Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ballista

  • 81 axon

    1.
    axon, ŏnis, m., = axôn.
    I. II.
    A part of the ballista, Vitr. 10, 17.—
    III.
    Axŏnes, um, the laws of Solon engraved on tables of wood (axibus ligneis, Gell. 2, 12;

    v. axis, II. F.),

    Amm. 16, 5.
    2.
    Axon, ŏnis, m., a river in Caria, Plin. 5, 27, 29, § 103.

    Lewis & Short latin dictionary > axon

  • 82 Balista

    1.
    balista, balistārĭus, balistĭa, v. ballist-.
    2.
    Balista ( Ballista), ae, f., a mountain in Liguria, Liv. 39, 2, 7; 40, 41, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Balista

  • 83 balista

    1.
    balista, balistārĭus, balistĭa, v. ballist-.
    2.
    Balista ( Ballista), ae, f., a mountain in Liguria, Liv. 39, 2, 7; 40, 41, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > balista

  • 84 balistarius

    1.
    balista, balistārĭus, balistĭa, v. ballist-.
    2.
    Balista ( Ballista), ae, f., a mountain in Liguria, Liv. 39, 2, 7; 40, 41, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > balistarius

  • 85 balistia

    1.
    balista, balistārĭus, balistĭa, v. ballist-.
    2.
    Balista ( Ballista), ae, f., a mountain in Liguria, Liv. 39, 2, 7; 40, 41, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > balistia

  • 86 bracchium

    bracchĭum (less correctly brāchĭ-um; gen. bracchi, Lucr. 6, 434), ii, n. [perh. kindr. with Gr. brachiôn; but cf. Sanscr. bāhu; like frango, Sanscr. bhang, Bopp, Gloss. p. 239 a], the arm; particularly,
    I.
    Lit., the forearm, from the hand to the elbow (while lacertus is the upper arm, from the elbow to the shoulder), Lucr. 4, 830; 6, 397:

    bracchia et lacerti,

    Ov. M. 1, 501; 1, 550 sq.:

    subjecta lacertis bracchia,

    id. ib. 14, 305; Curt. 8, 9, 21; 9, 1, 29:

    (feminae) nudae bracchia et lacertos,

    Tac. G. 17 (opp. umerus); Cels. 8, 1, § 79 sqq.; 8, 10, § 55 sqq.—Far oftener,
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the arm, the whole arm, from the shoulder to the fingers, Pac. ap. Non. p. 87, 26, and Varr. L. L. 5, 7, p. 4 Müll.; id. ap. Gell. 16, 16, 4:

    quod eum bracchium fregisse diceret,

    Cic. de Or. 2, 62, 253; cf. Cels. 1, 10, 3:

    multi ut diu jactato bracchio praeoptarent scutum manu emittere et nudo corpore pugnare,

    Caes. B. G. 1, 25:

    bracchium (sc. dextrum) cohibere togā,

    Cic. Cael. 5, 11 (cf. Sen. Contr. 5, 6:

    bracchium extra togam exserere): eodem ictu bracchia ferro exsolvunt (i.e. venas incidunt, as, soon after, crurum et poplitum venas abrumpit),

    Tac. A. 15, 63; 1, 41.—Of embraces:

    collo dare bracchia circum,

    to throw the arms round the neck, Verg. A. 6, 700; cf.:

    circumdare collo,

    Ov. M. 9, 459:

    implicare collo,

    id. ib. 1, 762:

    inicere collo,

    id. ib. 3, 389:

    cervici dare,

    Hor. C. 3, 9, 2:

    lentis adhaerens bracchiis,

    id. Epod. 15, 6: Hephaestionis bracchium hastā ictum est, Curt. 4, 16, 31:

    ut in jaculando bracchia reducimus,

    Quint. 10, 3, 6:

    sinisteriore bracchio,

    Suet. Dom. 17:

    bracchia ad superas extulit auras,

    Verg. A. 5, 427:

    alternaque jactat Bracchia protendens (Dares),

    id. ib. 5, 377:

    juventus horrida bracchiis,

    Hor. C. 3, 4, 50.—Of a rower:

    si bracchia forte remisit,

    Verg. G. 1, 202:

    matri bracchia tendere,

    Ov. M. 3, 723:

    patrio tendens bracchia caelo,

    id. ib. 9, 210:

    tendens ad caelum bracchia,

    id. ib. 9, 293:

    precando Bracchia sustulerat,

    id. ib. 6, 262.—Prov.:

    dirigere bracchia contra Torrentem,

    to swim against the current, Juv. 4, 89.—
    2.
    Of the movement of the arms in speaking:

    bracchii projectione in contentionibus, contractione in remissis,

    Cic. Or. 18, 59; so Quint. 11, 3, 84:

    extento bracchio paululum de gestu addidit,

    Cic. de Or. 2, 59, 242:

    demissa bracchia,

    Quint. 2, 13, 9:

    a latere modice remota,

    id. 11, 3, 159:

    ut bracchio exserto introspiciatur latus,

    id. 11, 3, 118:

    aliqui transversum bracchium proferunt et cubito pronunciant,

    id. 11, 3, 93:

    bracchium in latus jactant,

    id. 4, 2, 39:

    si contendemus per continuationem, bracchio celeri, mobili vultu utemur,

    Auct. Her. 3, 15, 27.—
    3.
    Of the motion of the arms in dancing:

    bracchia in numerum jactare,

    Lucr. 4, 769;

    imitated by Ov.: numerosa bracchia jactat (ducit, Jahn),

    Ov. Am. 2,4,29, and id. R. Am. 754; Lucr. 4, 790; imitated in Ov. A. A. 1, 595; Prop. 2 (3), 22, 6; imitated in Stat. S. 3, 5, 66; cf.

    of the labors of the Cyclopes: illi inter sese magnā vi bracchia tollunt In numerum,

    Verg. G. 4, 174.—
    4.
    Trop.: levi or molli bracchio agere aliquid, to do any thing superficially, negligently, remissly (prob. peculiar to the lang. of conversation), Cic. Att. 4, 16, 6; so,

    molli bracchio aliquem objurgare,

    id. ib. 2, 1, 6.—Prov.:

    praebuerim sceleri bracchia nostra tuo,

    lend a hand, Ov. H. 7, 126.—
    B.
    The limbs of animals analogous to the arms of men; of the claws of crawfish, etc., Ov. M. 4, 625; 10, 127; 15, 369; Plin. 9, 31, 51, § 97: hence also of the sign Cancer, Ov. M. 2, 83; also of Scorpio, Verg. G. 1, 34; Ov. M. 2, 82; 2, 195.—Of the claws of the nautilus, Plin. 9, 29, 47, § 88, and other sea-fish, id. 11, 48, 108, § 258.—Of the lion:

    in feminum et bracchiorum ossibus,

    Plin. 11, 37, 86, § 214.—
    2.
    Comicé for armus or femur (as inversely armus = bracchium): Ar. Edepol vel elephanto in Indiā Quo pacto pugno perfregisti bracchium. Py. Quid? bracchium? Ar. Illud dicere volui femur, the shoulder, the shoulder-blade of the elephant, Plaut. Mil. 1, 1, 26 sq. Brix ad loc.—
    C.
    Objects resembling arms.
    1.
    The branches of trees (cf. Ov. M. 1, 550: in ramos bracchia crescunt;

    v. also manus and coma): vitem sub bracchia ungito,

    Cato, R. R. 95 fin.;

    of the vine,

    Verg. G. 2, 368; Col. 4, 24, 2; 7, 8 sq.; 5, 5, 9 sq.; Pall. Febr. 9, 6;

    id. Mai, 2, 1: quatiens bracchia Quercus,

    Cat. 64, 105:

    differt quod in bracchia ramorum spargitur,

    Plin. 13, 9, 18, § 62:

    (aesculus) Tum fortes late ramos et bracchia tendens, etc.,

    Verg. G. 2, 296; Ov. M. 14, 630; Val. Fl. 8, 114.—
    2.
    An arm of the sea:

    nec bracchia longo Margine terrarum porrexerat Amphitrite,

    Ov. M. 1, 13; Curt. 6, 4, 16.—
    3.
    The collateral branches or ridges of a mountain:

    Taurus ubi bracchia emittit,

    Plin. 5, 27, 27, § 98.—
    4.
    Poet., = antenna, the sail-yards:

    jubet intendi bracchia velis,

    Verg. A. 5, 829; cf. Stat. S. 5, 1, 244.—
    5.
    In milit. lang., a ( natural or artificial) outwork or line for connecting two points in fortifications, etc.; Gr. skelê:

    aliā parte consul muro Ardeae bracchium injunxerat,

    a line of communication, Liv. 4, 9, 14; 38, 5, 8; 22, 52, 1 Drak.; 44, 35, 13; Hirt. B. Alex. 30; id. B. Afr. 38; 49; 51; 56; id. B. Hisp. 5; 6; 13; Curt. 6, 4, 16; Luc. 3, 387; 4, 266.—So of the side-works, moles, dikes, in the fortification of a harbor, Liv. 31, 26, 8; cf. Just. 5, 8, 5 Gron.; Plin. Ep. 6, 31, 15; Suet. Claud. 20.—
    6.
    The arm of a catapult or ballista, Vitr. 1, 1; 10, 15 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > bracchium

  • 87 brachium

    bracchĭum (less correctly brāchĭ-um; gen. bracchi, Lucr. 6, 434), ii, n. [perh. kindr. with Gr. brachiôn; but cf. Sanscr. bāhu; like frango, Sanscr. bhang, Bopp, Gloss. p. 239 a], the arm; particularly,
    I.
    Lit., the forearm, from the hand to the elbow (while lacertus is the upper arm, from the elbow to the shoulder), Lucr. 4, 830; 6, 397:

    bracchia et lacerti,

    Ov. M. 1, 501; 1, 550 sq.:

    subjecta lacertis bracchia,

    id. ib. 14, 305; Curt. 8, 9, 21; 9, 1, 29:

    (feminae) nudae bracchia et lacertos,

    Tac. G. 17 (opp. umerus); Cels. 8, 1, § 79 sqq.; 8, 10, § 55 sqq.—Far oftener,
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the arm, the whole arm, from the shoulder to the fingers, Pac. ap. Non. p. 87, 26, and Varr. L. L. 5, 7, p. 4 Müll.; id. ap. Gell. 16, 16, 4:

    quod eum bracchium fregisse diceret,

    Cic. de Or. 2, 62, 253; cf. Cels. 1, 10, 3:

    multi ut diu jactato bracchio praeoptarent scutum manu emittere et nudo corpore pugnare,

    Caes. B. G. 1, 25:

    bracchium (sc. dextrum) cohibere togā,

    Cic. Cael. 5, 11 (cf. Sen. Contr. 5, 6:

    bracchium extra togam exserere): eodem ictu bracchia ferro exsolvunt (i.e. venas incidunt, as, soon after, crurum et poplitum venas abrumpit),

    Tac. A. 15, 63; 1, 41.—Of embraces:

    collo dare bracchia circum,

    to throw the arms round the neck, Verg. A. 6, 700; cf.:

    circumdare collo,

    Ov. M. 9, 459:

    implicare collo,

    id. ib. 1, 762:

    inicere collo,

    id. ib. 3, 389:

    cervici dare,

    Hor. C. 3, 9, 2:

    lentis adhaerens bracchiis,

    id. Epod. 15, 6: Hephaestionis bracchium hastā ictum est, Curt. 4, 16, 31:

    ut in jaculando bracchia reducimus,

    Quint. 10, 3, 6:

    sinisteriore bracchio,

    Suet. Dom. 17:

    bracchia ad superas extulit auras,

    Verg. A. 5, 427:

    alternaque jactat Bracchia protendens (Dares),

    id. ib. 5, 377:

    juventus horrida bracchiis,

    Hor. C. 3, 4, 50.—Of a rower:

    si bracchia forte remisit,

    Verg. G. 1, 202:

    matri bracchia tendere,

    Ov. M. 3, 723:

    patrio tendens bracchia caelo,

    id. ib. 9, 210:

    tendens ad caelum bracchia,

    id. ib. 9, 293:

    precando Bracchia sustulerat,

    id. ib. 6, 262.—Prov.:

    dirigere bracchia contra Torrentem,

    to swim against the current, Juv. 4, 89.—
    2.
    Of the movement of the arms in speaking:

    bracchii projectione in contentionibus, contractione in remissis,

    Cic. Or. 18, 59; so Quint. 11, 3, 84:

    extento bracchio paululum de gestu addidit,

    Cic. de Or. 2, 59, 242:

    demissa bracchia,

    Quint. 2, 13, 9:

    a latere modice remota,

    id. 11, 3, 159:

    ut bracchio exserto introspiciatur latus,

    id. 11, 3, 118:

    aliqui transversum bracchium proferunt et cubito pronunciant,

    id. 11, 3, 93:

    bracchium in latus jactant,

    id. 4, 2, 39:

    si contendemus per continuationem, bracchio celeri, mobili vultu utemur,

    Auct. Her. 3, 15, 27.—
    3.
    Of the motion of the arms in dancing:

    bracchia in numerum jactare,

    Lucr. 4, 769;

    imitated by Ov.: numerosa bracchia jactat (ducit, Jahn),

    Ov. Am. 2,4,29, and id. R. Am. 754; Lucr. 4, 790; imitated in Ov. A. A. 1, 595; Prop. 2 (3), 22, 6; imitated in Stat. S. 3, 5, 66; cf.

    of the labors of the Cyclopes: illi inter sese magnā vi bracchia tollunt In numerum,

    Verg. G. 4, 174.—
    4.
    Trop.: levi or molli bracchio agere aliquid, to do any thing superficially, negligently, remissly (prob. peculiar to the lang. of conversation), Cic. Att. 4, 16, 6; so,

    molli bracchio aliquem objurgare,

    id. ib. 2, 1, 6.—Prov.:

    praebuerim sceleri bracchia nostra tuo,

    lend a hand, Ov. H. 7, 126.—
    B.
    The limbs of animals analogous to the arms of men; of the claws of crawfish, etc., Ov. M. 4, 625; 10, 127; 15, 369; Plin. 9, 31, 51, § 97: hence also of the sign Cancer, Ov. M. 2, 83; also of Scorpio, Verg. G. 1, 34; Ov. M. 2, 82; 2, 195.—Of the claws of the nautilus, Plin. 9, 29, 47, § 88, and other sea-fish, id. 11, 48, 108, § 258.—Of the lion:

    in feminum et bracchiorum ossibus,

    Plin. 11, 37, 86, § 214.—
    2.
    Comicé for armus or femur (as inversely armus = bracchium): Ar. Edepol vel elephanto in Indiā Quo pacto pugno perfregisti bracchium. Py. Quid? bracchium? Ar. Illud dicere volui femur, the shoulder, the shoulder-blade of the elephant, Plaut. Mil. 1, 1, 26 sq. Brix ad loc.—
    C.
    Objects resembling arms.
    1.
    The branches of trees (cf. Ov. M. 1, 550: in ramos bracchia crescunt;

    v. also manus and coma): vitem sub bracchia ungito,

    Cato, R. R. 95 fin.;

    of the vine,

    Verg. G. 2, 368; Col. 4, 24, 2; 7, 8 sq.; 5, 5, 9 sq.; Pall. Febr. 9, 6;

    id. Mai, 2, 1: quatiens bracchia Quercus,

    Cat. 64, 105:

    differt quod in bracchia ramorum spargitur,

    Plin. 13, 9, 18, § 62:

    (aesculus) Tum fortes late ramos et bracchia tendens, etc.,

    Verg. G. 2, 296; Ov. M. 14, 630; Val. Fl. 8, 114.—
    2.
    An arm of the sea:

    nec bracchia longo Margine terrarum porrexerat Amphitrite,

    Ov. M. 1, 13; Curt. 6, 4, 16.—
    3.
    The collateral branches or ridges of a mountain:

    Taurus ubi bracchia emittit,

    Plin. 5, 27, 27, § 98.—
    4.
    Poet., = antenna, the sail-yards:

    jubet intendi bracchia velis,

    Verg. A. 5, 829; cf. Stat. S. 5, 1, 244.—
    5.
    In milit. lang., a ( natural or artificial) outwork or line for connecting two points in fortifications, etc.; Gr. skelê:

    aliā parte consul muro Ardeae bracchium injunxerat,

    a line of communication, Liv. 4, 9, 14; 38, 5, 8; 22, 52, 1 Drak.; 44, 35, 13; Hirt. B. Alex. 30; id. B. Afr. 38; 49; 51; 56; id. B. Hisp. 5; 6; 13; Curt. 6, 4, 16; Luc. 3, 387; 4, 266.—So of the side-works, moles, dikes, in the fortification of a harbor, Liv. 31, 26, 8; cf. Just. 5, 8, 5 Gron.; Plin. Ep. 6, 31, 15; Suet. Claud. 20.—
    6.
    The arm of a catapult or ballista, Vitr. 1, 1; 10, 15 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > brachium

  • 88 chelae

    chēlē, ēs, f., = chêlê (the claws or arms of animals).
    * I.
    In mechanics, the claw-shaped part of the ballista, the trigger:

    manicula,

    Vitr. 10, 15 and 17.—
    II.
    Plur.: chēlae, ārum, f.; in astron., lit. the arms of Scorpio; but, since these extend into Libra, meton. Libra, Verg. G. 1, 33; Cic. Arat. 293; Col. 10, 56; Luc. 1, 659; Manil. 4, 203; cf. Claud. Cons. Mall. Theod. 120.

    Lewis & Short latin dictionary > chelae

  • 89 chele

    chēlē, ēs, f., = chêlê (the claws or arms of animals).
    * I.
    In mechanics, the claw-shaped part of the ballista, the trigger:

    manicula,

    Vitr. 10, 15 and 17.—
    II.
    Plur.: chēlae, ārum, f.; in astron., lit. the arms of Scorpio; but, since these extend into Libra, meton. Libra, Verg. G. 1, 33; Cic. Arat. 293; Col. 10, 56; Luc. 1, 659; Manil. 4, 203; cf. Claud. Cons. Mall. Theod. 120.

    Lewis & Short latin dictionary > chele

  • 90 genu

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genu

  • 91 genum

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genum

  • 92 libramentum

    lībrāmentum, i, n. [id.], that which gives to any thing a downward pressure; weight, gravity.
    I.
    Lit.:

    plumbi,

    Liv. 42, 63, 4.—
    B.
    A fall, descent of water:

    libramentum aquae,

    Plin. 31, 6, 31, § 57:

    quod libramentum cum exinanitum est, suscitat et elicit fontem, cum repletum, moratur et strangulat, of a spring that alternately rises and falls,

    Plin. Ep. 4, 30, 10:

    inferiore labro demisso ad libramentum modicae aquae receptae in fauces, palpitante ibi lingua ululatus elicitur, of the croaking of frogs,

    Plin. 11, 37, 65, § 173.—
    II.
    Transf.
    A.
    A level surface, horizontal plane: extremitatem et quasi libramentum, in quo nulla omnino crassitudo sit, * Cic. Ac. 2, 36, 116:

    sub eodem libramento stare,

    Sen. Q. N. 1, 12, 1: usque ad libramentum summi fornicis, Ael. Gall. ap. Paul. ex Fest. p. 206 Müll.—
    B.
    Evenness, equality:

    ventorum hiemalium et aestivorum,

    Col. 1, 5, 8 —
    C.
    A straight line:

    si recto libramento inter solem terrasque media (luna) successit,

    Sen. Ben. 5, 6, 4:

    libramentum finale,

    a boundary line, Amm. 15, 4, 4.—
    D.
    A weight for balancing or giving motive power (ballista):

    ferrea manus cum injecta prorae esset, gravique libramento plumbi recelleret ad solum,

    Liv. 24, 34, 10:

    arietem admotum nunc saxis ingentibus nunc libramento plumbi gravatum ad terram urguebant,

    id. 42, 63, 4 Weissenb.:

    late cladem intulisset, ni duo milites vincla ac libramenta tormento abscidissent,

    Tac. H. 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > libramentum

  • 93 perversum

    per-verto ( pervorto), ti, sum, 3, v. a., to turn around or about, to overturn, overthrow, throw down (class.).
    I.
    Lit.: pinus proceras pervortunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.):

    (coqui) aulas pervortunt,

    Plaut. Cas. 4, 1, 16:

    turrim ballistā,

    id. Bacch. 4, 4, 59:

    tum visam beluam immanem, quàcunque incederet, arbusta, virgulta, tecta pervertere,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    perversae rupes,

    broken, craggy rocks, Liv. 21, 33.—
    B.
    Esp., in wrestling or boxing, to throw down, knock down; hence:

    si rex opstabit ob viam, regem ipsum prius pervortito,

    Plaut. Stich. 2, 1, 14.—
    II.
    Trop.
    A.
    To overthrow, subvert; to destroy, ruin, undo, corrupt:

    cito homo pervorti potest,

    Plaut. Poen. 4, 2, 52:

    labefactare atque pervertere amicitiam aut justitiam,

    Cic. Fin. 3, 21, 70:

    quidam, propositis malorum et bonorum finibus, omne officium perverterunt,

    id. Off. 1, 2, 5:

    omnia jura divina atque humana,

    id. ib. 1, 8, 26:

    ipse (Quinctius) postquam Junium pervertit, totam causam reliquit,

    id. Quint. 39, 108:

    hostium vim se perversurum putavit, pervertit autem suam,

    id. Div. 2, 56, 115; id. Brut. 79, 273:

    aliquem amicitiā alicujus,

    Tac. A. 13, 45:

    aliquem,

    id. H. 3, 38:

    aliquos et ambitio pervertet,

    Quint. 12, 8, 2.—
    B.
    To put down, confute, silence one (in allusion to the meaning I. B. supra):

    nemo umquam me tenuissimā suspicione perstrinxit, quem non perverterim ac perfregerim,

    Cic. Sull. 16, 47:

    numquam ille me opprimet consilio, numquam ullo artificio pervertet,

    id. Div. in Caecil. 14, 44.—Hence, perver-sus ( pervorsus), a, um, P. a., turned the wrong way, askew, awry (cf. praeposterus).
    A.
    Lit.: rectus perversusque partus, Varr. ap. Gell. 16, 16, 4:

    perversas induit comas,

    gets her false hair on awry, Ov. A. A. 3, 246:

    pondere capitum perversa ova,

    Plin. 10, 16, 18, § 38: perversa vestis, i. e. pulla, Sen. Ira, 1, 16, 5:

    Roscius erat perversissimis oculis, quales sunt strabonum,

    dreadfully squint-eyed, Cic. N. D. 1, 28, 79.—
    B.
    Trop., perverse, not right, wrong, evil, bad:

    dies pervorsus atque advorsus,

    Plaut. Men. 5, 5, 1:

    nihil pravum et perversum,

    Cic. Rosc. Com. 10, 30:

    quid magis inquinatum, deformatum, perversum, conturbatum dici potest,

    id. Har. Resp. 12, 25:

    homo praeposterus atque perversus,

    id. Clu. 26, 71:

    sapientia,

    id. Mur. 36, 75:

    mos,

    id. Rosc. Com. 18, 56:

    bellum Contra fata deūm perverso numine poscunt,

    Verg. A. 7, 584:

    perversa grammaticorum subtilitas,

    Plin. 35, 3, 4, § 13:

    ambitio,

    Quint. 10, 7, 21:

    generatio perversa,

    wicked, Vulg. Deut. 32, 20 et saep. —As subst.: perversum, i, n., a wrong, evil:

    in perversum sollers,

    Sen. Vit. Beat. 5, 3.—Hence, adv.: perversē ( pervor-sē), awry, the wrong way.
    1.
    Lit.:

    sella curulis in senatu perverse collocata,

    Suet. Galb. 18.—
    2.
    Trop., perversely, wrongly, badly, ill: dicere, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. v. 229 Vahl.); so,

    dicere,

    Cic. de Or. 1, 33, 150:

    erras pervorse, pater,

    Plaut. Most. 4, 2, 36:

    interpretari,

    id. Truc. 1, 2, 41:

    si quid fleri pervorse videt,

    id. Pers. 3, 1, 40:

    vides,

    id. Merc. 2, 2, 20: si quid perverse tetreque factum est, Cato ap. Gell. 10, 23, 4:

    uti deorum beneficio,

    Cic. N. D. 3, 28, 70:

    imitari,

    id. Off. 3, 32, 113:

    quiescite agere perverse,

    Vulg. Isa. 1, 16.— Comp.:

    perversius,

    Tert. Apol. 2.— Sup.:

    perversissime suspicari,

    Hier. in Matt. 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > perversum

  • 94 perverto

    per-verto ( pervorto), ti, sum, 3, v. a., to turn around or about, to overturn, overthrow, throw down (class.).
    I.
    Lit.: pinus proceras pervortunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.):

    (coqui) aulas pervortunt,

    Plaut. Cas. 4, 1, 16:

    turrim ballistā,

    id. Bacch. 4, 4, 59:

    tum visam beluam immanem, quàcunque incederet, arbusta, virgulta, tecta pervertere,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    perversae rupes,

    broken, craggy rocks, Liv. 21, 33.—
    B.
    Esp., in wrestling or boxing, to throw down, knock down; hence:

    si rex opstabit ob viam, regem ipsum prius pervortito,

    Plaut. Stich. 2, 1, 14.—
    II.
    Trop.
    A.
    To overthrow, subvert; to destroy, ruin, undo, corrupt:

    cito homo pervorti potest,

    Plaut. Poen. 4, 2, 52:

    labefactare atque pervertere amicitiam aut justitiam,

    Cic. Fin. 3, 21, 70:

    quidam, propositis malorum et bonorum finibus, omne officium perverterunt,

    id. Off. 1, 2, 5:

    omnia jura divina atque humana,

    id. ib. 1, 8, 26:

    ipse (Quinctius) postquam Junium pervertit, totam causam reliquit,

    id. Quint. 39, 108:

    hostium vim se perversurum putavit, pervertit autem suam,

    id. Div. 2, 56, 115; id. Brut. 79, 273:

    aliquem amicitiā alicujus,

    Tac. A. 13, 45:

    aliquem,

    id. H. 3, 38:

    aliquos et ambitio pervertet,

    Quint. 12, 8, 2.—
    B.
    To put down, confute, silence one (in allusion to the meaning I. B. supra):

    nemo umquam me tenuissimā suspicione perstrinxit, quem non perverterim ac perfregerim,

    Cic. Sull. 16, 47:

    numquam ille me opprimet consilio, numquam ullo artificio pervertet,

    id. Div. in Caecil. 14, 44.—Hence, perver-sus ( pervorsus), a, um, P. a., turned the wrong way, askew, awry (cf. praeposterus).
    A.
    Lit.: rectus perversusque partus, Varr. ap. Gell. 16, 16, 4:

    perversas induit comas,

    gets her false hair on awry, Ov. A. A. 3, 246:

    pondere capitum perversa ova,

    Plin. 10, 16, 18, § 38: perversa vestis, i. e. pulla, Sen. Ira, 1, 16, 5:

    Roscius erat perversissimis oculis, quales sunt strabonum,

    dreadfully squint-eyed, Cic. N. D. 1, 28, 79.—
    B.
    Trop., perverse, not right, wrong, evil, bad:

    dies pervorsus atque advorsus,

    Plaut. Men. 5, 5, 1:

    nihil pravum et perversum,

    Cic. Rosc. Com. 10, 30:

    quid magis inquinatum, deformatum, perversum, conturbatum dici potest,

    id. Har. Resp. 12, 25:

    homo praeposterus atque perversus,

    id. Clu. 26, 71:

    sapientia,

    id. Mur. 36, 75:

    mos,

    id. Rosc. Com. 18, 56:

    bellum Contra fata deūm perverso numine poscunt,

    Verg. A. 7, 584:

    perversa grammaticorum subtilitas,

    Plin. 35, 3, 4, § 13:

    ambitio,

    Quint. 10, 7, 21:

    generatio perversa,

    wicked, Vulg. Deut. 32, 20 et saep. —As subst.: perversum, i, n., a wrong, evil:

    in perversum sollers,

    Sen. Vit. Beat. 5, 3.—Hence, adv.: perversē ( pervor-sē), awry, the wrong way.
    1.
    Lit.:

    sella curulis in senatu perverse collocata,

    Suet. Galb. 18.—
    2.
    Trop., perversely, wrongly, badly, ill: dicere, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. v. 229 Vahl.); so,

    dicere,

    Cic. de Or. 1, 33, 150:

    erras pervorse, pater,

    Plaut. Most. 4, 2, 36:

    interpretari,

    id. Truc. 1, 2, 41:

    si quid fleri pervorse videt,

    id. Pers. 3, 1, 40:

    vides,

    id. Merc. 2, 2, 20: si quid perverse tetreque factum est, Cato ap. Gell. 10, 23, 4:

    uti deorum beneficio,

    Cic. N. D. 3, 28, 70:

    imitari,

    id. Off. 3, 32, 113:

    quiescite agere perverse,

    Vulg. Isa. 1, 16.— Comp.:

    perversius,

    Tert. Apol. 2.— Sup.:

    perversissime suspicari,

    Hier. in Matt. 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > perverto

  • 95 pervorto

    per-verto ( pervorto), ti, sum, 3, v. a., to turn around or about, to overturn, overthrow, throw down (class.).
    I.
    Lit.: pinus proceras pervortunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.):

    (coqui) aulas pervortunt,

    Plaut. Cas. 4, 1, 16:

    turrim ballistā,

    id. Bacch. 4, 4, 59:

    tum visam beluam immanem, quàcunque incederet, arbusta, virgulta, tecta pervertere,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    perversae rupes,

    broken, craggy rocks, Liv. 21, 33.—
    B.
    Esp., in wrestling or boxing, to throw down, knock down; hence:

    si rex opstabit ob viam, regem ipsum prius pervortito,

    Plaut. Stich. 2, 1, 14.—
    II.
    Trop.
    A.
    To overthrow, subvert; to destroy, ruin, undo, corrupt:

    cito homo pervorti potest,

    Plaut. Poen. 4, 2, 52:

    labefactare atque pervertere amicitiam aut justitiam,

    Cic. Fin. 3, 21, 70:

    quidam, propositis malorum et bonorum finibus, omne officium perverterunt,

    id. Off. 1, 2, 5:

    omnia jura divina atque humana,

    id. ib. 1, 8, 26:

    ipse (Quinctius) postquam Junium pervertit, totam causam reliquit,

    id. Quint. 39, 108:

    hostium vim se perversurum putavit, pervertit autem suam,

    id. Div. 2, 56, 115; id. Brut. 79, 273:

    aliquem amicitiā alicujus,

    Tac. A. 13, 45:

    aliquem,

    id. H. 3, 38:

    aliquos et ambitio pervertet,

    Quint. 12, 8, 2.—
    B.
    To put down, confute, silence one (in allusion to the meaning I. B. supra):

    nemo umquam me tenuissimā suspicione perstrinxit, quem non perverterim ac perfregerim,

    Cic. Sull. 16, 47:

    numquam ille me opprimet consilio, numquam ullo artificio pervertet,

    id. Div. in Caecil. 14, 44.—Hence, perver-sus ( pervorsus), a, um, P. a., turned the wrong way, askew, awry (cf. praeposterus).
    A.
    Lit.: rectus perversusque partus, Varr. ap. Gell. 16, 16, 4:

    perversas induit comas,

    gets her false hair on awry, Ov. A. A. 3, 246:

    pondere capitum perversa ova,

    Plin. 10, 16, 18, § 38: perversa vestis, i. e. pulla, Sen. Ira, 1, 16, 5:

    Roscius erat perversissimis oculis, quales sunt strabonum,

    dreadfully squint-eyed, Cic. N. D. 1, 28, 79.—
    B.
    Trop., perverse, not right, wrong, evil, bad:

    dies pervorsus atque advorsus,

    Plaut. Men. 5, 5, 1:

    nihil pravum et perversum,

    Cic. Rosc. Com. 10, 30:

    quid magis inquinatum, deformatum, perversum, conturbatum dici potest,

    id. Har. Resp. 12, 25:

    homo praeposterus atque perversus,

    id. Clu. 26, 71:

    sapientia,

    id. Mur. 36, 75:

    mos,

    id. Rosc. Com. 18, 56:

    bellum Contra fata deūm perverso numine poscunt,

    Verg. A. 7, 584:

    perversa grammaticorum subtilitas,

    Plin. 35, 3, 4, § 13:

    ambitio,

    Quint. 10, 7, 21:

    generatio perversa,

    wicked, Vulg. Deut. 32, 20 et saep. —As subst.: perversum, i, n., a wrong, evil:

    in perversum sollers,

    Sen. Vit. Beat. 5, 3.—Hence, adv.: perversē ( pervor-sē), awry, the wrong way.
    1.
    Lit.:

    sella curulis in senatu perverse collocata,

    Suet. Galb. 18.—
    2.
    Trop., perversely, wrongly, badly, ill: dicere, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. v. 229 Vahl.); so,

    dicere,

    Cic. de Or. 1, 33, 150:

    erras pervorse, pater,

    Plaut. Most. 4, 2, 36:

    interpretari,

    id. Truc. 1, 2, 41:

    si quid fleri pervorse videt,

    id. Pers. 3, 1, 40:

    vides,

    id. Merc. 2, 2, 20: si quid perverse tetreque factum est, Cato ap. Gell. 10, 23, 4:

    uti deorum beneficio,

    Cic. N. D. 3, 28, 70:

    imitari,

    id. Off. 3, 32, 113:

    quiescite agere perverse,

    Vulg. Isa. 1, 16.— Comp.:

    perversius,

    Tert. Apol. 2.— Sup.:

    perversissime suspicari,

    Hier. in Matt. 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > pervorto

  • 96 Phocaea

    Phōcaea, ae, f., = Phôkaia, a maritime town of Ionia, a colony of the Athenians, whose inhabitants fled, to escape from Persian domination, and founded Massilia, now Fouges or Foggia, Mel. 1, 17, 3; Plin. 5, 29, 31, § 119; 5, 30, 32, § 121; Liv. 37, 31 sq.; cf. Gell. 10, 16, 4, and v. 2. Phocis, B.— Hence,
    A.
    Phōcaeensis, e, adj., Phocœan:

    Graeci,

    Plin. 3, 4, 5, § 35.—In plur. subst.: Phōcaeenses, ĭum, m., the Phocœans, Liv. 37, 21, 7; 38, 39, 12 Drak. ad loc.; Plin. 3, 4, 4, § 22; Just. 43, 3, 20.—
    B.
    Phō-caei, ōrum, m., the Phocœans, Mel. 1, 19; 2, 5; Hor. Epod. 16, 17.—
    C.
    Phōcăĭcus, a, um, adj., Phocœan:

    murex,

    which was taken near Phocœa, Ov. M. 6, 9.—
    2.
    Transf., Massilian:

    ora,

    Sil. 4, 52:

    Phocaicae Emporiae,

    a Spanish town founded by the Massilians, id. 3, 369.—
    D.
    Phōcăis, ĭdis, f. adj., Phocœan; poet. for Massilian:

    juventus,

    Luc. 3, 301:

    ballista,

    constructed with great skill by the Massilians, Sil. 1, 335.—
    E.

    Lewis & Short latin dictionary > Phocaea

  • 97 Phocaeenses

    Phōcaea, ae, f., = Phôkaia, a maritime town of Ionia, a colony of the Athenians, whose inhabitants fled, to escape from Persian domination, and founded Massilia, now Fouges or Foggia, Mel. 1, 17, 3; Plin. 5, 29, 31, § 119; 5, 30, 32, § 121; Liv. 37, 31 sq.; cf. Gell. 10, 16, 4, and v. 2. Phocis, B.— Hence,
    A.
    Phōcaeensis, e, adj., Phocœan:

    Graeci,

    Plin. 3, 4, 5, § 35.—In plur. subst.: Phōcaeenses, ĭum, m., the Phocœans, Liv. 37, 21, 7; 38, 39, 12 Drak. ad loc.; Plin. 3, 4, 4, § 22; Just. 43, 3, 20.—
    B.
    Phō-caei, ōrum, m., the Phocœans, Mel. 1, 19; 2, 5; Hor. Epod. 16, 17.—
    C.
    Phōcăĭcus, a, um, adj., Phocœan:

    murex,

    which was taken near Phocœa, Ov. M. 6, 9.—
    2.
    Transf., Massilian:

    ora,

    Sil. 4, 52:

    Phocaicae Emporiae,

    a Spanish town founded by the Massilians, id. 3, 369.—
    D.
    Phōcăis, ĭdis, f. adj., Phocœan; poet. for Massilian:

    juventus,

    Luc. 3, 301:

    ballista,

    constructed with great skill by the Massilians, Sil. 1, 335.—
    E.

    Lewis & Short latin dictionary > Phocaeenses

  • 98 Phocaeensis

    Phōcaea, ae, f., = Phôkaia, a maritime town of Ionia, a colony of the Athenians, whose inhabitants fled, to escape from Persian domination, and founded Massilia, now Fouges or Foggia, Mel. 1, 17, 3; Plin. 5, 29, 31, § 119; 5, 30, 32, § 121; Liv. 37, 31 sq.; cf. Gell. 10, 16, 4, and v. 2. Phocis, B.— Hence,
    A.
    Phōcaeensis, e, adj., Phocœan:

    Graeci,

    Plin. 3, 4, 5, § 35.—In plur. subst.: Phōcaeenses, ĭum, m., the Phocœans, Liv. 37, 21, 7; 38, 39, 12 Drak. ad loc.; Plin. 3, 4, 4, § 22; Just. 43, 3, 20.—
    B.
    Phō-caei, ōrum, m., the Phocœans, Mel. 1, 19; 2, 5; Hor. Epod. 16, 17.—
    C.
    Phōcăĭcus, a, um, adj., Phocœan:

    murex,

    which was taken near Phocœa, Ov. M. 6, 9.—
    2.
    Transf., Massilian:

    ora,

    Sil. 4, 52:

    Phocaicae Emporiae,

    a Spanish town founded by the Massilians, id. 3, 369.—
    D.
    Phōcăis, ĭdis, f. adj., Phocœan; poet. for Massilian:

    juventus,

    Luc. 3, 301:

    ballista,

    constructed with great skill by the Massilians, Sil. 1, 335.—
    E.

    Lewis & Short latin dictionary > Phocaeensis

  • 99 Phocaei

    Phōcaea, ae, f., = Phôkaia, a maritime town of Ionia, a colony of the Athenians, whose inhabitants fled, to escape from Persian domination, and founded Massilia, now Fouges or Foggia, Mel. 1, 17, 3; Plin. 5, 29, 31, § 119; 5, 30, 32, § 121; Liv. 37, 31 sq.; cf. Gell. 10, 16, 4, and v. 2. Phocis, B.— Hence,
    A.
    Phōcaeensis, e, adj., Phocœan:

    Graeci,

    Plin. 3, 4, 5, § 35.—In plur. subst.: Phōcaeenses, ĭum, m., the Phocœans, Liv. 37, 21, 7; 38, 39, 12 Drak. ad loc.; Plin. 3, 4, 4, § 22; Just. 43, 3, 20.—
    B.
    Phō-caei, ōrum, m., the Phocœans, Mel. 1, 19; 2, 5; Hor. Epod. 16, 17.—
    C.
    Phōcăĭcus, a, um, adj., Phocœan:

    murex,

    which was taken near Phocœa, Ov. M. 6, 9.—
    2.
    Transf., Massilian:

    ora,

    Sil. 4, 52:

    Phocaicae Emporiae,

    a Spanish town founded by the Massilians, id. 3, 369.—
    D.
    Phōcăis, ĭdis, f. adj., Phocœan; poet. for Massilian:

    juventus,

    Luc. 3, 301:

    ballista,

    constructed with great skill by the Massilians, Sil. 1, 335.—
    E.

    Lewis & Short latin dictionary > Phocaei

  • 100 pterygoma

    ptĕrygōma, ătis, n., = pterugôma, something shaped like a wing, a wing of a ballista, Vitr. 10, 17 dub.

    Lewis & Short latin dictionary > pterygoma

См. также в других словарях:

  • Ballista — Bal*lis ta, n.; pl. {Ballist[ae]}. [L. ballista, balista, fr. Gr. ba llein to throw.] An ancient military engine, in the form of a crossbow, used for hurling large missiles. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ballista — ancient war engine, late 14c., from L. ballista, lit. a throwing machine, from Gk. ballein to throw (see BALLISTICS (Cf. ballistics)) …   Etymology dictionary

  • ballista — [bə lis′tə] n. pl. ballistae [bə lis′tē] [L < Gr * ballistēs < ballein, to throw: see BALL2] a device, resembling a large mounted crossbow, used in ancient warfare to hurl heavy stones and similar missiles …   English World dictionary

  • Ballista — The ballista (Latin, from Greek βαλλίστρα ballistra , from βάλλω ballō , to throw ), plural ballistae, was a weapon developed from earlier Greek crossbows. It relied upon different mechanics using instead of a prod two levers with torsion springs …   Wikipedia

  • Ballista — Callistus († 261), genannt Ballista (Katapult), war der Prätorianerpräfekt des römischen Kaisers Valerian (vielleicht aber auch erst unter Macrianus Minor), als dieser von den Sassaniden gefangen genommen und später getötet wurde. Leben Die… …   Deutsch Wikipedia

  • BALLISTA — I. BALLISTA machina militaris, cuius mentio, apud Aul. Gellium l. 6. c. 3. ubi de inusitatae magnitudinis serpente, ad Bagradam fluv. ab Attilio Regulo Cons. oppugnato, verba facit: Eum, inquit, magnâ totius exercitus conflictione, ballistis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ballista — La ballista (latín, de griego ballistes, de ballein tirar ) es una arma fuerza como una ballesta, para expulsar dardos grandes únicamente o en grupos. También se llama tirador de pestillos. Bastillae romanas disparaban piedras grandes en el lugar …   Enciclopedia Universal

  • ballista — /beuh lis teuh/, n., pl. ballistae / tee/. an ancient military engine for throwing stones or other missiles. [1590 1600; < L, prob. < Gk *ballistás, dial. var. of *ballistés, equiv. to báll(ein) to throw + istes IST] * * * Ancient missile… …   Universalium

  • ballista — noun (plural ballistae) Etymology: Latin, from Greek *ballistēs, from ballein to throw more at devil Date: 14th century an ancient military engine often in the form of a crossbow for hurling large missiles …   New Collegiate Dictionary

  • ballista — noun An ancient military engine, in the form of a crossbow, used for hurling large missiles …   Wiktionary

  • ballista — bal·lì·sta s.m. e f. CO fam., chi è solito raccontare bugie o storie inverosimili Sinonimi: bugiardo, cacciaballe, contaballe, contastorie. {{line}} {{/line}} DATA: 1942 …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»