не+е+наша

Горæты иу цыдæр итайлаг уыдис, йæ ном Андрей: фæлæ итайлаг æцæг итайлаг уыдис. – Был в нашем городе такой итальянец, звали его Андрей: но итальянец он был настоящий. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Алы адæмтæ сæрыстырæй фæдзурынц, сæ национ гений йæхи уæлдай æрттивгæдæр æмæ æххæстдæрæй цы адæймæгты фæлгонцы равдисы, уыдоны нæмттæ. Англисаг зæгъы – Шекспир. Шотландиаг зæгъы – Бернс. Немыцаг зæгъы – Гете. Итайлаг зæгъы – Данте. Уырыссаг зæгъы – Пушкин. Мах, ирæттæ, зæгъæм – Къоста, æмæ нæ риутæ байдзаг вæййынц сæрыстырдзинад æмæ цырен уарзтæй. – Народы с гордостыо произносят имена людей, в которых с наибольшей полнотой и блеском раскрылся их национальный гений. Англичанин говорит – Шекспир. Шотландец говорит – Бернс. Немец говорит – Гете. Итальянец говорит – Данте. Русский говорит – Пушкин. Мы, осетины, говорим – Коста, и душа наша наполняется гордостью и трепетной любовью. (Абайты Васо)

Æмæ ныр фæтыхсти æвиппайды фæзынæг мынчын æнкъарæнæй. – И она разнервничалась от внезапно проявившейся сентиментальности. (Малиты В., Сурмейы хæдзар)

Рацæй-рабон æмæ йæ фыды кæстæр æфсымæр Сашæ ныртæккæ Ногиры нал, фæлæ горæты цæры. — Прошло некоторое время и младший брат его отца – Саша – живет теперь не в Ногире, а в городе. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Рацæй-рабон, æмæ та нæ цин фæдзæгъæл. – Через некоторое время выяснилось, что наша радость оказалась напрасной. (Хъодзаты Æ.)

Ныр та уымæ гæсгæ не хæс у <...> ирон адæмы национ-культурон традицитæ бахъахъхъæныны хъуыдаджы ирон скъола куыд сахадыдта, уый раиртасын. – Поэтому сейчас наша задача – исследовать как осетинская школа поспособствовала сохранению национально-культурных традиций осетинского народа. (Бзарты Руслан, «Мах дуг»)

Фадеевы ныхæстæ исты куы сахадыдтаиккой, уæд та фæстæдæр, 50-æм азты, хахуырты азар нæ басыгътаид нæ хуыздæр фысджыты. – Если бы слова Фадеева оказали бы какое-нибудь воздействие, то тогда позже, в 50-е годы, кошмар наговоров не погубил бы наших лучших писателей. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2007, №10)

Мæнæн та мæ тыхстаг – кæдмæ уыдзæн ахæм уавæры не ’взаг, нæ дзырдаивад? – Предмет же моего беспокойства – до каких пор в таком положении будет находиться наш язык, наша словесность? («Мах дуг», 2008, №11)

Уæвгæ уый тыхстаг нæ уыди: нырма разæй æнæхъæн æхсæв. – Но тут я мог не волноваться: для ее уяснения впереди была целая ночь. (Ж.-П. Сартр, Стена. Тæлмацгæнæг – Хъодзаты Æ.)

Сæрды тæвды хæххон лæгæн быдыры рувгæйæ тыхстагдæр уыди нуазыны дон. – В летнюю жару, во время прополки самым большим предметом беспокойства для горца была питьевая вода. (Айларты И., Æвзонджы бонты мысинæгтæ)

Ацы уацы тыххæй афтæ биноныгæй уымæн дзурын, æмæ мæ фæнды, цæмæй йæм сæ хъус æрдарой нæ хицауад, нæ интеллигенци, нæ адæм иууылдæр æмæ хъуыддагæй исты саразынмæ бавналой. – Об этой статье я так обстоятельно для того говорю, чтобы на нее обратили внимание наше правительство, наша интеллегенция, весь наш народ и на практике что-нибудь сделали. (Хъодзаты Æ., Вилены мысгæйæ)

Ирон фыссынад куы фæзынд, ууыл 200 азмæ æввахс цæуы, фæлæ абоны хуызæн тæссаг уавæры никуыма уыди нæ чиныг, не ’взаг. – Осетинская письменность появилась почти 200 лет тому назад, но никода за это время наша книга, наш язык не были в таком опасном положении как сейчас. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)