dowcipu

См. также в других словарях:

• dowcip — m IV, D. u, Ms. dowcippie; lm M. y 1. «powiedzenie zawierające treść komiczną, pobudzające do śmiechu; anegdota, żart, kawał» Niewinny, nieprzyzwoity, niewybredny, zjadliwy dowcip. Sadzić się, silić się na dowcipy. Powiedzieć dowcip. Sypać… …   Słownik języka polskiego

• puenta — ż IV, CMs. puentancie; lm D. puent «kulminacyjny, końcowy moment opowiadania, wypowiedzi itp. wyrażający jego sens; esencja dowcipu» Zaskakująca puenta. Puenta anegdoty, opowiadania. Zepsuć puentę dowcipu. Sztuka bez puenty. ‹fr.› …   Słownik języka polskiego

• ostry język [dowcip] — {{/stl 13}}{{stl 33}} umiejętność mówienia o kimś w sposób złośliwy, szyderczy, uszczypliwy, sarkastyczny, ale niepozbawiony inteligencji i dowcipu :{{/stl 33}}{{stl 10}}Być znanym z ostrego języka, dowcipu. Wszyscy bali się jak ognia jej ostrego …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dadaizm — m IV, D. u, Ms. dadaizmzmie, blm «awangardowy ruch literacko artystyczny (w okresie od 1916 1923 r.) wyrosły na podłożu buntu przeciw wojnie i współczesnej cywilizacji mieszczańskiej, będący nihilistyczną negacją wszelkich tradycji i norm… …   Słownik języka polskiego

• dowcipny — dowcipnyni, dowcipnyniejszy 1. «umiejący mówić (pisać) żartobliwie, z humorem; umiejący, lubiący mówić dowcipy, żarty; zdolny do spostrzegania śmiesznych stron zjawisk, zdarzeń i ludzi oraz do przedstawiania ich w sposób zabawny» Dowcipny… …   Słownik języka polskiego

• fajerwerk — m III, D. u, N. fajerwerkkiem; lm M. i, dziś częściej w lm «sztuczne ognie otrzymywane przez spalanie lekko wybuchowych mieszanin, dające różnokolorowe efekty świetlne; raca» Barwny fajerwerk. Zapalać, puszczać fajerwerki. przen. Fajerwerki… …   Słownik języka polskiego

• finezyjność — ż V, DCMs. finezyjnośćści, blm rzad. rzecz. od finezyjny Finezyjność dowcipu, gry …   Słownik języka polskiego

• kalambur — m IV, D. u, Ms. kalambururze; lm M. y «żartobliwa, dowcipna gra słów oparta na dwuznaczności wyrazów i identyczności lub podobieństwie ich brzmienia; może być formą dowcipu językowego, stanowi także jeden z bardziej charakterystycznych chwytów… …   Słownik języka polskiego

• przejaw — m IV, D. u, Ms. przejawwie; lm M. y «to, w czym się coś objawia na zewnątrz; oznaka, wyraz» Przejaw choroby, dobrego humoru, dowcipu, inteligencji, niemocy, nienawiści, oporu, słabości, strachu, żalu. Przejaw życia społecznego. Zdradzać przejawy… …   Słownik języka polskiego

• puentować — ndk IV, puentowaćtuję, puentowaćtujesz, puentowaćtuj, puentowaćował, puentowaćowany książk. «ukazywać, trafnie wyróżniać, akcentować najistotniejszą treść tekstu, dowcipu; kończyć puentą, dawać puentę» Puentować dowcip. Piosenkarka bezbłędnie… …   Słownik języka polskiego

• purnonsens — [wym. piurnonsens] m IV, D. u, Ms. purnonsenssie; lm M. y lit. «odmiana dowcipu, w której komiczny efekt rodzi się z jawnej niedorzeczności, z nielogicznego skojarzenia pojęć lub zjawisk, pozbawionego motywacji, godzącego w poczucie zdrowego… …   Słownik języka polskiego