всё+быть+может,

...æвæццæгæн, мæ сæрыхицау дзæнæтмæ куыддæртæй баирвæзти, фæцæйхаутæйæ-иу, чи зоны, фæндаггæрон къудзитæм фæлæбурдта, афтæмæй йе ’нусон бынатыл сæмбæлди. – …видно, сам доковылял до рая муж мой, спотыкаясь, быть может, цеплялся за придорожные кусты, вот так он нашел вечный покой. («Мах дуг», 1997 аз, №5)

– Уæууа, цæмæн ныззыввытт ластай замманайы къухфыст? Чи зоны, дзы исты рауадаид, – бахъынцъым кодта режиссер. – Ой-ой, зачем ты вышвырнул эту замечатльную рукопись (пьесу)? Может из нее бы что-нибудь вышло, – посетовал режиссер. (Гæлуаты А., Худæг æмæ Дудæг)

Max нæ хъæуы æгъдæуттæ идеализаци кæнын. – Нам не следует идеализировать обычаи. (Джыккайты Ш. «Мах дуг», 2004, №4–5)

Се ’ппæтæн дæр сæ быцæуы сæр уыди хуыцауы уавæрыл æмæ йын цыт куыд дæттын хъæуы, ууыл. – Все спорили о сущности бога и о том, как нужно почитать его. (Л. Толстой, Суратская кофейня. Тæлмацгæнæг – Æмбалты Ц.)

Чи зоны, бафæрсай: уæдæ цы хъæуы æцæг фыссæджы? Мæ дзуапп: СÆРИБАР! – Может быть, ты спросишь: что же нужно настоящему писателю? Мой ответ: СВОБОДА! (Хъодзаты Æ., «Мах дуг»)

Max нæхимæ рацыдыстæм, фæндагыл æз мæ лымæнæн загътон, зæгъгæ, æмдзæхгæр нывтыл карст сылгоймагæй хи дæрдты ласын хъæуы. – Мы пошли домой, по дороге я сказал моему другу, что от женщины прямых линий следует держаться подальше. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Чи зоны, чиныгкæсæгмæ уый фæкæсдзæнис æнахуыргомау, æрымысæгау, фæлæ уæ бауырнæд, мысгæ йæ не ’рчындæуыди, куыддæрты йæхи 'гъдауæй афтæ рауади, æмæ йыл æндæр ном сæвæрæн ницы амалæй уыдис. – Может быть, читателю оно покажется несколько странным и выисканным, но можно уверить, что его никак не искали, а что сами собою случились такие обстоятельства, что никак нельзя было дать другого имени, и это произошло именно вот как. (Н. Гоголь, Шинель)

Æххæст ма Хъуыдæберды куы фенин, кæдæппын дзы исты æрæвзæрид. – Заодно бы увидеть Кудаберда – авось из этого что-нибудь выйдет. (Хъороты Д., Æз нæ уыдтæн, гæды уыди)

Æвæццæгæн æмæ, йæ ныхыфыст уый амыдта, æмæ Францы фæндæгтыл нæ, фæлæ уырыссаг аргъуаны къæсæрыл ссара йæ царды фæстаг бон, зæдтæ æмæ дауджыты сурæтты фарсмæ – мæнæ хуыцауагурджытæ табу кæнынмæ кæмæн фæцæуынц, бæстæты сæрты ахизгæйæ, уыдоны. Табугæнджыты ’хсæн та, æвæццæгæн æмæ, парижаг цæугæцардгæнæджы хуызæттæ дæр фæвæййы. – Так, вероятно, и суждено ему было окончить свои дни не на дорогах Франции, а в непосредственном соседстве с русской церковью, рядом с изображениями святых и угодников – тех самых, на поклонение которым когда-то ходили наши странники, иногда, может быть, и такие, как мой парижский кочевник. (Гæздæнты Г., Из блокнота. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)