-
1 imminuō (in-m-)
imminuō (in-m-) uī, ūtus, ere, to lessen, diminish: copias.—To weaken, impair, enfeeble: mente inminutā, S.—Fig., to lessen, diminish, abate: tempus mora inminuerat, S.: imminuitur aliquid de voluptate: se dolor imminuit, O.: verbum imminutum, contracted.—To encroach upon, violate, injure, subvert, ruin, wear out, destroy: auctoritatem: ius legationis: libertatem: Bocchi pacem, S.: Damnosa quid non imminuit dies? H.: se imminui querebatur, was slighted, Ta. -
2 imminuo
immĭnŭo ( inm-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [inminuo], to lessen, diminish a thing (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. diminuo, comminuo).I.Lit.A.In gen.:B.si istas exiguas copias quam minime imminueris,
Cic. Fam. 3, 3, 2:pondus,
Plin. 33, 3, 13, § 47.—Pregn., to weaken, impair, enfeeble:II.corpus otio, animum libidinibus imminuebant,
Tac. H. 2, 93; cf.:Gauda, morbis confectus, et ob eam caussam mente paululum inminuta,
Sall. J. 65, 1:vires (Venus),
Lucr. 5, 1017; cf. ib. 626.—In mal. part.:virginem,
App. Flor. p. 350; Lact. 1, 10 fin. —Trop.A.In gen., to lessen, diminish, abate:B.aestivorum tempus comitiorum mora imminuerat,
Sall. J. 44, 3:quod populi semper proprium fuit, quod nemo imminuit, nemo mutavit,
Cic. Agr. 2, 7, 19:imminuitur aliquid de voluptate,
id. de Or. 1, 61, 259:nihil ex consuetudine luxus atque desidiae,
Suet. Ner. 42:postquam se dolor imminuit,
Ov. H. 15, 113:verbum imminutum,
contracted, Cic. Or. 47, 157.—In partic., pregn., to encroach upon, to violate, injure, subvert, ruin, destroy:nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,
Cic. Rosc. Am. 38, 109:cupiditas imminuta ac debilitata,
id. Phil. 12, 3, 7:bellum attenuatum atque imminutum,
id. de Imp. Pomp. 11, 30:pudicitiam,
Plaut. Cist. 1, 1, 90:auctoritatem,
Cic. Att. 1, 18, 5; cf. id. Verr. 2, 4, 27, § 60:jus legationis,
id. ib. 2, 1, 33, §84: laudem alicujus,
id. Att. 14, 17, A, 2:libertatem,
id. Caecin. 12, 35:Bocchi pacem,
Sall. J. 81, 4:mentes hominum (ebrietas),
Gell. 15, 2, 4:Agrippa discidio domum imminuerat,
Tac. A. 2, 86.—With acc. pers. only in Tac.:quamquam Augusta se violari et imminui quereretur,
Tac. A. 2, 34:perculso Seneca, promptum fuit Rufum Fenium imminuere,
id. ib. 14, 57.—Hence, immĭnūtus, a, um, P. a., diminished, smaller, weak:mens,
Tac. A. 6, 46:modus intercalandi interdum cumulatior, interdum imminutior,
Sol. 1, § 44 [p. 893] -
3 imminuo
imminuere, imminui, imminutus Vdiminish; impair; abbreviate (Col) -
4 inminuo
immĭnŭo ( inm-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [inminuo], to lessen, diminish a thing (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. diminuo, comminuo).I.Lit.A.In gen.:B.si istas exiguas copias quam minime imminueris,
Cic. Fam. 3, 3, 2:pondus,
Plin. 33, 3, 13, § 47.—Pregn., to weaken, impair, enfeeble:II.corpus otio, animum libidinibus imminuebant,
Tac. H. 2, 93; cf.:Gauda, morbis confectus, et ob eam caussam mente paululum inminuta,
Sall. J. 65, 1:vires (Venus),
Lucr. 5, 1017; cf. ib. 626.—In mal. part.:virginem,
App. Flor. p. 350; Lact. 1, 10 fin. —Trop.A.In gen., to lessen, diminish, abate:B.aestivorum tempus comitiorum mora imminuerat,
Sall. J. 44, 3:quod populi semper proprium fuit, quod nemo imminuit, nemo mutavit,
Cic. Agr. 2, 7, 19:imminuitur aliquid de voluptate,
id. de Or. 1, 61, 259:nihil ex consuetudine luxus atque desidiae,
Suet. Ner. 42:postquam se dolor imminuit,
Ov. H. 15, 113:verbum imminutum,
contracted, Cic. Or. 47, 157.—In partic., pregn., to encroach upon, to violate, injure, subvert, ruin, destroy:nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,
Cic. Rosc. Am. 38, 109:cupiditas imminuta ac debilitata,
id. Phil. 12, 3, 7:bellum attenuatum atque imminutum,
id. de Imp. Pomp. 11, 30:pudicitiam,
Plaut. Cist. 1, 1, 90:auctoritatem,
Cic. Att. 1, 18, 5; cf. id. Verr. 2, 4, 27, § 60:jus legationis,
id. ib. 2, 1, 33, §84: laudem alicujus,
id. Att. 14, 17, A, 2:libertatem,
id. Caecin. 12, 35:Bocchi pacem,
Sall. J. 81, 4:mentes hominum (ebrietas),
Gell. 15, 2, 4:Agrippa discidio domum imminuerat,
Tac. A. 2, 86.—With acc. pers. only in Tac.:quamquam Augusta se violari et imminui quereretur,
Tac. A. 2, 34:perculso Seneca, promptum fuit Rufum Fenium imminuere,
id. ib. 14, 57.—Hence, immĭnūtus, a, um, P. a., diminished, smaller, weak:mens,
Tac. A. 6, 46:modus intercalandi interdum cumulatior, interdum imminutior,
Sol. 1, § 44 [p. 893] -
5 imminūtiō (inm-)
imminūtiō (inm-) ōnis, f [imminuo], a lessening, weakening, impairing, injuring: corporis, i. e. mutilation.—Fig.: dignitatis.—Esp., as a figure of speech, understatement, extenuation. -
6 imminūtus (inm-)
-
7 imminutio
immĭnūtĭo ( inm-), ōnis, f. [imminuo], a lessening, aiminution; a weakening, impairing, injuring (rare but class.).I.Lit.:II.pravitas imminutioque corporis,
i. e. mutilation, Cic. Fin. 5, 17, 47. —In mal. part., i. q. devirgin tio, a deflowering, Aus. Cent. Nupt. Idyll. 13.—Trop.A.In gen.:B.dignitatis,
Cic. Fam. 3, 8, 2:criminis,
Quint. 7, 4, 3:malorum,
id. 5, 10, 33.—In partic., as a figure of speech, the use of a weaker expression for a stronger, Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 34; 9, 3, 90. -
8 imminutus
1. 2.immĭnūtus ( inm-), a, um, adj. [in-minutus], undiminished, unimpaired, unviolated (post-class.):jus suum habere imminutum,
Dig. 24, 2, 6; 38, 2, 44. -
9 inminutio
immĭnūtĭo ( inm-), ōnis, f. [imminuo], a lessening, aiminution; a weakening, impairing, injuring (rare but class.).I.Lit.:II.pravitas imminutioque corporis,
i. e. mutilation, Cic. Fin. 5, 17, 47. —In mal. part., i. q. devirgin tio, a deflowering, Aus. Cent. Nupt. Idyll. 13.—Trop.A.In gen.:B.dignitatis,
Cic. Fam. 3, 8, 2:criminis,
Quint. 7, 4, 3:malorum,
id. 5, 10, 33.—In partic., as a figure of speech, the use of a weaker expression for a stronger, Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 34; 9, 3, 90. -
10 inminutus
1. 2.immĭnūtus ( inm-), a, um, adj. [in-minutus], undiminished, unimpaired, unviolated (post-class.):jus suum habere imminutum,
Dig. 24, 2, 6; 38, 2, 44.
См. также в других словарях:
ԿԱՍԵՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 1 1058 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 6c, 8c, 9c, 12c ն. ἑγκόπτω, ἁνακόπτω retundo, impedio ἑλαττόω imminuo եւն. Տալ յետս կասիլ կամ յետնիլ եւ զկայ առնուլ. յետս ընկրկել. նահանջել. արգելուլ. խափանել. դադարեցուցանել.… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՆՈՒԱԶԵՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 2 0448 Chronological Sequence: Early classical, 6c ն. ὁλιγόω, ἑλαττόω, ἑλαττονέω , σμικρίνω, ἁπολείπω ad pauca reduco, minuo, diminuo, imminuo, desero. որ ՆՈՒԱԶԵԼ, ՆՈՒԱԶ ԱՌՆԵԼ. Պակասեցուցանել. սակաւացուցանել. նուաստացուցանել.… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՍԱԿԱՒԱՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 2 0686 Chronological Sequence: Early classical, 12c ն. ὁλιγόω ad pauca reduco, imminuo. Տալ սակաւանալ. նուազեցուցանել, պակաս առ նել. քիչըցնել, պակասեցընել. ... *Խնդրեա քեզ ամանս, եւ մի սակաւացուցանիցես. ՟Դ. Թագ. ՟Դ. 3: *Արթնութեամբ… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՓՈՔՐԿԱՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 2 0962 Chronological Sequence: Early classical, 12c, 14c ն. μικρύνω, σμικρύνω parvum reddo, imminuo καταλύω tollo. Փոքրիկ առնել կամ կացուցանել. փոքրկացուցանել. նուաստացուցանել. նուազեցուցանել. կարճել. պզտըկցնել. ... *Կարիք տկարութեան … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)