-
1 wz.
= w / zw zastępstwie вре́менно исполня́ющий обя́занности, ври́о -
2 zastępstwo
сущ.• замена• замещение* * *zastępstw|o☼ заместительство;w \zastępstwoie в порядке заместительства, заменяя кого-л.; исполняющий обязанности кого* * *сзамести́тельствоw zastępstwie — в поря́дке замести́тельства, заменя́я кого́-л.; исполня́ющий обя́занности кого
См. также в других словарях:
lak — pot. żart. Z braku laku «z braku czegoś lepszego, w zastępstwie czegoś»: Jak maszyny przez miesiąc stoją bez pracy, a robotnicy z braku laku muszą się obcyndalać po halach i podwórku, to jasne że but drożeje. C. Skrzyposzek, Trybuna … Słownik frazeologiczny
asesoria — ż I, DCMs. asesoriarii; lm D. asesoriarii (asesoriaryj) hist. «sąd królewski, czyli nadworny, odbywający się bez udziału króla, rozpatrujący sprawy większej wagi (np. apelacje od wyroków miejskich); przewodniczył w nim kanclerz w zastępstwie… … Słownik języka polskiego
imię — n V, D. imienia; lm M. imiona, D. imion 1. «osobiste, nierodowe miano człowieka; używane obok nazwiska (w stosunkach nieurzędowych: bez nazwiska)» Imię chrzestne, zdrobniałe. Dwa, trzy, cztery imiona (przestarz. dwoje, troje, czworo imion). Dać,… … Słownik języka polskiego
mało — mniej 1. «w połączeniu z czasownikami, przymiotnikami, przysłówkami (a także odpowiadającymi im rzeczownikami) lub wyrażeniami o charakterze okoliczników: w niewielkim, niewystarczającym stopniu, nasileniu, zakresie; niedużo, niewiele» Mało jeść … Słownik języka polskiego
namiestnik — m III, DB. a, N. namiestnikkiem; lm M. namiestnikicy, DB. ów 1. hist. «osoba sprawująca władzę w kraju lub prowincji w zastępstwie lub w imieniu panującego (na ziemiach polskich w okresie zaborów)» 2. hist. «w jeździe polskiej narodowego… … Słownik języka polskiego
obowiązek — m III, D. obowiązekzku, N. obowiązekzkiem; lm M. obowiązekzki 1. «konieczność zrobienia czegoś wynikająca z nakazu wewnętrznego (moralnego), administracyjnego, prawnego; to, co ktoś musi zrobić powodowany tą koniecznością; powinność,… … Słownik języka polskiego
pełnomocnictwo — n III, Ms. pełnomocnictwowie; lm D. pełnomocnictwonictw 1. «prawo prowadzenia w czyimś zastępstwie pewnych spraw lub w ogóle działania w czyimś imieniu na podstawie upoważnienia wydanego przez mocodawcę; plenipotencja» Formalne, urzędowe… … Słownik języka polskiego
pełnomocnik — m III, DB. a, N. pełnomocnikkiem; lm M. pełnomocnikicy, DB. ów «osoba upoważniona przez mocodawcę do działania w jego imieniu, w jego zastępstwie, mająca na to pełnomocnictwo; plenipotent» Pełnomocnik stron w sprawie cywilnej. Być czyimś… … Słownik języka polskiego
plenipotent — m IV, DB. a, Ms. plenipotentncie; lm M. plenipotentnci, DB. ów 1. «osoba mająca czyjąś plenipotencję, upoważniona przez mocodawcę do działania w jego imieniu, w jego zastępstwie; pełnomocnik» Zawierać transakcję jako czyjś plenipotent. 2. hist.… … Słownik języka polskiego
wojewoda — m odm. jak ż IV, CMs. wojewodaodzie; lm M. wojewodadowie, DB. wojewodadów 1. «przedstawiciel administracji państwowej w województwie» 2. hist. «w dawnej Polsce: najwyższy urzędnik królewski (książęcy), sprawujący dowództwo nad wojskiem oraz… … Słownik języka polskiego
wojski — m odm. jak przym.; lm M. wojskiscy, DB. wojskikich hist. «w dawnej Polsce: urzędnik ziemski sprawujący pieczę nad rodzinami i mieniem szlachty w czasie pospolitego ruszenia, pełniący także obowiązki sędziego w zastępstwie starosty» … Słownik języka polskiego