wierzyciel

См. также в других словарях:

• wierzyciel — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. i {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba, która udzieliła pożyczki i jest uprawniona do żądania jej zwrotu {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wierzyciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i «osoba fizyczna lub prawna uprawniona do żądania określonego świadczenia od dłużnika; osoba, u której ktoś zaciągnął dług» Być czyimś wierzycielem. Spłacić wierzyciela …   Słownik języka polskiego

• solidarny — solidarnyni, solidarnyniejszy «poczuwający się do współodpowiedzialności, współdziałania; zgodny z kimś w poglądach, postępowaniu itp.; współodpowiedzialny, jednomyślny» Solidarna grupa, klasa. Solidarne wystąpienie. Być z kimś solidarnym. ∆ praw …   Słownik języka polskiego

• cedent — m IV, DB. a, Ms. cedentncie; lm M. cedentnci, DB. ów praw. «wierzyciel przelewający swoją wierzytelność lub inne prawo na osobę trzecią drogą cesji» ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• jednostronny — jednostronnynni, jednostronnynniejszy 1. «znajdujący się, występujący po jednej stronie, poruszający się, odbywający się w jednym kierunku, pisany, drukowany, bity itp. po jednej stronie; mający jedną stronę» Jednostronny druk. Ruch jednostronny …   Słownik języka polskiego

• nieubłagany — nieubłaganyni 1. «nie dający się ubłagać; nieprzejednany, bezwzględny» Nieubłagany wierzyciel. Być nieubłaganym dla kogoś. 2. «nie dający się zmienić; nieodwołalny, nieunikniony, nieuchronny» Nieubłagany los. Nieubłagana śmierć …   Słownik języka polskiego

• przywilej — m I, D. u; lm M. e, D. ów 1. «szczególne uprawnienie, prawo korzystania ze szczególnych względów w jakimś zakresie; w dawnej Polsce: akt monarchy nadający pewnym osobom lub całym stanom określone uprawnienia lub uchylający prawo powszechne w… …   Słownik języka polskiego

• wierzycielka — ż III, CMs. wierzycielkalce; lm D. wierzycielkalek forma ż. od wierzyciel …   Słownik języka polskiego

• wierzycielski — przym. od wierzyciel Wierzycielski charakter roszczeń …   Słownik języka polskiego

• zobowiązanie — n I 1. rzecz. od zobowiązać. 2. lm D. zobowiązanieań «to, do czego ktoś jest zobowiązany, co kogoś zobowiązuje; obietnica wykonania czegoś» Zobowiązania finansowe, płatnicze. Zobowiązania względem rodziny, wobec sprzymierzeńców, w stosunku do… …   Słownik języka polskiego

• monitować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia,monitowaćtuję, monitowaćtuje, monitowaćtowany {{/stl 8}}{{stl 7}} pisemnie lub ustnie przypominać komuś o konieczności wywiązania się z zaległych zobowiązań, płatności itp.; wysyłać monit, ponaglać : {{/stl 7}}{{stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień