Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

flos+aetatis

  • 1 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 2 flōs

        flōs ōris, m    [FLA-], a blossom, flower: sepulchrum floribus ornatum est: recentes, H.: qui (odores) adflarentur ex floribus: flores rosae, garlands, H.: piabunt Floribus Genium, H.: crocum floresque perambulet Fabula, the stage strewn with flowers, H.: caput impedire flore, H.: floribus oras explent, i. e. honey, V.: prima genas vestibat flore iuventas, the first down (of a youthful beard), V.—Fig., a flower, crown, ornament, prime, best part, freshness, promise: veteris ubertatis: nobilitatis ac iuventutis: quod floris in iuventute fuerat, L.: Graeciae, most flourishing condition: gratia aetatis flore conlecta: in flore virium esse, L.: flos ipsus (sc. aetatis), T.—Of speech, a flower, embellishment, ornament: conspersa (oratio) quasi verborum floribus, etc.: eloquentiae.
    * * *
    flower, blossom; youthful prime

    Latin-English dictionary > flōs

  • 3 aetas

    aetas, ātis, f. [contr. from the anteclass. aevitas from aevum, q. v.; Prisc. 595 P.; cf. Welsh oet] ( gen. plur. aetatum;

    but freq. also aetatium,

    Liv. 1, 43; 9, 17; 26, 9; cf. Oud. ad Suet. Aug. 31; Vell. 2, 89; Sen. Brev. Vit. 12, 2; Gell. 14, 1).
    I.
    The period of life, time of life, life, age (divided, acc. to Varr. ap. Censor. 14, into pueritia, from birth to the 15th year; adulescentia, from that time to the 30th; juventus, to the 45th; the age of the seniores, to the 60th; and, finally, senectus, from that time till death. Others make a different division, v. Flor. 1 prooem.; Isid. Orig. 11, 2; Gell. 10, 28; 15, 20):

    a primo tempore aetatis,

    Cic. Leg. 1, 4, 13:

    prima aetas,

    id. Off. 2, 13:

    ineuntis aetatis inscientia,

    id. ib. 1, 34;

    so 2, 13: flos aetatis,

    the bloom of life, id. Phil. 2, 2; Liv. 21; Suet. Caes. 49; so,

    bona aetas,

    Cic. Sen. 14; and poet. in the plur.:

    ambo florentes aetatibus,

    Verg. E. 7, 4: quamquam aetas senet, satis habeo tamen virium, ut te arā arceam, Pac. ap. Prisc. 1, 10; id. ap. Non. 159, 19:

    mala aetas,

    old age, Plaut. Men. 5, 2, 6; and absol.: aetas, aevitas = senectus, old age, SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCIT, Fragm. of the XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25: aetate ( through age) non quis obtuerier, Plaut. Most. 3, 2, 154; 1, 3, 130; id. Bacch. 3, 3, 5:

    sed ipse morbo atque aetate confectus,

    Sall. J. 9:

    graves aetate,

    Liv. 7, 39.—Sometimes also absol. = adulescentia, youth:

    fui ego illā aetate et feci illa omnia,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 4; id. Most. 5, 2, 27:

    damna, dedecora aetas ipsius pertulit,

    Cic. Verr. 2, 1, 12:

    tua autem aetas (of his son),

    id. Off. 2, 13:

    (mulier) non formā, non aetate, non opibus maritum invenerit,

    Tac. G. 19:

    expers belli propter aetatem,

    Suet. Aug. 8: aetas consularis, the legal age for the consulship, i. e. the 43d year, Cic. Phil. 5, 17:

    id aetatis jam sumus,

    we have now reached that time of life, id. Fam. 6, 20, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the lifetime of man, without reference to its different stages; life, Enn. ap. Gell. 18, 2, 16:

    aetas acta honeste et splendide,

    Cic. Tusc. 3, 25:

    gerere,

    id. Fam. 4, 5 al.:

    tempus aetatis,

    id. Sen. 19:

    aetatem consumere in studio aliquo,

    id. Off. 1, 1:

    conterere in litibus,

    id. Leg. 1, 20:

    degere omnem in tranquillitate,

    id. Fin. 2, 35; cf. id. Rosc. Am. 53 al.—In Ov. M. 12, 188, aetas = centum annos.—
    B.
    A space of time, an age, generation, time:

    heroicae aetates,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7:

    haec aetas,

    id. ib. 1, 3, 5; id. Rep. 1, 1:

    alia,

    id. Lael. 27, 101 Beier:

    nostrā aetate,

    in our times, Quint. 1, 4, 20:

    cum primis aetatis suae comparabatur,

    Nep. Iphicr. 1; Vell. 1, 16:

    incuriosa suorum aetas,

    Tac. Agr. 1:

    omnia fert aetas,

    time, Verg. E. 9, 51; so Hor. C. 4, 9, 10:

    crastina aetas,

    the morrow, Stat. Th. 3, 562. — Of the four ages of the world ( the golden age, silver age, etc.), Ov. M. 1, 89 sq.; v. aureus, argenteus, etc.—
    C.
    Abstr. pro concreto, the time or period of life, for the man himself, the age, for the men living in it (mostly poet., and in prose after the Aug. per.; cf.

    saeculum): sibi inimicus magis quam aetati tuae, i. e. tibi,

    Plaut. Men. 4, 3, 1:

    vae aetati tuae,

    id. Capt. 4, 2, 105:

    quid nos dura refugimus Aetas?

    Hor. C. 1, 35, 34:

    impia,

    id. Epod. 16, 9:

    veniens,

    Ov. F. 6, 639:

    omnis aetas currere obviam,

    Liv. 27, 51:

    omnis sexus, omnis aetas,

    Tac. A. 13, 16:

    innoxiam liberorum aetatem miserarentur, i. e. innocentes liberos,

    id. H. 3, 68:

    sexum, aetatem, ordinem omnem,

    Suet. Calig. 4.—
    D.
    Also of things without life, e. g. of wine, its age: bibite Falernum hoc: annorum quadraginta est. Bene, inquit, aetatem fert, it keeps well, Cic. ap. Macr. S. 2, 2, 3; Plin. 23, 1, 20, § 33; 15, 2, 3, § 7.—So of buildings:

    aetates aedificiorum,

    Dig. 30, 58.—
    E.
    Aetatem, a dverb. (ante-class.).
    1.
    = semper, perpetuo, through the whole of life, during lifetime, continually:

    ut aetatem ambo nobis sint obnoxii,

    Plaut. As. 2, 2, 18:

    at tu aegrota, si lubet, per me aetatem quidem,

    id. Curc. 4, 3, 22:

    Quid, malum, me aetatem censes velle id adsimularier,

    Ter. Heaut. 4, 3, 38.—
    2.
    = diu, longo tempore, an age, a long time, a long while:

    an abiit jam a milite? Jamdudum aetatem,

    Ter. Eun. 4, 5, 8:

    quod solis vapor aetatem non posse videtur efficere,

    what the heat of the sun cannot perhaps effect for years, Lucr. 6, 236.—
    F.
    In aetate, adverb. (ante-class.).
    1.
    At times, sometimes, now and then, Plaut. Trin. 1, 1, 2.—
    2.
    At any time, always, ever, Plaut. Trin. 2, 4, 61.

    Lewis & Short latin dictionary > aetas

  • 4 contaminata

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contaminata

  • 5 contaminati

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contaminati

  • 6 contamino

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contamino

  • 7 aetās

        aetās ātis ( gen plur. -tum; sometimes -tium, L.), f    [for older aevitas], the life of man, age, lifetime, years: amicitia cum aetate adcrevit, T.: acta aetas honeste: expectemus Tartessiorum regis aetatem, i. e. a life as long: satis aetatis habere, to be old enough: aetatis quod reliquum est meae, the rest of my life: vix ullum discrimen aetatis, L.: tertia, i. e. century, O.—Age, time of life: dum aetas prohibebit (sc. te scire), T.: ab ineunte aetate, from his entrance into life: prima, childhood: puerilis, Cs.: aetatis flos, youthful vigor: cuius aetas a senatorio gradu longe abesset, i. e. youth: propter aetatem eius, Cs.: qui aliquid aetatis habebant, i. e. the youth: quarta, i. e. the fourth year, V.: respice aetatem tuam (i. e. senectutem), T.: iam adfectus aetate: morbo atque aetate confectus, S.: exactā aetate, in old age, L.: aetatis excusatio, plea of age, Cs.: id aetatis duo filii, of that age: cum id aetatis filio: cum illud esset aetatis: ad hoc aetatis a pueritiā, S. — Of plants: adolescit frondibus aetas, V.—Of sheep: par aetas, haedi, O.—Meton., a space of time, age, period, generation, time: heroicae aetates: aetas succedit aetati: nec ulla umquam aetas: aetatis suae primi, N.: Veniet lustris labentibus aetas, cum, etc., V.: prior, O.: crastina, the future, H.—Of the four ages of the world (the golden age, silver age, etc.), O.—Time, the flight of time, advancing age: te aetas mitigabit: fugerit invida aetas, H.: omnia fert aetas, V.— Men of an age: cum vestrā etiam aetate, with young men: vos, acrior aetas, O iuvenes, O.: militaris fere aetas omnis, L. — The age, men of the age: nos dura Aetas, H.: Inventum omnis quem credidit aetas, etc., V.—In acc. of time: me aetatem censes velle, etc., forever? T.: an abiit iam a milite? Iam dudum, aetatem, an age, T.
    * * *
    lifetime, age, generation; period; stage, period of life, time, era

    Latin-English dictionary > aetās

  • 8 carpo

    carpo, psi, ptum, 3 [cf.: rapio, harpazô, karpos; Engl. grab, grip, grasp].
    I.
    Lit., of plants, flowers, fruits, etc., to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather (class.; in prose and poetry, esp. in the latter very freq.; syn. decerpere).
    A.
    In gen.:

    (flos) tenui carptus ungui,

    Cat. 62, 43; Hor. C. 3, 27, 44; Ov. M. 9, 342:

    ab arbore flores,

    id. ib. 9, 380; cf.

    infra, II.: rosam, poma,

    Verg. G. 4, 134:

    violas et papavera,

    id. E. 2, 47:

    violas, lilia,

    Ov. M. 5, 392:

    frondes uncis manibus,

    id. G. 2, 366:

    plenis pomaria ramis,

    Ov. H. 4, 29:

    vindemiam de palmite,

    Verg. G. 2, 90:

    fructus,

    id. ib. 2, 501:

    frumenta manu,

    id. ib. 3, 176.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of animals, to take something as nourishment (cf. Burm. ad Phaedr. 1, 28, 4); first, of nourishment from plants, to crop, pluck off, browse, graze on, etc. (syn. depascere); also of flesh, to eat, devour (rare):

    alia (animalia) sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    carpunt gramen equi,

    Verg. A. 9, 353; id. G. 2, 201; Ov. M. 1, 299:

    herbam,

    Verg. G. 3, 296; 3, 465; Ov. M. 13, 927:

    pabula,

    id. ib. 4, 217; id. F. 4, 750:

    alimenta,

    id. M. 15, 478:

    apes carpunt ex oleā arbore ceram, e fico mel, etc.,

    gather, Varr. R. R. 3, 16, 24 sq.; cf.:

    apis carpens thyma,

    Hor. C. 4, 2, 29.— Poet.:

    Invidia (personif. envy) summa cacumina carpit,

    Ov. M. 2, 792:

    nec carpsere jecur volucres,

    id. ib. 10, 43; cf. Phaedr. 1, 28, 4.—Sometimes transf., of men:

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 52:

    carpe cibos digitis,

    Ov. A. A. 3, 755: pisces, pulles, Mart. 3, 13, 1.—Also, to carve; hence the pun in Petr. 36 fin.
    2.
    Poet., of other things, to tear off, tear away:

    summas carpens media inter cornua saetas,

    Verg. A. 6, 245.—Of wool, to pluck; hence, poet., to spin:

    vellera,

    Verg. G. 4, 335:

    pensa,

    id. ib. 1, 390; Prop. 3 (4), 6, 16; Hor. C. 3, 27, 64:

    lana carpta,

    carded, Cels. 6, 6, 1 (hence, facete: stolidum pecus, to pluck, i. e. to fleece rich lovers, Prop. 2 (3), 16, 8; Ov. A. A. 1, 420):

    ex collo furtim coronas,

    to pull off, Hor. S. 2, 3, 256:

    crinem genasque,

    to tear, rend, lacerate, Val. Fl. 8, 7;

    so acc. to Servius's inaccurate account, in a fragment of the Twelve Tables: mulier faciem ne carpito,

    Serv. ad Verg. A. 12, 606 (instead of the real words: MVLIERES. GENAS. NE. RADVNTO.; cf.

    Dirks. Fragm. XII. Tab. p. 668): artus in parva frusta,

    Sen. Thyest. 1061.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Acc. to I. A.) To pluck, snatch, etc.:

    ut omni ex genere orationem aucuper, et omnes undique flosculos carpam atque delibem,

    Cic. Sest. 56, 119; id. de Or. 1, 42, 191:

    atque in legendo carpsi exinde quaedam,

    Gell. 9, 4, 5: oscula, to pluck, as it were, from the lips, to snatch, Prop. 1, 20, 27; Ov. H. 11, 117 Loers. N. cr.; id. M. 4, 358; Phaedr. 3, 8, 12 al.:

    basia,

    Mart. 5, 46, 1:

    gaudia,

    Ov. A. A. 3, 661:

    dulcia,

    Pers. 5, 151:

    regni commoda carpe mei,

    Ov. F. 3, 622:

    fugitivaque gaudia carpe,

    and snatch pleasures as they fly, Mart. 7, 47, 11:

    delicias,

    Prop. 2 (3), 34, 74.—
    B.
    Esp.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) In a good sense, to enjoy, use, make use of (mostly poet.;

    syn.: fruor, capio): breve ver et primos carpere flores,

    Ov. M. 10, 85 (cf.:

    flore aetatis frui,

    Liv. 21, 3, 4):

    illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas,

    spent, lived, passed, Cat. 68, 35:

    diem,

    Hor. C. 1, 11, 8:

    honores virtutis,

    Val. Fl. 1, 177:

    auras vitales,

    Verg. A. 1, 388; cf. Sil. 3, 712:

    sub dio somnos,

    Verg. G. 3, 435:

    quietem,

    id. A. 7, 414:

    soporem,

    id. ib. 4, 522:

    noctes securas,

    Val. Fl. 5, 48; a poet. circumlocution for vivere, degere, etc.—
    b.
    In a bad sense.
    (α).
    To gnaw at or tear character or reputation, to carp at, slander, calumniate, revile:

    more hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant: non illo inimico, sed hoc maledico dente carpunt,

    Cic. Balb. 26, 57:

    nam is carpebatur a Bibulo, Curione, Favonio,

    id. ad Q. Fr. 2, 3, 2:

    Paulum obtrectatio carpsit,

    Liv. 45, 35, 5:

    imperatorem,

    id. 44, 38, 2:

    quae non desierunt carpere maligni,

    Quint. 11, 1, 24:

    maligno sermone,

    Suet. Aug. 27:

    obliquis orationibus,

    id. Dom. 2:

    nonnihil vocibus,

    Caes. B. G. 3, 17:

    aliquem sermonibus,

    Liv. 7, 12, 12:

    sinistris sermonibus,

    Plin. Ep. 1, 9, 5:

    Ciceronem in his,

    Quint. 9, 4, 64:

    te ficto quaestu,

    Cat. 62, 36 and 37:

    et detorquere recte facta,

    Plin. Ep. 1, 8, 6:

    famam vitamque,

    id. Pan. 53, 4; Suet. Calig. 34.—
    (β).
    To rob of strength, to weaken, enfeeble, wear away, consume; or poet., with the idea extended (cf. absumo), to consume completely, to destroy:

    vires,

    Verg. G. 3, 215; Liv. 9, 27, 6:

    quid si carpere singula (jura) et extorquere... patiemini,

    id. 34, 3, 2;

    esp. of in ward care, anxiety, longing, etc.: at regina, gravi jamdudum saucia curā, Volnus alit venis et caeco carpitur igni,

    Verg. A. 4, 2; Ov. M. 3, 490; 10, 370:

    solane perpetua maerens carpere juventā?

    Verg. A. 4, 32:

    curā carpitur ista mei,

    Ov. A. A. 3, 680:

    aegra assiduo mens carpitur aestu,

    Val. Fl. 3, 305; Lucr. 9, 744; Sil. 15, 1:

    invidia carpit et carpitur unā,

    Ov. M. 2, 781; cf. Prop. 3 (4), 5, 3:

    non ego Tot tuos patiar labores carpere lividas Obliviones,

    to wear away, Hor. C. 4, 9, 33; cf.: otia corpus alunt, animus quoque pascitur illis;

    Inmodicus contra carpit utrumque labor,

    Ov. P. 1, 4, 21 sq.:

    aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, neglegit carpitque posteritas,

    Plin. Pan. 55, 9:

    totum potest excedere quod potest carpi,

    Sen. N. Q. 2, 13, 2.—So,
    (γ).
    In milit. lang., to inflict injury upon an enemy (esp. by single, repeated attacks), to weaken, harass:

    agmen adversariorum,

    Caes. B. C. 1, 63:

    hostes carpere multifariam vires Romanas,

    Liv. 3, 5, 1; 22, 32, 2; 27, 46, 6; cf. id. 3, 61, 13 infra; Weissenb. ad Liv. 22, 16, 2; Tac. A. 12, 32; Luc. 4, 156:

    novissimum agmen,

    Caes. B. C. 1, 78 fin.:

    novissimos,

    Liv. 8, 38, 6:

    extrema agminis,

    id. 6, 32, 11. —
    2.
    To separate a whole into single parts, to cut to pieces, divide (syn.: dividere, distribuere): neque semper utendum est perpetuitate, sed saepe carpenda membris minutioribus [p. 295] oratio est, Cic. de Or. 3, 49, 190:

    in multas parvasque partes carpere exercitum,

    Liv. 26, 38, 2:

    summam unius belli in multa proelia parvaque,

    id. 3, 61, 13:

    Erymanthus... ab accolis rigantibus carpitur,

    is drawn off into canals, Curt. 8, 9, 410. —With a reference to the meaning
    (α).
    supra:

    si erunt plures qui ob innocentem condemnandum pecuniam acceperint, tu non animadvertes in omnis, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?

    distinguish, single out, Cic. Clu. 46, 129; cf.:

    in multorum peccato carpi paucos ad ignominiam,

    id. ib. —
    3.
    Viam, iter, etc., or with definite local substantives, terram, mare, litora, etc., to go, tread upon, pass over, navigate, sail along or through, to take or pursue one ' s way (syn. ire):

    viam,

    Verg. A. 6, 629; Hor. S. 2, 6, 93; Ov. M. 8, 208; 11, 139:

    iter,

    Hor. S. 1, 5, 95; Ov. H. 18, 34; id. M. 2, 549; 10, 709:

    supremum iter = mori,

    Hor. C. 2, 17, 12:

    gyrum,

    to go in a circle, Verg. G. 3, 191:

    fugam,

    to fly, Sil. 10, 62; cf.:

    prata fugā,

    Verg. G. 3, 142:

    pede viam,

    Ov. A. A. 2, 230:

    pede iter,

    id. F. 3, 604:

    pedibus terras, pontum remis,

    Prop. 1, 6, 33:

    pede campos,

    Ov. Tr. 1, 10, 23:

    mare,

    id. M. 11, 752:

    litora,

    id. ib. 12, 196;

    15, 507: aëra alis,

    id. ib. 4, 616; cf. Verg. G. 4, 311:

    aethera,

    Ov. M. 8, 219:

    carpitur acclivis per muta silentia trames,

    id. ib. 10, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > carpo

  • 9 castus

    1.
    castus, a, um, adj. [i. e. cas-tus, partic., kindr. to Sanscr. çludh, to cleanse; Gr. kath-aros; Germ. keusch, heiter; cf. the opp. in-ces-tus, impure, Bopp, Gloss. 351, 6; Pott. 1, 252].
    I.
    In gen., morally pure, unpolluted, spotless, guiltless, = purus, integer (gen. in respect to the person himself, while candidus signifies pure, just, in respect to other men; v. Doed. Syn. p. 196 sq.;

    class. in prose and poetry): castus animus purusque,

    Cic. Div. 1, 53, 121; cf.:

    vita purissima et castissima,

    id. Rosc. Com. 6, 17; and:

    quis hoc adulescente castior? quis modestior? quis autem illo qui maledicit impurior?

    id. Phil. 3, 6, 15:

    perjurum castus (fraudasse dicatur),

    id. Rosc. Com. 7, 21:

    castissimum quoque hominem ad peccandum potuisse impellere,

    id. Inv. 2, 11, 36:

    nulli fas casto sceleratum insistere limen,

    Verg. A. 6, 563:

    populus Et frugi castusque verecundusque,

    Hor. A. P. 207:

    qui (animi) se integros castosque servavissent,

    Cic. Tusc. 1, 30, 72; cf. id. Font. 10, 22; id. Cael. 18, 42:

    M. Crassi castissima domus,

    id. ib. 4, 9:

    signa,

    signs, indications of innocence, Ov. M. 7, 725:

    fides,

    inviolable, Sil. 13, 285:

    Saguntum,

    id. 3, 1.—With ab:

    decet nos esse a culpā castos,

    Plaut. Poen. 5, 4, 23; so,

    res familiaris casta a cruore civili,

    Cic. Phil. 13, 4, 8.—
    II.
    In respect to particular virtues.
    A.
    Most freq., esp. in poetry, in regard to sexual morality, pure, chaste, unpolluted, virtuous, continent:

    Latona,

    Enn. Trag. 424 Vahl.; cf.

    Minerva,

    Hor. C. 3, 3, 23; Cat. 16, 5; 62, 23; Tib. 1, 3, 83; Ov. M. 2, 544; 2, 711:

    hostia = Iphigenia,

    Lucr. 1, 98:

    Bellerophon,

    Hor. C. 3, 7, 15:

    matres,

    Verg. A. 8, 665:

    maritae,

    Ov. F. 2, 139.— With ab:

    castus ab rebus venereis,

    Col. 9, 14, 3.—Of inanimate things:

    lectulus,

    Cat. 64, 87:

    cubile,

    id. 66, 83:

    flos virginis,

    id. 62, 46:

    gremium,

    id. 65, 20:

    vultus,

    Ov. M. 4, 799:

    domus,

    Cat. 64, 385; Hor. C. 4, 5, 21 al.—
    b.
    Trop., of style, free from barbarisms, pure:

    Caius Caesar sermonis praeter alios suae aetatis castissimi,

    Gell. 19, 8, 3.—
    B.
    In a religious respect, pious, religious, holy, sacred, = pius:

    hac casti maneant in religione nepotes,

    Verg. A. 3, 409 Wagn.—

    So, Aeneas (for which elsewhere pius in Verg.),

    Hor. C. S. 42:

    sacerdotes,

    Verg. A. 6, 661:

    et sanctus princeps,

    Plin. Pan. 1, 3:

    ego qui castam contionem, sanctum campum defendo (in respect to the preceding: in Campo Martio, comitiis centuriatis auspicato in loco),

    Cic. Rab. Perd. 4, 11.—Of things: sacrae, religiosae castaeque res, Varr. ap. Non. p. 267, 8:

    haud satis castum donum deo,

    Cic. Leg. 2, 18, 45; cf.

    festa,

    Ov. Am. 3, 13, 3:

    taedae,

    Verg. A. 7, 71 Serv.:

    ara castis Vincta verbenis,

    Hor. C. 4, 11, 6:

    crines,

    Ov. M. 15, 675:

    laurus,

    Tib. 3, 4, 23:

    castior amnis (sc. Musarum),

    Stat. S. 4, 7, 12; cf.:

    castum flumen (on account of the nymphs),

    Claud. III. Cons. Stil. 260:

    luci,

    Hor. C. 1, 12, 59:

    nemus,

    Tac. G. 40:

    pura castaque mens,

    Plin. Pan. 3 fin.: casta mola genus sacrificii, quod Vestales virgines faciebant, Paul. ex Fest. p. 65 Müll.—As epith. ornans of poetry, since it is used in defence of the Deity: casta poesis, Varr. ap. Non. p. 267, 14 (it is erroneously explained by Non. by suavis, jucundus).—
    2.
    Hence, subst.: castum, i, n., a festival, or period of time consecrated to a god, during which strict continence was enjoined, Fest. p. 124, 25 Müll.:

    Isidis et Cybeles,

    Tert. Jejun. 16.—
    C.
    In respect to the property and rights of others, free from, abstinent, disinterested: manus, Varr. ap. Non. p. 267, 12:

    homo castus ac non cupidus,

    Cic. Sest. 43, 93:

    castissimus homo atque integerrimus,

    id. Fl. 28, 68.— Adv.: castē.
    A.
    (Acc. to I.) Purely, spotlessly, without stain, uprightly:

    agere aetatem suam,

    Plaut. Trin. 2, 4, 149:

    et integre vivere,

    Cic. Fin. 4, 23, 63; id. Imp. Pomp. 1, 2.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Chastely, virtuously: caste se habere a servis, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 3:

    tueri eloquentiam ut adultam virginem,

    Cic. Brut. 95, 330.—Of language, properly, correctly, classically:

    caste pureque linguā Latinā uti,

    Gell. 17, 2, 7.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Piously, religiously:

    placare deos,

    Ov. P. 2, 1, 33; cf. Cic. N. D. 1, 2, 3; Suet. Aug. 6.— Comp., Liv. 10, 7, 5.— Sup., Cic. Fam. 14, 4, 1.
    2.
    castus, ūs (abl. heterocl. casto, Tert. Jejun. 16; Fest. s. v. minuitur, p. 154, 6 Müll.), m. [1. castus], ante- and post-class. for castimonia, an abstinence from sensual enjoyments on religious grounds, Naev. ap. Non. p. 197, 16; Varr. ib.; Gell. 10, 15, 1; Arn. 5, p. 167.

    Lewis & Short latin dictionary > castus

  • 10 cupio

    cŭpĭo, īvi or ĭi, ītum, 3 ( imperf. subj. cŭpīret, Lucr. 1, 72; quoted ap. Non. p. 506 fin., and ap. Prisc. p. 879 P.), v. a. [Sanscr kup, to be in active motion, to be angry; cf. recupero], to long for a thing, to desire, wish (designating a natural, involuntary inclination, or an unbridled or passionate desire, while volo indicates an energetic will, and opto a deliberate wish or choice, Cic. Mil. 12, 32; Sen. Ep. 116, 2; cf. Klotz in Jahn's Neues Jahrb. 1834, II. p. 119 sq.; freq. in every per. and species of composition); constr. with acc., inf., acc. and inf., acc. and part., ut, ne, the gen., or absol.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., of persons.
    (α).
    With acc.:

    quid istuc tam cupide cupis?

    Plaut. Cas. 2, 3, 49:

    nec bonum illud esse, quod cupias ardenter,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    nuptias,

    Ter. Heaut. 5, 1, 12:

    cupere eadem, eadem odisse,

    Sall. J. 31, 14:

    domum alius, alius agros,

    id. C. 11. 4:

    novas res,

    id. J. 70, 1:

    quanto plura parasti, Tanto plura cupis,

    Hor. Ep. 2, 2, 148:

    (magistratus, imperia, etc.) minime mihi hac tempestate cupienda videntur,

    Sall. J. 3, 1; cf. Ov. Tr. 4, 4, 66 et saep.—In part. perf.: corde cupitus, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41:

    cupitus atque exspectatus,

    Plaut. Poen. 5, 4, 104:

    Mars videt hanc visamque cupit potiturque cupitā,

    Ov. F. 3, 21:

    cupitus aetatis flos,

    Lucr. 3, 770;

    5, 847: cujus rei semper cupitae,

    Liv. 26, 7, 3; Tac. A. 4, 3 et saep.:

    tandem huic cupitum contigit,

    Plaut. Poen. 5, 4, 116; so in neutr., Liv. 3, 37, 7; Tac. A. 6, 32; 14, 2 al.—
    (β).
    With inf. (so most freq.):

    emori cupio,

    Ter. Heant. 5, 2, 18:

    vitam mutare,

    Lucr. 5, 170; 1, 71:

    te celare de phaleris,

    Cic. Verr. 2, 4, 12, § 29:

    audire cupio,

    id. Caecin. 12, 33:

    diem consumere,

    id. Att. 4, 2, 4:

    operam navare,

    Caes. B. G. 2, 25 fin.:

    proelium facere,

    Sall. J. 57, 4 et saep.:

    cum nostri quid sine imperatore efficere possent perspici cuperent,

    Caes. B. G. 3, 21.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    te tuā frui virtute cupimus,

    Cic. Brut. 97, 331; id. Fam. 1, 2, 2: cupio me esse clementem;

    cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,

    id. Cat. 1, 2, 4; cf.

    Haase ad Reisig, Lect. p. 790: (Pausanias) se tecum affinitate conjungi cupit,

    Nep. Paus. 2, 3.—
    * (δ).
    With acc. and part.: Cu. Quis nominat me? Ph. Qui te conventum cupit. Cu. Hau me magis cupis, quam te ego cupio, Plaut. Curc. 2, 3, 25.—
    (ε).
    With ut:

    cupio ut impetret,

    Plaut. Capt. 1, 1, 34:

    quin etiam necesse erit cupere et optare, ut peccet, etc.,

    Cic. Lael. 16, 59:

    responsum est mihi cupere quidem universos ut a me rationes coloniae legerentur,

    Plin. Ep. 10, 47 (56), 1. —
    (ζ).
    With ne:

    cupio, ne... habeant,

    Plin. Ep. 5, 17, 6; cf. Ov. H. 6, 6.—
    (η).
    With subj. alone:

    cupio te quoque sub idem tempus Campania tua remittat,

    Plin. Ep. 5, 14 (15), 9.—
    (θ).
    Absol.:

    ubi nolis, cupiunt ultro,

    Ter. Eun. 4, 7, 43:

    qui cupit aut metuit,

    Hor. Ep. 1, 2, 51;

    so with metuo,

    id. ib. 1, 6, 12; 1, 16, 65; cf. Cic. de Or. 2, 44, 185; 1, 1, 2:

    cohortatus suos, omnibus cupientibus ad hostium castra contendit,

    Caes. B. G. 3, 24; cf. id. ib. 3, 19 et saep.—
    (κ).
    With gen.:

    pol quamquam domi cupio, opperiar,

    Plaut. Trin. 4, 1, 23 Brix ad loc.; cf. P. a. a infra. —With gen. pers.:

    quae (puellae) cupiunt tui,

    Plaut. Mil. 4, 1, 17; cf.:

    jam dudum vestri cupiunt Lucrina tacita,

    Symm. Ep. 1, 8 init.
    B.
    Transf., of things:

    asperiora vina rigari utique cupiunt,

    Plin. 17, 26, 41, § 250.—
    II.
    Pregn., to be well disposed, be favorable or inclined to one, to favor, to wish well, to be interested for, etc.:

    favere et cupere Helvetiis propter eam affinitatem,

    Caes. B. G. 1, 18; cf.:

    quid ego Fundanio non cupio?

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10:

    ipsi Glycerio,

    Ter. And. 5, 4, 2: cui maxime, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 4:

    cujus causā omnia cum cupio, tum mehercule etiam debeo,

    Cic. Fam. 13, 75, 1; cf.:

    causam mihi tradidit, quem suā causā cupere ac debere intellegebat,

    id. Rosc. Am. 51, 149:

    vehementer ejus causā,

    id. Fam. 13, 64, 1:

    qui istius causā cupiunt omnia, qui ab eo benignissime tractati sunt, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180; cf. id. Div. in Caecil. 6, 21 Halm ad loc.—Hence the phrase cupio omnia quaevis, your wishes are mine; cf. the Engl., I am entirely at your service, Hor. S. 1, 9, 5.—Hence, cŭpĭens, entis, P. a., desiring, desirous, longing, eager for something (mostly ante- class. and post-Aug.; most freq. in Plaut. and Tac.).
    (α).
    With gen.:

    corporis,

    Plaut. Mil. 4, 2, 7:

    nuptiarum,

    id. ib. 4, 4, 29:

    tui (tua amica),

    id. ib. 4, 2, 58:

    liberorum,

    Tac. A. 16, 6:

    novarum rerum,

    id. ib. 15, 46:

    bonarum artium,

    id. ib. 6, 46:

    voluptatum,

    id. ib. 14, 14:

    erogandae pecuniae,

    id. ib. 1, 75.— Comp., Aur. Vict. Caes. 24.— Sup.: cupientissimus legis, Sall. Fragm. ap. Diom. p. 291 P.—
    (β).
    Absol.:

    ut quibusque bellum invitis aut cupientibus erat,

    Tac. A. 1, 59.— Sup.:

    Marius cupientissimā plebe consul factus,

    Sall. J. 84, 1.— Adv.: cŭpĭenter, desirously, earnestly, eagerly, = cupide (only ante-class.): cupienter cupere, Enn. ap. Non. p. 91, 8 (Trag. Rel. v. 337 Vahl.):

    discerpere membra,

    Att. ib. p. 91, 6 (Trag. Rel. v. 543 Rib.):

    petere,

    Plaut. Ps. 2, 3, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > cupio

  • 11 floscula

    floscŭlus, i, m. (collat. form, floscŭ-la, ae, f., Fulg. Serm. 6), dim. [flos], a little flower, floweret (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    Cic. Off. 2, 12, 43.—
    B. II.
    Trop., the flower, pride, ornament:

    non enim flosculos... sed, jam decimum aetatis ingressus annum, certos atque deformatos fructus ostenderat,

    Quint. 6 praef. § 9; Cat. 24, 1:

    vitae,

    i. e. youth, Juv. 9, 127.—
    B.
    In partic., of speech.
    1.
    Flower of rhetoric, ornament:

    omnes undique flosculos carpere atque delibare,

    Cic. Sest. 56, 119; cf.:

    juvenibus flosculos omnium partium in ea, quae sunt dicturi, congerentibus,

    Quint. 10, 5, 23; 2, 5, 22; 12, 10, 73:

    ut Noctes istae quadam tenus his quoque historiae flosculis leviter injectis aspergerentur,

    Gell. 17, 2, 1.—
    2.
    A motto, sentence culled from a writing, Sen. Ep. 33, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > floscula

  • 12 flosculus

    floscŭlus, i, m. (collat. form, floscŭ-la, ae, f., Fulg. Serm. 6), dim. [flos], a little flower, floweret (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    Cic. Off. 2, 12, 43.—
    B. II.
    Trop., the flower, pride, ornament:

    non enim flosculos... sed, jam decimum aetatis ingressus annum, certos atque deformatos fructus ostenderat,

    Quint. 6 praef. § 9; Cat. 24, 1:

    vitae,

    i. e. youth, Juv. 9, 127.—
    B.
    In partic., of speech.
    1.
    Flower of rhetoric, ornament:

    omnes undique flosculos carpere atque delibare,

    Cic. Sest. 56, 119; cf.:

    juvenibus flosculos omnium partium in ea, quae sunt dicturi, congerentibus,

    Quint. 10, 5, 23; 2, 5, 22; 12, 10, 73:

    ut Noctes istae quadam tenus his quoque historiae flosculis leviter injectis aspergerentur,

    Gell. 17, 2, 1.—
    2.
    A motto, sentence culled from a writing, Sen. Ep. 33, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > flosculus

См. также в других словарях:

  • aage — Aage, m. substantif. penac. Il vient de ce mot Latin aetas, et est escrit par double aa, soit pour representer cette diphthongue du mot Latin ae, ce qui peut estre la cause que aucuns par inversion d icelle diphthongue l escrivent et prononcent… …   Thresor de la langue françoyse

  • Epitaph — Als Epitaph (griechisch ἐπιτάφιοv bzw. lat. epitaphium, von ἐπί epi „bei, auf“ and τάφος taphos „Grab“; Plural Epitaphe; im Deutschen auch Epitaphium, Plural Epitaphien) wird ein Denkmal bezeichnet, das in einer Kirche oder ihrem Umfeld an… …   Deutsch Wikipedia

  • ԱՌՈՅԳՈՒԹԻՒՆ — ( ) NBH 1 0311 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 8c, 11c, 12c գ. ԱՌՈՅԳՈՒԹԻՒՆ որ եւ գրի ԱՌՈԳՈՒԹԻՒՆ, ԱՌՈՒԳՈՒԹԻՒՆ. εὑεξία , ἁκμή, πάχος vigor, flos aetatis, optima conditio Առոյգն գոլ. ծաղկեայ հասակ եւ զուարթութիւն.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • passer — Passer, neutr. acut. Est aller d un lieu à autre, sans faire arrest, Transgredi. Liu. lib. 3. Cic. lib. 1. de diuinat. comme, Il ne fait que passer, c. Il ne sejourne et n arreste point, et va outre, Praetergreditur. Passer aussi en fait d ambles …   Thresor de la langue françoyse

  • Franziskanerkloster Hamm — Das Franziskanerkloster in Hamm wurde 1455 von Gerhard Graf von der Mark zu Hamm begründet. Zu diesem Zweck stellte der Landesherr den Franziskaner Observanten neben mehreren Profanbauten, die anschließend als Klostergebäude genutzt wurden, die… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

  • CALCHA — apud Plin. l. 25. c. 8. Est et buphthalmos similis boum oculis foliô foeniculi circa oppida nascens fruticosa caulibus, qui et manduntur decocti. Quidam Calchan vocant. Ita veteres libri: dioscorides habet κάχλαν, Siculi κάλθαν dixêre, unde… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Jugend — 1. Alt Jugend der gewiss todt. – Gruter, I, 4; Petri, I, 11; Latendorf II, 6. 2. An der Jugend ist alles lieblich. Lat.: Pueritia semper amabilis. (Seybold, 464.) 3. Auf die Jugend ist kein Verlass, sie will heut dies und morgen das. Abraham a… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Jugendjahre — Die Jugendjahre sind ein schöner, aber kurzer Traum. Lat.: Aetatis flos somnium brevissimum. (Sailer, Sprüche, 212.) …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»