.] 1. One of the portions, equal or unequal, into which anything is divided, or regarded… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Part of Me — «Part of Me» Сингл Кэти Перри из альбома …   Википедия

  • Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982–2011 — Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982–2011 …   Википедия

  • part# — part n Part, portion, piece, detail, member, division, section, segment, sector, fraction, fragment, parcel are comparable when they mean something which is less than the whole but which actually is or is considered as if apart from the rest of… …   New Dictionary of Synonyms

  • Part-of-speech tagging — (POS tagging or POST), also called grammatical tagging or word category disambiguation, is the process of marking up the words in a text as corresponding to a particular part of speech, based on both its definition, as well as its context i.e.,… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»