в+городе

Горæты иу цыдæр итайлаг уыдис, йæ ном Андрей: фæлæ итайлаг æцæг итайлаг уыдис. – Был в нашем городе такой итальянец, звали его Андрей: но итальянец он был настоящий. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Алы адæмтæ сæрыстырæй фæдзурынц, сæ национ гений йæхи уæлдай æрттивгæдæр æмæ æххæстдæрæй цы адæймæгты фæлгонцы равдисы, уыдоны нæмттæ. Англисаг зæгъы – Шекспир. Шотландиаг зæгъы – Бернс. Немыцаг зæгъы – Гете. Итайлаг зæгъы – Данте. Уырыссаг зæгъы – Пушкин. Мах, ирæттæ, зæгъæм – Къоста, æмæ нæ риутæ байдзаг вæййынц сæрыстырдзинад æмæ цырен уарзтæй. – Народы с гордостыо произносят имена людей, в которых с наибольшей полнотой и блеском раскрылся их национальный гений. Англичанин говорит – Шекспир. Шотландец говорит – Бернс. Немец говорит – Гете. Итальянец говорит – Данте. Русский говорит – Пушкин. Мы, осетины, говорим – Коста, и душа наша наполняется гордостью и трепетной любовью. (Абайты Васо)

Дыууæ лæппын хæфсы ссæст хæмпæлмæ сбырыдысты æмæ ныхас кæнынц. – Два лягушонка взобрались на примятый бурьян и стали беседовать. (Брытъиаты Е., Цад)

Иу индиаг сахар Сураты уыди кофецымæн. Уырдæм алы бæстæтæй æмбырд кодтой бæлццæттæ æмæ-иу арæх ныхас кодтой. – Была в индийском городе Сурате кофейная. И сходились туда из разных земель проезжие и иностранцы и часто беседовали. (Л. Толстой, Суратская кофейня. Тæлмацгæнæг – Æмбалты Ц.)

Рацæй-рабон æмæ йæ фыды кæстæр æфсымæр Сашæ ныртæккæ Ногиры нал, фæлæ горæты цæры. — Прошло некоторое время и младший брат его отца – Саша – живет теперь не в Ногире, а в городе. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Рацæй-рабон, æмæ та нæ цин фæдзæгъæл. – Через некоторое время выяснилось, что наша радость оказалась напрасной. (Хъодзаты Æ.)

Ам ын горæты ничи ис хæстæгæй. Хъæуы дæр чындзыцыд хо йеддæмæ – ничи. – Здесь в городе у него родственников нету. В селе тоже, кроме замужней сестры – никого. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Нудæсæм æнусы дыккаг æмбисы ирæтты иу хай ныууагътой сæ райгуырæн бæстæ æмæ алыгъдысты æмдингæнæг Туркмæ. – Во второй половине девятнадцатого века часть осетин оставила свою родину и переселилась в единоверную Турцию. (Уарзиаты В., «Мах дуг», 1992, №3)