-
1 foedus
foedus adj. with comp. and sup. [FAV-], foul, filthy, loathsome, repulsive, ugly, unseemly, detestable, abominable, horrible: foedissimum monstrum: volucris, O.: caput Impexā porrigine, H.: volnus, O.: tergum vestigiis verberum, L.: pestilentia homini, destructive, L.: foediora iis, quae subiciebantur oculis, nuntiare, L.: res visu: foedum relatu, O.—Fig., disgraceful, base, dishonorable, vile, shameful, infamous, foul: facinus, T.: ille foedior in Pompeio accusando, etc.: homo, S.: carmen, H.: fuga, S.: mors: genus interitūs: ministeria, V.: inceptu, L.* * *Ifoeda -um, foedior -or -us, foedissimus -a -um ADJfilthy, foul, disgusting, loathsome, beastly; disgraceful, vile, low, obsceneIItreaty, agreement, contract; league; alliance -
2 indecoris
indecoris e, adj. [2 in+decus], unseemly, inglorious, ignoble, dishonorable, cowardly: non indecorem te reliquit, V.: Non erimus regno indecores, no dishonor, V.: aliae Nec genus indecores, V.* * *indecoris, indecore ADJinglorious, shameful; unbecoming, unseemlu; ugly -
3 in-honestus
in-honestus adj. with sup, dishonorable, disgraceful, shameful: ignotā matre, H.: vita, S.: mors, L.: volnus, V.: lubido, S.: homo inhonestissimus.—Unseemly, repulsive: meretrices, T. -
4 ob-noxius
ob-noxius adj., liable, addicted, guilty: animus lubidini, S.: Terra nulli obnoxia bello, exposed, O.: Obnoxium est (with infin.), it is dangerous, Ta. —Subject, submissive, obedient, complying, servile: vobis, L.: pars (hominum) pravis obnoxia, H.: Crasso ex privatis negotiis, under the influence of, S.: amori uxoris, Ta.—Servile, abject, weak, timid: facies obnoxia, O.: obnoxius videar, L.: pax, dishonorable, L.—Obliged, under obligation, indebted, responsible, answerable: uxori, T.: Graecia beneficio libertatis Romanis, L.: hominum non ulli curae, dependent on, V.: facies nullis obnoxia gemmis, indebted, Pr. -
5 turpis
turpis e, adj. with comp. and sup. [TARC-], ugly, unsightly, unseemly, repulsive, foul, filthy: aspectus: vestitus, T.: rana, H.: Morbo viri, disfigured, H.: udo membra fimo, i. e. befouled, V.: turpissima bestia, Enn. ap. C.—Of sound, disagreeable, cacophonous: si etiam ‘abfugit’ turpe visum est.—Fig., shameful, disgraceful, repulsive, odious, base, infamous, scandalous, dishonorable: verbum, T.: neque turpis mors forti viro potest accidere: adulescentia: causa, Cs.: formido, V.: turpem senectam Degere, H.: Egestas, V.: luxus, Iu.: quid hoc turpius?: quid est turpius effemmat<*> viro?: homo turpissimus: luxuria cum omni aetati turpis, tum senectuti foedissima est: quae mihi turpia dictu videbuntur: quod facere turpe non est: coargui putat esse turpissimum.—As subst n., a shameful thing, disgrace, shame, reproach: nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius: Turpe senex miles, O.* * *turpe, turpior -or -us, turpissimus -a -um ADJugly; nasty; disgraceful; indecent; base, shameful, disgusting, repulsive -
6 vēneō
vēneō (vaeneō; imperf. -ībam), iī (inf. vēnīsse), —, īre [venum+eo], as pass. of vendo, to go to sale, be sold: cogis eos plus lucri addere, quam quanti venierant, cum magno venissent: venire omnīs suas possessiones maluit: mancipia venibant: minoris: quia veneat auro Rara avis, H.: ceteri venierunt, Cu.* * *venire, venivi(ii), venitus Vgo for sale, be sold (as slave), be disposed of for (dishonorable/venal) gain -
7 dedecor
(gen.), dedecoris ADJdishonorable, shameful; unseemly, unbecoming (L+S) -
8 dedecorosus
dedecorosa -um, dedecorosior -or -us, dedecorosissimus -a -um ADJdishonorable, disgraceful, discreditable -
9 dedecorus
dedecora, dedecorum ADJdishonorable/disgraceful/discreditable/shameful; dishonoring; causing disgrace -
10 dedecor
unseemly, shameful, disgraceful, dishonorable. -
11 dedecus
shame, dishonor, disgrace, crime, dishonorable act. -
12 inhonestus
degraded, dishonored / dishonorable, shameful / ugly. -
13 amator
ămātor, ōris, m. [id.].I.A lover, a friend, in an honorable sense (syn.: amans, amicus, studiosus): vir bonus amatorque noster, Cic. Att. 1, 20:II.urbis, Ruris,
Hor. Ep. 1, 10, 1; so, sapientiae, Cic. Tim. fin.:pacis,
id. Att. 14, 10:antiquitatis,
Nep. Att. 18:amatores Catoni desunt,
i. e. readers of his writings, Cic. Brut. 17, 66 (cf. just before: Catonem quis nostrorum oratorum legit?).—In a dishonorable sense, a lover, paramour, gallant, Plaut. Rud. 2, 1, 28; so id. ib. 2, 1, 30:* Used as adj.amator mulierum,
id. Men. 2, 1, 43: Philocomasio amator (dat. for Philocomasii), id. Mil. 5, 38:adulter an amator,
Cic. Cael. 20:aliud est amatorem esse, aliud amantem,
id. Tusc. 4, 12, 27; Hor. Ep. 1, 1, 38 al.—:amatores oculi,
App. M. 5, p. 169 med. -
14 amatrix
ămātrĭx, īcis, f. [id.], a female lover, in an honorable and a dishonorable sense, a mistress, sweetheart (syn.:amans, amica): Sappho amatrix,
Mart. 7, 69, 9:dicacula,
Plaut. As. 3, 1, 8; id. Poen. 5, 5, 25.—Used as adj.:amatrices aquae,
amorous, Mart. 7, 15; 10, 4. -
15 concilio
concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium].I.To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.).A.Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms):2.primordia Non ex illarum conventu conciliata,
not formed by the union of separate parts, Lucr. 1, 612; 2, 901:dispersa,
id. 6, 890:omnia in alto,
id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.—Of physical union of other kinds:traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati,
Plin. 17, 23, 35, § 211;of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae,
to mix, Ser. Samm. 40, 754.—Of the fulling of cloth:B.vestimentum,
Varr. L. L. 6, § 43 Müll.—Trop.1.To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.).(α).Aliquos inter se:(β).quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit,
Cic. Fam. 5, 7, 2; so,conciliare et conjungere homines inter se,
id. Off. 1, 16, 50:feras inter sese,
id. Rosc. Am. 22, 63.—Aliquem ( aliquid) alicui:(γ).conciliare sibi, avertere ab adversario judicem,
Quint. 6, 1, 11:quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat,
Cic. Fam. 12, 23, 2:Pammenem sibi similitudine fortunae,
Tac. A. 16, 14:homines sibi,
Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1:simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum,
Cic. Fin. 3, 5, 16:eam civitatem Arvernis,
Caes. B. G. 7, 7; cf.:reliquas civitates amicitia Caesari,
id. B. C. 3, 55 fin.:per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient,
Liv. 4, 48, 9:arma sibi,
Verg. A. 10, 151:deos homini,
Ov. F. 1, 337:audientem exordio,
Quint. 8, prooem. 11:judicem probationibus nostris,
id. 4, 3, 9:Maurorum animos Vitellio,
Tac. H. 2, 58; cf.:quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura,
Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib. §15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal,
id. ib. §17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet,
Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.—Without dat.:conciliabat ceteros reges,
Nep. Hann. 10, 2; so,accusatorem,
Quint. 6, 1, 12:conciliare, docere, movere judicem,
id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7:plures,
Tac. A. 15, 51:animos hominum,
Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204:animum judicis,
Quint. 4, 1, 25; cf.:animos judicum (opp. alienare),
id. 11, 1, 8:animos plebis,
Liv. 1, 35, 2:animos militum pollicitationibus,
Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18, —( Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.—(δ).Absol.:2.nihil est ad conciliandum gratius verecundiā,
Quint. 11, 3, 161:conciliare, narrare,
id. 3, 4, 15.—= commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend:II.et dictis artes conciliasse suas,
Ov. Tr. 3, 11, 42.—With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one.A.With physical objects.1.Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961):2.tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas,
Plaut. Trin. 2, 2, 111:num me nupsisti conciliante seni?
Ov. Am. 1, 13, 42:conciliata viro,
Cat. 68, 130:existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare,
to give as a mistress, Suet. Caes. 50:cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem,
Vell. 2, 59, 2.—Once with ad:a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem,
Plaut. Mil. 3, 1, 206.—To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain:B.illum mihi,
Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.:male habiti et male conciliati,
i. e. at a bad bargain, id. Ps. 1, 2, 1:prodi, male conciliate,
Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.:ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam,
a chance for a good bargain, id. Pers. 4, 3, 69:si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest,
can be brought here, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33):HS. viciens ex hoc uno genere,
to extort, Cic. Verr. 2, 2, 58, § 142; cf.pecunias,
id. ib. 2, 2, 55, § 137; 2, 3, 30, § 71; 2, 3, 84, § 194;and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset,
id. Ac. 2, 42, 131.—With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.:A.affinitatem et gratiam,
Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf.gratiam,
Suet. Calig. 3:pacem inter cives,
Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2:amorem sibi,
Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206:favorem ad vulgum,
Liv. 29, 22, 8; cf.:favorem populi,
Suet. Caes. 11:amicitiam cum aliquo,
Cic. Deiot. 14, 39:gloriam,
id. Mur. 20, 41:laudem,
Quint. 2, 7, 4:dignitatem auctoribus suis,
Tac. Or. 9:famam clementiae,
Liv. 21, 60, 4:majestatem nomini Romano,
id. 29, 11, 4:odium,
Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16:risus,
to cause, id. 6, 3, 35:otium,
Nep. Timol. 3, 2:otii nomine servitutem,
id. Epam. 5, 3:nuptias,
to bring about, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.:jugales toros,
Stat. S. 3, 5, 70.—Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense.Beloved:B.(Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus,
Liv. 21, 2, 3:juvenis aetatis flore conciliatus sibi,
Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.—In sup.:est nobis conciliatissimus,
Symm. Ep. 9, 37.—In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.:ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior,
Quint. 4, 2, 24:(homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est,
Gell. 12, 5, 18.— Adv. not in use. -
16 consuesco
consŭesco, suēvi, suētum, 3 (in the tempp. perff. the sync. forms prevail: consuesti, consuestis, consuerunt; consueram, etc.; consuero, etc.; consuerim, etc.; consuessem, etc.;I.consuesse. Thus also consuēmus = consuevimus,
Prop. 1, 7, 5), v. a. and n.Act., to accustom, inure, habituate a person or thing (ante-class. and postAug.):II.tum bracchia consuescunt firmantque lacertos,
Lucr. 6, 397:juvencum plostro aut aratro,
Col. 6, 2, 9:vitem largo umori,
id. Arb. 1, 5:semina falcem pati,
Plin. 17, 10, 14, § 70; in perf. part. pass. (mostly poet.): qui consuetus in armis Aevom agere, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. v. 261 Rib.):gallus auroram vocare,
Lucr. 4, 713; so with inf., id. 5, 209; 6, 788:consueta domi catulorum blanda propago,
id. 4, 997 Lachm. N. cr.:copias habebat in Galliā bellare consuetas locis campestribus, Auct. B. Afr. 73, 2: quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,
Liv. 1, 40, 5:socors genus mancipiorum otiis, campo consuetum,
Col. 1, 8, 2:proinde ut consuetus antehac,
Plaut. Stich. 5, 5, 18:populus si perperam est consuetus, etc.,
Varr. L. L. 9, § 5 Müll.:grex comparatus ex consuetis unā (capellis),
those accustomed to one another, id. R. R. 2, 3, 2.—Far more freq. in all periods,Neutr.A.To accustom one's self; and (esp. freq.) in temp. perf. (to have accustomed one's self, i. e.), to be accustomed, to be wont; constr. in gen. with the inf., rarely absol., with ad, the dat., or abl.(α).With inf.:(β).disjungamus nos a corporibus, id est, consuescamus mori,
Cic. Tusc. 1, 31, 75:versus multos uno spiritu pronuntiare,
id. de Or. 1, 61, 261: cum minus idoneis (verbis) uti consuescerem, id ib. 1, 34, 154; 1, 22, 99:alils parere suā vo luntate,
id. Inv. 1, 2, 3:qui mentiri solet pe jerare consuevit,
id. Rose. Com. 16, 46:paulatim Rhenum transire, etc.,
Caes. B. G. 1, 33:in Britanniam navigare,
id. ib. 3, 8:obsides accipere, non dare,
id. ib. 1, 14:quo magno cum periculo mercatores ire consuerant,
id. ib. 3, 1:quem ipse procuratorem relinquere antea consuesset,
Cic. Quint. 28, 87:consuesso deos immortales... his secundiores interdum res concedere, quos, etc.,
Caes. B. G. 1, 14 et saep.:quam rem pro magnis hominum officiis consuesse tribui docebat,
id. ib. 1, 43:qui reges consueris tollere,
Hor. S. 1, 7, 34:mulier quae cum eo vivere consuerat,
Nep. Alcib. 10, 6; Cels. 6, 6, 8; Suet. Tit. 34; id. Ner. 12.—Sometimes with ellips. of inf. (cf. b infra):quin eo (equo) quo consuevit libentius utatur (sc. uti),
Cic. Lael. 19, 68:eo die quo consuerat intervallo hostes sequitur (sc. sequi),
Caes. B. G. 1, 22.— Impers. (rare):sicuti in sollemnibus sacris fieri consuevit,
is wont, Sall. C. 22, 2. —Absol.:(γ).bene salutando consuescunt,
Plaut. As. 1, 3, 69 (cf. adsuescunt, id. ib. 1, 3, 65):pabulum quod dabis, amurcā conspergito, primo paululum, dum consuescant, postea magis,
Cato, R. R. 103:adeo in teneris consuescere multum est,
Verg. G. 2, 272.— Usu. with adv. of manner or time:si liberius, ut consuesti, agendum putabis,
Cic. Fam. 5, 12, 4: ut consuevi, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 3:ut consuemus,
Prop. 1, 7, 5:sicut consuerat,
Suet. Caes. 73:quo minus pro capite et fortunis alterius, quemadmodum consuerunt, causam velint dicere,
Cic. Rosc. Am. 2, 5; id. Off. 2, 15, 55.—In Gr. attraction: cum scribas et aliquid agas eorum, quorum consuesti, gaudeo, Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 1.—With ad:(δ).ad aciem justam,
Quint. 2, 10, 8.—With abl.:(ε).quae (aves) consuevere libero victu,
Col. 8, 15 fin.; so id. 8, 13, 1; 10, 153.—With dat.:B.ne gravissimo dolori timore consuescerem,
Plin. Ep. 8, 23, 8.—To have carnal in tercourse with, to cohabit with, in an honorable, or more freq. in a dishonorable sense (freq. and class.); with aliquā or aliquo, with or without cum, Plaut. Cist. 1, 1, 89:quid illi... qui illā consuevit prior?
Ter. Ad. 4, 5, 32:quācum tot consuesset annos,
id. Hec. 4. 1, 40:mulieres quibuscum iste consuerat,
Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; Plaut. Am. 5, 1, 70; Caecil. ap. Gell. 2, 23, 10; cf.in a double sense,
Plaut. As. 3, 3, 113; id. Capt. 4, 2, 88.—Hence, consŭētus (in the poets trisyl.), a, um, P. a.; of inanim. things which one is accustomed to, commonly employs, uses, possesses, etc., used, accustomed; usual, ordinary, wonted, customary (mostly poet.;not in Cic.): amor,
Ter. And. 1, 1, 108:antra,
Verg. G, 4, 429:cubilia,
Ov. M. 11, 259:lectus,
id. Tr. 3, 3, 39:in auras,
id. M. 2, 266:pectora,
id. ib. 13, 491: canistris, * Juv. 5, 74:finis,
Ov. H. 20, 242 al.:labores, pericula,
Sall. J. 85, 7:libido,
id. ib. 15, 3:numerus,
Vulg. Exod. 5, 18; id. Num. 16, 29.— Sup.:consuetissima cuique Verba,
Ov. M. 11, 638.— -
17 consuetudo
consŭētūdo, ĭnis, f. [consuesco].I.A being accustomed, custom, habit, use, usage.A.In gen. (very freq. in all periods, esp. in prose):(β).exercitatio ex quā consuetudo gignitur,
Cic. de Or. 2, 87, 358:dicunt... consuetudine quasi alteram naturam effici,
id. Fin. 5, 25, 74:ad parentium consuetudinem moremque deducimur,
id. Off. 1, 32, 118; id. Mil. 1, 1; id. Clu. 38, 96:majorum,
id. Div. in Caecil. 21, 67; cf. id. ib. 2, 5:Siculorum ceterorumque Graecorum,
id. Verr. 2, 2, 52, § 129; id. de Or. 2, 3, 13; Caes. B. G. 1, 45; cf. id. ib. 1, 43:eorum dierum,
id. ib. 2, 17:non est meae consuetudinis rationem reddere, etc.,
Cic. Rab. Perd. 1, 1: con [p. 441] suetudo mea fert, id. Caecin. 29, 85:consuetudinem tenere, etc.,
id. Phil. 1, 11, 27:haec ad nostram consuetudinem sunt levia,
Nep. Epam. 2, 3:contra morem consuetudinemque civilem aliquid facere,
Cic. Off. 1, 41, 148:quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut, etc.,
Caes. B. G. 1, 50; cf. with ut, id. ib. 4, 5:cottidianae vitae,
Ter. Heaut. 2, 3, 42:virtutem ex consuetudine vitae sermonisque nostri interpretemur,
Cic. Lael. 6, 21; cf.:vitae meae,
id. Rab. Perd. 1, 2;and sermonis,
id. Fat. 11, 24; Quint. 1, 6, 45:communis sensūs,
Cic. de Or. 1, 3, 12:jam in proverbii consuetudinem venit,
id. Off. 2, 15, 55:victūs,
id. Att. 12, 26, 2; Caes. B. G. 1, 31:otii,
Quint. 1, 3, 11 al.:peccandi,
Cic. Verr. 2, 3, 76, § 176; Quint. 7, 2, 44:splendidior loquendi,
Cic. Brut. 20, 78:loquendi,
Quint. 1, 6, 43; 11, 1, 12:dicendi,
Cic. Mur. 13, 29; Quint. 2, 4, 16:docendi,
id. 2, 5, 2:vivendi,
id. 1, 6, 45:immanis ac barbara hominum immolandorum,
Cic. Font. 10, 21; cf.:classium certis diebus audiendarum,
Quint. 10, 5, 21 al.:indocta,
Cic. Or. 48, 161: mala, * Hor. S. 1, 3, 36:assidua,
Quint. 1, 1, 13:longa,
id. 2, 5, 2:vetus,
id. 1, 6, 43:communis,
id. 11, 1, 12; 12, 2, 19:vulgaris,
id. 2, 13, 11; Cic. de Or. 1, 58, 248:bene facere jam ex consuetudine in naturam vortit,
Sall. J. 85, 9:omnia quae in consuetudine probantur,
generally, Cic. Ac. 2, 24, 75:negant umquam solam hanc alitem (aquilam) fulmine exanimatam. Ideo armigeram Jovis consuetudo judicavit,
the general opinion, Plin. 10, 3, 4, § 15.—With prepp., ex consuetudine, pro consuetudine, and absol. consuetudine, according to or from custom, by or from habit, in a usual or customary manner, etc.:B.Germani celeriter ex consuetudine suā phalange factā impetus gladiorum exceperunt,
Caes. B. G. 1, 52; so with ex, Sall. J. 71, 4; 85, 9; Quint. 2, 5, 1; Suet. Ner. 42 al.:pro meā consuetudine,
according to my custom, Cic. Arch. 12, 32:consuetudine suā Caesar sex legiones expeditas ducebat,
Caes. B. G. 2, 19; 2, 32:consuetudine animus rursus te huc inducet,
Plaut. Merc. 5, 4, 41:huc cum se consuetudine reclinaverunt,
Caes. B. G. 6, 27 fin.; so id. ib. 7, 24, 2; Sall. J. 31, 25 al.—Less freq.: praeter consuetudinem, contrary to experience, unexpectedly (opp. praeter naturam), Cic. Div. 2, 28, 60:plures praeter consuetudinem armatos apparere,
contrary to custom, Nep. Hann. 12, 4; cf.:contra consuetudinem,
Cic. Off. 1, 41, 148:supra consuetudinem,
Cels. 2, 2.—Esp.1.Customary right, usage as a common law:2.(jus) constat ex his partibus: naturā, lege, consuetudine, judicato... consuetudine jus est id, quod sine lege aeque ac si legitimum sit, usitatum est,
Auct. Her. 2, 13, 19; Cic. Inv. 2, 54, 162:consuetudine jus esse putatur id, quod voluntate omnium sine lege vetustas comprobavit,
id. ib. 2, 22, 67; Varr. ap. Serv. ad Verg. A. 7, 601; Cic. Caecin. 8, 23; id. Div. in Caecil. 2, 5; Dig. 1, 3, 32.—In gram. (instead of consuetudo loquendi; cf. supra), a usage or idiom of language, Varr. L. L. in 8th and 9th books on almost every page; Cic. Or. 47, 157; Quint. 1, 6, 3; 1, 6, 16; 2, 5, 2.—Hence,3.In Col. for language in gen.:II.consuetudini Latinae oeconomicum Xenophontis tradere,
Col. 12, praef. §7: nostra (opp. Graeca),
id. 6, 17, 7.—Social intercourse, companionship, familiarity, conversation (freq. and class; in an honorable sense most freq. in Cic.).A.In gen.:B.(Deiotarus) cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,
Cic. Deiot. 9, 27; so in plur.:victūs cum multis,
id. Mil. 8, 21; and in sing.:victūs,
id. Or. 10, 33:domesticus usus et consuetudo est alicui cum aliquo,
id. Rosc. Am. 6, 15; cf. id. Fam. 13, 23, 1:consuetudine conjuncti inter nos sumus,
id. Att. 1, 16, 11:consuetudine ac familiaritate,
id. Quint. 3, 12;so with familiaritas,
id. Fam. 10, 3, 1:dare se in consuetudinem,
id. Pis. 28, 68:insinuare in alicujus consuetudinem,
id. Fam. 4, 13, 6; cf.:immergere se in consuetudinem alicujus,
id. Clu. 13, 36:epistularum,
epistolary correspondence, id. Fam. 4, 13, 1:nutrimentorum,
community, Suet. Calig. 9.—In partic., intercourse in love, in an honorable, and more freq. in a dishonorable sense, a love affair, an amour, love intrique, illicit intercourse, Ter. And. 3, 3, 28; id. Hec. 3, 3, 44; Suet. Tib. 7; id. Ner. 35; Ter. And. 1, 1, 83; 1, 5, 44; 2, 6, 8; Liv. 39, 9, 6 and 7; Quint. 5, 11, 34; Suet. Tit. 10 al.—So also freq.: consuetudo stupri,
Sall. C. 23, 3; Suet. Calig. 24; id. Oth. 2; Curt. 4, 10, 31. -
18 dedecorose
dē-dĕcŏrōsus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable (post-Aug., and very rare):nex,
Aur. Vict. Epit. 39 fin.—Comp., Hier. in Jes. 16, 58, 10.— Adv.: dēdĕcŏ-rōse, disgracefully: vixi, turpius peream, Nero ap. Aur. Vict. Epit. 5 fin. -
19 dedecorosus
dē-dĕcŏrōsus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable (post-Aug., and very rare):nex,
Aur. Vict. Epit. 39 fin.—Comp., Hier. in Jes. 16, 58, 10.— Adv.: dēdĕcŏ-rōse, disgracefully: vixi, turpius peream, Nero ap. Aur. Vict. Epit. 5 fin. -
20 dedecorus
dē-dĕcōrus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable, shameful (very rare), Plaut. Bacch. 5, 2, 73:majoribus suis,
Tac. A. 3, 32; id. ib. 12, 47.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Dishonorable — Dis*hon or*a*ble, a. [Cf. F. d[ e]shonorable.] 1. Wanting in honor; not honorable; bringing or deserving dishonor; staining the character, and lessening the reputation; shameful; disgraceful; base. [1913 Webster] 2. Wanting in honor or esteem;… … The Collaborative International Dictionary of English
dishonorable — index bad (offensive), blameful, blameworthy, contemptible, contemptuous, disgraceful, dishonest … Law dictionary
dishonorable — 1530s; see DIS (Cf. dis ) + HONORABLE (Cf. honorable). Related: Dishonorably … Etymology dictionary
dishonorable — [adj] shameful, corrupt base, blackguardly, contemptible, crooked, deceitful, despicable, devious, discreditable, disgraceful, disreputable, fraudulent, ignoble, ignominious, infamous, inglorious, low, miscreant, offensive, opprobious, putrid,… … New thesaurus
dishonorable — [dis än′ərə bəl, dis′än′ərə bəl] adj. causing or deserving dishonor; not honorable; shameful; disgraceful dishonorableness n. dishonorably adv … English World dictionary
dishonorable — dishonorableness, n. dishonorably, adv. /dis on euhr euh beuhl/, adj. 1. showing lack of honor or integrity; ignoble; base; disgraceful; shameful: Cheating is dishonorable. 2. having no honor or good repute; unprincipled; disreputable: a… … Universalium
dishonorable — adjective Date: 1534 1. lacking honor ; shameful < dishonorable conduct > 2. archaic not honored • dishonorableness noun • dishonorably adverb … New Collegiate Dictionary
dishonorable — dis|hon|or|a|ble [ dıs anərəbl ] adjective FORMAL someone who behaves in a dishonorable way behaves in a way that other people criticize and think is wrong ╾ dis|hon|or|a|bly adverb … Usage of the words and phrases in modern English
dishonorable — adjective dishonorable conduct cost Major Pierce her commission Syn: disgraceful, shameful, disreputable, discreditable, degrading, ignominious, ignoble, blameworthy, contemptible, despicable, reprehensible, shabby, shoddy, sordid, sorry, base,… … Thesaurus of popular words
dishonorable — adjective 1. lacking honor or integrity; deserving dishonor dishonorable in thought and deed • Syn: ↑dishonourable • Ant: ↑honorable • Similar to: ↑black, ↑disgraceful … Useful english dictionary
dishonorable — adjective a) Without honor, or causing dishonor b) Lacking respect or ethical principles … Wiktionary