wyznaczony

См. также в других словарях:

• delegat — m IV, DB. a, Ms. delegatacie; lm M. delegataci, DB. delegattów «wybrany lub wyznaczony przedstawiciel jakiejś zbiorowości (organizacji, partii, związku, państwa itp.), upoważniony do reprezentowania jej interesów; członek delegacji; wysłannik,… …   Słownik języka polskiego

• dodatni — «mający wartość, nadający komuś lub czemuś wartość, świadczący o czyjejś wartości; korzystny, pozytywny» Dodatnia cecha. Dodatnie strony czegoś. Dodatni wynik badań. ∆ biol. Tropizm dodatni «wygięcie, zwrot łodygi, liści, korzenia rośliny lub… …   Słownik języka polskiego

• dywanowy — przym. od dywan a) w zn. 1: Przemysł dywanowy. Wykładzina dywanowa. Kwietnik dywanowy. ∆ Nalot dywanowy «nalot samolotów rzucających bomby na cały wyznaczony teren, bez wybierania poszczególnych obiektów» b) w zn. 3: Literatura dywanowa …   Słownik języka polskiego

• dzień — m I, D. dnia; lm M. dnie a. dni (przy liczebnikach tylko: dni) D. dni 1. «okres od wschodu do zachodu słońca; także światło spowodowane znajdowaniem się słońca nad horyzontem» Dzień słoneczny, skwarny, upalny. Dzień bezsłoneczny, mglisty,… …   Słownik języka polskiego

• ekstensja — ż I, DCMs. ekstensjasji; lm D. ekstensjasji (ekstensjasyj) 1. «w logice: zakres funkcji zdaniowej wyznaczony przez zbiór wszystkich przedmiotów, których nazwy podstawione za zmienne przekształcają tę funkcję w zdanie prawdziwe» 2. «w filozofii:… …   Słownik języka polskiego

• finisz — m II, D. u; lm M. e, D. ów ( y) 1. sport. «końcowy odcinek wyścigu» Wziąć kogoś na finiszu. ∆ Lotny finisz «z góry wyznaczony punkt na trasie wyścigu, gdzie zawodnik, przebywający go jako pierwszy zdobywa punkty lub nagrodę» 2. sport. «końcowa,… …   Słownik języka polskiego

• goniec — m II, DB. gońca 1. W. gończe; lm M. gońcy, DB. gońców «pracownik w biurze, fabryce lub w innym zakładzie pracy zajmujący się roznoszeniem korespondencji» Goniec biurowy. Przesyłać listy, paczki przez gońca. 2. W. gończe; lm M. gońcy, DB. gońców… …   Słownik języka polskiego

• koadiutor — m IV, DB. a, Ms. koadiutororze; lm M. koadiutororzy, DB. ów rel. «w kościele katolickim: duchowny wyznaczony przez władze kościelne do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny ustanowiony przy osobie biskupa ordynariusza lub… …   Słownik języka polskiego

• kompania — ż I, DCMs. kompanianii; lm D. kompanianii (kompanianij) 1. «grono osób, znajomych, kolegów, spędzających wspólnie czas, np. w podróży, na zabawie, rozrywkach; towarzystwo» Liczna, dobrana, wesoła, męska kompania. Zabawiać się przy kieliszku w… …   Słownik języka polskiego

• konwój — m I, D. konwójwoju; lm M. konwójwoje, D. konwójwojów 1. «oddział zbrojny wyznaczony do ochrony kogoś lub czegoś; straż, eskorta; grupa ludzi eskortowana przez taki oddział» Konwój kawalerii. Konwój jeńców, więźniów. 2. «grupa statków handlowych i …   Słownik języka polskiego

• kotwicowisko — n II, N. kotwicowiskokiem; lm D. kotwicowiskoisk mors. «specjalnie wyznaczony obszar na redzie, w porcie lub przed portem, stosunkowo płytki i o odpowiednim dnie, gdzie można zakotwiczać statki» …   Słownik języka polskiego