Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

cognomine

  • 1 Cognomine

    по призванию

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Cognomine

  • 2 cōgnōmen

        cōgnōmen inis, n    [com- + GNA-], a surname, second-name, family-name (added to the name of the gens to distinguish the family): T. Manlius, qui Galli torque detracto cognomen (sc. Torquati) invenit: sapientis: Crassus cognomine Dives: Mercuriale Imposuere mihi cognomen, H.: nationis magis quam generis uti cognomine: Diocles est, Popilius cognomine: duo quorum alteri Capitoni cognomen est: cognomen cui Africano ex virtute fuit, Cs.: Tardo cognomen pingui damus, we call the slow man stupid, H.—In gen., a name: locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt, V.: Chaonios cognomine campos a Chaone dixit, V.: prisca locorum, Pr.
    * * *
    surname, family/3rd name; name (additional/derived from a characteristic)

    Latin-English dictionary > cōgnōmen

  • 3 cognomen

    cōgnōmen, minis, n. (co und gnomen = nomen), der Zuname, a) der Zuname, der Familienname, der zum Geschlechtsnamen (nomen) noch hinzukam (wie Cicero zur gens Tullia), dann auch (wie das spätere agnomen, f. d.) der Beiname, den man wegen einer großen Tat, einer besonderen Eigenschaft erlangte (zB. Africanus, Asiaticus, als Sieger in A., od. Sapiens), c. patris patriae, Suet.: alci cognomen Coriolano od. Capitoni est, Cic. u. Liv.: dare alci cognomen pingui, Hor.: c. id deferre alci, Tiber. bei Suet.: c. addere alci, Liv.: cognomen habere Sapientis, Cic.: Tarquinius, cui Superbo cognomen facta indiderunt, Liv.: inde Salinator Livio inditum cognomen, Liv.: erit c. id tibi per te partum, quod habes adhuc a nobis hereditarium, Cic.: c. imponere alci, Sen. rhet., alci ab alqo, Liv. epit.: unde frequentia Mercuriale imposuere mihi cognomen compita, Hor.: cognomen sumere od. trahere od. sibi arripere ex alqa re, Cic.: cognomen capere ex alqa re, Prisc.: complura cognomina assumere, Suet.: c. invenire torque detracto, Cic.: primum hoc c. accepisse, Plin.: qui cognomen frugalitatis, nisi accepisset, ipse peperisset, Cic.: primum hoc c. sibi vindicavisse, Suet. – Abl. cognomine mit dem Beinamen in gleichem Kasus mit der Person, Pompeium cognomine Maculam, Macr.: Peregrinum illum cognomine Protea, Amm. – b) die appellative Benennung einer Örtlichkeit, weil bei terra od. urbs od. flumen der eigentliche Name als Beiname erscheint, der spezielle Name (s. Ladewig Verg. Aen. 3, 702), zB. Hesperiam Graii cognomine dicunt, Verg. Aen. 3, 163: urbem Ascanius clari condet cognominis Albam, Verg. Aen. 8, 48: sacra diesque canam et cognomina prisca locorum, Prop. 4, 1, 69: pervenit ad fluvium (miri cognominis) Urbem, Claud. b. Get. 555. – c) = nomen adiectivum, das Adjektiv, Charis. 124, 28 K. Varro LL. 8, 17.

    lateinisch-deutsches > cognomen

  • 4 cognomen

    cōgnōmen, minis, n. (co und gnomen = nomen), der Zuname, a) der Zuname, der Familienname, der zum Geschlechtsnamen (nomen) noch hinzukam (wie Cicero zur gens Tullia), dann auch (wie das spätere agnomen, f. d.) der Beiname, den man wegen einer großen Tat, einer besonderen Eigenschaft erlangte (zB. Africanus, Asiaticus, als Sieger in A., od. Sapiens), c. patris patriae, Suet.: alci cognomen Coriolano od. Capitoni est, Cic. u. Liv.: dare alci cognomen pingui, Hor.: c. id deferre alci, Tiber. bei Suet.: c. addere alci, Liv.: cognomen habere Sapientis, Cic.: Tarquinius, cui Superbo cognomen facta indiderunt, Liv.: inde Salinator Livio inditum cognomen, Liv.: erit c. id tibi per te partum, quod habes adhuc a nobis hereditarium, Cic.: c. imponere alci, Sen. rhet., alci ab alqo, Liv. epit.: unde frequentia Mercuriale imposuere mihi cognomen compita, Hor.: cognomen sumere od. trahere od. sibi arripere ex alqa re, Cic.: cognomen capere ex alqa re, Prisc.: complura cognomina assumere, Suet.: c. invenire torque detracto, Cic.: primum hoc c. accepisse, Plin.: qui cognomen frugalitatis, nisi accepisset, ipse peperisset, Cic.: primum hoc c. sibi vindicavisse, Suet. – Abl. cognomine mit dem Beinamen in gleichem Kasus mit der Person, Pompeium cognomine Maculam, Macr.: Peregrinum illum cognomine Protea, Amm. – b) die appellative Benennung einer
    ————
    Örtlichkeit, weil bei terra od. urbs od. flumen der eigentliche Name als Beiname erscheint, der spezielle Name (s. Ladewig Verg. Aen. 3, 702), zB. Hesperiam Graii cognomine dicunt, Verg. Aen. 3, 163: urbem Ascanius clari condet cognominis Albam, Verg. Aen. 8, 48: sacra diesque canam et cognomina prisca locorum, Prop. 4, 1, 69: pervenit ad fluvium (miri cognominis) Urbem, Claud. b. Get. 555. – c) = nomen adiectivum, das Adjektiv, Charis. 124, 28 K. Varro LL. 8, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognomen

  • 5 cognominis

    cognōmĭnis, e (abl. cognomine, v. the foll.; cf.: bimestris, coelestis al.), adj. [cognomen], like - named, of the same name (mostly poet. or in post-Aug. prose); with gen., dat., or absol.:

    duae germanae meretrices cognomines,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 5:

    cognomine Insubribus pago Haeduorum,

    Liv. 5, 34, 9 Weissenb. ad loc.:

    flumen Absarrum cum castello cognomine,

    Plin. 6, 4, 4, § 12:

    mox Asiacae cognomines flumini,

    id. 4, 12, 26, § 82:

    eorum,

    id. 6, 2, 2, § 5; Suet. Vit. 2:

    gaudet cognomine terrā,

    Verg. A. 6, 383 Forbig. ad loc. (Rib. terrae); Suet. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 383:

    cognominem patriae suae Salamina constituit,

    Vell. 1, 1, 1:

    sibi,

    Suet. Oth. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cognominis

  • 6 cognomen

    cognōmĕn, ĭnĭs, (cognōmentum, i), n. [st2]1 [-] surnom (qui s'ajoute au nom propre d'une personne, d'une famille, d'un pays). [st2]2 [-] Virg. Claud. nom, dénomination.
    * * *
    cognōmĕn, ĭnĭs, (cognōmentum, i), n. [st2]1 [-] surnom (qui s'ajoute au nom propre d'une personne, d'une famille, d'un pays). [st2]2 [-] Virg. Claud. nom, dénomination.
    * * *
        Cognomen, penult. prod. huius cognominis, pen. corr. Cic. Surnom, et sobriquet qui se met apres le nom de la parenté et maison.
    \
        Cognomen addere alicui. Liu. Surnommer.
    \
        Asciscere cognomen alicuius rei. Sil. Prendre surnom de quelque chose.
    \
        Consenescit cum huius cognomine cognomen Crassi. Cic. S'abolist.
    \
        Dicere cognomine. Virgil. Surnommer.
    \
        Alteri Capitoni cognomen est. Cicero. L'autre est surnommé Capito.
    \
        Cognomen etiam herbae additum. Surnommee. Plin. Est et altera cyclaminos, cognomine cissenthemos.

    Dictionarium latinogallicum > cognomen

  • 7 (cōgnōminis

        (cōgnōminis e), only abl sing., cognomine, adj.    [cognomen], like-named, of the same name: cognomine Insubribus pago, bearing the same name, L.: gaudet cognomine terrā, V.

    Latin-English dictionary > (cōgnōminis

  • 8 censeo [1]

    1. cēnseo, suī, sum, ēre ( oskisch censaum = censere), begutachten, I) im allg., den Wert einer Sache prüfen, schätzen, taxieren, A) eig.: 1) übh.: si censenda nobis atque aestimanda res sit, Cic. parad. 6, 48: in quo (anulo) censendum nil nisi dantis amor, Ov. am. 2, 15, 2. – 2) insbes., als publiz. t. t.: a) den Namen u. das Vermögen der röm. Bürger schätzen, kontrollieren (das Amt des Zensors, s. cēnsor), censores populi aevitates, suboles, familias pecuniasque censento, Cic. de legg. 3, 7: ne absens censeare, Cic.: censeri omnes homines iussit, Oros.: censebantur eius aetatis lustris ducena quinquagena milia capitum, Liv.: qui minore summā aeris censebantur, Gell.: aliena censendo sua facere, Cic.: censendo (verst. censui) finem facere, Liv. – capite censi, die unterste, ärmste Bürgerklasse, die nicht dem Vermögen nach geschätzt, sondern nur nach Personen gezählt wurde, Sall. Iug. 86, 2; vgl. Gell. 16, 10. § 10 sqq. – sintne ista praedia censui censendo, können sie (als wirkliches Eigentum des Besitzers) in die Zensorliste aufgenommen werden, Cic. Flacc. 79: legem censui censendo dicere, eine Formel, Taxe für die abzuhaltende Zensur feststellen, Liv. 43, 14, 5: censendi formula, diese Formel selbst, die Taxe, Liv. 4, 8, 4. – b) von der in die Zensorliste aufzunehmenden Person selbst, schätzen = als sein Vermögen angeben (so auch als Depon. cēnseor, cēnsus sum, cēnserī), in qua tribu denique ista praedia censuisti? Cic. Flacc. 80: magnum agri modum, Cic.: servos censeri, Cic. – c) subst., cēnsum, ī, n. = census, ūs (no. II, b), Cic. poët. de consul. fr. inc. p. 134 K. (p. 342, 9 ed. Klotz.). – B) übtr.: 1) übh.: censeor cognomine od. nomine, ich werde mit einem Namen angegeben, d.i. es wird mir ein Name beigelegt, quo cognomine censeretur interrogatus, Val. Max. 8, 7. ext. 2: nomen quo tu censeris aiebat, Apul. met. 5, 26 extr.: hoc enim nomine censebatur iam meus dominus, ibid. 8, 25 extr. – censeri de alqo, als zu jmd. gehörig betrachtet werden, Ov. ex Pont. 2, 5, 73; 3, 1, 75. – censeri alqam dilectam inter comites suas, jmd. als Liebling unter seinen Begleiterinnen gelten lassen, Ov. ex Pont. 1, 2, 139. – 2) insbes., censeri alqā re, nach etw. geschätzt werden, durch etw. seinen eigentlichen Wert gewinnen, hic te commilitone censetur, Plin. pan.: multiplici variāque doctrinā, Suet.: divitiis, Val. Max. – II) prägn., (nach Prüfung aller Umstände) seine Ansicht od. Meinung od. sich dahin aussprechen, der Ansicht-, der Meinung sein, raten, anraten, dafürhalten, für zweckmäßig, billig, wahr erachten, 1) im allg.: a) m. Advv.: haud aliter censeo, Ter.: ita prorsus censeo, Cic. – b) mit Acc., u. zwar: α) mit einfachem allg. Acc.: tibi igitur hoc censeo, für dich nun ist mein Rat, Cic.: quid ergo censes? Cic.: quod censueris, faciam, Cic. – β) m. dopp. Acc.: cum aspicias tristem, frugi censeas, Plaut.: quid me od. illum censes? was denkst du von mir od. ihm? (s. Ribbeck Coroll. ad Comic. Lat. fr. p. LXV II. Brix Plaut. trin. 811. Klotz Ter. Andr. 853. p. 85): quid censes munera terrae? Hor.: nec bona censendum, quae Fors infida dedisse valet, Sil. – c) m. ut u. Konj., Plaut. merc. 483. Varr. sat. Men. 550. Cic. de or. 2, 290; od. m. ne u. Konj., Suet. Aug. 94, 3. – d) m. bl. (meist eingeschobenem) Konj. (s. Seyff. Cic. Lael. 5, 17. p. 103. Halm Cic. Cat. 4, 13. Heerw. Liv. 21, 19, 10), ich dächte, dächte ich, censeo eas, Plaut.: magno opere censeo desistas, Cic.: nunc quoque accersas censeo omnes navales terrestresque copias, Liv.: misereamini censeo, Sall.: censeo libens dormias, Fronto. – e) m. Acc. u. Infin.: non vidisse undas me maiores censeo, Plaut.: dum illud, quod miser est, clam esse censet alteros, Acc. fr.: adeon me esse pervicacem censes, Ter.: ego amplius deliberandum censeo, Ter.: im Passiv mit Nom. u. Infin., comoediae, quae consensu omnium Plauti esse censebantur, Gell. 3, 3. § 3. – f) m. Infin.: delubra esse in urbibus censeo, Cic.: cum alii in Palatium redire, alii Capitolium petere, plerique rostra occupanda censerent, Tac.: censeo ergo in propinquo agrum mercari, Col. – g) absol.: rem (den Tatbestand) cum videas, censeas, da kannst du's ermessen, Ter. heaut. 1023. – u. als Ausdruck der Beistimmung od. ironisch der Verneinung, ich denke ( dächte), ich denke ( dächte) doch (vgl. Ussing Plaut. Amph. 959. p. 325 u. die Auslgg. zu Ter. eun. 2, 1, 11), PL. Censen hodie despondebit eam mihi quaeso? TR. Censeo, Plaut.: PH. ego rus ibo atque ibi manebo. PA. Censeo, Ter. – 2) als publiz. t. t., a) in der Beratung für etw. stimmen, sein Votum abgeben, auf etw. antragen, zu etw. raten (konstr. mit folg. Infin. Pass. od. mit folg. Acc. [bes. Partic. Fut. Pass.] u. Jnfin. od. m. folg. ut od. ne m. Konj.; vgl. Fabr Liv. 24, 22, 5; Held Caes. b. c. 1, 67, 1), bona censuerunt reddi, Liv.: reddenda censebat bona, Liv.: captivos reddendos in senatu non censuit, Cic.: plerique censebant, ut noctu iter facerent, Caes. – m. bl. Acc. (s. Nipperd. Tac. ann. 13, 8), pars deditionem, pars eruptionem censebant, Caes.: zugl. m. ne u. Konj., non arma neque secessionem, tantummodo ne amplius sanguinem vestrum praebeatis, censebo, Sall. fr. – b) insbes., t. t. für die Willensentscheidung des Senats (wie iubere für die des populus), beschließen, verordnen, quae Patres censuerunt, vos iubete, Liv.: senatus censuit, uti etc., Caes.: S. P. Q. R. verbis nuntient velle et censere, eos ab armis discedere, Sall.: bellum Samnitibus Patres censuerunt, Liv.: u. so cens. alci alqd (aram, triumphi insignia etc.), zuerkennen, Tac. – / Perf. censiit, Gromat. vet. 231, 1. – Infin. Praes. Pass. censiri, Gromat. vet. 234, 2: u. ders. parag. censerier, Plaut. capt. prol. 15. – Partic. Perf. censītus, Chalcid. Tim. 344. Gromat. vet. 211, 8 u.a. Cod. Iust. 11, 47, 6 sqq. – censen = censesne, Plaut. merc. 461.

    lateinisch-deutsches > censeo [1]

  • 9 cognominis

    cōgnōminis, e, Abl. e (cognomen), I) gleichnamig, gleichen Namens, meretrices, Plaut.: pater, Macr.: filii, Suet.: gaudet cognomine terrā, Verg. – m. Genet., mei, Plaut. fr.: cognomines eorum (Enetorum) Veneti, Plin.: m. Dat., cognomine Insubribus pago, Liv.: cognominem patriae suae Salamina, Vell.: filium cognominem sibi, Suet.: populares suos socero cognomines fecit, Serv. – II) als gramm. t. t. = σύνωνυμος, gleichnamig, gleichbedeutend, Gell. 13, 25 (24), 17. – / Nom. Sing. steht bl. Plaut. fr. bei Serv. Verg. Aen. 6, 383 (dazu Servius: facit hic et haec cognominis).

    lateinisch-deutsches > cognominis

  • 10 censeo

    [st1]1 [-] censĕo, ēre, censŭi, censum: - tr.    - formes arch. - censiit, Grom. = censuit - censiri, Grom. = censeri. - censerier, Plaut. = censeri. - censitus, Chalc.: part. pas. passif. a - recenser, faire le recensement, faire le dénombrement des citoyens et l'évaluation des biens, inscrire au cens.    - censores populi... familias, pecuniasque censento, Cic. Leg. 3: que les censeurs fassent le recensement des familles et des fortunes.    - censum censere: faire le recensement.    - legem censui censendo dicere, Liv.: fixer les règles à suivre pour le recensement.    - capite census, Sall.: inscrit pour sa personne (parce qu'il n'a rien de plus), pauvre, prolétaire.    - avec acc. - census equestrem summam nummorum, Hor. A. P. 383: inscrit comme possédant le cens équestre.    - magnum agri modum censeri, Cic.: être inscrit comme possédant une grande quantité de terrains. b - déclarer (sa fortune au censeur); faire la déclaration de son nom; au passif s'appeler.    - in quā tribu ista praedia censuisti? Cic. Fl.: dans quel tribu as-tu déclaré tes propriétés?    - quo cognomine censeretur interrogatus, Val.-Max.: comme on lui demandait quel surnom il portait... c - évaluer, compter, tenir compte, apprécier, estimer, taxer (ordin. au passif).    - censetur Apona Livio suo tellus, Mart. 1: on fait grand cas du territoire de l'Aponus (= de Padoue) à cause de son Tite-Live (où celui-ci est né).    - si censenda atque aestimanda nobis res sit, Cic. Par.: s'il nous devons apprécier et estimer la fortune.    - censeri aliquā re: être apprécié, distingué, honoré pour qqch.    - (Democritus) cum divitiis censeri posset, Val. Max. 8: Démocrite, alors qu'on aurait pu le distinguer pour ses richesses.    - hic te commilitone censetur, Plin. Pan.: on lui fait honneur d'avoir été votre compagnon d'armes. d - juger bon, être d’avis, penser, estimer, croire.    - ita censeo: voilà mon avis.    - censen' (= censesne) despondebit eam mihi? Plaut.: penses-tu qu'il va me la donner comme épouse?    - quod censueris faciam, Cic.: je suivrai ton avis.    - censere + prop. inf.: estimer que, penser que.    - neminem me fortiorem esse censebam, Curt. 8: je pensais que personne n'était plus fort que moi.    - censeo ut (ut ne) + subj.: j'estime qu'il faut (qu'il ne faut pas), je propose que (que... ne... pas).    - de ea re ita censeo ut...: sur ce point, mon avis est qu'il faut...    - misereamini censeo... atque etiam armatos dimittatis, Sall. C.: je vous invite à avoir pitié d'eux et même à les renvoyer avec leurs armes. e - émettre son avis, décider, ordonner, enjoindre, décréter (en parl. du sénat) [] jubere (en parl. des décisions du peuple).    - quae patres censuerunt, vos jubete, Liv. 31: ce que les sénateurs ont voté, approuvez-le.    - bellum Samnitibus et patres censuerunt et populus jussit, Liv. 10: la guerre contre les Samnites fut votée par le Sénat et ordonnée par le peuple.    - avec sub. inf. - censeo Carthaginem esse delendam: j'émets l'avis qu'il faut détruire Carthage.    - captivos in senatu reddendos non censuit, Cic. Off. 1: au sénat, il émit l'avis qu'on ne devait pas rendre les prisonniers.    - senatus censet eos ab armis discedere, Sall. J.: le sénat leur enjoint de déposer les armes.    - avec ut - de eā re ita censuerunt uti L. Opimius consul rem publicam defenderet, Cic. Phil. 8: sur ce point, (les sénateurs) ont décrété qu'Opimius, consul, prendrait en main la défense de la république. [st1]2 [-] censĕo, ēre (= succenseo): - intr. avec dat. - Varr. être irrité contre.
    * * *
    [st1]1 [-] censĕo, ēre, censŭi, censum: - tr.    - formes arch. - censiit, Grom. = censuit - censiri, Grom. = censeri. - censerier, Plaut. = censeri. - censitus, Chalc.: part. pas. passif. a - recenser, faire le recensement, faire le dénombrement des citoyens et l'évaluation des biens, inscrire au cens.    - censores populi... familias, pecuniasque censento, Cic. Leg. 3: que les censeurs fassent le recensement des familles et des fortunes.    - censum censere: faire le recensement.    - legem censui censendo dicere, Liv.: fixer les règles à suivre pour le recensement.    - capite census, Sall.: inscrit pour sa personne (parce qu'il n'a rien de plus), pauvre, prolétaire.    - avec acc. - census equestrem summam nummorum, Hor. A. P. 383: inscrit comme possédant le cens équestre.    - magnum agri modum censeri, Cic.: être inscrit comme possédant une grande quantité de terrains. b - déclarer (sa fortune au censeur); faire la déclaration de son nom; au passif s'appeler.    - in quā tribu ista praedia censuisti? Cic. Fl.: dans quel tribu as-tu déclaré tes propriétés?    - quo cognomine censeretur interrogatus, Val.-Max.: comme on lui demandait quel surnom il portait... c - évaluer, compter, tenir compte, apprécier, estimer, taxer (ordin. au passif).    - censetur Apona Livio suo tellus, Mart. 1: on fait grand cas du territoire de l'Aponus (= de Padoue) à cause de son Tite-Live (où celui-ci est né).    - si censenda atque aestimanda nobis res sit, Cic. Par.: s'il nous devons apprécier et estimer la fortune.    - censeri aliquā re: être apprécié, distingué, honoré pour qqch.    - (Democritus) cum divitiis censeri posset, Val. Max. 8: Démocrite, alors qu'on aurait pu le distinguer pour ses richesses.    - hic te commilitone censetur, Plin. Pan.: on lui fait honneur d'avoir été votre compagnon d'armes. d - juger bon, être d’avis, penser, estimer, croire.    - ita censeo: voilà mon avis.    - censen' (= censesne) despondebit eam mihi? Plaut.: penses-tu qu'il va me la donner comme épouse?    - quod censueris faciam, Cic.: je suivrai ton avis.    - censere + prop. inf.: estimer que, penser que.    - neminem me fortiorem esse censebam, Curt. 8: je pensais que personne n'était plus fort que moi.    - censeo ut (ut ne) + subj.: j'estime qu'il faut (qu'il ne faut pas), je propose que (que... ne... pas).    - de ea re ita censeo ut...: sur ce point, mon avis est qu'il faut...    - misereamini censeo... atque etiam armatos dimittatis, Sall. C.: je vous invite à avoir pitié d'eux et même à les renvoyer avec leurs armes. e - émettre son avis, décider, ordonner, enjoindre, décréter (en parl. du sénat) [] jubere (en parl. des décisions du peuple).    - quae patres censuerunt, vos jubete, Liv. 31: ce que les sénateurs ont voté, approuvez-le.    - bellum Samnitibus et patres censuerunt et populus jussit, Liv. 10: la guerre contre les Samnites fut votée par le Sénat et ordonnée par le peuple.    - avec sub. inf. - censeo Carthaginem esse delendam: j'émets l'avis qu'il faut détruire Carthage.    - captivos in senatu reddendos non censuit, Cic. Off. 1: au sénat, il émit l'avis qu'on ne devait pas rendre les prisonniers.    - senatus censet eos ab armis discedere, Sall. J.: le sénat leur enjoint de déposer les armes.    - avec ut - de eā re ita censuerunt uti L. Opimius consul rem publicam defenderet, Cic. Phil. 8: sur ce point, (les sénateurs) ont décrété qu'Opimius, consul, prendrait en main la défense de la république. [st1]2 [-] censĕo, ēre (= succenseo): - intr. avec dat. - Varr. être irrité contre.
    * * *
        Censeo, censes, censui, censum, censere. Plaut. Penser, Estimer en soymesme.
    \
        Censere. Plin. iunior. Opiner, Dire son opinion, Estre d'advis.
    \
        Magnopere censeo desistas. Cic. Je suis fort d'opinion et d'advis que tu te deportes.
    \
        De ea re ita censeo. Cic. Mon opinion est telle.
    \
        Censere. Plaut. Dire.
    \
        Censeri. Ci. Estre contrainct d'apporter son denombrement, pour estre enregistré par les Censeurs, Bailler aux Censeurs par denombrement et declaration.
    \
        Censeor, censeris, census sum, censeri, Verbum deponens, Idem quod Censere. Cic. Bailler aux Censeurs par denombrement et declaration.
    \
        Censeri. Cic. Estre prisé et estimé.

    Dictionarium latinogallicum > censeo

  • 11 cognominis

    cognōmĭnis, e [st2]1 [-] qui porte le même nom, homonyme. [st2]2 [-] Gell. synonyme.    - gaudet cognomine terrā, Virg. En. 6: il est heureux de penser qu'une terre portera son nom.    - cognominis alicui (alicujus): qui a le même nom qu'un autre.
    * * *
    cognōmĭnis, e [st2]1 [-] qui porte le même nom, homonyme. [st2]2 [-] Gell. synonyme.    - gaudet cognomine terrā, Virg. En. 6: il est heureux de penser qu'une terre portera son nom.    - cognominis alicui (alicujus): qui a le même nom qu'un autre.
    * * *
        Cognominis, huius cognominis, pen. corr. com. gen. Plaut. Qui ha le mesme surnom.
    \
        Illa mea cognominis fuit. Plaut. Elle avoit tel surnom que moy.

    Dictionarium latinogallicum > cognominis

  • 12 censeo

    1. cēnseo, suī, sum, ēre ( oskisch censaum = censere), begutachten, I) im allg., den Wert einer Sache prüfen, schätzen, taxieren, A) eig.: 1) übh.: si censenda nobis atque aestimanda res sit, Cic. parad. 6, 48: in quo (anulo) censendum nil nisi dantis amor, Ov. am. 2, 15, 2. – 2) insbes., als publiz. t. t.: a) den Namen u. das Vermögen der röm. Bürger schätzen, kontrollieren (das Amt des Zensors, s. censor), censores populi aevitates, suboles, familias pecuniasque censento, Cic. de legg. 3, 7: ne absens censeare, Cic.: censeri omnes homines iussit, Oros.: censebantur eius aetatis lustris ducena quinquagena milia capitum, Liv.: qui minore summā aeris censebantur, Gell.: aliena censendo sua facere, Cic.: censendo (verst. censui) finem facere, Liv. – capite censi, die unterste, ärmste Bürgerklasse, die nicht dem Vermögen nach geschätzt, sondern nur nach Personen gezählt wurde, Sall. Iug. 86, 2; vgl. Gell. 16, 10. § 10 sqq. – sintne ista praedia censui censendo, können sie (als wirkliches Eigentum des Besitzers) in die Zensorliste aufgenommen werden, Cic. Flacc. 79: legem censui censendo dicere, eine Formel, Taxe für die abzuhaltende Zensur feststellen, Liv. 43, 14, 5: censendi formula, diese Formel selbst, die Taxe, Liv. 4, 8, 4. – b) von der in die Zensorliste aufzunehmenden Person selbst, schätzen = als sein Vermögen angeben (so
    ————
    auch als Depon. cēnseor, cēnsus sum, cēnserī), in qua tribu denique ista praedia censuisti? Cic. Flacc. 80: magnum agri modum, Cic.: servos censeri, Cic. – c) subst., cēnsum, ī, n. = census, ūs (no. II, b), Cic. poët. de consul. fr. inc. p. 134 K. (p. 342, 9 ed. Klotz.). – B) übtr.: 1) übh.: censeor cognomine od. nomine, ich werde mit einem Namen angegeben, d.i. es wird mir ein Name beigelegt, quo cognomine censeretur interrogatus, Val. Max. 8, 7. ext. 2: nomen quo tu censeris aiebat, Apul. met. 5, 26 extr.: hoc enim nomine censebatur iam meus dominus, ibid. 8, 25 extr. – censeri de alqo, als zu jmd. gehörig betrachtet werden, Ov. ex Pont. 2, 5, 73; 3, 1, 75. – censeri alqam dilectam inter comites suas, jmd. als Liebling unter seinen Begleiterinnen gelten lassen, Ov. ex Pont. 1, 2, 139. – 2) insbes., censeri alqā re, nach etw. geschätzt werden, durch etw. seinen eigentlichen Wert gewinnen, hic te commilitone censetur, Plin. pan.: multiplici variāque doctrinā, Suet.: divitiis, Val. Max. – II) prägn., (nach Prüfung aller Umstände) seine Ansicht od. Meinung od. sich dahin aussprechen, der Ansicht-, der Meinung sein, raten, anraten, dafürhalten, für zweckmäßig, billig, wahr erachten, 1) im allg.: a) m. Advv.: haud aliter censeo, Ter.: ita prorsus censeo, Cic. – b) mit Acc., u. zwar: α) mit einfachem allg. Acc.: tibi igitur hoc censeo, für dich nun ist mein Rat, Cic.: quid ergo censes? Cic.: quod censueris, fa-
    ————
    ciam, Cic. – β) m. dopp. Acc.: cum aspicias tristem, frugi censeas, Plaut.: quid me od. illum censes? was denkst du von mir od. ihm? (s. Ribbeck Coroll. ad Comic. Lat. fr. p. LXV II. Brix Plaut. trin. 811. Klotz Ter. Andr. 853. p. 85): quid censes munera terrae? Hor.: nec bona censendum, quae Fors infida dedisse valet, Sil. – c) m. ut u. Konj., Plaut. merc. 483. Varr. sat. Men. 550. Cic. de or. 2, 290; od. m. ne u. Konj., Suet. Aug. 94, 3. – d) m. bl. (meist eingeschobenem) Konj. (s. Seyff. Cic. Lael. 5, 17. p. 103. Halm Cic. Cat. 4, 13. Heerw. Liv. 21, 19, 10), ich dächte, dächte ich, censeo eas, Plaut.: magno opere censeo desistas, Cic.: nunc quoque accersas censeo omnes navales terrestresque copias, Liv.: misereamini censeo, Sall.: censeo libens dormias, Fronto. – e) m. Acc. u. Infin.: non vidisse undas me maiores censeo, Plaut.: dum illud, quod miser est, clam esse censet alteros, Acc. fr.: adeon me esse pervicacem censes, Ter.: ego amplius deliberandum censeo, Ter.: im Passiv mit Nom. u. Infin., comoediae, quae consensu omnium Plauti esse censebantur, Gell. 3, 3. § 3. – f) m. Infin.: delubra esse in urbibus censeo, Cic.: cum alii in Palatium redire, alii Capitolium petere, plerique rostra occupanda censerent, Tac.: censeo ergo in propinquo agrum mercari, Col. – g) absol.: rem (den Tatbestand) cum videas, censeas, da kannst du's ermessen, Ter. heaut. 1023. – u. als Ausdruck der Beistimmung
    ————
    od. ironisch der Verneinung, ich denke ( dächte), ich denke ( dächte) doch (vgl. Ussing Plaut. Amph. 959. p. 325 u. die Auslgg. zu Ter. eun. 2, 1, 11), PL. Censen hodie despondebit eam mihi quaeso? TR. Censeo, Plaut.: PH. ego rus ibo atque ibi manebo. PA. Censeo, Ter. – 2) als publiz. t. t., a) in der Beratung für etw. stimmen, sein Votum abgeben, auf etw. antragen, zu etw. raten (konstr. mit folg. Infin. Pass. od. mit folg. Acc. [bes. Partic. Fut. Pass.] u. Jnfin. od. m. folg. ut od. ne m. Konj.; vgl. Fabr Liv. 24, 22, 5; Held Caes. b. c. 1, 67, 1), bona censuerunt reddi, Liv.: reddenda censebat bona, Liv.: captivos reddendos in senatu non censuit, Cic.: plerique censebant, ut noctu iter facerent, Caes. – m. bl. Acc. (s. Nipperd. Tac. ann. 13, 8), pars deditionem, pars eruptionem censebant, Caes.: zugl. m. ne u. Konj., non arma neque secessionem, tantummodo ne amplius sanguinem vestrum praebeatis, censebo, Sall. fr. – b) insbes., t. t. für die Willensentscheidung des Senats (wie iubere für die des populus), beschließen, verordnen, quae Patres censuerunt, vos iubete, Liv.: senatus censuit, uti etc., Caes.: S. P. Q. R. verbis nuntient velle et censere, eos ab armis discedere, Sall.: bellum Samnitibus Patres censuerunt, Liv.: u. so cens. alci alqd (aram, triumphi insignia etc.), zuerkennen, Tac. – Perf. censiit, Gromat. vet. 231, 1. – Infin. Praes. Pass. censiri, Gromat. vet. 234, 2: u. ders.
    ————
    parag. censerier, Plaut. capt. prol. 15. – Partic. Perf. censītus, Chalcid. Tim. 344. Gromat. vet. 211, 8 u.a. Cod. Iust. 11, 47, 6 sqq. – censen = censesne, Plaut. merc. 461.
    ————————
    2. cēnseo = succenseo, zürnen, Varr. sat. Men. 72.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > censeo

  • 13 cognominis

    cōgnōminis, e, Abl. e (cognomen), I) gleichnamig, gleichen Namens, meretrices, Plaut.: pater, Macr.: filii, Suet.: gaudet cognomine terrā, Verg. – m. Genet., mei, Plaut. fr.: cognomines eorum (Enetorum) Veneti, Plin.: m. Dat., cognomine Insubribus pago, Liv.: cognominem patriae suae Salamina, Vell.: filium cognominem sibi, Suet.: populares suos socero cognomines fecit, Serv. – II) als gramm. t. t. = σύνωνυμος, gleichnamig, gleichbedeutend, Gell. 13, 25 (24), 17. – Nom. Sing. steht bl. Plaut. fr. bei Serv. Verg. Aen. 6, 383 (dazu Servius: facit hic et haec cognominis).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognominis

  • 14 cognomen

    cognōmen, ĭnis, n. [co-nomen].
    I.
    A name added to the nomen (or name of the gens), usu. the third word in order in the full name of each citizen; sometimes followed by a fourth, the agnomen, but in the class. per. including the agnomen, a Roman surname, family name, epithet (e. g. Cicero, Scipio, etc., Africanus, Asiaticus, etc.; cf. Quint. 7, 3, 27;

    freq. and class.): T. Manlius, qui Galli torque detracto cognomen (sc. Torquati) invenit,

    Cic. Off. 3, 31, 112; cf. id. Fin. 1, 7, 23:

    duo isti T. Roscii, quorum alteri Capitoni cognomen est,

    id. Rosc. Am. 6, 17; so with dat., Liv. 2, 33, 5; 32, 2, 7; Suet. Caes. 59; id. Aug. 7; id. Vit. 18; id. Claud. 26; Hor. S. 1, 3, 58; cf. Plaut. Pers. 1, 2, 8:

    sapientis habere,

    Cic. Lael. 2, 6:

    Augusti,

    Suet. Aug. 7:

    Arabiae felicis dare,

    Plin. 12, 13, 30, § 51:

    Felicem addere,

    id. 22, 6, 6, § 12:

    P. Crassus cum cognomine Dives,

    Cic. Off. 2, 16, 57:

    cognomen ex contumeliā traxerit,

    id. Phil. 3, 6, 16; so,

    ex vero dictum cognomen,

    Hor. S. 2, 2, 56:

    imponere alicui,

    id. ib. 2, 3, 26:

    Aristides... cognomine Justus sit appellatus,

    Nep. Arist. 1, 2:

    sumere ex aliquā re,

    Cic. Phil. 6, 4, 11: uti, id Clu. 26, 72.—
    II.
    Meton., poet., or in post. Aug. prose sometimes, in gen. for nomen, a name:

    cognomina prisca locorum,

    Prop. 4 (5), 1, 69; so Verg. A. 1, 530; 3, 133; 3, 163; 3, 334; 3, 350; 8, 48; 8, 331 al.; Claud. B. Get. 555; Gell. 10, 12, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > cognomen

  • 15 censeo

    I suī, sum, ēre
    1) определять цену, оценивать (rem, praedia C)
    2) придавать значение, ценить
    virtus suo aere censetur Sen — ценность добродетели — в ней самой
    3) производить опись, инвентаризировать, переписывать, учитывать, производить оценку (имущества римск. населения для разбивки его на податные категории, так наз. трибы)
    c. aliquem C — производить цензовый учёт чьего-л. имущества
    censendi formula L — правила, в соответствии с которыми производится оценка
    capite censi Sl — учитываемые лишь персонально, т. е. беднейший класс граждан (неимущие)
    in qua tribu ista praedia censuisti? Cпо какой трибе ты дал сведения об этих недвижимостях? (т. е. к какой податной категории ты отнёс эти недвижимости?)
    hoc domui debes, de qua censēris O — этим ты обязан семье, к которой себя относишь (к которой принадлежишь)
    censeri aliquā re Sen, PJ etc. — оцениваться на основании чего-л.
    5) полагать, думать, считать, высказывать мнение, тж. советовать
    vultisne eamus? — Censeo, eamus Ter — не хотите ли пойти? — Пожалуй, пойдём
    captivos esse reddendos c. C — высказаться за то, что пленных следует возвратить
    pars deditionem, pars eruptionem (sc. faciendam) censebant Cs — часть высказывалась за сдачу, часть за вылазку
    6) решать, определять (о сенате; о народе = jubere)
    quae patres censuerunt, vos jubete L — утвердите то, что решили сенаторы
    c. alicui triumphi insignia T — присудить кому-л. триумфальные почести
    II cēnseo, —, —, ēre (= succenseo)

    Латинско-русский словарь > censeo

  • 16 perplexus

    a, um [ per + plecto ]
    2) переплетённый, смешанный (servili cognomine et regia appellatione p., sc. Servius Tullius VM)
    3) неясный, туманный, двусмысленный (responsum, sermoncs L; quaestio Aug)

    Латинско-русский словарь > perplexus

  • 17 Amor et deliciae humāni generis

    Любовь и отрада рода человеческого.
    Светоний, "Божественный Тит", I: Titus, cognomine paterno, amor ac deliciae generis humani - tantum illi ad promerendam omnium voluntatem vel ingenii vel artis vel fortunae superfuit et, quod difficillimum est, in imperio; quando privatus atque etiam sub patre principe ne odio quidem nedum vituperatione publica cariut - natus est III Kal. Ian. insigni anno Gaiana nece, prope Septizonium, sordidis aedibus, cubiculo vero perparvo et obscuro; nam manet adhuc et ostenditur. "Тит, унаследовавший именование своего отца [ Полное имя Тита, как и его отца, было Тит Флавий Веспасиан. - авт. ], любовь и отрада рода человеческого, наделенный особенным даром, искусством или счастьем снискать всеобщее расположение, - а для императора это было нелегко, так как и частным человеком, и в правлении отца не избежал он не только людских нарекании, но и неприязни, - родился в третий день до январских календ в год памятный гибелью Гаия [ Гаий Калигула был убит участниками дворцового заговора в 41 г. н. э. - авт. ] в бедном домишке близ Септизония [ Семиэтажная башня. - авт. ], в темной маленькой комнатке: она еще цела и ее можно видеть".
    (Перевод М. Гаспарова).

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Amor et deliciae humāni generis

  • 18 bimammius

    bimammius, a, um (bis u. mamma), zweibrüstig, übtr. = wie zwei Brüste gestaltete Trauben habend, vites purpureae cognomine bimammiae, Plin. 14, 40.

    lateinisch-deutsches > bimammius

  • 19 cognomino [1]

    1. cōgnōmino, āvī, ātum, āre (cognomen), mit einem Zu- od. Beinamen od. übh. mit einem besondern Namen belegen od. benennen, zB. omnes reges suos hoc cognomine (Arsaces) cognominavere, Iustin. 41, 5, 8: et amaracus quem Phrygium cognominant, Plin. 21, 67: is (ventus eurus) Romanis nauticis ›subsolanus‹ cognominatur, Gell. 2, 22, 8: Ptolemaeus quoque ab exercitu rex cognominatur, Iustin. 15, 2, 11: Diodotus, qui Tryphon cognominabatur, Liv. epit. 55: quo ex facto ipse posterique eius Torquati sunt cognominati, Cl. Quadrig. 1. fr. 10 ( bei Gell. 9, 13, 19): duae Carmentes, quarum altera Postverta cognominata est, Prorsa altera, Varr. fr. b. Gell. 16, 16, 4: Q. Occius, qui propter fortitudinem Achilles cognominatus est, Val. Max. 2, 2, 21: Macedonia ante a nomine Emathionis regis Emathia cognominata est, Iustin. 7, 1, 1: legio Pia Fidelis Constans cognominata est, Inscr.: postea Divites cognominati, Plin. 33, 133: Seleucia cognominata Babylonia, Plin. 6, 212.

    lateinisch-deutsches > cognomino [1]

  • 20 colo [2]

    2. colo, coluī, cultum, ere ( aus *quelō, vgl. inquilinus ›Insasse‹, indogerm. Wz. *quel ›sich drehend herumbewegen‹; griech. πέλομαι, ich bin in Bewegung), I) im engern Sinne: a) (als t. t. des Landb.) pflegen, abwarten = bauen, bebauen, bearbeiten, α) m. Acc., einen Acker usw., agrum, agros, den A., die Ä. bebauen, dah. auch = Feldbau treiben, Cic. (dah. agrum colens, der Landmann, Ggstz. negotians, Sen.): arvum, Apul.: agrum in Tusculano, Liv.: agrum manibus suis, Eutr.: praedia studiose, Cic.: hortum exiguā stipe, Curt.: terram subigere et c. ad victum, Lact.: dura cultu (zu bebauen) haec plaga est, Liv.: u. im Pass., quod arari aut coli potest, Cic.: Alpes quidem habitari coli, Liv.: agellus, qui colebatur per unum villicum, Frontin. – Baumpflanzungen, Bäume usw., ne arva simul et vineta et oleas et arbustum colant, Quint.: c. vitem, Cic.: arbusculae manu cultae, künstlich gezogene, Fronto. Vgl. übh. 1. cultus, a, um. – u. (bei Dichtern) Früchte, fructus, Verg.: fruges, poma, Ov. – β) absol. = Feldbau treiben, sich mit Feldbau beschäftigen, duo spectasse colendo, Varr.: colendi haud facilem esse viam, Verg.

    b) = einen Ort bewohnen, wo wohnen, hausen, sich bleibend aufhalten, einen Ort häufig besuchen, α) m. Acc. des Ortes, v. Menschen, urbem, Cic.: regionem ultra Istrum iacentem, Curt.: Rheni ripam, Tac.: qui (homines) has nobiscum terras ab oriente ad occidentem colunt, Cic.: illi qui insulas colunt, die Inselbewohner, Liv.: Sicani aut Pelasgi, qui primi coluisse Italiam dicuntur, die Urbewohner It. gewesen sein sollen, Gell.: in prima coluisse Helicona iuventa, poet. = schon in früher Jugend gedichtet haben, Prop. – v. Gottheiten (vgl. Drak. Liv. 31, 30, 9), deos deasque veneror, qui hanc urbem colunt, Plaut.: Iuno regina, quae nunc Veios colis, Liv.: di, qui hanc urbem, hos sacratos lacus lucosque colitis, Liv. – v. Tieren, Hystrum cygnus Tanaimque colens, Sen. Agam. 715. – β) m. Acc. der Zeit, defessum vi colere aevom, Lucr. 5, 1143: pertaesum vi colere aevom, Lucr. 5, 1148. – γ) absol. (s. Drak. Liv. 38, 18, 12), hic, Plaut.: extra urbem et pomoerium, Apul.: circa utramque ripam Rhodani, Liv.: prope Oceanum adversus Gades, Liv.: quā vergit ad occidentem, Curt.: super Bosporum, Curt.: usque ad Albim, Tac.: citra Hiberum, Gell.: ultra Tanaim usque ad Thraciam, Curt.: ganz absol., colunt discreti ac diversi, Tac.: quae gentes colerent, da wohnten, Curt.: Antrona voluntate colentium recepit, der Bewohner, Einwohner, Liv.

    II) im weitern Sinne, Ggstz. neglegere, 1) physisch od. geistig pflegen, a) physisch, α) durch phys. Nahrung, verpflegen, milites arte (knapp), se opulenter, Sall. Iug. 85, 34. – β) durch phys. Abwartung u. äußern Schmuck, αα) Pflanzen, pflegen, coli utique non vult (lupinus), verlangt keine besondere Pflege, Plin. 18, 134. – ββ) eine Wohnung schön ausstatten, domos vivo, Petr. 71, 7. – γγ) abwarten, putzen, herausputzen, schmücken, alter se plus iusto colit, alter plus iusto neglegit; ille et crura, hic ne alas quidem vellit, Sen.: corpora, Ov.: capillos, Tibull.: formam augere colendo, Ov. – brachia et lacertos auro, Curt.: dexter lacertus armillā aureā cultus, Petr.: equis et armis decoribus cultus, Sall. fr.: u. im Bilde, ad similitudinem parietum suorum extrinsecus cultus, mit einem schönen äußern Anstrich, Sen. – γ) übh. durch mater. Förderung hegen, beglücken, bes. v. der Gottheit, terras, Verg.: genus hominum, Plaut.: terras hominumque genus, entrohen, entwildern, Hor.

    b) geistig pflegen, ausbilden, veredeln, genus orationis aequabile et temperatum, Cic. de off. 1, 3: ingenium singulari rerum militarium prudentiā, Vell. 2, 29, 5 ed. Kritz (Haase u. Halm excoluerat): pectus ingenuas per artes, Ov. art. am. 2, 121.

    2) übh. tätlich hegen u. pflegen, a) durch unablässiges Ausüben, Erstreben, etw. üben, betreiben, abwarten, sich mit etw. beschäftigen, einer Sache warten, huldigen, auf etw. halten, etw. im Auge behalten, aufrecht halten, erhalten od. zu erhalten suchen, nec victum nec vitam illam, Cic., vitam illam inopem, Ter.: brevem vitam, Plaut.: vino et victu vitam, Plaut.: vix vitam colo, Plaut. (s. Lorenz Plaut. most. 731. Wagner Ter. heaut. 136). – munus, officium, Cic.: diligentiam, Cic. – studium philosophiae a prima adulescentia, Cic.: studia vehementer, Cic.: voces Latinas subsicivo aut tumultuario studio, Gell.: artes liberales studiosissime, Suet.: artes pessumas, Sall.: disciplinam, Cic. – amicitiam, pietatem, amorem, Plaut. (s. Brix Plaut. mil. 101): amicitiam populi Romani, Sall.: amicitiam cum fide, Curt.: amicitias utilitatibus, Cic., od. utilitate, non fide, Iustin. – pacem, Liv.: ius religiose, Cornif. rhet.: fidem, Cic.: ius ac fas, Liv.: iustitiam et liberalitatem, Cic.: pietatem, Komik. u. Cic. poët. (s. Gronov Ter. Hec. 3, 4, 33): virtutem, Cic.: sapientiam, Cic. – alcis memoriam, Cic.: bonos mores, Sall. – beneficium acceptum, Liv.: aurum, dem G. frönen, ein Sklave des G. sein, Prop.

    b) durch Achtung u. Verehrung an den Tag legende Dienste, Gaben u. dgl., α) eine Gottheit usw. durch Gebete, Opfer u.a. Zeremonien, jmd. verehren, jmdm. seine Verehrung bezeigen, jmd. anbeten, jmdm. opfern, dienen, αα) m. Acc. der Gottheit usw., die man verehrt, deos, Cic.: suos deos aut novos aut alienigenas, Cic.: unum deum, Lact.: multos ac falsos deos, Lact.: deûm maxime Mercurium, Caes.: Apollinem eximiā religione, Curt.: Latonam per aras, Ov.: simulacrum menstruis supplicationibus, Suet.: patrem aris, pulvinaribus, flamine, Plin. pan.: regem divinis honoribus, Curt.: alqm ut deum, Cic.: imagines Narcissi et Pallantis inter Lares, Suet.: alqm od. nomen alcis inter deos, Curt.: deos putant quicquid colere coeperunt, arbores maxime, Curt. – im Passiv, cura pii dis sunt, et qui coluere coluntur, Ov.: Sol, qui colitur iuxta aedem Quirini, Quint.: quo cognomine is deus quadam in parte urbis colebatur, Suet.: Vitellia, quae multis locis pro numine coleretur, Suet.: id quod pro deo colitur, der Götze, Curt.: ubi pro deo vates anticus (= antiquus) colitur, Liv.: cum se templis et effigie numinum per flamines et sacerdotes coli vellet (v. Augustus), Tac. – ββ) m. Acc. des Ortes (Altars, Tempels), heilig halten, heilig verehren, sanctas aras, Ov.: aram ritu alcis dei, Liv.: Musarum delubra, Cic.: sacellum sanctissime, Nep.: sacrarium summā caerimoniā, Nep.: templum miro honore, Verg.: Bellonae templum tantā religione colitur, ut etc., Auct. b. Alex. – γγ) mit Acc. der Opfer, Zeremonien, Feste usw., die man verehrend, dienend besorgt, abwarten, abhalten, feiern, begehen, als heilig beachten, sacra Musarum, Ov.: u. (im Bilde) sacra litterarum, Quint.: religiones pie magis, quam magnifice, Liv.: festa caesā sue, Ov.: semper vestros honores, euch die schuldige Ehre erweisen, Verg.: morem sacrum, Verg. – β) Menschen, jmdm. dienen, seine Dienste weihen, durch Dienste, Gefälligkeiten aller Art seine Aufmerksamkeit, äußere Achtung und Verehrung an den Tag legen, jmd. äußerlich ehren, in Ehren halten, jmdm. Ehre erweisen, jmdm. seine Huldigung darbringen, huldigen, jmdm. den Hof machen, im üblen Sinne, jmdm. frönen, alqm, u. verb. alqm observare et colere, alqm diligenter observare et colere, alqm colere diligentissimeque observare, Cic. u.a. (s. Kritz Sall. Iug. 10, 8): u. mirifice alqm colere et amare, Cic.: alqm colere et diligere, Cic.: inter se colere ac diligere, Cic.: alqm aut ornare aut colere, Cic.: colere externos et adulari, Tac.: nomen ipsum (regis) colere venerarique, Curt. – alqm patris loco, in parentis loco, Cic.: socios, Liv., u. socios cum fide, Liv.: alqm maxime, Ter.: semper alqm, Cic.: semper domum alcis, Quint. – alqm donis, Liv., litteris, Nep., honoribus muneribusque, Liv.: alqm summā observantiā, Cic.: tantā veneratione pulcherrimum opus colebatur, Plin. ep. – Ggstz., eodem tempore servos despicis et colis, Sen.: amandos timet, quos colit violat, Sen.

    lateinisch-deutsches > colo [2]

См. также в других словарях:

  • OTHO cognomine Dives — a repertis argentifodinis, fil. Dedonis II. saxoniae Ducis Fribergam condidit; Friderici I. Imperatoris adversus Henricum Leonem miles, a Ludovico Landgravio Thuringiae, dein autem filio Alberto cognomine Superbo, captivus detentus est: Pater… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FRIDERICUS cognomine Senior — fil. Leopoldi cognom. Probi, frater Leopoldi cognom. Crassi seu Superbi, Vilhelmi cognomine Ameritiosi, qui ambo improles decessêre, et Ernesti, qui Styruiam lineam orsus est, lineam Tirolensem a Patre inchoatam, continuavit: fugatus ab Helvetiis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OTHO I cognomine Magnus — vel Claudus, vel etiam von der Heide, fil. bernhardi Ducis Lunaeburgici, Comitatum Eberstenium, a socero Hermanno, cum eius fil. Otho, ob occisum Henricum Dominum de Hornbach, fuga patriam deseruisset, (sator inde Ebersteniorum Neugartensium)… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OTHO II cognomine Victoriosus — fil. Friderici praedicti, ex Magdalena Brandeburgica, genuit Henricum cognomine Iuniorem vel Medium: ipse ante Patrem mortuus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AMMONIUS COGNOMINE — Barca, Dux Carthaginensium, apud Polyb. l. 3 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAECILIUS Metellus Dalmaticus cognomine Q — Mutii Scae volae collega. An. Urb. Cond. 637 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MITHRIDATES II cognomine Euergetes — Romanorum socius; iis contra Carthaginenses bellantibus, navibus aliquot auxilio fuit, Appianus d. l. Ei successit fil. Mithridates Eupator, de quo mox …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MITHRIDATES III cognomine Eupator seu Dionysius — Rex Ponti, vi tantâ et animi, et corporis, ut 6. iuges equos regeret, duarumque et viginti gentium ore loqueretur. A Romanis gravisime laesus, cum iustitiam sperare non posset, aggressus foederatos eorum, Nicomedem Bithyniâ, Ariobarzanem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OTHO cognomine Iargus — vide infra …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OTHO cognomine Puer — vel Parvus, Brunsuicô, quod filiae Henrici patrui dicuntur Imperatori vendidisse, praesidium Friderici II. Imperatoris eiecit, ab eodem tamen postea Brunsuici ac Lunaeburgi Dux creatus, A. C. 1235. cum, conventione cum Ascaniis inità, Saxoniae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • RENATUS cognomine Bonus — Rex Neapolis, Siciliae, etc. Dux Andegav. Comes Provinciae, etc. fil. Ludovici III. Neapol. Regis ex Iolanta, filia Iohannis I: Arragoniae Regis, ductâ A. C. 1420. Isabellâ, herede Caroli I. Lotharingiae Ducis hereditatem aditurus, Antonium… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»