Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

wail

  • 1 vein, væl, gól

    Íslensk-ensk orðabók > vein, væl, gól

  • 2 veina, væla

    Íslensk-ensk orðabók > veina, væla

  • 3 harma

    (að), v. to bewail; harma sik, to wail; impers., e-m or e-n harmar, it vexes one, one is vexed.
    * * *
    að, to bewail, with acc., Nj. 20, Fms. i. 47, ii. 229, Hom. 20, Bs. i. 105, passim; h. sik, to wail, Fms. iii. 8: impers., e-m harmar, it vexes one, one is vexed, Blas. 41, Háv. 44.

    Íslensk-ensk orðabók > harma

  • 4 KVEINA

    (að), v. to wail, lament; kveina um e-t, to com plain of (er hér kveinat um eldiviðarfæð).
    * * *
    að. [Ulf. qainon = πενθειν; A. S. cwânjan; Engl. whine, wanion; Germ. weinen]:—either, kveina um e-t (mod. k. yfir e-u), to complain of a thing, or absol. to wail, mourn, lament, but not used transitively as in A. S.; er hér kveinat um eldiviðar-fæð, Fms. i. 291; görðit hón hjufra né höndum slá, né k. um sem konur aðrar, Gkv. 1. 1 (2. 11); taka nú k. um þat, er …, Al. 52, Fas. iii. 154; hón kveinaði um mjök meðan hón starfaði, Hom. 113: absol., munu þér k. ok kalla til Dróttins, Stj. 441; krytja eðr k., 370, Fas. i. 200; en þeir létu sem þeir heyrði eigi hvat er hón kveinaði, Fms. vi. 352.

    Íslensk-ensk orðabók > KVEINA

  • 5 vála

    (að), v. to wail.
    * * *
    að, mod. vola, to wail, Barl. 20; veinandi ok válandi, Hom. 144.

    Íslensk-ensk orðabók > vála

  • 6 VEINA

    (að), v. to wail (hann veinaði mjök, er hann hafði misst konu sína).
    * * *
    að, [Germ. weinen], to wail, Greg. 51, Fms. v. 122; þeir veinöðu ok mæltu, vei oss vesölum ! Stj,; veinaði sér sú sál, Hom. 155, Karl. 293; veina sik ílla, D. N. iv. 90.
    II. [perh. a different word, qs. vreina; see reini; Engl. whinny], to whinny, neigh, of a mare; þú bræktir sem geit blæsma ok veinar sem metr, Fb. ii. 364.

    Íslensk-ensk orðabók > VEINA

  • 7 væla

    * * *
    (að), v. to wail.
    * * *
    d, to wail, Fbr. 212.

    Íslensk-ensk orðabók > væla

  • 8 EYMA

    (-da, -t), v.
    1) to commiserate, pity; e. sík, to lament;
    2) impers., eymir af e-u, one feels sore after something.
    * * *
    d, [aumr], to feel sore; in the phrase, e. sik, to wail, Hom. 155: reflex., eymask, id., Post. (Fr.)
    β. impers., in the metaph. phrase, það eymir af e-u, one feels sore, of after-pains, Fas. iii. 222: in mod. usage also of other things, whatever can still be smelt or felt, as if it came from eimr, q. v.

    Íslensk-ensk orðabók > EYMA

  • 9 kveinka

    (að), v. to complain.
    * * *
    að, to complain; k. um e-t, O. H. L. 78, Rb. 174, Bs. ii. 64: mod., k. sér, to wail, cry, from pain.

    Íslensk-ensk orðabók > kveinka

  • 10 SYRGJA

    * * *
    (-ða, -ðr), v.
    1) to sorrow, mourn (hann bað menn eigi syrgja);
    2) to bewail (syrgði hann hana dauða);
    syrgja sik, to bewail oneself.
    * * *
    ð, [sorg; Ulf. saurgan = μεριμναν, λυπεισθαι; A. S. sorgjan; Engl. sorrow; Germ. sorge; Dan. sörge]:—to sorrow, mourn; hann bað menn eigi syrgja né láta öðrum herfiligum látum, Nj. 197; snökta eðr s., Fms. viii. 234; þeir syrgðu ok hrygðusk, Barl. 191.
    2. to bewail, with acc.; syrgði hann hana dauða, Fms. x. 379; þessa hluti syrgðu þeir, Barl. 189; ek syrgi eina jungfrú ok fæ hana eigi, Fas. iii. 643; s. af e-u, to mourn over, Barl. 91: s. sik, to bewail oneself, wail, Róm. 233, passim in old and mod. usage.

    Íslensk-ensk orðabók > SYRGJA

  • 11 SÝTA

    (-tta, -ttr), v. to lament or mourn for one (þeir sýttu hann sem dauðan); s. við e-u, to grumble at, grudge (sýtir æ gløggr við gjöfum).
    * * *
    t, [sút], to wail; veit ek at vætki of sýtig, hvar aldri skal slíta, Hallfred; þeir sýttu hann sem dauðan, Bs. i. 743; Elena sýtti alla æfi dauða hans, Bret. 77: absol., Skálda 211; sýta ok klökva, Hom. 193; þér munuð sýta og gráta en heimrinn mun fagna, John xvi. 20: to pine for, with acc., er þat (acc.) íllt at sýta er maðr fær eigi. Fas. i. 174; sýtir æ glöggr við gjöfum, a saying, Hm. 47; sýtir eigi drengr við dauða, a saying, … er-at sýtandi dauði, Km.

    Íslensk-ensk orðabók > SÝTA

  • 12 vala

    (að), v. to wail.
    * * *
    u, f. the rolling knuckle-bone, Lat. talus, Gr. ἀστράγαλος; in Icel. these bones are dried and used for winding clews of yarn (þráðar-vala); in the old heathen times they seem to have been used for fortune-telling, whence the compds, völu-brjótr, m. a knuckle-breaker, a nickname, Sd.: völu-spakr, adj. ‘knuckle-wise’ prophetic (?), Edda (in a verse): völu-mæltr, adj. talking thick, as if with a knuckle-bone rolling in one’s mouth: hvel-vala, a rolling pebble, Þd. (poët.)
    II. the name of a dog; vappaðu með mér, vala … keyrðu féð í hala, a ditty.

    Íslensk-ensk orðabók > vala

  • 13 gør(v)a

    (-ða, -ðr, and görr), v.
    1) to make, construct, build (gør(v)a hús skip, haug);
    gør(v)a bók, to write a book;
    2) to set in order, prepare, perform, etc.;
    gør(v)a veizlu, to make a banquet;
    gør(v)a seið, blót, to perform a sacrifice;
    gør(v)a ferð, to make a journey;
    gør(v)a ráð sitt, to make up one’s mind;
    gør(v)a ráð með e-m, to take counsel with, advise one;
    3) to contract (gør(v)a vináttu, félagskap);
    4) to grant, render;
    gør(v)a kost, to give a choice;
    5) with acc. of an a.;
    gør(v)a sik líkan e-m, to make oneself like to, imitate one;
    gør(v)a sik reiðan, to take offence;
    gør(v)a skjót-kørit, to make a quick choice;
    6) to do, act;
    gør(v)a gott (illt), to do good (evil);
    hefir hann marga hluti gört stór-vel til min, I have received many great benefits at his hands;
    gør(v)a e-m gagn, to give help to one;
    7) to do, avail;
    þat mun ekki gør(v)a, that won’t do;
    ekki gørir at dylja, it is no use denying it;
    8) to send, dispatch (hann gørði þegar menn frá sér);
    9) to beget (af henni gørði hann hinn fyrsta soninn);
    10) to judge or arbitrate in a case (= gør(v)a um mál);
    to fix the amount of a fine (gørði Njáll hundrað silfrs);
    gør(v)a sér e-t, to adjudge to oneself;
    11) with infin. as an auxiliary verb;
    ef hón gørði koma, if she did come;
    gørðit hón hjúfra, she did not wail;
    12) impers. one becomes;
    hann gørði fölvan, he turned pale;
    veðr gørði hvast, a gale arose;
    brið mikla gørði at þeim, they were overtaken by a storm;
    mér gørir svefnhöfugt I grow sleepy;
    13) with preps.:
    gør(v)a mikit af sér, to distinguish oneself;
    gør(v)a e-t af e-m, to extort (take)from one;
    gør(v)a e-t af við e-n, to wrong a person, transgress against one (ek hefi engan hlut af gørt við þik);
    gør(v)a góðan (mikinn) róm at máli e-s, to cheer (praise) another’s speech;
    gør(v)a at e-u, to mend, put right (tekr bann kníf ok gørir at skónum);
    to heal (kannt þú nókkut gør(v)a at slíkum meinum);
    hann gørði þat eina at, er hann átti, he did only what he ought;
    slíkt gørir at, er sölin etr, so it happens when one eats seaweed;
    gør(v)a at skapi e-s, to conform to one’s wishes;
    gør(v)a at álitum, to take into consideration;
    gør(v)a sér úgetit at e-u, to be displeased with;
    gør(v)a á hluta e-s, to wrong one, do harm to;
    gør(v)a fáleika á sik, to make oneself look sad;
    gør(v)a eptir e-m, to send for one;
    gør(v)a e-t eptir, to imitate;
    gør(v)a ráð fyrir e-u, to suppose;
    gør(v)a sér mikit (lítit) fyrir, to make great (small) efforts;
    gør(v)a sér e-t hug, to resolve, plan;
    gør(v)a sér gott hug, to be easy in mind;
    gør(v)a milli (á m.) e-m, to decide between;
    gør(v)a til e-rra, to make preparations for;
    gør(v)a e-t til, to prepare, make ready, dress meat;
    gør(v)a til e-s, to de serve a thing;
    hvat hafðir þú til gört, what hadst thou done to deserve it?;
    gør(v)a sœmdir til e-s, to confer honour upon one;
    gør(v)a til saka við e-n, to transgress against one;
    gør(v)a um mál, to arbitrate in a case (þær urðu málalyktir, at Þórdr skyldi gør(v)a um);
    gør(v)a mikit um sik, to make a great noise;
    gør(v)a sér mikit um e-t, to make much of, admire;
    gør(v)a upp, to rebuild, restore (gør(v)a upp hús, skála);
    gør(v)a e-n upp, to upset one;
    gør(v)a e-n útan, to banish, exile (Flosi var görr útan);
    gør(v)a e-t við e-n, to do with one (þá var um rœtt, hvat við þá skyldi gør(v)a);
    gør(v)a við e-u, to prevent;
    14) refl., gørast.

    Íslensk-ensk orðabók > gør(v)a

См. также в других словарях:

  • wail´er — wail «wayl», verb, noun. –v.i. 1. to cry long and loud because of grief or pain: »The baby wailed. 2. to make a mournful or shrill sound: »The wind wailed around the old house. The sirens were wailing for a total blackout (Graham Greene). 3. to… …   Useful english dictionary

  • wail — [weıl] v [Date: 1200 1300; Origin: From a Scandinavian language] 1.) [T] to say something in a loud, sad, and complaining way ▪ But what shall I do? Bernard wailed. 2.) to cry out with a long high sound, especially because you are very sad or in… …   Dictionary of contemporary English

  • Wail — Wail, v. t. [imp. & p. p. {Wailed}; p. pr. & vb. n. {Wailing}.] [OE. wailen, weilen, probably fr. Icel. v[ae]la; cf. Icel. v[ae], vei, woe, and E. wayment, also OE. wai, wei, woe. Cf. {Woe}.] To lament; to bewail; to grieve over; as, to wail one… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wail — Wail, v. i. To express sorrow audibly; to make mournful outcry; to weep. [1913 Webster] Therefore I will wail and howl. Micah i. 8. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wail — Wail, n. Loud weeping; violent lamentation; wailing. The wail of the forest. Longfellow. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wail — Wail, v. t. [Cf. Icel. val choice, velja to choose, akin to Goth. waljan, G. w[ a]hlen.] To choose; to select. [Obs.] Wailed wine and meats. Henryson. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Wail — País …   Wikipedia Español

  • wail — [ weıl ] verb 1. ) intransitive or transitive to shout or cry with a long high sound to show that you are in pain or very sad: The baby wailed all night. I m so lonely, wailed Alice. 2. ) intransitive to make a long high sound: wailing sirens ╾… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • wail — ► NOUN 1) a prolonged high pitched cry of pain, grief, or anger. 2) a sound resembling this. ► VERB ▪ give or utter a wail. DERIVATIVES wailer noun. ORIGIN Old Norse, related to WOE(Cf. ↑ …   English terms dictionary

  • wail — [wāl] vi. [ME wailen < ON væla, to lament < væ, WOE] 1. to express grief or pain by long, loud cries 2. to make a plaintive, sad, crying sound [the wind wailing in the trees] 3. Jazz Slang to play in an intense or inspired manner vt.… …   English World dictionary

  • wail — index outcry, plaint Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»