Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

(arcano)

  • 1 arcano

    arcano agg. arcane; mysterious, hidden, enigmatic
    s.m. mystery, arcanum*: svelare l'arcano, to solve the mystery.
    * * *
    [ar'kano] arcano (-a)
    1. agg
    2. sm
    * * *
    [ar'kano] 1.
    aggettivo arcane
    2.
    * * *
    arcano
    /ar'kano/
     arcane
      (mistero) svelare l'arcano to unravel the mystery.

    Dizionario Italiano-Inglese > arcano

  • 2 arcānō

        arcānō adv.    [arcanus], secretly, in private: cum alquo conloqui, Cs.: legere.
    * * *
    arcanius, arcanissime ADV
    secretly, in confidence; in one's inner thoughts, privately

    Latin-English dictionary > arcānō

  • 3 arcano

    arcānō, adv., v. arcanus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > arcano

  • 4 arcano

    adj.
    arcane, mysterious, secret, enigmatic.
    m.
    1 arcanum, secret, mystery.
    2 arcanum.
    * * *
    1 arcane
    2 arcano secret, mystery
    * * *
    1.
    ADJ arcane, recondite
    2.
    SM secret, mystery
    * * *
    I
    - na adjetivo (liter) arcane (liter)
    II
    masculino (liter) mystery
    * * *
    I
    - na adjetivo (liter) arcane (liter)
    II
    masculino (liter) mystery
    * * *
    arcano1 -na
    ( liter); arcane ( liter)
    mystery
    los arcanos del alma humana the secrets o mysteries of the human soul
    * * *

    arcano sustantivo masculino secret, mystery
    * * *
    arcano, -a
    adj
    arcane
    nm
    1. [misterio] mystery
    2. [del tarot] arcana
    * * *
    arcano, -na adj
    : arcane

    Spanish-English dictionary > arcano

  • 5 arcano

    [ar'kano] arcano (-a)
    1. agg
    2. sm

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > arcano

  • 6 arcano

    • abstruse
    • arcane
    • enigmatic
    • esoteric
    • myrtle
    • mysterious
    • mysteriously
    • mystery boat
    • recondite
    • secret

    Diccionario Técnico Español-Inglés > arcano

  • 7 svelare l'arcano

    svelare l'arcano
    to unravel the mystery.
    \
    →  arcano

    Dizionario Italiano-Inglese > svelare l'arcano

  • 8 Arcani

    1.
    arcānus, a, um, adj. [v. arceo], orig., shut up, closed; hence, trop.,
    I.
    That keeps a secret, trusty:

    dixisti arcano satis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 155:

    petiit, ut aliquem ex arcanis mitteret,

    Plin. 7, 52, 53, § 178.— Hence, poet., of the night: omina arcanā nocte petita, in silent night, or night that keeps secrets, Ov. H. 9, 40; Stat. S. 1, 3, 71.—
    II.
    Hidden, concealed, secret, private (class., although very rare in Cic.):

    at quīcum joca, seria, ut dicitur, quīcum arcana, quīcum occulta omnia,

    Cic. Fin. 2, 26, 85:

    consilia,

    Liv. 35, 18; so Hor. C. 3, 21, 15:

    secretae et arcanae opes,

    Plin. Pan. 34, 3:

    fontis arcani aqua,

    Tac. A. 2, 54:

    libidines,

    Suet. Tib. 43 al.:

    littera celatos arcana fatebitur ignes,

    Ov. M. 9, 516:

    sensus,

    Verg. A. 4, 422 al. —

    Esp., in the lang. of religion, of things sacred and incommunicable: ARCANA VRBIS PRAESIDIA,

    Inscr. Orell. 2494: audivit arcana verba, quae non licet homini loqui, Vulg. 2 Cor. 12, 4;

    and of secret, mysterious usages: sacra,

    Ov. M. 10, 436:

    arcana cum fiunt sacra,

    Hor. Epod. 5, 52; so Stat. S. 3, 4, 92; Sil. 2, 427; Claud. Rapt. Pros. 3, 402; and by poet. license transf. to the deity presiding over such mysteries:

    qui Cereris sacrum Volgavit arcanae,

    Hor. C. 3, 2, 27.—Hence, subst.: arcānum, i, n., a secret.
    A.
    In gen.:

    nox arcanis fidissima,

    Ov. M. 7, 192:

    arcani Fides prodiga,

    Hor. C. 1, 18, 16:

    si quid umquam arcani sanctive ad silendum in curiā fuerit,

    Liv. 23, 22, 9:

    arcana regum,

    Curt. 4, 6, 5:

    revelare arcana,

    Vulg. Prov. 11, 13:

    denudare arcana amici,

    ib. Eccli. 27, 17.—
    B.
    Spec., a sacred secret, a mystery:

    fatorum arcana,

    Ov. M. 2, 639; so Verg. A. 7, 123:

    Pythagorae arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; cf.:

    Jovis arcana,

    the secret decrees of, id. C. 1, 28, 9:

    deorum arcanum proferre,

    Plin. Pan. 23, 5: arcana quaedam, secret rites (of the diviners), Vulg. Exod. 7, 11:

    violabunt arcanum meum,

    my secret place, sanctuary, Vulg. Ezech. 7, 22 et saep.— Adv.: arcā-nō (cf. Charis. pp. 173 and 179 P.), in secret, privately:

    arcano tibi ego hoc dico,

    Plaut. Trin. 2, 4, 117:

    hunc (librum) lege arcano convivis tuis,

    Cic. Att. 16, 3 (cf. Charis. l. c.):

    arcano cum paucis familiaribus suis colloquitur,

    Caes. B. C. 1, 19.—
    * Comp.:

    arcanius judicare aliquid de aliquā re,

    Col. 3, 2 fin.—Sup. not used.
    2.
    Arcānus, a, um, adj. [Arcae], of or pertaining to Arcœ hence, subst.
    A.
    Arcāni, ōrum, m., the inhabitants of Arcœ, Inscr. Orell. 4007.—
    B.
    Arcānum, i, n., a villa of Q. Cicero, in the neighborhood of Arcœ, Cic. Att. 5, 1; id. ad Q. Fr. 3, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Arcani

  • 9 arcanum

    1.
    arcānus, a, um, adj. [v. arceo], orig., shut up, closed; hence, trop.,
    I.
    That keeps a secret, trusty:

    dixisti arcano satis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 155:

    petiit, ut aliquem ex arcanis mitteret,

    Plin. 7, 52, 53, § 178.— Hence, poet., of the night: omina arcanā nocte petita, in silent night, or night that keeps secrets, Ov. H. 9, 40; Stat. S. 1, 3, 71.—
    II.
    Hidden, concealed, secret, private (class., although very rare in Cic.):

    at quīcum joca, seria, ut dicitur, quīcum arcana, quīcum occulta omnia,

    Cic. Fin. 2, 26, 85:

    consilia,

    Liv. 35, 18; so Hor. C. 3, 21, 15:

    secretae et arcanae opes,

    Plin. Pan. 34, 3:

    fontis arcani aqua,

    Tac. A. 2, 54:

    libidines,

    Suet. Tib. 43 al.:

    littera celatos arcana fatebitur ignes,

    Ov. M. 9, 516:

    sensus,

    Verg. A. 4, 422 al. —

    Esp., in the lang. of religion, of things sacred and incommunicable: ARCANA VRBIS PRAESIDIA,

    Inscr. Orell. 2494: audivit arcana verba, quae non licet homini loqui, Vulg. 2 Cor. 12, 4;

    and of secret, mysterious usages: sacra,

    Ov. M. 10, 436:

    arcana cum fiunt sacra,

    Hor. Epod. 5, 52; so Stat. S. 3, 4, 92; Sil. 2, 427; Claud. Rapt. Pros. 3, 402; and by poet. license transf. to the deity presiding over such mysteries:

    qui Cereris sacrum Volgavit arcanae,

    Hor. C. 3, 2, 27.—Hence, subst.: arcānum, i, n., a secret.
    A.
    In gen.:

    nox arcanis fidissima,

    Ov. M. 7, 192:

    arcani Fides prodiga,

    Hor. C. 1, 18, 16:

    si quid umquam arcani sanctive ad silendum in curiā fuerit,

    Liv. 23, 22, 9:

    arcana regum,

    Curt. 4, 6, 5:

    revelare arcana,

    Vulg. Prov. 11, 13:

    denudare arcana amici,

    ib. Eccli. 27, 17.—
    B.
    Spec., a sacred secret, a mystery:

    fatorum arcana,

    Ov. M. 2, 639; so Verg. A. 7, 123:

    Pythagorae arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; cf.:

    Jovis arcana,

    the secret decrees of, id. C. 1, 28, 9:

    deorum arcanum proferre,

    Plin. Pan. 23, 5: arcana quaedam, secret rites (of the diviners), Vulg. Exod. 7, 11:

    violabunt arcanum meum,

    my secret place, sanctuary, Vulg. Ezech. 7, 22 et saep.— Adv.: arcā-nō (cf. Charis. pp. 173 and 179 P.), in secret, privately:

    arcano tibi ego hoc dico,

    Plaut. Trin. 2, 4, 117:

    hunc (librum) lege arcano convivis tuis,

    Cic. Att. 16, 3 (cf. Charis. l. c.):

    arcano cum paucis familiaribus suis colloquitur,

    Caes. B. C. 1, 19.—
    * Comp.:

    arcanius judicare aliquid de aliquā re,

    Col. 3, 2 fin.—Sup. not used.
    2.
    Arcānus, a, um, adj. [Arcae], of or pertaining to Arcœ hence, subst.
    A.
    Arcāni, ōrum, m., the inhabitants of Arcœ, Inscr. Orell. 4007.—
    B.
    Arcānum, i, n., a villa of Q. Cicero, in the neighborhood of Arcœ, Cic. Att. 5, 1; id. ad Q. Fr. 3, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > arcanum

  • 10 Arcanus

    1.
    arcānus, a, um, adj. [v. arceo], orig., shut up, closed; hence, trop.,
    I.
    That keeps a secret, trusty:

    dixisti arcano satis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 155:

    petiit, ut aliquem ex arcanis mitteret,

    Plin. 7, 52, 53, § 178.— Hence, poet., of the night: omina arcanā nocte petita, in silent night, or night that keeps secrets, Ov. H. 9, 40; Stat. S. 1, 3, 71.—
    II.
    Hidden, concealed, secret, private (class., although very rare in Cic.):

    at quīcum joca, seria, ut dicitur, quīcum arcana, quīcum occulta omnia,

    Cic. Fin. 2, 26, 85:

    consilia,

    Liv. 35, 18; so Hor. C. 3, 21, 15:

    secretae et arcanae opes,

    Plin. Pan. 34, 3:

    fontis arcani aqua,

    Tac. A. 2, 54:

    libidines,

    Suet. Tib. 43 al.:

    littera celatos arcana fatebitur ignes,

    Ov. M. 9, 516:

    sensus,

    Verg. A. 4, 422 al. —

    Esp., in the lang. of religion, of things sacred and incommunicable: ARCANA VRBIS PRAESIDIA,

    Inscr. Orell. 2494: audivit arcana verba, quae non licet homini loqui, Vulg. 2 Cor. 12, 4;

    and of secret, mysterious usages: sacra,

    Ov. M. 10, 436:

    arcana cum fiunt sacra,

    Hor. Epod. 5, 52; so Stat. S. 3, 4, 92; Sil. 2, 427; Claud. Rapt. Pros. 3, 402; and by poet. license transf. to the deity presiding over such mysteries:

    qui Cereris sacrum Volgavit arcanae,

    Hor. C. 3, 2, 27.—Hence, subst.: arcānum, i, n., a secret.
    A.
    In gen.:

    nox arcanis fidissima,

    Ov. M. 7, 192:

    arcani Fides prodiga,

    Hor. C. 1, 18, 16:

    si quid umquam arcani sanctive ad silendum in curiā fuerit,

    Liv. 23, 22, 9:

    arcana regum,

    Curt. 4, 6, 5:

    revelare arcana,

    Vulg. Prov. 11, 13:

    denudare arcana amici,

    ib. Eccli. 27, 17.—
    B.
    Spec., a sacred secret, a mystery:

    fatorum arcana,

    Ov. M. 2, 639; so Verg. A. 7, 123:

    Pythagorae arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; cf.:

    Jovis arcana,

    the secret decrees of, id. C. 1, 28, 9:

    deorum arcanum proferre,

    Plin. Pan. 23, 5: arcana quaedam, secret rites (of the diviners), Vulg. Exod. 7, 11:

    violabunt arcanum meum,

    my secret place, sanctuary, Vulg. Ezech. 7, 22 et saep.— Adv.: arcā-nō (cf. Charis. pp. 173 and 179 P.), in secret, privately:

    arcano tibi ego hoc dico,

    Plaut. Trin. 2, 4, 117:

    hunc (librum) lege arcano convivis tuis,

    Cic. Att. 16, 3 (cf. Charis. l. c.):

    arcano cum paucis familiaribus suis colloquitur,

    Caes. B. C. 1, 19.—
    * Comp.:

    arcanius judicare aliquid de aliquā re,

    Col. 3, 2 fin.—Sup. not used.
    2.
    Arcānus, a, um, adj. [Arcae], of or pertaining to Arcœ hence, subst.
    A.
    Arcāni, ōrum, m., the inhabitants of Arcœ, Inscr. Orell. 4007.—
    B.
    Arcānum, i, n., a villa of Q. Cicero, in the neighborhood of Arcœ, Cic. Att. 5, 1; id. ad Q. Fr. 3, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Arcanus

  • 11 arcanus

    1.
    arcānus, a, um, adj. [v. arceo], orig., shut up, closed; hence, trop.,
    I.
    That keeps a secret, trusty:

    dixisti arcano satis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 155:

    petiit, ut aliquem ex arcanis mitteret,

    Plin. 7, 52, 53, § 178.— Hence, poet., of the night: omina arcanā nocte petita, in silent night, or night that keeps secrets, Ov. H. 9, 40; Stat. S. 1, 3, 71.—
    II.
    Hidden, concealed, secret, private (class., although very rare in Cic.):

    at quīcum joca, seria, ut dicitur, quīcum arcana, quīcum occulta omnia,

    Cic. Fin. 2, 26, 85:

    consilia,

    Liv. 35, 18; so Hor. C. 3, 21, 15:

    secretae et arcanae opes,

    Plin. Pan. 34, 3:

    fontis arcani aqua,

    Tac. A. 2, 54:

    libidines,

    Suet. Tib. 43 al.:

    littera celatos arcana fatebitur ignes,

    Ov. M. 9, 516:

    sensus,

    Verg. A. 4, 422 al. —

    Esp., in the lang. of religion, of things sacred and incommunicable: ARCANA VRBIS PRAESIDIA,

    Inscr. Orell. 2494: audivit arcana verba, quae non licet homini loqui, Vulg. 2 Cor. 12, 4;

    and of secret, mysterious usages: sacra,

    Ov. M. 10, 436:

    arcana cum fiunt sacra,

    Hor. Epod. 5, 52; so Stat. S. 3, 4, 92; Sil. 2, 427; Claud. Rapt. Pros. 3, 402; and by poet. license transf. to the deity presiding over such mysteries:

    qui Cereris sacrum Volgavit arcanae,

    Hor. C. 3, 2, 27.—Hence, subst.: arcānum, i, n., a secret.
    A.
    In gen.:

    nox arcanis fidissima,

    Ov. M. 7, 192:

    arcani Fides prodiga,

    Hor. C. 1, 18, 16:

    si quid umquam arcani sanctive ad silendum in curiā fuerit,

    Liv. 23, 22, 9:

    arcana regum,

    Curt. 4, 6, 5:

    revelare arcana,

    Vulg. Prov. 11, 13:

    denudare arcana amici,

    ib. Eccli. 27, 17.—
    B.
    Spec., a sacred secret, a mystery:

    fatorum arcana,

    Ov. M. 2, 639; so Verg. A. 7, 123:

    Pythagorae arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; cf.:

    Jovis arcana,

    the secret decrees of, id. C. 1, 28, 9:

    deorum arcanum proferre,

    Plin. Pan. 23, 5: arcana quaedam, secret rites (of the diviners), Vulg. Exod. 7, 11:

    violabunt arcanum meum,

    my secret place, sanctuary, Vulg. Ezech. 7, 22 et saep.— Adv.: arcā-nō (cf. Charis. pp. 173 and 179 P.), in secret, privately:

    arcano tibi ego hoc dico,

    Plaut. Trin. 2, 4, 117:

    hunc (librum) lege arcano convivis tuis,

    Cic. Att. 16, 3 (cf. Charis. l. c.):

    arcano cum paucis familiaribus suis colloquitur,

    Caes. B. C. 1, 19.—
    * Comp.:

    arcanius judicare aliquid de aliquā re,

    Col. 3, 2 fin.—Sup. not used.
    2.
    Arcānus, a, um, adj. [Arcae], of or pertaining to Arcœ hence, subst.
    A.
    Arcāni, ōrum, m., the inhabitants of Arcœ, Inscr. Orell. 4007.—
    B.
    Arcānum, i, n., a villa of Q. Cicero, in the neighborhood of Arcœ, Cic. Att. 5, 1; id. ad Q. Fr. 3, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > arcanus

  • 12 florentes

    flōrĕo, ŭi, 2, v. n. [flos], to bloom, blossom, flower (class.; esp. freq. in the trop. sense; cf.: floresco, vigeo).
    I.
    Lit.:

    per terras frondent atque omnia florent,

    Lucr. 5, 214: florere omnia, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    haec arbor una (lentiscus) ter floret,

    Cic. Div. 1, 9, 16:

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra?

    id. N. D. 2, 7, 19:

    imputata floret usque vinea,

    Hor. Epod. 16, 44:

    vinea, segetes,

    Ov. F. 5, 263 sq.:

    narcisso floreat alnus,

    Verg. E. 8, 52:

    florentes ferulae,

    id. ib. 10, 25.— Poet.:

    si bene floreat annus,

    Ov. F. 5, 327.—
    B.
    Transf.
    1.
    (Acc. to flos, I. B.) Of wine, to froth:

    si vinum florere incipiet,

    Col. 12, 30, 1:

    vina quoque in magnis operose condita cellis Florent,

    Ov. F. 5, 270.—
    2.
    To get the first downy beard:

    libat florentes haec tibi prima (dies) genas,

    Mart. 3, 6, 4.—
    3.
    To be filled with, to abound with any thing (ante-class. and poet.): mare velis florere videres, Cato ap. Charis. p. 185; cf.:

    mare velivolis florebat puppibus,

    Lucr. 5, 1442; cf.:

    hinc laetas urbes pueris florere videmus,

    id. 1, 255 Lachm.:

    Hybla multis thymis,

    Ov. P. 2, 7, 26:

    jam pridem regio... undat equis floretque viris,

    Val. Fl. 1, 547.—
    4.
    To bloom, i. e. to be bright with varied colors:

    pampineo gravidus autumno Floret ager, of the ripening fruits,

    Verg. G. 2, 6;

    of an army on the march: variis floret via discolor armis,

    Val. Fl. 5, 565; cf.:

    floret cristatus exercitus undique turmis,

    Claud. III. Cons. Hon. 133.—
    5.
    To be bright (cf. P. a. infra):

    lumina floruisse,

    Tert. Apol. 11:

    caelum luminibus floruisset,

    id. adv. Marc. 4, 42.—
    II. A.
    Of persons and animate things.
    (α).
    With abl.:

    in sua patria multis virtutibus ac beneficiis floruit princeps,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    privatis officiis et ingenii laude floruit,

    id. de Or. 3, 2, 7:

    omni genere virtutis,

    id. Brut. 7, 28:

    cum acumine ingenii tum admirabili quodam lepore dicendi,

    id. Ac. 2, 6, 16:

    honoribus et rerum gestarum gloriā,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    gratiā, auctoritate, gloriā,

    id. Fam. 4, 13, 2:

    laudibus,

    id. ib. 9, 14, 2:

    nobilitate discipulorum,

    id. de Or. 3, 35, 141:

    omnibus copiis (Crotoniatae),

    id. Inv. 2, 1, 1:

    tria genera dicendi, quibus quidam floruerunt,

    id. Or. 5, 20.—
    (β).
    With in and abl.:

    in re militari Epaminondas,

    Nep. Epam. 5:

    ille vir, qui in Curia, in Rostris, in re publica floruisset, etc.,

    Cic. Cael. 24, 59:

    in foro,

    id. Ac. 2, 1, 1:

    in sententis senatoriis et in omni actione atque administratione rei publicae,

    id. Fam. 1, 9, 2:

    in senectute,

    id. Lael. 1, 4.—
    (γ).
    Absol.:

    ergo in Graecia musici floruerunt,

    Cic. Tusc. 1, 2, 4; id. Ac. 2, 6, 16; cf.:

    floret Epicurus,

    id. Off. 3, 33, 116:

    qui inter illos florebas,

    id. Quint. 26, 80:

    cum multis simul floruit,

    Quint. 3, 1, 9:

    floruit circa Philippum,

    id. 12, 10. 6:

    circum tribus actis impiger annis Floret equus,

    is in his bloom, prime, Lucr. 5, 884.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things.
    (α).
    With abl.:

    illa vetus (Graecia), quae quondam opibus, imperio, gloria floruit, hoc uno malo concidit,

    Cic. Fl. 7, 16: familia, quae postea viris fortissimis floruit. id. Phil. 9, 2, 4:

    doctissimorum hominum familiaritates, quibus semper domus nostra floruit,

    id. N. D. 1, 3, 6; id. Font. 14, 31:

    meus ad urbem accessus incredibili hominum multitudine et gratulatione florebat,

    id. Sest. 63, 131:

    aliquid floret laudibus,

    Lucr. 5, 1279.—
    (β).
    Absol.:

    quae (magna Graecia) nunc quidem deleta est, tunc florebat,

    Cic. Lael. 4, 13:

    quae familia admodum floruit,

    Suet. Ner. 6:

    quorum auctoritas maxime florebat,

    Cic. Rep. 2, 34:

    gloria generis floret,

    id. Fl. 11, 25:

    verborum vetus interit aetas, Et juvenum ritu florent modo nata vigentque,

    Hor. A. P. 62:

    aetherii dono cessere parentes Aeternum florere genas,

    to shine in perpetual bloom, perpetual youth, Stat. Th. 1, 705.—Hence, flō-rens, entis, P. a.
    A.
    Lit., shining, glistening, glittering, bright ( poet. and in postclass. prose):

    Ennius et Lucretius florere dicunt omne quod nitidum est,

    Serv. Verg. A. 7, 804:

    lucernarum florentia lumina flammis,

    Lucr. 4, 450; so,

    smaragdi arcano igne,

    Stat. Th. 2, 276:

    postes arcano lumine,

    id. ib. 1, 210:

    catervae aere,

    Verg. A. 7, 804:

    exercitus insignibus argenteis et aureis,

    Gell. 5, 5, 2.—
    2.
    Abounding in flowers:

    vertice de summo semper florentis Hymetti,

    Ov. M. 7, 702.— Subst.: florens, ntis, f., a garland:

    do hanc tibi florentem florenti,

    Plaut. Pers. 5, 1, 18 (cf. B. 1. b infra).—
    B.
    Trop. (acc. to II.), flourishing, prosperous, in the prime, in repute, fine, excellent.
    1.
    Of animate things.
    (α).
    With abl.:

    complecti hominem florentem aetate, opibus, honoribus, ingenio, liberis, propinquis, affinibus, amicis,

    Cic. Fam. 2, 13, 2:

    gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    regina Berenice florens aetate formaque,

    Tac. H. 2, 81; cf.:

    ambo florentes aetatibus,

    Verg. E. 7, 4.—
    (β).
    Absol.:

    qui te beatum, qui florentem putas,

    Cic. Par. 2, 18:

    quos ego florentis atque integros sine ferro viceram,

    id. Planc. 35, 86:

    oratores florentes et leviter ornati,

    id. Or. 6, 20:

    florens et illustris adolescens,

    Caes. B. G. 7, 32, 4: exorta semper florentis Homeri species, Enn. ap. Lucr. 1, 124.— Plur. as subst.: flōrentes, um, the prosperous (opp. afflicti), Nep. Att. 11, 4.—
    2.
    Of inanim. and abstr. things.
    (α).
    With abl.:

    florentes viribus anni,

    Sil. 1, 226; so,

    anni vigore,

    Petr. 132:

    animus vino,

    joyous, Gell. 6, 13, 4.—
    (β).
    Absol.:

    (majores nostri) ex minima tenuissimaque re publica maximam et florentissimam nobis reliquerunt,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50; cf.:

    civitas (Ubiorum) ampla atque florens,

    Caes. B. G. 4, 3, 3:

    invidetur praestanti florentique fortunae,

    Cic. de Or. 2, 52, 210:

    florens amicitia (opp. afflicta),

    id. Quint. 30, 93:

    quod eo consilio florentissimis rebus domos suas Helvetii reliquissent, uti, etc.,

    Caes. B. G. 1, 30, 3; cf.:

    neu florentes res suas cum Jugurthae perditis misceret,

    Sall. J. 83, 1:

    florentes Etruscorum opes,

    Liv. 1, 2, 3:

    florentissima Samnitium castra,

    Cic. Div. 1, 33, 72:

    equus florenti aetate,

    Lucr. 5, 1074:

    aevo florente puellae,

    id. 3, 1008; cf.:

    adhuc florente juventa Fervidus,

    Hor. A. P. 115:

    florentissima ejus erat aetas,

    Liv. 30, 12, 17: nostrum opus tibi probari laetor: ex quo anthê ipsa posuisti, quae mihi florentiora sunt visa tuo judicio, Cic. Att. 16, 11, 1; cf.:

    modus nullus est florentior in singulis verbis (quam translatio),

    id. de Or. 3, 41, 166; id. Or. 27, 96:

    oratio florentissima,

    Gell. 15, 28, 5; cf.

    also: florentis facundiae homo,

    id. 19, 9, 2 — Adv.: flōrenter, flourishingly, famously (late Lat.): florentissime docet, i. e. with great repute, celebrity, Hier. Chron. Euseb. an. 358.

    Lewis & Short latin dictionary > florentes

  • 13 floreo

    flōrĕo, ŭi, 2, v. n. [flos], to bloom, blossom, flower (class.; esp. freq. in the trop. sense; cf.: floresco, vigeo).
    I.
    Lit.:

    per terras frondent atque omnia florent,

    Lucr. 5, 214: florere omnia, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    haec arbor una (lentiscus) ter floret,

    Cic. Div. 1, 9, 16:

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra?

    id. N. D. 2, 7, 19:

    imputata floret usque vinea,

    Hor. Epod. 16, 44:

    vinea, segetes,

    Ov. F. 5, 263 sq.:

    narcisso floreat alnus,

    Verg. E. 8, 52:

    florentes ferulae,

    id. ib. 10, 25.— Poet.:

    si bene floreat annus,

    Ov. F. 5, 327.—
    B.
    Transf.
    1.
    (Acc. to flos, I. B.) Of wine, to froth:

    si vinum florere incipiet,

    Col. 12, 30, 1:

    vina quoque in magnis operose condita cellis Florent,

    Ov. F. 5, 270.—
    2.
    To get the first downy beard:

    libat florentes haec tibi prima (dies) genas,

    Mart. 3, 6, 4.—
    3.
    To be filled with, to abound with any thing (ante-class. and poet.): mare velis florere videres, Cato ap. Charis. p. 185; cf.:

    mare velivolis florebat puppibus,

    Lucr. 5, 1442; cf.:

    hinc laetas urbes pueris florere videmus,

    id. 1, 255 Lachm.:

    Hybla multis thymis,

    Ov. P. 2, 7, 26:

    jam pridem regio... undat equis floretque viris,

    Val. Fl. 1, 547.—
    4.
    To bloom, i. e. to be bright with varied colors:

    pampineo gravidus autumno Floret ager, of the ripening fruits,

    Verg. G. 2, 6;

    of an army on the march: variis floret via discolor armis,

    Val. Fl. 5, 565; cf.:

    floret cristatus exercitus undique turmis,

    Claud. III. Cons. Hon. 133.—
    5.
    To be bright (cf. P. a. infra):

    lumina floruisse,

    Tert. Apol. 11:

    caelum luminibus floruisset,

    id. adv. Marc. 4, 42.—
    II. A.
    Of persons and animate things.
    (α).
    With abl.:

    in sua patria multis virtutibus ac beneficiis floruit princeps,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    privatis officiis et ingenii laude floruit,

    id. de Or. 3, 2, 7:

    omni genere virtutis,

    id. Brut. 7, 28:

    cum acumine ingenii tum admirabili quodam lepore dicendi,

    id. Ac. 2, 6, 16:

    honoribus et rerum gestarum gloriā,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    gratiā, auctoritate, gloriā,

    id. Fam. 4, 13, 2:

    laudibus,

    id. ib. 9, 14, 2:

    nobilitate discipulorum,

    id. de Or. 3, 35, 141:

    omnibus copiis (Crotoniatae),

    id. Inv. 2, 1, 1:

    tria genera dicendi, quibus quidam floruerunt,

    id. Or. 5, 20.—
    (β).
    With in and abl.:

    in re militari Epaminondas,

    Nep. Epam. 5:

    ille vir, qui in Curia, in Rostris, in re publica floruisset, etc.,

    Cic. Cael. 24, 59:

    in foro,

    id. Ac. 2, 1, 1:

    in sententis senatoriis et in omni actione atque administratione rei publicae,

    id. Fam. 1, 9, 2:

    in senectute,

    id. Lael. 1, 4.—
    (γ).
    Absol.:

    ergo in Graecia musici floruerunt,

    Cic. Tusc. 1, 2, 4; id. Ac. 2, 6, 16; cf.:

    floret Epicurus,

    id. Off. 3, 33, 116:

    qui inter illos florebas,

    id. Quint. 26, 80:

    cum multis simul floruit,

    Quint. 3, 1, 9:

    floruit circa Philippum,

    id. 12, 10. 6:

    circum tribus actis impiger annis Floret equus,

    is in his bloom, prime, Lucr. 5, 884.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things.
    (α).
    With abl.:

    illa vetus (Graecia), quae quondam opibus, imperio, gloria floruit, hoc uno malo concidit,

    Cic. Fl. 7, 16: familia, quae postea viris fortissimis floruit. id. Phil. 9, 2, 4:

    doctissimorum hominum familiaritates, quibus semper domus nostra floruit,

    id. N. D. 1, 3, 6; id. Font. 14, 31:

    meus ad urbem accessus incredibili hominum multitudine et gratulatione florebat,

    id. Sest. 63, 131:

    aliquid floret laudibus,

    Lucr. 5, 1279.—
    (β).
    Absol.:

    quae (magna Graecia) nunc quidem deleta est, tunc florebat,

    Cic. Lael. 4, 13:

    quae familia admodum floruit,

    Suet. Ner. 6:

    quorum auctoritas maxime florebat,

    Cic. Rep. 2, 34:

    gloria generis floret,

    id. Fl. 11, 25:

    verborum vetus interit aetas, Et juvenum ritu florent modo nata vigentque,

    Hor. A. P. 62:

    aetherii dono cessere parentes Aeternum florere genas,

    to shine in perpetual bloom, perpetual youth, Stat. Th. 1, 705.—Hence, flō-rens, entis, P. a.
    A.
    Lit., shining, glistening, glittering, bright ( poet. and in postclass. prose):

    Ennius et Lucretius florere dicunt omne quod nitidum est,

    Serv. Verg. A. 7, 804:

    lucernarum florentia lumina flammis,

    Lucr. 4, 450; so,

    smaragdi arcano igne,

    Stat. Th. 2, 276:

    postes arcano lumine,

    id. ib. 1, 210:

    catervae aere,

    Verg. A. 7, 804:

    exercitus insignibus argenteis et aureis,

    Gell. 5, 5, 2.—
    2.
    Abounding in flowers:

    vertice de summo semper florentis Hymetti,

    Ov. M. 7, 702.— Subst.: florens, ntis, f., a garland:

    do hanc tibi florentem florenti,

    Plaut. Pers. 5, 1, 18 (cf. B. 1. b infra).—
    B.
    Trop. (acc. to II.), flourishing, prosperous, in the prime, in repute, fine, excellent.
    1.
    Of animate things.
    (α).
    With abl.:

    complecti hominem florentem aetate, opibus, honoribus, ingenio, liberis, propinquis, affinibus, amicis,

    Cic. Fam. 2, 13, 2:

    gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    regina Berenice florens aetate formaque,

    Tac. H. 2, 81; cf.:

    ambo florentes aetatibus,

    Verg. E. 7, 4.—
    (β).
    Absol.:

    qui te beatum, qui florentem putas,

    Cic. Par. 2, 18:

    quos ego florentis atque integros sine ferro viceram,

    id. Planc. 35, 86:

    oratores florentes et leviter ornati,

    id. Or. 6, 20:

    florens et illustris adolescens,

    Caes. B. G. 7, 32, 4: exorta semper florentis Homeri species, Enn. ap. Lucr. 1, 124.— Plur. as subst.: flōrentes, um, the prosperous (opp. afflicti), Nep. Att. 11, 4.—
    2.
    Of inanim. and abstr. things.
    (α).
    With abl.:

    florentes viribus anni,

    Sil. 1, 226; so,

    anni vigore,

    Petr. 132:

    animus vino,

    joyous, Gell. 6, 13, 4.—
    (β).
    Absol.:

    (majores nostri) ex minima tenuissimaque re publica maximam et florentissimam nobis reliquerunt,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50; cf.:

    civitas (Ubiorum) ampla atque florens,

    Caes. B. G. 4, 3, 3:

    invidetur praestanti florentique fortunae,

    Cic. de Or. 2, 52, 210:

    florens amicitia (opp. afflicta),

    id. Quint. 30, 93:

    quod eo consilio florentissimis rebus domos suas Helvetii reliquissent, uti, etc.,

    Caes. B. G. 1, 30, 3; cf.:

    neu florentes res suas cum Jugurthae perditis misceret,

    Sall. J. 83, 1:

    florentes Etruscorum opes,

    Liv. 1, 2, 3:

    florentissima Samnitium castra,

    Cic. Div. 1, 33, 72:

    equus florenti aetate,

    Lucr. 5, 1074:

    aevo florente puellae,

    id. 3, 1008; cf.:

    adhuc florente juventa Fervidus,

    Hor. A. P. 115:

    florentissima ejus erat aetas,

    Liv. 30, 12, 17: nostrum opus tibi probari laetor: ex quo anthê ipsa posuisti, quae mihi florentiora sunt visa tuo judicio, Cic. Att. 16, 11, 1; cf.:

    modus nullus est florentior in singulis verbis (quam translatio),

    id. de Or. 3, 41, 166; id. Or. 27, 96:

    oratio florentissima,

    Gell. 15, 28, 5; cf.

    also: florentis facundiae homo,

    id. 19, 9, 2 — Adv.: flōrenter, flourishingly, famously (late Lat.): florentissime docet, i. e. with great repute, celebrity, Hier. Chron. Euseb. an. 358.

    Lewis & Short latin dictionary > floreo

  • 14 lorum

    lōrum, i ( lōrus, i, m., Petr. 57, 8; App. M. 3, p. 135, 13; Schol. ap. Juv. 6, 480), n. [for vlorum, from a ground-form vlārom; Gr. eulêra, reins; root perh. val-; cf. volvo], a thong.
    I.
    Lit.:

    vincire vis? en ostendo manus: tu habes lora,

    Plaut. Ep. 5, 2, 18: vis subigit verum fateri;

    ita lora laedunt brachia,

    id. Truc. 4, 3, 9; Liv. 9, 10:

    celsa lorum cervice ferentem,

    a leash, Grat. Cyn. 213; Plin. 8, 40, 61, § 147:

    sella loris intenta,

    Quint. 6, 3, 25:

    arcano sacra ferens nutantia loro,

    Juv. 2, 125.—
    B.
    In gen., leather:

    signum de paupere loro,

    Juv. 5, 165.—
    II.
    Transf., plur.: lōra, the reins of a bridle:

    loris ducere equos,

    Liv. 35, 34:

    lora dare,

    to give the reins to the horses, slacken the reins, Verg. G. 3, 107:

    lora tende,

    draw the reins tight, Ov. Am. 3, 2, 72:

    fortius uti loris,

    id. M. 2, 127:

    lora remisit,

    id. ib. 2, 200:

    Automedon lora tenebat,

    Juv. 1, 61.—
    B.
    A whip, lash, scourge:

    quin loris caedite, si lubet,

    Plaut. Merc. 5, 4, 42; id. Ps. 1, 2, 12:

    loris uri,

    Hor. Ep. 1, 16, 47:

    loris caedere aliquem,

    Cic. Phil. 8, 8; Quint. 5, 10, 88:

    loris rumpere aliquem,

    Dig. 47, 10, 15; Juv. 6, 414.—
    C.
    The girdle of Venus:

    dixit et arcano percussit pectora loro,

    Mart. 6, 21, 9.—
    D.
    The leathern bulla, worn by children of the poorer class, Juv. 5, 165; v. bulla.—
    E.
    = membrum virile, Petr. 13; Mart. 7, 58, 3; 10, 55, 5.—
    F.
    A slender vinebranch, Plin. 14, 1, 3, § 11.—
    G.
    Lorum vomitorium, a thong thrust into the throat to produce vomiting, Scrib. Comp. 180.

    Lewis & Short latin dictionary > lorum

  • 15 lorus

    lōrum, i ( lōrus, i, m., Petr. 57, 8; App. M. 3, p. 135, 13; Schol. ap. Juv. 6, 480), n. [for vlorum, from a ground-form vlārom; Gr. eulêra, reins; root perh. val-; cf. volvo], a thong.
    I.
    Lit.:

    vincire vis? en ostendo manus: tu habes lora,

    Plaut. Ep. 5, 2, 18: vis subigit verum fateri;

    ita lora laedunt brachia,

    id. Truc. 4, 3, 9; Liv. 9, 10:

    celsa lorum cervice ferentem,

    a leash, Grat. Cyn. 213; Plin. 8, 40, 61, § 147:

    sella loris intenta,

    Quint. 6, 3, 25:

    arcano sacra ferens nutantia loro,

    Juv. 2, 125.—
    B.
    In gen., leather:

    signum de paupere loro,

    Juv. 5, 165.—
    II.
    Transf., plur.: lōra, the reins of a bridle:

    loris ducere equos,

    Liv. 35, 34:

    lora dare,

    to give the reins to the horses, slacken the reins, Verg. G. 3, 107:

    lora tende,

    draw the reins tight, Ov. Am. 3, 2, 72:

    fortius uti loris,

    id. M. 2, 127:

    lora remisit,

    id. ib. 2, 200:

    Automedon lora tenebat,

    Juv. 1, 61.—
    B.
    A whip, lash, scourge:

    quin loris caedite, si lubet,

    Plaut. Merc. 5, 4, 42; id. Ps. 1, 2, 12:

    loris uri,

    Hor. Ep. 1, 16, 47:

    loris caedere aliquem,

    Cic. Phil. 8, 8; Quint. 5, 10, 88:

    loris rumpere aliquem,

    Dig. 47, 10, 15; Juv. 6, 414.—
    C.
    The girdle of Venus:

    dixit et arcano percussit pectora loro,

    Mart. 6, 21, 9.—
    D.
    The leathern bulla, worn by children of the poorer class, Juv. 5, 165; v. bulla.—
    E.
    = membrum virile, Petr. 13; Mart. 7, 58, 3; 10, 55, 5.—
    F.
    A slender vinebranch, Plin. 14, 1, 3, § 11.—
    G.
    Lorum vomitorium, a thong thrust into the throat to produce vomiting, Scrib. Comp. 180.

    Lewis & Short latin dictionary > lorus

  • 16 opperior (oper-)

        opperior (oper-) pertus, īrī, dep.    [ob+1 PAR-], to wait, attend: in Arcano dum ista cognosco: unam horam ne oppertus sies, wait a whole hour, T.: simul opperiens, ut copiae traicerentur, L.—To wait for, await, expect, attend: virum interea opperibor, T.: (te) tardum, H.: fortunam, S.: hostem, V.: tempora sua, L.

    Latin-English dictionary > opperior (oper-)

  • 17 occulto

    occulto agg.
    1 ( nascosto) hidden, concealed: amore occulto, hidden love; pensiero occulto, concealed thought; esercitare un potere occulto, to exercise occult power; possedere doti occulte, to possess occult powers // (comm.) socio occulto, sleeping (o silent o dormant) partner // (dir.) vizio occulto, hidden defect (o default o fault)
    2 ( magico) occult: scienze occulte, occult sciences
    s.m. occultism: i misteri, il mondo dell'occulto, the mysteries, the world of occultism.
    * * *
    [ok'kulto] occulto (-a)
    1. agg
    (segreto) hidden, secret, concealed, (arcano) occult

    le scienze occultethe occult sg, the occult sciences

    2. sm
    * * *
    [ok'kulto] 1.
    1) [scienze, forze] occult; [ potere] mystic
    2) (segreto) [pensieri, ragioni, fondi] secret
    2.
    sostantivo maschile
    * * *
    occulto
    /ok'kulto/
     1 [scienze, forze] occult; [ potere] mystic
     2 (segreto) [pensieri, ragioni, fondi] secret
      l'occulto the occult.

    Dizionario Italiano-Inglese > occulto

  • 18 occulto

    [ok'kulto] occulto (-a)
    1. agg
    (segreto) hidden, secret, concealed, (arcano) occult

    le scienze occultethe occult sg, the occult sciences

    2. sm

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > occulto

  • 19 hilaris

    hĭlăris, e, and hĭlărus, a, um, adj., = hilaros [cf. Sanscr. hlād, rejoice; Gr. chlaros; Engl. glad], cheerful, of good cheer, lively, gay, blithe, merry, jocund, jovial.—Adj. (class.; syn. laetus).
    (α).
    Form hilaris:

    oderunt hilarem tristes tristemque jocosi,

    Hor. Ep. 1, 18, 89; cf.:

    hoc (vultu) tristes, hoc hilares sumus,

    Quint. 11, 3, 72:

    si tristia dicamus hilares,

    id. ib. 67:

    esse vultu hilari atque laeto,

    Cic. Tusc. 1, 42, 100:

    hilari animo esse,

    id. Q. Fr. 2, 13, 1; cf.:

    aliquem hilari ingenio et lepide accipere,

    Plaut. Most. 1, 4, 6:

    ut hunc festum diem Habeamus hilarem,

    id. Poen. 5, 6, 30:

    hilarem hunc sumamus diem,

    Ter. Eun. 4, 5, 5:

    laetum hilaremque diem sentire,

    Juv. 15, 41:

    hilaris fluit (vox),

    Quint. 11, 3, 63:

    oratio (opp. tristis),

    id. 8, 3, 49:

    causae (opp. tristes),

    id. 11, 3, 151:

    adulescentia,

    id. 8, 6, 27:

    id quod dicitur aut est lascivum et hilare aut contumeliosum.... In convictibus lasciva humilibus hilaria omnibus convenient,

    id. 6, 3, 27:

    infernis hilares sine regibus umbrae,

    Juv. 13, 52.—
    (β).
    Form hilarus:

    tristis sit (servus frugi), si eri sint tristes: hilarus sit, si gaudeant,

    Plaut. Am. 3, 3, 6; cf.:

    credam istuc, si esse te hilarum videro,

    id. As. 5, 1, 10:

    unde ego omnes hilaros, lubentes, laetificantes faciam ut fiant,

    id. Pers. 5, 1, 8:

    fac te hilarum,

    cheer up, Ter. Ad. 4, 7, 38; 5, 3, 56:

    hunc (librum) lege arcano convivis tuis, sed, si me amas hilaris et bene acceptis,

    Cic. Att. 16, 3, 1:

    hilara vita,

    id. Fin. 5, 30, 92:

    hilaro vultu,

    id. Clu. 26, 72; Plin. 7, 19, 18, § 79: fronte hilaro, corde tristi, Caecil. ap. Gell. 15, 9, 1:

    hilara sane Saturnalia,

    Cic. Att. 5, 20, 5; Lucr. 2, 1121.—
    b.
    Comp.:

    fac nos hilaros hilariores opera atque adventu tuo,

    Plaut. Stich. 5, 4, 56:

    tu quidem pol et multo hilarior,

    Ter. Eun. 4, 5, 5:

    hilarioribus oculis quam solitus eras, intuens,

    Cic. Pis. 5, 11:

    attulit a te litteras hilariores,

    id. Att. 7, 25:

    hilarior protinus renidet oratio,

    Quint. 12, 10, 28:

    cutem in facie corrigit coloremque hilariorem facit,

    brighter, fresher, Plin. 23, 8, 75, § 144; cf. id. 36, 7, 11, § 55; 16, 10, 19, § 48.—
    c.
    Sup.:

    homo lepidissime atque hilarissime!

    Plaut. Men. 1, 2, 40:

    conviva,

    id. Mil. 3, 1, 72.—
    II.
    Subst.: hĭlărĭa, ōrum, n., the joyous festival celebrated in honor of Cybele at the vernal equinox, Macr. S. 1, 21:

    hilaribus,

    Vop. Aurel. 1:

    hilariis,

    Lampr. Alex. Sev. 37.— Adv.: hĭlăre (class.), and hĭlărĭter (late Lat.), cheerfully, gayly, joyfully, merrily:

    dicimus aliquem hilare vivere, etc.,

    Cic. Fin. 5, 30, 92; cf.:

    res tristes remisse, severas hilare tractare,

    id. de Or. 3, 8, 30; so,

    hilare,

    id. ib. 2, 71, 290; Afran. ap. Non. 514, 2; Tac. A. 11, 3; Suet. Ner. 34; Gell. 18, 2, 1:

    deinde modo acriter, tum clementer, maeste, hilare in omnes partes commutabimus,

    Auct. Her. 3, 14, 24; 4, 55, 68: hilariter, Aug. Civ. Dei, 5, 26; Vulg. Sap. 6, 17; cf. Neue, Formenl. 2, 660.— Comp.:

    si hilarius locuti sunt (opp. in luctu esse),

    Cic. Tusc. 3, 27, 64; Suet. Calig. 18.

    Lewis & Short latin dictionary > hilaris

  • 20 ignis

    ignis, is (abl. usu. igni; poet. and postAug. igne; so Plin. ap. Charis. p. 98 P.; Charis. p. 33 P.; Prisc. p. 766 P.; and always in Mart., e. g. 1, 21, 5; 4, 57, 6; cf. Neue, Formenl. 1, 223 sq.;

    scanned ignis,

    Verg. E. 3, 66; id. G. 3, 566; Ov. H. 16, 230; Lucr. 1, 663; 853;

    but ignīs,

    Hor. C. 1, 15, 36), m. [Sanscr. agnis, fire; Lith. ugn-is; Slav. ogný; Gr. aiglê, aglaos], fire (com mon in sing. and plur.; cf. flamma, incendium).
    I.
    Lit.:

    lapidum conflictu atque tritu elici ignem videmus,

    Cic. N. D. 2, 9, 25:

    admoto igni ignem concipere,

    id. de Or. 2, 45, 190:

    pati ab igne ignem capere, si qui velit,

    id. Off. 1, 16, 52; cf.:

    datur ignis, tametsi ab inimico petas,

    Plaut. Trin. 3, 2, 53:

    ignis periculum,

    id. Leg. 2, 23, 58; plur. = sing.:

    subditis ignibus aquae fervescunt,

    id. N. D. 2, 10, 27:

    cum omnes naturae numini divino, caelum, ignes, terrae, maria parerent,

    id. ib. 1, 9, 22:

    hisce animus datus est ex illis sempiternis ignibus, quae sidera et stellas vocatis,

    id. Rep. 6, 15:

    ut fumo atque ignibus significabatur,

    Caes. B. G. 2, 7 fin.:

    quod pluribus simul locis ignes coörti essent,

    Liv. 26, 27, 5:

    ignibus armata multitudo, facibusque ardentibus collucens,

    id. 4, 33, 2:

    ignes fieri prohibuit,

    Caes. B. C. 3, 30, 5:

    ignem accendere,

    Verg. A. 5, 4:

    ignem circum subicere,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69:

    ignem operibus inferre,

    Caes. B. C. 2, 14, 1:

    ignem comprehendere,

    id. B. G. 5, 43, 2:

    igni cremari,

    id. ib. 1, 4, 1:

    urbi ferro ignique minitari,

    Cic. Phil. 11, 14 fin.:

    ignis in aquam conjectus,

    id. Rosc. Com. 6, 17 et saep.:

    quodsi incuria insulariorum ignis evaserit (opp. incendium inferre),

    Paul. Sent. 5, 3, 6.— Poet.:

    fulsere ignes et conscius aether,

    lightnings, Verg. A. 4, 167; cf.: Diespiter Igni corusco nubila [p. 881] dividens, Hor. C. 1, 34, 6:

    caelum abscondere tenebrae nube una subitusque antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19; 13, 226:

    micat inter omnes Julium sidus, velut inter ignes luna minores,

    i. e. stars, id. ib. 1, 12, 47:

    et jam per moenia clarior ignis Auditur,

    the crackling of fire, Verg. A. 2, 705:

    Eumenidum ignis,

    torches, Juv. 14, 285.—
    2.
    In partic.
    a.
    Sacer ignis, a disease, St. Anthony's fire, erysipelas, Cels. 5, 28, 4; Verg. G. 3, 566; Col. 7, 5, 16.—
    b.
    Aqua et ignis, to signify the most important necessaries of life; v. aqua.—
    B.
    Transf., brightness, splendor, brilliancy, lustre, glow, redness (mostly poet.):

    fronte curvatos imitatus ignes lunae,

    Hor. C. 4, 2, 57; cf.:

    jam clarus occultum Andromedae pater Ostendit ignem,

    id. ib. 3, 29, 17; so of the brightness of the stars, Ov. M. 4, 81; 11, 452; 15, 665;

    of the sun,

    id. ib. 1, 778; 4, 194; 7, 193;

    of Aurora,

    id. ib. 4, 629:

    arcano florentes igne smaragdi,

    Stat. Th. 2, 276; cf. Mart. 14, 109; and:

    acies stupet igne metalli,

    Claud. VI. Cons. Hon. 51:

    cum ignis oculorum cum eo igne qui est ob os offusus,

    redness, blush, Cic. Univ. 14; Stat. Ach. 1, 516.—
    2.
    Firewood, fuel:

    caulis miseris atque ignis emendus,

    Juv. 1, 134.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Mostly poet.) The fire or glow of passion, in a good or bad sense; of anger, rage, fury:

    exarsere ignes animo,

    Verg. A. 2, 575:

    saevos irarum concipit ignes,

    Val. Fl. 1, 748; most freq. of the flame of love, love:

    cum odium non restingueritis, huic ordini ignem novum subici non sivistis,

    Cic. Rab. Post. 6, 13:

    laurigerosque ignes, si quando avidissimus hauri,

    raving, inspiration, Stat. Ach. 1, 509:

    quae simul aethereos animo conceperat ignes, ore dabat pleno carmina vera dei,

    Ov. F. 1, 473:

    (Dido) caeco carpitur igni,

    the secret fire of love, Verg. A. 4, 2; so in sing., Ov. M. 3, 490; 4, 64; 195; 675 et saep.; in plur., Hor. C. 1, 13, 8; 1, 27, 16; 3, 7, 11; Ov. M. 2, 410; 6, 492 et saep.; cf.:

    socii ignes,

    i. e. nuptials, Ov. M. 9, 796.—
    2.
    Transf., like amores, a beloved object, a flame (only poet.):

    at mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas,

    Verg. E. 3, 66; Hor. Epod. 14, 13.—
    B.
    Figuratively of that which brings destruction, fire, flame:

    quem ille obrutum ignem (i. e. bellum) reliquerit,

    Liv. 10, 24, 13:

    ne parvus hic ignis (i. e. Hannibal) incendium ingens exsuscitet,

    id. 21, 3, 6; cf.:

    et Syphacem et Carthaginienses, nisi orientem illum ignem oppressissent, ingenti mox incendio arsuros,

    i. e. Masinissa, id. 29, 31, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > ignis

См. также в других словарях:

  • Arcāno — Arcāno, Johann Mauro d A., genannt il Mauro, italienischer Possendichter, um 1530 Secretär des Cardinals Alex. Cäsarini; schr. bes. Satyren gegen Peter Aretino …   Pierer's Universal-Lexikon

  • arcano — [dal lat. arcanus nascosto, che nasconde ]. ■ agg. [che non si conosce o non si comprende: parole a. ] ▶◀ cabalistico, criptico, enigmatico, ermetico, impenetrabile, imperscrutabile, incomprensibile, indecifrabile, inesplicabile, misterioso,… …   Enciclopedia Italiana

  • arcano — s. m. 1. Mistério, segredo. 2. Altos juízos. 3. Remédio secreto. • adj. 4. Misterioso, secreto …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • arcano — sustantivo masculino 1. Cosa que no debe o puede decirse, por ser secreta o difícil de explicar: Los arcanos de una secta religiosa sólo son conocidos por los iniciados …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • arcano — arcano, na (Del lat. arcānus). 1. adj. Dicho especialmente de las cosas: Secretas, recónditas, reservadas. 2. m. Secreto muy reservado y de importancia. 3. Misterio, cosa oculta y muy difícil de conocer …   Diccionario de la lengua española

  • arcano — (Del lat. arcanus, secreto.) ► adjetivo 1 Que es secreto o recóndito. ► sustantivo masculino 2 Cosa o asunto que no se puede conocer, comprender o explicar: ■ sus intenciones se fueron convirtiendo en un arcano indescifrable. SINÓNIMO misterio 3… …   Enciclopedia Universal

  • arcano — ar·cà·no agg., s.m. CO 1. agg., misterioso, occulto: parole arcane, significato arcano Sinonimi: ambiguo, cabalistico, enigmatico, imperscrutabile, nascosto, occulto, 1segreto. Contrari: chiaro, evidente. 2. s.m., mistero, segreto: ecco svelato l …   Dizionario italiano

  • arcano — {{#}}{{LM A03223}}{{〓}} {{SynA03297}} {{[}}arcano{{]}} ‹ar·ca·no› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Secreto reservado o misterio difícil de conocer: • Solo el sumo sacerdote conocía los arcanos de la secta.{{○}} {{<}}2{{>}} {{\}}LOCUCIONES:{{/}} ►… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • arcano — sustantivo masculino secreto, misterio, puridad. arcano, na adjetivo secreto*, misterioso, oculto. * * * Sinónimos: ■ misterio, enigma …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • Arcano — nf craie rouge Occitan …   Glossaire des noms topographiques en France

  • arcano — {{hw}}{{arcano}}{{/hw}}A agg. Misterioso, nascosto, segreto. B s. m. Mistero …   Enciclopedia di italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»