zaprzeczyć

См. также в других словарях:

• zaprzeczyć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}zaprzeczać I {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zaprzeczyć — dk VIb, zaprzeczyćczę, zaprzeczyćczysz, zaprzeczyćprzecz, zaprzeczyćczył, zaprzeczyćczony zaprzeczać ndk I, zaprzeczyćam, zaprzeczyćasz, zaprzeczyćają, zaprzeczyćaj, zaprzeczyćał, zaprzeczyćany 1. «odmówić słuszności komuś, czemuś, nie zgodzić… …   Słownik języka polskiego

• zaprzeczać — → zaprzeczyć …   Słownik języka polskiego

• wyprzeć — I dk XI, wyprzećprę, wyprzećprzesz, wyprzećprzyj, wyprzećparł, wyprzećparty, wyprzećparłszy wypierać ndk I, wyprzećam, wyprzećasz, wyprzećają, wyprzećaj, wyprzećał, wyprzećany «prąc, pchając usunąć coś skądś, usunąć siłą kogoś lub coś; wypchnąć»… …   Słownik języka polskiego

• zaprzeczać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zaprzeczaćam, zaprzeczaća, zaprzeczaćają, zaprzeczaćany {{/stl 8}}– zaprzeczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, zaprzeczaćczę, zaprzeczaćczy, zaprzeczaćczony {{/stl 8}}{{stl 7}} uważać, że coś nie jest prawdą,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• piedestał — 1. Postawić, stawiać kogoś, coś na piedestale; wynieść kogoś, coś na piedestał «obdarzyć, obdarzać kogoś, coś wielkim szacunkiem, przypisać, przypisywać komuś wielkie zalety, zasługi, uznać, uznawać wielką wartość czegoś»: Mój ojciec był… …   Słownik frazeologiczny

• analityczny — «odnoszący się do analizy; stosujący, przeprowadzający analizę; skłonny do analizy, analizujący» Metoda analityczna. Studium analityczne. Analityczny umysł. ∆ chem. Chemia analityczna «dział chemii zajmujący się metodami określania chemicznego… …   Słownik języka polskiego

• konieczny — koniecznyni, koniecznyniejszy «nie dający się uniknąć, bezwzględnie potrzebny; nieuchronny, nieodzowny, niezbędny, przymusowy» Konieczna operacja. Konieczny wyjazd. Wykształcenie średnie konieczne. ∆ filoz. Sąd konieczny «sąd (twierdzenie)… …   Słownik języka polskiego

• mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… …   Słownik języka polskiego

• odsądzić — dk VIa, odsądzićdzę, odsądzićdzisz, odsądzićsądź, odsądzićdził, odsądzićdzony odsądzać ndk I, odsądzićam, odsądzićasz, odsądzićają, odsądzićaj, odsądzićał, odsądzićany «zaprzeczyć posiadaniu przez kogoś jakichś cech (dodatnich)» Odsądzić kogoś od …   Słownik języka polskiego

• powiedzieć — dk, powiedziećwiem, powiedziećwiesz, powiedziećdzą, powiedziećwiedz, powiedziećdział, powiedziećdzieli, powiedziećdziany 1. «wyrazić coś słowami, w mowie; mówiąc oznajmić coś komuś» Powiedzieć coś głośno, cicho, szeptem, łagodnie, stanowczo,… …   Słownik języka polskiego