Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

accompanies

  • 1 adspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > adspiro

  • 2 aspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > aspiro

  • 3 canto

    canto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cano], freq. in form, but mostly agrees in meaning with cano.
    I.
    Neutr., to produce melodious sounds (by the voice or an instrument), to sound, sing, play (class. in prose and poetry; rare in Cic.).
    A.
    Of men:

    Pamphilam Cantatum provocemus,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    saltare et cantare,

    Cic. Cat. 2, 10, 23:

    neque enim vocum suavitate videntur aut novitate quădam cantandi revocare eos solitae (sirenes),

    id. Fin. 5, 18, 49:

    Arcades ambo Et cantare pares,

    Verg. E. 7, 5; 10, 32:

    cantando victus,

    id. ib. 3, 21; Tib. 2, 1, 66:

    adimam cantare severis,

    Hor. Ep. 1, 19, 9:

    ut (cantores) numquam inducant animum cantare rogati,

    id. S. 1, 3, 2; Suet. Tit. 3: non est Cantandum, there is no occasion for singing, i. e. for imagination, fiction, Juv. 4, 35.—Of an actor:

    cantante eo (Nerone) ne necessariă quidem causă excedere theatro licitum erat,

    Suet. Ner. 23; 20; id. Vesp. 4 al.; cf.

    under II. B. 2.: conducta veni, ut fidibus cantarem seni,

    Plaut. Ep. 3, 4, 64:

    structis avenis,

    Ov. M. 1, 677:

    ad chordarum sonum,

    Nep. Epam. 2, 1.—Less freq. of instrumental music, and only with abl. of the instrument (cf. cano):

    tibiis,

    Nep. Epam. 2, 1; id. ib. praef. § 1; Vulg. Luc. 7, 32:

    lituo, tubă,

    Gell. 20, 2, 2:

    calamo,

    Sen. Ben. 4, 6, 5: ad manum histrioni, in comedy, to sing and play while the actor accompanies the song with gestures or dancing, Liv. 7, 2, 10; cf. Val. Max. 2, 4, 4.— Pass. impers.:

    in caelo cantatur et psallitur,

    Arn. 3, 21.—Prov.:

    surdo,

    Prop. 4 (5), 8, 47, and ad surdas aures, Ov. Am. 3, 7, 61, to preach to deaf ears; cf. cano, II. B.—
    2.
    Of the singing pronunciation of an orator, to declaim in a singing tone, to sing, drawl: si cantas, male cantas, si legis, cantas, C. Caesar ap. Quint. 1, 8, 2; 11, 1, 56; 11, 3, 57; 11, 3, 58; 11, 3, 59; 11, 3, 60; cf. Juv. 10, 178.—Hence, to recite, declaim:

    quaecumque sedens modo legerat, haec eadem... cantabit versibus isdem,

    Juv. 7, 153.—
    B.
    Of birds and fowls:

    prius quam galli cantent,

    crow, Plaut. Mil. 3, 1, 96; so,

    deos gallis signum dedisse cantandi,

    Cic. Div. 2, 26, 57:

    cantantes aves,

    Prop. 4 (5), 9, 30.—
    C.
    Transf., of instruments, to sound, resound:

    pastoris bucina cantat,

    Prop. 4 (5), 10, 30:

    cantabat fanis, cantabat tibia ludis,

    Ov. F. 6, 659 sq. —
    II. A.
    With the song itself, carmen, versus, etc., as object, to sing, play, recite:

    carmina non prius Audita canto,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    rustica verba,

    Tib. 2, 1, 52:

    Hymen cantatus,

    Ov. H. 12, 137; cf.:

    Hymenaeum qui cantent,

    Ter. Ad. 5, 7, 7:

    obscena,

    Ov. F. 3, 676.—
    B.
    With particular persons or things, the subjects of song, as objects, to sing, to celebrate or praise in song, sing of, write poetry upon, etc.:

    celebrem deum,

    Tib. 2, 1, 83:

    absentem amicam,

    Hor. S. 1, 5, 15:

    rivos,

    id. C. 2, 19, 11:

    convivia, proelia virginum,

    id. ib. 1, 6, 19:

    Augusti tropaea,

    id. ib. 2, 9, 19:

    Pythia (sc. certamina),

    id. A. P. 414:

    cantari dignus,

    Verg. E. 5, 54:

    per totum cantabimur orbem,

    Ov. Am. 1, 3, 25; 2, 17, 33; cf.:

    illa meis multum cantata libellis,

    Mart. 9, 50, 1:

    cantatus Achilles,

    Ov. Am. 2, 1, 29:

    laudes tuas,

    id. F. 2, 658. —Esp.,
    2.
    Of an actor, to represent a part, to act (cf. supra, I. A.):

    cantavit (Nero) Orestem matricidam, Oedipodem excaecatum, etc.,

    Suet. Ner. 21:

    Nioben,

    id. ib. 21:

    tragoedias,

    id. ib. 21:

    fabulam,

    id. ib. 46 fin.:

    epinicia,

    id. ib. 43 fin.
    C.
    Hence, because the oracles were of old uttered in verse, of any mysterious, prophetic, or warning utterance, to predict, warn, point out, indicate, make known, say:

    vera cantas? vana vellem,

    Plaut. Most. 4, 2, 64. —Of inanimate things:

    urna haec litterata est: ab se cantat cuja sit,

    Plaut. Rud. 2, 5, 21:

    civi inmoeni scin quid cantari solet?

    id. Trin. 2, 2, 69; id. Bacch. 4, 9, 61.—
    2.
    To bring something repeatedly to recollection, to reiterate, harp upon, forewarn of or against:

    haec dies noctes canto, ut caveas,

    Plaut. Trin. 2, 2, 12:

    harum mores,

    Ter. Heaut. 2, 3, 19:

    nam, ut scis, jam pridem istum canto Caesarem,

    Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 1:

    quid fati provida cantet avis,

    Tib. 2, 5, 12:

    quae me juvene utique cantare solebant,

    Quint. 8, 3, 76.—
    III.
    In the lang. of religion, as v. n. or a., to use enchantments, charms, incantations, to enchant, to charm, Cato, R. R. 160, 1; Varr. R. R. 1, 2, 27:

    frigidus in pratis cantando rumpitur anguis,

    Verg. E. 8, 71:

    cantata Luna,

    exorcised by magic, Prop. 4 (5), 5, 13:

    falx,

    Ov. H. 6, 84:

    herbae,

    id. M. 7, 98:

    ignis,

    Sil. 1, 430:

    tum quoque cantato densetur carmine caelum,

    an incantation, Ov. M. 14, 369.—
    B.
    To call forth, produce by charms:

    et chelydris cantare soporem,

    Sil. 8, 498:

    cantata umbra,

    Luc. 6, 767.

    Lewis & Short latin dictionary > canto

  • 4 concurro

    con-curro, curri, cursum, 3 ( perf. redupl. concucurrit, Flor. 4, 2, 33 Duker N. cr.: concucurrisse, Cato ap. Prisc. p. 901 P., and Suet. Caes. 15; cf. Liv. 1, 12 Oud., and Ind. Flor. s. h. v. Duker), v. n.
    I.
    To run together (of several persons), to come or assemble together in multitudes, to rush or flock together in crowds (very freq., and class.).
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    tota Italia concurret,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16: video hac tempestate concurrisse omnis adversarios, Cato ap. Prisc. 10, p. 901 P.:

    concurrunt jussu meo plures uno tempore librarii,

    Cic. Agr. 2, 5, 13:

    cum omnes, ut mos est, concurrerent,

    id. Verr. 2, 5, 26, § 65:

    licet concurrant omnes plebei philosophi, nihil tam eleganter explicabunt, etc.,

    unite, id. Tusc. 1, 23, 55:

    multi concurrerant,

    Nep. Dion, 10, 1; Sall. J. 60, 6:

    concurrite, concurrite, cives,

    Val. Max. 4, 1, 12.— Impers.: contionem inprimis advocari jubet;

    summā cum expectatione concurritur,

    Cic. Leg. 2, 5, 13.—
    2.
    Designating the place from which, or the place or purpose to or for which:

    non solum qui in urbe erant, sed etiam undique ex agris concurrerunt,

    Nep. Pelop. 3, 3:

    undique gentes,

    Luc. 3, 321:

    concurrunt laeti mi obviam cupedinarii omnes,

    Ter. Eun. 2, 2, 25: ad hos (sc. Druides) magnus adulescentium numerus disciplinae causā concurrit, Caes. B. G. 6, 13; cf. Quint. 1, 2, 16:

    ad eum magnae copiae,

    Sall. C. 56, 5:

    ad eum homines omnium ordirum corruptissimi,

    id. H. 1, 48, 7 Dietsch:

    ad curiam,

    Cic. Rab. Post. 7, 18 (corresp. to convolare ad Rostra); Liv. 4, 60, 1; Suet. Tit. 11:

    domum tuam cuncta civitas,

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    ad arma milites,

    Caes. B. G. 3, 22 fin.; so id. ib. 5, 39 fin.:

    ad non dubiam mortem,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89:

    ad auxilium sociae,

    Luc. 3, 663:

    signum dedit, ut ad me restituendum Romam concurrerent,

    Cic. Mil. 15, 39:

    omnes concurrerunt ad Perdiccam opprimendum,

    united together, Nep. Eum. 3, 1; id. Phoc. 2, 5:

    ad aliquem audiendum,

    Suet. Caes. 32. — Impers.:

    concurritur undique ad commune incendium restinguendum,

    Cic. Phil. 10, 10, 21:

    concurrendum ad curiam putare,

    id. Rab. Post. 7, 18:

    cum ad arma concurri oporteret,

    Caes. B. G. 2, 20:

    ex proximis castellis eo concursum est,

    id. ib. 2, 33:

    concursum ad curiam esse,

    Liv. 4, 60, 1: Suet. Calig. 6; Quint. 1, 2, 16.—
    * b.
    Poet., to run in attendance upon, to accompany:

    est quibus Eleae concurrit palma quadrigae, as it were,

    follows him on foot, accompanies, Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—
    B.
    Trop. = confugere, to run for refuge or help, to take refuge (rare):

    ad C. Aquilium,

    Cic. Quint. 16, 53 B. and K.:

    nulla sedes, quo concurrant,

    Cic. Att. 8, 3, 4:

    ne darem perditis civibus hominem, quo concurrerent,

    id. Ep. ad Brut. 2, 2, 3:

    interea servitia repudiabat (Catilina), opibus conjurationis fretus,

    Sall. C. 56, 5; Just. 19, 1, 9.—
    2.
    Of words, as under military command:

    ante enim circumscribitur mente sententia confestimque verba concurrunt, quae mens eadem... statim dimittit, ut suo quodque loco respondeat,

    Cic. Or. 59, 200.—
    II.
    To run upon one another, to meet or dash together (class.).
    A.
    Of corporeal objects.
    1.
    In gen.:

    concurrunt nubes ventis,

    Lucr. 6, 97; cf. id. 6, 116:

    ne prorae concurrerent,

    Liv. 37, 30, 4 (al. prorā; cf. Weissenb. ad loc.); cf. id. 44, 42, 5; Luc. 3, 663:

    mediis concurrere in undis (montes, viz., the Symplegades),

    Ov. M. 7, 62; cf. id. Am. 2, 11, 3:

    concurrere montes duo inter se,

    Plin. 2, 83, 85, § 199: actor cum stetit in scaenā, concurrit dextera laevae (viz., in applauding), Hor. Ep. 2, 1, 205:

    labra concurrunt,

    draw together, close, Sen. Ep. 11, 2: os concurrit, id. Ira, 3, 15, 1; id. Ben. 2, 1, 3:

    os,

    Quint. 10, 7, 8; 11, 3, 121.— Transf., of letters and words:

    aspere concurrunt litterae,

    Cic. de Or. 3, 43, 172 (opp. diduci); so id. Or. 45, 154.—Hence,
    2.
    In partic., milit. t. t., to rush together in hostility, to engage in combat, to join battle, to fight (most freq. in the histt.); constr. inter se, cum aliquo, adversus, in, contra aliquem, alicui, and absol.
    (α).
    Inter se:

    concurrunt equites inter se,

    Caes. B. C. 2, 25; so Liv. 26, 51, 4; 29, 18, 10; Suet. Oth. 12; Verg. G. 1, 489; id. A. 10, 436.—
    (β).
    Cum aliquo:

    cum hoc concurrit ipse Eumenes,

    Nep. Eum. 4, 1; so Liv. 8, 8, 15; Vell. 2, 70, 1; Suet. Oth. 10; Ov. M. 13, 87.—
    (γ).
    Adversus, in, or contra aliquem:

    recenti milite adversus fessos longo itinere concurrerat,

    Liv. 35, 1, 6 Weissenb. ad loc.:

    in aliquem,

    Sall. J. 97, 4; Just. 4, 1, 10: equites contra tantam multitudinem audacissime concurrunt, run upon, against, etc., Auct. B. Afr. 6.—
    (δ).
    Alicui (freq. in the poets):

    audet viris concurrere virgo,

    Verg. A. 1, 493; 10, 8; Ov. M. 5, 89; 12, 595 al.:

    quibus (equitibus) cum inpigre, Numidae concurrissent,

    Liv. 24, 15, 7 Weissenb. ad loc.—
    (ε).
    Absol.: repente Antonius in aciem suas copias de vico produxit et sine morā concurrit, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    cum infestis signis concurrunt,

    Sall. C. 60, 2; so Liv. 6, 7, 6; 8, 7, 9 al.; Tac. A. 6, 35; id. H. 2, 42; Suet. Claud. 21:

    ex insidiis,

    Liv. 9, 25, 8; 2, 11, 9:

    mutuis vulneribus,

    Sen. Suas. 7, 14.— Impers. pass.:

    ubi propius ventum est, utrimque magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2; so Liv. 10, 40, 13; Hor. S. 1, 1, 7.— Transf.:

    adversus has concurrentis belli minas, legati vallum murosque firmabant,

    Tac. H. 4, 22 init.
    b.
    Not in war; in the jurists, to make the same claim, enter into competition with:

    si non sit, qui ei concurrat, habeat solus bonorum possessionem,

    Dig. 37, 1, 2:

    in hereditatem fratri concurrere,

    ib. 5, 2, 16:

    in pignus,

    ib. 20, 4, 7: in pignore, ib.—
    c.
    Trop. (rare): in tantā causarum varietate cum alia colligantur vel ipsa inter se concurrant, vel in diversum ambiguitate ducantur, Quint. 12, 2, 15:

    cum dolore,

    Sen. Cons. ad Helv. 2:

    concurrit illinc publica, hinc regis salus,

    Sen. Oedip. 830.—
    B.
    Of abstract objects (occurrences, circumstances, points of time, etc.), to meet, concur, fall out at the same time, happen:

    multa concurrunt simul,

    Ter. And. 3, 2, 31; so,

    concurrunt multae opiniones,

    id. Heaut. 2, 2, 3:

    tot verisimilia,

    id. Ad. 4, 4, 19:

    res contrariae,

    Cic. Fin. 5, 10, 28:

    ista casu,

    id. Div. 2, 68, 141:

    quae ut concurrant omnia, optabile est,

    id. Off. 1, 14, 45:

    saepe concurrunt aliquorum bene de me meritorum inter ipsos contentiones,

    id. Planc. 32, 78:

    si quid tale accidisset, ut non concurrerent nomina,

    that the reciprocal accounts do not meet, become due on the same day, id. Att. 16, 3, 5; cf.:

    sponsalia in idem tempus,

    Dig. 3, 2, 13:

    concurrit actio legis Aquiliae et injuriarum,

    to have place together, to be coincident, ib. 9, 2, 5.—
    2.
    Pregn., to accord, agree with (in jurid. Lat.):

    concurrit cum veritate,

    Dig. 29, 2, 30:

    cum summā,

    ib. 29, 30, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > concurro

  • 5 deductor

    dēductor, ōris, m. [id.].
    I.
    One who brings; a guide, teacher (late Lat.):

    alicujus,

    Tert. Apol. 21: veritatis, Tert. Cor. mil. 4.—
    II.
    (Acc. to deduco, no. 1. B. 5.) One who accompanies or attends on a candidate for office, an attendant, Q. Cic. Petit. Cons. 9; Plin. Ep. 4, 17, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > deductor

  • 6 obloquor

    ob-lŏquor, locūtus, 3, v. dep.
    I.
    In gen., to speak against a person or thing; to interrupt a speaker; to gainsay, contradict (class.; syn. interpello); constr. with dat. or absol.
    (α).
    With dat.:

    alicui,

    Plaut. Men. 1, 2, 46:

    vestra exspectatio, quae mihi obloqui videtur,

    Cic. Clu. 23, 63.—
    (β).
    Absol.:

    obloquere,

    Plaut. Curc. 1, 1, 41: te blaterare atque obloqui? Afran. ap. Non. 78, 33:

    ut me et appelles, et interpelles, et obloquare, et colloquare, velim,

    Cic. Q. Fr. 2, 10, 1:

    ferocissime,

    Curt. 10, 2, 30.—
    II.
    In partic.
    A.
    To sing to, to accompany or join in singing ( poet.):

    non avis obloquitur,

    Ov. P. 3, 1, 21:

    obloquitur numeris septem discrimina vocum,

    mingles the notes of his lute, accompanies on his lute, Verg. A. 6, 646.—
    B.
    To blame, condemn (post-Aug.), Sen. Ep. 121, 4; Vulg. Psa. 43, 17.—
    C.
    To rail at, reproach, abuse ( poet.):

    quod nunc gannit, et obloquitur,

    Cat. 83, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > obloquor

  • 7 permarinus

    per-mărīnus, a, um, adj., that accompanies through the sea:

    Lares,

    marine Lares, guardian deities of those who travel by sea, Liv. 40, 52, 7 ( gen. plur. permarinūm); M. Aurel. ap. Front. Ep. 3, 9; cf.: permarini, diapontioi, Gloss. Philox.

    Lewis & Short latin dictionary > permarinus

  • 8 sector

    1.
    sector, ōris, m. [id.], one who cuts or cuts off, a cutter (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    zonarius,

    a cutpurse, Plaut. Trin. 4, 2, 20:

    collorum,

    a cutthroat, Cic. Rosc. Am. 29, 80 (v. II.); so id. ib. 31 fin.:

    feni,

    a haycutter, mower, Col. 11, 1, 12.—
    II.
    Publicists' t. t., a bidder, purchaser at a public sale of goods captured or confiscated by the State (cf. quadruplator):

    sectores vocantur qui publica bona mercantur,

    Dig. 4, 146:

    cum de bonis et de caede agatur, testimonium dicturus est is, qui et sector est et sicarius: hoc est, qui et illorum ipsorum bonorum, de quibus agitur, emptor atque possessor est et eum hominem occidendum curavit, de cujus morte quaeritur,

    Cic. Rosc. Am. 36, 103:

    sector sis,

    id. Phil. 2, 26, 65:

    Pompeii (sc. bonorum),

    id. ib. 13, 14, 30; Crassus ap. Cic. Fam. 15, 19, 3:

    ubique hasta et sector,

    Tac. H. 1, 20:

    hastae subjecit tabernas, nec sector inventus est,

    Flor. 2, 6, 48; Pacat. Pan. Theod. 25, 28; Claud. IV. Cons. Hon. 496; cf. Ps.-Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52, p. 172, and 2, 1, 23, §

    61, p. 177 Orell.—In a double sense, with the signif. I.: nescimus per ista tempora eosdem fere sectores fuisse collorum et bonorum?

    cutthroats and cutpurses, Cic. Rosc. Am. 29, 80. —
    * B.
    Trop.:

    hinc rapti pretio fasces sectorque favoris Ipse sui populus,

    seller of his favor, Luc. 1, 178.—
    III. 2.
    sector, ātus, 1 ( inf. sectarier, Plaut. Mil. 2, 1, 13; id. Rud. 1, 2, 57; Hor. S. 1, 2, 78), v. dep. freq. a. [sequor], to follow continually or eagerly, in a good or bad sense; to run after, attend, accompany; to follow after, chase, pursue (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    equidem te jam sector quintum hunc annum,

    Plaut. Pers. 2, 1, 5:

    servum misi, qui sectari solet meum gnatum,

    id. Ep. 3, 4, 50: Chrysogonum (servi), Cic. Rosc. Am. 28, 77:

    praetorem circum omnia fora,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 169:

    si mercede conducti obviam candidatis issent, si conducti sectarentur,

    id. Mur. 32, 67:

    at sectabuntur multi,

    id. ib. 33, 70:

    neque te quisquam stipator Praeter Crispinum sectabitur,

    Hor. S. 1, 3, 139:

    equitum manus quae regem ex more sectatur,

    Tac. A. 15, 2; 15, 33 fin.; Gell. 20, 6, 1 et saep.:

    mulieres sectarier,

    to run after, Plaut. Mil. 2, 1, 13; 3, 1, 183; cf.:

    desine matronas sectarier,

    Hor. S. 1, 2, 78:

    ipse suas sectatur oves, at filius agnos,

    accompanies, guards, Tib. 1, 10, 41:

    aratrum,

    to follow the plough, id. 2, 3, 7: canes, to follow the hounds (that hunt on before), Prop. 3, 14 (4, 13), 14:

    aliquem,

    to run after, pursue, Plaut. Cist. 2, 2, 1: servum, Cato ap. Gell. 17, 6, 3:

    homo ridicule insanus, qui ejusmodi est, ut eum pueri sectentur,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ne scuticā dignum horribili sectere flagello,

    Hor. S. 1, 3, 119:

    exagitet nostros Manes sectetur et umbras, etc.,

    Prop. 2, 8, 19 (2, 8 b, 19).— To visit a place gladly, to frequent:

    gymnasia,

    Plin. Ep. 1, 22, 6.— Absol.:

    homo coepit me obsecrare, Ut sibi liceret discere id de me: sectari jussi (alluding to the train of followers who accompanied the ancient philosophers),

    Ter. Eun. 2, 2, 31; id. Phorm. 1, 2, 36: at sectabantur multi... Quid opus est sectatoribus? (of the train of a candidate) Cic. Mur. 34, 71.—
    B.
    In partic., to pursue, chase, hunt animals: sues silvaticos in montibus, Varr. ap. Non. 555, 31:

    sectaris apros,

    Verg. E. 3, 75:

    gallinam,

    Plaut. Mil. 2, 2, 7:

    simiam,

    id. ib. 2, 2, 24; 2, 2, 106; 2, 3, 13 sq.;

    2, 6, 25: leporem,

    Hor. S. 1, 2, 106; 2, 2, 9 et saep.:

    cervam videre fugere, sectari canes,

    Ter. Phorm. prol. 7.—
    II.
    Trop., to follow or strive after; to pursue eagerly (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic.): quid vos hanc miseram ac tenuem sectamini praedam? * Caes. B. G. 6, 35; so,

    praedam,

    Tac. A. 1, 65:

    facinora,

    Plaut. Mil. 3, 1, 28:

    lites,

    Ter. Phorm. 2, 3, 61:

    nomina tironum,

    Hor. S. 1, 2, 16:

    sectantem levia nervi Deficiunt,

    id. A. P. 26:

    gymnasia aut porticus,

    Plin. Ep. 1, 22, 6:

    omnes dicendi Veneres,

    Quint. 10, 1, 79; cf.:

    quas figuras,

    id. 9, 3, 100:

    voluptatem,

    id. 10, 1, 28:

    eminentes virtutes,

    to seek out, Tac. A. 1, 80:

    contumaciam sententiarum, habitum vultumque ejus,

    to seek to imitate, id. ib. 16, 22:

    praecepta salubria,

    Suet. Aug. 89:

    commoda,

    id. ib. 25:

    luxuriosa convivia,

    Just. 11, 10, 2:

    in alienis eripiendis vitam sectari,

    id. 27, 2, 8. —
    (β).
    With a rel. or subj.-clause, to hunt or track out, busy one's self:

    mitte sectari, rosa quo locorum Sera moretur,

    Hor. C. 1, 38, 3:

    non ut omnia dicerem sectatus, sed ut maxime necessaria,

    Quint. 1, 10, 1.
    In a pass.
    signif.:

    qui vellet se a cane sectari,

    Varr. R. R. 2, 9, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > sector

  • 9 sono

    sŏno, ŭi, ĭtum, 1 (ante-class. collat. form acc. to the 3d conj., sonit, Enn. and Att. ap. Non. 504, 32 sq.; sonunt, Enn. and Att. ib. 505, 11 sq.; Enn. ap. Prisc. p. 863 P.; inf. sonĕre, Att. ap. Non. 505; Lucr. 3, 156; part. fut. sonaturum, Hor. S. 1, 4, 44; perf. sonaverint, Tert. ad Scap. 3; gen. plur. sonantum, Cat. 34, 12), v. n. and a. [Sanscr. svan-, to sound; cf. O. H. Germ. svana; Engl. swan].
    I.
    Neutr., to make a noise, to sound, resound: aes sonit, the trumpet sounds, Enn. ap. Non. 504, 33 (Trag. v. 213 Vahl.):

    plectra,

    Prop. 4 (5), 7, 62: tympana, * Caes. B. C. 3, 105, 4 et saep.:

    cujanam vox prope me sonat?

    Plaut. Bacch. 4, 9, 55; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 1, 4, 10; id. Trin. 1, 2, 7:

    hic mare sonat,

    id. Rud. 1, 3, 23; cf.:

    mare, silvae Aquilone,

    Hor. Epod. 13, 3: omne sonabat arbustum fremitu silvaï [p. 1730] frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.):

    clamore viri, stridore rudentes,

    Ov. M. 11, 495:

    omnia passim mulierum puerorumque... ploratibus,

    Liv. 29, 17 et saep.:

    (hirundo) circum Stagna sonat,

    Verg. A. 12, 477; cf. Mart. 14, 223:

    saeva sonare Verbera,

    Verg. A. 6, 557:

    classica sonant,

    id. ib. 7, 637:

    displosa sonat vesica,

    Hor. S. 1, 8, 46:

    fletus rixaeque sonant,

    Tib. 2, 4, 37:

    natura fert, ut extrema ex alterā parte graviter, ex alterā autem acute sonent,

    Cic. Rep. 6, 18, 18: dicta non sonant, do not chink (i. e. are not money), Plaut. Ps. 1, 3, 74.— Impers. pass.:

    jubet tibias agere: sonatur,

    App. M. 5, p. 165.—
    II.
    Act., to sound, utter, give utterance to, speak, call, cry out, sing, pour forth (syn.:

    edo, eloquor, cano): homines inconditis vocibus inchoatum quiddam et confusum sonantes,

    uttering, pronouncing, Cic. Rep. 3, 2, 3:

    sonare subagreste quiddam,

    to speak, id. Brut. 74, 259:

    pingue quiddam,

    id. Arch. 10, 26; cf.:

    (Sibylla) nec mortale sonans,

    Verg. A. 6, 50:

    illa sonat raucum,

    Ov. A. A. 3, 289; cf.:

    nec vox hominem sonat,

    does not sound like that of a human being, Verg. A. 1, 328:

    tale sonat populus,

    calls, cries out, Ov. M. 15, 606:

    exululatque Evoeque sonat,

    id. ib. 6, 597; 4, 523: atavos et avorum antiqua sonans Nomina, boasting of, vaunting (syn.:

    crepans, jactans),

    Verg. A. 12, 529; cf.:

    sonant te voce minores,

    Sil. 2, 491: ut haec duo (honestas et utilitas) verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, to signify (syn.:

    significare, indicare),

    Cic. Off. 3, 21, 83; cf.:

    quā deterius nec Ille sonat,

    Juv. 3, 91:

    Epicurum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

    Cic. Fin. 2, 2, 6:

    furem sonuere juvenci,

    i. e. they betrayed him by their lowings, Prop. 4 (5), 9, 13:

    Pythius in longā carmina veste sonat,

    sings, pours forth, accompanies on the lyre, id. 2, 31 (3, 29), 16; cf.:

    sonante mixtum tibiis carmen lyra,

    Hor. Epod. 9, 5:

    te sonantem... dura fugae mala,

    id. C. 2, 13, 26: te carmina nostra sonabunt, shall sing of, i. e. shall celebrate, praise, extol, Ov. M. 10, 205; so,

    Germanas acies, Daca proelia,

    Stat. S. 4, 2, 66:

    acta viri laudesque,

    Nemes. Ecl. 1, 26.— Pass.:

    sive mendaci lyrā Voles sonari,

    Hor. Epod. 17, 40; cf.:

    magno nobis ore sonandus eris,

    Ov. A. A. 1, 206.—Hence, sŏ-nans, antis, P. a., noisy, sounding, sonorous (very rare):

    meatus animae gravior et sonantior,

    Plin. Ep. 6, 16, 13:

    quod est sonantius et elatius,

    id. ib. 7, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sono

  • 10 tibicen

    tībīcen, ĭnis, m. [contr. from tībĭĭcen, from tibia-cano], a piper, flute-player, flutist.
    I.
    Lit.:

    age, tibicen, refer ad labias tibias, suffla celeriter tibi buccas,

    Plaut. Stich. 5, 4, 41:

    si tibiae non referant sonum, abiciendas sibi tibicen putat,

    Cic. Brut. 51, 192:

    tibicen sine tibiis canere non potest,

    id. de Or. 2, 83, 338; id Leg. 2, 24, 62; id. Ac. 2, 7, 20; id. Dom. 47 123; id. Agr. 2, 34, 93; Hor. Ep. 2, 1, 98; id. A. P. 415:

    tibicines abierunt,

    Liv. 9, 30, 5:

    funus celebratum... praecedente tibicine,

    Plin. 10, 43, 60, § 122; Val. Max. 2, 5, 4: transit idem jurisconsultus tibicinis Latini modo, i. e. preludes or rehearses the legal formulas (as the flutist accompanies the actors), Cic. Mur. 12, 26. — Sing. collect.:

    crebro tibicine,

    Cic. Sen. 13, 44. —
    II.
    Transf., a kind of pillar, support, or prop of a building, Cat. 61, 158; Ov. F. 4, 695:

    urbem colimus tenui tibicine fultum,

    Juv. 3, 193. —

    Of Atlas, supporting the heaven,

    Arn. 2, 92; cf.:

    tibicines in aedificiis dici existimantur a similitudine tibiis canentium, qui ut cantantes sustineant, ita illi aedificiorum tecta,

    Fest. p. 366 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > tibicen

См. также в других словарях:

  • accompanies — ac·com·pa·ny || É™ kÊŒmpÉ™nɪ v. go along with, go together with; join, attach …   English contemporary dictionary

  • Piano Concerto No. 19 (Mozart) — The Piano Concerto No. 19 in F major, KV. 459 by Wolfgang Amadeus Mozart was written at the end of 1784: Mozart s own catalogue of works records that it was completed on 11th December (works surrounding it in the Köchel catalogue are KV. 458, the …   Wikipedia

  • Vein — A blood vessel that carries blood low in oxygen content from the body back to the heart. The deoxygenated form of hemoglobin (deoxyhemoglobin) in venous blood makes it appear dark. Veins are part of the afferent wing of the circulatory system… …   Medical dictionary

  • Awards and decorations of the Civil Air Patrol — A Civil Air Patrol Cadet Captain in his Service Dress Uniform. Ribbons worn over the left pocket represent awards and achievements. Other various Badges and insignia are worn as well, in this case, the Cadet Solo Wings over the ribbons, and the… …   Wikipedia

  • Cadet grades and insignia of the Civil Air Patrol — A Civil Air Patrol Cadet Airman Cadet grades and insignia of the Civil Air Patrol are a series of military grades awarded to cadets in the Civil Air Patrol. Each grade and insignia corresponds to United States Air Force enlisted and officer grade …   Wikipedia

  • Saint Joseph's University — Infobox University name = Saint Joseph s University motto = Spirit, Intellect, Purpose established=September 15 1851 type = Private president= Timothy R. Lannon, S.J. provost= Dr. Brice R. Wachterhauser affiliation = Roman Catholic (Jesuit) city …   Wikipedia

  • List of Saint Joseph's University buildings — The following is a list of the buildings on the campus of Saint Joseph s University, Hawk Hill, located in Philadelphia, Pennsylvania.Academic Buildings*Barbelin Hall (College of Arts Sciences building named in honor of Rev. Felix Joseph Barbelin …   Wikipedia

  • C-3PO — SW Droid C 3PO color = Rebel Alliance bgcolor = gold fgcolor = #000 name = C 3PO master = Anakin Skywalker, Shmi Skywalker, Padmé Amidala, Raymus Antilles, Luke Skywalker, sina, Princess Leia Organa, among others manufacturer = Anakin Skywalker… …   Wikipedia

  • Zulu Dawn — Infobox Film name = Zulu Dawn caption = film poster by Tom Chantrell director = Douglas Hickox producer = Nate Kohn James Faulkner writer = Cy Endfield Anthony Story narrator = starring = Burt Lancaster Peter O Toole Simon Ward Bob Hoskins music …   Wikipedia

  • The Unicorn Chronicles — Into the Land of the Unicorns, Song of the Wanderer, Dark Whispers, The Last Hunt Author Bruce Coville Country United States Language English …   Wikipedia

  • plexus — A network or interjoining of nerves and blood vessel s or of lymphatic vessels. [L. a braid] abdominal aortic (nervous) p. [TA] an autonomic p. surrounding the abdominal aorta, directly continuous with the thoracic aortic p. superiorly and …   Medical dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»