-
1 wrzawa
wywoływać (wywołać perf) wrzawę — to create an uproar
* * *f.1. (= gwar) noise.2. (= zamieszanie) uproar, turmoil; wywoływać wrzawę create an uproar.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > wrzawa
-
2 wrzawa
wywołać wrzawę fig viel Lärm machen (um A), viel Staub aufwirbeln -
3 wrzawa
wrzawa [vʒava] f -
4 wrzawa
сущ.• беспокойство• беспорядок• возня• волнение• вопль• выкрик• галдеж• галдёж• гам• гвалт• крик• ропот• смятение• суматоха• сумятица• шум• шумок* * *wrzaw|a♀ 1. шум ♂, гам ♂, гомон ♂;2. перен. шумиха+1. hałas, harmider, zgiełk 2. huczek
* * *ж1) шум m, гам m, го́мон m2) перен. шуми́хаSyn: -
5 wrzawa
1. bacchanal2. boucan3. brouhaha4. bruit5. chahut6. charivari7. clameur8. patapouf9. raffut10. rumeur11. tapage12. tintouin13. vacarme -
6 wrzawa
1 clampar 2 gleo 3 torann 4 trup -
7 wrzawa
shamatëzhurmë -
8 wrzawa
gürültü; şamata; ses -
9 wrzawa
triukšmas -
10 wrzawa
ж галас, гамір -
11 wrzawa
1 Kaguló2 alingawngaw3 alingwngaw4 bubwanin5 hiyawan6 hugong7 ingay8 kagulo9 kaingay10 kaingáy11 sumigaw12 tunog13 íngay -
12 wrzawa
haýkylyk; närazyçylyk -
13 wrzawa
Tumulto -
14 wrzawa
1) θόρυβος2) ντόρος3) πάταγος4) σαματάς5) φασαρία -
15 wrzawa
שער -
16 wrzawa
اشفتگي ; اشوب ; التهاب ; بلوا ; پارازيت ; پريشاني ; جنجال ; خش ; سروصدا ; شلوغ ; شورش ; غريو ; غوغا ; كارداشت ; گرفتاري ; ناراحت ; ههمه ; هنگامه -
17 wrzawa bitewna
шум би́твы -
18 charivari
wrzawa -
19 raffut
wrzawa -
20 shamatë
wrzawazgiełkShqiptaro-polak fjalor (Albanian-Polish dictionary) > shamatë
См. также в других словарях:
wrzawa — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. wrzawawie, zwykle w lp {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} hałas spowodowany przez wiele głosów, odgłosów, dźwięków; harmider, zgiełk, gwar : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nieopisana, wesoła… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wrzawa — ż IV, CMs. wrzawawie zwykle blm 1. «gwar zmieszanych głosów, dźwięków, rozmowy wielu osób, krzyki; hałas, zgiełk, harmider» Ogłuszająca wrzawa. Wrzawa walki. Wrzawa głosów. Wrzawa wybucha, rośnie, cichnie. W klasie panowała nieopisana wrzawa. 2.… … Słownik języka polskiego
zabrzmieć — dk VIIa, zabrzmiećbrzmi, zabrzmiećbrzmij, zabrzmiećbrzmiał 1. «dać się słyszeć; rozlec się, odezwać się» Zabrzmiały ciche dźwięki fortepianu. Zabrzmiał śmiech, śpiew. Zabrzmiała pieśń. Echo zabrzmiało w oddali. Zabrzmiała głośna komenda. przen. W … Słownik języka polskiego
bitewny — książk. «dotyczący bitwy, zbrojnego starcia» Bitewna wrzawa. Zapał bitewny … Słownik języka polskiego
bitwa — ż IV, CMs. bitwawie; lm D. bitew (bitw) 1. «zbrojne starcie głównych sił stron prowadzących wojnę lub stanowiących ich część, decydujące o dalszym przebiegu czy rezultacie operacji, kampanii lub wojny» Decydująca, krwawa bitwa. Generalna, walna… … Słownik języka polskiego
głuszyć — ndk VIb, głuszyćszę, głuszyćszysz, głusz, głuszyćszył, głuszyćszony 1. «uniemożliwiać słyszenie czego; tłumić, zagłuszać» Wrzawa głuszy dźwięki muzyki. Dywan głuszy kroki. Płyta, wykładzina głusząca. 2. «o roślinach: własnym rozrostem utrudniać… … Słownik języka polskiego
hałas — m IV, D. u, Ms. hałassie; lm M. y «nie skoordynowane, zakłócające spokój głośne dźwięki, głośny stuk, trzask, huk, głośna rozmowa, krzyki; wrzawa, harmider» Dokuczliwy, dziki, ogłuszający, piekielny hałas. Hałas uliczny. Hałas wielkiego miasta.… … Słownik języka polskiego
harmider — m IV, D. harmiderderu a. harmiderdru, Ms. harmiderderze a. harmiderdrze, blm pot. «zgiełk, hałas, wrzawa, zamieszanie» Nieopisany, okropny harmider. Harmider ptasich głosów. Narobić harmideru. Podnieść, robić, wzniecać harmider. ‹prawdopodobnie… … Słownik języka polskiego
jazgot — m IV, D. u, Ms. jazgotocie zwykle blm 1. «gwar, wrzawa powstałe ze zmieszanych głosów wielu ludzi; krzykliwa kłótnia, rozmowa; wrzask, pisk» Jazgot głosów. Jazgot przekupek. Wybuchnąć jazgotem. 2. «mieszanina głośnych, piskliwych dźwięków; hałas» … Słownik języka polskiego
larum — n VI, blm 1. przestarz. «wrzawa, krzyk, hałas, zgiełk» 2. daw. «sygnał dźwiękowy oznaczający wezwanie do broni, alarm, pobudkę» ‹wł.› … Słownik języka polskiego
milknąć — ndk Vc, milknąćnę, milknąćniesz, milknąćnij, milkł a. milknąćnął, milknąćkła, milknąćkli «przestawać mówić, wydawać głos; przestawać być słyszalnym; cichnąć» Mówi coraz ciszej, wreszcie milknie. Słychać głosy i kroki milknące w oddali. Muzyka,… … Słownik języka polskiego