Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

crīminor

  • 1 crīminor

        crīminor ātus, ārī, dep.    [crimen], to accuse of crime, complain of, impeach, calumniate: me tibi, T.: apud alqm nos: alios apud populum, L.—To complain of, charge, denounce: potentiam meam invidiose: nescio quid de illā tribu: (amicitiam) a me violatam esse: Carthaginiensīs ante tempus digressos, S.
    * * *
    criminari, criminatus sum V DEP
    accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations

    Latin-English dictionary > crīminor

  • 2 criminor

    crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].
    (α).
    With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.):

    hanc metui ne me criminaretur tibi,

    Ter. Eun. 5, 2, 16; so,

    aliquem alicui,

    Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under b:

    Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc.,

    Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8:

    Patres,

    id. 31, 6, 4:

    auctores,

    Quint. 1, 5, 11:

    inopinantem,

    Suet. Tib. 64 al. —
    (β).
    With things as objects, to complain of, to charge with:

    quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur,

    Cic. Mil. 5, 12; so,

    res gestas argumentando crimenve dissolvere,

    id. Opt. Gen. 5, 15:

    nescio quid de illā tribu,

    id. Planc. 16, 38:

    auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli,

    Tac. H. 1, 87 fin.:

    rhetoricen vitiis,

    Quint. 2, 17, 26:

    humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri,

    Curt. 4, 1, 24:

    senatusconsultum absenti principi,

    Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. a supra.—With acc. and inf.:

    de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam,

    Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—
    (γ).
    Absol., to accuse, criminate:

    neque ego vos ultum injurias hortor... neque discordias, ut illi criminantur,

    Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:

    Tiberio criminante,

    Suet. Calig. 7; 30.

    Lewis & Short latin dictionary > criminor

  • 3 criminor

    to accuse / complain of

    Latin-English dictionary of medieval > criminor

  • 4 crimino

    crīmĭno, āre, 1, v. a.; collat. form of criminor, to accuse, make an accusation:

    aliquem apud aliquem,

    Plaut. Ps. 1, 5, 78.— Absol.: apud aliquem, Enn. ap. Non. p. 470, 16 (Sat. v. 9 Vahl.).—
    B.
    Pass.:

    Sullanas res defendere criminor,

    Cic. Agr. 3, 4, 13 dub. Orell. N. cr.:

    criminatum esse ab aliquo,

    Hyg. Astr. 2, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > crimino

  • 5 crīminātiō

        crīminātiō ōnis, f    [criminor], an accusation, complaint, calumny: criminatione in me uti: tua: speciosa, L.: ab aliquo adlatae.
    * * *
    accusation, complaint, charge, indictment; making of an accusation

    Latin-English dictionary > crīminātiō

  • 6 concriminor

    con-crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. n., to make bitter accusations, to complain:

    advorsum aliquem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 87.

    Lewis & Short latin dictionary > concriminor

  • 7 criminatio

    crīmĭnātĭo, ōnis, f. [criminor], an accusation, complaint, calumny (in good prose):

    criminatione in me absentem uti,

    Cic. Agr. 3, 1, 3:

    criminatio tua quae est? Roscium cum Flavio pro societate decidisse,

    id. Rosc. Com. 13, 37; id. de Or. 2, 79, 321; Liv. 1, 54, 8 al.—In plur., Cic. Lael. 18, 65; Liv. 7, 5, 1; 9, 26, 19; Tac. A. 6, 25; Suet. Caes. 55; Just. 12, 14, 3 al.

    Lewis & Short latin dictionary > criminatio

  • 8 improbo

    imprŏbo ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.):

    hoc negas te. posse nec approbare nec improbare,

    Cic. Ac. 2, 30, 96:

    haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur,

    id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95:

    ego ista studia non improbo, moderata modo sint,

    id. de Or. 2, 37, 156:

    improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt,

    id. Off. 1, 42, 150:

    Curio utrumque improbans consilium,

    Caes. B. C. 2, 31, 1:

    per improbaturum haec Jovem,

    Hor. Epod. 5, 8:

    judicium,

    to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175;

    2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret,

    id. Font. 4, 7:

    Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus,

    Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137:

    (Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc.,

    derides, Ov. M. 14, 521.—Esp. in law, to overrule an opinion or judgment:

    sententiam,

    Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.— Absol.:

    qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc.,

    Caes. B. C. 1, 32, 3:

    inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni,

    Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > improbo

  • 9 inprobo

    imprŏbo ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.):

    hoc negas te. posse nec approbare nec improbare,

    Cic. Ac. 2, 30, 96:

    haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur,

    id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95:

    ego ista studia non improbo, moderata modo sint,

    id. de Or. 2, 37, 156:

    improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt,

    id. Off. 1, 42, 150:

    Curio utrumque improbans consilium,

    Caes. B. C. 2, 31, 1:

    per improbaturum haec Jovem,

    Hor. Epod. 5, 8:

    judicium,

    to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175;

    2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret,

    id. Font. 4, 7:

    Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus,

    Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137:

    (Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc.,

    derides, Ov. M. 14, 521.—Esp. in law, to overrule an opinion or judgment:

    sententiam,

    Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.— Absol.:

    qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc.,

    Caes. B. C. 1, 32, 3:

    inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni,

    Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inprobo

  • 10 obicio

    ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:

    objexis,

    id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).
    I.
    Lit.:

    ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,

    Plaut. Mil. 2, 1, 70:

    si alia quae obiciant non habuerint,

    Varr. R. R. 2, 4, 15:

    cibum canibus,

    Plin. 8, 40, 61, § 145:

    parricidae corpus feris,

    Cic. Rosc. Am. 26:

    offam (Cerbero),

    Verg. A. 6, 420:

    pisces diripiunt carnes objectas,

    Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:

    aliquem feris,

    Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:

    vivos homines laniandos obicere,

    Suet. Ner. 37:

    florem veteris vini naribus,

    to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:

    si tale visum objectum est a deo dormienti,

    brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:

    huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,

    to be exposed, id. Mil. 14, 37:

    exercitum tantae magnitudinis flumini,

    Caes. B. C. 1, 64, 4:

    ne objexis manum,

    don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —
    B.
    In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:

    Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,

    Cic. Pis. 33, 81:

    carros pro vallo,

    Caes. B. G. 1, 26:

    ericium portis,

    id. B. C. 3, 67:

    faucibus portūs navem submersam,

    id. ib. 3, 39;

    3, 66: se hostium telis,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    se ei objecit,

    Nep. Hann. 5, 1:

    maximo aggere objecto,

    Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:

    objecta tela perfregit,

    Cic. Har. Resp. 23, 49:

    scutum,

    Liv. 2, 10:

    hastas,

    id. 36, 18:

    clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,

    oppose, Verg. A. 2, 444:

    objecit sese ad currum,

    threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:

    noctem peccatis et fraudibus obice nubem,

    Hor. Ep. 1, 16, 62:

    nubem oculis,

    Ov. M. 12, 32:

    plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,

    Cic. Fin. 1, 14, 47:

    consulem morti,

    to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:

    obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,

    id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:

    numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,

    Cic. Arch. 6, 14:

    obicere se in impetus profligatorum hominum,

    id. ib. 6, 14. —With adversus:

    se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,

    Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:

    alicui eam mentem, ut patriam prodat,

    to suggest, Liv. 5, 15:

    alicui lucrum,

    to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:

    sollicitudinem,

    to cause, id. Mil. 3, 1, 29:

    terrorem hosti,

    Liv. 27, 1:

    spem,

    id. 6, 14:

    furorem alicui objecit,

    Cic. Rosc. Am. 14, 40:

    rabiem canibus,

    Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:

    mihi mala res obicitur aliqua,

    Plaut. Merc. 2, 3, 5:

    malum mihi obicitur,

    Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:

    obicitur animo metus,

    Cic. Tusc. 2, 4, 10.—
    2.
    To put in the way, interpose:

    omnis exceptio interponitur a reo,

    Gai. Inst. 4, 119:

    cui dilatoria obicitur exceptio,

    id. ib. 4, 123.—
    B.
    In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:

    criminor, exprobro): facinora,

    Plaut. Mil. 3, 1, 25:

    alicui multa probra,

    Cic. de Or. 2, 70, 285:

    ignobilitatem alicui,

    id. Phil. 3, 6, 15:

    obicit mihi, me ad Baias fuisse,

    id. Att. 1, 16, 10:

    parcius ista viris obicienda memento,

    Verg. E. 3, 7.—With quod:

    Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:

    crimen,

    Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:

    de Cispio mihi igitur obicies? etc.,

    Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:

    nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,

    Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.
    A.
    Lying before or opposite:

    insula objecta Alexandriae,

    Caes. B. C. 3, 112:

    silva pro nativo muro,

    id. B. G. 6, 10:

    flumina,

    Verg. G. 3, 253:

    Cyprus Syriae objecta,

    Plin. 5, 31, 35, § 129.—
    B.
    Exposed; constr. with dat. or ad:

    objectus fortunae,

    Cic. Tusc. 1, 46, 111:

    invidiae,

    Plin. 29, 1, 8, § 20:

    ad omnes casus,

    Cic. Fam. 6, 4, 3.—
    C.
    Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:

    de objectis non confiteri,

    Cic. Dom. 35, 93:

    objecta vel negare vel defendere vel minuere,

    Quint. 7, 2, 29:

    objecta diluere,

    id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > obicio

  • 11 objecta

    ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:

    objexis,

    id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).
    I.
    Lit.:

    ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,

    Plaut. Mil. 2, 1, 70:

    si alia quae obiciant non habuerint,

    Varr. R. R. 2, 4, 15:

    cibum canibus,

    Plin. 8, 40, 61, § 145:

    parricidae corpus feris,

    Cic. Rosc. Am. 26:

    offam (Cerbero),

    Verg. A. 6, 420:

    pisces diripiunt carnes objectas,

    Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:

    aliquem feris,

    Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:

    vivos homines laniandos obicere,

    Suet. Ner. 37:

    florem veteris vini naribus,

    to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:

    si tale visum objectum est a deo dormienti,

    brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:

    huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,

    to be exposed, id. Mil. 14, 37:

    exercitum tantae magnitudinis flumini,

    Caes. B. C. 1, 64, 4:

    ne objexis manum,

    don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —
    B.
    In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:

    Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,

    Cic. Pis. 33, 81:

    carros pro vallo,

    Caes. B. G. 1, 26:

    ericium portis,

    id. B. C. 3, 67:

    faucibus portūs navem submersam,

    id. ib. 3, 39;

    3, 66: se hostium telis,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    se ei objecit,

    Nep. Hann. 5, 1:

    maximo aggere objecto,

    Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:

    objecta tela perfregit,

    Cic. Har. Resp. 23, 49:

    scutum,

    Liv. 2, 10:

    hastas,

    id. 36, 18:

    clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,

    oppose, Verg. A. 2, 444:

    objecit sese ad currum,

    threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:

    noctem peccatis et fraudibus obice nubem,

    Hor. Ep. 1, 16, 62:

    nubem oculis,

    Ov. M. 12, 32:

    plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,

    Cic. Fin. 1, 14, 47:

    consulem morti,

    to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:

    obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,

    id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:

    numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,

    Cic. Arch. 6, 14:

    obicere se in impetus profligatorum hominum,

    id. ib. 6, 14. —With adversus:

    se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,

    Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:

    alicui eam mentem, ut patriam prodat,

    to suggest, Liv. 5, 15:

    alicui lucrum,

    to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:

    sollicitudinem,

    to cause, id. Mil. 3, 1, 29:

    terrorem hosti,

    Liv. 27, 1:

    spem,

    id. 6, 14:

    furorem alicui objecit,

    Cic. Rosc. Am. 14, 40:

    rabiem canibus,

    Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:

    mihi mala res obicitur aliqua,

    Plaut. Merc. 2, 3, 5:

    malum mihi obicitur,

    Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:

    obicitur animo metus,

    Cic. Tusc. 2, 4, 10.—
    2.
    To put in the way, interpose:

    omnis exceptio interponitur a reo,

    Gai. Inst. 4, 119:

    cui dilatoria obicitur exceptio,

    id. ib. 4, 123.—
    B.
    In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:

    criminor, exprobro): facinora,

    Plaut. Mil. 3, 1, 25:

    alicui multa probra,

    Cic. de Or. 2, 70, 285:

    ignobilitatem alicui,

    id. Phil. 3, 6, 15:

    obicit mihi, me ad Baias fuisse,

    id. Att. 1, 16, 10:

    parcius ista viris obicienda memento,

    Verg. E. 3, 7.—With quod:

    Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:

    crimen,

    Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:

    de Cispio mihi igitur obicies? etc.,

    Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:

    nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,

    Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.
    A.
    Lying before or opposite:

    insula objecta Alexandriae,

    Caes. B. C. 3, 112:

    silva pro nativo muro,

    id. B. G. 6, 10:

    flumina,

    Verg. G. 3, 253:

    Cyprus Syriae objecta,

    Plin. 5, 31, 35, § 129.—
    B.
    Exposed; constr. with dat. or ad:

    objectus fortunae,

    Cic. Tusc. 1, 46, 111:

    invidiae,

    Plin. 29, 1, 8, § 20:

    ad omnes casus,

    Cic. Fam. 6, 4, 3.—
    C.
    Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:

    de objectis non confiteri,

    Cic. Dom. 35, 93:

    objecta vel negare vel defendere vel minuere,

    Quint. 7, 2, 29:

    objecta diluere,

    id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > objecta

  • 12 objicio

    ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:

    objexis,

    id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).
    I.
    Lit.:

    ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,

    Plaut. Mil. 2, 1, 70:

    si alia quae obiciant non habuerint,

    Varr. R. R. 2, 4, 15:

    cibum canibus,

    Plin. 8, 40, 61, § 145:

    parricidae corpus feris,

    Cic. Rosc. Am. 26:

    offam (Cerbero),

    Verg. A. 6, 420:

    pisces diripiunt carnes objectas,

    Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:

    aliquem feris,

    Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:

    vivos homines laniandos obicere,

    Suet. Ner. 37:

    florem veteris vini naribus,

    to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:

    si tale visum objectum est a deo dormienti,

    brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:

    huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,

    to be exposed, id. Mil. 14, 37:

    exercitum tantae magnitudinis flumini,

    Caes. B. C. 1, 64, 4:

    ne objexis manum,

    don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —
    B.
    In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:

    Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,

    Cic. Pis. 33, 81:

    carros pro vallo,

    Caes. B. G. 1, 26:

    ericium portis,

    id. B. C. 3, 67:

    faucibus portūs navem submersam,

    id. ib. 3, 39;

    3, 66: se hostium telis,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    se ei objecit,

    Nep. Hann. 5, 1:

    maximo aggere objecto,

    Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:

    objecta tela perfregit,

    Cic. Har. Resp. 23, 49:

    scutum,

    Liv. 2, 10:

    hastas,

    id. 36, 18:

    clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,

    oppose, Verg. A. 2, 444:

    objecit sese ad currum,

    threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:

    noctem peccatis et fraudibus obice nubem,

    Hor. Ep. 1, 16, 62:

    nubem oculis,

    Ov. M. 12, 32:

    plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,

    Cic. Fin. 1, 14, 47:

    consulem morti,

    to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:

    obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,

    id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:

    numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,

    Cic. Arch. 6, 14:

    obicere se in impetus profligatorum hominum,

    id. ib. 6, 14. —With adversus:

    se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,

    Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:

    alicui eam mentem, ut patriam prodat,

    to suggest, Liv. 5, 15:

    alicui lucrum,

    to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:

    sollicitudinem,

    to cause, id. Mil. 3, 1, 29:

    terrorem hosti,

    Liv. 27, 1:

    spem,

    id. 6, 14:

    furorem alicui objecit,

    Cic. Rosc. Am. 14, 40:

    rabiem canibus,

    Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:

    mihi mala res obicitur aliqua,

    Plaut. Merc. 2, 3, 5:

    malum mihi obicitur,

    Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:

    obicitur animo metus,

    Cic. Tusc. 2, 4, 10.—
    2.
    To put in the way, interpose:

    omnis exceptio interponitur a reo,

    Gai. Inst. 4, 119:

    cui dilatoria obicitur exceptio,

    id. ib. 4, 123.—
    B.
    In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:

    criminor, exprobro): facinora,

    Plaut. Mil. 3, 1, 25:

    alicui multa probra,

    Cic. de Or. 2, 70, 285:

    ignobilitatem alicui,

    id. Phil. 3, 6, 15:

    obicit mihi, me ad Baias fuisse,

    id. Att. 1, 16, 10:

    parcius ista viris obicienda memento,

    Verg. E. 3, 7.—With quod:

    Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:

    crimen,

    Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:

    de Cispio mihi igitur obicies? etc.,

    Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:

    nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,

    Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.
    A.
    Lying before or opposite:

    insula objecta Alexandriae,

    Caes. B. C. 3, 112:

    silva pro nativo muro,

    id. B. G. 6, 10:

    flumina,

    Verg. G. 3, 253:

    Cyprus Syriae objecta,

    Plin. 5, 31, 35, § 129.—
    B.
    Exposed; constr. with dat. or ad:

    objectus fortunae,

    Cic. Tusc. 1, 46, 111:

    invidiae,

    Plin. 29, 1, 8, § 20:

    ad omnes casus,

    Cic. Fam. 6, 4, 3.—
    C.
    Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:

    de objectis non confiteri,

    Cic. Dom. 35, 93:

    objecta vel negare vel defendere vel minuere,

    Quint. 7, 2, 29:

    objecta diluere,

    id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > objicio

  • 13 repraehendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > repraehendo

  • 14 repraendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > repraendo

  • 15 reprehendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > reprehendo

См. также в других словарях:

  • ԲԱՂԲԱՂԵՄ — (եցի.) NBH 1 427 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 6c, 8c, 11c, 12c αἱτιάομαι causor, criminor, σκήπτω fingo, praetexo Կցկցել. կարկատել. ստութեամբ յօգնել բաղայս, այսինքն պատճառանս վասն իւր, կամ մեղադրանս ʼի վերայ այլոց. պատճառել.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԲԱՆՍԱՐԿԵՄ — (եցի.) NBH 1 437 Chronological Sequence: Unknown date, 7c, 10c, 12c, 13c ն. διαβάλλω traduco, defero, calumnior, criminor Բանս ʼի մէջ արկանել քսութեան. չարախօսել. պարսաւել. մատնել. ընդ վայր հարկանել. զրպարտել. բամբասել. բան խառնել, քաշքշել,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԲԱՍՐԵՄ — (եցի.) NBH 1 440 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 10c, 13c ն. αἱτιάομαι criminor, incuso Իսկ Բասրելի. ἑπίληπτον reprehensibile Ըստդտանել. յանցաւոր ցուցանել. մեղադրել. բամբասել. պարսաւել. եպերել. անդոսնել. նախատել …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԶՐԱԲԱՆԵՄ — (եցի.) NBH 1 0751 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 9c, 12c, 13c, 14c ն. ματαιόω vanum reddo, vel inaniter loquor, confingo, nugor եւ criminor Զուր բանս բարբառել. մտացածին զրոյցս յօդել. ստել. զրպարտել. բամբասել. ... *Զրաբանեն …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՄԵՂ — ( ) NBH 2 0246 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 12c, 13c գ. ἀμαρτία peccatum ἅδικον injuriosum ἕλλειμα, πλημμέλεια , αἱτία delictum, culpa. Եզականն բառիս Մեղք, անհոլով. (լծ. լտ. մա՛լում. չար). Յանցանք. վնաս. գործ անիրաւ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՅԱՉԱՂԵՄ — (եցի.) NBH 2 0329 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 9c, 11c, 12c ն. ՅԱՉԱՂԵՄ ՅԱՉԱՂԻՄ. βασκαίνω fascino եւ invideo, odio habeo, criminor, obtrecto. Չարակնել. մախալ. նախանձիլ. եւ առ նախանձու զչարիլ՝ ընդ վայր հարկանել՝… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՉԱՐԱԽՕՍԵՄ — (եցի.) NBH 2 0566 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 8c չ. եւ ն. καταλαλέω maledico, obloquor διαβάλλω, ἑνδιαβάλλω defero, traduco, criminor. Չարիս խօսել զումեքէ կամ ընդդէմ ուրուք. բամբասել. զրպարտել. գէշ խօսիլ ուրիշի վրայ, անունը աւրել …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՊԱՐՍԱՒԵՄ — (եցի.) NBH 2 0640 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 10c, 12c ն. ψοφέω, μέμφομαι vitupero, vitio verto, reprehendo, incuso, criminor. Պարսաւանս դնել. անարգել. գսրովել. մեղադրել. անդոսնել, ընդ վայր հարկանալ. վար զարնել …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՎՆԱՍԱԲԱՆԵՄ — (եցի.) NBH 2 0828 Chronological Sequence: 13c ն. αἱτιῶμαι criminor, accuso, culpo, incuso. Վնասակար ցուցանել. զվնասնյառաջ բերելով՝ ամբաստանել. պարտաւոր առնել. *Ոչ զսոսա ամբաստանելով եւ սրամտութեամբ յիշէ, եւ ոչ վնասաբանէ ինչ: Պարզաբար յափշտակել… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՔՍԵՄ — (եցի.) NBH 2 1014 Chronological Sequence: 5c, 6c, 10c, 13c ն. ՔՍԵՄ կամ ՔՍՍԵՄ. διαβάλλω calumnior, defero, criminor. Քսու լինելով խօսել. քսութիւն առնել. բանսարկել. բամբասել. չարախօսել դաղտ. նատնել՝ փասքուս լինելով. բան խառնել, մուր քսել. *Արտաքոյ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • criminar — v. tr. 1. Ter como criminoso. 2. Imputar crime a. 3. Acusar.   ‣ Etimologia: latim criminor, ari, acusar, caluniar …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»