-
1 wystrzelić
wystrzelić z (G) schießen (aus D);wystrzelić w górę v/i emporschießen -
2 wystrzelić
vt, vi pfeinen Schuss abgeben, abschießen -
3 wystrzelić
wystrzelić [vɨstʃɛliʨ̑], wystrzeliwać [vɨstʃɛlivaʨ̑]perf,I. vi1) ( strzelić z broni palnej) schießen, einen Schuss abgeben2) ( wznieść się w górę) iskry: in die Höhe schießen, stiebenII. vt -
4 pocisk
mGeschoss n -
5 rakieta
f1) sport. Schläger m2) mil. Rakete f -
6 abfeuern
-
7 abschießen
-
8 Höhe
Höhe <-, -n> f1) ( vertikale Ausdehnung) eines Baums, Gebäudes, Möbelstücks wysokość f; eines Bergs wysokość f względnain die \Höhe schießen Pflanze: wystrzelić w góręaus der \Höhe z wysokościin der \Höhe na wysokościin schwindelnder \Höhe na zawrotnej wysokościauf halber \Höhe w połowie wysokościin die \Höhe schauen spojrzeć w górę3) (Flug\Höhe) wysokość f lotuin einer \Höhe von tausend Metern na wysokości tysiąca metrówan \Höhe gewinnen wznosić się4) (An\Höhe) wzniesienie ntin \Höhe von hundert Euro w wysokości stu euroein Kredit in unbegrenzter \Höhe kredyt bez limitu wysokościauf gleicher \Höhe liegen być położonym na tej samej szerokości geograficznejwir sind auf der \Höhe von Rom jesteśmy na wysokości Rzymu8) die \Höhen und Tiefen des Lebens wzloty i upadki -
9 schießen
I. vi[auf jdn] \schießen strzelać [ perf strzelić] [do kogoś]mit dem Gewehr \schießen wypalić z broni2) ( den Schießsport betreiben) uprawiać strzelectwoum die Ecke \schießen wyskoczyć zza roguin die Höhe \schießen zrywać [ perf zerwać], się z miejsca, podskoczyć2) ( treten)den Ball auf das Tor \schießen oddać strzał na bramkęBlicke \schießen ciskać [o rzucać] spojrzenia
См. также в других словарях:
wystrzelić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, wystrzelićlę, wystrzelićli, wystrzelićlony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} oddać strzał; strzelić, wypalić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wystrzelić z pistoletu, karabinu, armaty. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wystrzelić — dk VIa, wystrzelićlę, wystrzelićlisz, wystrzelićstrzel, wystrzelićlił, wystrzelićlony wystrzelać ndk a. dk I, wystrzelićam, wystrzelićasz, wystrzelićają, wystrzelićaj, wystrzelićał, wystrzelićany, wystrzeliwać ndk VIIIb, wystrzelićwuję,… … Słownik języka polskiego
wystrzelić — Nabić w armatę i wystrzelić zob. armata … Słownik frazeologiczny
armata — pot. Nabić w armatę i wystrzelić «o kimś, z kogo nie ma żadnego pożytku lub o czymś nienadającym się do niczego»: Nie, no ją to tylko nabić w armatę i wystrzelić, o co poprosisz, to nie i nie, ciągle pretensje i fochy. Roz tel 2002. Wytoczyć… … Słownik frazeologiczny
wywalić — dk VIa, wywalićlę, wywalićlisz, wywalićwal, wywalićlił, wywalićlony wywalać ndk I, wywalićam, wywalićasz, wywalićają, wywalićaj, wywalićał, wywalićany 1. pot. «wyrzucić, wysypać coś skądś; usunąć kogoś; wystawić, wysunąć coś na zewnątrz czegoś»… … Słownik języka polskiego
nabić — pot. Nabić kogoś w butelkę «oszukać kogoś»: Ja krzywdy nikomu nie zrobię, będę dla was jak rodzony ojciec, ale nabić się w butelkę nie dam. T. Dołęga Mostowicz, Kariera. Mieć kieszenie nabite złotem zob. złoto 4. Nabić kieszenie, kabzę zob.… … Słownik frazeologiczny
nabijać — pot. Nabić kogoś w butelkę «oszukać kogoś»: Ja krzywdy nikomu nie zrobię, będę dla was jak rodzony ojciec, ale nabić się w butelkę nie dam. T. Dołęga Mostowicz, Kariera. Mieć kieszenie nabite złotem zob. złoto 4. Nabić kieszenie, kabzę zob.… … Słownik frazeologiczny
armata — ż IV, CMs. armataacie; lm D. armataat «broń artyleryjska o długiej lufie, odznaczająca się dużą donośnością i dużą prędkością pocisku, przy płaskim torze jego lotu; stosowana w walce naziemnej, morskiej i powietrznej; działo» Armata czołgowa,… … Słownik języka polskiego
dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… … Słownik języka polskiego
dwustrzałowy — «o ręcznej broni palnej: taki, którym można wystrzelić dwa strzały bez powtórnego nabijania» Dwustrzałowy pistolet … Słownik języka polskiego
nabić — dk Xa, nabićbiję, nabićbijesz, nabićbij, nabićbił, nabićbity nabijać ndk I, nabićam, nabićasz, nabićają, nabićaj, nabićał, nabićany 1. «zadać komu wiele razów, uderzyć kogo wiele razy; stłuc, zbić» Tak cię nabiję, że popamiętasz. Nabili go tak,… … Słownik języka polskiego