zabłądzić

См. также в других словарях:

• zabłądzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zabłądzićdzę, zabłądzićdzi, zabłądzićbłądź {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} stracić orientację, zgubić się; zabłąkać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zabłądzić w lesie. Zabłądzić w obcym… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zabłądzić — dk VIa, zabłądzićbłądzę, zabłądzićbłądzisz, zabłądzićbłądź, zabłądzićdził 1. «nieświadomie zboczyć z właściwej drogi, zmylić drogę; zbłądzić, pobłądzić, zabłąkać się» Zabłądzić w lesie, w nieznanej okolicy. Gdzieś łatwo zabłądzić. 2. «błądząc,… …   Słownik języka polskiego

• zabłąkać się — dk I, zabłąkać sięam się, zabłąkać sięasz się, zabłąkać sięają się, zabłąkać sięaj się, zabłąkać sięał się 1. → zabłądzić w zn. 1 Zabłąkać się w dużym mieście. 2. → zabłądzić w zn. 2 Autostopem zabłąkał się nad morze. Niedźwiedź zabłąkał się pod… …   Słownik języka polskiego

• zgubić — dk VIa, zgubićbię, zgubićbisz, zgub, zgubićbił, zgubićbiony 1. «dopuścić, żeby coś zginęło, pozostawić, stracić coś przez nieuwagę, niedopatrzenie; upuścić coś bezwiednie» Zgubić pieniądze. Zgubić okulary, chusteczkę, portmonetkę. ∆ Zgubić oczko… …   Słownik języka polskiego

• zgubić — 1. Zgubić drogę, ścieżkę, szlak «zejść z właściwej drogi i nie móc jej odnaleźć, zabłądzić»: Nie mogli dojść do sklepu, zgubili drogę i ledwo trafili z powrotem. Nie poznawali miasta, wszystkie ulice były jak przestawione. B. Schulz, Sklepy.… …   Słownik frazeologiczny

• bór — m IV, D. boru, Ms. borze; lm M. bory «duży, gęsty, stary las iglasty lub z przewagą drzew iglastych» Bór sosnowy, świerkowy, mieszany. Odwieczny, nieprzebyty bór. Zabłądzić, zaszyć się w borze. Bór szumi. ◊ Iść, chodzić borem, lasem «iść, chodzić …   Słownik języka polskiego

• pobłądzić — dk VIa, pobłądzićdzę, pobłądzićdzisz, pobłądzićbłądź, pobłądzićdził 1. «nieświadomie zboczyć z właściwej drogi, zmylić drogę; zbłądzić, zabłądzić» Pobłądzić w lesie. W tak gęstej mgle łatwo można było pobłądzić. Wziął przewodnika, aby nie… …   Słownik języka polskiego

• stracić — dk VIa, stracićcę, stracićcisz, strać, stracićcił, stracićcony 1. «przestać coś mieć, zostać bez kogoś lub bez czegoś; zostać pozbawionym kogoś lub czegoś» Stracić rodzinę. Stracić posadę. Drzewa straciły liście jesienią. Stracić czyjąś przyjaźń …   Słownik języka polskiego

• śnieżyca — ż II, DCMs. śnieżycacy; lm D. śnieżycayc 1. «duży opad śniegu połączony z silnym wiatrem; zamieć śnieżna, zawierucha śnieżna, zadymka» Śnieżyca szaleje. Śnieżyca się rozszalała. Zabłądzić w śnieżycy. 2. bot. «Leucoium, roślina cebulowa z rodziny… …   Słownik języka polskiego

• zagubić — dk VIa, zagubićbię, zagubićbisz, zagubićgub, zagubićbił, zagubićbiony «dopuścić, żeby coś zginęło, umieścić coś tak, że nie można odnaleźć; zgubić, zapodziać» Zagubić książkę, list. zagubić się 1. «zostać zagubionym» Zagubiły mu się ważne… …   Słownik języka polskiego

• zmylić — dk VIa, zmylićlę, zmylićlisz, zmyl, zmylićlił, zmylićlony 1. «wprowadzić w błąd, spowodować pomyłkę; zwieść, oszukać» Zmylić czyjąś czujność. Zmylić pogoń. Zmyliły kogoś pozory. 2. «poplątać, pomieszać, pomylić» Zmylić krok. Zmylić takt. ◊ Zmylić …   Słownik języka polskiego