-
1 poto
pōto, pōtāvī, pōtātum u. pōtum, āre (Intens. v. Stamme pō, wov. unmittelbar noch die zweite Supin-Form potum u. die Partizz. potus u. poturus u. posca), in starken Zügen-, sich satt-, sich voll trinken, I) eig.: 1) im allg.: α) m. Acc.: aquas, Ov.: vinum, Plin.: album an atrum (roten) vinum potas? Plaut.: vinum moderate potatum, Vulg.: aliqui fontes potati, Cassiod. – bei Dichtern von denen, die am Flusse wohnen, -sich aufhalten, fera, quae potat Araxen, Sen. poët.: sonipes, qui potat stagna Tagi, Claud. – β) absol., cornibus (aus H.), Plin.: u. so cantharo semper, Val. Max.: huc veniunt potum iuvenci, Verg. – 2) prägn.: a) trinken = zechen, saufen, obsonat, potat, Ter.: potaturus est apud me, Ter.: uno cantharo (aus einem B.) potare, Plaut.: unpers., totos dies potabatur, Cic.: estur et potatur incondite, Apul. – b) tränken, zu trinken geben, sitivi et potasti me sitientem, Itala Matth. 25, 35 (u. so öfter bei Eccl., s. Rönsch Itala p. 376): ex hoc frequenter eos potabo, Th. Prisc. 2, 14: felle et aceto potatus, Tert. de spect. 30: et omnes in uno spiritu potati sunt, Vulg. 1. Corinth. 12, 13. – II) übtr.: A) trinken, einsaugen, in sich ziehen, vestis sudorem potat, Lucr.: Aquinatem potantia vellera fucum, Hor.: quinis lana potat (purpurae colorem) horis, Plin. – B) trinken, sich durch Trinken zuziehen, crapulam, sich einen Rausch trinken, Plaut. rud. 587. – / Vom Stamme pō unmittelbar abgeleitete Particc., a) pōtus, a, um, α) passiv = getrunken, ausgetrunken, sanguine poto, Cic.: veneno poto mori, Sen.: poti faece tenus cadi, Hor. – β) aktiv = der getrunken hat, potus sum, ich habe getrunken, üblich nach Varro bei Gell. 2, 25, 7. – gew. angetrunken, betrunken, anus, Hor.: bene p., Cic. – b) pōtūrus, a, um, absol. od. m. Acc. (zB. vinum), Cato r. r. 156, 4. Plin. 10, 125; 14, 58 u.a. Tibull. 1, 3, 78. Prop. 4, 4, 6. Stat. Theb. 12, 719. Suet. Ner. 48, 3 Ihm. Claud. in Eutrop. 2, 251. Lucan. 5, 712 (dagegen potaturus, Ter. Phorm. 837). – Parag. Infin. potarier, Plaut. most. 958.
-
2 poto
pōto, pōtāvī, pōtātum u. pōtum, āre (Intens. v. Stamme pō, wov. unmittelbar noch die zweite Supin-Form potum u. die Partizz. potus u. poturus u. posca), in starken Zügen-, sich satt-, sich voll trinken, I) eig.: 1) im allg.: α) m. Acc.: aquas, Ov.: vinum, Plin.: album an atrum (roten) vinum potas? Plaut.: vinum moderate potatum, Vulg.: aliqui fontes potati, Cassiod. – bei Dichtern von denen, die am Flusse wohnen, -sich aufhalten, fera, quae potat Araxen, Sen. poët.: sonipes, qui potat stagna Tagi, Claud. – β) absol., cornibus (aus H.), Plin.: u. so cantharo semper, Val. Max.: huc veniunt potum iuvenci, Verg. – 2) prägn.: a) trinken = zechen, saufen, obsonat, potat, Ter.: potaturus est apud me, Ter.: uno cantharo (aus einem B.) potare, Plaut.: unpers., totos dies potabatur, Cic.: estur et potatur incondite, Apul. – b) tränken, zu trinken geben, sitivi et potasti me sitientem, Itala Matth. 25, 35 (u. so öfter bei Eccl., s. Rönsch Itala p. 376): ex hoc frequenter eos potabo, Th. Prisc. 2, 14: felle et aceto potatus, Tert. de spect. 30: et omnes in uno spiritu potati sunt, Vulg. 1. Corinth. 12, 13. – II) übtr.: A) trinken, einsaugen, in sich ziehen, vestis sudorem potat, Lucr.: Aquinatem potantia vellera fucum, Hor.: quinis lana potat (purpurae colorem) horis, Plin. – B) trinken, sich durch Trinken zuziehen, crapulam, sich einen Rausch trinken,————Plaut. rud. 587. – ⇒ Vom Stamme pō unmittelbar abgeleitete Particc., a) pōtus, a, um, α) passiv = getrunken, ausgetrunken, sanguine poto, Cic.: veneno poto mori, Sen.: poti faece tenus cadi, Hor. – β) aktiv = der getrunken hat, potus sum, ich habe getrunken, üblich nach Varro bei Gell. 2, 25, 7. – gew. angetrunken, betrunken, anus, Hor.: bene p., Cic. – b) pōtūrus, a, um, absol. od. m. Acc. (zB. vinum), Cato r. r. 156, 4. Plin. 10, 125; 14, 58 u.a. Tibull. 1, 3, 78. Prop. 4, 4, 6. Stat. Theb. 12, 719. Suet. Ner. 48, 3 Ihm. Claud. in Eutrop. 2, 251. Lucan. 5, 712 (dagegen potaturus, Ter. Phorm. 837). – Parag. Infin. potarier, Plaut. most. 958. -
3 Gift
Gift, venenum (im allg., auch bildl.). – virus (giftiger Saft in Natura oder durch Mischung, giftiger Trank). – toxicum (τοξικόν, das Gift zum Bestreichen der Pfeilspitzen). – mit G. angemacht, bestrichen, in G. getaucht, venenatus; veneno illitus (mit G. bestrichen); veneno infectus, tinctus (in G. getaucht). – G. mischen, venenum parare: einen Becher mit G. (einen Gifttrank) mischen, poculum veneno miscere: für jmd. G. (einen Gifttrank) mischen, alcis occidendi causā venenum [1126] parare; alcis necandi causā venenum conficere: od. bl. alci venenum parare; venenum in alqm comparare: G. (einen Gifttrank) nehmen, trinken, s. vergiften (sich): jmdm. G. (einen Gifttrank) geben, s. (jmd.) vergiften: durch G. umkommen, veneno absumi od. occīdi od. interimi: an G. sterben, veneno poto od. bl. veneno mori: von jmd. G. (zu trinken) bekommen, venenum accipere ab alqo. – Bildl., das süße G. der Trägheit, blandum venenum desidiae: das ist G., hoc pro veneno est: G. u. Galle speien, ausspeien, spumare ex ore scelus, anhelare ex intimo pectore crudelitatem.
-
4 potus
I pōtus part. pf. к poto ; pass.выпитый ( veneno poto mori Sen); act. выпивший (p. sum Vr ap. AG); пьяный (bene p. C)II pōtus, ūs m. [ poto ]1) питьё ( immoderatus C)2) напиток ( cibi potūsque T)3) моча (p. hominum PM) -
5 morior
morior, mortuus sum, moritūrus, morī (wie mors von Wz. mor), sterben, I) eig., v. lebenden Wesen, sterben, v. Tieren auch = verrecken, krepieren, bes. vom Bilde = verenden, ii qui iam sunt mortui (Ggstz. ii qui vivunt), Cic.: moriendum est mihi, Sen. rhet.: cum mori coepisset, als er im Sterben lag, Vopisc.: murena in piscina domi suae mortua, Macr.: canis aeditui mortua, Iul. Obsequ.: morientia lumina, die gebrochenen Augen, Ov. (morientes oculi, Amm. 16, 12, 53): mori ab alqo = interfici ab alqo, Cic. ep.: m. ex vulnere, Liv., ex vulneribus, Pollio in Cic. ep.: morte suā, eines natürlichen Todes sterben, Sen.: inhonestā morte suspendio, sich hängen, Plaut.: ferro, Liv.: anginā acerrume (reißend dahinsterben, v. Schweinen), Plaut.: morbo, Nep.: hoc morbo, Cic.: fame, Cic.: veneno poto, Sen.: risu, Fest. fr.: frigore, Hor.: desiderio alcis, Cic.: inter medicorum manus, Augustin.: in armis, Sen. u. Verg.: in suo lectulo, Cic.: in mari, Cic.: in patria saepe servata, Liv. epit.: in quinto sulco (v. Pflugstier), Plaut.: huius domi, in dessen Hause, Cic.: propter alqm, Sen.: pro amico, Cic., pro patria, Cic.: repentino (plötzlich), Cic.: bene, in Ehren, Liv., ruhig, Plin. ep.: fortiter, Liv.: honeste, prudenter, fortiter, Sen.: aequo animo, Lact.: secundis suis rebus, Cic.: uxore gravidā relictā, Liv.: ego moriar stando, im Stehen, stehend, Amm.: mori intra paucos dies, Liv.: paucis post diebus, Sall.: octavā horā, occidente sole, Cic. – si mortuum tibi filium doles, Sen.: cum iam pro condemnato mortuoque esset, für tot galt, Cic. – voces morientes, eines Sterbenden, Cic.: u. so artus morientes, Ov. – moriar, si oder ni, ich will des Todes sein usw., Cic.: moriere, si vocem emiseris, Liv. – in studio dimetiendi caeli m., sich mit der Ausmessung des Himmels bis zum letzten Atemzuge beschäftigen, Cic. – Partiz. moritūrus, teils = im Begriffe zu sterben, Cic. Arch. 20 u.a. Liv. 4, 2, 8 u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 585 u. 586), teils = bereit (entschlossen) zu sterben, Verg. Aen. 2, 511 u.a., teils = bestimmt zu sterben, der sterben muß, sterblich, Hor. carm. 1, 28, 6 u. 2, 3, 4. Sen. ep. 77, 12. Lucan. 2, 524. Vgl. Hildebr. Apul. met. 4, 30. p. 289, a. – II) übtr.: A) v. Pers., sterblich verliebt sein, ganz aufgelöst sein in Liebeslust, Prop. u. Ov.; vgl. Lachmann Prop. 2, 4, 2. – B) v. lebl. u. abstr. Subjj.: 1) im allg.: virgae in tergo meo morientur, werden ihren Tod finden (= zerhauen werden), Plaut. capt. 650. – 2) insbes., a) absterben, v. Pflanzen usw., rutam et hederas, res medicatissimas, ilico mori, Plin.: morientur herbae, Solin.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov.: exustus ager morientibus aestuat herbis, Verg. – v. den Gliedern u. dem Fleische des Leibes, morientes artus, digiti, manus, Ov.: morientia membra, Claud.: at hi (lacerti) mortui iam sunt, Cic.: id, quod supra vinculum est, moritur, Cels. – b) erlöschen, verschwinden, v. der Flamme usw., vidi (flammas) nullo concutiente mori, Ov. am. 1, 2, 12: aut validis tenues moriantur fontibus ignes, Sedul. 1, 247: v. Kometen, donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. b. Get. 248: dies quidem iam ad umbilicum est dimidiatus mortuos, erloschen, zu Ende, Plaut. Men. 155. – c) von Örtl. = sich verlieren, Manil. 4, 627. – d) v. Salben = die Kraft verlieren, Plin. 13, 20. – e) v. Abstr. = sein Ende nehmen, vergehen, erlöschen, ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic.: suavissimi hominis memoria moritur, Cic.: meriti morietur gratia vestri, Ov.: antiquae sunt istae leges et mortuae, und erloschen (verschollen), Cic.: Caesar cum venisset mortuo plausu (wurde es totenstill, keine Spur mehr von Beifallklatschen), Curio filius est insecutus, Cic. – f) v. Wörtern, die sich aus dem Gebrauche verlieren, Quint. – / Archaist. nach der 4. Konjug., morīmur, Enn. ann. 392: Infin. morīrī, Plaut. asin. 121; capt. 732; Pseud. 1222; rud. 675 u. 684. Vidul. fr. X Stud. (b. Non. 138, 29). Ov. met. 14, 215. – aktive Nbf. morio, wovon Perf. moriēre, Ven. Fort. carm. 9, 2, 52: Fut. moriam, Itala (psalt. Veron.) psalm. 117, 17: Infin. morire, Capitul. reg. Franc. tom. 3. p. 331.
Dav. PAdi. mortuus, a, um, tot, gestorben (Ggstz. vivus), a) eig., Cic. u.a.: mortuus concĭdisti, wie tot, Cic. – subst., mortuus, ī, m., der Tote, die Leiche, mortuum inferre in domum, Cic.: a mortuis excitare, von den Toten erwecken, Cic.: amandare alqm infra mortuos, ins Reich der Toten schicken, töten, Cic.: Ggstz., qui non tantum viventibus, sed etiam mortuis praemium potest virtutis exsolvere, Lact. – sprichw., verba fiunt mortuo, man redet zu einem Toten (= vergeblich), Ter. Phorm. 1015; vgl. Plaut. Poen. 840. – nihil mecum tibi, mortuos tibi sum, bin für dich tot, Plaut. cist. 646 sq. – b) übtr., gleichs. tot, abgestorben, flores, Plin.: mare, das Tote Meer, Iustin.
-
6 morior
morior, mortuus sum, moritūrus, morī (wie mors von Wz. mor), sterben, I) eig., v. lebenden Wesen, sterben, v. Tieren auch = verrecken, krepieren, bes. vom Bilde = verenden, ii qui iam sunt mortui (Ggstz. ii qui vivunt), Cic.: moriendum est mihi, Sen. rhet.: cum mori coepisset, als er im Sterben lag, Vopisc.: murena in piscina domi suae mortua, Macr.: canis aeditui mortua, Iul. Obsequ.: morientia lumina, die gebrochenen Augen, Ov. (morientes oculi, Amm. 16, 12, 53): mori ab alqo = interfici ab alqo, Cic. ep.: m. ex vulnere, Liv., ex vulneribus, Pollio in Cic. ep.: morte suā, eines natürlichen Todes sterben, Sen.: inhonestā morte suspendio, sich hängen, Plaut.: ferro, Liv.: anginā acerrume (reißend dahinsterben, v. Schweinen), Plaut.: morbo, Nep.: hoc morbo, Cic.: fame, Cic.: veneno poto, Sen.: risu, Fest. fr.: frigore, Hor.: desiderio alcis, Cic.: inter medicorum manus, Augustin.: in armis, Sen. u. Verg.: in suo lectulo, Cic.: in mari, Cic.: in patria saepe servata, Liv. epit.: in quinto sulco (v. Pflugstier), Plaut.: huius domi, in dessen Hause, Cic.: propter alqm, Sen.: pro amico, Cic., pro patria, Cic.: repentino (plötzlich), Cic.: bene, in Ehren, Liv., ruhig, Plin. ep.: fortiter, Liv.: honeste, prudenter, fortiter, Sen.: aequo animo, Lact.: secundis suis rebus, Cic.: uxore gravidā relictā, Liv.: ego moriar stando, im Stehen, stehend, Amm.: mori————intra paucos dies, Liv.: paucis post diebus, Sall.: octavā horā, occidente sole, Cic. – si mortuum tibi filium doles, Sen.: cum iam pro condemnato mortuoque esset, für tot galt, Cic. – voces morientes, eines Sterbenden, Cic.: u. so artus morientes, Ov. – moriar, si oder ni, ich will des Todes sein usw., Cic.: moriere, si vocem emiseris, Liv. – in studio dimetiendi caeli m., sich mit der Ausmessung des Himmels bis zum letzten Atemzuge beschäftigen, Cic. – Partiz. moritūrus, teils = im Begriffe zu sterben, Cic. Arch. 20 u.a. Liv. 4, 2, 8 u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 585 u. 586), teils = bereit (entschlossen) zu sterben, Verg. Aen. 2, 511 u.a., teils = bestimmt zu sterben, der sterben muß, sterblich, Hor. carm. 1, 28, 6 u. 2, 3, 4. Sen. ep. 77, 12. Lucan. 2, 524. Vgl. Hildebr. Apul. met. 4, 30. p. 289, a. – II) übtr.: A) v. Pers., sterblich verliebt sein, ganz aufgelöst sein in Liebeslust, Prop. u. Ov.; vgl. Lachmann Prop. 2, 4, 2. – B) v. lebl. u. abstr. Subjj.: 1) im allg.: virgae in tergo meo morientur, werden ihren Tod finden (= zerhauen werden), Plaut. capt. 650. – 2) insbes., a) absterben, v. Pflanzen usw., rutam et hederas, res medicatissimas, ilico mori, Plin.: morientur herbae, Solin.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov.: exustus ager morientibus aestuat herbis, Verg. – v. den Gliedern u. dem Fleische des Leibes, morientes artus, digiti, manus, Ov.: morientia membra, Claud.:————at hi (lacerti) mortui iam sunt, Cic.: id, quod supra vinculum est, moritur, Cels. – b) erlöschen, verschwinden, v. der Flamme usw., vidi (flammas) nullo concutiente mori, Ov. am. 1, 2, 12: aut validis tenues moriantur fontibus ignes, Sedul. 1, 247: v. Kometen, donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. b. Get. 248: dies quidem iam ad umbilicum est dimidiatus mortuos, erloschen, zu Ende, Plaut. Men. 155. – c) von Örtl. = sich verlieren, Manil. 4, 627. – d) v. Salben = die Kraft verlieren, Plin. 13, 20. – e) v. Abstr. = sein Ende nehmen, vergehen, erlöschen, ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic.: suavissimi hominis memoria moritur, Cic.: meriti morietur gratia vestri, Ov.: antiquae sunt istae leges et mortuae, und erloschen (verschollen), Cic.: Caesar cum venisset mortuo plausu (wurde es totenstill, keine Spur mehr von Beifallklatschen), Curio filius est insecutus, Cic. – f) v. Wörtern, die sich aus dem Gebrauche verlieren, Quint. – ⇒ Archaist. nach der 4. Konjug., morīmur, Enn. ann. 392: Infin. morīrī, Plaut. asin. 121; capt. 732; Pseud. 1222; rud. 675 u. 684. Vidul. fr. X Stud. (b. Non. 138, 29). Ov. met. 14, 215. – aktive Nbf. morio, wovon Perf. moriēre, Ven. Fort. carm. 9, 2, 52: Fut. moriam, Itala (psalt. Veron.) psalm. 117, 17: Infin. morire, Capitul. reg. Franc. tom. 3. p. 331.————vivus), a) eig., Cic. u.a.: mortuus concĭdisti, wie tot, Cic. – subst., mortuus, ī, m., der Tote, die Leiche, mortuum inferre in domum, Cic.: a mortuis excitare, von den Toten erwecken, Cic.: amandare alqm infra mortuos, ins Reich der Toten schicken, töten, Cic.: Ggstz., qui non tantum viventibus, sed etiam mortuis praemium potest virtutis exsolvere, Lact. – sprichw., verba fiunt mortuo, man redet zu einem Toten (= vergeblich), Ter. Phorm. 1015; vgl. Plaut. Poen. 840. – nihil mecum tibi, mortuos tibi sum, bin für dich tot, Plaut. cist. 646 sq. – b) übtr., gleichs. tot, abgestorben, flores, Plin.: mare, das Tote Meer, Iustin. -
7 proficio
prōficio, fēcī, fectum, ere (pro u. facio), fortmachen, dah., I) vorwärts kommen, vom Flecke kommen, A) eig.: cum quinqueremis sola non proficeret, Plin. 32, 4. – B) übtr., fortschreiten, weiter kommen, Fortschritte machen, etwas, nichts u. dgl. ausrichten, gewinnen, bewirken, 1) v. Pers.: a) übh.: non pr. hilum, Lucil. fr. u. Poët. inc. bei Cic.: pr. nihil in oppugnatione, Caes.: aliquid in philosophia, Cic.: ad reliqui temporis pacem atque otium parum profici, für Frieden u. Ruhe in der Folgezeit sei damit eben nicht gar viel gewonnen, Caes.: utrum magis ex Vergilio an ex Cicerone proficiat, Macr.: nondum ad pacis stabilitatem profecerat Caesar, hatte es noch nicht zu einem dauerhaften Frieden bringen können, Flor.: non in praesentis modo certaminis gloriam sed in summam etiam belli profectum foret, Liv.: nihil in summam pacis proficiebatur, Tac.: si obliti estis (mea promerita), cum re nihil egerim, quid est quod verbis proficere possim? Cornif. rhet. – m. folg. ne u. Konj., profecit poto Mithridates saepe veneno, toxica ne possent saeva nocere sibi, Mart. 5, 76, 1. – non quicquam prof. m. folg. quo minus u. Konj., neque morte Pompei quicquam profectum, quo minus apud se Caesar commoraretur, Auct. b. Alex. 3, 3. – b) insbes.: α) v. Kranken, sich bessern, si quidquam profecerint, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 10, 71: proficiens aegrotus, ibid. 2, 11, 81. – β) v. Kindern, wohl gedeihen (Ggstz. deficere), Augustin. in psalm. 38, 19. – 2) von Lebl.: a) übh.: parva certamina in summam profecerant totius spei, es war durch die kl. Treffen viel gewonnen für die Gesamtentscheidung der ganzen H., Liv.: pr. usque ad mores, Einfluß haben, Quint.: pretium proficit, steigt, Plin.: vitis umore proficit, gedeiht, Plin. – b) insbes., nützen, dienen, nützlich-, dienlich sein, helfen, plurimum, Cic.: raro, Cic.: verba profectura aliquid, Ov.: ita quiddam spero nobis profici, Cic.: simul memoriae frequenti emendatione proficitur, Plin. ep. – m. folg. Infin., permultum autem proficiet illud demonstrare, quemadmodum scripsisset, si etc., Cic. de inv. 2, 120. – c) v. Heilmitteln, helfen, anschlagen, herbā proficiente nihil, Hor.: parum, plurimum pr., Cels.: pr. ad alqd, adversus alqd, in alqd, in alqa re, Cels. u.a. – II) fortgehen, si fuerat castus, incestus proficit inde, Commodian. apol. 211.
-
8 proficio
prōficio, fēcī, fectum, ere (pro u. facio), fortmachen, dah., I) vorwärts kommen, vom Flecke kommen, A) eig.: cum quinqueremis sola non proficeret, Plin. 32, 4. – B) übtr., fortschreiten, weiter kommen, Fortschritte machen, etwas, nichts u. dgl. ausrichten, gewinnen, bewirken, 1) v. Pers.: a) übh.: non pr. hilum, Lucil. fr. u. Poët. inc. bei Cic.: pr. nihil in oppugnatione, Caes.: aliquid in philosophia, Cic.: ad reliqui temporis pacem atque otium parum profici, für Frieden u. Ruhe in der Folgezeit sei damit eben nicht gar viel gewonnen, Caes.: utrum magis ex Vergilio an ex Cicerone proficiat, Macr.: nondum ad pacis stabilitatem profecerat Caesar, hatte es noch nicht zu einem dauerhaften Frieden bringen können, Flor.: non in praesentis modo certaminis gloriam sed in summam etiam belli profectum foret, Liv.: nihil in summam pacis proficiebatur, Tac.: si obliti estis (mea promerita), cum re nihil egerim, quid est quod verbis proficere possim? Cornif. rhet. – m. folg. ne u. Konj., profecit poto Mithridates saepe veneno, toxica ne possent saeva nocere sibi, Mart. 5, 76, 1. – non quicquam prof. m. folg. quo minus u. Konj., neque morte Pompei quicquam profectum, quo minus apud se Caesar commoraretur, Auct. b. Alex. 3, 3. – b) insbes.: α) v. Kranken, sich bessern, si quidquam profecerint, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 10, 71: proficiens aegro-————tus, ibid. 2, 11, 81. – β) v. Kindern, wohl gedeihen (Ggstz. deficere), Augustin. in psalm. 38, 19. – 2) von Lebl.: a) übh.: parva certamina in summam profecerant totius spei, es war durch die kl. Treffen viel gewonnen für die Gesamtentscheidung der ganzen H., Liv.: pr. usque ad mores, Einfluß haben, Quint.: pretium proficit, steigt, Plin.: vitis umore proficit, gedeiht, Plin. – b) insbes., nützen, dienen, nützlich-, dienlich sein, helfen, plurimum, Cic.: raro, Cic.: verba profectura aliquid, Ov.: ita quiddam spero nobis profici, Cic.: simul memoriae frequenti emendatione proficitur, Plin. ep. – m. folg. Infin., permultum autem proficiet illud demonstrare, quemadmodum scripsisset, si etc., Cic. de inv. 2, 120. – c) v. Heilmitteln, helfen, anschlagen, herbā proficiente nihil, Hor.: parum, plurimum pr., Cels.: pr. ad alqd, adversus alqd, in alqd, in alqa re, Cels. u.a. – II) fortgehen, si fuerat castus, incestus proficit inde, Commodian. apol. 211.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proficio
-
9 Mithradatium
Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.I.Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;II.hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,
Mart. 5, 76 (cf.:antidotum Mithridatium,
Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—III.A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—IV.Surnamed Euergetes, an ally of the Romans against Carthage, Just. 37.—V.The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—VI.The eighth king of the Parthians, Just. 42, 2.—VII.A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,A.Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):B.nomina,
Ov. M. 15, 755:vultus,
Manil. 5, 515:herba,
Plin. 25, 6, 26, § 62:antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,
Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):bellum,
Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):victoria,
over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:crimen,
of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41. -
10 Mithridates
Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.I.Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;II.hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,
Mart. 5, 76 (cf.:antidotum Mithridatium,
Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—III.A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—IV.Surnamed Euergetes, an ally of the Romans against Carthage, Just. 37.—V.The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—VI.The eighth king of the Parthians, Just. 42, 2.—VII.A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,A.Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):B.nomina,
Ov. M. 15, 755:vultus,
Manil. 5, 515:herba,
Plin. 25, 6, 26, § 62:antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,
Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):bellum,
Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):victoria,
over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:crimen,
of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41. -
11 Mithridateus
Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.I.Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;II.hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,
Mart. 5, 76 (cf.:antidotum Mithridatium,
Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—III.A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—IV.Surnamed Euergetes, an ally of the Romans against Carthage, Just. 37.—V.The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—VI.The eighth king of the Parthians, Just. 42, 2.—VII.A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,A.Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):B.nomina,
Ov. M. 15, 755:vultus,
Manil. 5, 515:herba,
Plin. 25, 6, 26, § 62:antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,
Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):bellum,
Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):victoria,
over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:crimen,
of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41. -
12 Mithridaticus
Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.I.Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;II.hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,
Mart. 5, 76 (cf.:antidotum Mithridatium,
Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—III.A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—IV.Surnamed Euergetes, an ally of the Romans against Carthage, Just. 37.—V.The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—VI.The eighth king of the Parthians, Just. 42, 2.—VII.A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,A.Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):B.nomina,
Ov. M. 15, 755:vultus,
Manil. 5, 515:herba,
Plin. 25, 6, 26, § 62:antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,
Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):bellum,
Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):victoria,
over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:crimen,
of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41. -
13 Mithridatium
Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.I.Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;II.hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,
Mart. 5, 76 (cf.:antidotum Mithridatium,
Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—III.A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—IV.Surnamed Euergetes, an ally of the Romans against Carthage, Just. 37.—V.The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—VI.The eighth king of the Parthians, Just. 42, 2.—VII.A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,A.Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):B.nomina,
Ov. M. 15, 755:vultus,
Manil. 5, 515:herba,
Plin. 25, 6, 26, § 62:antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,
Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):bellum,
Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):victoria,
over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:crimen,
of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.
См. также в других словарях:
Latrodectus mactans — Latrodectus mactans … Wikipedia Español
PSYLLI — populi Libyae supra Garamantes Plinio, loc. mox citandô; in Pentapoli Ptolemaeo; Syrtes attingentes, contra virus serpentum muniti; sic a Psyllo rege dicti, Nasamonibus finitimi, a quibus victi fuêre. De his Cinna apud A. Gellium, l. 9. c. 12.… … Hofmann J. Lexicon universale