adduced

ăd-ĕo, ĭī, and rarely īvi, ĭtum (arch. adirier for adiri, Enn. Rib. Trag. p. 59), 4, v. n. and a. (acc. to Paul. ex Fest. should be accented a/deo; v. Fest. s. v. adeo, p. 19 Müll.; cf. the foll. word), to go to or approach a person or thing (syn.: accedo, aggredior, advenio, appeto).

Lit.

In gen., constr.

With ad (very freq.): sed tibi cautim est adeundum ad virum, Att. ap. Non. 512, 10:

neque eum ad me adire neque me magni pendere visu'st,

Plaut. Cur. 2, 2, 12:

adeamne ad eam?

Ter. And. 4, 1, 15; id. Eun. 3, 5, 30: aut ad consules aut ad te aut ad Brutum adissent, Cic. Fragm. ap. Non. 208, 5:

ad M. Bibulum adierunt, id. Fragm. ap. Arus. p. 213 Lind.: ad aedis nostras nusquam adiit,

Plaut. Aul. 1, 1, 24:

adibam ad istum fundum,

Cic. Caec. 29 —

With in: priusquam Romam atque in horum conventum adiretis, Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26 ed. Halm.—Esp.: adire in jus, to go to law:

cum ad praetorem in jus adissemus,

Cic. Verr. 4, § 147; id. Att. 11, 24; Caes. B. C. 1, 87, and in the Plebiscit. de Thermens. lin. 42: QVO DE EA RE IN IOVS ADITVM ERIT, cf. Dirks., Versuche S. p. 193.—

Absol.:

adeunt, consistunt, copulantur dexteras,

Plaut. Aul. 1, 2, 38:

eccum video: adibo,

Ter. Eun. 5, 7, 5.—

With acc.:

ne Stygeos adeam non libera manes,

Ov. M. 13, 465:

voces aetherias adiere domos,

Sil. 6, 253:

castrorum vias,

Tac. A. 2, 13:

municipia,

id. ib. 39:

provinciam,

Suet. Aug. 47:

non poterant adire eum,

Vulg. Luc. 8, 19:

Graios sales carmine patrio,

to attain to, Verg. Cat. 11, 62; so with latter supine:

planioribus aditu locis,

places easier to approach, Liv. 1, 33.—With local adv.:

quoquam,

Sall. J. 14:

huc,

Plaut. Truc. 2, 7, 60.—

Esp.,

To approach one for the purpose of addressing, asking aid, consulting, and the like, to address, apply to, consult (diff. from aggredior, q. v.). —Constr. with ad or oftener with acc.; hence also pass.:

quanto satius est, adire blandis verbis atque exquaerere, sintne illa, etc.,

Plaut. Ps. 1, 5, 35:

aliquot me adierunt,

Ter. And. 3, 3, 2:

adii te heri de filia,

id. Hec. 2, 2, 9: cum pacem peto, cum placo, cum adeo, et cum appello meam, Lucil. ap. Non. 237, 28:

ad me adire quosdam memini, qui dicerent,

Cic. Fam. 3, 10:

coram adire et alloqui,

Tac. H. 4, 65.— Pass.:

aditus consul idem illud responsum retulit,

when applied to, Liv. 37, 6 fin.:

neque praetores adiri possent,

Cic. Q. Fr. 1, 2, 5.—Hence: adire aliquem per epistulam, to address one in writing, by a letter:

per epistulam, aut per nuntium, quasi regem, adiri eum aiunt,

Plaut. Mil. 4, 6, 9 and 10; cf. Tac. A. 4, 39; id. H. 1, 9.—So also: adire deos, aras, deorum sedes, etc., to approach the gods, their altars, etc., as a suppliant (cf.:

acced. ad aras,

Lucr. 5, 1199): quoi me ostendam? quod templum adeam? Att. ap. Non. 281, 6:

ut essent simulacra, quae venerantes deos ipsos se adire crederent,

Cic. N. D. 1, 27:

adii Dominum et deprecatus sum,

Vulg. Sap. 8, 21:

aras,

Cic. Phil. 14, 1:

sedes deorum,

Tib. 1, 5, 39:

libros Sibyllinos,

to consult the Sibylline Books, Liv. 34, 55; cf. Tac. A. 1, 76:

oracula,

Verg. A. 7, 82.—

To go to a thing in order to examine it, to visit:

oppida castellaque munita,

Sall. J. 94:

hiberna,

Tac. H. 1, 52.—

To come up to one in a hostile manner, to assail, attack:

aliquem: nunc prior adito tu, ego in insidiis hic ero,

Ter. Ph. 1, 4, 52:

nec quisquam ex agmine tanto audet adire virum,

Verg. A. 5, 379:

Servilius obvia adire arma jubetur,

Sil. 9, 272.

Fig.

To go to the performance of any act, to enter upon, to undertake, set about, undergo, submit to (cf.: accedo, aggredior, and adorior).—With ad or the acc. (class.):

nunc eam rem vult, scio, mecum adire ad pactionem,

Plaut. Aul. 2, 2, 25:

tum primum nos ad causas et privatas et publicas adire coepimus,

Cic. Brut. 90:

adii causas oratorum, id. Fragm. Scaur. ap. Arus. p. 213 Lind.: adire ad rem publicam,

id. de Imp. Pomp. 24, 70:

ad extremum periculum,

Caes. B. C. 2, 7.—With acc.:

periculum capitis,

Cic. Rosc. Am. 38:

laboribus susceptis periculisque aditis,

id. Off. 1, 19:

in adeundis periculis,

id. ib. 24; cf.:

adeundae inimicitiae, subeundae saepe pro re publica tempestates,

id. Sest. 66, 139: ut vitae periculum aditurus videretur, Auct. B. G. 8, 48: maximos labores et summa pericula. Nep. Timol. 5:

omnem fortunam,

Liv. 25, 10:

dedecus,

Tac. A. 1, 39:

servitutem voluntariam,

id. G. 24:

invidiam,

id. A. 4, 70:

gaudia,

Tib. 1, 5, 39.—Hence of an inheritance, t. t., to enter on:

cum ipse hereditatem patris non adisses,

Cic. Phil. 2, 16; so id. Arch. 5; Suet. Aug. 8 and Dig.;

hence also: adire nomen,

to assume the name bequeathed by will, Vell. 2, 60.—

Adire manum alicui, prov., to deceive one, to make sport of (the origin of this phrase is unc.; Acidalius conjectures that it arose from some artifice practised in wrestling, Wagner ad Plaut. Aul. 2, 8, 8):

eo pacto avarae Veneri pulcre adii manum,

Plaut. Poen. 2, 11; so id. Aul. 2, 8, 8; id. Cas. 5, 2, 54; id. Pers. 5, 2, 18.

ăd-ĕō̆, adv. [cf. quoad and adhuc] (acc. to Festus, it should be accented adéo, v. the preced. word; but this distinction is merely a later invention of the grammarians; [p. 33] cf. Gell. 7, 7).

In the ante-class. per.,

To designate the limit of space or time, with reference to the distance passed through; hence often accompanied by usque (cf. ad), to this, thus far, so far, as far.

Of space:

surculum artito usque adeo, quo praeacueris,

fit in the scion as far as you have sharpened it, Cato, R. R. 40, 3.— Hence: res adeo rediit, the affair has gone so far (viz., in deterioration, “cum aliquid pejus exspectatione contigit,” Don. ad Ter. Ph. 1, 2, 5):

postremo adeo res rediit: adulescentulus saepe eadem et graviter audiendo victus est,

Ter. Heaut. 1, 1, 61; cf. id. Ph. 1, 2, 5.—

Of time, so long ( as), so long ( till), strengthened by usque, and with dum, donec, following, and in Cic. with quoad:

merces vectatum undique adeo dum, quae tum haberet, peperisset bona,

Plaut. Merc. 1, 1, 76; 3, 4, 72; id. Am. 1, 2, 10 al.:

nusquam destitit instare, suadere, orare, usque adeo donec perpulit,

Ter. And. 4, 1, 36; Cato, R. R. 67; id. ib. 76:

atque hoc scitis omnes usque adeo hominem in periculo fuisse, quoad scitum sit Sestium vivere,

Cic. Sest. 38, 82.—

For the purpose of equalizing two things in comparison, followed by ut: in the same degree or measure or proportion... in which; or so very, so much, so, to such a degree... as (only in comic poets), Plaut. Ep. 4, 1, 38:

adeon hominem esse invenustum aut infelicem quemquam, ut ego sum?

Ter. And. 1, 5, 10.—Also followed by quasi, when the comparison relates to similarity:

gaudere adeo coepit, quasi qui cupiunt nuptias,

in the same manner as those rejoice who desire marriage, Ter. Heaut. 5, 1, 12.—

(Only in the comic poets) = ad haec, praeterea, moreover, besides, too: ibi tibi adeo lectus dabitur, ubi tu haud somnum capias ( beside the other annoyances), a bed, too, shall be given you there, etc., Plaut. Ps. 1, 2, 80.—Hence also with etiam:

adeo etiam argenti faenus creditum audio,

besides too, id. Most. 3, 1, 101.—

(Only in the comic poets.) Adeo ut, for this purpose that, to the end that:

id ego continuo huic dabo, adeo me ut hic emittat manu,

Plaut. Rud. 5, 3, 32:

id adeo te oratum advenio, ut, etc.,

id. Aul. 4, 10, 9:

adeo ut tu meam sententiam jam jam poscere possis, faciam, etc.,

id. ib. 3, 2, 26 (where Wagner now reads at ut):

atque adeo ut scire possis, factum ego tecum hoc divido,

id. Stich. 5, 4, 15. (These passages are so interpreted by Hand, I. p. 138; others regard adeo here = quin immo.)—

In narration, in order to put one person in strong contrast with another. It may be denoted by a stronger emphasis upon the word to be made conspicuous, or by yet, on the contrary, etc.:

jam ille illuc ad erum cum advenerit, narrabit, etc.: ille adeo illum mentiri sibi credet,

Plaut. Am. 1, 2, 4 sq.; so id. Merc. 2, 1, 8 al.

To the Latin of every period belongs the use of this word,

To give emphasis to an idea in comparison, so, so much, so very, with verbs, adjectives, and substantives:

adeo ut spectare postea omnīs oderit,

Plaut. Capt. prol. 65:

neminem quidem adeo infatuare potuit, ut ei nummum ullum crederet,

Cic. Fl. 20, 47:

adeoque inopia est coactus Hannibal, ut, etc.,

Liv. 22, 32, 3 Weiss.:

et voltu adeo modesto, adeo venusto, ut nil supra,

Ter. And. 1, 1, 92:

nemo adeo ferus est, ut, etc.,

Hor. Ep. 1, 1, 39.—With usque:

adeo ego illum cogam usque, ut mendicet meus pater,

Plaut. Bacch. 3, 4, 10:

usque adeo turbatur,

even so much, so continually, Verg. E. 1, 12; Curt. 10, 1, 42; Luc. 1, 366.—In questions:

adeone me fuisse fungum, ut qui illi crederem?

Plaut. Bacch. 2, 3, 49:

adeone hospes hujus urbis, adeone ignarus es disciplinae consuetudinisque nostrae, ut haec nescias?

Cic. Rab. 10, 28; so id. Phil. 2, 7, 15; id. Fam. 9, 10; Liv. 2, 7, 10; 5, 6, 4.—With a negative in both clauses, also with quin in the last:

non tamen adeo virtutum sterile saeculum, ut non et bona exempla prodiderit,

Tac. H. 1, 3; so Suet. Oth. 9:

verum ego numquam adeo astutus fui, quin, etc.,

Ter. Ad. 2, 2, 13.—

Sometimes the concluding clause is to be supplied from the first: quis genus Aeneadum, quis Trojae nesciat urbem?... non obtusa adeo gestamus pectora Poeni, viz.,

that we know not the Trojans and their history, Verg. A. 1, 565:

adeo senuerunt Juppiter et Mars?

Juv. 6, 59.—Hence (post-Cic.): adeo non ut... adeo nihil ut... so little that, so far from that... (in reference to which, it should be noticed that in Latin the negative is blended with the verb in one idea, which is qualified by adeo) = tantum abest ut: haec dicta adeo nihil moverunt quemquam, ut legati prope violati sint, these words left them all so unmoved that, etc., or had so little effect, etc., Liv. 3, 2, 7: qui adeo non tenuit iram, ut gladio cinctum in senatum venturum se esse palam diceret, who restrained his anger so little that, etc. (for, qui non—tenuit iram adeo, ut), id. 8, 7, 5; so 5, 45, 4; Vell. 2, 66, 4: Curt. 3, 12, 22.—Also with contra in the concluding clause:

apud hostes Afri et Carthaginienses adeo non sustinebant, ut contra etiam pedem referrent,

Liv. 30, 34, 5. —

Adeo is placed enclitically after its word, like quidem, certe, and the Gr. ge, even, indeed, just, precisely. So,

Most freq. with pronouns, in order to render prominent something before said, or foll., or otherwise known (cf. in Gr. egôge, suge, autos ge, etc., Viger. ed. Herm. 489, vi. and Zeun.): argentariis male credi qui aiunt, nugas praedicant: nam et bene et male credi dico; id adeo hodie ego expertus sum, just this (touto ge), Plaut. Curc. 5, 3, 1; so id. Aul. 2, 4, 10; 4, 2, 15; id. Am. 1, 1, 98; 1, 2, 6; id. Ep. 1, 1, 51; 2, 2, 31; 5, 2, 40; id. Poen. 1, 2, 57: plerique homines, quos, cum nihil refert, pudet;

ubi pudendum'st ibi eos deserit pudor, is adeo tu es,

you are just such a one, id. Ep. 2, 1, 2:

cui tu obsecutus, facis huic adeo injuriam,

Ter. Hec. 4, 4, 68: tute adeo jam ejus verba audies, you yourself shall hear what he has to say (suge akousêi), Ter. And. 3, 3, 27: Dolabella tuo nihil scito mihi esse jucundius: hanc adeo habebo gratiam illi, i. e. hanc, quae maxima est, gratiam (tautên ge tên charin), Caes. ap. Cic. Att. 9, 16:

haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt,

even this, Verg. A. 11, 275.—It is often to be translated by the intensive and, and just, etc. (so esp. in Cic. and the histt.): id adeo, si placet, considerate, just that (touto ge skopeite), Cic. Caec. 30, 87:

id adeo ex ipso senatus consulto cognoscite,

id. Verr. 2, 4, 64, 143; cf. id. Clu. 30, 80:

ad hoc quicumque aliarum atque senatus partium erant, conturbari remp., quam minus valere ipsi malebant. Id adeo malum multos post annos in civitatem reverterat,

And just this evil, Sall. C. 37, 11; so 37, 2; id. J. 68, 3; Liv. 2, 29, 9; 4, 2, 2: id adeo manifestum erit, si cognoverimus, etc., and this, precisely this, will be evident, if, etc., Quint. 2, 16, 18 Spald.—It is rarely used with ille:

ille adeo illum mentiri sibi credet,

Plaut. Am. 1, 2, 6.—Sometimes with the rel. pron.: quas adeo haud quisquam liber umquam tetigit, Plaut: Poen. 1, 2, 57; Cic. Fin. 2, 12, 37. —With interrog. pron.:

Quis adeo tam Latinae linguae ignarus est, quin, etc.,

Gell. 7, 17.—Adeo is joined with the pers. pron. when the discourse passes from one person to another, and attention is to be particularly directed to the latter: Juppiter, tuque adeo summe Sol, qui res omnes inspicis, and thou especially, and chiefly thou, Enn. ap. Prob.:

teque adeo decus hoc aevi inibit,

Verg. E. 4, 11; id. G. 1, 24: teque, Neptune, invoco, vosque adeo venti, Poët. ap. Cic. Tusc. 4, 34, 73;

and without the copulative: vos adeo... item ego vos virgis circumvinciam,

Plaut. Rud. 3, 4, 25.— Ego adeo often stands for ego quidem, equidem (egôge):

tum libertatem Chrysalo largibere: ego adeo numquam accipiam,

Plaut. Bacch. 4, 7, 30; so id. Mil. 4, 4, 55; id. Truc. 4, 3, 73:

ego adeo hanc primus inveni viam,

Ter. Eun. 2, 2, 16:

nec me adeo fallit,

Verg. A. 4, 96.—Ipse adeo (autos ge), for the sake of emphasis:

atque hercle ipsum adeo contuor,

Plaut. As. 2, 3, 24:

ipsum adeo praesto video cum Davo,

Ter. And. 2, 5, 4:

ipse adeo senis ductor Rhoeteus ibat pulsibus,

Sil. 14, 487.—

With the conditional conjj. si, nisi, etc. (Gr. ei ge), if indeed, if truly:

nihili est autem suum qui officium facere immemor est, nisi adeo monitus,

unless, indeed, he is reminded of it, Plaut. Ps. 4, 7, 2: Si. Num illi molestae quippiam hae sunt nuptiae? Da. Nihil Hercle: aut si adeo, bidui est aut tridui haec sollicitudo, and if, indeed, etc. (not if also, for also is implied in aut), Ter. And. 2, 6, 7.—

With adverbs: nunc adeo (nun ge), Plaut. As. 3, 1, 29; id. Mil. 2, 2, 4; id. Merc. 2, 2, 57; id. Men. 1, 2, 11; id. Ps. 1, 2, 52; id. Rud. 3, 4, 23; Ter. And. 4, 5, 26; Verg. A. 9, 156: jam adeo (dê ge), id. ib. 5, 268; Sil. 1, 20; 12, 534; Val. Fl. 3, 70. umquam adeo, Plaut. Cas. 5, 4, 23:

inde adeo,

Ter. Heaut. 1, 1, 1:

hinc adeo,

Verg. E. 9, 59: sic adeo (houtôs ge), id. A. 4, 533; Sil. 12, 646:

vix adeo,

Verg. A. 6, 498:

non adeo,

Ter. Heaut. 1, 1, 57; Verg. A. 11, 436. —

With adjectives = vel, indeed, even, very, fully:

quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae!

how very many suppers, Plaut. Stich. 1, 3, 59: quotque adeo fuerint, qui temnere superbum... Lucil. ap. Non. 180, 2: nullumne malorum finem adeo poenaeque dabis (adeo separated from nullum by poet. license)? wilt thou make no end at all to calamity and punishment? Val. Fl. 4, 63:

trīs adeo incertos caeca caligine soles erramus,

three whole days we wander about, Verg. A. 3, 203; 7, 629.—And with comp. or the adv. magis, multo, etc.:

quae futura et quae facta, eloquar: multo adeo melius quam illi, cum sim Juppiter,

very much better, Plaut. Am. 5, 2, 3; so id. Truc. 2, 1, 5:

magis adeo id facilitate quam aliā ullā culpā meā, contigit,

Cic. de Or. 2, 4, 15.—

With the conjj. sive, aut, vel, in order to annex a more important thought, or to make a correction, or indeed, or rather, or even only:

sive qui ipsi ambīssent, seu per internuntium, sive adeo aediles perfidiose quoi duint,

Plaut. Am. prol. 71:

si hercle scivissem, sive adeo joculo dixisset mihi, se illam amare,

id. Merc. 5, 4, 33; so id. Truc. 4, 3, 1; id. Men. 5, 2, 74; Ter. Hec. 4, 1, 9: nam si te tegeret pudor, sive adeo cor sapientia imbutum foret, Pacuv. ap. Non. 521, 10:

mihi adeunda est ratio, quā ad Apronii quaestum, sive adeo, quā ad istius ingentem immanemque praedam possim pervenire,

or rather, Cic. Verr 2, 3, 46, 110; Verg. A. 11, 369; so, atque adeo:

ego princeps in adjutoribus atque adeo secundus,

Cic. Att. 1, 17, 9.—

With the imperative, for emphasis, like tandem, modo, dum, the Germ. so, and the Gr. ge (cf. L. and S.), now, I pray:

propera adeo puerum tollere hinc ab janua,

Ter. And. 4, 4, 20 (cf. xullabete g auton, Soph. Phil. 1003).—

Like admodum or nimis, to give emphasis to an idea (for the most part only in comic poets, and never except with the positive of the adj.; cf. Consent. 2023 P.), indeed, truly, so very, so entirely:

nam me ejus spero fratrem propemodum jam repperisse adulescentem adeo nobilem,

so very noble, Ter. Eun. 1, 2, 123:

nec sum adeo informis,

nor am I so very ugly, Verg. E. 2, 25:

nam Caii Luciique casu non adeo fractus,

Suet. Aug. 65:

et merito adeo,

and with perfect right, Ter. Hec. 2, 1, 42:

etiam num credis te ignorarier aut tua facta adeo,

do you, then, think that they are ignorant of you or your conduct entirely? id. Ph. 5, 8, 38.—

To denote what exceeds expectation, even: quam omnium Thebis vir unam esse optimam dijudicat, quamque adeo cives Thebani rumificant probam, and whom even the Thebans (who are always ready to speak evil of others) declare to be an honest woman, Plaut. Am. 2, 2, 44.— Hence also it denotes something added to the rest of the sentence, besides, too, over and above, usually in the connection: -que adeo (rare, and never in prose; cf.

adhuc, I.): quin te Di omnes perdant qui me hodie oculis vidisti tuis, meque adeo scelestum,

and me too, Plaut. Rud. 4, 4, 122; cf. id. 4, 2, 32:

haec adeo tibi me, ipsa palam fari omnipotens Saturnia jussit,

Verg. A. 7, 427.

After Caesar and Cicero (the only instance of this use adduced from Cicero's works, Off. 1, 11, 36, being found in a passage rejected by the best critics, as B. and K.).

For adding an important and satisfactory reason to an assertion, and then it always stands at the beginning of the clause, indeed, for:

cum Hanno perorāsset, nemini omnium cum eo certare necesse fuit: adeo prope omnis senatus Hannibalis erat: the idea is,

Hanno's speech, though so powerful, was ineffectual, and did not need a reply; for all the senators belonged to the party of Hannibal, Liv. 21, 11, 1; so id. 2, 27, 3; 2, 28, 2; 8, 37, 2; Tac. Ann. 1, 50, 81; Juv. 3, 274; 14, 233.—Also for introducing a parenthesis: sed ne illi quidem ipsi satis mitem gentem fore (adeo ferocia atque indomita [p. 34] ingenia esse) ni subinde auro... principum animi concilientur, Liv. 21, 20, 8; so id. 9, 26, 17; 3, 4, 2; Tac. A. 2, 28.—

When to a specific fact a general consideration is added as a reason for it, so, thus (in Livy very often):

haud dubius, facilem in aequo campi victoriam fore: adeo non fortuna modo, sed ratio etiam cum barbaris stabat,

thus not only fortune, but sagacity, was on the side of the barbarians, Liv. 5, 38, 4:

adeo ex parvis saepe magnarum momenta rerum pendent,

id. 27, 9, 1; so id. 4, 31, 5; 21, 33, 6; 28, 19; Quint. 1, 12, 7; Curt. 10, 2, 11; Tac. Agr. 1:

adeo in teneris consuescere multum est,

Verg. G. 2, 272.—

In advancing from one thought to another more important = immo, rather, indeed, nay: nulla umquam res publica ubi tantus paupertati ac parsimoniae honos fuerit: adeo, quanto rerum minus, tanto minus cupiditatis erat, Liv. praef. 11; so Gell. 11, 7; Symm. Ep. 1, 30, 37.—

With a negative after ne—quidem or quoque, so much the more or less, much less than, still less (post-Aug.):

hujus totius temporis fortunam ne deflere quidem satis quisquam digne potuit: adeo nemo exprimere verbis potest,

still less can one describe: it by words, Vell. 2, 67, 1:

ne tecta quidem urbis, adeo publicum consilium numquam adiit,

still less, Tac. A. 6, 15; so id. H. 3, 64; Curt. 7, 5, 35:

favore militum anxius et superbia viri aequalium quoque, adeo superiorum intolerantis,

who could not endure his equals even, much less his superiors, Tac. H. 4, 80.—So in gen., after any negative: quaelibet enim ex iis artibus in paucos libros contrahi solet: adeo infinito spatio ac traditione opus non est, so much the less is there need, etc., Quint. 12, 11, 16; Plin. 17, 12, 35, § 179; Tac. H. 3, 39.—(The assumption of a causal signif. of adeo = ideo, propterea, rests upon false readings. For in Cael. Cic. Fam. 8, 15 we should read ideo, B. and K., and in Liv. 24, 32, 6, ad ea, Weiss.).—See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 135-155.

ăn, conj. [etym. very obscure; v. the various views adduced in Hand, I. p. 296, with which he seems dissatisfied; if it is connected with the Sanscr. anjas, = Germ. ander, = Engl. other, we may comp. the Engl. other and or with the Germ. oder, = or]. It introduces the second part of a disjunctive interrogation, or a phrase implying doubt, and thus unites in itself the signif. of aut and num or -ne, or, or whether (hence the clause with an is entirely parallel with that introduced by num, utrum, -ne, etc., while aut forms only a subdivision in the single disjunctive clause; utrum... aut—an... aut, whether... or, etc.; cf. Ochsn. Eclog. p. 150; v. also aut).

In disjunctive interrogations.

Direct.

Introd. by utrum (in Engl. the introd. particle whether is now obsolete, and the interrogation is denoted simply by the order of the words):

Utrum hac me feriam an ab laevā latus?

Plaut. Cist. 3, 10:

sed utrum tu amicis hodie an inimicis tuis Daturu's cenam?

id. Ps. 3, 2, 88; id. Pers. 3, 1, 13; id. Trin. 1, 2, 138; id. Cas. 2, 4, 11:

Utrum sit annon voltis?

id. Am. prol. 56:

quid facies? Utrum hoc tantum crimen praetermittes an obicies?

Cic. Div. in Caecil. 30 sq.:

in plebem vero Romanam utrum superbiam prius commemorem an crudelitatem?

id. Verr. 1, 122; id. Deiot. 23; id. Fam. 7, 13:

Utrum enim defenditis an impugnatis plebem?

Liv. 5, 3. —And with an twice:

Utrum hoc signum cupiditatis tuae an tropaeum necessitudinis atque hospitii an amoris indicium esse voluisti?

Cic. Verr. 2, 115; id. Imp. Pomp. 57 sq.; id. Rab. 21.—With an three times:

Utrum res ab initio ita ducta est, an ad extremum ita perducta, an ita parva est pecunia, an is (homo) Verres, ut haec quae dixi, gratis facta esse videantur?

Cic. Verr. 2, 61; 3, 83; id. Clu. 183; Liv. 21, 10; and seven times in Cic. Dom. 56-58.—With -ne pleon. (not to be confounded with cases where utrum precedes as pron.; as Cic. Tusc. 4, 4, 9):

sed utrum tu masne an femina es, qui illum patrem voces?

Plaut. Rud. 1, 2, 16; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Stich. 5, 4, 26:

Utrum studione id sibi habet an laudi putat Fore, si etc.,

Ter. Ad. 3, 3, 28:

Utrum igitur tandem perspicuisne dubia aperiuntur an dubiis perspicua tolluntur?

Cic. Fin. 4, 24, 67.—And affixed to utrum, but rarely:

Utrumne jussi persequemur otium... an hunc laborem etc.,

Hor. Epod. 1, 7; Plin. 17, 1, 1, § 4; Quint. 12, 1, 40.—

Introduced by -ne:

quid fit? seditio tabetne an numeros augificat suos?

Enn. Trag. Rel. p. 23 Rib.:

servos esne an liber?

Plaut. Am. 1, 1, 186:

idne agebas, ut tibi cum sceleratis an ut cum bonis civibus conveniret?

Cic. Lig. 18; 23:

custosne urbis an direptor et vexator esset Antonius?

id. Phil. 3, 27; id. Mur. 88; id. Sull. 22.—

So with an twice,

Cic. Cat. 1, 28; id. Att. 16, 8;

and five times,

id. Balb. 9.—

Introduced by nonne:

Nonne ad servos videtis rem publicam venturam fuisse? An mihi ipsi fuit mors aequo animo oppetenda?

Cic. Sest. 47; id. Sex. Rosc. 43 sq.; id. Dom. 26; 127.—So with an twice, Cic. Phil. 11, 36.—

Introduced by num:

si quis invidiae metus, num est vehementius severitatis invidia quam inertiae pertimescenda?

Cic. Cat. 1, 29; id. Mur. 76; id. Sest. 80:

Num quid duas habetis patrias an est illa patria communis?

id. Leg. 2, 2.—

Without introductory particle:

quid igitur? haec vera an falsa sunt?

Cic. Ac. 2, 29, 95:

quid enim exspectas? bellum an tabulas novas?

id. Cat. 2, 18:

ipse percussit an aliis occidendum dedit?

id. Sex. Rosc. 74; id. Verr. 2, 106; id. Imp. Pomp. 53; id. Phil. 2, 27:

eloquar an sileam?

Verg. A. 3, 37:

auditis an me ludit amabilis Insania?

Hor. C. 3, 4, 5.—So an twice, Cic. Mil. 54;

three times,

Plin. Ep. 2, 8;

and six times,

Cic. Rab. 14; id. Pis. 40.—

Indirect.

Introduced by utrum:

quid tu, malum, curas, Utrum crudum an coctum edim?

Plaut. Aul. 3, 2, 16; id. Cist. 4, 2, 11; id. Bacch. 3, 4, 1; id. Mil. 2, 3, 74:

quaero, si quis... utrum is clemens an inhumanissimus esse videatur,

Cic. Cat. 4, 12:

agitur, utrum M. Antonio facultas detur an horum ei facere nihil liceat,

id. Phil. 5, 6; id. Sex. Rosc. 72; id. Imp. Pomp. 42; id. Verr. 1, 105.

aut for an: Loquimini de me utrum bovem cujusquam tulerim aut asinum, 1 Reg. 12, 3.—And with -ne pleon.:

res in discrimine versatur, utrum possitne se contra luxuriem parsimonia defendere an deformata cupiditati addicatur,

Cic. Quinct. 92:

numquamne intelleges statuendum tibi esse, utrum illi, qui istam rem gesserunt, homicidaene sint an vindices libertatis?

id. Phil. 2, 30.—

Introduced by -ne:

Fortunāne an forte repertus,

Att. Trag. Rel. p. 159 Rib. agitur autem liberine vivamus an mortem obeamus, Cic. Phil. 11, 24; id. Verr. 4, 73; id. Mil. 16:

nunc vero non id agitur, bonisne an malis moribus vivamus etc.,

Sall. C. 52, 10.—So with an three times, Cic. Or. 61.—

Introduced by an:

haud scio an malim te videri... an amicos tuos plus habuisse,

Cic. Pis. 39.—

Without introd. particle:

... vivam an moriar, nulla in me est metus,

Enn. Trag. Rel. p. 72 Rib.:

vivat an mortuus sit, quis aut scit aut curat?

Cic. Phil. 13, 33; 3, 18; id. Sex. Rosc. 88; id. Red. in Sen. 14.—

Sometimes the opinion of the speaker or the probability inclines to the second interrogative clause (cf. infra, II. E.). and this is made emphatic, as a corrective of the former, or rather, or on the contrary:

ea quae dixi ad corpusne refers? an est aliquid, quod te suā sponte delectet?

Cic. Fin. 2, 33, 107:

Cur sic agere voluistis? An ignoratis quod etc.,

Vulg. Gen. 44, 15.—Hence, in the comic poets, an potius:

cum animo depugnat suo, Utrum itane esse mavelit ut... An ita potius ut etc.,

Plaut. Trin. 2, 2, 31: id. Stich. 1, 2, 18; id. Trin. 2, 2, 25:

an id flagitium est, An potius hoc patri aequomst fieri, ut a me ludatur dolis?

Ter. Eun. 2, 3, 94.—

The first part of the interrogation is freq. not expressed, but is to be supplied from the context; in this case, an begins the interrog., or, or rather, or indeed, or perhaps (but it does not begin an absolute, i. e. not disjunctive, interrog.): De. Credam ego istuc, si esse te hilarem videro. Ar. An tu esse me tristem putas? (where nonne me hilarem esse vides? is implied), Plaut. As. 5, 1, 10: Ch. Sed Thaïs multon ante venit? Py. An abiit jam a milite? Ter. Eun. 4, 5, 7:

An ego Ulixem obliscar umquam?

Att. Trag. Rel. p. 199 Rib.:

An parum vobis est quod peccatis?

Vulg. Josh. 22, 17:

est igitur aliquid, quod perturbata mens melius possit facere quam constans? an quisquam potest sine perturbatione mentis irasci?

Cic. Tusc. 4, 24, 54; cf. id. Clu. 22; id. Off. 3, 29: Debes hoc etiam rescribere, sit tibi curae Quantae conveniat Munatius; an male sarta Gratia nequiquam coit...? or is perhaps, etc., Hor. Ep. 1, 3, 31 K. and H. —So esp. in Cic., in order to make the truth of an assertion more certain, by an argumentum a minore ad majus:

cur (philosophus) pecuniam magno opere desideret vel potius curet omnino? an Scythes Anacharsis potuit pro nihilo pecuniam ducere, nostrates philosophi non potuerunt?

Cic. Tusc. 5, 32, 89 sq.:

An vero P. Scipio T. Gracchum privatus interfecit, Catilinam vero nos consules perferemus?

id. Cat. 1, 1; so id. Rab. Perd. 5; id. Phil. 14, 5, 12 Muret.; id. Fin. 1, 2, 5, ubi v. Madv.—It sometimes introduces a question suggested by the words of another: He. Mane. Non dum audisti, Demea, Quod est gravissimum? De. An quid est etiam anplius? Is there then etc., Ter. Ad. 3, 4, 21:

sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. An me, inquam, nisi te audire vellem censes haec dicturum fuisse?

Cic. Fin. 1, 8, 28; 2, 22, 74; id. Tusc. 5, 26, 73; 5, 12, 35; id. Brut. 184; id. Fat. 2, 4; v. Madv. ad Cic. Fin. 1, 8, 28.—It sometimes anticipates an answer to something going before: At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? shall we not say that, must we not think that etc., Cic. Fin. 5, 14, 38, ubi v. Madv.—

An non. and in one word, annon (in direct questions more freq. than necne):

isne est quem quaero an non?

Ter. Phorm. 5, 6, 12:

Hocine agis an non?

id. And. 1, 2, 15:

Tibi ego dico an non?

id. ib. 4, 4, 23:

utrum sit an non voltis?

Plaut. Am. prol. 56:

utrum cetera nomina in codicem accepti et expensi digesta habes annon?

Cic. Rosc. Com. 3 al. —Also in indirect questions = necne, q. v.:

abi, vise redieritne jam an non dum domum,

Ter. Phorm. 3, 4, 5:

videbo utrum clamorem opere conpleverint, an non est ita,

Vulg. Gen. 18, 21; 24, 21.—

An ne, usually written anne, pleon. for an.

In direct questions:

anne tu dicis quā ex causā vindicaveris?

Cic. Mur. 26. —

In indirect questions:

nec. aequom anne iniquom imperet, cogitabit,

Plaut. Am. 1, 1, 19; id. Ps. 1, 1, 122:

percontarier, Utrum aurum reddat anne eat secum simul,

id. Bacch. 4, 1, 4:

Nam quid ego de consulato loquar, parto vis, anue gesto?

Cic. Pis. 1, 3:

cum interrogetur, tria pauca sint anne multa,

id. Ac. 2, 29:

Gabinio dicam anne Pompeio, an utrique,

id. Imp. Pomp. 19, 57; so id. Or. 61, 206:

Quid enim interest, divitias, opes, valetudinem bona dicas anne praeposita, cum etc.,

id. Fin. 4, 9, 23 Madv.; August. ap. Suet. Aug. 69 al. (for the omission of the second disjunctive clause or the particle necne representing it, v. utrum;

instances of this usage in eccl. Lat. are,

Vulg. Lev. 13, 36; 14, 36; ib. Num. 11, 23 al.).—

In disjunctive clauses that express doubt, or.

Utrum stultitiā facere ego hunc an malitiā Dicam, scientem an imprudentem, incertus sum. Ter. Phorm. 4, 3, 54:

ut nescias, utrum res oratione an verba sententiis illustrentur,

Cic. de Or. 2, 13, 56:

honestumne factu sit an turpe, dubitant,

id. Off. 1, 3, 9:

nescio, gratulerne tibi an timeam,

id. Fam. 2, 5; Caes. B. G. 7, 5:

pecuniae an famae minus parceret, haud facile discerneres,

Sall. C. 25, 3; so id. ib. 52, 10; Suet. Aug. 19; id. Tib. 10; id. Claud. 15:

cognoscet de doctrinā, utrum ex Deo sit an ego a me ipso loquar,

Vulg. Joan. 7, 17; ib. Eccl. 2, 19 al.—

An sometimes denotes uncertainty by itself, without a verb of doubting (dubito, dubium or incertum est, etc., vet in such cases the editors are divided between an and aut; cf. Mos. and Orell. ad Cic. Rep. 1, 12): verene hoc memoriae proditum est [p. 115] regem istum Numam Pythagorae ipsius discipulum, an certe Pythagoreum fuisse? Cic. Rep. 2, 15, where B. and K. read aut certe: Cn. Octavius est an Cn. Cornelius quidam tuus familiaris, summo genere natus, terrae filius;

is etc.,

id. Fam. 7, 9 B. and K.:

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem,

Simonides or some other person, id. Fin. 2, 32, 104; id. Fam. 7, 9, 3; id. Att. 1, 3, 2; 2, 7, 3; v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 32, 104.—

It often stands for sive (so esp. in and after the Aug. per.):

quod sit an non, nihil commovet analogiam,

whether this be so or not, Varr. L. L. 9, § 105 Müll.; Att. ap. Prisc. p. 677 P.; Ov. R. Am. 797:

saucius an sanus, numquid tua signa reliqui,

id. F. 4, 7:

Illa mihi referet, si nostri mutua curast, An minor, an toto pectore deciderim,

Tib. 3, 1, 20; Tac. A. 11, 26:

sive nullam opem praevidebat inermis atque exul, seu taedio ambiguae spei an amore conjugis et liberorum,

id. ib. 14, 59.—

The first disjunctive clause is freq. to be supplied from the gen. idea or an may stand for utrum—necne (cf. supra, I. D.):

qui scis, an, quae jubeam, sine vi faciat? (vine coactus is to be supplied),

how knowest thou whether or not he will do it without compulsion? Ter. Eun. 4, 7, 20:

An dolo malo factum sit, ambigitur,

Cic. Tull. 23:

quaesivi an misisset (periplasmata),

id. Verr. 4, 27:

Vide an facile fieri tu potueris, cum etc.,

id. Fragm. B. 13, 2, 1:

praebete aurem et videte an mentiar,

Vulg. Job, 6, 28: de L. Bruto fortasse dubitaverim an propter infinitum odium tyranni effrenatius in Aruntem invaserit, I might doubt whether or not, etc., Cic. Tusc. 4, 22, 50; id. Verr. 3, 76:

Quis scit an adiciant hodiernae crastina summae Tempora di superi?

Hor. C. 4, 7, 17; Plin. Ep. 6, 21, 3; Quint. 2, 17, 38:

Sine videamus an veniat Elias,

Vulg. Matt. 27, 49:

tria sine dubio rursus spectanda sunt, an sit, quid sit, quale sit,

Quint. 5, 10, 53:

dubium an quaesitā morte,

Tac. A. 1, 5; 6, 50; 4, 74:

Multitudo an vindicatura Bessum fuerit, incertum est,

Curt. 7, 5:

diu Lacedaemonii, an eum summae rei praeponerent, deliberaverunt,

Just. 6, 2, 4 et saep.—

Since in such distrib. sentences expressive of doubt, the opinion of the speaker or the probability usually inclines to the second, i. e. to the clause beginning with an, the expressions haud scio an, nescio an, dubito an (the latter through all pers. and tenses), incline to an affirmative signification, I almost know, I am inclined to think, I almost think, I might say, I might assert that, etc., for perhaps, probably (hence the opinion is incorrect that an, in this situation, stands for an non; for by an non a negation of the objective clause is expressed, e. g. nescio an non beatus sit, I am almost of the opinion that he is not happy, v. infra, and cf. Beier ad Cic. Off. 1, Exc. XI. p. 335 sq.; Cic. uses haud scio an eleven times in his Orations;

nescio an, four times): atque haud scio an, quae dixit sint vera omnia,

Ter. And. 3, 2, 45:

crudele gladiatorum spectaculum et inhumanum non nullis videri solet: et haud scio an ita sit, ut nunc fit,

Cic. Tusc. 2, 17, 41; id. Fl. 26:

testem non mediocrem, sed haud scio an gravissimum,

perhaps, id. Off. 3, 29:

constantiam dico? nescio an melius patientiam possim dicere,

id. Lig. 9; id. Fam. 9, 19:

ingens eo die res, ac nescio an maxima illo bello gesta sit,

Liv. 23, 16; Quint. 12, 11, 7 al.:

si per se virtus sine fortunā ponderanda sit, dubito an Thrasybulum primum omuium ponam,

I am not certain whether I should not prefer Thrasybulus to all others, Nep. Thras. 1 Dähne:

dicitur acinace stricto Darius dubitāsse an fugae dedecus honestā morte vitaret,

i. e. was almost resolved upon, Curt. 4, 5, 30:

ego dubito an id improprium potius appellem,

Quint. 1, 5, 46; Gell. 1, 3 al.—Hence, a neg. objective clause must contain in this connection the words non, nemo, nullus, nihil, numquam, nusquam, etc.:

dubitet an turpe non sit,

he is inclined to believe that it is not bad, Cic. Off. 3, 12, 50:

haud scio an ne opus quidem sit, nihil umquam deesse amicis,

id. Am. 14, 51:

eloquentiā quidem nescio an habuisset parem neminem,

id. Brut. 33: quod cum omnibus est faciendum tum haud scio an nemini potius quam tibi, to no one perhaps more, id. Off. 3, 2, 6:

meā sententiā haud scio an nulla beatior esse possit,

id. Sen. 16; id. Leg. 1, 21:

non saepe atque haud scio an numquam,

id. Or. 2, 7 al. —

Sometimes the distributive clause beginning with an designates directly the opposite, the more improbable, the negative; in which case nescio an, haud scio an, etc., like the Engl. I know not whether, signify I think that not, I believe that not, etc.; hence, in the object. clause, aliquis, quisquam, ullus, etc., must stand instead of nemo, nullus, etc. (so for the most part only after Cic.): an profecturus sim, nescio, I know not (i. e. I doubt, I am not confident) whether I shall effect any thing, Sen. Ep. 25:

opus nescio an superabile, magnum certe tractemus,

id. Q. N. 3, praef. 4; Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 6: haud scio an vivere nobis liceret, I know not whether we, etc., Cic. Har. Resp. 11, 22: doleo enim maximam feminam eripi oculis civitatis, nescio an aliquid simile visuris, for I know not whether they will ever see any thing of this kind, Plin. Ep. 7, 19; Val. Max. 5, 2, 9:

nescio an ullum tempus jucundius exegerim,

I do not know whether I have ever passed time more pleasantly, id. 3, 1:

namque huic uni contigit, quod nescio an ulli,

Nep. Timol. 1, 1; Sen. Contr. 3 praef.; Quint. 9, 4, 1:

nostri quoque soloecum, soloecismum nescio an umquam dixerint,

Gell. 5, 20 al. Cf. upon this word Hand, Turs. I. pp. 296-361, and Beier, Exc. ad Cic. Am. pp. 202-238.

an-, v. ambi.

- ăn. This word appears in forsan, forsitan, and fortasse an (Att. Trag. Rel. p. 151 Rib.) or fortassan, seeming to enhance the idea of uncertainty and doubt belonging to fors, etc., and is regarded by some as the Greek conditional particle an, and indeed one of these compounds, forsitan, sometimes in the Vulgate, translates an; as, Joan. 4, 10; 5, 46; 8, 19; and in 3, Joan. 9, it still represents the various reading, an.

col-lĭgo ( conl-), lēgi, lectum, 3, v.a. [2. lego, ĕre], to gather or collect together into a whole or to a point, to assemble, draw or bring together, collect (class. and very freq.),

Prop.

In gen.

Of things:

omnia praesegmina,

Plaut. Aul. 2, 4, 34:

stipulam,

Ter. Ad. 5, 3, 62; cf.: omnia furtim, Lucil. ap. Non. p. 273, 28:

radices palmarum,

Cic. Verr. 2, 5, 33, § 87:

apes in vas,

Varr. R. R. 2, 16, 37:

ossa,

Tib. 3, 2, 19; cf.

reliquias,

Suet. Tib. 54 fin.; id. Calig. 3:

materiem nostram Post obitum,

Lucr. 3, 847 (and Hom. Il. 24, 793):

sparsos per colla capillos in nodum,

Ov. M. 3, 170; 8, 319; and poet. transf. to the person:

immissos hederā collecta capillos Calliope, etc.,

id. ib. 5, 338; so,

sinus fluentes,

Verg. A. 1, 320:

flores,

Ov. M. 5, 399:

riguo horto olus,

id. ib. 8, 646:

de purpureis vitibus uvas,

id. ib. 8, 676:

fructus,

Hor. Ep. 1, 12, 1: omnia venena, * Cat. 14, 19:

sarmenta virgultaque,

Caes. B. G. 3, 18:

serpentes,

Nep. Hann. 10, 4:

naufragium,

Cic. Sest. 6, 15: mortualia, glossaria conlegitis et lexidia, res taetras et inanes, Domit. ap. Gell. 18, 7, 3:

pecuniam,

Hor. Ep. 1, 10, 47:

viatica,

id. ib. 2, 2, 26; cf.:

stipem a tyrannis,

to obtain by begging, Liv. 38, 45, 9:

aër umorem colligens,

Cic. N. D. 2, 39, 101:

imbres,

Hor. Ep. 1, 15, 15; cf.:

pluvias aquas,

Quint. 10, 1, 109; 5. 14, 31:

ventus per loca subcava terrae Collectus,

Lucr. 6, 558:

procellam,

id. 6, 124:

spiritum,

Plin. 19, 6, 26, § 78; Quint. 11, 3, 53:

flatus cornibus,

Sil. 14, 390:

collectae ex alto nubes,

heaped together, Verg. G. 1, 324:

pulvis collectus turbine,

Hor. S. 1, 4, 31; and poet.:

pulverem Olympicum Collegisse juvat,

i. e. to have covered himself with it, id. C. 1, 1, 4:

luna revertentes colligit ignes,

Verg. G. 1, 427:

antiqua verba et figuras,

Suet. Gram. 10:

equos,

to check, restrain, stop, Ov. M. 2, 398; so,

gressum,

Sil. 6, 399:

gradum,

id. 7, 695; so,

fig. iram,

id. 9, 477;

and of the operation of medicine: acria viscerum colligere,

Plin. 19, 6, 26, § 85: hastas, to draw back (opp. protendere), Tac. A. 2, 21:

librum,

to catch a falling book, Plin. Ep. 2, 1, 5:

apparatu nobis (sc. oratoribus) opus est et rebus exquisitis, undique collectis, arcessitis, comportatis,

Cic. de Or. 3, 24, 92; cf.:

interea, dum haec, quae dispersa sunt, cogantur,

id. ib. 1, 42, 191: sarcinas; to pack one ' s luggage for a journey:

annus octogesimus admonet me, ut sarcinas colligam ante quam proficiscar e vitā,

Varr. R. R. 1, 1, 1; also: sarcinas conligere = sarcinas conferre, to gather and put in order the baggage of an army before a battle, Sall. J. 97, 4: vasa, milit. t. t.., to pack together, pack up, to break up the camp for a march, Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40; Liv. 21, 47, 2; 22, 30, 1:

arma = remos,

i. e. to take in hand, take up, Verg. A. 5, 15 Forbig. ad loc.—

Of persons, mostly milit., to collect, assemble, bring together:

exercitus collectus ex senibus desperatis,

Cic. Cat. 2, 3, 5:

ex urbe, ex agris, numerum hominum,

id. ib. 2, 4, 8:

milites,

id. Verr. 2, 5, 51, § 133:

reliquos ex fugā,

Nep. Hann. 6 fin.:

manu collectā in Thraciam introiit,

id. Alcib. 7, 4; cf. Liv. 1, 5, 4, and Tac. Agr. 37:

de pagis omnibus bonos viros,

Cic. Fin. 2, 4, 12: se colligere, to gather, collect:

in moenia,

Sil. 10, 390:

ex regno alicujus,

Cic. Imp. Pomp. 9, 24: ad. aciem, Auct. B. Afr. 70; so, collecti, those who have collected:

in aestuaria ac paludes,

Caes. B. G. 2, 28; cf. Tac. A. 2, 11.—

Esp., with the accessory idea of shortening, by bringing together, to contract, draw up, compress, collect, concentrate (mostly poet. for the more usual contraho, coërceo, etc.):

in spiram tractu se colligit anguis,

Verg. G. 2, 154; cf.:

cogebantur breviore spatio et ipsi orbem colligere,

Liv. 2, 50, 7:

alitis in parvae subitam collecta figuram,

Verg. A. 12, 862 Wagn. N. cr.:

apicem collectus in unum,

Ov. M. 13, 910:

pedes,

to compress, Tib. 1, 8, 14:

volumina collecta in artum,

Plin. 8, 16, 17, § 45: se collegit in arma, covered himself with or concealed himself behind his shield, Verg. A. 12, 491; cf. id. ib. 10, 412 (post scutum se clausit, Serv.; Gr. sustaleis en aspidi, ep aspidos); cf. Stat. Th. 11, 545; Sil. 10, 255; 10, 129:

pallium,

to gather up, Plaut. Capt. 4, 2, 9:

togam,

Mart. 7, 33, 4:

12, 48, 5: per vulnera colligit hostes,

causes them to retreat, Sil. 10, 3.—Hence,

Medic. t. t., to make thick, to thicken (cf. cogo), Scrib. Comp. 95; 129; 138; 169; cf. Plin. 34, 11, 27, § 114.—

Trop.

To bring together, collect, to get, gain, acquire, produce, etc. (very freq. and class.):

sescentae ad eam rem causae possunt conligi,

Plaut. Trin. 3, 3, 62:

conlectis omnibus bellis civilibus,

i. e. brought together in speaking, adduced, Cic. Fam. 4, 3, 1; cf. id. Sest. 6, 15:

flammarum iras,

Lucr. 1, 723; cf. Hor. A. P. 160; Val. Fl. 7, 335:

multaque facete dicta, ut ea, quae a sene Catone collecta sunt,

Cic. Off. 1, 29, 104; 1, 42, 191:

res undique conlectae,

id. ib. 3, 24, 92:

quaedam conlecta edere,

Quint. 5, 10, 120:

sparsa argumenta,

id. 5, 7, 18: antiqua verba, Suet. [p. 367] Gram. 10:

omnes rumorum et contionum ventos,

Cic. Clu. 28, 77:

rumorem bonum,

id. Leg. 1, 19, 50:

peccata consulum,

id. ib. 3, 10, 23:

vestigia Pythagoreorum,

id. Tusc. 4, 2, 3:

existimationem multo sudore,

id. Div. in Caecil. 22, 72:

benevolentiam civium blanditiis,

id. Lael. 17, 61:

magnam gratiam magnamque dignitatem ex hoc labore,

id. Q. Fr. 2, 15 (16), 1:

auctoritatem,

Caes. B. G. 6, 12:

famam clementiae,

Liv. 21, 48, 10:

tantum amoris favorisque,

Suet. Claud. 12; Prop. 2 (3), 14, 9:

invidiam crudelitatis ex eo,

Cic. Verr. 2, 5, 8, § 19:

crimina majestatis,

Plin. Pan. 33 fin.:

sitim,

Verg. G. 3, 327; Ov. M. 5, 446; 6, 341 (cf.:

adducere sitim,

Hor. C. 4, 12, 13):

frigus,

Hor. Ep. 1, 11, 13:

rabiem,

Verg. A. 9, 63; Ov. M. 1, 234; 9, 212:

odium,

id. ib. 3, 258:

usum patiendi,

id. Am. 1, 8, 75:

vires usu,

id. A. A. 2, 339; cf. Liv. 29, 30, 5; Sil. 4, 307.—

Of number, distance, etc., to amount or come to, extend; pass., to be reckoned (rare, and only in post-Aug. prose):

ut LX. passus plerique (rami) orbe colligant,

Plin. 12, 5, 11, § 23:

ambitus per frontem centum duos pedes colligit,

id. 36, 12, 17, § 77:

ad quos (consules) a regno Numae colliguntur anni DXXXV.,

id. 13, 13, 27, § 85; so Tac. G. 37; id. Or. 17.—

Colligere se or animum, mentem, etc., to collect one ' s self, to compose one ' s self, to recover one ' s courage, resolution, etc. (very freq. and class.):

quid est autem se ipsum colligere, nisi dissipatas animi partes rursum in suum locum cogere?

Cic. Tusc. 4, 36, 78: se, Afran. ap. Charis. p. 195 P.; Lucr. 3, 925; Cic. Quint. 16, 53; id. Div. 1, 27, 57; id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Fam. 5, 18, 1; id. de Or. 1, 7, 24; id. Tusc. 1, 24, 58; Caes. B. C. 1, 14:

se colligere,

to rally, id. B.G. 5, 17:

se ex timore,

id. B.C. 3, 65; Suet. Calig. 50:

animos,

Liv. 3, 60, 11; cf. in pass., id. 10, 41, 13:

animum,

Tac. A. 1, 12; Suet. Ner. 48:

animum cogitationemque,

Plin. Ep. 2, 11, 14:

mentem,

Ov. M. 14, 352; cf.:

mentem cum vultu,

id. Am. 1, 14, 55:

paulatim mente collectā,

Curt. 8, 6, 22; cf.:

colligere spiritum,

to take breath, Quint. 11, 3, 53.—

To gather up in memory, put together in the mind, to think upon, weigh, consider:

cum et nostrae rei publicae detrimenta considero, et maximarum civitatum veteres animo calamitates colligo,

Cic. Inv. 1, 1, 1:

ut memineris, quae, etc.... quae, si colliges, et sperabis omnia optime, et, etc.,

id. Fam. 4, 13, 7; 6, 2, 4:

levis haec insania quantas Virtutes habeat, sic collige,

Hor. Ep. 2, 1, 119; cf.:

sic collige mecum,

id. S. 2, 1, 51. —Esp. freq.,

To put together mentally, etc., i. e. to gather, conclude, deduce, infer from what precedes (most freq. in Quint.); constr.: aliquid, aliquid ex aliquā re, per aliquam rem, aliquā re.—With ex:

ex eo colligere potes, quantā occupatione distinear,

Cic. Att. 2, 23, 1; so Quint. 5, 10, 80; 7, 2, 3; 7, 8, 6; 8, 4, 16; 4, 4, 5 al.; Suet. Tib. 67.—With per:

aliquid per aliud,

Quint. 5, 10, 11; so id. 4, 2, 81.—With abl. without a prep.:

quod multis et acutis conclusionibus colligunt,

Quint. 2, 20, 5; so id. 3, 6, 103; 5, 13, 14; 6, 3, 37; 7, 4, 1 al.; Col. 4, 3, 2 al.—With inde:

paucitatem inde hostium colligentes,

Liv. 7, 37, 9:

bene colligit, haec pueris et mulierculis esse grata,

Cic. Off. 2, 16, 57:

neque hoc colligi desideramus, disertiores esse antiquos, etc.,

Tac. Or. 27; Quint. 5, 14, 22; 7, 3, 18; 1, 10, 42; Ov. M. 11, 380; Pers. 5, 85.—Hence,

collectus, a, um, P. a., contracted, narrow (opp. effusus):

tanto beatior, quanto collectior,

App. Mag. 21, p. 287:

corpora collectiora (opp. effusiora),

Calp. Flacc. Decl. 2, p. 795:

tempus collectius,

Tert. Monog. 14.— Adv.: collectē, summarily, briefly, strictly:

ponere aliquod verbum,

Non. p. 164, 1.—

collectum, i, n., that which is collected as food, Plin. 11, 37, 60, § 159.

col-lĭgo ( conl-), āvi, ātum, 1, v. a., to bind, tie, or fasten together, to connect, bind, tie up (in good prose).

Prop.:

omne colligatum solvi potest,

Cic. Univ. 11, 35:

corpora colligata vinculis naturalibus,

id. ib.; cf. id. ib. 5, 13: vasa (of warlike implements; cf. the preced. art., I. A. 1. fin.), Plaut. Ps. 4, 3, 16:

manus,

id. Ep. 5, 2, 23; cf. id. ib. 5, 2, 25, and the common expression in the formula: i, lictor, colliga manus, tie the prisoner ' s hands, Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 8: conligavit eum miseris modis, Ter. Eun. 5, 4, 33:

pluribus scutis uno ictu pilorum transfixis et colligatis,

fastened to one another, Caes. B. G. 1, 25:

solum herbis colligatum,

thickly overgrown, Col. 2, 17, 5:

bitumen vulnera colligat,

Plin. 35, 15, 51, § 181; cf.: colligatis vulneribus, * Suet. Tib. 61.—

Trop.

In gen., to unite, combine, connect (rare except in Cic.):

homines inter se sermonis vinclo,

Cic. Rep. 3, 2, 3:

officiorum genera inter se colligata atque implicata sunt,

id. Off. 1, 5, 15; cf.:

(res) omnes inter se aptae colligataeque,

id. N. D. 1, 4, 9:

sententias verbis,

to join together rhetorically, id. Or. 50, 168:

annorum septingentorum memoriam uno libro,

to comprehend, comprise, id. ib. 34, 120.—

With the access. idea of preventing free motion, to restrain, check, stop, hinder:

impetum furentis (Antonii),

Cic. Phil. 11, 2, 4:

Brutum in Graeciā,

i. e. to command that he remain there for protection, id. ib. 11, 11, 26:

se cum multis,

id. Fam. 9, 17, 2.—Hence, collĭgātē, adv., connectedly, jointly:

colligatius adhaerere alicui,

Aug. Doct. Christ. 1, 28.

col-lĭgo ( conl-), lēgi, lectum, 3, v.a. [2. lego, ĕre], to gather or collect together into a whole or to a point, to assemble, draw or bring together, collect (class. and very freq.),

Prop.

In gen.

Of things:

omnia praesegmina,

Plaut. Aul. 2, 4, 34:

stipulam,

Ter. Ad. 5, 3, 62; cf.: omnia furtim, Lucil. ap. Non. p. 273, 28:

radices palmarum,

Cic. Verr. 2, 5, 33, § 87:

apes in vas,

Varr. R. R. 2, 16, 37:

ossa,

Tib. 3, 2, 19; cf.

reliquias,

Suet. Tib. 54 fin.; id. Calig. 3:

materiem nostram Post obitum,

Lucr. 3, 847 (and Hom. Il. 24, 793):

sparsos per colla capillos in nodum,

Ov. M. 3, 170; 8, 319; and poet. transf. to the person:

immissos hederā collecta capillos Calliope, etc.,

id. ib. 5, 338; so,

sinus fluentes,

Verg. A. 1, 320:

flores,

Ov. M. 5, 399:

riguo horto olus,

id. ib. 8, 646:

de purpureis vitibus uvas,

id. ib. 8, 676:

fructus,

Hor. Ep. 1, 12, 1: omnia venena, * Cat. 14, 19:

sarmenta virgultaque,

Caes. B. G. 3, 18:

serpentes,

Nep. Hann. 10, 4:

naufragium,

Cic. Sest. 6, 15: mortualia, glossaria conlegitis et lexidia, res taetras et inanes, Domit. ap. Gell. 18, 7, 3:

pecuniam,

Hor. Ep. 1, 10, 47:

viatica,

id. ib. 2, 2, 26; cf.:

stipem a tyrannis,

to obtain by begging, Liv. 38, 45, 9:

aër umorem colligens,

Cic. N. D. 2, 39, 101:

imbres,

Hor. Ep. 1, 15, 15; cf.:

pluvias aquas,

Quint. 10, 1, 109; 5. 14, 31:

ventus per loca subcava terrae Collectus,

Lucr. 6, 558:

procellam,

id. 6, 124:

spiritum,

Plin. 19, 6, 26, § 78; Quint. 11, 3, 53:

flatus cornibus,

Sil. 14, 390:

collectae ex alto nubes,

heaped together, Verg. G. 1, 324:

pulvis collectus turbine,

Hor. S. 1, 4, 31; and poet.:

pulverem Olympicum Collegisse juvat,

i. e. to have covered himself with it, id. C. 1, 1, 4:

luna revertentes colligit ignes,

Verg. G. 1, 427:

antiqua verba et figuras,

Suet. Gram. 10:

equos,

to check, restrain, stop, Ov. M. 2, 398; so,

gressum,

Sil. 6, 399:

gradum,

id. 7, 695; so,

fig. iram,

id. 9, 477;

and of the operation of medicine: acria viscerum colligere,

Plin. 19, 6, 26, § 85: hastas, to draw back (opp. protendere), Tac. A. 2, 21:

librum,

to catch a falling book, Plin. Ep. 2, 1, 5:

apparatu nobis (sc. oratoribus) opus est et rebus exquisitis, undique collectis, arcessitis, comportatis,

Cic. de Or. 3, 24, 92; cf.:

interea, dum haec, quae dispersa sunt, cogantur,

id. ib. 1, 42, 191: sarcinas; to pack one ' s luggage for a journey:

annus octogesimus admonet me, ut sarcinas colligam ante quam proficiscar e vitā,

Varr. R. R. 1, 1, 1; also: sarcinas conligere = sarcinas conferre, to gather and put in order the baggage of an army before a battle, Sall. J. 97, 4: vasa, milit. t. t.., to pack together, pack up, to break up the camp for a march, Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40; Liv. 21, 47, 2; 22, 30, 1:

arma = remos,

i. e. to take in hand, take up, Verg. A. 5, 15 Forbig. ad loc.—

Of persons, mostly milit., to collect, assemble, bring together:

exercitus collectus ex senibus desperatis,

Cic. Cat. 2, 3, 5:

ex urbe, ex agris, numerum hominum,

id. ib. 2, 4, 8:

milites,

id. Verr. 2, 5, 51, § 133:

reliquos ex fugā,

Nep. Hann. 6 fin.:

manu collectā in Thraciam introiit,

id. Alcib. 7, 4; cf. Liv. 1, 5, 4, and Tac. Agr. 37:

de pagis omnibus bonos viros,

Cic. Fin. 2, 4, 12: se colligere, to gather, collect:

in moenia,

Sil. 10, 390:

ex regno alicujus,

Cic. Imp. Pomp. 9, 24: ad. aciem, Auct. B. Afr. 70; so, collecti, those who have collected:

in aestuaria ac paludes,

Caes. B. G. 2, 28; cf. Tac. A. 2, 11.—

Esp., with the accessory idea of shortening, by bringing together, to contract, draw up, compress, collect, concentrate (mostly poet. for the more usual contraho, coërceo, etc.):

in spiram tractu se colligit anguis,

Verg. G. 2, 154; cf.:

cogebantur breviore spatio et ipsi orbem colligere,

Liv. 2, 50, 7:

alitis in parvae subitam collecta figuram,

Verg. A. 12, 862 Wagn. N. cr.:

apicem collectus in unum,

Ov. M. 13, 910:

pedes,

to compress, Tib. 1, 8, 14:

volumina collecta in artum,

Plin. 8, 16, 17, § 45: se collegit in arma, covered himself with or concealed himself behind his shield, Verg. A. 12, 491; cf. id. ib. 10, 412 (post scutum se clausit, Serv.; Gr. sustaleis en aspidi, ep aspidos); cf. Stat. Th. 11, 545; Sil. 10, 255; 10, 129:

pallium,

to gather up, Plaut. Capt. 4, 2, 9:

togam,

Mart. 7, 33, 4:

12, 48, 5: per vulnera colligit hostes,

causes them to retreat, Sil. 10, 3.—Hence,

Medic. t. t., to make thick, to thicken (cf. cogo), Scrib. Comp. 95; 129; 138; 169; cf. Plin. 34, 11, 27, § 114.—

Trop.

To bring together, collect, to get, gain, acquire, produce, etc. (very freq. and class.):

sescentae ad eam rem causae possunt conligi,

Plaut. Trin. 3, 3, 62:

conlectis omnibus bellis civilibus,

i. e. brought together in speaking, adduced, Cic. Fam. 4, 3, 1; cf. id. Sest. 6, 15:

flammarum iras,

Lucr. 1, 723; cf. Hor. A. P. 160; Val. Fl. 7, 335:

multaque facete dicta, ut ea, quae a sene Catone collecta sunt,

Cic. Off. 1, 29, 104; 1, 42, 191:

res undique conlectae,

id. ib. 3, 24, 92:

quaedam conlecta edere,

Quint. 5, 10, 120:

sparsa argumenta,

id. 5, 7, 18: antiqua verba, Suet. [p. 367] Gram. 10:

omnes rumorum et contionum ventos,

Cic. Clu. 28, 77:

rumorem bonum,

id. Leg. 1, 19, 50:

peccata consulum,

id. ib. 3, 10, 23:

vestigia Pythagoreorum,

id. Tusc. 4, 2, 3:

existimationem multo sudore,

id. Div. in Caecil. 22, 72:

benevolentiam civium blanditiis,

id. Lael. 17, 61:

magnam gratiam magnamque dignitatem ex hoc labore,

id. Q. Fr. 2, 15 (16), 1:

auctoritatem,

Caes. B. G. 6, 12:

famam clementiae,

Liv. 21, 48, 10:

tantum amoris favorisque,

Suet. Claud. 12; Prop. 2 (3), 14, 9:

invidiam crudelitatis ex eo,

Cic. Verr. 2, 5, 8, § 19:

crimina majestatis,

Plin. Pan. 33 fin.:

sitim,

Verg. G. 3, 327; Ov. M. 5, 446; 6, 341 (cf.:

adducere sitim,

Hor. C. 4, 12, 13):

frigus,

Hor. Ep. 1, 11, 13:

rabiem,

Verg. A. 9, 63; Ov. M. 1, 234; 9, 212:

odium,

id. ib. 3, 258:

usum patiendi,

id. Am. 1, 8, 75:

vires usu,

id. A. A. 2, 339; cf. Liv. 29, 30, 5; Sil. 4, 307.—

Of number, distance, etc., to amount or come to, extend; pass., to be reckoned (rare, and only in post-Aug. prose):

ut LX. passus plerique (rami) orbe colligant,

Plin. 12, 5, 11, § 23:

ambitus per frontem centum duos pedes colligit,

id. 36, 12, 17, § 77:

ad quos (consules) a regno Numae colliguntur anni DXXXV.,

id. 13, 13, 27, § 85; so Tac. G. 37; id. Or. 17.—

Colligere se or animum, mentem, etc., to collect one ' s self, to compose one ' s self, to recover one ' s courage, resolution, etc. (very freq. and class.):

quid est autem se ipsum colligere, nisi dissipatas animi partes rursum in suum locum cogere?

Cic. Tusc. 4, 36, 78: se, Afran. ap. Charis. p. 195 P.; Lucr. 3, 925; Cic. Quint. 16, 53; id. Div. 1, 27, 57; id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Fam. 5, 18, 1; id. de Or. 1, 7, 24; id. Tusc. 1, 24, 58; Caes. B. C. 1, 14:

se colligere,

to rally, id. B.G. 5, 17:

se ex timore,

id. B.C. 3, 65; Suet. Calig. 50:

animos,

Liv. 3, 60, 11; cf. in pass., id. 10, 41, 13:

animum,

Tac. A. 1, 12; Suet. Ner. 48:

animum cogitationemque,

Plin. Ep. 2, 11, 14:

mentem,

Ov. M. 14, 352; cf.:

mentem cum vultu,

id. Am. 1, 14, 55:

paulatim mente collectā,

Curt. 8, 6, 22; cf.:

colligere spiritum,

to take breath, Quint. 11, 3, 53.—

To gather up in memory, put together in the mind, to think upon, weigh, consider:

cum et nostrae rei publicae detrimenta considero, et maximarum civitatum veteres animo calamitates colligo,

Cic. Inv. 1, 1, 1:

ut memineris, quae, etc.... quae, si colliges, et sperabis omnia optime, et, etc.,

id. Fam. 4, 13, 7; 6, 2, 4:

levis haec insania quantas Virtutes habeat, sic collige,

Hor. Ep. 2, 1, 119; cf.:

sic collige mecum,

id. S. 2, 1, 51. —Esp. freq.,

To put together mentally, etc., i. e. to gather, conclude, deduce, infer from what precedes (most freq. in Quint.); constr.: aliquid, aliquid ex aliquā re, per aliquam rem, aliquā re.—With ex:

ex eo colligere potes, quantā occupatione distinear,

Cic. Att. 2, 23, 1; so Quint. 5, 10, 80; 7, 2, 3; 7, 8, 6; 8, 4, 16; 4, 4, 5 al.; Suet. Tib. 67.—With per:

aliquid per aliud,

Quint. 5, 10, 11; so id. 4, 2, 81.—With abl. without a prep.:

quod multis et acutis conclusionibus colligunt,

Quint. 2, 20, 5; so id. 3, 6, 103; 5, 13, 14; 6, 3, 37; 7, 4, 1 al.; Col. 4, 3, 2 al.—With inde:

paucitatem inde hostium colligentes,

Liv. 7, 37, 9:

bene colligit, haec pueris et mulierculis esse grata,

Cic. Off. 2, 16, 57:

neque hoc colligi desideramus, disertiores esse antiquos, etc.,

Tac. Or. 27; Quint. 5, 14, 22; 7, 3, 18; 1, 10, 42; Ov. M. 11, 380; Pers. 5, 85.—Hence,

collectus, a, um, P. a., contracted, narrow (opp. effusus):

tanto beatior, quanto collectior,

App. Mag. 21, p. 287:

corpora collectiora (opp. effusiora),

Calp. Flacc. Decl. 2, p. 795:

tempus collectius,

Tert. Monog. 14.— Adv.: collectē, summarily, briefly, strictly:

ponere aliquod verbum,

Non. p. 164, 1.—

collectum, i, n., that which is collected as food, Plin. 11, 37, 60, § 159.

col-lĭgo ( conl-), āvi, ātum, 1, v. a., to bind, tie, or fasten together, to connect, bind, tie up (in good prose).

Prop.:

omne colligatum solvi potest,

Cic. Univ. 11, 35:

corpora colligata vinculis naturalibus,

id. ib.; cf. id. ib. 5, 13: vasa (of warlike implements; cf. the preced. art., I. A. 1. fin.), Plaut. Ps. 4, 3, 16:

manus,

id. Ep. 5, 2, 23; cf. id. ib. 5, 2, 25, and the common expression in the formula: i, lictor, colliga manus, tie the prisoner ' s hands, Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 8: conligavit eum miseris modis, Ter. Eun. 5, 4, 33:

pluribus scutis uno ictu pilorum transfixis et colligatis,

fastened to one another, Caes. B. G. 1, 25:

solum herbis colligatum,

thickly overgrown, Col. 2, 17, 5:

bitumen vulnera colligat,

Plin. 35, 15, 51, § 181; cf.: colligatis vulneribus, * Suet. Tib. 61.—

Trop.

In gen., to unite, combine, connect (rare except in Cic.):

homines inter se sermonis vinclo,

Cic. Rep. 3, 2, 3:

officiorum genera inter se colligata atque implicata sunt,

id. Off. 1, 5, 15; cf.:

(res) omnes inter se aptae colligataeque,

id. N. D. 1, 4, 9:

sententias verbis,

to join together rhetorically, id. Or. 50, 168:

annorum septingentorum memoriam uno libro,

to comprehend, comprise, id. ib. 34, 120.—

With the access. idea of preventing free motion, to restrain, check, stop, hinder:

impetum furentis (Antonii),

Cic. Phil. 11, 2, 4:

Brutum in Graeciā,

i. e. to command that he remain there for protection, id. ib. 11, 11, 26:

se cum multis,

id. Fam. 9, 17, 2.—Hence, collĭgātē, adv., connectedly, jointly:

colligatius adhaerere alicui,

Aug. Doct. Christ. 1, 28.

col-lĭgo ( conl-), lēgi, lectum, 3, v.a. [2. lego, ĕre], to gather or collect together into a whole or to a point, to assemble, draw or bring together, collect (class. and very freq.),

Prop.

In gen.

Of things:

omnia praesegmina,

Plaut. Aul. 2, 4, 34:

stipulam,

Ter. Ad. 5, 3, 62; cf.: omnia furtim, Lucil. ap. Non. p. 273, 28:

radices palmarum,

Cic. Verr. 2, 5, 33, § 87:

apes in vas,

Varr. R. R. 2, 16, 37:

ossa,

Tib. 3, 2, 19; cf.

reliquias,

Suet. Tib. 54 fin.; id. Calig. 3:

materiem nostram Post obitum,

Lucr. 3, 847 (and Hom. Il. 24, 793):

sparsos per colla capillos in nodum,

Ov. M. 3, 170; 8, 319; and poet. transf. to the person:

immissos hederā collecta capillos Calliope, etc.,

id. ib. 5, 338; so,

sinus fluentes,

Verg. A. 1, 320:

flores,

Ov. M. 5, 399:

riguo horto olus,

id. ib. 8, 646:

de purpureis vitibus uvas,

id. ib. 8, 676:

fructus,

Hor. Ep. 1, 12, 1: omnia venena, * Cat. 14, 19:

sarmenta virgultaque,

Caes. B. G. 3, 18:

serpentes,

Nep. Hann. 10, 4:

naufragium,

Cic. Sest. 6, 15: mortualia, glossaria conlegitis et lexidia, res taetras et inanes, Domit. ap. Gell. 18, 7, 3:

pecuniam,

Hor. Ep. 1, 10, 47:

viatica,

id. ib. 2, 2, 26; cf.:

stipem a tyrannis,

to obtain by begging, Liv. 38, 45, 9:

aër umorem colligens,

Cic. N. D. 2, 39, 101:

imbres,

Hor. Ep. 1, 15, 15; cf.:

pluvias aquas,

Quint. 10, 1, 109; 5. 14, 31:

ventus per loca subcava terrae Collectus,

Lucr. 6, 558:

procellam,

id. 6, 124:

spiritum,

Plin. 19, 6, 26, § 78; Quint. 11, 3, 53:

flatus cornibus,

Sil. 14, 390:

collectae ex alto nubes,

heaped together, Verg. G. 1, 324:

pulvis collectus turbine,

Hor. S. 1, 4, 31; and poet.:

pulverem Olympicum Collegisse juvat,

i. e. to have covered himself with it, id. C. 1, 1, 4:

luna revertentes colligit ignes,

Verg. G. 1, 427:

antiqua verba et figuras,

Suet. Gram. 10:

equos,

to check, restrain, stop, Ov. M. 2, 398; so,

gressum,

Sil. 6, 399:

gradum,

id. 7, 695; so,

fig. iram,

id. 9, 477;

and of the operation of medicine: acria viscerum colligere,

Plin. 19, 6, 26, § 85: hastas, to draw back (opp. protendere), Tac. A. 2, 21:

librum,

to catch a falling book, Plin. Ep. 2, 1, 5:

apparatu nobis (sc. oratoribus) opus est et rebus exquisitis, undique collectis, arcessitis, comportatis,

Cic. de Or. 3, 24, 92; cf.:

interea, dum haec, quae dispersa sunt, cogantur,

id. ib. 1, 42, 191: sarcinas; to pack one ' s luggage for a journey:

annus octogesimus admonet me, ut sarcinas colligam ante quam proficiscar e vitā,

Varr. R. R. 1, 1, 1; also: sarcinas conligere = sarcinas conferre, to gather and put in order the baggage of an army before a battle, Sall. J. 97, 4: vasa, milit. t. t.., to pack together, pack up, to break up the camp for a march, Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40; Liv. 21, 47, 2; 22, 30, 1:

arma = remos,

i. e. to take in hand, take up, Verg. A. 5, 15 Forbig. ad loc.—

Of persons, mostly milit., to collect, assemble, bring together:

exercitus collectus ex senibus desperatis,

Cic. Cat. 2, 3, 5:

ex urbe, ex agris, numerum hominum,

id. ib. 2, 4, 8:

milites,

id. Verr. 2, 5, 51, § 133:

reliquos ex fugā,

Nep. Hann. 6 fin.:

manu collectā in Thraciam introiit,

id. Alcib. 7, 4; cf. Liv. 1, 5, 4, and Tac. Agr. 37:

de pagis omnibus bonos viros,

Cic. Fin. 2, 4, 12: se colligere, to gather, collect:

in moenia,

Sil. 10, 390:

ex regno alicujus,

Cic. Imp. Pomp. 9, 24: ad. aciem, Auct. B. Afr. 70; so, collecti, those who have collected:

in aestuaria ac paludes,

Caes. B. G. 2, 28; cf. Tac. A. 2, 11.—

Esp., with the accessory idea of shortening, by bringing together, to contract, draw up, compress, collect, concentrate (mostly poet. for the more usual contraho, coërceo, etc.):

in spiram tractu se colligit anguis,

Verg. G. 2, 154; cf.:

cogebantur breviore spatio et ipsi orbem colligere,

Liv. 2, 50, 7:

alitis in parvae subitam collecta figuram,

Verg. A. 12, 862 Wagn. N. cr.:

apicem collectus in unum,

Ov. M. 13, 910:

pedes,

to compress, Tib. 1, 8, 14:

volumina collecta in artum,

Plin. 8, 16, 17, § 45: se collegit in arma, covered himself with or concealed himself behind his shield, Verg. A. 12, 491; cf. id. ib. 10, 412 (post scutum se clausit, Serv.; Gr. sustaleis en aspidi, ep aspidos); cf. Stat. Th. 11, 545; Sil. 10, 255; 10, 129:

pallium,

to gather up, Plaut. Capt. 4, 2, 9:

togam,

Mart. 7, 33, 4:

12, 48, 5: per vulnera colligit hostes,

causes them to retreat, Sil. 10, 3.—Hence,

Medic. t. t., to make thick, to thicken (cf. cogo), Scrib. Comp. 95; 129; 138; 169; cf. Plin. 34, 11, 27, § 114.—

Trop.

To bring together, collect, to get, gain, acquire, produce, etc. (very freq. and class.):

sescentae ad eam rem causae possunt conligi,

Plaut. Trin. 3, 3, 62:

conlectis omnibus bellis civilibus,

i. e. brought together in speaking, adduced, Cic. Fam. 4, 3, 1; cf. id. Sest. 6, 15:

flammarum iras,

Lucr. 1, 723; cf. Hor. A. P. 160; Val. Fl. 7, 335:

multaque facete dicta, ut ea, quae a sene Catone collecta sunt,

Cic. Off. 1, 29, 104; 1, 42, 191:

res undique conlectae,

id. ib. 3, 24, 92:

quaedam conlecta edere,

Quint. 5, 10, 120:

sparsa argumenta,

id. 5, 7, 18: antiqua verba, Suet. [p. 367] Gram. 10:

omnes rumorum et contionum ventos,

Cic. Clu. 28, 77:

rumorem bonum,

id. Leg. 1, 19, 50:

peccata consulum,

id. ib. 3, 10, 23:

vestigia Pythagoreorum,

id. Tusc. 4, 2, 3:

existimationem multo sudore,

id. Div. in Caecil. 22, 72:

benevolentiam civium blanditiis,

id. Lael. 17, 61:

magnam gratiam magnamque dignitatem ex hoc labore,

id. Q. Fr. 2, 15 (16), 1:

auctoritatem,

Caes. B. G. 6, 12:

famam clementiae,

Liv. 21, 48, 10:

tantum amoris favorisque,

Suet. Claud. 12; Prop. 2 (3), 14, 9:

invidiam crudelitatis ex eo,

Cic. Verr. 2, 5, 8, § 19:

crimina majestatis,

Plin. Pan. 33 fin.:

sitim,

Verg. G. 3, 327; Ov. M. 5, 446; 6, 341 (cf.:

adducere sitim,

Hor. C. 4, 12, 13):

frigus,

Hor. Ep. 1, 11, 13:

rabiem,

Verg. A. 9, 63; Ov. M. 1, 234; 9, 212:

odium,

id. ib. 3, 258:

usum patiendi,

id. Am. 1, 8, 75:

vires usu,

id. A. A. 2, 339; cf. Liv. 29, 30, 5; Sil. 4, 307.—

Of number, distance, etc., to amount or come to, extend; pass., to be reckoned (rare, and only in post-Aug. prose):

ut LX. passus plerique (rami) orbe colligant,

Plin. 12, 5, 11, § 23:

ambitus per frontem centum duos pedes colligit,

id. 36, 12, 17, § 77:

ad quos (consules) a regno Numae colliguntur anni DXXXV.,

id. 13, 13, 27, § 85; so Tac. G. 37; id. Or. 17.—

Colligere se or animum, mentem, etc., to collect one ' s self, to compose one ' s self, to recover one ' s courage, resolution, etc. (very freq. and class.):

quid est autem se ipsum colligere, nisi dissipatas animi partes rursum in suum locum cogere?

Cic. Tusc. 4, 36, 78: se, Afran. ap. Charis. p. 195 P.; Lucr. 3, 925; Cic. Quint. 16, 53; id. Div. 1, 27, 57; id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Fam. 5, 18, 1; id. de Or. 1, 7, 24; id. Tusc. 1, 24, 58; Caes. B. C. 1, 14:

se colligere,

to rally, id. B.G. 5, 17:

se ex timore,

id. B.C. 3, 65; Suet. Calig. 50:

animos,

Liv. 3, 60, 11; cf. in pass., id. 10, 41, 13:

animum,

Tac. A. 1, 12; Suet. Ner. 48:

animum cogitationemque,

Plin. Ep. 2, 11, 14:

mentem,

Ov. M. 14, 352; cf.:

mentem cum vultu,

id. Am. 1, 14, 55:

paulatim mente collectā,

Curt. 8, 6, 22; cf.:

colligere spiritum,

to take breath, Quint. 11, 3, 53.—

To gather up in memory, put together in the mind, to think upon, weigh, consider:

cum et nostrae rei publicae detrimenta considero, et maximarum civitatum veteres animo calamitates colligo,

Cic. Inv. 1, 1, 1:

ut memineris, quae, etc.... quae, si colliges, et sperabis omnia optime, et, etc.,

id. Fam. 4, 13, 7; 6, 2, 4:

levis haec insania quantas Virtutes habeat, sic collige,

Hor. Ep. 2, 1, 119; cf.:

sic collige mecum,

id. S. 2, 1, 51. —Esp. freq.,

To put together mentally, etc., i. e. to gather, conclude, deduce, infer from what precedes (most freq. in Quint.); constr.: aliquid, aliquid ex aliquā re, per aliquam rem, aliquā re.—With ex:

ex eo colligere potes, quantā occupatione distinear,

Cic. Att. 2, 23, 1; so Quint. 5, 10, 80; 7, 2, 3; 7, 8, 6; 8, 4, 16; 4, 4, 5 al.; Suet. Tib. 67.—With per:

aliquid per aliud,

Quint. 5, 10, 11; so id. 4, 2, 81.—With abl. without a prep.:

quod multis et acutis conclusionibus colligunt,

Quint. 2, 20, 5; so id. 3, 6, 103; 5, 13, 14; 6, 3, 37; 7, 4, 1 al.; Col. 4, 3, 2 al.—With inde:

paucitatem inde hostium colligentes,

Liv. 7, 37, 9:

bene colligit, haec pueris et mulierculis esse grata,

Cic. Off. 2, 16, 57:

neque hoc colligi desideramus, disertiores esse antiquos, etc.,

Tac. Or. 27; Quint. 5, 14, 22; 7, 3, 18; 1, 10, 42; Ov. M. 11, 380; Pers. 5, 85.—Hence,

collectus, a, um, P. a., contracted, narrow (opp. effusus):

tanto beatior, quanto collectior,

App. Mag. 21, p. 287:

corpora collectiora (opp. effusiora),

Calp. Flacc. Decl. 2, p. 795:

tempus collectius,

Tert. Monog. 14.— Adv.: collectē, summarily, briefly, strictly:

ponere aliquod verbum,

Non. p. 164, 1.—

collectum, i, n., that which is collected as food, Plin. 11, 37, 60, § 159.

col-lĭgo ( conl-), āvi, ātum, 1, v. a., to bind, tie, or fasten together, to connect, bind, tie up (in good prose).

Prop.:

omne colligatum solvi potest,

Cic. Univ. 11, 35:

corpora colligata vinculis naturalibus,

id. ib.; cf. id. ib. 5, 13: vasa (of warlike implements; cf. the preced. art., I. A. 1. fin.), Plaut. Ps. 4, 3, 16:

manus,

id. Ep. 5, 2, 23; cf. id. ib. 5, 2, 25, and the common expression in the formula: i, lictor, colliga manus, tie the prisoner ' s hands, Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 8: conligavit eum miseris modis, Ter. Eun. 5, 4, 33:

pluribus scutis uno ictu pilorum transfixis et colligatis,

fastened to one another, Caes. B. G. 1, 25:

solum herbis colligatum,

thickly overgrown, Col. 2, 17, 5:

bitumen vulnera colligat,

Plin. 35, 15, 51, § 181; cf.: colligatis vulneribus, * Suet. Tib. 61.—

Trop.

In gen., to unite, combine, connect (rare except in Cic.):

homines inter se sermonis vinclo,

Cic. Rep. 3, 2, 3:

officiorum genera inter se colligata atque implicata sunt,

id. Off. 1, 5, 15; cf.:

(res) omnes inter se aptae colligataeque,

id. N. D. 1, 4, 9:

sententias verbis,

to join together rhetorically, id. Or. 50, 168:

annorum septingentorum memoriam uno libro,

to comprehend, comprise, id. ib. 34, 120.—

With the access. idea of preventing free motion, to restrain, check, stop, hinder:

impetum furentis (Antonii),

Cic. Phil. 11, 2, 4:

Brutum in Graeciā,

i. e. to command that he remain there for protection, id. ib. 11, 11, 26:

se cum multis,

id. Fam. 9, 17, 2.—Hence, collĭgātē, adv., connectedly, jointly:

colligatius adhaerere alicui,

Aug. Doct. Christ. 1, 28.

consē̆cro (written CONSACRO in Monum. Ancyr. 2, 28; 4, 25; Inscr. Orell. 618 al.; v. infra, P. a.), āvi, ātum, 1, v. a. [sacro], to dedicate, devote something as sacred to a deity (class., esp. in prose).

Lit.

In gen.

With dat.:

candelabrum dare, donare, dicare, consecrare Jovi Optimo Maximo,

Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67:

manubias Martis Musis,

id. Arch. 11, 27:

totam Siciliam Cereri et Liberae,

id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

aedem Tonanti Jovi,

Suet. Aug. 29:

tres gladios Marti Ultori,

id. Calig. 24:

locum castrorum Neptuno ac Marti,

id. Aug. 18:

barbam Capitolio,

id. Ner. 12: hunc lucum tibi (with dedico), * Cat. 18, 1 al.—

Without dat.:

quia consecrabantur aedes, non privatorum domicilia, sed quae sacra nominantur, consecrabantur agri... ut imperator agros de hostibus captos consecraret,

Cic. Dom. 49, 128:

aram,

id. ib. 55, 140; 53, 137; id. Har. Resp. 5, 9:

video etiam consecrata simulacra,

id. N. D. 3, 24, 61:

locum certis circa terminis,

Liv. 1, 44, 4:

lucos ac nemora,

Tac. G. 9 fin.:

agrum Campanum,

Suet. Caes. 20:

eam partem domūs,

id. Aug. 5:

simulacrum in parte aedium,

id. Galb. 4 al.:

locus consecratus,

a consecrated, holy place, Caes. B. G. 6, 13; 6, 17 al.;

opp. profanus,

Cic. Part. Or. 10, 36:

tuum caput sanguine hoc,

Liv. 3, 48, 6:

Gracchi bona,

id. 43, 16, 10:

veterem Carthaginem nudatam tectis ac moenibus,

Cic. Agr. 1, 2, 5.—

In partic.

Of persons, to elevate to the rank of deity, to place among the gods, to deify:

Liberum,

Cic. N. D. 2, 24, 62; 3, 15, 39; id. Leg. 2, 11, 28; Tac. A. 13, 14; Suet. Tib. 51; id. Ner. 9; id. Calig. 35; * Hor. C. 4, 8, 27 al.:

Olympiadem matrem immortalitati,

Curt. 9, 6, 26; 10, 5, 30.—And of animals: videat... cujusque generis beluas numero consecratas deorum, Cic. Leg. 3, 9, 14.—

To devote or doom to destruction, to execrate, in laws, vows, and oaths, Cic. Balb. 14, 33 (v. consecratio, II.):

caput alicujus,

Liv. 3, 48, 5; Plin. Pan. 64, 3.—And an old formula in declaring war:

Dis pater, Vejovis, manes... exercitum hostium, urbes agrosque, capita aetatesque eorum devotas consecratasque habeatis,

Macr. S. 3, 9, 10. —

To surrender to the vengeance of any one:

esse (se) jam consecratum Miloni,

Cic. Har. Resp. 4, 7.—

Trop. (most freq. in Cic.).

In gen., to devote, dedicate, consecrate.

With dat.:

qui certis quibusdam sententiis quasi addicti et consecrati sunt,

Cic. Tusc. 2, 2, 5:

(corporis curandi) ars deorum immortalium inventioni consecrata,

id. ib. 3, 1, 1.—

Absol.:

cui patriae nos totos dedere et in quā nostra omnia ponere et quasi consecrare debemus,

to lay upon the altar of one's country, Cic. Leg. 2, 2, 5; cf.:

consecrare opinionem in illo sanctissimo Hercule,

id. Sest. 68, 143:

vocabula,

Quint. 1, 6, 41:

Herculem modo et Patrem Liberum Consecratae immortalitatis exempla referebas,

i. e. adduced as instances of deification, Curt. 8, 5, 16.—

To hallow, recognize as holy (eccl. Lat.):

sit Deus nobis non in templis sed in corde consecratus, Lact. de Ira Dei, 23, 28: secum habeat Deum semper in corde consecratum, quoniam ipse est Dei templum,

id. 6, 25, 15:

Deum in nostro pectore,

Min. Fel. Oct. 32, 2.—

To make immortal, immortalize:

ratio disputandi (sc. Socratis) Platonis memoriā et litteris consecrata,

Cic. Tusc. 5, 4, 11:

amplissimis monumentis consecrare memoriam nominis tui,

id. ad Q. Fr. 1, 1, 15, § 44:

orator cum jam secretus et consecratus, liber invidiā, famam in tuto collocarit,

Quint. 12, 11, 7:

beneficium elegantissimo carmine,

Val. Max. 1, 7, ext. 3. —Hence, consē̆crātus ( -sā̆cr-), a, um, P. a., consecrated, holy; in sup.: CONSACRATISSIMVS, Inscr. ap. Bellerm. Vig. Rom. Laterc. p. 72, n. 283.

consē̆cro (written CONSACRO in Monum. Ancyr. 2, 28; 4, 25; Inscr. Orell. 618 al.; v. infra, P. a.), āvi, ātum, 1, v. a. [sacro], to dedicate, devote something as sacred to a deity (class., esp. in prose).

Lit.

In gen.

With dat.:

candelabrum dare, donare, dicare, consecrare Jovi Optimo Maximo,

Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67:

manubias Martis Musis,

id. Arch. 11, 27:

totam Siciliam Cereri et Liberae,

id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

aedem Tonanti Jovi,

Suet. Aug. 29:

tres gladios Marti Ultori,

id. Calig. 24:

locum castrorum Neptuno ac Marti,

id. Aug. 18:

barbam Capitolio,

id. Ner. 12: hunc lucum tibi (with dedico), * Cat. 18, 1 al.—

Without dat.:

quia consecrabantur aedes, non privatorum domicilia, sed quae sacra nominantur, consecrabantur agri... ut imperator agros de hostibus captos consecraret,

Cic. Dom. 49, 128:

aram,

id. ib. 55, 140; 53, 137; id. Har. Resp. 5, 9:

video etiam consecrata simulacra,

id. N. D. 3, 24, 61:

locum certis circa terminis,

Liv. 1, 44, 4:

lucos ac nemora,

Tac. G. 9 fin.:

agrum Campanum,

Suet. Caes. 20:

eam partem domūs,

id. Aug. 5:

simulacrum in parte aedium,

id. Galb. 4 al.:

locus consecratus,

a consecrated, holy place, Caes. B. G. 6, 13; 6, 17 al.;

opp. profanus,

Cic. Part. Or. 10, 36:

tuum caput sanguine hoc,

Liv. 3, 48, 6:

Gracchi bona,

id. 43, 16, 10:

veterem Carthaginem nudatam tectis ac moenibus,

Cic. Agr. 1, 2, 5.—

In partic.

Of persons, to elevate to the rank of deity, to place among the gods, to deify:

Liberum,

Cic. N. D. 2, 24, 62; 3, 15, 39; id. Leg. 2, 11, 28; Tac. A. 13, 14; Suet. Tib. 51; id. Ner. 9; id. Calig. 35; * Hor. C. 4, 8, 27 al.:

Olympiadem matrem immortalitati,

Curt. 9, 6, 26; 10, 5, 30.—And of animals: videat... cujusque generis beluas numero consecratas deorum, Cic. Leg. 3, 9, 14.—

To devote or doom to destruction, to execrate, in laws, vows, and oaths, Cic. Balb. 14, 33 (v. consecratio, II.):

caput alicujus,

Liv. 3, 48, 5; Plin. Pan. 64, 3.—And an old formula in declaring war:

Dis pater, Vejovis, manes... exercitum hostium, urbes agrosque, capita aetatesque eorum devotas consecratasque habeatis,

Macr. S. 3, 9, 10. —

To surrender to the vengeance of any one:

esse (se) jam consecratum Miloni,

Cic. Har. Resp. 4, 7.—

Trop. (most freq. in Cic.).

In gen., to devote, dedicate, consecrate.

With dat.:

qui certis quibusdam sententiis quasi addicti et consecrati sunt,

Cic. Tusc. 2, 2, 5:

(corporis curandi) ars deorum immortalium inventioni consecrata,

id. ib. 3, 1, 1.—

Absol.:

cui patriae nos totos dedere et in quā nostra omnia ponere et quasi consecrare debemus,

to lay upon the altar of one's country, Cic. Leg. 2, 2, 5; cf.:

consecrare opinionem in illo sanctissimo Hercule,

id. Sest. 68, 143:

vocabula,

Quint. 1, 6, 41:

Herculem modo et Patrem Liberum Consecratae immortalitatis exempla referebas,

i. e. adduced as instances of deification, Curt. 8, 5, 16.—

To hallow, recognize as holy (eccl. Lat.):

sit Deus nobis non in templis sed in corde consecratus, Lact. de Ira Dei, 23, 28: secum habeat Deum semper in corde consecratum, quoniam ipse est Dei templum,

id. 6, 25, 15:

Deum in nostro pectore,

Min. Fel. Oct. 32, 2.—

To make immortal, immortalize:

ratio disputandi (sc. Socratis) Platonis memoriā et litteris consecrata,

Cic. Tusc. 5, 4, 11:

amplissimis monumentis consecrare memoriam nominis tui,

id. ad Q. Fr. 1, 1, 15, § 44:

orator cum jam secretus et consecratus, liber invidiā, famam in tuto collocarit,

Quint. 12, 11, 7:

beneficium elegantissimo carmine,

Val. Max. 1, 7, ext. 3. —Hence, consē̆crātus ( -sā̆cr-), a, um, P. a., consecrated, holy; in sup.: CONSACRATISSIMVS, Inscr. ap. Bellerm. Vig. Rom. Laterc. p. 72, n. 283.

consē̆cro (written CONSACRO in Monum. Ancyr. 2, 28; 4, 25; Inscr. Orell. 618 al.; v. infra, P. a.), āvi, ātum, 1, v. a. [sacro], to dedicate, devote something as sacred to a deity (class., esp. in prose).

Lit.

In gen.

With dat.:

candelabrum dare, donare, dicare, consecrare Jovi Optimo Maximo,

Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67:

manubias Martis Musis,

id. Arch. 11, 27:

totam Siciliam Cereri et Liberae,

id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

aedem Tonanti Jovi,

Suet. Aug. 29:

tres gladios Marti Ultori,

id. Calig. 24:

locum castrorum Neptuno ac Marti,

id. Aug. 18:

barbam Capitolio,

id. Ner. 12: hunc lucum tibi (with dedico), * Cat. 18, 1 al.—

Without dat.:

quia consecrabantur aedes, non privatorum domicilia, sed quae sacra nominantur, consecrabantur agri... ut imperator agros de hostibus captos consecraret,

Cic. Dom. 49, 128:

aram,

id. ib. 55, 140; 53, 137; id. Har. Resp. 5, 9:

video etiam consecrata simulacra,

id. N. D. 3, 24, 61:

locum certis circa terminis,

Liv. 1, 44, 4:

lucos ac nemora,

Tac. G. 9 fin.:

agrum Campanum,

Suet. Caes. 20:

eam partem domūs,

id. Aug. 5:

simulacrum in parte aedium,

id. Galb. 4 al.:

locus consecratus,

a consecrated, holy place, Caes. B. G. 6, 13; 6, 17 al.;

opp. profanus,

Cic. Part. Or. 10, 36:

tuum caput sanguine hoc,

Liv. 3, 48, 6:

Gracchi bona,

id. 43, 16, 10:

veterem Carthaginem nudatam tectis ac moenibus,

Cic. Agr. 1, 2, 5.—

In partic.

Of persons, to elevate to the rank of deity, to place among the gods, to deify:

Liberum,

Cic. N. D. 2, 24, 62; 3, 15, 39; id. Leg. 2, 11, 28; Tac. A. 13, 14; Suet. Tib. 51; id. Ner. 9; id. Calig. 35; * Hor. C. 4, 8, 27 al.:

Olympiadem matrem immortalitati,

Curt. 9, 6, 26; 10, 5, 30.—And of animals: videat... cujusque generis beluas numero consecratas deorum, Cic. Leg. 3, 9, 14.—

To devote or doom to destruction, to execrate, in laws, vows, and oaths, Cic. Balb. 14, 33 (v. consecratio, II.):

caput alicujus,

Liv. 3, 48, 5; Plin. Pan. 64, 3.—And an old formula in declaring war:

Dis pater, Vejovis, manes... exercitum hostium, urbes agrosque, capita aetatesque eorum devotas consecratasque habeatis,

Macr. S. 3, 9, 10. —

To surrender to the vengeance of any one:

esse (se) jam consecratum Miloni,

Cic. Har. Resp. 4, 7.—

Trop. (most freq. in Cic.).

In gen., to devote, dedicate, consecrate.

With dat.:

qui certis quibusdam sententiis quasi addicti et consecrati sunt,

Cic. Tusc. 2, 2, 5:

(corporis curandi) ars deorum immortalium inventioni consecrata,

id. ib. 3, 1, 1.—

Absol.:

cui patriae nos totos dedere et in quā nostra omnia ponere et quasi consecrare debemus,

to lay upon the altar of one's country, Cic. Leg. 2, 2, 5; cf.:

consecrare opinionem in illo sanctissimo Hercule,

id. Sest. 68, 143:

vocabula,

Quint. 1, 6, 41:

Herculem modo et Patrem Liberum Consecratae immortalitatis exempla referebas,

i. e. adduced as instances of deification, Curt. 8, 5, 16.—

To hallow, recognize as holy (eccl. Lat.):

sit Deus nobis non in templis sed in corde consecratus, Lact. de Ira Dei, 23, 28: secum habeat Deum semper in corde consecratum, quoniam ipse est Dei templum,

id. 6, 25, 15:

Deum in nostro pectore,

Min. Fel. Oct. 32, 2.—

To make immortal, immortalize:

ratio disputandi (sc. Socratis) Platonis memoriā et litteris consecrata,

Cic. Tusc. 5, 4, 11:

amplissimis monumentis consecrare memoriam nominis tui,

id. ad Q. Fr. 1, 1, 15, § 44:

orator cum jam secretus et consecratus, liber invidiā, famam in tuto collocarit,

Quint. 12, 11, 7:

beneficium elegantissimo carmine,

Val. Max. 1, 7, ext. 3. —Hence, consē̆crātus ( -sā̆cr-), a, um, P. a., consecrated, holy; in sup.: CONSACRATISSIMVS, Inscr. ap. Bellerm. Vig. Rom. Laterc. p. 72, n. 283.

offĕro ( obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).

In gen.:

incommode illis fors obtulerat adventum meum,

Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.:

opportune te obtulisti mihi obviam,

id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2:

strictamque aciem venientibus offert,

presents, opposes, Verg. A. 6, 291:

speciem offerre,

to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.—In pass.: offerri, mid., to show one's self, appear; to meet, encounter:

multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est,

Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108:

oblata religio est,

a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3:

metu oblato,

id. ib. 15, 1, 5:

lex quaedam videbatur oblata,

id. Phil. 1, 2, 4.—

In partic.

To offer, expose; to bring forward, adduce:

ne offeramus nos periculis sine causā,

Cic. Off. 1, 24, 83; so,

se morti,

Caes. B. G. 7, 77:

se ad mortem,

Cic. Tusc. 1, 15, 32:

obtulimus nos ad prima pericula,

Ov. M. 13, 42:

vitam in discrimen,

Cic. Sest. 28, 61:

moram offerre alicui,

Plaut. Poen. 4, 2, 30:

nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati,

id. Capt. 2, 2, 34:

sponte suā leto caput obvius optulit ipse,

Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50:

criminibus oblatis,

brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.—

To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero):

foedus,

Verg. A. 12, 109:

in omnia ultro suam offerens operam,

Liv. 40, 23:

di tibi semper omnia optata offerant,

Ter. Ad. 5, 9, 21:

alicui optatissimum beneficium,

Caes. B. G. 6, 42:

hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est,

Cic. Imp. Pomp. 16, 49:

datum atque oblatum,

id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25:

laetitiam,

to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18:

alicui injuriam,

id. ib. 5, 1, 14:

vitium virgini,

id. ib. 3, 3, 23:

stuprum alicui,

Cic. Phil. 2, 38, 99:

mortem alicui,

id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4:

seque offert suscepturum,

offers, Tac. A. 11, 33:

rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto,

id. ib. 16, 26:

oblatā facultate in castra sese receperunt,

Caes. B. G. 1, 72.—

In eccl. Lat.

To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.—

To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2:

Domino,

Vulg. Gen. 4, 3:

pro filio,

id. ib. 22, 13:

ex scelere,

id. Prov. 21, 27:

semet ipsum Deo,

id. Heb. 9, 14 et saep.

offĕro ( obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).

In gen.:

incommode illis fors obtulerat adventum meum,

Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.:

opportune te obtulisti mihi obviam,

id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2:

strictamque aciem venientibus offert,

presents, opposes, Verg. A. 6, 291:

speciem offerre,

to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.—In pass.: offerri, mid., to show one's self, appear; to meet, encounter:

multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est,

Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108:

oblata religio est,

a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3:

metu oblato,

id. ib. 15, 1, 5:

lex quaedam videbatur oblata,

id. Phil. 1, 2, 4.—

In partic.

To offer, expose; to bring forward, adduce:

ne offeramus nos periculis sine causā,

Cic. Off. 1, 24, 83; so,

se morti,

Caes. B. G. 7, 77:

se ad mortem,

Cic. Tusc. 1, 15, 32:

obtulimus nos ad prima pericula,

Ov. M. 13, 42:

vitam in discrimen,

Cic. Sest. 28, 61:

moram offerre alicui,

Plaut. Poen. 4, 2, 30:

nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati,

id. Capt. 2, 2, 34:

sponte suā leto caput obvius optulit ipse,

Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50:

criminibus oblatis,

brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.—

To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero):

foedus,

Verg. A. 12, 109:

in omnia ultro suam offerens operam,

Liv. 40, 23:

di tibi semper omnia optata offerant,

Ter. Ad. 5, 9, 21:

alicui optatissimum beneficium,

Caes. B. G. 6, 42:

hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est,

Cic. Imp. Pomp. 16, 49:

datum atque oblatum,

id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25:

laetitiam,

to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18:

alicui injuriam,

id. ib. 5, 1, 14:

vitium virgini,

id. ib. 3, 3, 23:

stuprum alicui,

Cic. Phil. 2, 38, 99:

mortem alicui,

id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4:

seque offert suscepturum,

offers, Tac. A. 11, 33:

rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto,

id. ib. 16, 26:

oblatā facultate in castra sese receperunt,

Caes. B. G. 1, 72.—

In eccl. Lat.

To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.—

To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2:

Domino,

Vulg. Gen. 4, 3:

pro filio,

id. ib. 22, 13:

ex scelere,

id. Prov. 21, 27:

semet ipsum Deo,

id. Heb. 9, 14 et saep.

prae-mūnĭo ( praemoenio, Gell. 13, 27; 14, 2), īvi, ītum, 4, v. a., to fortify or defend in front (class.).

Lit.:

aditus magnis operibus,

Caes. B. C. 3, 58:

loca necessaria,

id. ib. 3, 112:

Isthmum,

id. ib. 3, 55:

fossa,

Tac. H. 3, 21.—

Trop.

To fortify, protect, secure:

metu venenorum praemuniri medicamentis,

of securing himself, Suet. Calig. 29:

praemuniendae regalis potentiae gratiā,

Vell. 2, 6, 2:

genus (dicendi) praemunitum, et ex omni parte causae septum,

Cic. de Or. 3, 9, 32:

praemunitus scientiā linguarum,

fortified, Aug. Doct. Chr. 3, 1.— Absol.:

ut ante praemuniat, of an orator's art,

Cic. Or. 40, 137.—

To place a thing before another for defence or strengthening:

quae praemuniuntur omnia reliquo sermoni, quo facilius, etc.,

are premised to obviate objections, said by way of premunition, Cic. Leg. 1, 12, 34: illa, quae ex accusatorum oratione praemuniri intellegebam, brought forward or adduced in defence, id. Cael. 8, 19: primum illud praefulci et praemuni, quaeso, ut simus annui, take care of or secure beforehand, id. Att. 5, 13, 3.

ut or ŭtī (old form ŭtei, C. I. L. 1, 196, 4 sq.; 1, 198, 8 et saep.), adv. and conj. [for quoti or cuti, from pronom. stem ka-, Lat. quo-, whence qui, etc., and locat. ending -ti of stem to-, whence tum, etc.].

As adv. of manner.

Interrog. = quomodo, how, in what way or manner.

In independent questions (colloq.; rare in class. prose; not in Cic.): De. Quid? ut videtur mulier? Ch. Non, edepol, mala. De. Ut morata'st? Ch. Nullam vidi melius mea sententia, Plaut. Merc. 2, 3, 56 sq.:

salve! ut valuisti? quid parentes mei? Valent?

id. ib. 5, 2, 107; id. Pers. 2, 5, 8:

ut vales?

id. Most. 2, 19, 29; 3, 2, 28; Ter. Heaut. 2, 4, 26:

ut sese in Samnio res habent?

Liv. 10, 18, 11:

ut valet? ut meminit nostri?

Hor. Ep. 1, 3, 12; id. S. 2, 8, 1.—

In exclamatory sentences (in all periods of the language): ut omnia in me conglomerat mala! Enn. ap. Non. p. 90, 14 (Trag. Rel. v. 408 Vahl.):

ut corripuit se repente atque abiit! Hei misero mihi!

Plaut. Merc. 3, 4, 76:

ut dissimulat malus!

id. ib. 5, 4, 13:

ut volupe est homini si cluet victoria!

id. Poen. 5, 5, 15: ut multa verba feci;

ut lenta materies fuit!

id. Mil. 4, 5, 4:

ut scelestus nunc iste te ludos facit!

id. Capt. 3, 4, 47:

ut saepe summa ingenia in occulto latent,

id. ib. 1, 2, 61; id. Rud. 1, 2, 75; 2, 3, 33 sq.:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 42:

heia! ut elegans est!

id. Heaut. 5, 5, 19:

fortuna ut numquam perpetua est bona!

id. Hec. 3, 3, 46; cf. id. Phorm. 5, 8, 52:

Gnaeus autem noster... ut totus jacet,

Cic. Att. 7, 21, 1:

quae ut sustinuit! ut contempsit, ac pro nihilo putavit!

id. Mil. 24, 64:

qui tum dicit testimonium ex nostris hominibus, ut se ipse sustentat! ut omnia verba moderatur, ut timet ne quid cupide... dicat!

id. Fl. 5, 12:

quod cum facis, ut ego tuum amorem et dolorem desidero!

id. Att. 3, 11, 2:

quanta studia decertantium sunt! ut illi efferuntur laetitia cum vicerint! ut pudet victos! ut se accusari nolunt! etc.,

id. Fin. 5, 22, 61:

ut vidi, ut perii! ut me malus abstulit error!

Verg. E. 8, 41:

ut melius quidquid erit pati!

Hor. C. 1, 11, 3:

ut tu Semper eris derisor!

id. S. 2, 6, 53:

o superbia magnae fortunae! ut a te nihil accipere juvat! ut omne beneficium in injuriam convertis! ut te omnia nimia delectant! ut to omnia dedecent!

Sen. Ben. 2, 13, 1:

ut me in supremis consolatus est!

Quint. 6, prooem. 11.—

In dependent questions.

With indic. (ante-class. and poet.): divi hoc audite parumper ut pro Romano populo... animam de corpore mitto, Enn. ap. Non. p. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.): edoce eum uti res se habet, Plaut. [p. 1940] Trin. 3, 3, 21:

hoc sis vide ut avariter merum in se ingurgitat,

id. Curc. 1, 2, 33:

hoc vide ut dormiunt pessuli,

id. ib. 1, 2, 66:

illud vide os ut sibi distorsit carnufex,

Ter. Eun. 4, 4, 3:

vide ut otiosus it, si dis placet,

id. ib. 5, 3, 10:

illud vide, Ut in ipso articulo oppressit,

id. Ad. 2, 2, 21; 3, 5, 3:

viden ut faces Splendidas quatiunt comas?

Cat. 61, 77:

viden ut perniciter exiluere?

id. 62, 8:

adspicite, innuptae secum ut meditata requirunt,

id. 62, 12:

aspice, venturo laetantur ut omnia saeclo! (= omnia laetantia),

Verg. E. 4, 52 Forbig. ad loc.:

nonne vides, croceos ut Tmolus odores, India mittit ebur,

id. G. 1, 56; id. E. 5, 6; id. A. 6, 779. —

With subj. (class.):

nescis ut res sit, Phoenicium,

Plaut. Ps. 4, 4, 1:

oppido Mihi illud videri mirum, ut una illaec capra Uxoris dotem simiae ambadederit,

id. Merc. 2, 1, 16:

nam ego vos novisse credo jam ut sit meus pater,

id. Am. prol. 104:

narratque ut virgo ab se integra etiam tum siet,

Ter. Hec. 1, 2, 70:

tute scis quam intimum Habeam te, et mea consilia ut tibi credam omnia,

id. Eun. 1, 2, 48:

videtis ut omnes despiciat, ut hominem prae se neminem putet, ut se solum beatum se solum potentem putet?

Cic. Rosc. Am. 46, 135:

videtisne ut Nestor de virtutibus suis praedicet?

id. Sen. 10, 31; id. Rosc. Am. 24, 66:

credo te audisse ut me circumsteterint, ut aperte jugula sua pro meo capite P. Clodio ostentarint,

id. Att. 1, 16, 4:

videte ut hoc iste correxerit,

id. Verr. 2, 1, 45, § 115:

docebat ut omni tempore totius Galliae principatum Aedui tenuissent,

Caes. B. G. 1, 43:

veniat in mentem, ut trepidos quondam majores vestros... defenderimus,

Liv. 23, 5, 8:

aspice quo submittat humus formosa colores,

Prop. 1, 2, 9:

infinitum est enumerare ut Cottae detraxerit auctoritatem, ut pro Ligario se opposuerit,

Quint. 6, 5, 10:

vides ut alta stet nive candidum Soracte,

Hor. C. 1, 9, 1:

nonne vides, ut... latus et malus Antennaeque gemant,

id. ib. 1, 14, 3 Orell. ad loc.:

audis... positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter,

id. ib. 3, 10, 7; id. S. 1, 8, 42; 2, 3, 315; Verg. A. 2, 4; Tib. 2, 1, 26; Prop. 2, 34 (3, 32), 57:

mirum est ut animus agitatione motuque corporis excitetur,

Plin. Ep. 1, 6, 2.—

Relative adverb of manner = eo modo quo, as.

Without demonstr. as correlatives: ut aiunt, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 101 Mull. (fr inc. l. 10 Vahl.):

ego emero matri tuae Ancillam... forma mala, ut matrem addecet familias,

Plaut. Merc. 2, 3, 79:

apparatus sum ut videtis,

id. ib. 5, 2, 10:

verum postremo impetravi ut volui,

id. Mil. 4, 5, 5:

ero ut me voles esse,

id. Capt. 2, 1, 32:

faciam ut tu voles,

id. Men. 5, 9, 90: ut vales? Tox. Ut queo, id. Pers. 1, 1, 16:

ut potero feram,

Ter. And. 5, 3, 27:

faciam ut mones,

id. Hec. 4, 4, 97:

Ciceronem et ut rogas amo, et ut meretur et ut debeo,

Cic. Q. Fr. 3, 9, 9:

cupiditates quae possunt esse in eo qui, ut ipse accusator objecit, ruri semper habitarit?

id. Rosc. Am. 14, 39:

ut ex propinquis ejus audio, non tu in isto artificio callidior es, quam hic in suo,

id. ib. 17, 49:

homo demens, ut isti putant,

id. Rep. 1, 1, 1:

cumulate munus hoc, ut opinio mea fert, effecero,

id. ib. 1, 46, 70:

non ut clim solebat, sed ut nunc fit, mimum introduxisti,

id. Fam. 9, 16, 7:

Labienus, ut erat ei praeceptum, ne proelium committeret nisi, etc., monte occupato nostros exspectabat, proelioque abstinebat,

Caes. B. G. 1, 22:

cuncta ut gesta erant exposuit,

Liv. 3, 50, 4:

(Postumius) fugerat in legatione, ut fama ferebat, populi judicium,

id. 10, 46, 16:

sed, ut plerumque fit, major pars meliorem vicit,

id. 21, 4, 1:

nec temere, et ut libet conlocatur argentum, sed perite servitur,

Sen. Vit. Beat. 17, 2:

servus, ut placet Chrysippo, perpetuus mercenarius est,

id. Ben. 3, 22, 1.—Esp. parenthet., to denote that the facts accord with an assumption or supposition made in the principal sentence (= sicut):

si virtus digna est gloriatione, ut est,

Cic. Fin. 4, 18, 51:

quorum etiamsi amplecterer virtutem, ut facio, tamen, etc.,

id. Phil. 10, 9, 18:

quamvis fuerit acutus, ut fuit,

id. Ac. 2, 22, 69; cf.:

incumbite in causam, Quirites, ut facitis,

id. Phil. 4, 5, 12:

tu modo istam imbecillitatem valetudinis sustenta, ut facis,

id. Fam. 7, 1, 5:

satis enim erat, probatum illum esse populo Romano, ut est,

id. Phil. 1, 15, 37.—

With the correlative ita or sic: VTI LEGASSIT SVPER PECVNIA TVTELAVE SVAE REI, ITA IVS ESTO, Leg. XII. Tab. 5, fr. 3: alii, ut esse in suam rem ducunt, ita sint;

ego ita ero ut me esse oportet,

Plaut. Men. 5, 6, 24 sq.:

sic sum ut vides,

id. Am. 2, 1, 57:

omnes posthabui mihi res, ita uti par fuit,

Ter. Phorm. 5, 8, 15:

ut viro forti ac sapienti dignum fuit, ita calumniam ejus obtrivit,

Cic. Caecin. 7, 18.—In partic. with a superlative belonging to the principal sentence, attracted to the relative clause:

haec ut brevissime dici potuerunt, ita a me dicta sunt (= ita breviter dicta sunt ut dici potuerunt),

Cic. de Or. 2, 41, 174.—So ut qui, with sup.:

te enim semper sic colam et tuebor ut quem diligentissime,

Cic. Fam. 12, 62 fin.; without sic or ita:

causas ut honorificentissimis verbis consequi potero, complectar,

id. Phil. 14, 11, 29:

sed exigenda est ut optime possumus,

Quint. 12, 10, 38.—And with comp.:

eruditus autem sic ut nemo Thebanus magis,

Nep. Epam. 2, 1; cf.:

ad unguem Factus homo, non ut magis alter, amicus,

Hor. S. 1, 5, 33:

cocto Chium sic convenit, ut non Hoc magis ullum aliud,

id. ib. 2, 8, 48.—

Doubled ut ut, as indefinite relative, = utcumque, in whatever manner, howsoever (mostly ante-class.; only with indic.):

gaudeo, ut ut erga me est merita,

Plaut. Am. 5, 1, 52:

age jam, utut est, etsi'st dedecori, patiar,

id. Bacch. 5, 2, 85:

utut est, mihi quidem profecto cum istis dictis mortuo'st,

id. Ps. 1, 3, 76:

utut res sese habet, pergam, etc.,

id. Most. 3, 1, 14:

non potis est pietati opsisti huic, ututi res sunt ceterae,

id. Ps. 1, 3, 36; id. Cist. 1, 1, 110:

sed ut ut haec sunt, tamen hoc faciam,

Ter. Phorm. 3, 2, 46; cf. id. ib. 3, 1, 4; id. Heaut. 1, 2, 26; id. Ad. 2, 2, 40; 4, 4, 22:

ut ut est res, casus consilium nostri itineris judicabit,

Cic. Att. 15, 25 B. and K. (dub.;

v. Orell. ad loc.): sed ut ut est, indulge valetudini tuae,

id. Fam. 16, 18, 1 dub. (al. ut est).—

Causal, as, = prout, pro eo ut.

Introducing a general statement, in correspondence with the particular assertion of the principal clause, ut = as, considering... that, in accordance with:

atque, ut nunc sunt maledicentes homines, uxori meae mihique objectent, lenociniam facere,

Plaut. Merc. 2, 3, 75:

ut aetas mea est, atque ut huic usus facto est,

id. Men. 5, 2, 1:

haud scio hercle ut homo'st, an mutet animum,

Ter. Phorm. 5, 2, 9:

praesertim, ut nunc sunt mores,

id. ib. 1, 2, 5:

atque ille, ut semper fuit apertissimus, non se purgavit, sed, etc.,

Cic. Mur. 25, 51:

permulta alia colligit Chrysippus, ut est in omni historia curiosus,

id. Tusc. 1, 45, 108:

magnifice et ornate, ut erat in primis inter suos copiosus, convivium comparat,

id. Verr. 2, 1, 26, § 65:

Kal. Sextilibus, ut tunc principium anni agebatur, consulatum ineunt,

Liv. 3, 6, 1:

tribuni, ut fere semper reguntur a multitudine magis quam regunt, dedere plebi, etc.,

id. 3, 71, 5:

transire pontem non potuerunt, ut extrema resoluta erant, etc.,

id. 21, 47, 3.—Ellipt.:

mortales multi, ut ad ludos, convenerant (ut fit, si ludi sunt),

Plaut. Men. prol. 30:

Epicharmi, acuti nec insulsi hominis, ut Siculi,

as was natural, he being a Sicilian, Cic. Tusc. 1, 8, 15; so,

Diogenes, liberius, ut Cynicus... inquit,

id. ib. 5, 33, 92:

ceterum haec, ut in secundis rebus, segniter otioseque gesta,

Liv. 23, 14, 1.—

Reflecting the assertion to particular circumstances, etc., ut = for, as, considering:

hic Geta ut captus est servorum, non malus,

Ter. Ad. 3, 4, 34:

ut est captus hominum,

Cic. Tusc. 2, 27, 65; Caes. B. G. 4, 3: Themistocles ut apud nos perantiquus, ut apud Athenienses non ita sane vetus, in regard to us, etc., Cic. Brut. 10, 41:

Caelius Antipater, scriptor, ut temporibus illis, luculentus,

for those times, id. ib. 26, 102:

nonnihil, ut in tantis malis est profectum,

considering the unfortunate state of affairs, id. Fam. 12, 2, 2:

(orationis genus) ut in oratore exile,

for an orator, id. Or. 3, 18, 66:

multae (erant in Fabio) ut in homine Romano, litterae,

id. Sen. 4, 12:

consultissimus vir, ut in illa quisquam esse aetate poterat,

Liv. 1, 18, 1:

florentem jam ut tum res erant,

id. 1, 3, 3:

Apollonides orationem salutarem, ut in tali tempore, habuit,

id. 24, 28, 1:

Sp. Maelius, ut illis temporibus praedives,

id. 4, 13, 1: insigni, ut illorum temporum habitus erat, triumpho, id. 10, 46, 2:

Ardeam Rutuli habebant, gens ut in ea regione atque in ea aetate divitiis praepollens,

id. 1, 57, 1:

vir, ut inter Aetolos, facundus,

id. 32, 33, 9:

Meneclidas, satis exercitatus in dicendo, ut Thebanus scilicet,

Nep. Epam. 5, 2:

ad magnam deinde, ut in ea regione, urbem pervenit,

Curt. 9, 1, 14:

multum, ut inter Germanos, rationis ac sollertiae,

Tac. G. 30. —

Ut before relatives, with subj., as it is natural for persons who, like one who, since he, since they, etc.; seeing that they, etc. (not in Cic.):

non demutabo ut quod certo sciam,

seeing that I know it for certain, Plaut. Ps. 1, 5, 153:

prima luce sic ab castris proficiscuntur ut quibus esset persuasum non ab hoste, sed ab homine amicissimo consilium datum,

Caes. B. G. 5, 31, 6:

facile persuadent (Lucumoni) ut cupido honorum, et cui Tarquinii materna tantum patria esset,

Liv. 1, 34, 6:

inde consul, ut qui jam ad hostes perventum cerneret, explorato, etc., procedebat,

id. 38, 18, 7:

Philippus, ut cui de summa rerum adesset certamen, adhortandos milites ratus, etc.,

id. 33, 4, 11:

Tarquinius ad jus regni nihil praeter vim habebat, ut qui neque populi jussu, neque auctoribus patribus regnaret,

id. 1, 49, 3; 25, 23, 3:

Aequorum exercitus, ut qui permultos annos imbelles egissent, sine ducibus certis, sine imperio,

id. 9, 45, 10:

igitur pro se quisque inermes, ut quibus nihil hostile suspectum esset, in agmen Romanum ruebant,

id. 30, 6, 3; 23, 15, 4; 23, 29, 12:

omnia nova offendit, ut qui solus didicerit quod inter multos faciendum est,

as is natural in one who, since he, Quint. 1, 2, 19:

in omni autem speciali inest generalis, ut quae sit prior,

id. 3, 5, 9:

ignara hujusce doctrinae loquacitas erret necesse est, ut quae vel multos vel falsos duces habeat,

id. 12, 2, 20; 5, 14, 28; 11, 3, 53.—Rarely with participle:

ne Volsci et Aequi... ad urbem ut ex parte captam venirent,

Liv. 3, 16, 2:

gens ferox cum procul visis Romanorum signis, ut extemplo proelium initura, explicuisset aciem, etc.,

id. 7, 23, 6.—

With perinde or pro eo, with reference to several alternatives or degrees to be determined by circumstances, as, according as, to the extent that, in the measure that, etc.:

perinde ut opinio est de cujusque moribus, ita quid ab eo factum et non factum sit, existimari potest,

Cic. Clu. 25, 70:

in exspectatione civitas erat, perinde ut evenisset res, ita communicatos honores habitura,

Liv. 7, 6, 8: pro eo ut temporis difficultas aratorumque penuria tulit, Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 54, § 126.—

Transf. of local relations, like Gr. hina, where (very rare):

in eopse astas lapide, ut praeco praedicat,

Plaut. Bacch. 4, 7, 17:

flumen uti adque ipso divortio (aquae sunt),

Lucil. 8, 18 Mull.:

in extremos Indos, Litus ut longe resonante Eoa Tunditur unda,

Cat. 11, 2 sqq.; 17, 10; cf. Verg. A. 5, 329; Lucr. 6, 550 Munro ad loc.

Introducing comparative clauses of manner, = eodem modo quo, as, like.

In gen.

With sic as correlative:

haec res sic est ut narro tibi,

Plaut. Most. 4, 3, 40:

quae si ut animis sic oculis videre possemus, nemo de divina ratione dubitaret,

Cic. N. D. 2, 39, 99:

Pomponium Atticum sic amo ut alterum fratrem,

id. Fam. 13, 1, 5:

si sic ageres ut de eis egisti qui jam mortui sunt... ne tu in multos Autronios incurreres,

id. Brut. 72, 251:

sic, Scipio, ut avus hic tuus, ut ego, justitiam cole,

id. Rep. 6, 15, 15:

ut dicere alia aliis magis concessum est, sic etiam facere,

id. Quint. 11, 3, 150 (for ut... sic, in similes, v. sic, IV. 1. a.).—

With ita as correlative:

ut sementem feceris, ita metes,

Cic. Or. 2, 65, 261:

quamobrem, ut ille solebat, ita nunc mea repetat oratio populi origines,

id. Rep. 2, 1. 3:

non ut injustus in pace rex ita dux belli pravus fuit,

Liv. 1, 53, 1:

ut haec in unum congeruntur, ita contra illa dispersa sunt,

Quint. 9, 3, 39.—

With other correlatives:

in balteo tracta ex caseo ad eundem modum facito ut placentum sine melle,

Cato, R. R. 78:

encytum ad eundem modum facito uti globos,

id. ib. 80:

cum animi inaniter moveantur eodem modo rebus his quae nulla sint ut iis quae sint,

Cic. Ac. 2, 15, 47:

disputationem exponimus, eisdem fere verbis, ut disputatumque est,

id. Tusc. 2, 3, 9: scelerum caput, ut tute es item omnis censes esse' [p. 1941] Plaut. Rud. 4, 4, 55:

ut filium bonum patri esse oportet, item ego sum patri,

id. Am. 3, 4, 9:

fecisti item ut praedones solent,

Cic. Verr. 2, 4, 9, § 21:

item ut illo edicto de quo ante dixi... edixit, etc.,

id. ib. 2, 1, 45, § 117;

so with item,

id. Or. 60, 202:

is reliquit filium Pariter moratum ut pater eius fuit,

Plaut. Aul. prol. 21.—With atque:

nec fallaciam astutiorem ullus fecit Poeta atque ut haec est fabrefacta a nobis,

Plaut. Cas. 5, 1, 7.—And after aliter = than:

si aliter ut dixi accidisset,

Cic. Rep. 1, 4, 7.—

Without correlative:

rem omnem uti acta erat cognovit,

Sall. J. 71, 5:

quare perge ut instituisti,

Cic. Rep. 2, 11, 22:

apud me, ut apud bonum judicem, argumenta plus quam testes valent,

id. ib. 1, 38, 59:

miscent enim illas et interponunt vitae, ut ludum jocumque inter seria,

Sen. Vit. Beat. 12, 2:

comitetur voluptas, et circa corpus ut umbra versetur,

id. ib. 13, 5:

ut in animum ejus oratio, ut sol in oculos, incurrat,

Quint. 8, 2, 23.—

In partic.

Ut... ita or ut... sic; co-ordinate, introducing contrasted clauses.

= cum... tum, as... so, as on the one hand... so on the other, both and:

ut errare potuisti, sic decipi te non potuisse, quis non videt?

Cic. Fam. 10, 20, 2:

ut Poeni ad moenia urbis Romanae nullo prohibente se pervenisse in gloria ponebant, ita pigebat irriti incepti,

Liv. 26, 37, 6:

Dolabellam ut Tarsenses ita Laodiceni ultra arcessierunt,

Cic. Fam. 12, 13, 4:

fert sortem suam quisque ut in ceteris rebus ita in amicitiis,

Sen. Ben. 2, 28, 3.—

Concessive, = etsi... tamen, although... yet:

consul, ut fortasse vere, sic parum utiliter in praesens certamen, respondit, etc.,

Liv. 4, 6, 2:

Saguntini, ut a proeliis quietem habuerant per aliquot dies, ita non cessaverant ab opere,

id. 21, 11, 5:

ut quies certaminum erat, ita ab apparatu operum nihil cessatum,

id. 21, 8, 1:

haec omnia ut invitis, ita non adversantibus patriciis transacta,

id. 3, 55, 15:

in agrum Nolanum exercitum traducit, ut non hostiliter statim, ita... nihil praetermissurus,

id. 23, 14, 6; 23, 34, 12:

uti longe a luxuria, ita famae propior,

Tac. Agr. 6:

ut multo infirmior, ita aliquatenus lucidior,

Quint. 10, 1, 74:

ut est utilis saepe... ita obstabit melioribus,

id. 12, 2, 12:

quod, ut optimum est, ita longe quidem, sed sequitur tamen,

id. 5, 12, 9; cf. id. 10, 1, 62.—With certe in place of ita:

ut non demens, crudelis certe videtur,

Quint. 9, 2, 91.—

Ita... ut;

in oaths or strong asseverations: ita me di amabunt ut ego hunc ausculto lubens,

Plaut. Aul. 3, 5, 22:

ita me di ament ut ego nunc non tam meapte causa Laetor quam illius,

Ter. Heaut. 4, 3, 8:

ita me di amabunt, ut nunc Menedemi vicem Miseret me,

id. ib. 4, 5, 1:

ita vivo ut maximos sumptus facio,

Cic. Att. 5, 15, 2.—So with sic:

sic me di amabunt ut me tuarum miseritum'st fortunarum,

Ter. Heaut. 3, 1, 54.—

In exemplifications.

In gen., as for example, for instance:

nam aut ipsa cognitio rei perquiritur, ut: virtus suam ne, etc., aut agendi consilium exquiritur, ut: sitne sapienti, etc.,

Cic. de Or. 3, 29, 112:

sunt bestiae in quibus inest aliquid simile virtutis, ut in leonibus, ut in canibus, in equis, etc.,

id. Fin. 5, 14, 38:

in libero populo, ut Rhodi, ut Athenis, nemo est civium qui, etc.,

id. Rep. 1, 31, 47:

qui rem publicam constituissent, ut Cretum Minos, Lacedaemoniorum Lycurgus, etc.,

id. ib. 2, 1, 2; id. Ac. 2, 24, 76; id. Inv. 2, 52, 157:

est aliquid quod dominus praestare servo debeat, ut cibaria, ut vestiarium,

Sen. Ben. 3, 21, 2:

est etiam amarum quiddam... et aere, ut illud Crassi Ego te consulem putem? etc.,

Quint. 8, 3, 89; 4, 3, 12.—Where several instances are adduced, if each of them singly is made prominent, ut is repeated with each;

if they are taken in a group, ut occurs but once, e. g. quod erant, qui aut in re publica, propter sapientiam florerent, ut Themistocles, ut Pericles, ut Theramenes, aut, qui.. sapientiae doctores essent, ut Gorgias, Thrasymachus, Isocrates, etc.,

Cic. de Or. 3, 16, 59.—

Ut si, if for instance; for example, if, etc.; with subj.:

ut si accusetur is qui P. Sulpicium se fateatur occidisse,

Auct. Her. 1, 15, 25:

ut si quis hoc velit ostendere, eum qui parentem necarit, etc.,

Cic. Inv. 2, 15, 48:

ut si qui docilem faciat auditorem, etc.,

id. ib. 1, 18, 26:

ut si qui in foro cantet,

id. Off. 1, 40, 145:

ut si quis ei quem urgeat fames venenum ponat,

Liv. 6, 40, 12; cf. Auct. Her. 2, 26, 4; 2, 27, 43; 3, 2, 2; Cic. Inv. 1, 49, 92:

ut si obsessi de facienda ad hostem deditione deliberent,

Quint. 3, 8, 23:

ut si des arma timidis et imbellibus,

id. 12, 5, 2; 5, 10, 34; 2, 4, 18; 9, 2, 79 et saep.—So with cum:

ut cum marem feminamque filios dicimus,

Quint. 9, 3, 63; 1, 6, 22; 3, 8, 30; 9, 1, 3.—

Before an appositive noun, as, the same as, like:

qui canem et felem ut deos colunt,

Cic. Leg. 1, 11, 32:

ut militiae Africanum ut deum coleret Laelius,

id. Rep. 1, 12, 18:

suam vitam ut legem praefert suis civibus,

id. ib. 1, 34, 52:

habuit (ei) honorem ut proditori, non ut amico fidem,

id. Verr. 2, 1, 15, § 38:

Hannibalem, non ut prudentem tantum virum, sed ut vatem omnium quae tum evenirent admirari,

Liv. 36, 15, 2: (Dionysium) dimisi a me ut magistrum Ciceronum non lubenter;

ut hominem ingratum non invitus,

in his capacity of, Cic. Att. 8, 10:

qui ante captas Syracusas non desciverant... ut socii fideles accepti, quos metus post captas Syracusas dediderat, ut victi a victore leges acceperunt,

Liv. 25, 40, 4:

qui et ipsum, ut ambiguae fidei virum, suspectum jam pridem habebat,

id. 24, 45, 12:

Cicero ea quae nunc eveniunt cecinit ut vates,

Nep. Att. 16:

et ipsam (virtutem) ut deos, et professores ejus ut antistites colite,

Sen. Vit. Beat. 26, 7:

hunc ut deum homines intuebuntur,

Quint. 12, 10, 65:

id ut crimen ingens expavescendum est,

id. 9, 3, 35.—

Ut si = quasi, velut si, tamquam si, as if, just as if:

mater coepit studiose... educere ita uti si esset filia,

Ter. Eun. 1, 2, 37:

Rufio tuus ita desiderabatur ut si esset unus e nobis,

Cic. Fam. 7, 20, 1:

ejus negotium sic velim suscipias ut si esset res mea,

id. ib. 2, 14, 1:

ita se gerant in istis Asiaticis itineribus ut si iter Appia via faceres,

id. Q. Fr. 1, 1, 6:

qui aliis nocent ut in alios liberales sint, in eadem sunt injustitia ut si in suam rem aliena convertant,

id. Off. 1, 14, 42; id. Opt. Gen. 4, 10:

similes sunt ut si qui gubernatorem in navigando nihil agere dicant,

like men who should say, Cic. Sen. 6, 17: similiter facere eos... ut si nautae certarent, etc., they act like sailors who, etc., id. Off. 1, 25, 87.—

Ut quisque... ita (sic), with superlatives (= eo magis... quo magis, with indefinite subjects): ut quisque est vir optimus, ita difficillime alios improbos suspicatur, the better a man is, the more difficult it is for him to, etc., Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 12:

ut quaeque res est turpissima, sic maxime et maturissime vindicanda est,

id. Caecin. 2, 7:

ut quisque (morbus) est difficillimus, ita medicus nobilissimus quaeritur,

id. Clu. 21, 57:

ut quisque te maxime cognatione... attingebat, ita maxime manus tua putabatur,

id. Verr. 2, 2, 10, § 27; id. Off. 1, 16, 50; 1, 19, 64:

nam ut quaeque forma perfectissima ita capacissima est,

Quint. 1, 10, 40.—This construction is variously modified,

With ita understood:

facillime ad res injustas impellitur ut quisque altissimo animo est,

Cic. Off. 1, 19, 65. —

With virtual superlatives:

ut quisque in fuga postremus ita in periculo princeps erat,

Cic. Verr. 2, 5, 34, § 90:

ut quisque optime institutus est, esse omnino nolit in vita, si, etc.,

id. Fin. 5, 20, 57.—

The superlatives omitted in either clause:

ut quisque aetate antecedit, ita sententiae principatum tenet,

Cic. Sen. 18, 64:

ut quisque aetate et honore antecedebat, ita sententiam dixit,

id. Verr. 2, 4, 64, § 143:

pro se quisque, ut in quoque erat auctoritatis plurimum, ad populum loquebatur,

id. ib. 2, 1, 27, §

68: ut quisque gradu proximus erat, ita ignominiae objectus,

Liv. 9, 6, 1:

ut quisque maxime laboraret locus, aut ipse occurrebat, aut aliquos mittebat,

id. 34, 38, 6.—And with tum = ita:

nec prodesse tantum, sed etiam amari potest, tum... ut quisque erit Ciceroni simillimus,

in proportion to his resemblance, Quint. 2, 5, 20.—

With a comparative in one of the terms:

major autem (societas est) ut quisque proxime accederet,

Cic. Lael. 5, 19.—

Without superlative, as, according as:

de captivis, ut quisque liber aut servus esset, suae fortunae a quoque sumptum supplicium est,

Liv. 3, 18, 10 (for ut quisque... ita, in temporal clauses, v. B. 3. g infra).—

Introducing a temporal clause, the principal predicate being an immediate sequence; orig. = quo tempore.

With perf. indic.

In gen., as soon as:

principio ut illo advenimus... continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 49:

ut hinc te intro ire jussi, opportune hic fit mi obviam,

Ter. And. 3, 4, 11:

ut abii abs te fit forte obviam Mihi Phormio,

id. Phorm. 4, 3, 12:

ut modo argentum tibi dedimus apud forum, recta domum Sumus profecti,

id. ib. 5, 6, 19; id. Hec. 3, 3, 5; 5, 1, 26; id. Eun. 4, 7, 12:

qui ut peroravit, surrexit Clodius,

Cic. Q. Fr. 2, 3, 2:

eumque ut salutavit, amicissime apprehendit,

id. Rep. 1, 11, 7:

qui ut huc venit... hominesque Romanos bellicis studiis ut vidit incensos, existimavit, etc.,

id. ib. 2, 13, 25; cf. id. Verr. 2, 4, 22, § 48; id. Phil. 9, 4, 9; id. Brut. 8, 30:

ut vero aquam ingressi sunt... tum utique egressis rigere omnibus corpora,

Liv. 21, 54, 9:

ut haec dicta in senatu sunt, dilectus edicitur,

id. 3, 10, 9; 23, 34, 6; 24, 44, 10.—

In oblique discourse:

Ariovistum, ut semel Gallorum copias vicerit, superbe et crudeliter imperare,

Caes. B. G. 1, 31.—

With primum, when first, as soon as ever:

atque ego, ut primum fletu represso loqui posse coepi, Quaeso inquam, etc.,

Cic. Rep. 6, 15, 15:

Siculi, ut primum videre volgari morbos, in suas quisque urbes dilapsi sunt,

Liv. 25, 26, 13: ut primum lingua coepit esse in quaestu, curam morum qui diserti habebantur reliquerunt, Quint. prooem. 13.—

Rarely of coincidence in time:

nam ut dudum adcurrimus ad Alcesimarchum... tum mi puto prae timore hic excidisse Cistellam,

Plaut. Cist. 4, 2, 46.—

Ut = ex quo tempore. since:

ut Brundusio profectus es, nullae mihi abs te sunt redditae litterae,

Cic. Att. 1, 15, 2.—

With imperf. indic.

In gen.: Fabii oratio fuit qualis biennio ante;

deinde, ut vincebatur consensu, versa ad P. Decium collegam poscendum,

Liv. 10, 22, 2:

deinde ut nulla vi perculsos sustinere poterat, Quid ultra moror, inquit, etc.,

id. 10, 28, 20:

Marcellus, ut tanta vis ingruebat mali, traduxerat in urbem suos,

id. 25, 26, 15:

ut vero... exurebatur amoenissimus Italiae ager, villaeque passim incendiis fumabant... tum prope de integro seditione accensi,

id. 22, 14, 1.— And with perf. and imperf. in co-ordinate clauses:

consules, ut ventum ad Cannas est, et in conspectu Poenum habebant,

Liv. 22, 44, 1:

ut in extrema juga ventum, et hostes sub oculis erant,

id. 22, 14, 3:

ut Poenus apparuit in collibus, et pauci... adferebant, etc.,

id. 24, 1, 6.—

Of repeated past actions, whenever:

ut quaeque pars castrorum nudata defensoribus premi videbatur, eo occurrere et auxilium ferre,

Caes. B. G. 3, 4.—

With plupf.

= postquam (rare):

ut hinc forte ea ad obstetricem erat missa,

Ter. Ad. 4, 4, 10:

ut ad mare nostrae cohortes excubuerant, accessere subito prima luce Pompejani,

Caes. B. C. 3, 63.—

In epistolary style = the Engl. perf.:

litteras scripsi... statim ut tuas legeram (= litteras nunc scribo, ut tuas legi),

Cic. Att. 2, 12, 4:

ut Athenas a. d. VII. Kal. Quinct. veneram, exspectabam ibi jam quartum diem Pomptinium (= ut veni, exspecto),

id. ib. 5, 10, 1.—

Of repeated past actions, whenever:

ut cujusque sors exciderat... alacer arma capiebat,

Liv. 21, 42, 3 dub.:

ut quisque istius animum offenderat, in lautumias statim coniciebatur,

Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

ut quidque ego apprehenderam, statim accusator extorquebat e manibus,

id. Clu. 19, 52:

ut cuique erat locus attributus, ad munitiones accedunt,

Caes. B. G. 7, 81; cf.:

ut quisque arma ceperat... inordinati in proelium ruunt,

Liv. 23, 27, 5.—With ita as correl.:

ut enim quisque contra voluntatem ejus dixerat, ita in eum judicium de professione jugerum postulabatur,

Cic. Verr. 2, 3, 15, § 39.—

With fut. perf., or, in oblique discourse, plupf. subj.:

neque, ut quaeque res delata ad nos erit, tum denique scrutari locos debemus,

Cic. Or. 2, 34, 146:

traditum esse ut quando aqua Albana abundasset, tum... victoriam de Veientibus dari,

Liv. 5, 15, 11 (for ut after simul, v. simul, VI.).—

Introducing substantive clauses, that; always with subj. (cf. ut as interrog. adverb in dependent clauses, I. A. 3. supra).

In object clauses.

In clauses which, if independent, would take the imperative mood, often rendered by the Engl. infinitive.

After verbs denoting [p. 1942] to wish, request, pray, demand, or invite:

malim istuc aliis ita videatur quam uti tu, soror, te collaudes,

Plaut. Poen. 5, 4, 18:

equidem mallem ut ires,

Cic. Att. 1, 16, 8:

equidem vellem ut pedes haberent (res tuae),

id. Fam. 7, 31, 2:

volo uti mihi respondeas num quis, etc.,

id. Vatin. 7, 17:

precor (deos) ut his infinitis nostris malis contenti sint,

id. Q. Fr. 1, 3, 9:

postulo ut ne quid praejudicati afferatis,

id. Clu. 2, 5:

petebant uti equites praemitterent,

Caes. B. G. 4, 11:

tibi instat Hortensius ut eas in consilium,

Cic. Quint. 10, 34:

hoc ut aliquando fieret, instabat,

Sen. Clem. 2, 1, 2:

illum Dolabellae dixisse (= eum rogasse) ut ad me scriberet (= me rogaret), ut in Italiam quam primum venirem,

Cic. Att. 11, 7, 2:

cupio ut quod nunc natura et impetus est, fiat judicium,

Sen. Clem. 2, 2, 2:

senectutem ut adipiscantur omnes optant,

Cic. Lael. 2, 4:

exigo a me, non ut optimis par sim, sed ut malis melior,

Sen. Vit. Beat. 17, 3.—With ut ne = ne:

Trebatio mandavi, ut, si quid te eum velles ad me mittere, ne recusaret,

Cic. Fam. 4, 1, 2; Tac. H. 4, 58 fin. —Also without verb, like utinam, to express a wish;

esp. in imprecations (ante-class.): ut te cum tua Monstratione magnus perdat Juppiter,

Ter. Ad. 4, 6, 2:

ut illum di deaeque perdant,

id. Eun. 2, 3, 10; id. Heaut. 4, 6, 6.—

After verbs expressing or implying advice, suggestion, or exhortation:

ego vos hortari tantum possum ut, etc.,

Cic. Lael. 5, 17:

quod suades ut ad Quinctium scribam, etc.,

id. Att. 11, 16, 4:

tibi auctor sum ut eum tibi ordinem reconcilies,

id. Fam. 1, 9, 26:

censeo ut iter reliquum conficere pergas,

I propose, id. Or. 2, 71, 200; Caes. B. C. 1, 2; Liv. 30, 40, 4:

dixeram a principio ut sileremus,

I had advised, Cic. Brut. 42, 157:

Pompejum monebat ut meam domum metueret,

id. Sest. 64, 133:

equidem suasi ut Romam pergeret,

id. Att. 16, 8, 2:

M. Messalae et ipsi Attico dixit ut sine cura essent,

exhorted, id. ib. 16, 16, A, 5.—

After verbs expressing resolution or agreement to do something:

rus ut irem jam heri constitiveram,

Plaut. Ps. 1, 5, 136:

decrevistis ut de praemiis militum primo quoque tempore referretur,

Cic. Phil. 5, 2, 4:

constitueram ut pridie Idus Aquini manerem,

id. Att. 16, 10, 1:

statuunt ut decem millia hominum in oppidum submittantur,

Caes. B. G. 7, 21:

Hasdrubal paciscitur cum Celtiberorum principibus ut copias inde abducant,

Liv. 25, 33, 3:

illos induxisse in animum, ut superbo quondam regi, tum infesto exuli proderent (patriam),

id. 2, 5, 7; 27, 9, 9; 42, 25, 11:

ut ne plebi cum patribus essent conubia sanxerunt,

Cic. Rep. 2, 27, 63:

servitia urbem ut incenderent conjurarunt,

Liv. 4, 45, 1.—

After verbs of command or prohibition:

imperat Laelio ut per collis circumducat equites,

Liv. 28, 33, 11:

illud praecipiendum fuit ut... diligentiam adhiberemus,

Cic. Lael. 16, 60:

M. Aemilio senatus negotium dat ut Patavinorum seditionem comprimeret,

Liv. 41, 27, 3:

consul edicere est ausus ut senatus ad vestitum rediret,

Cic. Pis. 8, 18:

jubet sententiam ut dicant suam,

Plaut. Am. 1, 1, 50:

hic tibi in mentem non venit jubere ut haec quoque referret,

Cic. Verr. 2, 4, 12, § 28.—With ne:

iis praedixit, ut ne prius Lacedaemoniorum legatos dimitteret, quam ipse esset remissus,

Nep. Them. 7, 3.—

Verbs expressing permission:

atque ille legem mihi de XII. tabulis recitavit quae permittit ut furem noctu liceat occidere,

Cic. Tull. 20, 47:

concedo tibi ut ea praetereas quae, etc.,

id. Rosc. Am. 19, 54:

dabis mihi hanc veniam ut eorum... auctoritatem Graecis anteponam,

id. de Or. 1, 6, 23:

ille tibi potestatem facturus est ut eligas utrum velis,

id. Div. in Caecil. 14, 45:

illud natura non patitur ut aliorum spoliis nostras facultates augeamus,

id. Off. 3, 5, 22.—

In dependent clauses implying an aim or end.

After verbs denoting direction and inclination of the mind, care, purpose, intention, or striving:

ut plurimis prosimus enitimur,

Cic. Ac. 2, 2, 6:

facilior erit ut albam esse nivem probet quam erat Anaxagoras,

he will be more inclined, disposed, id. ib. 2, 36, 117: ne ille longe aberit ut argumento credat philosophorum, far remote from believing = not inclined, id. ib. 2, 47, 144: qui sibi hoc sumpsit ut conrigat mores aliorum, quis huic ignoscat si, who undertakes to correct, id. Verr. 2, 3, 1, § 2:

navem idoneam ut habeas diligenter videbis,

care, id. Fam. 16, 1, 2:

ille intellexit id agi atque id parari ut filiae suae vis afferretur,

id. Verr. 2, 1, 26, § 67:

pater potuit animum inducere ut naturam ipsam vinceret,

id. Rosc. Am. 19, 53:

cum senatus temptaret ut ipse gereret sine rege rem publicam,

id. Rep. 2, 12, 23:

equidem ut honore dignus essem, maxime semper laboravi,

id. Planc. 20, 50:

omni contentione pugnatum est ut lis haec capitis existimaretur,

id. Clu. 41, 116:

omnis spes ad id versa ut totis viribus terra adgrederentur,

Liv. 24, 34, 12:

omnis cura solet in hoc versari, semper ut boni aliquid efficiam dicendo,

Cic. de Or. 2, 75, 306:

se miliens morituros potius quam ut tantum dedecoris admitti patiantur,

Liv. 4, 2, 8; 2, 34, 11.—

Verbs of effecting:

nec potui tamen Propitiam Venerem facere uti esset mihi,

Plaut. Poen. 2, 6:

prior pars orationis tuae faciebat ut mori cuperem,

Cic. Tusc. 1, 47, 112:

caritas annonae faciebat ut istuc... tempore magnum videretur,

id. Verr. 2, 3, 92, § 215:

sol efficit ut omnia floreant,

id. N. D. 2, 15, 41:

potest praestare ut ea causa melior esse videatur,

id. Or. 1, 10, 44:

non committam ut tibi ipse insanire videar,

id. Fam. 5, 5, 3:

di prohibeant, judices, ut hoc praesidium sectorum existimetur,

id. Rosc. Am. 52, 151:

effecisti ut viverem et morerer ingratus,

Sen. Ben. 2, 25, 1:

quibus nihil aliud actum est quam ut pudor hominibus peccandi demeretur,

id. Vit. Beat. 26, 6.—

Verbs of obtaining:

Dumnorix a Sequanis impetrat ut per fines suos Helvetios ire patiantur,

Caes. B. G. 1, 9:

quid assequitur, nisi hoc ut arent qui... in agris remanserunt,

what does he gain, Cic. Verr. 2, 3, 55, § 128:

facile tenuit ut (Chalcidis) portae sibi aperirentur,

Liv. 35, 51, 6:

vicerunt tribuni ut legem perferrent,

id. 4, 25, 13.—

Verbs of inducing and compelling:

nec ut omnia quae praescripta sunt defendamus necessitate ulla cogimur,

Cic. Ac. 2, 3, 8:

civitati persuasit ut de finibus suis exirent,

Caes. B. G. 1, 2:

exspectatione promissi tui moveor ut admoneam te,

Cic. Fam. 9, 8, 1:

Parhedrum excita ut hortum ipse conducat,

id. ib. 16, 18, 2:

ille adduci non potest ut... ne lucem quoque hanc eripere cupiat, etc.,

id. Rosc. Am. 52, 150:

impellit alios avaritia, alios iracundia ut levem auditionem pro re comperta habeant,

Caes. B. G. 7, 42:

ut de clementia scriberem, Nero Caesar, una me vox tua maxime compulit,

Sen. Clem. 2, 1, 1.—

After verbs implying duty, right, rule, condition, or possibility:

cum mihi ne ut dubitem quidem relinquatur,

not even the possibility of doubt, Cic. Ac. 2, 38, 119:

obsides inter se dent, Sequani ne itinere Helvetios prohibeant, Helvetii ut sine maleficio transeant,

Caes. B. G. 1, 9:

se ita a majoribus didicisse ut magis virtute quam dolo contenderent,

id. ib. 1, 13:

mea lenitas hoc exspectavit ut id quod latebat erumperet,

Cic. Cat. 2, 12, 27:

(natura) nobis insculpsit in mentibus, ut eos (deos) aeternos et beatos haberemus,

id. N. D. 1, 17, 45:

hoc mihi Metellus non eripuit, hoc etiam addidit ut quererer hoc sociis imperari,

he gave the additional right, id. Verr. 2, 2, 68, § 164:

ut vero conloqui cum Orpheo, Musaeo, Homero liceat, quanti tandem aestimatis?

the privilege of conversing, id. Tusc. 1, 41, 98:

respondet Socrates sese meruisse ut amplissimis honoribus decoraretur,

id. Or. 1, 54, 272:

meruit ut suspendatur,

Sen. Ep. 7, 5:

quia enim non sum dignus prae te ut figam palum in parietem,

Plaut. Mil. 4, 4, 4.—So after dignus, Liv. 24, 16, 19; Quint. 8, 5, 12.—

After verbs of fearing, where ut implies a wish contrary to the fear; that not:

rem frumentariam, ut satis commode supportari posset, timere se dicebant,

Caes. B. G. 1, 39:

vereor ut satis diligenter actum sit in senatu de litteris meis,

Cic. Att. 6, 4, 2:

verebar ut redderentur,

id. Fam. 12, 19, 1:

sin homo amens diripiendam urbem daturus est, vereor ut Dolabella ipse satis nobis prodesse possit,

id. ib. 14, 14, 1:

veretur Hiempsal ut foedus satis firmum sit,

id. Leg. 2, 22, 58:

timeo ut sustineas,

id. Fam. 14, 2, 3:

o puer, ut sis vitalis, metuo, et majorum ne quis amicus Frigore te feriat,

Hor. S. 2, 1, 60.— So sometimes after video, with weakened force: vide ut sit, nearly = perhaps it is not (cf. Roby, Gr. 2, p. 280): considerabitis, vestri similes feminae sintne Romae;

si enim non sunt, videndum est, ut honeste vos esse possitis,

Cic. Fam. 14, 14, 1.—Very rarely ut stands for ne after verbs of fearing:

quia nihil minus, quam ut egredi obsessi moenibus auderent, timeri poterat,

Liv. 28, 22, 12 Weissenb. ad loc.:

ut ferula caedas meritum... non vereor,

Hor. S. 1, 3, 120 Jan. and Orell. ad loc. —

In interrogative clauses represented as untrue, rejecting a supposition or thought with indignation (nearly = fierine potest ut):

me ut quisquam norit, nisi ille qui praebet cibum?

Plaut. Pers. 1, 3, 52:

te ut ulla res frangat, tu ut umquam te corrigas?

Cic. Cat. 1, 9, 22:

egone ut te interpellem?

id. Tusc. 2, 18, 42:

pater ut in judicio capitis obesse filio debeat?

id. Planc. 13, 31:

egone ut prolis meae fundam cruorem?

Sen. Med. 927.—

In subject clauses, with impersonal predicates.

With a predicate adjective.

With the idea of rule, duty, etc.:

id arbitror Adprime in vita utile esse, ut ne quid nimis,

Ter. And. 1, 1, 34:

reliquum est ut de Catuli sententia dicendum videatur,

Cic. Imp. Pomp. 20, 59:

praeclarum est et verum ut eos qui nobis carissimi esse debeant, aeque ac nosmet ipsos amemus,

id. Tusc. 3, 29, 73:

ergo hoc sit primum ut demonstremus quem imitetur,

id. de Or. 2, 22, 90:

proximum est ut doceam, etc.,

id. N. D. 2, 29, 73:

extremum est ut te orem, etc.,

id. Fam. 4, 13, 7:

ei (Dionysio) ne integrum quidem erat ut ad justitiam remigraret,

permission, id. Tusc. 5, 21, 62. —With predicates, aequum est, par (anteclass. and rare):

aequom videtur tibi ut ego alienum quod est Meum esse dicam?

Plaut. Rud. 4, 7, 4:

non par videtur... praesente ibus una paedagogus ut siet,

id. Bacch. 1, 2, 31.—

In clauses expressing result and consequence:

magnificum illud etiam et gloriosum ut Graecis de philosophia litteris non egeant, illud,

that result of my labors, Cic. Div. 2, 2, 5:

consentaneum est huic naturae ut sapiens velit gerere et administrare rem publicam,

id. Fin. 3, 20, 68. —

In clauses represented as real, true, false, certain, or probable (where the acc. and inf. might be used):

concedetur verum esse ut bonos boni diligant,

Cic. Lael. 14, 50: sin autem illa veriora ut idem interitus animorum et corporum, etc., id. ib 4, 14; cf.:

concedant ut hi viri boni fuerin (= concedant vere factum esse ut, etc.),

id. ib. 5, 18:

si verum est ut populus Romanus omnis gentes virtute superarit, etc.,

Nep. Hann. 1, 1:

de ipso Roscio potest illud quidem esse falsum ut circumligatus fuerit, angui,

Cic. Div. 2, 31, 66:

non est verisimile ut Chrysogonus horum litteras adamarit aut humanitatem,

id. Rosc. Am. 41, 121:

deos verisimile est ut alios indulgentius tractent propter parentis, alios propter futuram posterorum indolem,

Sen. Ben. 4, 32, 1; so,

rarum est ut,

Quint. 3, 19, 3:

quid tam inusitatum quam ut, etc.,

Cic. Imp. Pomp. 21, 62.—And after potius:

multi ex plebe spe amissa potius quam ut cruciarentur... se in Tiberim praecipitaverunt,

Liv. 4, 12, 11.—

With predicate nouns.

Expressing the idea of a verb which would require an object clause, with ut:

quoniam ut aliter facias non est copia,

Plaut. Merc. 5, 4, 30:

Romano in hostico morandi causa erat ut hostem ad certamen eliceret,

Liv. 6, 31, 7:

vetus est lex amicitiae ut idem amici semper velint,

Cic. Planc. 2, 5:

consensus fuit senatus ut mature proficisceremur (= decretum est a senatu),

id. Fam. 3, 3, 1:

fuit hoc sive meum, sive rei publicae fatum ut in me unum omnis illa inclinatio temporum incumberet,

ordained by fate, id. Balb. 26, 58:

tempus est ut eamus ad forum,

Plaut. Mil. 1, 1, 72:

dicasque tempus maximum esse ut eat,

id. ib. 4, 3, 9:

primum est officium ut homo se conservet in naturae statu,

Cic. Fin. 3, 6, 20:

ejus culturae hoc munus est ut efficiat, etc.,

id. ib. 4, 14, 38:

caput illud est ut Lyconem recipias in necessitudinem tuam,

duty, id. Fam. 13, 19, 3; so,

caput est ut, etc.,

id. de Or. 1, 19, 87:

fuit hoc quoddam inter Scipionem et Laelium jus ut Scipio Laelium observaret parentis loco,

id. Rep. 1, 12, 18:

mea ratio in dicendo haec esse solet ut boni quod habeat id amplectar,

id. de Or. 2, 72, 292; so,

ratio est ut,

id. Verr. 1, 11, 34: est mos hominum ut [p. 1943] nolint eundem pluribus excellere, id. Brut. 21, 84:

est hoc Gallicae consuetudinis ut, etc.,

Caes. B. G. 4, 5.—

Expressing result and consequence:

est hoc commune vitium in magnis liberisque civitatibus ut invidia gloriae comes sit,

Nep. Chabr. 3, 3.—

With impersonal verbs.

Including the idea of a verb requiring an object clause, with ut:

convenit, victi utri sint eo proelio, urbem, agrum... seque uti dederent,

Plaut. Am. 1, 1, 71:

mihi cum Dejotaro convenit ut ille in meis castris esset,

Cic. Att. 6, 1, 14:

placitum est ut in aprico loco considerent,

id. Rep. 1, 12, 18:

postea mihi placuit ut, etc.,

id. Or. 1, 34, 155:

ad Appii Claudii senectutem accedebat etiam ut caecus esset,

id. Sen. 6, 16.—So after fit, it happens:

fit ut natura ipsa ad ornatius dicendi genus incitemur,

Cic. Or. 2, 83, 338:

potest fieri ut res verbosior haec fuerit, illa verior,

it may be that, id. Att. 8, 3, 6; id. Ac. 2, 11, 36; id. Verr. 2, 2, 77, § 190.—

So with accidit, evenit, contigit: accidit... ut illo itinere veniret Lampsacum,

Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63; so id. Imp. Pomp. 9, 25:

sed tamen hoc evenit ut in vulgus insipientium opinio valeat,

id. Tusc. 2, 26, 63:

utinam Caesari contigisset ut esset optimo cuique carissimus,

id. Phil. 5, 18, 49.—

Denoting consequence:

ex quo efficitur ut quidquid honestum sit, idem sit utile,

Cic. Off. 2, 3, 10:

sequitur ut dicamus quae beneficia danda sint et quemadmodum,

Sen. Ben. 1, 11, 1:

sequitur ut causa ponatur,

Cic. Or. 2, 81, 331.—

Est, in the meaning fit, or causa est:

est ut plerique philosophi nulla tradant praecepta dicendi,

it is a fact that, Cic. Or. 2, 36, 152:

non est igitur ut mirandum sit ea praesentiri,

there is no reason for wondering, id. Div. 1, 56, 128:

quando fuit ut quod licet non liceret?

id. Cael. 20, 48; so, in eo est ut, prope est ut, to be on the point of, to be near to:

jam in eo rem fore ut Romani aut hostes aut domini habendi sint,

Liv. 8, 27, 3:

cum jam in eo esset ut comprehenderetur,

Nep. Paus. 5, 1; id. Milt. 7, 3:

jam prope erat ut ne consulum quidem majestas coerceret iras hominum,

Liv. 2, 23, 14:

prope est ut lamentationem exigat,

Sen. Clem. 2, 6, 4.— Here belongs the circumlocution of the periphrastic future by futurum esse or fore, with ut; generally in the inf.:

arbitrabar fore ut lex de pecuniis repetundis tolleretur,

Cic. Verr. 1, 14, 41.—Very rarely in the indic.:

futurum est ut sapiam,

Sen. Ep. 117, 29.—

In attributive clauses, dependent on nouns not belonging to the predicate.

With the idea of resolve, etc.:

vicit sententia ut mitterentur coloni,

Liv. 9, 26, 4:

sententiam dixit (= censuit) ut judicum comitia haberentur,

Cic. Q. Fr. 2, 1, 2; id. Fam. 4, 4, 5; id. Tusc. 5, 41, 119; id. Leg. 3, 15, 33.—

Of agreement:

fide accepta ut remitterent eum,

Liv. 24, 48, 8. —

Of law, rule, etc.:

praetores rogationem promulgarunt ut omnes regiae stirpis interficerentur,

Liv. 24, 25, 10:

senatus consultum factum est ut M. Fulvius litteras extemplo ad consulem mitteret,

id. 35, 24, 2:

haec ei est proposita condicio ut aut juste accusaret aut acerbe moreretur,

Cic. Clu. 14, 42:

Suevi in eam se consuetudinem induxerunt ut locis frigidissimis lavarentur in fluminibus,

Caes. B. G. 4, 1.—

Of duty:

jusjurandum poscit ut quod esse ex usu Galliae intellexissent, communi consilio administrarent,

Caes. B. G. 8, 6. —

Of purpose, inclination, etc.:

vobis dent di mentem oportet ut prohibeatis, etc.,

make you inclined, Liv. 6, 18, 9:

causa mihi fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem,

Cic. Fin. 3, 2, 8:

confectio tabularum hanc habet vim (= efficit) ut quidquid fingatur aut non constet, appareat,

id. Font. 2, 3.—

Of effect, result, etc.:

fuit ista quondam virtus ut viri fortes acrioribus suppliciis civem perniciosum quam hostem everterent,

Cic. Cat. 1, 1, 3:

habet hoc virtus ut viros fortis species ejus et pulchritudo etiam in hoste posita delectet,

id. Pis. 32, 81:

damnatum poenam sequi oportebat ut igni cremaretur,

Caes. B. G. 1, 4.—

In clauses of manner, that, so that.

With ita, sic, adeo, tantus, talis, or tam as antecedent (v. hh. vv.;

anteclass. ut qui = ut): Adeon' me fungum fuisse ut qui illi crederem?

Plaut. Bacch. 2, 3, 49.—

With is or hic as antecedent: eos deduxi testes et eas litteras deportavi ut de istius facto dubium esse nemini possit, Cic. Verr. 2, 4, 42, § 91:

ejusmodi res publica debet esse ut inimicus neque deesse nocenti possit, neque obesse innocenti (ejusmodi = talis),

id. ib. 2, 3, 69, §

162: eo perducam servum ut in multa liber sit,

Sen. Ben. 3, 19, 2:

non eo loco res humanae sunt ut vobis tantum otii supersit,

id. Vit. Beat. 27, 6:

haec aequitas in tuo imperio fuit, haec praetoris dignitas ut servos Siculorum dominos esse velles,

Cic. Verr. 2, 3, 38, § 87:

hoc jure sunt socii ut eis ne deplorare quidem de suis incommodis liceat,

id. ib. 2, 2, 27, § 65.—

Without antecedents, so that:

cujus aures clausae veritati sunt ut ab amico verum audire nequeat, hujus salus desperanda est,

Cic. Lael. 24, 90:

in virtute multi sunt ascensus, ut is maxima gloria excellat qui virtute plurimum praestet,

id. Planc. 25, 60:

mons altissimus impendebat ut perpauci prohibere possent,

Caes. B. G. 1, 6:

accessit quod Domitius Heraclea iter fecerat, ut ipsa fortuna illum obicere Pompejo videretur,

id. B. C. 3, 79:

pecunia a patre exacta crudeliter, ut divenditis omnibus bonis aliquamdiu trans Tiberim veluti relegatus viveret,

Liv. 3, 13, 10:

fama Gallici belli pro tumultu valuit ut et dictatorem dici placeret,

id. 8, 17, 6:

nihilo minus... magnas percipiendum voluptates, ut fatendum sit, etc.,

Sen. Vit. Beat. 12, 1.—

Idiomat. with non.

Ut non, when the principal sentence is negative, without: non possunt una in civitate multi rem ac fortunam amittere ut non plures secum in eandem trahant calamitatem, without dragging, etc., Cic. Imp. Pomp. 7, 19:

flaminem Quirinalem neque mittere a sacris neque retinere possumus ut non deum aut belli deseramus curam,

Liv. 24, 8, 10:

non ita fracti animi civitatis erant ut non sentirent, etc.,

id. 45, 25, 12:

nusquam oculi ejus flectentur ut non quod indignentur inveniant,

Sen. Ira, 2, 7, 2:

ajunt, nec honeste quemquam vivere ut non jucunde vivat, nec jucunde ut non honeste quoque,

id. Vit. Beat. 6, 3:

nemo in eo quod daturus es gratiam suam facere potest ut non tuam minuat,

id. Ben. 2, 4, 3; cf. also: ut non conferam vitam neque existimationem tuam cum illius;

neque enim est conferenda (= ut omittam conferre),

Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45.—

Non ut, followed by sed quod, causal (= non quod, sed quod;

rare): earum exempla tibi misi non ut deliberarem reddendaene essent, sed quod non dubito, etc.,

not that... but because, Cic. Att. 14, 17, 4:

haec ad te scribo non ut queas tu demere solitudinem, sed, etc.,

id. ib. 11, 15, 3.—Followed by sed ut:

benigne accipe (beneficium): rettulisti gratiam, non ut solvisse te putes, sed ut securior debeas,

Sen. Ben. 2, 35, 5; and in reversed order: quorsum haec praeterita? Quia sequitur illud, etc.;

non ut eas res causam adferrent amoris,

Cic. Fat. 15, 35.—Rarely nedum ut, in the sense of nedum alone, much less that, not to mention that (mostly post-class.; cf.

Zumpt, Gram. § 573): ne voce quidem incommoda, nedum ut illa vis fieret, paulatim permulcendo mansuefecerant plebem,

Liv. 3, 14, 6 Weissenb. ad loc.:

quando enim... fama in totam urbem penetrat? nedum ut per tot provincias innotescat,

Tac. Or. 10.—

Conditional or concessive.

Granting that ( for argument's sake):

quod ut ita sit—nihil enim pugno—quid habet ista res aut laetabile aut gloriosum?

Cic. Tusc. 1, 21, 49:

sed ut haec concedantur, reliqua qui tandem intellegi possunt?

id. N. D. 3, 16, 41:

ut tibi concedam hoc indignum esse, tu mihi concedas necesse est, etc.,

id. Clu. 53, 146:

quae, ut essent vera, conjungi debuerunt,

id. Fin. 4, 15, 40:

quae natura ut uno consensu juncta sit et continens... quid habere mundus potest cum thesauri inventione conjunctum?

id. Div. 2, 14, 33:

nihil est prudentia dulcius, quam, ut cetera auferat, adfert certe senectus,

id. Tusc. 1, 39, 94.—

Even if, although:

qui (exercitus) si pacis... nomen audiverit, ut non referat pedem, insistet certe,

Cic. Phil. 12, 3, 8:

ut ea pars defensionis relinquatur, quid impediet actionem? etc.,

id. Ac. 2, 34, 108:

ut quaeras omnia, quomodo Graeci ineptum appellant non reperies,

id. de Or. 2, 4, 18:

ut enim neminem alium nisi T. Patinam rogasset, scire potuit, illo ipso die a Milone prodi flaminem,

id. Mil. 17, 46: verum ut hoc non sit, tamen praeclarum spectaculum mihi propono, id. Att. 2, 15; id. Leg. 1, 8, 23; id. Fat. 5, 9; id. Verr. 2, 3, 64, § 151; 2, 1, 45, § 117; id. Planc. 25, 62:

qui, ut non omnis peritissimus sim belli, cum Romanis certe bellare didici,

Liv. 36, 7, 20:

neque equites armis equisque salvis tantum vim fluminis superasse verisimile est, ut jam Hispanos omnes inflati travexerint utres,

id. 21, 47, 5:

at enim, ut jam ita sint haec, quid ad vos, Romani?

id. 34, 32, 13:

ut jam Macedonia deficiat,

id. 42, 12, 10:

cum jam ut virtus vestra transire alio possit, fortuna certe loci hujus transferri non possit,

id. 5, 54, 6; 22, 50, 2; cf.:

ac jam ut omnia contra opinionem acciderent, tamen se plurimum navibus posse,

Caes. B. G. 3, 9:

ut desint vires tamen est laudanda voluntas,

Ov. P. 3, 4, 79:

ut dura videatur appellatio, tamen sola est,

Quint. 3, 8, 25; 6, prooem. 15.—Ut maxime = si maxime:

quaere rationem cur ita videatur: quam ut maxime inveneris... non tu verum testem habere, sed eum non sine causa falsum testimonium dicere ostenderis,

Cic. Ac. 2, 25, 81.—With nihilominus:

quae (res) nihilominus, ut ego absim, confici poterunt,

Cic. Fam. 10, 2, 2.—

Provided that:

ambulatiuncula, ut tantum faciamus quantum in Tusculano fecimus, prope dimidio minoris constabit isto loco,

Cic. Att. 13, 39, 2: dabo egenti, sed ut ipse non egeam;

succurram perituro, sed ut ipse non peream,

Sen. Ben. 2, 15, 1.—

In clauses of purpose (final clauses; distinguished from object clauses with ut; v. C. 1., in which the verb itself contains the idea of purpose, the clause completing the idea of the verb), in order that, so that, so as to.

In gen.:

quin voco, ut me audiat, nomine illam suo?

Plaut. Rud. 1, 4, 17:

haec acta res est uti nobiles restituerentur in civitatem,

Cic. Rosc. Am. 51, 149:

intellego, tempus hoc vobis divinitus datum esse ut odio... totum ordinem liberetis,

id. Verr. 1, 15, 43:

Caesar singulis legionibus singulos legatos praefecit uti eos testes suae quisque virtutis haberet,

Caes. B. G. 1, 52.—And with ut ne, instead of ne, lest:

id ut ne fiat, haec res sola est remedio,

Ter. Eun. 3, 1, 49; v. 1. ne, I. B. 4. a.—Very rarely, ut non for ne, expressing a negative purpose:

ut plura non dicam neque aliorum exemplis confirmem quantum valeat (= ut praeteream),

Cic. Imp. Pomp. 15, 44; cf. d. a fin. supra.—

Esp., after certain antecedents.

After id, for the purpose (ante-class.):

id huc reverti uti me purgarem tibi,

Plaut. Am. 3, 2, 28.—

After idcirco:

idcirco amicitiae comparantur ut commune commodum mutuis officiis gubernetur,

Cic. Rosc. Am. 38, 111:

legum idcirco omnes servi sumus ut liberi esse possimus,

id. Clu. 53, 146; id. Rosc. Am. 47, 137.—

After ideo and eo:

non ideo Rhenum insedimus ut Italiam tueremur, sed ne quis, etc.,

Tac. H. 4, 73:

Marionem ad te eo misi ut aut tecum ad me quam primum veniret, aut, etc.,

Cic. Fam. 16, 1, 1.—

After ad eam rem, ad hoc, in hoc:

ad eam rem vos delecti estis ut eos condemnaretis quos sectores jugulare non potuissent?

Cic. Rosc. Am. 52, 151:

praebere se facilem ad hoc ut quem obligavit etiam exsolvi velit?

Sen. Ben. 2, 17, 6:

homo natus in hoc ut mores liberae civitatis Persica servitute mutaret,

id. ib. 2, 12, 2.—

After ea mente, hac mente:

navis onerarias Dolabella ea mente comparavit ut Italiam peteret,

Cic. Fam. 12, 14, 1:

hac mente laborem Sese ferre senes ut in otia tuta recedant Ajunt,

Hor. S. 1, 1, 30.—

After potius quam:

potius ad delendam memoriam dedecoris, quam ut timorem faciat,

Liv. 6, 28, 8:

potius quodcumque casus ferat passuros, quam ut sprevisse Tarentinos videantur,

id. 9, 14, 8.—

Idiomat.

With the principal predicate, referring to the conception of the writer, understood; mostly parenthet. = the Engl. inf.: ut in pauca conferam, testamento facto mulier moritur, to be brief, etc., Cic. Caecin. 6, 17:

ecquid tibi videtur, ut ad fabulas veniamus, senex ille Caecilianus minoris facere filium rusticum?

to come to the drama, id. Rosc. Am. 16, 46:

reliquum judicium de judicibus, et, vere ut dicam, de te futurum est,

to tell the truth, id. Verr. 2, 5, 69, § 177:

Murena, si nemini, ut levissime dicam, odio fuit,

to say the least, id. Mur. 40, 87: ut nihil de illo tempore, nihil de calamitate rei publicae [p. 1944] querar, hoc tibi respondeo, etc., not to complain of that time, etc., id. Caecin. 33, 95: quae cum se disposuit, et partibus suis consensit, et, ut ita dicam concinuit, summum bonum tetigit, and, so to speak, chimes in, etc., Sen. Vit. Beat. 8, 5:

ecce— ut idem in singulos annos orbis volveretur —Hernici nuntiant Volscos et Aequos reficere, etc.,

Liv. 3, 10, 8.—

Satis ut, enough to (lit. enough for the purpose of):

satis esse magna incommoda accepta ut reliquos casus timerent,

disasters large enough to make them afraid, Caes. B. C. 3, 10.—

Quam ut after comparatives, too much to:

quod praeceptum, quia major erat quam ut ab homine videretur, idcirco adsignatum est deo,

too great to come from man, Cic. Fin. 5, 16, 44:

quis non intellegit, Canachi signa rigidiora esse quam ut imitentur veritatem?

id. Brut. 18, 70:

clarior res erat quam ut tegi ac dissimulari posset,

too clear to be covered up, Liv. 26, 51, 11:

potentius jam id malum apparuit quam ut minores per magistratus sedaretur,

id. 25, 1, 11:

est tamen aliquis minor quam ut in sinu ejus condenda sit civitas,

Sen. Ben. 2, 16, 2.

ut or ŭtī (old form ŭtei, C. I. L. 1, 196, 4 sq.; 1, 198, 8 et saep.), adv. and conj. [for quoti or cuti, from pronom. stem ka-, Lat. quo-, whence qui, etc., and locat. ending -ti of stem to-, whence tum, etc.].

As adv. of manner.

Interrog. = quomodo, how, in what way or manner.

In independent questions (colloq.; rare in class. prose; not in Cic.): De. Quid? ut videtur mulier? Ch. Non, edepol, mala. De. Ut morata'st? Ch. Nullam vidi melius mea sententia, Plaut. Merc. 2, 3, 56 sq.:

salve! ut valuisti? quid parentes mei? Valent?

id. ib. 5, 2, 107; id. Pers. 2, 5, 8:

ut vales?

id. Most. 2, 19, 29; 3, 2, 28; Ter. Heaut. 2, 4, 26:

ut sese in Samnio res habent?

Liv. 10, 18, 11:

ut valet? ut meminit nostri?

Hor. Ep. 1, 3, 12; id. S. 2, 8, 1.—

In exclamatory sentences (in all periods of the language): ut omnia in me conglomerat mala! Enn. ap. Non. p. 90, 14 (Trag. Rel. v. 408 Vahl.):

ut corripuit se repente atque abiit! Hei misero mihi!

Plaut. Merc. 3, 4, 76:

ut dissimulat malus!

id. ib. 5, 4, 13:

ut volupe est homini si cluet victoria!

id. Poen. 5, 5, 15: ut multa verba feci;

ut lenta materies fuit!

id. Mil. 4, 5, 4:

ut scelestus nunc iste te ludos facit!

id. Capt. 3, 4, 47:

ut saepe summa ingenia in occulto latent,

id. ib. 1, 2, 61; id. Rud. 1, 2, 75; 2, 3, 33 sq.:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 42:

heia! ut elegans est!

id. Heaut. 5, 5, 19:

fortuna ut numquam perpetua est bona!

id. Hec. 3, 3, 46; cf. id. Phorm. 5, 8, 52:

Gnaeus autem noster... ut totus jacet,

Cic. Att. 7, 21, 1:

quae ut sustinuit! ut contempsit, ac pro nihilo putavit!

id. Mil. 24, 64:

qui tum dicit testimonium ex nostris hominibus, ut se ipse sustentat! ut omnia verba moderatur, ut timet ne quid cupide... dicat!

id. Fl. 5, 12:

quod cum facis, ut ego tuum amorem et dolorem desidero!

id. Att. 3, 11, 2:

quanta studia decertantium sunt! ut illi efferuntur laetitia cum vicerint! ut pudet victos! ut se accusari nolunt! etc.,

id. Fin. 5, 22, 61:

ut vidi, ut perii! ut me malus abstulit error!

Verg. E. 8, 41:

ut melius quidquid erit pati!

Hor. C. 1, 11, 3:

ut tu Semper eris derisor!

id. S. 2, 6, 53:

o superbia magnae fortunae! ut a te nihil accipere juvat! ut omne beneficium in injuriam convertis! ut te omnia nimia delectant! ut to omnia dedecent!

Sen. Ben. 2, 13, 1:

ut me in supremis consolatus est!

Quint. 6, prooem. 11.—

In dependent questions.

With indic. (ante-class. and poet.): divi hoc audite parumper ut pro Romano populo... animam de corpore mitto, Enn. ap. Non. p. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.): edoce eum uti res se habet, Plaut. [p. 1940] Trin. 3, 3, 21:

hoc sis vide ut avariter merum in se ingurgitat,

id. Curc. 1, 2, 33:

hoc vide ut dormiunt pessuli,

id. ib. 1, 2, 66:

illud vide os ut sibi distorsit carnufex,

Ter. Eun. 4, 4, 3:

vide ut otiosus it, si dis placet,

id. ib. 5, 3, 10:

illud vide, Ut in ipso articulo oppressit,

id. Ad. 2, 2, 21; 3, 5, 3:

viden ut faces Splendidas quatiunt comas?

Cat. 61, 77:

viden ut perniciter exiluere?

id. 62, 8:

adspicite, innuptae secum ut meditata requirunt,

id. 62, 12:

aspice, venturo laetantur ut omnia saeclo! (= omnia laetantia),

Verg. E. 4, 52 Forbig. ad loc.:

nonne vides, croceos ut Tmolus odores, India mittit ebur,

id. G. 1, 56; id. E. 5, 6; id. A. 6, 779. —

With subj. (class.):

nescis ut res sit, Phoenicium,

Plaut. Ps. 4, 4, 1:

oppido Mihi illud videri mirum, ut una illaec capra Uxoris dotem simiae ambadederit,

id. Merc. 2, 1, 16:

nam ego vos novisse credo jam ut sit meus pater,

id. Am. prol. 104:

narratque ut virgo ab se integra etiam tum siet,

Ter. Hec. 1, 2, 70:

tute scis quam intimum Habeam te, et mea consilia ut tibi credam omnia,

id. Eun. 1, 2, 48:

videtis ut omnes despiciat, ut hominem prae se neminem putet, ut se solum beatum se solum potentem putet?

Cic. Rosc. Am. 46, 135:

videtisne ut Nestor de virtutibus suis praedicet?

id. Sen. 10, 31; id. Rosc. Am. 24, 66:

credo te audisse ut me circumsteterint, ut aperte jugula sua pro meo capite P. Clodio ostentarint,

id. Att. 1, 16, 4:

videte ut hoc iste correxerit,

id. Verr. 2, 1, 45, § 115:

docebat ut omni tempore totius Galliae principatum Aedui tenuissent,

Caes. B. G. 1, 43:

veniat in mentem, ut trepidos quondam majores vestros... defenderimus,

Liv. 23, 5, 8:

aspice quo submittat humus formosa colores,

Prop. 1, 2, 9:

infinitum est enumerare ut Cottae detraxerit auctoritatem, ut pro Ligario se opposuerit,

Quint. 6, 5, 10:

vides ut alta stet nive candidum Soracte,

Hor. C. 1, 9, 1:

nonne vides, ut... latus et malus Antennaeque gemant,

id. ib. 1, 14, 3 Orell. ad loc.:

audis... positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter,

id. ib. 3, 10, 7; id. S. 1, 8, 42; 2, 3, 315; Verg. A. 2, 4; Tib. 2, 1, 26; Prop. 2, 34 (3, 32), 57:

mirum est ut animus agitatione motuque corporis excitetur,

Plin. Ep. 1, 6, 2.—

Relative adverb of manner = eo modo quo, as.

Without demonstr. as correlatives: ut aiunt, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 101 Mull. (fr inc. l. 10 Vahl.):

ego emero matri tuae Ancillam... forma mala, ut matrem addecet familias,

Plaut. Merc. 2, 3, 79:

apparatus sum ut videtis,

id. ib. 5, 2, 10:

verum postremo impetravi ut volui,

id. Mil. 4, 5, 5:

ero ut me voles esse,

id. Capt. 2, 1, 32:

faciam ut tu voles,

id. Men. 5, 9, 90: ut vales? Tox. Ut queo, id. Pers. 1, 1, 16:

ut potero feram,

Ter. And. 5, 3, 27:

faciam ut mones,

id. Hec. 4, 4, 97:

Ciceronem et ut rogas amo, et ut meretur et ut debeo,

Cic. Q. Fr. 3, 9, 9:

cupiditates quae possunt esse in eo qui, ut ipse accusator objecit, ruri semper habitarit?

id. Rosc. Am. 14, 39:

ut ex propinquis ejus audio, non tu in isto artificio callidior es, quam hic in suo,

id. ib. 17, 49:

homo demens, ut isti putant,

id. Rep. 1, 1, 1:

cumulate munus hoc, ut opinio mea fert, effecero,

id. ib. 1, 46, 70:

non ut clim solebat, sed ut nunc fit, mimum introduxisti,

id. Fam. 9, 16, 7:

Labienus, ut erat ei praeceptum, ne proelium committeret nisi, etc., monte occupato nostros exspectabat, proelioque abstinebat,

Caes. B. G. 1, 22:

cuncta ut gesta erant exposuit,

Liv. 3, 50, 4:

(Postumius) fugerat in legatione, ut fama ferebat, populi judicium,

id. 10, 46, 16:

sed, ut plerumque fit, major pars meliorem vicit,

id. 21, 4, 1:

nec temere, et ut libet conlocatur argentum, sed perite servitur,

Sen. Vit. Beat. 17, 2:

servus, ut placet Chrysippo, perpetuus mercenarius est,

id. Ben. 3, 22, 1.—Esp. parenthet., to denote that the facts accord with an assumption or supposition made in the principal sentence (= sicut):

si virtus digna est gloriatione, ut est,

Cic. Fin. 4, 18, 51:

quorum etiamsi amplecterer virtutem, ut facio, tamen, etc.,

id. Phil. 10, 9, 18:

quamvis fuerit acutus, ut fuit,

id. Ac. 2, 22, 69; cf.:

incumbite in causam, Quirites, ut facitis,

id. Phil. 4, 5, 12:

tu modo istam imbecillitatem valetudinis sustenta, ut facis,

id. Fam. 7, 1, 5:

satis enim erat, probatum illum esse populo Romano, ut est,

id. Phil. 1, 15, 37.—

With the correlative ita or sic: VTI LEGASSIT SVPER PECVNIA TVTELAVE SVAE REI, ITA IVS ESTO, Leg. XII. Tab. 5, fr. 3: alii, ut esse in suam rem ducunt, ita sint;

ego ita ero ut me esse oportet,

Plaut. Men. 5, 6, 24 sq.:

sic sum ut vides,

id. Am. 2, 1, 57:

omnes posthabui mihi res, ita uti par fuit,

Ter. Phorm. 5, 8, 15:

ut viro forti ac sapienti dignum fuit, ita calumniam ejus obtrivit,

Cic. Caecin. 7, 18.—In partic. with a superlative belonging to the principal sentence, attracted to the relative clause:

haec ut brevissime dici potuerunt, ita a me dicta sunt (= ita breviter dicta sunt ut dici potuerunt),

Cic. de Or. 2, 41, 174.—So ut qui, with sup.:

te enim semper sic colam et tuebor ut quem diligentissime,

Cic. Fam. 12, 62 fin.; without sic or ita:

causas ut honorificentissimis verbis consequi potero, complectar,

id. Phil. 14, 11, 29:

sed exigenda est ut optime possumus,

Quint. 12, 10, 38.—And with comp.:

eruditus autem sic ut nemo Thebanus magis,

Nep. Epam. 2, 1; cf.:

ad unguem Factus homo, non ut magis alter, amicus,

Hor. S. 1, 5, 33:

cocto Chium sic convenit, ut non Hoc magis ullum aliud,

id. ib. 2, 8, 48.—

Doubled ut ut, as indefinite relative, = utcumque, in whatever manner, howsoever (mostly ante-class.; only with indic.):

gaudeo, ut ut erga me est merita,

Plaut. Am. 5, 1, 52:

age jam, utut est, etsi'st dedecori, patiar,

id. Bacch. 5, 2, 85:

utut est, mihi quidem profecto cum istis dictis mortuo'st,

id. Ps. 1, 3, 76:

utut res sese habet, pergam, etc.,

id. Most. 3, 1, 14:

non potis est pietati opsisti huic, ututi res sunt ceterae,

id. Ps. 1, 3, 36; id. Cist. 1, 1, 110:

sed ut ut haec sunt, tamen hoc faciam,

Ter. Phorm. 3, 2, 46; cf. id. ib. 3, 1, 4; id. Heaut. 1, 2, 26; id. Ad. 2, 2, 40; 4, 4, 22:

ut ut est res, casus consilium nostri itineris judicabit,

Cic. Att. 15, 25 B. and K. (dub.;

v. Orell. ad loc.): sed ut ut est, indulge valetudini tuae,

id. Fam. 16, 18, 1 dub. (al. ut est).—

Causal, as, = prout, pro eo ut.

Introducing a general statement, in correspondence with the particular assertion of the principal clause, ut = as, considering... that, in accordance with:

atque, ut nunc sunt maledicentes homines, uxori meae mihique objectent, lenociniam facere,

Plaut. Merc. 2, 3, 75:

ut aetas mea est, atque ut huic usus facto est,

id. Men. 5, 2, 1:

haud scio hercle ut homo'st, an mutet animum,

Ter. Phorm. 5, 2, 9:

praesertim, ut nunc sunt mores,

id. ib. 1, 2, 5:

atque ille, ut semper fuit apertissimus, non se purgavit, sed, etc.,

Cic. Mur. 25, 51:

permulta alia colligit Chrysippus, ut est in omni historia curiosus,

id. Tusc. 1, 45, 108:

magnifice et ornate, ut erat in primis inter suos copiosus, convivium comparat,

id. Verr. 2, 1, 26, § 65:

Kal. Sextilibus, ut tunc principium anni agebatur, consulatum ineunt,

Liv. 3, 6, 1:

tribuni, ut fere semper reguntur a multitudine magis quam regunt, dedere plebi, etc.,

id. 3, 71, 5:

transire pontem non potuerunt, ut extrema resoluta erant, etc.,

id. 21, 47, 3.—Ellipt.:

mortales multi, ut ad ludos, convenerant (ut fit, si ludi sunt),

Plaut. Men. prol. 30:

Epicharmi, acuti nec insulsi hominis, ut Siculi,

as was natural, he being a Sicilian, Cic. Tusc. 1, 8, 15; so,

Diogenes, liberius, ut Cynicus... inquit,

id. ib. 5, 33, 92:

ceterum haec, ut in secundis rebus, segniter otioseque gesta,

Liv. 23, 14, 1.—

Reflecting the assertion to particular circumstances, etc., ut = for, as, considering:

hic Geta ut captus est servorum, non malus,

Ter. Ad. 3, 4, 34:

ut est captus hominum,

Cic. Tusc. 2, 27, 65; Caes. B. G. 4, 3: Themistocles ut apud nos perantiquus, ut apud Athenienses non ita sane vetus, in regard to us, etc., Cic. Brut. 10, 41:

Caelius Antipater, scriptor, ut temporibus illis, luculentus,

for those times, id. ib. 26, 102:

nonnihil, ut in tantis malis est profectum,

considering the unfortunate state of affairs, id. Fam. 12, 2, 2:

(orationis genus) ut in oratore exile,

for an orator, id. Or. 3, 18, 66:

multae (erant in Fabio) ut in homine Romano, litterae,

id. Sen. 4, 12:

consultissimus vir, ut in illa quisquam esse aetate poterat,

Liv. 1, 18, 1:

florentem jam ut tum res erant,

id. 1, 3, 3:

Apollonides orationem salutarem, ut in tali tempore, habuit,

id. 24, 28, 1:

Sp. Maelius, ut illis temporibus praedives,

id. 4, 13, 1: insigni, ut illorum temporum habitus erat, triumpho, id. 10, 46, 2:

Ardeam Rutuli habebant, gens ut in ea regione atque in ea aetate divitiis praepollens,

id. 1, 57, 1:

vir, ut inter Aetolos, facundus,

id. 32, 33, 9:

Meneclidas, satis exercitatus in dicendo, ut Thebanus scilicet,

Nep. Epam. 5, 2:

ad magnam deinde, ut in ea regione, urbem pervenit,

Curt. 9, 1, 14:

multum, ut inter Germanos, rationis ac sollertiae,

Tac. G. 30. —