Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Ōcĕănus

  • 1 oceanus

    Ōcĕănus, i, m. [st2]1 [-] Océan (dieu de la mer, époux de Téthys). [st2]2 [-] l'Océan Atlantique. [st2]3 [-] la mer, l'océan. [st2]4 [-] Océanus (surnom). [st2]5 [-] grand bassin pour le bain.    - [gr]gr. Ὠκεανός.    - qqf. adj. mare Oceanum: l'Océan Atlantique. - voir hors site Océan.
    * * *
    Ōcĕănus, i, m. [st2]1 [-] Océan (dieu de la mer, époux de Téthys). [st2]2 [-] l'Océan Atlantique. [st2]3 [-] la mer, l'océan. [st2]4 [-] Océanus (surnom). [st2]5 [-] grand bassin pour le bain.    - [gr]gr. Ὠκεανός.    - qqf. adj. mare Oceanum: l'Océan Atlantique. - voir hors site Océan.
    * * *
        Oceanus, pen. corr. Virgil. La grand'mer.

    Dictionarium latinogallicum > oceanus

  • 2 Oceanus

    Ōceanus, ī, m. (Ὠκεανός), I) das Weltmeer, der Ozean, nach der Sage Gemahl der Tethys, Cic. u.a.: Oceanus Atlanticus, Solin. 56, 5: mare Oceanus, Caes. b. G. 3, 7, 2. Mela 2, 6, 2 (2. § 86). Tac. ann. 1, 9; hist. 4, 12. Amm. 23, 6, 12: mare Oceanum, Ampel. 1, 2 u. 7, 1. – II) übtr.: A) eine große Badewanne, Lampr. Alex. Sev. 25, 5. – B) röm. Beiname, Mart. 3, 95, 10 u. 6, 9, 2.

    lateinisch-deutsches > Oceanus

  • 3 Oceanus

    Ōceanus, ī, m. (Ὠκεανός), I) das Weltmeer, der Ozean, nach der Sage Gemahl der Tethys, Cic. u.a.: Oceanus Atlanticus, Solin. 56, 5: mare Oceanus, Caes. b. G. 3, 7, 2. Mela 2, 6, 2 (2. § 86). Tac. ann. 1, 9; hist. 4, 12. Amm. 23, 6, 12: mare Oceanum, Ampel. 1, 2 u. 7, 1. – II) übtr.: A) eine große Badewanne, Lampr. Alex. Sev. 25, 5. – B) röm. Beiname, Mart. 3, 95, 10 u. 6, 9, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Oceanus

  • 4 Oceanus

    Ōcĕănus, i, m. (rarely Ōcĕănum, i, n.), = Ôkeanos, the great sea that encompasses the land, the ocean:

    omnis terra parva quaedam insula est, circumfusa illo mari, quod Atlanticum, quod magnum, quem Oceanum appellatis in terris,

    Cic. Rep. 6, 20, 21: Oceanum rubra obruit aethra, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. p. 418 Vahl.):

    Oceani ostium,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 33; cf. id. Verr. 2, 3, 89, § 207:

    Oceani freta,

    i. e. the Strait of Gades, Strait of Gibraltar, id. Tusc. 1, 20, 45; cf. id. N. D. 3, 10, 24:

    quae sunt maritimae civitates Oceanumque attingunt,

    Caes. B. G. 2, 34:

    circumvagus,

    circumfluent, Hor. Epod. 16, 41; cf.

    circumfusus,

    Rutil. 1, 56:

    dissociabilis,

    Hor. C. 1, 3, 22:

    beluosus,

    id. ib. 4, 14, 48:

    ruber,

    id. ib. 1, 35, 32.—The form Oceanum, n., is found only in apposition with mare:

    quam (insulam) mare Oceanum circumluit,

    Tac. H. 4, 12.—In acc.:

    proximus mare Oceanum,

    Caes. B. G. 3, 7, 2; cf.:

    se in nostrum et Oceanum mare extendit,

    Mel. 2, 6, 2.—In dat.:

    mari Oceano,

    Amm. 23, 6, 12.—In abl.:

    mari Oceano aut amnibus longinquis saeptum imperium,

    Tac. A. 1, 9.—(Supposed examples of the adjectival use of Oceanus, as Oceano fluctu and litore, in Juv. 11, 94 and 113 Jan; Oceanas aquas, Ven. Carm. 3, 9, 4;

    Oceanis aquis,

    id. ib. 7, 12, 56, are dub.; several edd. read in Juv., Oceani; and in Ven., in the first passage, Oceanus, and in the second, Oceani.)—
    2.
    Personified, as a deity, the son of Cœlus and Terra, the husband of Tethys, and the father of the rivers and nymphs, Cic. Univ. 11; id. N. D. 3, 19, 48; Hyg. Fab. praef.; Cat. 88, 6.—The ancient philosophers regard water as the primary element of all things;

    hence: Oceanumque patrem rerum,

    Verg. G. 4, 382.—
    B.
    Transf.
    1.
    A large bathing-tub (postclass.), Lampr. Alex. Sev. 25, 5.—
    2.
    A Roman surname, Mart. 3, 95, 10; 5, 27, 4; 6, 9, 2; Inscr. Murat. 1453.—
    II.
    Hence, ‡
    A.
    Ōcĕănensis, e, adj., of or belonging to the ocean, situated by the sea-side, Eckhel. D. N. 8, p. 110.—
    B.
    Ōcĕănītis, ĭdis, f., a daughter of Ocean:

    Clioque et Beroe soror, Oceanitides ambae,

    Verg. G. 4, 341; Hyg. Fab. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Oceanus

  • 5 oceanus

    Oceanus Oceanus, i m океан

    Латинско-русский словарь > oceanus

  • 6 Oceanus

    Ōceanus, ī m. (редко Ōceanum, ī n.)
    1) (тж. mare Oceanum Cs) обтекающее всю землю море (по верованиям древних) C etc.
    2) сын Урана и Геи, муж Тефии ( Tēthys) C etc.

    Латинско-русский словарь > Oceanus

  • 7 Ōceanus

        Ōceanus ī, m, *)ωκεανόσ, the great sea, outer sea, ocean: mare, quem Oceanum appellatis: Oceani freta, i. e. the Strait of Gibraltar: quae civitates Oceanum attingunt, Cs.: circumvagus, circumflu ent, H.: pater rerum, i. e. primary element, V.— Person., son of Caelum and Terra, husband of Tethys, father of the rivers and nymphs, C., V.
    * * *

    Latin-English dictionary > Ōceanus

  • 8 oceanus

    , i m
      океан

    Dictionary Latin-Russian new > oceanus

  • 9 Amalchius Oceanus

    Amalchius Oceanus, m. mer Amalchienne (au nord de la Germanie).

    Dictionarium latinogallicum > Amalchius Oceanus

  • 10 Oceanum

    Ōcĕănus, i, m. (rarely Ōcĕănum, i, n.), = Ôkeanos, the great sea that encompasses the land, the ocean:

    omnis terra parva quaedam insula est, circumfusa illo mari, quod Atlanticum, quod magnum, quem Oceanum appellatis in terris,

    Cic. Rep. 6, 20, 21: Oceanum rubra obruit aethra, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. p. 418 Vahl.):

    Oceani ostium,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 33; cf. id. Verr. 2, 3, 89, § 207:

    Oceani freta,

    i. e. the Strait of Gades, Strait of Gibraltar, id. Tusc. 1, 20, 45; cf. id. N. D. 3, 10, 24:

    quae sunt maritimae civitates Oceanumque attingunt,

    Caes. B. G. 2, 34:

    circumvagus,

    circumfluent, Hor. Epod. 16, 41; cf.

    circumfusus,

    Rutil. 1, 56:

    dissociabilis,

    Hor. C. 1, 3, 22:

    beluosus,

    id. ib. 4, 14, 48:

    ruber,

    id. ib. 1, 35, 32.—The form Oceanum, n., is found only in apposition with mare:

    quam (insulam) mare Oceanum circumluit,

    Tac. H. 4, 12.—In acc.:

    proximus mare Oceanum,

    Caes. B. G. 3, 7, 2; cf.:

    se in nostrum et Oceanum mare extendit,

    Mel. 2, 6, 2.—In dat.:

    mari Oceano,

    Amm. 23, 6, 12.—In abl.:

    mari Oceano aut amnibus longinquis saeptum imperium,

    Tac. A. 1, 9.—(Supposed examples of the adjectival use of Oceanus, as Oceano fluctu and litore, in Juv. 11, 94 and 113 Jan; Oceanas aquas, Ven. Carm. 3, 9, 4;

    Oceanis aquis,

    id. ib. 7, 12, 56, are dub.; several edd. read in Juv., Oceani; and in Ven., in the first passage, Oceanus, and in the second, Oceani.)—
    2.
    Personified, as a deity, the son of Cœlus and Terra, the husband of Tethys, and the father of the rivers and nymphs, Cic. Univ. 11; id. N. D. 3, 19, 48; Hyg. Fab. praef.; Cat. 88, 6.—The ancient philosophers regard water as the primary element of all things;

    hence: Oceanumque patrem rerum,

    Verg. G. 4, 382.—
    B.
    Transf.
    1.
    A large bathing-tub (postclass.), Lampr. Alex. Sev. 25, 5.—
    2.
    A Roman surname, Mart. 3, 95, 10; 5, 27, 4; 6, 9, 2; Inscr. Murat. 1453.—
    II.
    Hence, ‡
    A.
    Ōcĕănensis, e, adj., of or belonging to the ocean, situated by the sea-side, Eckhel. D. N. 8, p. 110.—
    B.
    Ōcĕănītis, ĭdis, f., a daughter of Ocean:

    Clioque et Beroe soror, Oceanitides ambae,

    Verg. G. 4, 341; Hyg. Fab. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Oceanum

  • 11 Atlas

    Atlās (handschr. u. Not. Tir. 114 auch Athlās, Atlāns, Athlāns), antis, Akk. antem u. anta, Vok. Atlā, m. (Ἄτλας), I) der Atlas, ein hohes Gebirge in Mauritanien, im Nordwesten Libyens, auf dem dem Mythus zufolge der Himmel ruhte, Vitr. 6, 7 (10), 6. Ov. met. 2, 296. Verg. Aen. 4, 246. Hyg. fab. 150. – II) König von Mauritanien, Sohn des Japetus u. der Klymene, Freund der Astronomie, Ov. met. 4, 628 sqq. Cic. Tusc. 5, 8, von Perseus, weil er ihm gastliche Aufnahme verweigerte, vermittelst des Medusenhauptes in den Berg Atlas verwandelt, Ov. met. 4, 657 sqq. Er zeugte mit der Plejone die sieben Plejaden, mit der Äthra die sieben (nach Hygin fünf) Hyaden. – Appellat. für einen langgewachsenen Menschen, Iuven. 8, 32 (ironisch Name eines Zwerges). – Dav. abgel.: 1) Atlantēus, a, um, zum Atlas gehörend, a) zum Gebirge, als Bezeichnung für westafrikanisch, libysch, finis, Hor.: Oceanus, der Atlantische Ozean, Claud. – b) zum Könige, Pleiades, Ov. fast. 3, 105. – 2) Atlantiacus, a, um, zum Gebirge Atlas gehörend = westafrikanisch, libysch, litus, Sil.: Olympus, der vom Atlas getragene Himmel, Calp. – 3) Atlantiadēs, ae, m., der Atlantiade (= männlicher Nachkomme des Atlas), d.i. a) Merkur, des Atlas Enkel von der Maja, Ov. met. 1, 682 u.a.: Akk. -dem, Mart. Cap. 9. § 889. – b) Hermaphrodit, Urenkel des Atlas von Merkur, Ov. met. 4, 368. – 4) Atlantias, adis, f. (Ἀτλαντιάς), die Atlantiade (= weiblicher Nachkomme des Atlas), sorores, die Plejaden, Töchter des Atlas, Sil.: Calypso, Auct. Priap. – 5) Atlanticus, a, um (Ἀτλαντικός), zum Gebirge Atlas gehörend, atlantisch = westafrikanisch, libysch, mare, der Atlantische Ozean, Cic. u.a.: ders. oceanus, Solin.: aestus, Solin.: accola, am Atlas wohnend, Sil.: munera, v. Zitrusholz, Mart. – 6) Atlantigena, ae, f. (Atlas u. gigno), von Atlas gezeugt, des Atlas Tochter = Maja, Anthol. Lat. 1042 M. – 7) Atlantis, tidis u. tidos, Akk. tidem u. tida, f. (Ἀτλαντίς), a) zum Gebirge Atlas gehörend, silva, Zitruswald, Lucan. 10, 144. – auch Name mehrerer Inseln am Atlant. Ozean, deren größte nach Plato untergegangen sein soll, Plin. 6, 199; vgl. Amm. 17, 7, 13. – b) zum König Atlas gehörend, weiblicher Nachkomme des Atlas, die Atlantide, Epitheton der Elektra, einer der Plejaden, Ov.: u. der Kalypso, Tibull. – Im Plur. Atlantides, die Plejaden und Hyaden sämtlich als Gestirne an den Himmel versetzt, Vergiliae gen., Hyg., Verg. u.a. – 8) Atlantion, ī, n., der unterste Halswirbel (so gen., weil er die ganze Last des Kopfes u. der übrigen Halswirbel trägt), Plin. 28, 99. – 9) Atlantius, ī, m., männlicher Nachkomme des Königs Atlas, Hermaphrodit, Urenkel des Atlas von Merkur, Hyg. fab. 271.

    lateinisch-deutsches > Atlas

  • 12 Caspium mare

    Caspium mare od. pelagus u. Caspius ōceanus (το Κάσπιον πέλαγος), das Kaspische Meer, jetzt Mare di Sala, di Bachu, C. mare b. Mela 1, 2, 1 (1. § 9). Curt. 6, 4 (12), 16: C. pelagus, Mela 1, 19, 13 (1. § 109): C. oceanus, Plin. 6, 36: u. subst. bl. Caspium, Flor. 3, 5, 31. – Dav.: A) Caspius, a, um (Κάσπιος), zum Kaspischen Meere gehörig, kaspisch, sinus, Mela u. Plin.: mons, das Grenzgebirge zwischen Armenien u. Medien u. weiterhin gegen Parthien, letzteres j. Siah - Koh (das schwarze Gebirge), Mela, in dem der berühmte Engpaß (j. der Paß Chawar u. Firuz Koh), gen. C. pylae od. portae, Plin., od. bl. Caspiae, Tac., od. C. claustra, Val. Flacc., od. C. via, Tac. (auch Caspiaca porta, Stat.): regna, das am Kasp. Meere liegende Land, Verg.: C. gens, Plin.: u. subst. Caspiī, ōrum, m. (Κάσπιοι), die Anwohner des Kaspischen Meeres, Flor., Mela u.a. – B) Caspiacus, a, um, kaspisch, porta (s. vorher no. A), Stat. silv. 4, 4, 64. – C) (v. den Anwohnern des Kaspischen Meeres) Caspiadae, ārum, m., die Kaspiaden, Val. Flacc. 6, 107. – Caspiānī, ōrum, m., die Kaspianer, Mela, 1, 2, 4 (1. § 12).

    lateinisch-deutsches > Caspium mare

  • 13 exaestuo

    ex-aestuo, āvī, ātum, āre, I) intr.: A) auf-, emporwallen, auf-, emporbrausen, wallend aufsteigen, a) v. Wasser, mediā nocte fervida exaestuat aqua, Curt.: ima exaestuat unda verticibus, Verg.: quae materia in illis locis passim exaestuat, ausschwitzt, Iustin. – b) von anderen erhitzten Ggstdn., vor Hitze aufwallen, auf-, erglühen, fundo exaestuat imo (v. Ätna), Verg.: Aegyptus torrente calore solis exaestuat, Iustin.: ut exaestuarat, sich erhitzt hatte, Suet.: übtr., mens exaestuat irā, Verg.: dolor exaestuat intus, Ov. – B) hervorbrausen, überfluten, branden, mare exaestuat, Curt.: Oceanus exaestuans, Mela: mare exaestuare super fretum, Curt.: fossae omnes, in quas Nilus exaestuat, einströmt, Suet. – II) tr. aufwallend ausströmen lassen, aestus, Lucr. 2, 1137; 6, 816: Oceanus quasi spiramenta quaedam magnitudinis suae exaestuat, Sen. suas. 1, 4.

    lateinisch-deutsches > exaestuo

  • 14 infundo

    īn-fundo, fūdī, fūsum, ere, I) hinein-, eingießen, hinein-, einschütten, hineinfließen (einströmen) lassen, im Passiv auch = sich ergießen, A) eig.: 1) im allg.: a) flüssige Körper, sincerum est nisi vas, quodcumque infundis acescit, Hor.: infantium fletum infuso lacte compescimus, Sen.: aquam sine modo infusam vomitu egerere, Curt.: Oceanus Atlanticum mare infundens (in das Mittelmeer), Plin.: aquam infuso paludis umore mitescere, Curt.: Ggstz., lacus ad margines plenus neque exhaustis aquis minuitur, neque infusis augetur, Plin. 2, 226. – mit in u. Akk., alqd in aliquod vas, Cic.: aquam in manus nivatam, Petron.: ceram in eam formam gypsi, Plin.: alci aurum in os, Plin.: mare in salinas, Plin.: oceanus infusus in multos sinus, Plin.: portus usque in sinus oppidi et ad urbis crepidines infusi, Cic. de rep. 1, 43. – mit Dat., vinum reticulo aut cribro, Sen.: lucernis occidentibus oleum, Petron.: sibi (aquam), Plin.: aurum suum statuis, Iustin.: Euphrates circa eam (Seleuciam) praefluenti infusus Tigri, Plin.: haud secus ac tectis urbis Vulcania pestis cum sese infudit, Sil. – b) nicht flüssige Körper, in vino veteri fabam, Pelagon. veterin. 6 in.: in singulos modios olivae salis cocti singulos sextarios, Colum. 12, 49, 10: aureos nummos largiter in sinum Danaës, Lact. 1, 11, 18: cum sol in aliquem clausum locum infusus est, hineingeströmt ist, Sen. nat. qu. 5, 1, 2. – 2) insbes.: a) als mediz. t. t., eingießen, einspritzen, alqd in aurem, Plin., in naribus, Plin.: alqd naribus, auribus, Plin.: acetum vulneri, Cels.: alqd per nares, Colum. u. Plin.: alqd per cornu, Colum., per cornu faucibus, Pelagon. veterin.: latices inserto cornu, Verg.: alqd vaso ligneo in os, Gargil.: alqd clystere, Plin.: u. so alqd ex inferiore parte, Cels. – b) als Trank od. Nahrung einschenken, einschütten, alci venenum, Cic. Phil. 11, 13: iumentis hordea lassis, Iuven. 8, 154. – c) prägn., eingießend füllen, ceris opus, Phaedr. 3, 13, 9: maius alci poculum, füllen, einschenken, Hor. epod. 5, 77. – B) übtr.: 1) im allg.: rebus lumen infundens suum, auf alle Dinge niederschauend, Sen. Hippol. (Phaedr.) 160: ita se in eius (fortunae) sinum infudit, ut etc., warf sich so dem Gl. in die Arme, Val. Max. 3, 4, 4: fluminis modo fortunis complurium sese repentinus infudit, untergrub, wie ein reißender Strom, das Glück vieler, Amm. 14, 5, 6: fortunae saevientis procellae tempestates alias rebus infudere communibus, führten anderes Ungemach über den Staat herein, Amm. 14, 1, 1. – 2) insbes., a) eine Menschenmenge einströmen lassen, gew. refl. se infundere od. passiv infundi medial = hinein-, einströmen, eindringen, Esquilinā Collināque portā geminum urbi agmen, Flor.: se turmis agilibus, Amm.: hinc illa immensa agmina infusa, Curt.: dah. infusus populus, das zahlreich versammelte, Verg. – b) die Rede, Töne od. abstr. Objekte gleichs. hineingießen, einflößen, einströmen-, eindringen (dringen) lassen, Passiv medial = einströmen, eindringen, orationem in aures, Cic.: aliquid eiusmodi auribus eius, Amm.: ex his quae didicit aliqua magorum sensibus, Amm.: per aures nunc voce nunc pectine cantum, Sil.: ea vitia in civitatem, Cic.: animas terrae, Ov.: infusa per artus mens, Verg.: animus aut infixus aut infusus in mundo, Cic.: Ggstz., nihil ex illius (Themistoclis) animo, quod semel esset infusum, umquam effluere potuisse, Cic. de or. 2, 300. – c) medial infundi im üblen Sinne, sich eindrängen, cum homines humiliores in alienum eiusdem nominis infunderentur genus, Cic. Brut. 62: cum in urbem nostram est infusa peregrinitas, Cic. ep. 9, 15, 2.

    II) hingießen, hinschütten, an od. auf od. über etw. gießen, -schütten, Passiv medial = sich ergießen, sich verbreiten, A) eig.: a) flüssige Körper, nimbum desuper, Verg.: merum super altaria, Suet.: largos umeris rores, Verg.: ceram rasis tabellis, Ov.: resinam sibi, über sich gießen (schütten), Auct. b. Alex.: caligo torrentis modo infusa terrae, Plin. ep.: amnis litori infusus, Mela: maria tot milibus passuum terrae infusa, Plin. – b) nicht flüssige Körper, pulverem, Catull.: generis eiusdem furfures, Colum.: gemmas litoribus (vom Meere), Curt.: ingentem vim sagittarum ratibus, die Fl. mit einem gewaltigen Pfeilregen überschütten, Curt.: nix infusa, Verg.: ignis infnsus, Liv.: tepor solis infusi, Plin. ep.: iam sole infuso, mit Aufgang der S., Verg.: nudos umeris infusa capillos, mit über die Sch. herabwallenden H., Ov. – B) übtr.: a) (poet.) infusus mit Dat. v. Pers. = hingegossen, hingestreckt in od. an usw., gremio, Verg.: collo mariti, den G. umschlingend, Ov. – b) etw. Gutes od. Schlimmes gleichs. ausschütten über usw., decus victoriae modo abiectae urbis ruinis, Val. Max.: hos pueris monitus, Pers.: maiora detrimenta civitati, über den St. bringen, Iustin.: alci opprobrium, Ps. Quint.

    III) gießend befeuchten, begießen, benetzen, durchnässen, si uvam nimis imber infuderit, Pallad.: si lassus (bos) sub onere vehementer est infusus in pluvia, Veget. mul.: mit Abl., aceto napos, Colum.: antidoti eius affusione radices vitis, Pallad.: acido comam butyro, Sidon.: si pluviis infusa fuerint (fena), Pallad.: vino infusus (begossen) vel affusus (angegossen), v. Betrunkenen, Macr.

    lateinisch-deutsches > infundo

  • 15 Oceanides

    Ōceanidēs, ae, m. (Oceanus), der Ozeanide (Sohn des Oceanus), Prisc. part. XII vers. Aen. 11, 199.

    lateinisch-deutsches > Oceanides

  • 16 inquiro

    inquīro, ĕre, quīsīvī, quīsītum [in + quaero] - tr. - [st2]1 [-] rechercher avec soin, chercher à découvrir, aller reconnaître (un lieu). [st2]2 [-] rechercher, désirer. [st2]3 [-] faire beaucoup de recherches, s'enquérir avec soin, consulter. [st2]4 [-] faire une enquête (judiciaire), instruire (une cause).    - parf. inquisii, Paul. Dig. 47, 2, 67 --- inquisissent, inquisisse, Liv. 22, 7, 11; 40, 14, 7.    - inquirere de re capitali, Curt.: instruire un procès criminel.    - inquisitum ire, Cic.: aller aux informations, prendre des informations.    - in aliquem inquirere, Cic.: faire une enquête sur qqn.    - in Siciliam inquirere, Cic.: aller enquêter en Sicile.    - de aliqua re inquirere, Cic.: enquêter au sujet de qqch.    - in eum, quemadmodum vivat, inquiritur, Cic.: on le soumet à une enquête pour savoir comment il vit.    - in se nimium inquirere, Cic.: s'examiner trop sévèrement.    - filius ante diem patrios inquirit in annos, Ov. M. 1, 148: le fils, avant l'heure, cherche à savoir combien de temps vivra son père.    - obstitit Oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34: l'Océan s'est opposé à ce que l'on cherchât à en savoir plus sur lui-même tout comme sur Hercule.
    * * *
    inquīro, ĕre, quīsīvī, quīsītum [in + quaero] - tr. - [st2]1 [-] rechercher avec soin, chercher à découvrir, aller reconnaître (un lieu). [st2]2 [-] rechercher, désirer. [st2]3 [-] faire beaucoup de recherches, s'enquérir avec soin, consulter. [st2]4 [-] faire une enquête (judiciaire), instruire (une cause).    - parf. inquisii, Paul. Dig. 47, 2, 67 --- inquisissent, inquisisse, Liv. 22, 7, 11; 40, 14, 7.    - inquirere de re capitali, Curt.: instruire un procès criminel.    - inquisitum ire, Cic.: aller aux informations, prendre des informations.    - in aliquem inquirere, Cic.: faire une enquête sur qqn.    - in Siciliam inquirere, Cic.: aller enquêter en Sicile.    - de aliqua re inquirere, Cic.: enquêter au sujet de qqch.    - in eum, quemadmodum vivat, inquiritur, Cic.: on le soumet à une enquête pour savoir comment il vit.    - in se nimium inquirere, Cic.: s'examiner trop sévèrement.    - filius ante diem patrios inquirit in annos, Ov. M. 1, 148: le fils, avant l'heure, cherche à savoir combien de temps vivra son père.    - obstitit Oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34: l'Océan s'est opposé à ce que l'on cherchât à en savoir plus sur lui-même tout comme sur Hercule.
    * * *
        Inquiro, inquiris, penul. prod. inquisiui, inquisitum, pen. prod. inquirere. Cic. Cercher, Enquerir, Enquester.
    \
        Nihil de alieno inquirere. Cic. Ne se point enquerir de l'affaire d'autruy.
    \
        Inquirere, quod informationem facere dicunt, et fere accusatiuo iungitur cum praepositione IN. Cic. Dum in istum inquiro. S'enquerir ou informer, Faire information ou enqueste.
    \
        Quum ego diem in Siciliam inquirendi perexiguam postulauissem. Cic. Apres avoir par moy requis un moult brief delay pour aller en Sicile m'enquerir et informer.
    \
        In eum quid agat, quemadmodum viuat, inquiritur. Cic. On s'enquiert, ou on s'enqueste que c'est qu'il fait, comment il vit, ou de quel gouvernement il est, On s'informe de son gouvernement, et s'il y a rien à reprendre sur luy.

    Dictionarium latinogallicum > inquiro

  • 17 obsisto

    obsisto, ĕre, stĭtī, stātūrus - intr. - [st2]1 [-] se tenir devant, se mettre devant. [st2]2 [-] barrer le chemin, s'opposer, résister.    - obsistere alicui: résister à qqn.    - obsistere consiliis alicujus: combattre les projets de qqn.    - dolori obsistere, Cic. Tusc. 2, 12, 28: résister à la douleur.    - obsistere ne (quominus): s’opposer à ce que.    - Histiaeus Milesius, ne res conficeretur, obstitit, Nep. Milt. 3, 5: Histiée de Milet s'opposa à ce que le plan fût réalisé.    - obstitisti, ne ex Italiâ transire in Siciliam fugitivorum copiae possent, Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5: tu as empêché les troupes d'esclaves fugitifs de passer d'Italie en Sicile.    - obstitit Oceanus in se simul atque in Herculem inquiri, Tac. G. 34: l'Océan interdit qu'on fît une enquête sur lui-même et sur Hercule.
    * * *
    obsisto, ĕre, stĭtī, stātūrus - intr. - [st2]1 [-] se tenir devant, se mettre devant. [st2]2 [-] barrer le chemin, s'opposer, résister.    - obsistere alicui: résister à qqn.    - obsistere consiliis alicujus: combattre les projets de qqn.    - dolori obsistere, Cic. Tusc. 2, 12, 28: résister à la douleur.    - obsistere ne (quominus): s’opposer à ce que.    - Histiaeus Milesius, ne res conficeretur, obstitit, Nep. Milt. 3, 5: Histiée de Milet s'opposa à ce que le plan fût réalisé.    - obstitisti, ne ex Italiâ transire in Siciliam fugitivorum copiae possent, Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5: tu as empêché les troupes d'esclaves fugitifs de passer d'Italie en Sicile.    - obstitit Oceanus in se simul atque in Herculem inquiri, Tac. G. 34: l'Océan interdit qu'on fît une enquête sur lui-même et sur Hercule.
    * * *
        Obsisto, obsistis, obstiti, obstitum, penul. corr. obsistere. Cic. Resister, Obsister, Aller à l'encontre, Contredire.
    \
        Obsistere alicui obuiam. Plautus. Luy aller au devant, Se presenter au devant de luy.
    \
        Obsisti illi non potest. Cic. On ne luy scauroit resister, ou contredire.
    \
        Iura obsistunt viribus. Lucan. Les droicts resistent à la violence et voye de faict.

    Dictionarium latinogallicum > obsisto

  • 18 Atlas

    Atlās (handschr. u. Not. Tir. 114 auch Athlās, Atlāns, Athlāns), antis, Akk. antem u. anta, Vok. Atlā, m. (Ἄτλας), I) der Atlas, ein hohes Gebirge in Mauritanien, im Nordwesten Libyens, auf dem dem Mythus zufolge der Himmel ruhte, Vitr. 6, 7 (10), 6. Ov. met. 2, 296. Verg. Aen. 4, 246. Hyg. fab. 150. – II) König von Mauritanien, Sohn des Japetus u. der Klymene, Freund der Astronomie, Ov. met. 4, 628 sqq. Cic. Tusc. 5, 8, von Perseus, weil er ihm gastliche Aufnahme verweigerte, vermittelst des Medusenhauptes in den Berg Atlas verwandelt, Ov. met. 4, 657 sqq. Er zeugte mit der Plejone die sieben Plejaden, mit der Äthra die sieben (nach Hygin fünf) Hyaden. – Appellat. für einen langgewachsenen Menschen, Iuven. 8, 32 (ironisch Name eines Zwerges). – Dav. abgel.: 1) Atlantēus, a, um, zum Atlas gehörend, a) zum Gebirge, als Bezeichnung für westafrikanisch, libysch, finis, Hor.: Oceanus, der Atlantische Ozean, Claud. – b) zum Könige, Pleiades, Ov. fast. 3, 105. – 2) Atlantiacus, a, um, zum Gebirge Atlas gehörend = westafrikanisch, libysch, litus, Sil.: Olympus, der vom Atlas getragene Himmel, Calp. – 3) Atlantiadēs, ae, m., der Atlantiade (= männlicher Nachkomme des Atlas), d.i. a) Merkur, des Atlas Enkel von der Maja, Ov. met. 1, 682 u.a.: Akk. -dem, Mart. Cap. 9. § 889. – b) Herm-
    ————
    aphrodit, Urenkel des Atlas von Merkur, Ov. met. 4, 368. – 4) Atlantias, adis, f. (Ἀτλαντιάς), die Atlantiade (= weiblicher Nachkomme des Atlas), sorores, die Plejaden, Töchter des Atlas, Sil.: Calypso, Auct. Priap. – 5) Atlanticus, a, um (Ἀτλαντικός), zum Gebirge Atlas gehörend, atlantisch = westafrikanisch, libysch, mare, der Atlantische Ozean, Cic. u.a.: ders. oceanus, Solin.: aestus, Solin.: accola, am Atlas wohnend, Sil.: munera, v. Zitrusholz, Mart. – 6) Atlantigena, ae, f. (Atlas u. gigno), von Atlas gezeugt, des Atlas Tochter = Maja, Anthol. Lat. 1042 M. – 7) Atlantis, tidis u. tidos, Akk. tidem u. tida, f. (Ἀτλαντίς), a) zum Gebirge Atlas gehörend, silva, Zitruswald, Lucan. 10, 144. – auch Name mehrerer Inseln am Atlant. Ozean, deren größte nach Plato untergegangen sein soll, Plin. 6, 199; vgl. Amm. 17, 7, 13. – b) zum König Atlas gehörend, weiblicher Nachkomme des Atlas, die Atlantide, Epitheton der Elektra, einer der Plejaden, Ov.: u. der Kalypso, Tibull. – Im Plur. Atlantides, die Plejaden und Hyaden sämtlich als Gestirne an den Himmel versetzt, Vergiliae gen., Hyg., Verg. u.a. – 8) Atlantion, ī, n., der unterste Halswirbel (so gen., weil er die ganze Last des Kopfes u. der übrigen Halswirbel trägt), Plin. 28, 99. – 9) Atlantius, ī, m., männlicher Nachkomme des Königs Atlas, Hermaphrodit, Urenkel des Atlas von Merkur, Hyg. fab. 271.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Atlas

  • 19 Caspium mare

    Caspium mare od. pelagus u. Caspius ōceanus (το Κάσπιον πέλαγος), das Kaspische Meer, jetzt Mare di Sala, di Bachu, C. mare b. Mela 1, 2, 1 (1. § 9). Curt. 6, 4 (12), 16: C. pelagus, Mela 1, 19, 13 (1. § 109): C. oceanus, Plin. 6, 36: u. subst. bl. Caspium, Flor. 3, 5, 31. – Dav.: A) Caspius, a, um (Κάσπιος), zum Kaspischen Meere gehörig, kaspisch, sinus, Mela u. Plin.: mons, das Grenzgebirge zwischen Armenien u. Medien u. weiterhin gegen Parthien, letzteres j. Siah - Koh (das schwarze Gebirge), Mela, in dem der berühmte Engpaß (j. der Paß Chawar u. Firuz Koh), gen. C. pylae od. portae, Plin., od. bl. Caspiae, Tac., od. C. claustra, Val. Flacc., od. C. via, Tac. (auch Caspiaca porta, Stat.): regna, das am Kasp. Meere liegende Land, Verg.: C. gens, Plin.: u. subst. Caspiī, ōrum, m. (Κάσπιοι), die Anwohner des Kaspischen Meeres, Flor., Mela u.a. – B) Caspiacus, a, um, kaspisch, porta (s. vorher no. A), Stat. silv. 4, 4, 64. – C) (v. den Anwohnern des Kaspischen Meeres) Caspiadae, ārum, m., die Kaspiaden, Val. Flacc. 6, 107. – Caspiānī, ōrum, m., die Kaspianer, Mela, 1, 2, 4 (1. § 12).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Caspium mare

  • 20 exaestuo

    ex-aestuo, āvī, ātum, āre, I) intr.: A) auf-, emporwallen, auf-, emporbrausen, wallend aufsteigen, a) v. Wasser, mediā nocte fervida exaestuat aqua, Curt.: ima exaestuat unda verticibus, Verg.: quae materia in illis locis passim exaestuat, ausschwitzt, Iustin. – b) von anderen erhitzten Ggstdn., vor Hitze aufwallen, auf-, erglühen, fundo exaestuat imo (v. Ätna), Verg.: Aegyptus torrente calore solis exaestuat, Iustin.: ut exaestuarat, sich erhitzt hatte, Suet.: übtr., mens exaestuat irā, Verg.: dolor exaestuat intus, Ov. – B) hervorbrausen, überfluten, branden, mare exaestuat, Curt.: Oceanus exaestuans, Mela: mare exaestuare super fretum, Curt.: fossae omnes, in quas Nilus exaestuat, einströmt, Suet. – II) tr. aufwallend ausströmen lassen, aestus, Lucr. 2, 1137; 6, 816: Oceanus quasi spiramenta quaedam magnitudinis suae exaestuat, Sen. suas. 1, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exaestuo

См. также в других словарях:

  • Oceanus — O*ce a*nus, n. [L., from Gr. ?.] (Gr.Myth.) The god of the great outer sea, or the river which was believed to flow around the whole earth. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Oceanus — Oceănus, s. Okeanos …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Oceanus — Oceanus, Okeanos, in der griech. Mythe ein Titan, der als mächtiger Strom die Welt umschlingt, der Vater aller Quellen und Flüsse, der Oceaniden, Nymphen aller aus dem Ocean strömen den unterirdischen Wasser …   Herders Conversations-Lexikon

  • Oceanus — [ō sē′ə nəs] n. [L < Gr Ōkeanos: see OCEAN] Gr. Myth. 1. a Titan, father of the Oceanides and ruler of the sea before Poseidon 2. the great outer stream supposedly encircling the earth …   English World dictionary

  • Oceanus — This article is about the personification of the world ocean in Greek myth. For other uses, see Oceanus (disambiguation). Oceanus Oceanus in the Trevi Fountain, Rome Titan of Water, Seas, Lakes, Rivers, Oceans, Streams and …   Wikipedia

  • OCEANUS — I. OCEANUS Caeli et Vestae filius, maris Deus, maritus Tethyos, fluviorum, fontiumque omnium pater; sic dictus ab Ὠκὺς, quod est velox, quod praeter SErvium testatur Solinus c. 36. his verbis: Nam Ὠκεανὸς, inquit, quem Graeci sic nominant a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Oceanus — /oh see euh neuhs/, n. Class. Myth. 1. a Titan who was the son of Uranus and Gaea, the consort of Tethys, and the father of the river gods and Oceanids. 2. a great stream of water encircling the earth and believed to be the source of all rivers,… …   Universalium

  • Oceanus — Mega Express Three Mega Express Three Noms : Oceanus Ariadne Palace I Ariadne Palace One Type : Ferry Histoire …   Wikipédia en Français

  • Oceanus, S. — S. Oceanus (4. Sept.), ein Martyrer, dessen auch griech. Martyrologien gedenken. S. S. Theodorus. (II. 207.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Oceanus Procellarum — is the large mare in the center and upper left of this image. Visible in the upper right is another large mare, Imbrium, and below is the small round Mare Humorum. Coordinates …   Wikipedia

  • Oceanus Procellarum — ist die dunkelgraue Mondregion von der Mitte bis oben links. Oben grenzt sie an Mare Frigoris, oben rechts an das große Mare Imbrium, unten rechts ans Mare Nubium und im Süden ans runde Mare Humorum …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»