fruits

spes, spēi ( gen. spe, Liv. 1, 40, 7 dub.; Weissenb. spei; plur. nom. and acc. speres, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll., or Ann. v. 410 and 132 Vahl.; gen. sperum, Eum. Paneg. Const. 15; abl. speribus, Varr. ap. Non. 171, 27 and 30:

spebus,

Sid. Apollin. Ep. 3, 6; Sulp. Sev. Dial. 3, 10; Paul. Nol. Carm. 18, 243; Hilar. in Psa. 119; cf. Neue, Formenl. 1, 570), f. [perh. root spa-, to draw out; Gr. spaô; cf.: prosper, spondeo; v. spatium].

Lit.

In gen., the expectation of something desired, hope (the predom. signif. of the word; syn. exspectatio).

Absol.:

si spes est exspectatio boni, mali exspectationem esse necesse est metum,

Cic. Tusc. 4, 37, 80:

bona spes cum omnium rerum desperatione confligit,

id. Cat. 2, 11, 25: ut aegroto, dum anima est, spes esse dicitur;

sic, etc.,

id. Att. 9, 10, 3: nolite nimiam spem habere, Cat. ap. Gell. 13, 17, 1:

spem habere in fide alicujus,

Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

nostros tantum spei habere ad vivendum, quantum accepissent ab Antonio,

id. Att. 15, 20, 2:

miserum est nec habere ne spei quidem extremum,

id. N. D. 3, 6, 14:

in quīs plurimum habebat spei,

Curt. 3, 3, 1:

spem sibi aliquam proponere,

Cic. Verr. 2, 5, 16, § 41:

spem reliquorum in vestrā potestate positam esse,

id. Fl. 1, 3:

spem ponere in armis,

Verg. A. 2, 676:

spem deponere,

abandon, Hor. S. 2, 5, 26;

but: spem salvis in alicujus morte deponere,

to place, Curt. 10, 9, 7:

spem alicujus alere,

Cic. Cat. 1, 12, 30; cf.:

auxerat meam spem, quod, etc.,

id. Phil. 12, 1, 2:

aliquem in spem adducere,

id. Att. 3, 19, 2:

quae (salus nostra) spe exiguā extremāque pendet,

id. Fl. 2, 4:

ut eos homines spes falleret,

id. Div. in Caecil. 2, 4:

quantā de spe decidi,

Ter. Heaut. 2, 3, 9:

hac spe lapsus Indutiomarus,

Caes. B. G. 5, 55:

nostris militibus spem minuit,

id. ib. 5, 33:

Helvetii eā spe dejecti,

id. ib. 1, 8:

ab hac spe repulsi Nervii,

id. ib. 5, 42; cf.:

de spe conatuque depulsus,

Cic. Cat. 2, 7, 14:

pro re certā spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110:

non solum spe, sed certā re jam et possessione deturbatus est,

id. Fam. 12, 25, 2:

spei nostrae finem inponere,

Liv. 5, 4, 10:

morando spem destituere,

id. 1, 51, 5:

dolor tantae ad inritum cadentis spei,

id. 2, 6, 1:

spes ad inritum redacta,

id. 28, 31, 1:

Philippus, magnā spe depulsus,

id. 31, 25, 11:

Tyrii ab ingenti spe destituti erant,

Curt. 4, 3, 20:

tantā spe destituti,

id. 8, 6, 20: spem pro re [p. 1741] ferentes, Liv. 36, 40, 7:

hominem sine re, sine fide, sine spe, etc.,

Cic. Cael. 32, 78:

sunt omnia, sicut adulescentis, non tam re et maturitate quam spe et exspectatione laudata,

id. Or. 30, 107:

ego jam aut rem aut ne spem quidem exspecto,

id. Att. 3, 22, 4:

nemo umquam animo aut spe majora suscipiet, qui, etc.,

id. Lael. 27, 102:

multa praeter spem scio multis bona evenisse,

Plaut. Rud. 2, 3, 69; so,

praeter spem evenit!

Ter. And. 2, 6, 5; 4, 1, 55; id. Heaut. 4, 1, 51:

repente praeter spem dixit, etc.,

Cic. Fam. 4, 4, 3:

cetera contra spem salva invenit,

Liv. 9, 23, 17:

omnia bona in spe habere,

Sall. C. 31, 7.— Plur.:

ubi sunt spes meae?

Plaut. Curc. 2, 3, 28:

si mihi mulierculae essent salvae, spes aliquae forent,

id. Rud. 2, 6, 69; id. Capt. 2, 3, 85:

in quo nostrae spes omnesque opes sitae Erant,

Ter. Ad. 3, 2, 33; id. Phorm. 3, 1, 6; cf.:

omnes Catilinae spes atque opes concidisse,

Cic. Cat. 3, 7, 16;

so often: spes opesque,

Sall. J. 107, 4:

(cadus) Spes donare novas largus,

Hor. C. 4, 12, 19 al. —

With gen. obj.:

spem istoc pacto nuptiarum omnem eripis,

Ter. Heaut. 4, 3, 35:

spe mercedis adducti,

Cic. Lael. 9, 31:

spes dignitatis suae,

id. de Or. 1, 7, 25:

spes diuturnitatis atque imperii,

id. Rep. 2, 3, 5:

nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum,

id. ib. 6, 23, 25; cf. id. de Or. 1, 7, 25:

quoniam me tui spem das,

id. Rep. 1, 10, 15:

ni mihi esset spes ostensa Hujusce habendae,

Ter. Phorm. 5, 4, 7:

spes amplificandae fortunae fractior,

Cic. Lael. 16, 59:

ut reo audaci spem judicii corrumpendi praeciderem,

id. Verr. 2, 1, 7, § 20:

Antiochus a spe societatis Prusiae decidit,

Liv. 37, 26, 1:

hoc conloquium abstulit spem Hannibali recipiendae Nolae,

id. 33, 44, 3:

exulanti Amyandro spes recuperandi regni facta est,

id. 38, 1, 3; Tac. Or. 14 fin.:

spe templi capiendi,

Liv. 31, 25, 2:

spem suae mortis conceperat,

Ov. M. 6, 554. —

With obj.-clause:

spes est, eum melius facturum,

Plaut. Stich. 1, 1, 22; id. Ep. 3, 1, 11; Auct. Her. 2, 17, 25:

magna me spes tenet, explicare, etc.,

Cic. Clu. 3, 7:

in spem maximam adducti, hunc ipsum annum salutarem civitati fore,

id. Mil. 28, 78:

ne spes quidem ulla ostenditur, fore melius,

id. Att. 11, 11, 1:

magnam in spem veniebat, fore, uti, etc.,

Caes. B. G. 1, 42:

magnam se habere spem, Ariovistum finem injuriis facturum,

id. ib. 1, 33:

injecta est spes patri, Posse illam extrudi,

Ter. Phorm. 4, 4, 11:

si qui vestrum spe ducitur, se posse, etc.,

Cic. Agr. 1, 9, 27:

in spem venio, appropinquare tuum adventum,

id. Fam. 9, 1, 1:

magna me spes tenet, bene mihi evenire, quod mittar ad mortem,

id. Tusc. 1, 41, 97:

ad Aetolos legatum misit, magis ut nudaret animos, quam spe impetrari posse,

Liv. 34, 24, 7:

a spe scalis capi urbem posse,

id. 6, 9, 9:

spe castra eo die se oppugnaturos,

id. 40, 31, 6.—

With ut:

quae te ratio in istam spem induxit, ut eos tibi fidelis putaris fore?

Cic. Off. 2, 15, 53:

si spem afferunt, ut... fructus appareat,

id. Lael. 19, 68:

spes mihi certa fuit ut, etc.,

Aus. Idyll. 2, 46:

irritā spe agitari, ut, etc.,

Tac. A. 16, 26.—

With de:

spes est de argento,

Plaut. Most. 3, 1, 40; Cic. Lael. 3, 11:

de flumine transeundo spem se fefellisse,

Caes. B. G. 2, 10:

quam spem tunc ille de me concepit,

Plin. Ep. 1, 10, 3:

nato filio pater spem de illo quam optimam capiat,

Quint. 1, 1, 1.—

With ad and gerund.:

postea vero quam vidi nostros tantum spei habere ad vivendum,

Cic. Att. 15, 20, 2:

spem habere ad ejus salutem exstinguendam,

id. Mil. 2, 5:

Gallis ad temptanda ea defuit spes,

Liv. 21, 25, 10 Weissenb. ad loc.:

cum spei ad resistendum nihil esset,

id. 43, 18, 10; 43, 19, 9.—

In partic.

The hope of being appointed heir (rare):

leniter in spem Arrepe officiosus, ut et scribare secundus Heres,

Hor. S. 2, 5, 47:

in spem secundam nepotes pronepotesque (assumebantur),

Tac. A. 1, 8. —

Spes, a Roman divinity who had several temples in Rome, Plaut. Bacch. 4, 8, 52; id. Ps. 2, 4, 19; id. Cist. 4, 1, 18; Cic. Leg. 2, 11, 28; id. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 2, 51, 2; 25, 7, 6; 40, 51, 6; Tac. A. 2, 49; Plin. 2, 7, 5, § 14; Tib. 1, 1, 9 (19); Ov. A. A. 1, 445; Aus. Idyll. 12, 9; cf. Hartung, Relig. d. Röm. 2, p. 264.—

Transf, concr., like the Engl. hope, of that in which hope is placed, or which is hoped for ( poet. and in postAug. prose).

In gen.:

puppes, Spes vestri reditus,

Ov. M. 13, 94; cf.: vestras spes uritis, Verg. A. 5, 672:

spes o fidissima Teucrum (of Aeneas),

id. ib. 2, 281:

spem suam (i. e. exta) circumvolat alis (milvus),

Ov. M. 2, 719; cf.:

spe (i. e. re speratā) potitur,

id. ib. 11, 527.—

In partic., of hopeful children, and, by analogy, of the young of animals, or of the fruits of the earth:

devovit nati spemque caputque parens,

Ov. H. 3, 94 Ruhnk.; cf. also in plur., of one child:

per spes surgentis Iuli,

Verg. A. 6, 364; 10, 524; 4, 274; cf.:

tuosne ego, o meae spes inanes, labentis oculis vidi,

Quint. 6, prooem. §

12: (capella) gemellos, Spem gregis, silice in nudā connixa reliquit,

Verg. E. 1, 15; cf. id. G. 4, 162:

(sus) quia semina pando Eruerit rostro spemque interceperit anni,

Ov. M. 15, 113.—

In gen., as a term of endearment, hope:

spes mea,

Plaut. Rud. 1, 4, 27:

o spes mea, o mea vita, o mea voluptas, salve,

id. Stich. 4, 2, 5:

o salutis meae spes,

id. Rud. 3, 3, 17:

et mea carissima filiola, et spes reliqua nostra, Cicero,

Cic. Fam. 14, 4, 6.—

An anticipation or apprehension of something not desired, elpis (very rare):

si meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

Cic. Cat. 4, 11, 23:

mala res, spes multo asperior,

Sall. C. 20, 13:

Metellus contra spem suam laetissimis animis excipitur,

id. J. 88, 1:

id (bellum) quidem spe omnium serius fuit,

Liv. 2, 3, 1:

omnium spe celerius,

id. 21, 6, 5:

in malā jam spe,

id. 22, 48:

in spe Hannibali fuit defectio Tarentinorum,

id. 25, 7:

dum spes nulla necis,

Stat. Th. 9, 129; cf.:

naufragii spes omnis abit,

Luc. 5, 455.

stŭdĭum, ii, n. [studeo], a busying one's self about or application to a thing; assiduity, zeal, eagerness, fondness, inclination, desire, exertion, endeavor, study: stu [p. 1769] dium est animi assidua et vehemens ad aliquam rem applicata magnā cum voluntate occupatio, ut philosophiae, poëticae, geometriae, litterarum, Cic. Inv. 1, 25, 36.—

In gen.

Absol., Enn. ap. Prisc. p. 900 P. (Praecepta, v. 4 Vahl.):

tantum studium tamque multam operam in aliquā re ponere,

Cic. Fin. 1, 1, 1:

aliquid curare studio maximo,

Plaut. Stich. 1, 3, 45:

aliquem retrahere ab studio,

Ter. Phorm. prol. 2; cf. id. ib. 18:

studium semper assit, cunctatio absit,

Cic. Lael. 13, 44:

aliquid summo studio curāque discere,

id. Fam. 4, 3, 3; so (with cura, industria, labor, diligentia, etc.) id. ib. 2, 6, 3;

10, 1, 3: alacritate ac studio uti,

Caes. B. G. 4, 24:

studio incendi,

Cic. Rosc. Am. 17, 48; id. Verr. 2, 4, 1, § 1:

suo quisque studio maxime ducitur,

id. Fin. 5, 2, 5; cf.:

quot capitum vivunt, totidem studiorum Milia,

Hor. S. 2, 1, 27; Sall. C. 3, 3:

sunt pueritiae certa studia, sunt ineuntis adulescentiae... sunt extrema quaedam studia senectutis,

Cic. Sen. 20, 76 et saep.:

non studio accusare sed officio defendere,

with zeal, from inclination, id. Rosc. Am. 32, 91; cf.:

laedere gaudes, et hoc studio pravus facis,

Hor. S. 1, 5, 79.—In late Lat. studio often means simply voluntarily, on purpose, intentionally:

non studio sed fortuitu,

Dig. 40, 5, 13.—

With gen.: studiumque iteris reprime, Att. ap. Non. 485, 8 (Trag. Rel. v. 627 Rib.):

in pugnae studio quod dedita mens est,

Lucr. 3, 647:

Carthaginienses ad studium fallendi studio quaestus vocabantur,

Cic. Agr. 2, 35, 95:

efferor studio patres vestros videndi,

id. Sen. 23, 83:

quid ego de studiis dicam cognoscendi semper aliquid atque discendi?

id. Lael. 27, 104; so,

discendi,

id. Rep. 1, 8, 13; 1, 22, 36 al.:

doctrinae,

id. Rosc. Am. 16, 46; id. Balb. 1, 3:

dicendi,

id. de Or. 2, 1, 1:

scribendi,

id. Arch. 3, 4:

nandi,

Tac. H. 4, 12:

scribendi,

Plin. Ep. 1, 13, 5: vitae studium, way of life, Afran. ap. Non. 498, 15:

studium armorum a manibus ad oculos translatum,

Plin. Pan. 13, 5.—

With ad (usu. to avoid multiplying genitives):

ea res studia hominum adcendit ad consulatum mandandum Ciceroni,

Sall. C. 23, 5:

studium ad frugalitatem multitudines provocavit,

Just. 20, 4, 7.—

In partic.

Zeal for any one; good-will, affection, attachment, devotion, favor, kindness, etc. (cf.:

officium, favor): tibi profiteor atque polliceor eximium et singulare meum studium in omni genere officii,

Cic. Fam. 5, 8, 4:

studium et favor,

id. Rosc. Com. 10, 29; Suet. Vit. 15:

studio ac suffragio suo viam sibi ad beneficium impetrandum munire,

Cic. Agr. 2, 7, 17:

Pompeius significat studium erga me non mediocre,

id. Att. 2, 19, 4:

suum infelix erga populum Romanum studium,

Liv. 3, 56, 9; cf.:

omne suum erga meam dignitatem studium,

Cic. Dom. 56, 142:

studium in aliquem habere,

id. Inv. 2, 34, 104:

Gaditani ab omni studio sensuque Poenorum mentes suas ad nostrum imperium nomenque flexerunt,

id. Balb. 17, 39:

studium suum in rempublicam,

Sall. C. 49, 5:

studium in populum Romanum,

Tac. A. 4, 55:

studiis odiisque carens,

Luc. 2, 377:

putabatur et Marius studia volgi amissurus,

Sall. J. 84, 3:

aliquid studio partium facere,

party spirit, partisanship, Cic. Verr. 2, 1, 13, § 35:

for which simply studium: quo minus cupiditatis ac studii visa est oratio habere, eo plus auctoritatis habuit,

Liv. 24, 28:

senatus, in quo ipso erant studia,

party efforts, Tac. A. 14, 42:

ultio senatum in studia diduxerat,

id. H. 4, 6.—

Application to learning or studying, study; in the plur., studies (very freq.; also in Cic.; cf.:

studeo and studiosus): pabulum studii atque doctrinae,

Cic. Sen. 14, 49:

(eum) non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

id. Lael. 2, 6:

semper mihi et doctrina et eruditi homines et tua ista studia placuerunt,

id. Rep. 1, 17, 29:

studia exercere,

id. Fam. 9, 8, 2:

studia Graecorum,

id. Rep. 1, 18, 30:

illum se et hominibus Pythagoreis et studiis illis dedisse,

id. ib. 1, 10, 16:

relinque te studiis,

Plin. Ep. 1, 9, 7:

studia ad voluptatem exercere,

id. ib. 6, 8, 6:

famam ex studiis petere,

id. ib. 6, 11, 3; Tac. A. 16, 4; Sen. Cons. ad Polyb. 18 (36), 1: studia graviora iracundis omittenda sunt, id. Ira, 3, 9, 1; cf.:

studiis annos septem dedit,

Hor. Ep. 2, 2, 82:

si non Intendes animum studiis,

id. ib. 1, 2, 36: o seri studiorum! i. e. opsimatheis, id. S. 1, 10, 21.—Hence,

Transf.

The fruits of study, works (post-class.):

flagitante vulgo ut omnia sua studia publicaret,

Tac. A. 16, 4.—

A place for study, a study, school (late Lat.):

philosophum (se egit) in omnibus studiis, templis, locis,

Capitol. M. Aurel. 26; Cod. Th. 14, 9, 3.

vīnum, i, n. (in vulg. lang. also vīnus, i, m., Petr. 41, 12; cf. Schol. Bern. ad Verg. G. 2, 98) [cf. Gr. oinos], wine.

Lit., Plin. 14, 6, 8, § 59; Cato, R. R. 156, 6; Cic. Sen. 18, 65; id. Off. 3, 23, 91; id. Brut. 83, 287; Hor. C. 1, 4, 18; 2, 3, 13; Verg. A. 2, 265:

vini minister,

butler, Sen. Ep. 47, 7.— Plur.: vina, wine, in gen., Plin. 14, 2, 4, § 35; Lucr. 2, 391; Verg. E. 5, 71; Hor. C. 1, 11, 6; Ov. M. 8, 274; also, esp., sorts of wine, wines, Cato, [p. 1994] R. R. 147 sq.; Cic. Tusc. 5, 5, 13; Plin. 13, 4, 6, § 27; Hor. S. 2, 8, 38:

vina tot consulum regionumque,

Sen. Ep. 114, 25.—

Transf.

Grapes:

vinum pendens,

Cato, R. R. 147:

vinum priusque coctum est pendet putidum,

Plaut. Trin. 2, 4, 125:

vinum legere,

Varr. L. L. 5, § 94 Müll.—

The vine:

locus vino optimus,

Cato, R. R. 6, 4:

serere,

id. ib.; cf. Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 4, 5, § 46.—

Wine made of fruits, fruit-wine, Plin. 13, 4, 9, § 40; 14, 16, 19, § 103; 23, 1, 26, § 52; Pall. Febr. 25, 11; id. Mart. 10, 10.

vīnum, i, n. (in vulg. lang. also vīnus, i, m., Petr. 41, 12; cf. Schol. Bern. ad Verg. G. 2, 98) [cf. Gr. oinos], wine.

Lit., Plin. 14, 6, 8, § 59; Cato, R. R. 156, 6; Cic. Sen. 18, 65; id. Off. 3, 23, 91; id. Brut. 83, 287; Hor. C. 1, 4, 18; 2, 3, 13; Verg. A. 2, 265:

vini minister,

butler, Sen. Ep. 47, 7.— Plur.: vina, wine, in gen., Plin. 14, 2, 4, § 35; Lucr. 2, 391; Verg. E. 5, 71; Hor. C. 1, 11, 6; Ov. M. 8, 274; also, esp., sorts of wine, wines, Cato, [p. 1994] R. R. 147 sq.; Cic. Tusc. 5, 5, 13; Plin. 13, 4, 6, § 27; Hor. S. 2, 8, 38:

vina tot consulum regionumque,

Sen. Ep. 114, 25.—

Transf.

Grapes:

vinum pendens,

Cato, R. R. 147:

vinum priusque coctum est pendet putidum,

Plaut. Trin. 2, 4, 125:

vinum legere,

Varr. L. L. 5, § 94 Müll.—

The vine:

locus vino optimus,

Cato, R. R. 6, 4:

serere,

id. ib.; cf. Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 4, 5, § 46.—

Wine made of fruits, fruit-wine, Plin. 13, 4, 9, § 40; 14, 16, 19, § 103; 23, 1, 26, § 52; Pall. Febr. 25, 11; id. Mart. 10, 10.

vĭtĭum, ii ( gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).

Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident;

ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur,

Cic. Tusc. 4, 13, 29:

corporis,

Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148:

mancipii,

Dig. 21, 1, 1, § 6:

jumenti,

ib. 21, 1, 38 init. —In buildings, a breach, defect:

si nihil est in parietibus aut in tecto vitii,

Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.:

si aedes corruerunt vitiumve fecerunt,

have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.—In plants, a blemish, vice:

sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

Verg. G. 1, 88:

vitio moriens sitit aëris herba,

id. E. 7, 57.—In fruits, the useless part, the core:

vitiumque cinctum fructu,

Plin. 15, 28, 34, § 112.—

Trop.

In gen., a fault, defect, blemish:

acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre,

Cic. de Or. 1, 25, 116; cf.

orationis,

Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22:

sermonis,

id. 1, 1, 13:

soloecismi,

id. 1, 5, 53:

ingenii,

id. 10, 1, 60:

mentis,

id. 12, 1, 32:

Stoicae sectae,

id. 11, 1, 70:

et illud mihi vitium'st maximum,

my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37:

huc si perveneris, meum vitium fuerit,

my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49:

quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset,

id. Phil. 2, 18, 44:

honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti,

id. Har. Resp. 26, 56:

male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā,

id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before:

natura iniquo loco castra ponunt),

Caes. B. C. 1, 81:

milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis,

the injurious effects, id. ib. 3, 28:

sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum,

id. ib. 3, 57:

vini vitio atque amoris feci,

through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.—

In partic.

A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.:

scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

Cic. Clu. 48, 133:

legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis,

id. de Or. 1, 58. 247:

virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare,

Cic. Sen. 16, 55:

in vitio esse,

id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1:

te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.—

In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation:

quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum,

Plaut. Am. 2, 2, 179:

pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli,

id. Ep. 1, 2, 7:

quoi misere per vim vitium obtulerat,

Ter. Ad. 3, 2, 10; so,

offerre,

id. ib. 3, 1, 9:

virginis,

id. Eun. 4, 4, 55; cf.:

vitium auctore redemit,

Ov. H. 16 (17), 49.—

In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3:

id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras,

Cic. Phil. 2, 33, 83:

tabernaculum vitio captum,

id. N. D. 2, 4, 11; cf.:

vitio navigare,

id. Div. 1, 16, 29:

comitiorum solum vitium est fulmen,

id. ib. 2, 18, 43.—

A fault of language:

barbarismi ac soloecismi foeditas absit... haec vitia, etc.,

Quint. 1, 5, 5.—

In coinage, t. t., base metal, alloy:

in aurum vitii aliquid addere,

Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.:

ignis vitium metallis Excoquit,

Ov. F. 4, 785.