Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dī-lacerō

  • 1 lacerō

        lacerō āvī, ātus, āre    [lacer], to tear to pieces, mangle, rend, mutilate, lacerate: Quin laceres quemquam nacta sis, T.: lacertum Largi: membra aliena, Iu.: tergum virgis, L.: Quid miserum laceras? V.: ferro, H.: Lacerari morsibus saevis canum, Ph.— To break up, wreck, shatter: navem Ulixis, O.: navīs, L.— To waste, plunder: orbem, Iu.—Fig., to wound, hurt, distress, torture, pain, afflict: intolerabili dolore lacerari: fame, O.: meus me maeror lacerat.— To ruin, destroy, dissipate, squander, waste: patriam scelere: pecuniam: bona patria manu, ventre, S.— To censure, tear to pieces, slander, asperse, abuse, rail at: invidia, quae solet lacerare plerosque: laceratus probris tribunus, L.: me vosque male dictis, S.
    * * *
    lacerare, laceravi, laceratus V
    mangle; slander, torment, harass; waste; destroy; cut

    Latin-English dictionary > lacerō

  • 2 lacero

    lăcĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [lacer], to tear to pieces, to mangle, rend, mutilate, lacerate (class., esp. in the trop. sense; syn.: lanio, discerpo).
    I.
    Lit.:

    quin spolies, mutiles, laceres quemquam nacta sis,

    Ter. Hec. 1, 1, 8: lacerat lacertum Largi mordax Memmius, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240:

    corpus uti volucres lacerent in morte feraeque,

    Lucr. 3, 880:

    membra aliena,

    Juv. 15, 102; cf.: lacerato corpore, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 95 Vahl.):

    morsu viscera, Cic. poët. Tusc. 2, 8: ora, comas, vestem lacerat,

    Ov. M. 11, 726:

    amictus,

    Sil. 13, 389:

    genas,

    Ov. Tr. 3, 3, 51:

    verbere terga,

    id. F. 2, 695:

    Tum autem Syrum impulsorem, vah, quibus illum lacerarem modis,

    Ter. Ad. 3, 2, 17:

    tergum virgis,

    Liv. 3, 58; 26, 13:

    unguibus cavos recessus luminum,

    Sen. Oedip. 968:

    quid miserum laceras?

    Verg. A. 3, 41:

    ferro,

    Hor. C. 3, 27, 46:

    loricam,

    Verg. A. 12, 98: lacerari morsibus saevis canum, Phaedr. 1, 12, 11:

    ferae corpus lacerabant,

    Petr. 115 sq.:

    carnes dentibus,

    Vulg. Job, 13, 4; id. Gen. 40, 19.—
    B.
    Esp.
    1.
    To break up, to wreck, shatter:

    navem Ulixis,

    Ov. P. 3, 6, 19:

    majorem partem classis,

    Vell. 2, 79, 3:

    naves,

    Liv. 29, 8:

    navigia,

    Curt. 4, 3, 18:

    lecticam,

    Suet. Aug. 91.—
    2.
    To cut up, carve:

    obsonium,

    Petr. 36:

    anserem,

    id. 137; 74.—
    3.
    To waste, plunder: cum Hannibal terram Italiam laceraret atque vexaret, Cato ap. Serv. Verg. E. 6, 7, 6:

    orbem,

    Juv. 4, 37.—
    II.
    Trop.
    A.
    To tear to pieces with words, to censure, asperse, abuse, rail at:

    obtrectatio invidiaque, quae solet lacerare plerosque,

    Cic. Brut. 42, 156:

    optimum virum verborum contumeliis,

    id. Phil. 11, 2:

    aliquem probris,

    Liv. 31, 6:

    Pompeium dempto metu lacerant,

    Sall. H. 3, 61, 21 Dietsch:

    meque vosque male dictis,

    id. J. 85, 26:

    famam alicujus,

    to slander, calumniate, id. 38, 54:

    alicujus carmina,

    Ov. P. 4, 16, 1:

    lacerari crebro vulgi rumore,

    Tac. A. 15, 73.—
    B.
    To distress, torture, pain, afflict:

    intolerabili dolore lacerari,

    Cic. Ac. 2, 8, 23:

    quam omni crudelitate lacerastis,

    id. Dom. 23, 59:

    quid laceras pectora nostra morā?

    Ov. H. 15, 212:

    meus me maeror cottidianus lacerat et conficit,

    Cic. Att. 3, 8, 2; cf.:

    aegritudo lacerat, exest animum planeque conficit,

    id. Tusc. 3, 13, 27.—
    C.
    To ruin, destroy, dissipate, squander, waste:

    male suadendo et lustris lacerant homines,

    Plaut. Curc. 4, 2, 22:

    patriam omni scelere,

    Cic. Off. 1, 17, 57:

    bonorum emptores, ut carnifices, ad reliquias vitae lacerandas et distrahendas,

    to scatter, disperse, Cic. Quint. 15, 50:

    pecuniam,

    to squander, id. Verr. 2, 3, 70, § 164:

    lacerari valde suam rem,

    Plaut. Merc. 1, 1, 48; cf.:

    bona patria manu, ventre,

    to lavish, squander, Sall. C. 14, 2:

    diem,

    to waste, Plaut. As. 2, 2, 25; id. Stich. 3, 1, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > lacero

  • 3 lacero

    to tear to pieces, mangle / squander money / slander someone.

    Latin-English dictionary of medieval > lacero

  • 4 dī-lacerō

        dī-lacerō āvī, ātus, āre,    to tear to pieces, tear apart: dominum, O.: corpus tormentis, Ta.—Fig., to tear to pieces, waste: ad dilacerandam rem p.: opes, O.: acerbitatibus dilaceratus, Ta.

    Latin-English dictionary > dī-lacerō

  • 5 lacerātiō

        lacerātiō ōnis, f    [lacero], a tearing, rending, mangling, laceration, mutilation: corporum, L.— Plur: genarum.
    * * *
    mangling; tearing

    Latin-English dictionary > lacerātiō

  • 6 collaceratus

    col-lăcĕrātus ( conl-), a, um, Part. [lacero], torn to pieces, lacerated:

    corpus,

    Tac. H. 3, 74 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > collaceratus

  • 7 conlaceratus

    col-lăcĕrātus ( conl-), a, um, Part. [lacero], torn to pieces, lacerated:

    corpus,

    Tac. H. 3, 74 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > conlaceratus

  • 8 delacero

    dē-lăcĕro, āvi, 1, v. a. (lit., to tear in pieces), trop., to frustrate, destroy:

    me meamque rem,

    Plaut. Capt. 3, 5, 14 Brix. (Fleck., dilaceravisti, v. dilacero).

    Lewis & Short latin dictionary > delacero

  • 9 dilacero

    dī-lăcĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to tear to pieces, to tear apart (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.: dilaceranda feris dabor, * Cat. 64, 152; cf. Ov. H. 12, 116:

    dominum (canes),

    id. M. 3, 250:

    natum,

    id. H. 11, 112:

    muliebre corpus tormentis,

    Tac. A. 15, 57:

    aliquid (spiculā),

    to lacerate, wound, Cels. 7, 5, 2:

    leonem,

    Vulg. Judic. 14, 6.—
    II.
    Trop.:

    annum integrum ad dilacerandam rem publicam quaerere,

    Cic. Mil. 9, 24:

    res publica dilacerata,

    Sall. J. 41, 5 Kritz. (prob. an imitation of Thuc. 3, 82 fin.):

    malis consultis animus dilaceratur,

    Tac. A. 6, 6 fin.; cf.

    opes,

    Ov. H. 1, 90 Loers.:

    gentem,

    Vulg. Isa. 18, 2:

    (dilaceravisti,

    Plaut. Capt. 3, 5, 14 Fleck.; others, delac-).

    Lewis & Short latin dictionary > dilacero

  • 10 divello

    dī-vello, velli (Ov. M. 11, 38;

    but divulsi,

    Sen. Hippol. 1173), vulsum, 3, v. a.
    I.
    To rend asunder, to tear in pieces, to separate violently, to tear (class.; cf.: findo, scindo, dirimo, segrego, secerno).
    A.
    Lit.:

    res a natura copulatas audebit divellere,

    Cic. Off. 3, 18 fin.:

    corpus, et undis spargere,

    Verg. A. 4, 600; so,

    corpus,

    Ov. M. 4, 112:

    agnam,

    Hor. S. 1, 8, 27; cf.:

    suos artus lacero morsu,

    Ov. M. 8, 878:

    membra,

    id. Tr. 3, 9, 27; id. M. 13, 865 et saep.:

    magnos montes manibus,

    i. e. to cleave, Lucr. 1, 202; cf.:

    mediam partem quercus (with discidere),

    Gell. 15, 16, 3:

    nodos manibus,

    to untie, Verg. A. 2, 220:

    paenulam sentibus,

    Suet. Ner. 48:

    nubem,

    Lucr. 6, 203; cf.:

    moenia mundi,

    id. 6, 122.—
    B.
    Trop., to tear violently apart, remove, destroy, sunder:

    commoda civium,

    Cic. Off. 2, 23, 82:

    rem dissolutam divulsamque conglutinare,

    id. de Or. 1, 41, 188; cf. id. ib. 3, 6, 24:

    affinitas divelli nullo modo poterat,

    to be dissolved, destroyed, id. Quint. 6, 25; cf.

    amicitiam,

    Sen. Ep. 6; and:

    amorem querimoniis,

    Hor. C. 1, 13, 19:

    somnos (cura),

    id. Ep. 1, 10, 18:

    distineor et divellor dolore,

    am distracted, Cic. Planc. 33, 79.—
    II.
    (Like distraho, II.) To tear away, separate, remove from something (class.).
    A.
    Lit.:

    membra divellere ac distrahere,

    Cic. Sull. 20 fin.:

    aliquem ab aliquo,

    id. Cat. 2, 10, 22; id. Mil. 36:

    liberos a parentum complexu,

    Sall. C. 51, 9;

    for which: aliquem dulci amplexu,

    Verg. A. 8, 568; cf.:

    Damalin adultero,

    Hor. C. 1, 36, 19:

    nec me umquam Gyas (sc. a te),

    id. ib. 2, 17, 15.—
    B.
    Trop.:

    sapientiam, temperantiam, a voluptate divellere ac distrahere,

    Cic. Fin. 1, 16, 50. —So of persons, to draw away from one in feeling, to estrange:

    qui a me mei servatorem capitis divellat ac distrahat,

    Cic. Planc. 42, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > divello

  • 11 lacer

    lăcer ( lăcĕrus quoted by Prisc. 901 [p. 1026] P.), ĕra, ĕrum, adj. [root lak-, to tear; Gr. lakeros, torn; lakkos, lake; Lat. lacero, lacus, lacuna, lāma; Irish, loch; Engl. lake], mangled, lacerated, torn to pieces.
    I.
    Lit. (not in Cic. or Cæs.):

    homo,

    Lucr. 3, 403:

    corpus,

    Liv. 1, 28; Plin. 2, 63, 63, § 156:

    corpus verberibus,

    Just. 21, 4, 7: cui quod membrum lacerum laesumve est, Masur. Sab. ap. Gell. 4, 2, 15:

    Deiphobum lacerum crudeliter ora,

    mutilated, Verg. A. 6, 495; so,

    artus avolsaque membra et funus lacerum tellus habet,

    id. ib. 9, 491.—Of the hair:

    nec modus aut pennis, laceris aut crinibus, ignem spargere,

    Stat. S. 1, 1, 133; Sil. 6, 560; Claud. Rapt. Pros. 3, 177:

    vestis,

    Tac. H. 3, 10:

    tectorum vestigia lacera et semusta,

    id. A. 15, 40:

    puppis,

    Ov. H. 2, 45:

    insignia,

    Stat. Th. 10, 8:

    lacerae unguibus venae,

    Sen. Phoen. 162.—
    B.
    Trop. (postAug. and very rare):

    sparsas, atque, ut ita dicam, laceras gentilitates colligere atque conectere,

    families rent and scattered, Plin. Pan. 39, 3.— Poet.:

    castra,

    an army that has lost its general, Sil. 15, 9:

    lacerae domus artus componere,

    Sen. Thyest. 432.—
    * II.
    Transf., act., rending, lacerating (for lacerans):

    morsus,

    Ov. M. 8, 880.

    Lewis & Short latin dictionary > lacer

  • 12 lacerabilis

    lăcĕrābĭlis, e, adj. [lacero], that can be easily lacerated or torn to pieces:

    corpus,

    Aus. Idyll. 15, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > lacerabilis

  • 13 lacerus

    lăcer ( lăcĕrus quoted by Prisc. 901 [p. 1026] P.), ĕra, ĕrum, adj. [root lak-, to tear; Gr. lakeros, torn; lakkos, lake; Lat. lacero, lacus, lacuna, lāma; Irish, loch; Engl. lake], mangled, lacerated, torn to pieces.
    I.
    Lit. (not in Cic. or Cæs.):

    homo,

    Lucr. 3, 403:

    corpus,

    Liv. 1, 28; Plin. 2, 63, 63, § 156:

    corpus verberibus,

    Just. 21, 4, 7: cui quod membrum lacerum laesumve est, Masur. Sab. ap. Gell. 4, 2, 15:

    Deiphobum lacerum crudeliter ora,

    mutilated, Verg. A. 6, 495; so,

    artus avolsaque membra et funus lacerum tellus habet,

    id. ib. 9, 491.—Of the hair:

    nec modus aut pennis, laceris aut crinibus, ignem spargere,

    Stat. S. 1, 1, 133; Sil. 6, 560; Claud. Rapt. Pros. 3, 177:

    vestis,

    Tac. H. 3, 10:

    tectorum vestigia lacera et semusta,

    id. A. 15, 40:

    puppis,

    Ov. H. 2, 45:

    insignia,

    Stat. Th. 10, 8:

    lacerae unguibus venae,

    Sen. Phoen. 162.—
    B.
    Trop. (postAug. and very rare):

    sparsas, atque, ut ita dicam, laceras gentilitates colligere atque conectere,

    families rent and scattered, Plin. Pan. 39, 3.— Poet.:

    castra,

    an army that has lost its general, Sil. 15, 9:

    lacerae domus artus componere,

    Sen. Thyest. 432.—
    * II.
    Transf., act., rending, lacerating (for lacerans):

    morsus,

    Ov. M. 8, 880.

    Lewis & Short latin dictionary > lacerus

  • 14 lanio

    1.
    lănĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf. lacer, daknô], to tear or rend in pieces, to mangle, lacerate (class.; cf.: lacero, discerpo, dilanio).
    I.
    Lit.:

    hominem,

    Cic. Fam. 7, 1, 3:

    corpora a feris laniata,

    id. Tusc. 1, 45, 108:

    lanianda viscera praebere,

    Liv. 9, 1, 9:

    laniando dentibus hostem exspirare,

    id. 22, 51, 9:

    foede crura brachiaque,

    Tac. H. 1, 41:

    vestem,

    Ov. M. 5, 398:

    vestes,

    Quint. 11, 3, 174:

    Priamiden laniatum corpore toto vidit,

    Verg. A. 6, 494:

    digitis ora,

    Ov. A. A. 3, 678:

    carmen,

    Dig. 33, 7, 18 init. —With Gr. acc.:

    flavos Lavinia crinīs, Et roseas laniata genas,

    Verg. A. 12, 606:

    comas,

    Ov. M. 4, 139.— Transf., poet.:

    venti mundum laniant,

    Ov. M. 1, 60:

    laniata classis,

    id. H. 7, 175.—
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose):

    et tua sacrilegae laniarunt carmina linguae,

    Ov. R. Am. 367:

    vitia cor laniant,

    Sen. Ep. 51, 13.
    2.
    lănĭo, ōnis, m. [1. lanio], a butcher (post-class.):

    lanionis instrumentum,

    Dig. 33, 7, 18; 1, 2, 2, § 24:

    quis tibi tunc, lanio, cernenti talia sensus,

    Sedul. Carm. 2, 127.

    Lewis & Short latin dictionary > lanio

См. также в других словарях:

  • lacero — / latʃero/ agg. [dal lat. lacer ĕra ĕrum ]. 1. [per lo più di tessuto, che presenta strappi: biancheria l. ] ▶◀ consunto, (lett.) dilacerato, frusto, liso, logorato, logoro, sbrindellato, sdrucito, stracciato, strappato. ◀▶ intatto, integro,… …   Enciclopedia Italiana

  • lácero — adj. Feito em pedaços; lacerado …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • lacero — lacero, ra sustantivo masculino,f. 1. Uso/registro: restringido. Funcionario municipal que recoge los perros callejeros y los lleva a la perrera: Los laceros recogen los perros vagabundos. 2. Cazador, en general furtivo, que atrapa a los animales …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • lacero — 1. m. Persona diestra en manejar el lazo para apresar toros, caballos, etc. 2. Cazador que se dedica a coger con lazos la caza menor, por lo común furtivamente. 3. Empleado municipal encargado de recoger perros vagabundos …   Diccionario de la lengua española

  • lacero — {{#}}{{LM L23230}}{{〓}} {{[}}lacero{{]}}, {{[}}lacera{{]}} ‹la·ce·ro, ra› {{《}}▍ s.{{》}} {{<}}1{{>}} Persona que maneja hábilmente el lazo para atrapar animales: • En el rancho contrataron varios laceros.{{○}} {{<}}2{{>}} Cazador, generalmente… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • lacero — ► sustantivo 1 Persona diestra en manejar el lazo para apresar toros, caballos y otros animales: ■ los laceros exhibieron sus habilidades en el rodeo . 2 CAZA Cazador, por lo general furtivo, que utiliza lazos para la caza menor. 3 OFICIOS Y… …   Enciclopedia Universal

  • lacero — 1là·ce·ro s.m. 1. BU usura, logorio | ciò che viene consumato con l uso 2. TS cart. insieme dei materiali cartacei che vengono macerati e riutilizzati per fabbricare altra carta {{line}} {{/line}} DATA: 1869. ETIMO: der. di lacerare. 2là·ce·ro… …   Dizionario italiano

  • lacero — {{hw}}{{lacero}}{{/hw}}agg. 1 Strappato o stracciato in più punti o in più pezzi: carni lacere; stracci laceri | Ferita lacera, prodotta per strappamento | Ferita lacero contusa, prodotta per strappamento e compressione. 2 (est.) Detto di persona …   Enciclopedia di italiano

  • lacero — lacero1 pl.m. laceri lacero1 sing.f. lacera lacero1 pl.f. lacere lacero2 pl.m. laceri …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • lacero — Sinónimos: ■ vaquero, gaucho, jinete, llanero, trampero, apresador …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • lacero — agg. strappato, stracciato, squarciato, rotto □ logoro, frusto, povero, consunto, consumato, liso, sbrindellato, sdrucito, cencioso CONTR. intatto, integro, nuovo □ rammendato, rappezzato …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»