-
1 doręczyć
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > doręczyć
-
2 doręczyć
-
3 doręczyć
-
4 doręczyć
глаг.• вручить* * *doręcz|yć\doręczyćony сов. вручить; доставить+dostarczyć;
wręczyć* * *doręczony сов.вручи́ть; доста́витьSyn: -
5 doręczyć
vt pf→ doręczać -
6 doręczyć
sáile -
7 doręczyć
[дорĕчичь]v.dkдоставити, доручити -
8 doręczyć list
вручить письмоOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > doręczyć list
-
9 doręczyć wiadomość
вручить известиеOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > doręczyć wiadomość
-
10 obowiązek doręczyć
долг вручитьOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > obowiązek doręczyć
-
11 doręczać
impf doręczyć* * *(-am, -asz); perf; -yć; vt* * *ipf.deliver; doręczać list/paczkę deliver a letter/parcel; doręczyć komuś nakaz sądowy prawn. serve sb with a writ; doręczyć komuś pozew prawn. serve a summons on sb.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > doręczać
-
12 adresat
сущ.• адресат• получатель* * *♂ адресат, получатель;doręczyć \adresatowi вручить адресату
* * *мадреса́т, получа́тельdoręczyć adresatowi — вручи́ть адреса́ту
-
13 doręcz|yć
pf — doręcz|ać impf vt to deliver [list, przesyłkę, bukiet]- kwiaty obiecano doręczyć do południa they promised to deliver the flowers by a. before noon- doręczyć komuś wezwanie do sądu to serve a summons on sb- o której doręczają wam pocztę? what time does the post a. mail come?The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > doręcz|yć
-
14 serve
(a document on someone)- doręczyć (dokument komuś)- doręczyć komuś dokument prawny (z którego wynika zazwyczaj konieczność stawienia się przed sądem lub zastosowania się do decyzji sądu).Indeks angielsko-polski terminów prawniczych wraz z objaśnieniami > serve
-
15 wrócić
глаг.• вернуть• вернуться• возвратить• возвращать• возвращаться• воротить• воротиться• восстановить• повернуть* * *1) (powrócić) вернуться, возвратиться2) wrócić (przywrócić) возвратить, восстановить3) wrócić (zwrócić) вернутьwręczyć, doręczyć вручитьpowierzyć, zawierzyć книжн. вручить (вверить, поручить)* * *wróc|ić\wrócićę, \wrócićony сов. 1. возвратиться; вернуться;2. возвратить; восстановить;\wrócić siły восстановить силы; ● \wrócić do zdrowia выздороветь; \wrócić do przytomności (do siebie) прийти в себя, очнуться;
wróć! отставить! (команда)* * *wrócę, wrócony сов.1) возврати́ться; верну́ться2) возврати́ть; восстанови́тьwrócić siły — восстанови́ть си́лы
•- wrócić do przytomności
- wrócić do siebie
- wróć! -
16 вручити
wruczytyдієсл.wręczyć, doręczyć -
17 доручити
doruczytyдієсл. -
18 доставити
dostawytyдієсл.wręczyć, doręczyć -
19 deliver
[dɪ'lɪvə(r)]vt( distribute) dostarczać (dostarczyć perf), doręczać (doręczyć perf); ( hand over) oddawać (oddać perf), przekazywać (przekazać perf); verdict etc wydawać (wydać perf); speech wygłaszać (wygłosić perf); blow zadawać (zadać perf); warning etc dawać (dać perf)to deliver a baby — odbierać (odebrać perf) poród
to deliver sb from — ( captivity) oswobadzać (oswobodzić perf) kogoś spod +gen; (evil, harm) wybawiać (wybawić perf) kogoś od +gen
to deliver the goods ( fig) — wywiązać się ( perf) z obietnic(y)
* * *[di'livə]1) (to give or hand over (something) to the person for whom it is intended: The postman delivers letters.) dostarczać2) (to give: He delivered a long speech.) wygłaszać3) (to assist (a woman) at the birth of (a child): The doctor delivered the twins safely.) odbierać•- delivery -
20 summons
['sʌmənz] 1. n (also JUR)wezwanie nt2. vtwzywać (wezwać perf) do sąduto serve a summons on sb — doręczać (doręczyć perf) komuś urzędowe wezwanie
- 1
- 2
См. также в других словарях:
doręczyć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}doręczać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
doręczyć — dk VIb, doręczyćczę, doręczyćczysz, doręczyćręcz, doręczyćczył, doręczyćczony doręczać ndk I, doręczyćam, doręczyćasz, doręczyćają, doręczyćaj, doręczyćał, doręczyćany «oddać do rąk, przynieść na miejsce przeznaczenia; wręczyć, dostarczyć»… … Słownik języka polskiego
doręczać — → doręczyć … Słownik języka polskiego
doręczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, doręczaćam, doręczaća, doręczaćają, doręczaćany {{/stl 8}}– doręczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, doręczaćczę, doręczaćczy, doręczaćczony {{/stl 8}}{{stl 7}} dostarczyć coś komuś i oddać do jego rąk : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
adresat — m IV, DB. a, Ms. adresatacie; lm M. adresataci, DB. ów 1. «osoba, do której jest adresowany list, przesyłka itp.» Adresat nieznany. Doręczyć list adresatowi. Przesyłka doszła do adresata. 2. «osoba, do której się ktoś zwraca, do której się coś… … Słownik języka polskiego
awizacja — ż I, DCMs. awizacjacji; lm D. awizacjacji (awizacjacyj) «zawiadomienie o przesyłce; wezwanie urzędowe, upomnienie, monit» Awizacja pocztowa. Doręczyć, otrzymać, wręczyć awizację … Słownik języka polskiego
awizo — I n III, Ms. awizozie; lm D. awizozów 1. «zawiadomienie odbiorcy o dokonaniu określonej operacji handlowej lub bankowej, o wysłaniu towaru itp.» Doręczyć, otrzymać awizo. 2. techn. «łącznica telefoniczna, pośrednicząca w połączeniach abonentów»… … Słownik języka polskiego
démarche — [wym. demarsz] n rzad. ż, ndm polit. «w międzynarodowych stosunkach dyplomatycznych: oficjalne wystąpienie jednego państwa wobec drugiego (z propozycją, protestem itp.)» Wystosować, doręczyć, odrzucić démarche. ‹fr.› … Słownik języka polskiego
dopiero — 1. «zaledwie, tylko» Ma dopiero osiemnaście lat. Dopiero południe. Dopiero połowę zaciągniętego długu spłacono. ◊ Dopiero co «przed chwilą, ledwie co, zaledwo co» 2. «nie prędzej, nie wcześniej, po jakimś czasie; tylko po spełnieniu jakiegoś… … Słownik języka polskiego
doręczenie — n I; lm D. doręczenieczeń rzecz. od doręczyć ∆ Książka doręczeń «zeszyt, w którym się kwituje odbiór doręczanych przesyłek» … Słownik języka polskiego
dostarczyć — dk VIb, dostarczyćczę, dostarczyćczysz, dostarczyćstarcz, dostarczyćczył, dostarczyćczony dostarczać ndk I, dostarczyćam, dostarczyćasz, dostarczyćają, dostarczyćaj, dostarczyćał, dostarczyćany 1. «sprawić, żeby się coś znalazło, żeby się ktoś… … Słownik języka polskiego