Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

veneno+poto

  • 1 poto

    pōto, pōtāvī, pōtātum u. pōtum, āre (Intens. v. Stamme pō, wov. unmittelbar noch die zweite Supin-Form potum u. die Partizz. potus u. poturus u. posca), in starken Zügen-, sich satt-, sich voll trinken, I) eig.: 1) im allg.: α) m. Acc.: aquas, Ov.: vinum, Plin.: album an atrum (roten) vinum potas? Plaut.: vinum moderate potatum, Vulg.: aliqui fontes potati, Cassiod. – bei Dichtern von denen, die am Flusse wohnen, -sich aufhalten, fera, quae potat Araxen, Sen. poët.: sonipes, qui potat stagna Tagi, Claud. – β) absol., cornibus (aus H.), Plin.: u. so cantharo semper, Val. Max.: huc veniunt potum iuvenci, Verg. – 2) prägn.: a) trinken = zechen, saufen, obsonat, potat, Ter.: potaturus est apud me, Ter.: uno cantharo (aus einem B.) potare, Plaut.: unpers., totos dies potabatur, Cic.: estur et potatur incondite, Apul. – b) tränken, zu trinken geben, sitivi et potasti me sitientem, Itala Matth. 25, 35 (u. so öfter bei Eccl., s. Rönsch Itala p. 376): ex hoc frequenter eos potabo, Th. Prisc. 2, 14: felle et aceto potatus, Tert. de spect. 30: et omnes in uno spiritu potati sunt, Vulg. 1. Corinth. 12, 13. – II) übtr.: A) trinken, einsaugen, in sich ziehen, vestis sudorem potat, Lucr.: Aquinatem potantia vellera fucum, Hor.: quinis lana potat (purpurae colorem) horis, Plin. – B) trinken, sich durch Trinken zuziehen, crapulam, sich einen Rausch trinken, Plaut. rud. 587. – / Vom Stamme unmittelbar abgeleitete Particc., a) pōtus, a, um, α) passiv = getrunken, ausgetrunken, sanguine poto, Cic.: veneno poto mori, Sen.: poti faece tenus cadi, Hor. – β) aktiv = der getrunken hat, potus sum, ich habe getrunken, üblich nach Varro bei Gell. 2, 25, 7. – gew. angetrunken, betrunken, anus, Hor.: bene p., Cic. – b) pōtūrus, a, um, absol. od. m. Acc. (zB. vinum), Cato r. r. 156, 4. Plin. 10, 125; 14, 58 u.a. Tibull. 1, 3, 78. Prop. 4, 4, 6. Stat. Theb. 12, 719. Suet. Ner. 48, 3 Ihm. Claud. in Eutrop. 2, 251. Lucan. 5, 712 (dagegen potaturus, Ter. Phorm. 837). – Parag. Infin. potarier, Plaut. most. 958.

    lateinisch-deutsches > poto

  • 2 poto

    pōto, pōtāvī, pōtātum u. pōtum, āre (Intens. v. Stamme pō, wov. unmittelbar noch die zweite Supin-Form potum u. die Partizz. potus u. poturus u. posca), in starken Zügen-, sich satt-, sich voll trinken, I) eig.: 1) im allg.: α) m. Acc.: aquas, Ov.: vinum, Plin.: album an atrum (roten) vinum potas? Plaut.: vinum moderate potatum, Vulg.: aliqui fontes potati, Cassiod. – bei Dichtern von denen, die am Flusse wohnen, -sich aufhalten, fera, quae potat Araxen, Sen. poët.: sonipes, qui potat stagna Tagi, Claud. – β) absol., cornibus (aus H.), Plin.: u. so cantharo semper, Val. Max.: huc veniunt potum iuvenci, Verg. – 2) prägn.: a) trinken = zechen, saufen, obsonat, potat, Ter.: potaturus est apud me, Ter.: uno cantharo (aus einem B.) potare, Plaut.: unpers., totos dies potabatur, Cic.: estur et potatur incondite, Apul. – b) tränken, zu trinken geben, sitivi et potasti me sitientem, Itala Matth. 25, 35 (u. so öfter bei Eccl., s. Rönsch Itala p. 376): ex hoc frequenter eos potabo, Th. Prisc. 2, 14: felle et aceto potatus, Tert. de spect. 30: et omnes in uno spiritu potati sunt, Vulg. 1. Corinth. 12, 13. – II) übtr.: A) trinken, einsaugen, in sich ziehen, vestis sudorem potat, Lucr.: Aquinatem potantia vellera fucum, Hor.: quinis lana potat (purpurae colorem) horis, Plin. – B) trinken, sich durch Trinken zuziehen, crapulam, sich einen Rausch trinken,
    ————
    Plaut. rud. 587. – Vom Stamme unmittelbar abgeleitete Particc., a) pōtus, a, um, α) passiv = getrunken, ausgetrunken, sanguine poto, Cic.: veneno poto mori, Sen.: poti faece tenus cadi, Hor. – β) aktiv = der getrunken hat, potus sum, ich habe getrunken, üblich nach Varro bei Gell. 2, 25, 7. – gew. angetrunken, betrunken, anus, Hor.: bene p., Cic. – b) pōtūrus, a, um, absol. od. m. Acc. (zB. vinum), Cato r. r. 156, 4. Plin. 10, 125; 14, 58 u.a. Tibull. 1, 3, 78. Prop. 4, 4, 6. Stat. Theb. 12, 719. Suet. Ner. 48, 3 Ihm. Claud. in Eutrop. 2, 251. Lucan. 5, 712 (dagegen potaturus, Ter. Phorm. 837). – Parag. Infin. potarier, Plaut. most. 958.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > poto

  • 3 Gift

    Gift, venenum (im allg., auch bildl.). – virus (giftiger Saft in Natura oder durch Mischung, giftiger Trank). – toxicum (τοξικόν, das Gift zum Bestreichen der Pfeilspitzen). – mit G. angemacht, bestrichen, in G. getaucht, venenatus; veneno illitus (mit G. bestrichen); veneno infectus, tinctus (in G. getaucht). – G. mischen, venenum parare: einen Becher mit G. (einen Gifttrank) mischen, poculum veneno miscere: für jmd. G. (einen Gifttrank) mischen, alcis occidendi causā venenum [1126] parare; alcis necandi causā venenum conficere: od. bl. alci venenum parare; venenum in alqm comparare: G. (einen Gifttrank) nehmen, trinken, s. vergiften (sich): jmdm. G. (einen Gifttrank) geben, s. (jmd.) vergiften: durch G. umkommen, veneno absumi od. occīdi od. interimi: an G. sterben, veneno poto od. bl. veneno mori: von jmd. G. (zu trinken) bekommen, venenum accipere ab alqo. – Bildl., das süße G. der Trägheit, blandum venenum desidiae: das ist G., hoc pro veneno est: G. u. Galle speien, ausspeien, spumare ex ore scelus, anhelare ex intimo pectore crudelitatem.

    deutsch-lateinisches > Gift

  • 4 potus

    I pōtus part. pf. к poto ; pass.
    выпитый ( veneno poto mori Sen); act. выпивший (p. sum Vr ap. AG); пьяный (bene p. C)
    II pōtus, ūs m. [ poto ]
    3) моча (p. hominum PM)

    Латинско-русский словарь > potus

  • 5 morior

    morior, mortuus sum, moritūrus, morī (wie mors von Wz. mor), sterben, I) eig., v. lebenden Wesen, sterben, v. Tieren auch = verrecken, krepieren, bes. vom Bilde = verenden, ii qui iam sunt mortui (Ggstz. ii qui vivunt), Cic.: moriendum est mihi, Sen. rhet.: cum mori coepisset, als er im Sterben lag, Vopisc.: murena in piscina domi suae mortua, Macr.: canis aeditui mortua, Iul. Obsequ.: morientia lumina, die gebrochenen Augen, Ov. (morientes oculi, Amm. 16, 12, 53): mori ab alqo = interfici ab alqo, Cic. ep.: m. ex vulnere, Liv., ex vulneribus, Pollio in Cic. ep.: morte suā, eines natürlichen Todes sterben, Sen.: inhonestā morte suspendio, sich hängen, Plaut.: ferro, Liv.: anginā acerrume (reißend dahinsterben, v. Schweinen), Plaut.: morbo, Nep.: hoc morbo, Cic.: fame, Cic.: veneno poto, Sen.: risu, Fest. fr.: frigore, Hor.: desiderio alcis, Cic.: inter medicorum manus, Augustin.: in armis, Sen. u. Verg.: in suo lectulo, Cic.: in mari, Cic.: in patria saepe servata, Liv. epit.: in quinto sulco (v. Pflugstier), Plaut.: huius domi, in dessen Hause, Cic.: propter alqm, Sen.: pro amico, Cic., pro patria, Cic.: repentino (plötzlich), Cic.: bene, in Ehren, Liv., ruhig, Plin. ep.: fortiter, Liv.: honeste, prudenter, fortiter, Sen.: aequo animo, Lact.: secundis suis rebus, Cic.: uxore gravidā relictā, Liv.: ego moriar stando, im Stehen, stehend, Amm.: mori intra paucos dies, Liv.: paucis post diebus, Sall.: octavā horā, occidente sole, Cic. – si mortuum tibi filium doles, Sen.: cum iam pro condemnato mortuoque esset, für tot galt, Cic. – voces morientes, eines Sterbenden, Cic.: u. so artus morientes, Ov. – moriar, si oder ni, ich will des Todes sein usw., Cic.: moriere, si vocem emiseris, Liv. – in studio dimetiendi caeli m., sich mit der Ausmessung des Himmels bis zum letzten Atemzuge beschäftigen, Cic. – Partiz. moritūrus, teils = im Begriffe zu sterben, Cic. Arch. 20 u.a. Liv. 4, 2, 8 u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 585 u. 586), teils = bereit (entschlossen) zu sterben, Verg. Aen. 2, 511 u.a., teils = bestimmt zu sterben, der sterben muß, sterblich, Hor. carm. 1, 28, 6 u. 2, 3, 4. Sen. ep. 77, 12. Lucan. 2, 524. Vgl. Hildebr. Apul. met. 4, 30. p. 289, a. – II) übtr.: A) v. Pers., sterblich verliebt sein, ganz aufgelöst sein in Liebeslust, Prop. u. Ov.; vgl. Lachmann Prop. 2, 4, 2. – B) v. lebl. u. abstr. Subjj.: 1) im allg.: virgae in tergo meo morientur, werden ihren Tod finden (= zerhauen werden), Plaut. capt. 650. – 2) insbes., a) absterben, v. Pflanzen usw., rutam et hederas, res medicatissimas, ilico mori, Plin.: morientur herbae, Solin.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov.: exustus ager morientibus aestuat herbis, Verg. – v. den Gliedern u. dem Fleische des Leibes, morientes artus, digiti, manus, Ov.: morientia membra, Claud.: at hi (lacerti) mortui iam sunt, Cic.: id, quod supra vinculum est, moritur, Cels. – b) erlöschen, verschwinden, v. der Flamme usw., vidi (flammas) nullo concutiente mori, Ov. am. 1, 2, 12: aut validis tenues moriantur fontibus ignes, Sedul. 1, 247: v. Kometen, donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. b. Get. 248: dies quidem iam ad umbilicum est dimidiatus mortuos, erloschen, zu Ende, Plaut. Men. 155. – c) von Örtl. = sich verlieren, Manil. 4, 627. – d) v. Salben = die Kraft verlieren, Plin. 13, 20. – e) v. Abstr. = sein Ende nehmen, vergehen, erlöschen, ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic.: suavissimi hominis memoria moritur, Cic.: meriti morietur gratia vestri, Ov.: antiquae sunt istae leges et mortuae, und erloschen (verschollen), Cic.: Caesar cum venisset mortuo plausu (wurde es totenstill, keine Spur mehr von Beifallklatschen), Curio filius est insecutus, Cic. – f) v. Wörtern, die sich aus dem Gebrauche verlieren, Quint. – / Archaist. nach der 4. Konjug., morīmur, Enn. ann. 392: Infin. morīrī, Plaut. asin. 121; capt. 732; Pseud. 1222; rud. 675 u. 684. Vidul. fr. X Stud. (b. Non. 138, 29). Ov. met. 14, 215. – aktive Nbf. morio, wovon Perf. moriēre, Ven. Fort. carm. 9, 2, 52: Fut. moriam, Itala (psalt. Veron.) psalm. 117, 17: Infin. morire, Capitul. reg. Franc. tom. 3. p. 331.

    Dav. PAdi. mortuus, a, um, tot, gestorben (Ggstz. vivus), a) eig., Cic. u.a.: mortuus concĭdisti, wie tot, Cic. – subst., mortuus, ī, m., der Tote, die Leiche, mortuum inferre in domum, Cic.: a mortuis excitare, von den Toten erwecken, Cic.: amandare alqm infra mortuos, ins Reich der Toten schicken, töten, Cic.: Ggstz., qui non tantum viventibus, sed etiam mortuis praemium potest virtutis exsolvere, Lact. – sprichw., verba fiunt mortuo, man redet zu einem Toten (= vergeblich), Ter. Phorm. 1015; vgl. Plaut. Poen. 840. – nihil mecum tibi, mortuos tibi sum, bin für dich tot, Plaut. cist. 646 sq. – b) übtr., gleichs. tot, abgestorben, flores, Plin.: mare, das Tote Meer, Iustin.

    lateinisch-deutsches > morior

  • 6 morior

    morior, mortuus sum, moritūrus, morī (wie mors von Wz. mor), sterben, I) eig., v. lebenden Wesen, sterben, v. Tieren auch = verrecken, krepieren, bes. vom Bilde = verenden, ii qui iam sunt mortui (Ggstz. ii qui vivunt), Cic.: moriendum est mihi, Sen. rhet.: cum mori coepisset, als er im Sterben lag, Vopisc.: murena in piscina domi suae mortua, Macr.: canis aeditui mortua, Iul. Obsequ.: morientia lumina, die gebrochenen Augen, Ov. (morientes oculi, Amm. 16, 12, 53): mori ab alqo = interfici ab alqo, Cic. ep.: m. ex vulnere, Liv., ex vulneribus, Pollio in Cic. ep.: morte suā, eines natürlichen Todes sterben, Sen.: inhonestā morte suspendio, sich hängen, Plaut.: ferro, Liv.: anginā acerrume (reißend dahinsterben, v. Schweinen), Plaut.: morbo, Nep.: hoc morbo, Cic.: fame, Cic.: veneno poto, Sen.: risu, Fest. fr.: frigore, Hor.: desiderio alcis, Cic.: inter medicorum manus, Augustin.: in armis, Sen. u. Verg.: in suo lectulo, Cic.: in mari, Cic.: in patria saepe servata, Liv. epit.: in quinto sulco (v. Pflugstier), Plaut.: huius domi, in dessen Hause, Cic.: propter alqm, Sen.: pro amico, Cic., pro patria, Cic.: repentino (plötzlich), Cic.: bene, in Ehren, Liv., ruhig, Plin. ep.: fortiter, Liv.: honeste, prudenter, fortiter, Sen.: aequo animo, Lact.: secundis suis rebus, Cic.: uxore gravidā relictā, Liv.: ego moriar stando, im Stehen, stehend, Amm.: mori
    ————
    intra paucos dies, Liv.: paucis post diebus, Sall.: octavā horā, occidente sole, Cic. – si mortuum tibi filium doles, Sen.: cum iam pro condemnato mortuoque esset, für tot galt, Cic. – voces morientes, eines Sterbenden, Cic.: u. so artus morientes, Ov. – moriar, si oder ni, ich will des Todes sein usw., Cic.: moriere, si vocem emiseris, Liv. – in studio dimetiendi caeli m., sich mit der Ausmessung des Himmels bis zum letzten Atemzuge beschäftigen, Cic. – Partiz. moritūrus, teils = im Begriffe zu sterben, Cic. Arch. 20 u.a. Liv. 4, 2, 8 u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 585 u. 586), teils = bereit (entschlossen) zu sterben, Verg. Aen. 2, 511 u.a., teils = bestimmt zu sterben, der sterben muß, sterblich, Hor. carm. 1, 28, 6 u. 2, 3, 4. Sen. ep. 77, 12. Lucan. 2, 524. Vgl. Hildebr. Apul. met. 4, 30. p. 289, a. – II) übtr.: A) v. Pers., sterblich verliebt sein, ganz aufgelöst sein in Liebeslust, Prop. u. Ov.; vgl. Lachmann Prop. 2, 4, 2. – B) v. lebl. u. abstr. Subjj.: 1) im allg.: virgae in tergo meo morientur, werden ihren Tod finden (= zerhauen werden), Plaut. capt. 650. – 2) insbes., a) absterben, v. Pflanzen usw., rutam et hederas, res medicatissimas, ilico mori, Plin.: morientur herbae, Solin.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov.: exustus ager morientibus aestuat herbis, Verg. – v. den Gliedern u. dem Fleische des Leibes, morientes artus, digiti, manus, Ov.: morientia membra, Claud.:
    ————
    at hi (lacerti) mortui iam sunt, Cic.: id, quod supra vinculum est, moritur, Cels. – b) erlöschen, verschwinden, v. der Flamme usw., vidi (flammas) nullo concutiente mori, Ov. am. 1, 2, 12: aut validis tenues moriantur fontibus ignes, Sedul. 1, 247: v. Kometen, donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. b. Get. 248: dies quidem iam ad umbilicum est dimidiatus mortuos, erloschen, zu Ende, Plaut. Men. 155. – c) von Örtl. = sich verlieren, Manil. 4, 627. – d) v. Salben = die Kraft verlieren, Plin. 13, 20. – e) v. Abstr. = sein Ende nehmen, vergehen, erlöschen, ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic.: suavissimi hominis memoria moritur, Cic.: meriti morietur gratia vestri, Ov.: antiquae sunt istae leges et mortuae, und erloschen (verschollen), Cic.: Caesar cum venisset mortuo plausu (wurde es totenstill, keine Spur mehr von Beifallklatschen), Curio filius est insecutus, Cic. – f) v. Wörtern, die sich aus dem Gebrauche verlieren, Quint. – Archaist. nach der 4. Konjug., morīmur, Enn. ann. 392: Infin. morīrī, Plaut. asin. 121; capt. 732; Pseud. 1222; rud. 675 u. 684. Vidul. fr. X Stud. (b. Non. 138, 29). Ov. met. 14, 215. – aktive Nbf. morio, wovon Perf. moriēre, Ven. Fort. carm. 9, 2, 52: Fut. moriam, Itala (psalt. Veron.) psalm. 117, 17: Infin. morire, Capitul. reg. Franc. tom. 3. p. 331.
    Dav. PAdi. mortuus, a, um, tot, gestorben (Ggstz.
    ————
    vivus), a) eig., Cic. u.a.: mortuus concĭdisti, wie tot, Cic. – subst., mortuus, ī, m., der Tote, die Leiche, mortuum inferre in domum, Cic.: a mortuis excitare, von den Toten erwecken, Cic.: amandare alqm infra mortuos, ins Reich der Toten schicken, töten, Cic.: Ggstz., qui non tantum viventibus, sed etiam mortuis praemium potest virtutis exsolvere, Lact. – sprichw., verba fiunt mortuo, man redet zu einem Toten (= vergeblich), Ter. Phorm. 1015; vgl. Plaut. Poen. 840. – nihil mecum tibi, mortuos tibi sum, bin für dich tot, Plaut. cist. 646 sq. – b) übtr., gleichs. tot, abgestorben, flores, Plin.: mare, das Tote Meer, Iustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > morior

  • 7 proficio

    prōficio, fēcī, fectum, ere (pro u. facio), fortmachen, dah., I) vorwärts kommen, vom Flecke kommen, A) eig.: cum quinqueremis sola non proficeret, Plin. 32, 4. – B) übtr., fortschreiten, weiter kommen, Fortschritte machen, etwas, nichts u. dgl. ausrichten, gewinnen, bewirken, 1) v. Pers.: a) übh.: non pr. hilum, Lucil. fr. u. Poët. inc. bei Cic.: pr. nihil in oppugnatione, Caes.: aliquid in philosophia, Cic.: ad reliqui temporis pacem atque otium parum profici, für Frieden u. Ruhe in der Folgezeit sei damit eben nicht gar viel gewonnen, Caes.: utrum magis ex Vergilio an ex Cicerone proficiat, Macr.: nondum ad pacis stabilitatem profecerat Caesar, hatte es noch nicht zu einem dauerhaften Frieden bringen können, Flor.: non in praesentis modo certaminis gloriam sed in summam etiam belli profectum foret, Liv.: nihil in summam pacis proficiebatur, Tac.: si obliti estis (mea promerita), cum re nihil egerim, quid est quod verbis proficere possim? Cornif. rhet. – m. folg. ne u. Konj., profecit poto Mithridates saepe veneno, toxica ne possent saeva nocere sibi, Mart. 5, 76, 1. – non quicquam prof. m. folg. quo minus u. Konj., neque morte Pompei quicquam profectum, quo minus apud se Caesar commoraretur, Auct. b. Alex. 3, 3. – b) insbes.: α) v. Kranken, sich bessern, si quidquam profecerint, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 10, 71: proficiens aegrotus, ibid. 2, 11, 81. – β) v. Kindern, wohl gedeihen (Ggstz. deficere), Augustin. in psalm. 38, 19. – 2) von Lebl.: a) übh.: parva certamina in summam profecerant totius spei, es war durch die kl. Treffen viel gewonnen für die Gesamtentscheidung der ganzen H., Liv.: pr. usque ad mores, Einfluß haben, Quint.: pretium proficit, steigt, Plin.: vitis umore proficit, gedeiht, Plin. – b) insbes., nützen, dienen, nützlich-, dienlich sein, helfen, plurimum, Cic.: raro, Cic.: verba profectura aliquid, Ov.: ita quiddam spero nobis profici, Cic.: simul memoriae frequenti emendatione proficitur, Plin. ep. – m. folg. Infin., permultum autem proficiet illud demonstrare, quemadmodum scripsisset, si etc., Cic. de inv. 2, 120. – c) v. Heilmitteln, helfen, anschlagen, herbā proficiente nihil, Hor.: parum, plurimum pr., Cels.: pr. ad alqd, adversus alqd, in alqd, in alqa re, Cels. u.a. – II) fortgehen, si fuerat castus, incestus proficit inde, Commodian. apol. 211.

    lateinisch-deutsches > proficio

  • 8 proficio

    prōficio, fēcī, fectum, ere (pro u. facio), fortmachen, dah., I) vorwärts kommen, vom Flecke kommen, A) eig.: cum quinqueremis sola non proficeret, Plin. 32, 4. – B) übtr., fortschreiten, weiter kommen, Fortschritte machen, etwas, nichts u. dgl. ausrichten, gewinnen, bewirken, 1) v. Pers.: a) übh.: non pr. hilum, Lucil. fr. u. Poët. inc. bei Cic.: pr. nihil in oppugnatione, Caes.: aliquid in philosophia, Cic.: ad reliqui temporis pacem atque otium parum profici, für Frieden u. Ruhe in der Folgezeit sei damit eben nicht gar viel gewonnen, Caes.: utrum magis ex Vergilio an ex Cicerone proficiat, Macr.: nondum ad pacis stabilitatem profecerat Caesar, hatte es noch nicht zu einem dauerhaften Frieden bringen können, Flor.: non in praesentis modo certaminis gloriam sed in summam etiam belli profectum foret, Liv.: nihil in summam pacis proficiebatur, Tac.: si obliti estis (mea promerita), cum re nihil egerim, quid est quod verbis proficere possim? Cornif. rhet. – m. folg. ne u. Konj., profecit poto Mithridates saepe veneno, toxica ne possent saeva nocere sibi, Mart. 5, 76, 1. – non quicquam prof. m. folg. quo minus u. Konj., neque morte Pompei quicquam profectum, quo minus apud se Caesar commoraretur, Auct. b. Alex. 3, 3. – b) insbes.: α) v. Kranken, sich bessern, si quidquam profecerint, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 10, 71: proficiens aegro-
    ————
    tus, ibid. 2, 11, 81. – β) v. Kindern, wohl gedeihen (Ggstz. deficere), Augustin. in psalm. 38, 19. – 2) von Lebl.: a) übh.: parva certamina in summam profecerant totius spei, es war durch die kl. Treffen viel gewonnen für die Gesamtentscheidung der ganzen H., Liv.: pr. usque ad mores, Einfluß haben, Quint.: pretium proficit, steigt, Plin.: vitis umore proficit, gedeiht, Plin. – b) insbes., nützen, dienen, nützlich-, dienlich sein, helfen, plurimum, Cic.: raro, Cic.: verba profectura aliquid, Ov.: ita quiddam spero nobis profici, Cic.: simul memoriae frequenti emendatione proficitur, Plin. ep. – m. folg. Infin., permultum autem proficiet illud demonstrare, quemadmodum scripsisset, si etc., Cic. de inv. 2, 120. – c) v. Heilmitteln, helfen, anschlagen, herbā proficiente nihil, Hor.: parum, plurimum pr., Cels.: pr. ad alqd, adversus alqd, in alqd, in alqa re, Cels. u.a. – II) fortgehen, si fuerat castus, incestus proficit inde, Commodian. apol. 211.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proficio

  • 9 Mithradatium

    Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.
    I.
    Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;

    hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,

    Mart. 5, 76 (cf.:

    antidotum Mithridatium,

    Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—
    II.
    A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—
    III.
    A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—
    IV. V.
    The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—
    VI. VII.
    A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,
    A.
    Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):

    nomina,

    Ov. M. 15, 755:

    vultus,

    Manil. 5, 515:

    herba,

    Plin. 25, 6, 26, § 62:

    antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,

    Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—
    B.
    Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):

    bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):

    victoria,

    over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:

    crimen,

    of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > Mithradatium

  • 10 Mithridates

    Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.
    I.
    Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;

    hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,

    Mart. 5, 76 (cf.:

    antidotum Mithridatium,

    Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—
    II.
    A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—
    III.
    A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—
    IV. V.
    The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—
    VI. VII.
    A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,
    A.
    Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):

    nomina,

    Ov. M. 15, 755:

    vultus,

    Manil. 5, 515:

    herba,

    Plin. 25, 6, 26, § 62:

    antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,

    Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—
    B.
    Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):

    bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):

    victoria,

    over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:

    crimen,

    of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > Mithridates

  • 11 Mithridateus

    Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.
    I.
    Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;

    hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,

    Mart. 5, 76 (cf.:

    antidotum Mithridatium,

    Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—
    II.
    A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—
    III.
    A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—
    IV. V.
    The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—
    VI. VII.
    A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,
    A.
    Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):

    nomina,

    Ov. M. 15, 755:

    vultus,

    Manil. 5, 515:

    herba,

    Plin. 25, 6, 26, § 62:

    antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,

    Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—
    B.
    Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):

    bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):

    victoria,

    over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:

    crimen,

    of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > Mithridateus

  • 12 Mithridaticus

    Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.
    I.
    Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;

    hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,

    Mart. 5, 76 (cf.:

    antidotum Mithridatium,

    Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—
    II.
    A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—
    III.
    A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—
    IV. V.
    The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—
    VI. VII.
    A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,
    A.
    Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):

    nomina,

    Ov. M. 15, 755:

    vultus,

    Manil. 5, 515:

    herba,

    Plin. 25, 6, 26, § 62:

    antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,

    Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—
    B.
    Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):

    bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):

    victoria,

    over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:

    crimen,

    of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > Mithridaticus

  • 13 Mithridatium

    Mĭthrĭdātes, is (dat. -dati, Gell. 15, 1, 6), m., = Mithridatês.
    I.
    Mithridates the Great, king of Pontus, who waged war with the Romans, was at last conquered by Pompey, and stabbed himself, Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Mur. 15, 32 sq.; id. Agr. 2, 19, 52; id. Fl. 24, 57; 25, 59 sq.; Plin. 25, 2, 3, § 5; Val. Max. 1, 8 ext. 13; 3, 7, 8. He eārly fortified himself against poison by taking antidotes;

    hence, profecit poto Mithridates saepe veneno, Toxica ne possent saeva nocere sibi,

    Mart. 5, 76 (cf.:

    antidotum Mithridatium,

    Plin. 29, 1, 8, § 24); Cels. 5, 23, 3; Juv. 14, 252.—
    II.
    A witness against Flaccus, Cic. Fl. 17, 41.—
    III.
    A king of Pergamos, a friend of Cæsar, Auct. B. Alex. 26.—
    IV. V.
    The fifth king of the Parthians, the most powerful of all the Parthian kings, Just. 41.—
    VI. VII.
    A king of Armenia, Tac. A. 11, 8 sq.; 12, 45 sq.—Hence,
    A.
    Mĭthrĭ-dātēus, a, um, adj. ( Mĭthradātīum, Plin. 29, 1, 8, § 24; Scrib. 194), of or belonging to a Mithridates ( poet.):

    nomina,

    Ov. M. 15, 755:

    vultus,

    Manil. 5, 515:

    herba,

    Plin. 25, 6, 26, § 62:

    antidotus celebratissima quae Mithridatios vocatur,

    Gell. 17, 16, 6.— Subst.: Mĭthrĭdātīum, ii, n., an antidote, Cael. Aur. Tard. 4, 1, 12.—
    B.
    Mĭ-thrĭdātĭcus, a, um, adj., of or belonging to Mithridates, Mithridatic (class.):

    bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7 (v. Mithridates, I.):

    victoria,

    over Mithridates, Plin. 15, 25, 30, § 102:

    crimen,

    of the witness Mithridates, Cic. Fl. 17, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > Mithridatium

См. также в других словарях:

  • Latrodectus mactans —   Latrodectus mactans …   Wikipedia Español

  • PSYLLI — populi Libyae supra Garamantes Plinio, loc. mox citandô; in Pentapoli Ptolemaeo; Syrtes attingentes, contra virus serpentum muniti; sic a Psyllo rege dicti, Nasamonibus finitimi, a quibus victi fuêre. De his Cinna apud A. Gellium, l. 9. c. 12.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»